Επειδή, προσωπικώς, μεγάλωσα μ’ εκείνο τον «μαύρο» δίσκο και μπορώ ν’ ανακαλέσω πια, κάτι από τα δικά μας… άρρωστα νεύρα, λέω πως δεν υπάρχει σύγκριση σε σχέση με το τώρα. Όταν σ’ εμάς, όταν σε κάποιους από ’μας, που ήμασταν πιτσιρικάδες το ’80 και τώρα οδεύουμε για τα… άσε φίλε μου, αρχίζει να ξαναζεσταίνεται το αίμα μας μ’ αυτά που βλέπουμε κι ακούμε (το ίδιο νιώθει και ο Πουλικάκος που πάει για τα 70… έτσι κάπως το είχε πει σε μια συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία), τι θα κάνει κάποιος, όταν είναι 18, 20, 25 χρονών, όταν βιώνει 100πλάσια βία (και δεν εννοώ, όπως εννοείτε, σωματική) από ’κείνη που βιώναμε εμείς, τριάντα χρόνια πριν;Ο Boy δεν αφήνει περιθώρια για μισόλογα και το λέει καθαρά στα… τραγούδια του: «κάθε μέρα ονειρεύομαι να παίρνω το τσεκούρι μου και να βγαίνω στο δρόμο/ να σας χτυπάω δυνατά… και να σας διαλύω/ να εξαφανίζω επιτέλους τους εφιάλτες μου…/ τους τρομοκράτες μου…». Είμαστε ακριβώς εκεί. Στην ανάπτυξη μιας αντιβίας – ενός κύματος οργής και άκρατου σιχτιρισμού απέναντι στην καθεστωτική βία και την αθλιότητα των αυτόκλητων σωτήρων –, που έτριξε τα δόντια της επ' αφορμής του φυσικού φόνου του Γρηγορόπουλου και θα τα τρίξει, μέχρι να σπάσουν, εξαιτίας των χιλιάδων ηθικών φόνων, που περνάνε στα ψιλά μέρα με τη μέρα. Ο Boy προσπάθησε να κάνει κάτι, που έχουν αποτολμήσει ελάχιστοι άλλοι της γενιάς του. Να παράσχει στην αηδία, στο φτύσιμο, στην οργή, στην απέχθεια, που βγαίνει από μέσα του, μία καλλιτεχνική οντότητα. Προσωπικώς, θα έλεγα ότι τη βρίσκω με κομμάτια όπως το «Είμαι αυτός» ή το «Μάτια κλειστά», όμως αν κρίνεις αισθητικώς τον Boy το έχεις χάσει το παιγνίδι. Όπως μπορεί κι εκείνος να το χάσει, αν νομίζει (δεν το νομίζω να το νομίζει) πως όσοι τον ακούν έχουν ανάγκη από καινούρια θούρια. Το soundtrack της οργής – τελεία – θα είναι κενό και θα βρωμάει αιθάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου