Πέμπτη 30 Απριλίου 2020

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 252

29/4/2020
H γελοιοποίηση με τις μάσκες δεν έχει όριο. Περνάει κι αυτή στην ιστορία ως μνημείο τυχοδιωκτισμού και φάμπρικας ψεμάτων, με τον λαό στη γωνία να παρακολουθεί αποσβολωμένος τις ήξεις-αφήξεις των... ειδικών και των παρατρεχάμενων πολιτικών κολαούζων τους. 
Είτε φορέσεις, είτε δε φορέσεις, με το χέρι στην τσέπη θα’σαι πάντα. Άσε, τώρα, την υγεία (σου) κατά μέρος. Αυτή δεν ενδιαφέρει κανέναν τους.

29/4/2020
Υπάρχουν γιατροί σ' αυτή τη ζωή, που μπορείς άφοβα να τους εμπιστεύεσαι. 
MASH (1970)

29/4/2020
ΕΠΕΙΔΗ ΠΕΦΤΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΒΑΦΗΣ ΣΗΜΕΡΑ...
Τα χώνουν πολλοί στον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή, με κάθε ευκαιρία, αλλά προσωπικά δεν με απασχολεί καθόλου αυτό – ιδίως όταν είναι να ασχοληθώ συγκεκριμένα με κάποια ταινία του (και βασικά με τις παλιότερες, γιατί τις καινούριες του δεν τις κυνηγάω, και δεν τις έχω δει).
Όπως για τον Σαββόπουλο λέμε καλά λόγια, όταν μιλάμε για τον «Μπάλλο» ή «Το Βρώμικο Ψωμί», έτσι κι εγώ λέω καλά λόγια για τον Σμαραγδή, όταν αναφέρομαι στην καλύτερη ταινία του (απ’ αυτές που έχω δει) το «Καλή σου Νύκτα κυρ’ Αλέξανδρε...» ή και στον «Καβάφη» του.
Θυμάμαι και την πρώτη ταινία του Σμαραγδή, «Τα Κελλί 0», από τα μέσα του ’70, μια βίαιη ιστορία με προφανείς αναφορές στα βασανιστήρια επί χούντας, με τον Πουλικάκο σε ρόλο μπάτσου, που ήταν πολύ καλή, αλλά βασικά θυμάμαι το φοβερό «Καλή σου Νύκτα κυρ’ Αλέξανδρε...» (για τον Παπαδιαμάντη) που το είδα ξανά πρόσφατα και μου άρεσε το ίδιο, πολύ, όπως παλιά.
Ο Σμαραγδής είναι από τους ελάχιστους έλληνες σκηνοθέτες, που ξέρει να χρησιμοποιεί «παρενθέσεις» και «εισαγωγικά» στον κινηματογράφο – σαφής η επιρροή του από το σινεμά του Miklós Jancsó και ενδεχομένως των Ιαπώνων.
Στον «Καβάφη» φθάνει στο σημείο να χρησιμοποιεί ακόμη και διαφορετικά «βάθη» για τις φωνές, για να υποδηλώσει τη σκέψη, το λόγο των νεκρών, τη φωνή του αφηγητή, χωρίς καμμία στάθμη να συγχέεται με την άλλη.
Το εύρημα δε τού αμίλητου Καβάφη, σε όλες τις ηλικιακές παρουσίες του, προσωπικά το βρίσκω εκπληκτικό και εξηγείται άψογα στο τέλος τού φιλμ, όταν ο πιο κοντινός του άνθρωπος ακούγεται να λέει... «ούτως ή άλλως ακόμα και όταν μιλούσε ο Καβάφης έλεγε εκείνα που ήθελε, όχι αυτά που προσπαθούσαν να του αποσπάσουν οι άλλοι».
Οι χρονικές επαναφορές, όλα τα μπρος-πίσω δηλαδή, είναι πάντα ευρηματικά και τα πάντα (η σχέση με τη μητέρα του, η λατρεία της ελληνιστικής αρχαιότητας, η ομοφυλοφιλία...) δηλώνονται ιεροκρυφίως, με γνώση, με δουλειά, πολλή δουλειά σε επίπεδο νευμάτων, μορφασμών, γλώσσας σώματος κ.λπ.  
Είναι μια πολύ καλή ταινία ο «Καβάφης», θέλω να πω, που ανεβαίνει ακόμη περισσότερο και από την εξαιρετική μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου.

29/4/2020
Φουλ ποδαρόδρομος (κάνει και καλό), κούρεμα μετά το 2025 και αγορές μόνο από μικρομάγαζα, χωρίς να μπαίνουμε μέσα (πιάσε ένα πακέτο μακαρόνια και φερ' το μου στην πόρτα) και βασικά από πάγκους στους δρόμους και τα πεζοδρόμια (δόξα τω Θεώ βρίσκουμε και δίσκους και βιβλία έτσι). Θα βουίξουν εν τω μεταξύ κι οι λαϊκές (για φτηνορούχα, φτηνοπάπουτσα κ.λπ.).
Αυτά για το άμεσο μέλλον. Από φθινόπωρο βλέπουμε...

29/4/2020
>>Υποχρεωτική χρήση μάσκας από εργαζόμενους και πελάτες σε κουρεία, κομμωτήρια, κέντρα αισθητικής και λοιπές υπηρεσίες που προϋποθέτουν σωματική επαφή. Και από εργαζόμενους σε σούπερ-μάρκετ και καταστήματα τροφίμων».
Αυστηρή σύσταση για χρήση μάσκας (υφασμάτινης ή άλλης) σε όλους τους κλειστούς χώρους από εργαζόμενους και πελάτες και στα ΜΜΜ
Άτομα 3ης ηλικίας (ισχυρή σύσταση για συνέχιση του «Μένουμε Σπίτι»)
Αυστηρή σύσταση για περιορισμένη κυκλοφορία σε ανοιχτούς δημόσιους χώρους από τις 12 πμ έως τις 6 πμ.<<
Βάσει του manual που μοιράστηκε χθες από την συμβουλευτική επιτροπή του καθεστώτος η μάσκα δεν είναι υποχρεωτική στα MMM, αλλά υπάρχει γι’ αυτήν «αυστηρή σύσταση». Όπως υπάρχει «αυστηρή σύσταση» και για τη χρήση της σε μαγαζιά κ.λπ. Δεν μας λένε ότι είναι «υποχρεωτική». Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Εκτός αν δεν ξέρουν να διατυπώνουν, που είναι πολύ πιθανό κι αυτό.
Το χουντικό μέτρο της «αυστηρής σύστασης» για αποφυγή της μεταμεσονύχτιας κυκλοφορίας είναι άλλης εποχής και οπωσδήποτε θα πρέπει να ζητηθούν εξηγήσεις, γι’ αυτή την ακραία απόφαση.

28/4/2020
Ο απολίτιστος, εν τω μεταξύ, με όσα είπε το απόγευμα, διέλυσε όλο το φάσμα του πολιτισμού, για ολόκληρο το καλοκαίρι. Ελπίζω να του τραβήξουνε κάποιοι τ' αυτιά (ποιοι, δεν ξέρω), ώστε να συνέλθει.

28/4/2020
Όποιος βγαίνει με μάσκα από το μετρό να την δίνει στον επόμενο, όπως με τα εισιτήρια...

28/4/2020
Tι έγινε, τελείωσε η συμβουλευτική επιτροπή του καθεστώτος ή ακόμα λένε;

28/4/2020
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΗΝ ΥΕΝΕΔ
Γεωργαλάς, Ζουρνατζής, Τσάκωνας, Αγαθαγγέλου...

28/4/2020
Τα άλλα στο μετά, προς το παρόν αυτά...

28/4/2020
>>Κύριε Άδωνη Γεωργιάδη, κατ’ αρχάς ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια χτες στο STAR. Το γεγονός ότι με θεωρείτε «πολύ γερή πένα» με χαροποιεί. Και ξέρω πως είστε ειλικρινής.<< 
Έλενα Ακρίτα
Όταν η επιδαψίλευση ενός κακού γραφιά εκλαμβάνεται ως έπαινος από μιαν αδιάφορη πένα.
(– Γεια σου Μήτσο μου, καταπληκτικό το βιβλίο που έγραψες...
– Γεια σου Τάκη μου, και το δικό σου εκπληκτικής σύλληψης...)
>>Ευφυής ων (σ.σ. ο Άδωνις), γνωρίζατε την δύναμη της αρνητικής διαφήμισης την οποία και σάς παρείχα γενναιόδωρα.<< 
Έλενα Ακρίτα
Όταν η ευφυΐα ανακατεύεται με τα λιωμένα λίπη από τα νανογιλέκα, τότε ψάχνουμε τα iq μας στους υπονόμους και στα λύματα.

28/4/2020
Αγωνιώ για τα πρόστιμα, για τη μη χρήση γαντιών και μάσκας...

28/4/2020
Οσονούπω αναλαμβάνουμε την «ιδιοκτησία των μέτρων».
Άλλη μία γελοία έκφραση, επικοινωνιακής συσκότισης, που έχει γίνει καραμέλα σε στόματα αγράμματων, και που πρακτικά σημαίνει την αποποίηση της ευθύνης από εκείνους που τα έχουν κάνει ήδη μαντάρα, με την ταυτόχρονη μετάθεσή της προς τους υπηκόους τους.

28/4/2020
Κάτι γράφω και το τελειώνω σιγά-σιγά. Μεγάλο κείμενο, χιλιάδες λέξεις. Πρωτότυπα πράγματα - όχι αναμασήματα. Δεν το αποφάσιζα καιρό τώρα να το πιάσω (σαν θέμα), γιατί ήταν και είναι μπελαλίδικο, αλλά τώρα το έβαλα κάτω και το ολοκληρώνω οσονούπω. Και θέλω, εννοείται, κάποια στιγμή να το δημοσιεύσω...
Πέρασε βέβαια μια συγκυρία, "Η" συγκυρία θα έλεγα, στην οποία θα έκανε μπαμ αν δημοσιευόταν, αλλά δεν ήμουν έτοιμος (δεν θα μπορούσε να ήμουν έτοιμος), και τώρα μοιάζει να είναι εκτός επικαιρότητας (το κείμενο). Αλλά δεν πειράζει. Την επικαιρότητα την δημιουργούμε και μόνοι μας... και όποιοι θέλουν μας ακολουθούν.

Τετάρτη 29 Απριλίου 2020

ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ πολιτικά έργα

Τον συνθέτη Νίκο Στεφάνου δεν τον γνώριζα, κι επειδή μπορεί να μην τον γνωρίζετε κι εσείς ας μεταφέρω εδώ ένα μικρό βιογραφικό του, που υπάρχει στο μέσα μέρος του digipak:  
«Ο Ν.Σ. γεννήθηκε το 1975 στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε μουσική (πτυχίο πιάνου 1996, τάξη Ε. Κατσιαβάλου, δίπλωμα σύνθεσης 2003, τάξη Κ. Σιέμπη) ενώ παρακολούθησε σεμινάρια και μαθήματα με τους Α. Μπαλτά, D. Gompper, Κ. Τζεδάκι, Θ. Αντωνίου. Έχει γράψει έργα για σόλο όργανα και μικρά σύνολα, για ορχήστρα, για χορωδία a cappella, ηλεκτρονική μουσική κ.ά.». Ακολουθεί ενδεικτική εργογραφία 16 έργων...
Το «Πολιτικά Έργα» [Ιδιωτική Έκδοση, χ.χ.], που είναι ένα περιποιημένο CD, ιδιωτικής παραγωγής, το οποίο διανέμεται χωρίς αντίτιμο, είναι ένα άλμπουμ τριών έργων, τα οποία έχουν τίτλους: «Οδοδείκτες / παραλλαγές και αντιθέσεις θέσεις για το σήμερα και το αύριο» (21:24), «Η νέα έφοδος στον ουρανό θα είναι οριστική» (6:29) και “un mare di bandiere rosse…” (6:04).
Και τα τρία έργα έχουν φυσικά πολιτικό περιεχόμενο και μάλιστα στρατευμένο πολιτικό περιεχόμενο, καθώς το φωνητικό κομμάτι τους (στο πρώτο και το τρίτο έργο – γιατί το δεύτερο είναι ορχηστρικό) αναφέρεται, ανάμεσα σε άλλα, και σε κείμενα που αφορούν στο ΚΚΕ (Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο, ομιλία της Ελ. Μπακιρλή στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Θεσσαλονίκη κ.λπ.).
Το πρώτο έργο, οι «Οδοδείκτες» (γραμμένο για ορχήστρα, αφηγητές και προηχογραφημένο υλικό), που είναι και το πιο μεγάλο σε διάρκεια, καθώς ξεπερνά τα 21 λεπτά, είναι ένα έργο σύγχρονης avant. Το ορχηστρικό κομμάτι έχει ενδιαφέρον, αλλά οι φωνές ακούγονται κάπως... ξεκάρφωτες και δεν δένουν με το οργανικό μέρος. Δεν θα πω τι ακριβώς θα ήθελαν, αλλά είναι σίγουρο πως μια πιο εμπνευσμένη στουντιακή προσέγγιση θα έδινε, οπωσδήποτε, άλλη δυναμική στους «Οδοδείκτες». Σαν έργο φέρνει στη μνήμη μου την πρωτοποριακή μουσική του Frederic Rzewski στις αρχές των seventies (“Coming together”, “Attica” κ.λπ.), του Ούγγρου Tibor Szemző (στην Leo Records) και άλλα διάφορα.
Το δεύτερο κομμάτι, το «Η νέα έφοδος στον ουρανό θα είναι οριστική» (κοντσερτίνο για πιάνο και ορχήστρα) είναι πολύ ενδιαφέρον. Βασικά, δρα με προγραμματικό τρόπο, καθώς επιχειρεί να αναπαραστήσει (ηχητικώς φυσικά) τη μετάβαση από το καπιταλιστικό σύστημα στο κομμουνιστικό, περιγράφοντας συνοπτικώς την επαναστατική διαδικασία. Το έργο γράφτηκε με αφορμή τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το “un mare di bandiere rosse…” (για κουαρτέτο φλάουτων, προηχογραφημένο υλικό και ηλεκτρονικά). Εδώ η φωνητική επεξεργασία ακολουθεί μια πιο ευφάνταστη πρακτική-διαδρομή, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει, συνολικότερα, και το ακροαματικό ενδιαφέρον.
Επαφή: nstefanou75@gmail.com

Τρίτη 28 Απριλίου 2020

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 251

27/4/2020
Η Ελλάδα γλίτωσε τα χειρότερα από τον κορωνοϊό λόγω ανάγλυφου (βουνά, νησιά), λόγω γενικότερης υπανάπτυξης (λίγα ταξίδια, μικρά αεροδρόμια, οικονομία μικρής κλίμακας κ.λπ.), λόγω κλιματικών συνθηκών και λόγω κάποιων στοιχειωδών ατομικών μέτρων προφύλαξης, πολλά εκ των οποίων ήταν προφανή και πριν τον κορωνοϊό.
Δεν γλίτωσε επ’ ουδενί λόγω των μέτρων του Μητσοτάκη (μέτρα που πάρθηκαν ούτως ή άλλως αργότερα από άλλους – κι ας μας έχουν πιπιλήσει το μυαλό τα ΜΜΕ της κλάκας πώς πάρθηκαν εγκαίρως), τα οποία μόνο κακό έσπειραν, σπέρνουν και θα σπείρουν στον τόπο.
Αυτή είναι η δική μου χοντρική εκτίμηση, έως αυτή τη στιγμή.

27/4/2020
Είχαν ρίξει μέσα στο Σέβεν-απ LSD και κάπως έτσι προέκυψε τούτο δω. Οι αχρείοι... Οι άπλυτοι... Οι χίπιδες...
Μην ακούτε τους παλιοναρκομανείς... να διαβάζετε μόνο Ράμφο και ν' ακούτε Τζίνα Σπηλιωτοπούλου.

27/4/2020
Φυσικά και δεν θ’ ακούσω αύριο τον Μητσοτάκη να ανακοινώνει την «επιστροφή στην κανονικότητα».
Πέραν του προφανούς επικοινωνιακού παιγνιδιού στο οποίο σιχαίνομαι να συμμετάσχω, βλέπω, προσωπικά, πίσω απ’ αυτές τις κάθε λίγο και λιγάκι τηλεοπτικές εμφανίσεις, και μια ισχυρή δόση υποτίμησης του κόσμου.
Ορισμένοι μάς θεωρούν κάπως σαν καθυστερημένους, πως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα προφανή και πως χρειαζόμαστε έναν «πατερούλη», για να μας τα εξηγήσει και να μας πάρει από το χεράκι, ώστε να βγούμε απ’ το σκοτάδι.
Θα ήταν μια ισχυρή απόδειξη υγείας, και διασποράς της χειραφέτησης του πληθυσμού, η μηδενική, αυριανή, ακροαματικότητα.

27/4/2020
>>Θυμάμαι το 2009, που είχα γράψει ένα πολύ θυμωμένο κείμενο για έναν καλλιτέχνη που αγαπούσα όταν συνελήφθη με ναρκωτικά. Θεωρούσα πως με πρόδωσε γιατί χρειαζόταν τις ουσίες και δεν συγχωρούσα το γεγονός πως παρότι είχε γύρω του τόση άδολη αγάπη από τον κόσμο, επέλεξε την απόδραση από αυτή την αγάπη για χάρη των ουσιών.<<
Κώστας Βαξεβάνης
O Βαξεβάνης θέλει να τα χώσει στην Πρωτοψάλτη και γράφει αρλούμπες.
Αν είναι δυνατόν να θυμώσεις, επειδή κάποιος καλλιτέχνης παίρνει ναρκωτικά. Τι εξωπραγματικά συντηρητικό είναι αυτό ρε φίλε; Αν είναι δυνατόν να νοιώθεις προδομένος από τον Syd Barrett, από τον Ανδρέα Μπάρκουλη, από τον Στράτο Διονυσίου ή από τον Σιδηρόπουλο, επειδή έπαιρναν ναρκωτικά.
Ό,τι θέλει κάνει ο καθένας. Το ζήτημα είναι το έργο – αν μιλάμε για καλλιτέχνες. Αυτό κρίνεται πρώτον απ’ όλα.
Εν τω μεταξύ πολλή σημασία δίνουνε κάποιοι στο φορτηγό με την Πρωτοψάλτη. Σιγά τα ωά. Έχασε η Βενετιά βελόνι. Τι έκανε δηλαδή η Πρωτοψάλτη; Έκανε κανα έγκλημα; Έτσι γούσταρε, ανέβηκε σε καρότσα και πέρασε έξω από το Μαξίμου, για να τραγουδήσει για τον Μητσοτάκη, ο οποίος είχε πάρει πριν τηλέφωνο τον ανιψιό του δήμαρχο (για να του πει να περάσει η νταλίκα από την Ηρώδου Αττικού). Αν κάπου παρανόμησε η Πρωτοψάλτη –μπορεί, δεν ξέρω– ας πήγαιναν οι αστυφύλακες να την συλλάβουν.
Μπορεί όλη η φάση να είναι γελοία (μέχρι και οι παπάδες βγήκαν από τα ράσα τους για το event – και μάλιστα πριν από τον Βαξεβάνη) αλλά από ’κει μέχρι τού να συντρίβονται οι «εικόνες» που έχουν κάποιοι, μέσα τους, για τους καλλιτέχνες υπάρχει άβυσσος.
Βγήκαν εν τω μεταξύ και κάποιοι και έγραψαν, με την αφορμή, για τους καλλιτέχνες που δεν πληρώνονται κ.λπ. Ο μισός ελληνικός λαός δεν πληρώνεται. Τι είναι οι καλλιτέχνες, δεν κατάλαβα; Καμία ιδιαίτερη ευαισθησία στον καλλιτέχνη, την οποίαν να μην εισπράττει, την ίδια στιγμή, και ο τσαγκάρης της γειτονιάς.
Άμα θες να κάνεις... αντιπολίτευση στην Πρωτοψάλτη πες ότι το 90% των τραγουδιών που έχει πει είναι για πέταμα. Αυτό πες. Και πες ακόμη πως έχει την καλύτερη φωνή στην Ελλάδα. Τεχνικά τέλεια, δυνατή, επική, λυρική, τα πάντα. Μέγιστη τραγουδίστρια – αλλά με αστείο ρεπερτόριο. Αυτά είναι κρίσεις. Και κάθε, επί της ουσίας, κρίση έχει νόημα. Όλα τα υπόλοιπα είναι φτήνιες.

27/4/2020
Επιστροφή στην κανονικότητα...
>>Το 25% με 30% των καταστημάτων εστίασης της Πάτρας δεν πρόκειται να ανοίξουν ξανά.<<
>>Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου Κώστα Ζαφειρόπουλο και με βάση τα στοιχεία που δημοσίευσε η ΓΣΕΒΕΕ, στην Πάτρα 200 περίπου επιχειρήσεις δεν θα ανοίξουν ξανά.<<

26/4/2020
Ασυζητητί ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
Κανένα ελληνικό ροκ συγκρότημα στην ιστορία, μετά από 35 χρόνια ζωής, δεν έχει δώσει τέτοιο δίσκο. Μπράβο στον Θοδωρή Δημητρίου και την Λευκή Συμφωνία...

26/4/2020
Την αγαπήσαμε τόσο την επανάσταση...

26/4/2020
To τελευταίο κόκκινο αυγό από το Πάσχα έσπασα πριν από λίγο.
Άιντε να πούμε κι ένα Χριστός Ανέστη εμείς οι αριστεροί καλλιτέχνες...

25/4/2020
Πάντως εγώ τώρα, που δεν είμαι ΔΑΠίτης, ακούω και Τέρη Χρυσό και Κλειώ Δενάρδου και Άντζελα Ζήλεια κι όλα αυτά τα ελαφρά, ενώ οι ΔΑΠίτες ντρέπονται να πούνε ότι ακούνε τέτοια πράγματα, μπας και τους πούνε οπισθοδρομικούς, και γι' αυτό ακούνε... Σαββόπουλο.

25/4/2020
>>Ακούω από έντεχνα, μέχρι Γωγώ Τσαμπά<< 
Κώστας Μπακογιάννης
>>Το αγαπημένο μου συγκρότημα είναι οι Guns N’ Roses. Είναι η μουσική που ακούω όταν γυμνάζομαι<< 
Κυριάκος Μητσοτάκης
Χοντρικά πρόκειται για δύο από τα πιο άμουσα άτομα, που έχουν βρεθεί ποτέ σε τοπ θέσεις ευθύνης.
Ο ένας, που ακούει από «έντεχνα μέχρι Τσαμπά», θέλει να δείξει πως ακούει τα πάντα, αλλά κατά βάση δεν ακούει τίποτα (ό,τι κάτσει), ενώ ο άλλος ακούει όταν γυμνάζεται... για να ξεϊδρώνει και να παίρνει ανάσες.
Και για ταινίες άμα τους ρωτήσεις, τα ίδια θα σου πούνε. Ότι βλέπουν τα πάντα... από Λάμψη και Καλημέρα Ζωή, μέχρι Φιλαράκια. Κλασικοί ΔΑΠίτες...

25/4/2020
Πάντως θα γούσταρα Τέρη Χρυσό σε φορτηγό, να περνάει έξω από το Μαξίμου...

25/4/2020
Τι να μας πει ρε η Πρωτοψάλτη πάνω στο φορτηγό; Μαζεύτε την...
«Μην ξεχνάς πως στην καρδιά μας θα υπάρχουν τα παιδιά μας
Τα παιδιά που στο πλευρό μας πολεμήσανε
Με συνθήματα στα χείλη το θηρίο του Απρίλη
Κάποια νύχτα του Νοέμβρη το γκρεμίσανε»

25/4/2020
24/4
Και καθώς βρίσκομαι σε συγγραφικό τριπ...
(Brian Auger, Julie Driscoll & Trinity - Let the Sunshine In)
25/4
Και καθώς βρίσκομαι στο ίδιο συγγραφικό τριπ...
Λευτέρης Βουρνάς (a constant fav of mine)

Δευτέρα 27 Απριλίου 2020

THE LEGENDARY FLOWER PUNK progressive από την Ρωσία

Ρώσοι προγκρεσιβάδες είναι οι Legendary Flower Punk, με το Wahi Wu [Tonzonen Records, 2020] να αποτελεί την πιο πρόσφατη δουλειά τους (και πέμπτη στη σειρά, αν κρίνω από τα στοιχεία που παραθέτει το discogs).
Βασικά μέλη των Legendary Flower Punk είναι οι Kamille Sharapodinov κιθάρες, κρουστά, Mike Lopakov μπάσο και Nick Kunavin ντραμς, ενώ στην συνολική προσπάθεια συνδράμουν και καμμιά δεκαριά επιπλέον φιλοξενούμενοι σε ηλεκτρονικά, σύνθια, πιάνο, σαξόφωνα, κιθάρες, φλάουτα και κρουστά (δεν εμφανίζονται, φυσικά, όλοι αυτοί μαζί, αλλά κατά τόπους, αναλόγως με τις επιμέρους απαιτήσεις των tracks). Επίσης να πω πως σε ένα track, το “Aki Kaurismäki”, ακούγεται και sample από μια ταινία του γνωστού φινλανδού σκηνοθέτη (και τόσου αγαπημένου στην Ρωσία), την Hamlet liikemaailmassa του 1987.
Το ύφος των Legendary Flower Punk δεν είναι εύκολο να το περιγράψεις. Το progressive τους παρότι μπορεί να έχει κάποιες από τις ρίζες του χωμένες στο παρελθόν (στους Yes ας πούμε ή και στους Genesis, αλλά μην φανταστείτε τίποτα «μπλεγμένα» και «δύσκολα» tracks), στην πράξη είναι σύγχρονο. Δεν θα το έλεγα, μάλιστα, ούτε καν αναβιωτικό – έτσι όπως ακούγαμε, εννοώ, το new progressive στα χρόνια του ’90. Το άκουσμα θέλω να πω είναι αρκούντως σύγχρονο, ακόμη και με beat ενίοτε, με τα πλήκτρα και τις κιθάρες να κάνουν καλή και πρωτότυπη, στο μέτρο του δυνατού, δουλειά, ενώ τα ρυθμικά σχήματα και οι μελωδίες δεν είναι αμελητέες – αν μιλάμε για κομμάτια σαν το “Azulejo”, το “Aki Kaurismäki” ή το “Trance fusion på Ryska” (τα λέει όλα ο τίτλος).
Ένα αρκετά ενδιαφέρον γκρουπ είναι οι Legendary Flower Punk, που μπορεί να μην ενθουσιάσει τους παλιομοδίτες progsters, αλλά έχει, ασυζητητί, πράγματα να πει.
Επαφή: www.tonzonen.de