ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 237

2/4/2020

Λοιπόν, επειδή πέφτουν διάφορα στην αντίληψή μου και μιλάω και σε τηλέφωνα και σε inbox κ.λπ. Θα γράψω προσωπικά, για μένα – και θα εκφραστώ όπως γουστάρω.
Εγώ, μέτρα αυτοπροστασίας εφάρμοζα όλο το χειμώνα για την γρίπη – και χωρίς να είμαι αρρωστοφοβικός.
Πλύσιμο στα χέρια συνεχώς, κάποιες φορές και με οινόπνευμα (μετά από βαθιά σκαψίματα στα second hand). Στο μετρό, χειμώνα, δεν μπαίνω ποτέ. Δηλαδή πάντα το αποφεύγω (όλες τις εποχές), αλλά χειμώνα ποτέ. Μόνο λεωφορεία και για τις λιγότερες δυνατές στάσεις (τρεις ας πούμε). Και μετά περπάτημα. Μόνο σε λεωφορεία λοιπόν, κοντά σε πόρτες ή ανοιχτά παράθυρα, πάντα όρθιος και πάντα αποφεύγοντας να πιάνω οτιδήποτε. Στηρίζομαι με πλάτη κι έχω τα χέρια έτοιμα μόνο για κανα φρενάρισμα (αν προλάβω).
Σε μαγαζιά, για φαΐ, ή έξω ή μέσα, όταν δεν υπάρχει πολύς κόσμος. Ποτέ εκκλησία εννοείται, ή σε άλλους τέτοιους χώρους συγκεντρώσεων. Σε σπίτια φίλων πάντα κοντά σε ανοιχτό παράθυρο (όταν είναι εφικτό). Και μας μένουν τα μπαρ και οι συναυλίες, όπου εκεί τα πράγματα είναι λίγο πιο ζόρικα, αλλά ok. Δεν ξημεροβραδιαζόμαστε και σ’ αυτούς τους χώρους πια, όπως παλιά (έχουμε και σπίτι). Α, και ποτέ, επίσης, δεν ήμουνα του μάτσα-μούτσα (τα απολύτως απαραίτητα).
Το μόνο παραπάνω απ’ αυτά που κάνω, τώρα, με τον κορωνιό, είναι να φοράω γάντια σε λαϊκές και σουπερμάρκετ (ποτέ μάσκα). Τα δέματα (με δίσκους κ.λπ.), τις συσκευασίες (με προϊόντα) κι όλα αυτά τα αφήνω απείραχτα για 4-5 μέρες. Μετά τα πιάνω και τ’ ανοίγω (οπότε θα υπάρχουν και κάποιες επιπλέον καθυστερήσεις στις δισκοκριτικές - γέλιο).
Αυτά και τελειώσαμε – για να μην μας λένε διάφοροι διάφορα, λες και είμαστε τίποτα «χθεσινοί».

2/4/2020

Κόψτε ένα 20άρι από τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων (είναι αρκετό - θα συμμορφωθούν), γιατί πολλοί απ' αυτούς δεν έχουν πλέον τι να κάνουν και γράφουν στο φέισμπουκ μόνο μ@λακίες.

2/4/2020

ΠΑΛΙΑ ΚΟΛΠΑ...

«Όσο πιο συγκροτημένη και πιο ολοκληρωμένη είναι η προσωπικότητα εκείνου προς τον οποίον απευθύνεται ο προπαγανδιστής τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η αντίστασις που θα βρη. Το άτομο σκέπτεται, κρίνει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαφυλάξη την ανεξαρτησία του. Γι’ αυτό η Προπαγάνδα προς τα άτομα, δηλαδή προς σκεπτόμενα όντα, συναντά μεγάλες δυσκολίες.

Το αντίθετο συμβαίνει όταν έχουμε να κάνουμε με την απρόσωπη Μάζα. Τα άτομα που την αποτελούν έχουν χάσει την ικανότητα να σκέφτονται υπεύθυνα και ανεξάρτητα. Έχουν “διαλυθεί” μέσα στην ενιαία συλλογική Μαζοψυχή, που όπως είδαμε κατευθύνεται κυρίως από συναισθήματα, πάθη, ένστικτα και ορμέμφυτα, χωρίς ικανότητα να συγκρίνη και να κρίνη, να σκέπτεται και να αποφασίζη.
Η Μάζα αντιδρώντας σαν παιδί, με βάσι το συναίσθημα, ελέγχεται εύκολα από έναν ικανό προπαγανδιστή. Στο βάθος κάθε ανθρώπου εξακολουθεί πάντα να βρίσκεται ένα παιδί. Αυτό βγαίνει στην επιφάνεια κάθε φορά που μειώνεται ο έλεγχος του συνειδητού. Τέτοιες περιπτώσεις είναι οι στιγμές της μεγάλης συγκινήσεως, λύπης, χαράς ή ενθουσιασμού και ακόμη περισσότερο της υστερίας ή του παραληρήματος (σ.σ. και του φόβου θα προσέθετα). Αυτές ακριβώς τις καταστάσεις ζει συνήθως η Μάζα. Γι’ αυτό, όπως ένα παιδί, έτσι και αυτή γυρεύει αγωνιωδώς τον προστάτη “πατέρα” και “αρχηγό” της. Τέτοιος γίνεται εκείνος που πιάνοντας τον εσωτερικό παλμό της θα κατορθώση να εκφράσει καλύτερα τα συναισθήματά της. Τότε, ενσαρκώνοντας το συλλογικό της υποσυνείδητο, τής επιβάλλεται».
Γεωργίου Κ. Γεωργαλά "Η Προπαγάνδα / Μεθοδική και Τεχνική της Αγωγής των Μαζών" [Γεωργιάδης Εκδοτική Εταιρεία, Αθήναι 1967]

2/4/2020

Εμένα πάντως ο Τσιόδρας, χθες, όταν άρχισε να αναφέρει ονόματα (χωρίς επώνυμα) μου θύμισε αυτό:
"Κώστας, Κώστας, Μανώλης, Πέτρος, Γιάννης, Τάκης, Πλατεία Ναυαρίνου, Διοικητηρίου κι Εξαρχείων, Αλέκος, Βασίλης, Άγγελος, Μπιζανίου κι Αναλήψεως, Αγίας Τριάδος κι 25ης Μαρτίου"
Τραβηγμένη κίνηση, φτηνού εντυπωσιασμού. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά από επιστήμονες ανθρώπους.

1/4/2020

>>Παρά το γεγονός ότι η πανδημία του κορωνοϊού έχει προκαλέσει τον θάνατο σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στον πλανήτη και υπάρχει κίνδυνος να χαθούν ακόμη περισσότερες ανθρώπινες ζωές, αν δεν τηρηθούν τα μέτρα, φαίνεται ότι κάποιοι, ανάμεσά τους και ο Γιώργος Κιμούλης, εξακολουθούν να έχουν αμφιβολίες ή να θεωρούν ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας παραβιάζει την ελευθερία μας.<<

Φυσικά και έχει δίκιο ο Κιμούλης για όσα λέει (ότι «η πανδημία ως εργαλείο περίσπασης, στοχεύει στην φυσικοποίηση της κρίσης»), αλλά εδώ η πλάκα γίνεται με το ότι η πανδημία (για την iefimerida) έχει προκαλέσει το θάνατο σε «εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στον πλανήτη», όταν αυτοί τη στιγμή οι νεκροί είναι 46.490 (μερικές δεκάδες χιλιάδες δηλαδή), πολύ λιγότεροι π.χ. από τους 500-700.000 που πεθαίνουν κάθε χρόνο από τη γρίπη.
Το ανέβασμα μιας τάξης μεγέθους δεν είναι «από λάθος», ούτε αθώο. Εντάσσεται και αυτό στο γενικότερο κλίμα κατατρομοκράτησης των αναγνωστών, στην υποδόρια πεποίθηση πως αύριο μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς ο επόμενος νεκρός (λες και δεν είμαστε όλοι υποψήφιοι μελλοθάνατοι από τη μέρα που γεννιόμαστε).
Είναι προφανές, πως μέσω αυτής της τακτικής ο κατατρομοκρατημένος μετατρέπεται σε εύκολη λεία, καθώς άγεται και φέρεται κατά όπως θέλουν εκείνοι από τον τρομοκρατούν – που είναι και το ζητούμενο της συγκεκριμένης ιστορίας δηλαδή.

1/4/2020

Παραξένεψε κάποιους, που δεν γνωρίζουν τα παραμέσα, η στάση του ΚΚΕ και του Ριζοσπάστη σε σχέση με τον θάνατο του Μανώλη Γλέζου – μάλιστα το Έθνος έφθασε να γράψει πως... ο Ριζοσπάστης «έθαψε» τον Μανώλη Γλέζο, πριν από την κηδεία του, επειδή το κομματικό όργανο του ΚΚΕ αφιέρωσε, στο γεγονός, ένα μικρό μονόστηλο (όντως).
Τα κόμματα της αριστεράς έχουν μια συγκεκριμένη αντίληψη, όταν καταπιάνονται με τέτοιου τύπου «κοινωνικά γεγονότα» (κάτι που δεν παραμερίζεται, ακόμη και αν πρόκειται για έναν πανθομολογούμενο αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, όπως ήταν στην περίπτωσή μας ο Μ. Γλέζος).
Αυτές οι αντιλήψεις έχουν καθοριστεί (να μην πω σφυρηλατηθεί) κι έχουν παγιωθεί μέσα από τις σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ των ποικίλων κομματικών σχηματισμών και των αναλόγων ιδεολογιών - τις αλλεπάλληλες διασπάσεις με άλλα λόγια, έτσι όπως εκείνες διαμορφώθηκαν μέσα στον ιστορικό χρόνο.
Όλα τούτα λοιπόν μπορεί πολλοί να μην τα καταλαβαίνουν, αλλά έχουν βαθιές ρίζες στον κόσμο της αριστεράς και φυσικά ισχύουν και σήμερα, απαρέγκλιτα, και πέρα για πέρα. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως το M-Λ ΚΚΕ έγραψε για τις «πολιτικές και ιδεολογικές παλινωδίες» του Μανώλη Γλέζου, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πως «δεν συμφωνούσαμε πάντα με τις επιλογές του, αλλά κτλ.», ενώ οι τροτσκιστές της ΕΕΚ, κάπως πιο ενωτικοί, έγραψαν, με την αφορμή του θανάτου, για τις «ιδεολογικές συγκρούσεις μέσα στην αριστερά» και για τις «διαφορετικές προσεγγίσεις» που «δεν κατάφεραν ποτέ να σβήσουν την λάμψη ενός σεμνού και τίμιου αγωνιστή». Anyway... 

O Γλέζος είχε αποχωρήσει από το ΚΚΕ το άγριο ’68 και το 1971 στο παράνομο (λόγω δικτατορίας) περιοδικό του κόμματος, το «Νέος Κόσμος», μία μορφή της κομμουνιστικής αριστεράς, ο Δημήτρης Σάρλης, περνά γενεές δεκατέσσερις τον Γλέζο, κατηγορώντας τον για φραξιονιστή. Έγραφε χαρακτηριστικά:
«Ο Μανώλης Γλέζος υποστηρίζει την άποψη ότι το ΚΚΕ πρέπει να διαλυθεί και οι οπαδοί του να προσχωρήσουν στην ΕΔΑ. Η άποψη αυτή του Γλέζου είναι καταστρεπτική για το κόμμα. Είναι αυτή η άποψη λικβινταριστική, γιατί σημαίνει οριστική διάλυση του ΚΚΕ. Είναι επίσης η άποψη αυτή δεξιά οπορτουνιστική, γιατί αντικειμενικά αρνείται τη βασική διδασκαλία του μαρξισμού, τη δικτατορία του προλεταριάτου». Και τα λοιπά, και τα λοιπά...
Έτσι πορεύεται η αριστερά, είτε αρέσει σε κάποιους, είτε δεν αρέσει. Δύσκολα ξεχνά και εύκολα θυμάται.