ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 241

10/4/2020

Μόλις σήμερα συνειδητοποίησα, έτσι ξερά και απόλυτα, τι σημαίνει κρίση, επαγγελματική να πούμε.
Για πρώτη φορά, εδώ και τόσα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, πήγα στο ταχυδρομείο και δεν υπήρχε τίποτα για να παραλάβω (είτε από Ελλάδα είτε από εξωτερικό). Δεν πάω κάθε μέρα στο ταχυδρομείο. Πάω μια φορά τη βδομάδα ή τις 10 μέρες (για να μαζεύεται και κάποιο υλικό), αλλά σήμερα... τζίφος. Τίποτα! Δεν έχει ξανασυμβεί!
Συνειδητοποιώ, δηλαδή, πως αυτό που λέμε «κύκλωμα του δίσκου», που αναπτυσσόταν ούτως ή άλλως σ’ ένα χαμηλό επίπεδο, αυτή τη στιγμή είναι εξαφανισμένο παγκοσμίως. Έχω κάποιες καβάντζες για κριτικές κ.λπ., αλλά και για ορισμένες απ’ αυτές οι άνθρωποι μού είπαν... μην δημοσιεύσεις τίποτα τώρα, άσε τες για μετά, όταν ομαλοποιηθεί η κατάσταση.
Εντάξει, προσωπικά δεν γράφω μόνο για καινούριους δίσκους, γράφω και για ένα σωρό άλλα διαφορετικά πράγματα, και θα συνεχίσω να γράφω εννοείται, αλλά λέμε, τώρα, πώς έχει η κατάσταση στον συγκεκριμένο χώρο.
Τα πάντα έχουν πατήσει «στοπ» και περιμένουν το καλοκαίρι(?), για να πάρουν μπρος – που είναι ούτως ή άλλως (το καλοκαίρι) μια ψιλοκακή εποχή, για τη δουλειά αυτή. Καλό φθινόπωρο δηλαδή...

10/4/2020

A, και κάτι ακόμη που το ξέχασα. Η μόνη αξιόπιστη λύση και φόβητρο στην πορεία, ιστορικά να πούμε, απέναντι στον γερμανικό ηγεμονισμό, στο γερμανικό ράιχ, υπήρξε ο Κόκκινος Στρατός. Μετά τη διάλυσή του, εδώ και 30 χρόνια, μας χορεύουν στο ταψί ξανά.
Το λέω, για να μην τρέφουν ορισμένοι αυταπάτες πως θα μπορούσε οι διάφοροι αστείοι Μακρόνηδες, Κόντηδες και Σταϊκούρες να ανατρέψουν την κατάσταση.

10/4/2020

Με αυτά τα θλιβερά και άθλια, που συνέβησαν χθες στο Γιούρογκρουπ, απλώς δικαιώνεται για μιαν ακόμη φορά ο Μπόρις Τζόνσον (και εξ αντανακλάσεως ο... Τράμπας στην Αμερική).
Γάλλοι, Ιταλοί και λοιποί με την ουρά κάτω απ' τα σκέλια και η Ελλάδα, όπως πάντα, κολαούζος και απούσα. Για τη Γερμανία δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Κατά παράδοση ελεεινή.

9/4/2020

Μάσκες δεν βάζω, γιατί μου δημιουργούν μιαν αίσθηση ασφυξίας και δεν τις γουστάρω, αλλά γάντια βάζω στη λαϊκή π.χ., όταν πιάνω μήλα, ντομάτες ή πορτοκάλια, που μπορεί να τα έχουν πιάσει άλλοι 100 πριν από μένα.
Έτσι έχω τη γνώμη πως ο Τσιόδρας λέει βλακείες, όταν υποστηρίζει πως τα γάντια δεν προστατεύουν, επειδή μπορεί να έχουν τρύπες ή μπορεί να σχιστούν. Ας έχουν και τρύπες... προφυλακτικά είναι; Τα προφυλακτικά δεν πρέπει να έχουν τρύπες.
Κατ’ αρχάς είναι προφανές πως άμα φοράς γάντια (ακόμη και τρύπια να είναι για κάποιο τυχαίο λόγο) δεν θα πας να χώσεις το... μπλε δάχτυλο στη μύτη σου, ούτε θα τρίψεις τα μάτια σου με το μπλε σου χέρι (μόνο και μόνο το ότι φοράς γάντι αυτό θα σε γλιτώσει και από μια τυχαία λάθος κίνηση), όπως είναι προφανές το πώς θα τα βγάλεις τα γάντια και επίσης το πού θα τα πετάξεις.
Όλα είναι προφανή θέλω να πω για κάποιους που έχουν πέντε δράμια μυαλό (και τόσο τουλάχιστον μυαλό έχουμε όλοι), αλλά ο Τσιόδρας είναι ή πανικοβλημένος ή μάς περνάει όλους για ηλίθιους. Ή και τα δυο μαζί.

