Ο Ντέμης Ρούσσος σε πιο σφάλμα υπέπεσε ακριβώς; Ας θυμηθούμε τι λέει ο ίδιος στη συνέντευξη που έδωσε στην Καθημερινή (20/6/2010) και στον Δημήτρη Ρηγόπουλο: «Είχα έρθει να παραλάβω ένα πλατινένιο δίσκο και πριν από τη συνέντευξη Tύπου (σ.σ. πρέπει να ήταν λίγο μετά την Μεταπολίτευση), είχα βγάλει μια ανακοίνωση που έλεγε ότι δεν θα απαντήσω σε πολιτικές ερωτήσεις. Οι δημοσιογράφοι αγνόησαν την επιθυμία μου κι εγώ υποχρεώθηκα να μιλήσω για άλλα αντί άλλων. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα σήμερα γιατί μεγάλωσα, πέρασαν τα χρόνια, ωρίμασα και ξέρω ότι με ενδιαφέρει η πολιτική και θα κρατούσα ενδεχομένως μιαν άλλη στάση». «Τον ρωτάω», συνεχίζει ο Ρηγόπουλος, «αν έχει μετανιώσει». "Απαντάει καταφατικά, αλλά γρήγορα το διορθώνει". «Μετανιώνω χωρίς να μετανιώνω. Σήμερα θα απαντούσα στις επίμονες ερωτήσεις εκείνων των δημοσιογράφων, γιατί η πολιτική με ενδιαφέρει. Ας πούμε ότι δεν μετανιώνω και ότι η στάση μου τότε υπήρξε ανώριμη. Αν δεν κάναμε λάθη, θα ήμασταν θεοί». Λάθος λοιπόν. Οk. Για πάμε, όμως, παρακάτω…

Ο Απέργης «φτύνει» τον Ρούσσο, όταν λέει ότι δεν μιλάει για τους εξωγήινους και για τα άλλα θέματα που γνωρίζει καλά. Δεν είναι κριτική αυτή. Ο Ρούσσος έχει κάποιες απόψεις. Μπορεί να διαφωνείς μαζί του, αλλά είναι ανεπίτρεπτο να τον χλευάζεις. Είναι γνωστό, ας πούμε, πως ο Ρούσσος πιστεύει στη μετεμψύχωση και σε άλλα διάφορα. Στην εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλα στο Alter είχε πει πως σε... προηγούμενη ζωή του ήταν εβραίος ραβίνος στη Γερμανία των αρχών του 20ου αιώνα. Προσωπικώς, δεν πιστεύω στην μετεμψύχωση. (Γενικώς, δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη «πιστεύω», αποφεύγω τη λέξη «θεωρώ» και χρησιμοποιώ τη λέξη «νομίζω», για ό,τι δεν είμαι βέβαιος). Δεν πρόκειται, όμως, ποτέ να χλευάσω κάποιον, που έχει άλλη γνώμη απ’ τη δική μου σε τέτοια θέματα. Πάντως, κι αυτό είναι ένα ζήτημα που θέλει διερεύνηση. Ποιο; Το τι μπορεί να συνδέει τους Εβραίους με τον Ρούσσο...
Όπως διάβασα στο www.babylonia.gr (η ίδια δημοσίευση υπάρχει και σε άλλα sites) πριν από λίγα χρόνια ο Ντέμης Ρούσσος μαζί με άλλους 54 ανθρώπους της τέχνης και του πνεύματος – μεταξύ των οποίων και ο μεγάλος παλαιστίνιος ποιητής Mahmoud Darwish, ο Roger Waters των Pink Floyd, ο άγγλος σκηνοθέτης Ken Loach, o νοτιοαφρικανός συγγραφέας Andre Brink, o ισραηλινός ακαδημαϊκός και ποιητής Aharon Shabtai, ο επίσης ισραηλινός ιστορικός Ilan Pappe, και ο αγγλο-πακιστανός συγγραφέας Tariq Ali – συνυπέγραψε μία επιστολή διαμαρτυρίας για τον εορτασμό των 60 χρόνων του Ισραήλ, που δημοσιεύθηκε στην International Herald Tribune στις 8 Μαΐου 2008 όπου δήλωνε: «Το Ισραήλ, που συμπληρώνει 60 χρόνια είναι ένα κράτος που ακόμα αρνείται στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες τα δικαιώματα που τους έχουν αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ, απλώς και μόνο επειδή είναι ‘μη-Εβραίοι’. Κρατά ακόμα υπό κατοχή παλαιστινιακές και άλλες αραβικές περιοχές, παραβιάζοντας πολυάριθμες αποφάσεις του ΟΗΕ. Συνεχίζει σταθερά και αδιακρίτως, να καταστρατηγεί τη διεθνή νομοθεσία και να παραβιάζει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, με την ασυλία που του προσφέρουν μέσω της οικονομικής, διπλωματικής και πολιτικής τους υποστήριξης οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη». Στο site αναφέρεται πως ο Ρούσσος ετοιμαζόταν να μεταβεί για συναυλία στο Ισραήλ (την 6η Μαΐου 2010 – πριν ενάμιση μήνα δηλαδή) και πως θα ήταν αδιανόητο, εν τέλει, να έδινε εκείνη τη συναυλία, από τη στιγμή, μάλιστα, που είχε υπογράψει μία τέτοια επιστολή διαμαρτυρίας. Η συναυλία όμως απ’ ό,τι φαίνεται εδώθη (πιο κάτω βλέπετε την αφίσα της). Κι εδώ, θα είχε ενδιαφέρον ν’ ακούγαμε τις εξηγήσεις του τραγουδιστή. (Φυσικά, ο Ρούσσος δεν ήταν