ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 250

25/4/2020

Με βάση τη λογική του Τσιόδρα και του Μητσοτάκη τίποτα δεν θα πρέπει να ανοίξει μετά τις 4 Μάη. Ό,τι ίσχυε για τη χώρα στα μέσα Μάρτη, όταν επιβλήθηκε η καραντίνα ισχύει και τώρα. Ακριβώς «τα ίδια» όσον αφορά στις καμπύλες, για να μην πω «πολύ χειρότερα», όσον αφορά στην πραγματική διασπορά του ιού στην κοινωνία, για την οποίαν εξακολουθούμε να μην έχουμε την παραμικρή εικόνα.
Χωρίς σχέδιο μπήκε λουκέτο τον Μάρτη, με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν για την οικονομική καταστροφή μιας χώρας που στηρίζει την ύπαρξή της στον τριτογενή τομέα, στην παροχή υπηρεσιών, χωρίς σχέδιο θα ξεκλειδώσει η χώρα τον Μάη, επειδή, κατά τους ιθύνοντες, κάποια στιγμή θα πρέπει να λήξει η καραντίνα, για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο κ.ο.κ.
Τυχαίες και αδιανόητες κινήσεις, με τεράστιο κόστος για όλους μας, που ελήφθησαν και λαμβάνονται στο πόδι είτε υπό το καθεστώς του πανικού, είτε υπό το καθεστώς της απελπισίας.

24/4/2020

Πολύ περισσότερο από τους Pink Floyd, ας πούμε, επηρέασαν το γούστο μου οι μουσικές που άκουγα στην τηλεόραση στα σέβεντις και που συνόδευαν συνήθως τα «μας συγχωρείτε για τη διακοπή».
Για όσους δεν τα πρόλαβαν αυτά... να πω πως βλέπαμε στην οθόνη το σήμα της ΕΡΤ ή της ΥΕΝΕΔ, ακούνητο, για κανα τέταρτο, στα καλά καθούμενα, εκεί όπου παρακολουθούσαμε κάτι, οτιδήποτε, και ξαφνικά ακούγαμε κάτι lounge-ιές πολύ ξεγυρισμένες.
Έπεφτε, φυσικά, και το σχετικό βρισίδι από μεγάλους και μικρούς, αλλά στο τέλος μας έμεναν τα trax...

https://www.youtube.com/watch?v=py7AOAQ1-IE

24/4/2020

Βλέπω διάφορους, φίλους, γνωστούς και αγνώστους, που γράφουν για τα βιβλία, τους δίσκους, τις ταινίες που τους διαμόρφωσαν κ.λπ. Η καραντίνα έχει ανοίξει τα χρονοντούλαπα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και από κει μέσα βγαίνουν... σκελετοί ή και μικρο-θησαυροί καμιά φορά.
Η δική μου γνώμη γι’ όλα αυτά είναι πως τίποτα δεν με διαμόρφωσε ουσιαστικά μετά τα 15 μου ή ακόμη-ακόμη και μετά τα 10 μου. Το γεγονός ότι έμαθα τον Robert Wyatt κάποια στιγμή στα 17 μου, και τον Phil Ochs στα 20 μου, δεν αποτέλεσε καμία «διαμόρφωση» για το γούστο μου, γιατί ήδη άκουγα Θεοδωράκη από τα 9 μου και ήταν λογικό (για μένα) να αναζητήσω και ξένους τραγουδοποιούς, με πολιτική άποψη για τα πράγματα, καθώς μεγάλωνα. Μόνο στα παιδικά ακούσματα (αν μιλάμε για τραγούδια – μα και για ταινίες και για βιβλία ισχύει) δίνω βάση. Και ό,τι γούστο έφτιαξα το οφείλω σε τραγούδια σαν κι αυτό ας πούμε, που το άκουγα όταν βγήκε, το 1975, παιδί ακόμη, από τις διαφημιστικές εκπομπές της Columbia στο ραδιόφωνο τις Κυριακές, και που μου προξενούσε μιαν αδιόρατη έλξη, μαζί μ’ έναν μυστηριακό (παγανιστικό θα τον έλεγα σήμερα) φόβο. Έτσι το «επεξηγούσα» τότε... Και τώρα...

24/4/2020

«Ταξιάρχαι», «Κασταλία»... ωραία ονόματα για κλινικές!
Ο ένας Ταξιάρχης ήταν ψυχοπομπός, που σημαίνει... μπαίνεις για γιατροσόφια και σε βγάζουν τέσσερις, ενώ η Κασταλία (πηγή) πήρε το όνομά της, λέει, από την μυθική νύμφη Κασταλία, η οποία στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τον Απόλλωνα έπεσε στην πηγή και πνίγηκε.