9/4/2020

>>Εδώ και και πάρα πολλά χρόνια δεν μιλώ δημόσια για τη θρησκευτική μου πίστη, αλλά θα το κάνω τώρα, γιατί ακριβώς οι επιταγές αυτής της πίστης το επιβάλλουν. Μιλώ ως Χριστιανός Ορθόδοξος, ελάχιστο μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν υπάρχει Μεγάλη Εδομάδα που να μην την πέρασα, σε μεγάλο βαθμό, στην Εκκλησία. Τροπάριο Κασσιανής, τη Μεγάλη Τρίτη, τα Δώδεκα Ευαγγέλια, την Μεγάλη Πέμπτη, την Αποκαθήλωση, τη Μεγάλη Παρασκευή το πρωί, τον Επιτάφιο το βράδυ, την Ανάσταση το Μεγάλο Σάββατο, κάποιες φορές ως το τέλος της Ακολουθίας στις 2 το πρωί της Κυριακής--και βέβαια νήστεψα και νηστεύω<< 

Μαθηματική ευφυΐα λέει ο Δοξιάδης, ψυχεδέλειες με τον Ντόνοβαν, χίπιδες, Πολυτεχνεία, Αμερικές, Τζάκσον Πόλοκ, Λοτζικόμιξ, αλλά και το πετραχήλι... πετραχήλι.
Δικαίωμά του τού καθενός να πιστεύει όπου γουστάρει, αλλά εμένα κάπου δεν μου κάθεται καλά όλη αυτή η φάση ρε φίλε (και από την στιγμή που δημοσιοποιείται λέω μια γνώμη).
Από τη μια μεριά, δηλαδή, να ψάχνουμε στον ντετερμινισμό και στις οριακές περιοχές των μαθηματικών, επιχειρώντας να εκλογικεύσουμε το άλογον (ακόμη και οι πιθανότητες είναι υλιστικά μαθηματικά), και από την άλλη να ακουμπάμε στην ορθοδοξία και στο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.
Η χούντα ήταν έτσι. Ροκ από τη μια μεριά και αγιαστούρα από την άλλη.

9/4/2020

ΠΗΞΑΜΕ (ΚΑΙ) ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΙΟ...
«Όχι, τίποτε, κάντε δουλειά σας, περαστικός είμαι, έρανος γίνεται για τον Καραμουρτζούνη».
[Ο Βέγγος, καθώς μπαίνει σ’ ένα ξένο σπίτι για να γλιτώσει, επειδή τον κυνηγάει ο αδελφός τής αγαπημένης του (Φέρμας), ενώ ένα ζευγάρι εκείνη τη στιγμή φιλιέται. Από την ταινία του 1964 «Ο Καταφερτζής»]
Θα ήθελα να γράψω ένα κείμενο για τον διάσημο φιλάνθρωπο των σίξτις Αδαμάντιο Καραμουρτζούνη (ψιλο-φαιδρή περίπτωση, που πάτησε πάνω στην ανυπαρξία τού προνοιακού κράτους στην μετεμφυλιακή Ελλάδα), επειδή έχω και κάτι βιβλία του (τα έχω βρει στα παλιατζίδικα και τ’ αγόρασα φυσικά), αλλά δεν νομίζω πως ενδιαφέρονται πολλοί για τέτοια παλιά λαϊκά θέματα, που έχουν εν τω μεταξύ και τη δουλίτσα τους. Δεν είναι εύκολο, θέλω να πω, να τα ξεπετάξεις... πρέπει να τα αντιμετωπίσεις σοβαρά.  

[οι ενάρετοι καλοί μαθητές πήραν χρυσά μετάλλια και εγκυκλοπαίδειες, ενώ οι κουμπούρες κονομήσανε παπούτσια και σοκολάτες… άλα της η τσογλαναρία!]

9/4/2020

Πάνω στη δική σου υπευθυνότητα, την υπευθυνότητα των πολλών, την προερχόμενη από την παιδεία, την κουλτούρα και την κοινωνική ευθύνη τού καθενός από εμάς, σπεκουλάρουν γλοιωδώς οι μητσοτακο-χαρδαλιάδες, προκειμένου να παρουσιάσουν το δήθεν δικό τους, ανύπαρκτο, έργο.
Ποιοι ρε φίλε; Aυτοί οι ανεκδιήγητοι, που 20 μέρες τώρα σού απαγορεύουν να βουτήξεις στη θάλασσα (για να θυμηθώ το πιο ακραίο από άλλα, ένα σωρό, ακραία), ενώ αρνούνται να βάλουν λουκέτο στις επικίνδυνες για τους γέρους εκκλησίες, επιχειρώντας με ήξεις-αφήξεις να γλείψουν το χριστεπώνυμο πλήθος.
Πάω να ποτίσω τις γλάστρες μου... μην τους πάρει και τους σηκώσει. Τους άθλιους.

8/4/2020

Ωραίες οι επιλογές, στο lifo.gr, του Γιάννη Οικονομίδη (πήγα να τον γράψω Γιώργο...) όσον αφορά στις 12 ελληνικές ταινίες της ζωής του. Όλες οι ταινίες είναι από πολύ καλές έως αριστουργήματα, ασχέτως αν εγώ θα είχα στη δική μου δωδεκάδα μόλις 2-3 απ’ αυτές. Σίγουρα θα είχα τον Φόβο και την Ευδοκία, όμως χαίρομαι και για μερικές μη προφανείς επιλογές, όπως την Έβδομη Μέρα της Δημιουργίας ή τον Ιωάννη τον Βίαιο.
Μέσα στα χρόνια έχω ξεχωρίσει 7-8 ελληνικές ταινίες ως τοπ, αλλά για να γράψω δώδεκα δεν θα μπορούσα με τίποτα χωρίς πολλή δουλειά. Να ξαναδώ ταινίες, να σκεφθώ πάνω σ’ αυτές να διαβάσω κ.λπ. Αυτές οι υπόλοιπες 4-5 δηλαδή θα με δυσκόλευαν πολύ, γιατί θα ήθελα να έχω και ορισμένες απρόσμενες επιλογές. Ξέρω ’γω έναν σίξτις ΘΒ, την Ισχυρή Δόση Σεξ του Μυλωνάκου (που τη θεωρώ σχεδόν μεγάλη ταινία – top βίαιο b-movie με συμμορίες) και τέτοια...
Πέρα από Φόβο και Ευδοκία, θα είχα μέσα σίγουρα την Αναπαράσταση του Αγγελόπουλου και τον Δράκο του Κούνδουρου, οπωσδήποτε τη Φόνισσα του Φέρρη και όχι το Ρεμπέτικο, ασυζητητί τη Φωτογραφία του Παπατάκη και όχι τους Βοσκούς, δεν συζητάμε καν για την Εκδρομή του Κανελλόπουλου, ενώ κατά 99% θα είχα και την Ανοιχτή Επιστολή (και όχι το Προσοχή Κίνδυνος) του Σταμπουλόπουλου. Φυσικά, δεν θα είχα καμμία ταινία μετά το 2000 (όπως δεν έχει και ο Οικονομίδης εξάλλου). Θα περίμενα να περάσουν καμμιά... 30αριά χρόνια ακόμη, εννοώ, για να «κάτσουν» μέσα μου οι πιο νέες ταινίες (ακόμη κι εκείνες του Οικονομίδη).
Οι επιλογές του Γιάννη Οικονομίδη είναι αυτές...
1. «Η έβδομη μέρα της δημιουργίας» του Βασίλη Γεωργιάδη (1966)
2. «Με τη λάμψη στα μάτια» του Πάνου Γλυκοφρύδη (1966)
3. «Ο φόβος» του Κώστα Μανουσάκη (1966)
4. «Οι βοσκοί» του Νίκου Παπατάκη (1967)
5. «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού (1971)
6. «Θανάση, πάρε τ' όπλο σου» του Ντίνου Κατσουρίδη (1972)
7. «Ιωάννης ο βίαιος» της Τώνιας Μαρκετάκη (1973)
8. «Οι απέναντι» του Γιώργου Πανουσόπουλου (1981)
9. «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη (1983)
10. «Προσοχή, κίνδυνος» του Γιώργου Σταμπουλόπουλου (1983)
11. «Έρωτας στην χουρμαδιά» του Σταύρου Τσιώλη (1990)
12. «Από την άκρη της πόλης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη (1998)

8/4/2020

«Εγώ εδώ, εσύ εκεί / πώς θες λοιπόν να ξημερώσει Κυριακή;»
Τραίνα και πλοία μάς τα έκοψε ο Χαρδαλιάς, αλλά μας μένει η... κυρά-βροχή.

https://www.youtube.com/watch?v=wYX9EJ8nheA

8/4/2020

Δεν ξέρω πόσοι έχουν υπ’ όψιν τους αυτό το τραγούδι του Κώστα Γανωτή, ενός σπουδαίου και εντελώς undrerrated τραγουδοποιού. Το τραγούδι γράφτηκε το 2010, υπάρχει και σε βινύλιο, και είναι ένα από τα πιο σημαντικά άσματα, που γράφτηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Έχει ορμή, είναι ροκ, είναι τραγουδάρα, και μιλάει για όλους και για όλα με τρόπο ευθύ, δίχως να υποτιμά την έννοια «τέχνη». Είναι ένα μεγάλο πολιτικό τραγούδι, εφάμιλλο των καλυτέρων ξένων και ελληνικών, όλων των εποχών. Τέτοια τραγούδια πρέπει να γράφονται, αλλά δεν είναι εύκολο. Απεναντίας είναι το πιο δύσκολο. Ο Γανωτής με αυτό το τραγούδι διεκδικεί θέση στο πάνθεον, δίπλα σε άλλους μεγάλους της φάρας του, ακόμη κι αν δεν είχε γράψει ποτέ κάτι άλλο.

Μόνο θεωρία, καταστολή, τρομολαγνεία
Κολεγιές ασκούν ακόμη εξουσία
Καβάλα η οικογενειοκρατία, βολεμένη αργομισθία
Βρομάει η καπηλεία, η αναξιοκρατία
Μακαριότατοι και σία, ιλαροτραγωδία
Μεσαιωνική θρησκοληψία
Ρατσισμός, φιλελλήνων πολιτεία
Γαλαζοπράσινη αμηχανία
Κόκκινη ανία
Φαρισαϊκή δημοκρατία
Μικροαστισμός, σουπερμάρκετ, δυναστεία
(...)
Ηρεμία, γνέφει δίπλα μου μια συμμορία
Τηλεδημοσιογραφία
Γυάλινη ματιά, συσκότιση στη χώρα του φωτός
Κανιβαλισμός, εκπομπές κρεοπωλεία
Υστερία για υποτίμηση, για στείρα ελευθερία
Καταναλωτική μανία, τραπεζολησταρχία
Κορνάρει η απελπισία
(...) 
  

8/4/2020

Μετά από 70 χρόνια καταστροφών, αποστασιών, εκμαυλισμών και τέλος πάντων πάσης φύσεως λεηλασιών γύρισε το χαρτί, και τώρα οι γκαντέμηδες, μέχρι πρότινος, ΜητσοτακοΜπακογιάννηδες θα σώζουν τη χώρα, για τα επόμενα 70 χρόνια. Τι δεν καταλαβαίνετε ρε κοπρόσκυλα του λαϊκισμού;
Ο Μωϋσής-Κυριάκος μάς οδηγεί στη Γη της Επαγγελίας. Ξεκουμπιστείτε και βγάλτε τα χρυσά κουτάλια από τα στρώματα... αρχίζουν οσονούπω οι μάσες.

8/4/2020

Πέθανε ο John Prine και o Hal Willner διαβάζω σε φιλικούς τοίχους. Θεός σχωρέστους κι αυτούς. Εγώ δεν γράφω πάντως για όλους τους πεθαμένους. Κάνω επιλογή και βασικά γράφω για τα πιο άγνωστα πρόσωπα, που χάνονται χωρίς να τα παίρνουν πολλοί χαμπάρι.
Σημειώνω λοιπόν τον θάνατο τού γερμανού πιανίστα και οργανίστα Dieter Reith (την Πρωταπριλιά, στα 82 του).
Ο Reith είχε δεκάδες συνεργασίες και πολλά άλμπουμ, αλλά βασικά είχε εκείνο το “Knock Out” στην MPS, το 1976. Ένα LP που επηρέασε δραστικά όλη τη future-jazz και το νέο jazz-funk (από Jazzanova και μετά) και που κάποτε το έβλεπες συνεχώς στα ελληνικά δισκάδικα (όλοι θα το έχουν δει, σαν εξώφυλλο, ακόμη κι αν δεν το αγόρασαν ποτέ).
Ίσως από τα πιο κοινά άλμπουμ της τρανής MPS, αλλά και ένα από τα πλέον σημαντικά και επιδραστικά της. Σαν Herbie Hancock ή και πάνω...

https://www.youtube.com/watch?v=BZidig6cXKg

8/4/2020

Απ’ αυτή τη λαίλαπα των καλλιτεχνών, που θέλουν να μας ψυχαγωγήσουν από τα σπίτια τους (τους πήρε τώρα όλους ο πόνος – τέλος πάντων, είναι και μερικοί συμπαθείς ανάμεσα), σημειώνω την αδόκητη απουσία του Σεφερλή.
Μια επιθεώρηση από το σπίτι του είναι μπορετή. Και θα σπάσει ταμεία. Κείμενα έχουμε. Να, πάρε εδώ τον Θανάση Μαυρίδη από το... λιμπεριστάν.
>>Οι Εβραίοι χρειάστηκε να περάσουν την Ερυθρά θάλασσα για να ξεφύγουν από τους Αιγύπτιους. Ο Κυριάκος καλείται ως νέος Μωυσής να βρει λύσεις εκεί που οι άλλοι βρίσκουν αδιέξοδα και να οδηγήσει έτσι έναν τυραννισμένο λαό στην γη της επαγγελίας.<<

8/4/2020

Όταν ακούς την ελληνική σαβούρα του φιλελερισμού να βάζει πάνω απ’ όλα, πρώτον απ’ όλα, δήθεν-τάχα, την αξία της ανθρώπινης ζωής, να φτύνεις προς πάσα κατεύθυνση.
Κανείς απ’ αυτούς τους λεμέδες δεν ενδιαφέρεται για τις ζωές κανενός μας. Αν μπορείς να προστατεύσεις μόνος σου τη ζωή σου απλώς κάνε το – απ’ αυτούς να περιμένεις μόνο το πιο απάνθρωπο, το χείρον και το αγριότερο.
Χιλιάδες άνθρωποι αυτοκτόνησαν και ρίχτηκαν στα ψυχοφάρμακα στα χρόνια του μνημονίου (κατά το BBC, μόνο τα ποσοστά των αυτοκτονιών ήταν αυξημένα κατά 40%, δηλαδή όσο δεν υπάρχει ποτέ πιθανότητα να αυξηθούν οι θάνατοι στην Ελλάδα λόγω κορωνοϊού). Για πόσους απ’ αυτούς ενδιαφέρθηκαν οι χαρδαλιάδες; Πόσες φορές τους είδατε στην τηλεόραση να χύνουν έστω και μισό δάκρυ για κείνη την καταστροφή;
Απεναντίας, η απανθρωπιά και το μένος όλων αυτών των ταρτούφων προς τον άνθρωπο χτυπούσε κόκκινο, καθώς διεκδικούσαν για την πάρτη τους τις δολοφονικές φιλελέρικες συνταγές (που έρχονταν απ’ έξω) για το ξεπέρασμα της «κρίσης», μιας «κρίσης» που εκείνοι δημιούργησαν, στερώντας τη χώρα από το ένα τέταρτο του ΑΕΠ της (απώλειες πολέμου), και οδηγώντας την στην οικονομική, υγειονομική και κοινωνική καταστροφή. Και αυτό, το ίδιο ακριβώς, πρόκειται να ξαναπράξουν αύριο. Και κανείς τους δεν πρόκειται λιγοψυχήσει, όταν θα μπουν μπροστά τα νέα εγκληματικά μέτρα και οι νέες καταστροφές (με αφορμή τον κορωνοϊό ή ό,τι άλλο προκύψει αργότερα).
Μόνον ανυπακοή λοιπόν σ’ αυτά τα ρετάλια, όπως την εννοεί ο καθένας – με αίσθημα ευθύνης πάντα προς τον εαυτό μας και το κοινό καλό.