ο πρώτος έλληνας, που θα εμφανιζόταν στο Ισραήλ. Με αρχή και αφορμή τον Aris San, στον οποίον ήδη έχω αφιερώσει ειδικό post – http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/03/aris-san.html – οι Ισραηλινοί αγάπησαν την ελληνική μουσική κι έδωσαν… στέγη και τροφή στον Καζαντζίδη, τον Νταλάρα, τη Γλυκερία, τον Ρασούλη και σε διαφόρους άλλους. Έχω, δε ,την αίσθηση πως πρώτα βλέπουν τον Ρούσσο ως έλληνα τραγουδιστή και μετά ως διεθνή). Όσον αφορά στη σύγκριση-συσχέτιση του Ρούσσου, στην οποίαν προβαίνει ο Φώτης Απέργης, με τον Πρέκα και τον Βοσκόπουλο («Σ’ αυτή την ελληνική ζώνη του λυκόφωτος, όλα μοιάζουν να αλλάζουν νόημα. Ο Κώστας Πρέκας από νταβραντισμένος κινηματογραφικός πιλότος της Ολυμπιακής μεταμορφώθηκε σε υπερασπιστή των αξιών του έθνους, και ο Τόλης Βοσκόπουλος από καλοσιδερωμένος διασκεδαστής μετατράπηκε πρόσφατα σε υπουργικό σύζυγο, που βρίσκεται στη δίνη μιας παρεξήγησης») έρχομαι να πω πως είναι, τουλάχιστον, ατυχής. Ή εν πάση περιπτώσει ασαφής. Σε τι ακριβώς μεταμορφώθηκε ο Ρούσσος, δεν κατάλαβα· μια και ο Απέργης δεν ασχολείται καθόλου με το «εβραϊκό» ζήτημα. Εκτός κι αν θεωρείται μεταμόρφωση η αυστηρότητα της κριτικής του. Σ’ αυτήν την περίπτωση, όμως, θα έλεγα πως θα ήταν ευτύχημα, αν και άλλοι συνάδελφοι του Ρούσσου – απ’ αυτούς που γευτήκαμε στην Ολυμπιάδα της ντόπας – μεταμορφώνονταν και άνοιγαν το στόμα τους, λέγοντας ό,τι κι εκείνος· ακόμη και στην περίπωση, που δεν θα ένοιωθαν ν’ απολογηθούν, για την… ολυμπιακή συμμετοχή τους.
Υπάρχουν, εν ολίγοις, σοβαρά θέματα, για τα οποία αξίζει να γίνεται κουβέντα (και να δίδονται εξηγήσεις), αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Το εύκολο είναι να λέμε αβασάνιστα λόγια.
Υ.Γ. Ελπίζω ο Γιώργος Λούκος, μετά τη Νάνα Μούσχουρη, τη Βίκυ Λέανδρος (έχει τραγουδήσει στο Ηρώδειο, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ήταν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών) και τον Ντέμη Ρούσσο, να… αποκαταστήσει στο ρωμαϊκό θέατρο και τους Βαγγέλη Παπαθανασίου, Λουκά Σιδερά, Δημήτρη Ταμπόση, Ντέμη Βισβίκη, Αργύρη Κουλούρη, Χάρη Χαλκίτη και διάφορους άλλους «γάλλους» παιχταράδες, μπας και δούμε, κι εμείς, καμιά συναυλία της προκοπής…
Είναι η νοοτροπία που λέγαμε Φώντα. Πόντιος και μ' ένα ομμάτι που λένε στην πωρωμένη Καλαμαριά όπου μένω τα 4 τελευταία χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραδόξως προχθές ένας αλλοδαπός εργάτης ονόματι Μόρις κατά τις 5 το απόγευμα έβαλε Ρούσο από κασέτα στο σαραβαλάκι του, έκλεισε τα μάτια του και χαλάρωσε μέχρι να ρθει η επόμενη βαρέλα με μπετόν (από τις 6 στο πόδι).
κώστας παπ.
Αυτό λέω κι εγώ. Όταν κάποιος έχει πουλήσει περισσότερα από 50 εκατομμύρια δίσκους δεν γίνεται να μην είναι λαϊκός τραγουδιστής. Τον ακούνε άπαντες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Ντέμη τον άκουγαν όλοι οι "νεόπλουτοι" της Λατινικής Αμερικής και της Σοβιετικής Ένωσης και ο "νεόπλουτος" πατέρας μου ήταν αυτός είχε αγοράσει το LP "Forever and Ever" που υπάρχει στη δισκοθήκη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την αυστηρότητα στις εκτιμήσεις του, πολύ καλά κάνει:
"Ο Ομπάμα τι νομίζεις ότι είναι; Μαριονέτα είναι, που τα νήματά της κινούν τρία-τέσσερα μεγάλα κέντρα εξουσίας, τα μεγάλα γκρουπ που κυβερνούν πραγματικά τον κόσμο. Ο Ομπάμα, ο Σαρκοζί, ο Παπανδρέου και όλοι οι αρχηγοί κρατών απλά πιόνια είναι. Εγώ φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα και πιο σοβαρά απ’ ό,τι νομίζουμε. Και η μουσική, για να επανέλθουμε στον δικό μου κόσμο, δεν είναι λύση. Εγώ και οι άλλοι καλλιτέχνες μπορούμε να προσφέρουμε στον κόσμο ωραίες στιγμές, αλλά δεν θα τον σώσουμε από την κρίση".
(ΤΟ ΒΗΜΑ, Δευτέρα 10 Μαΐου 2010)
Τον ντεμη Ρούσσο τον άκουσα για πρώτη φορά από κοντά όταν έδωσε εκείνη την συναυλία στο γήπεδο του Πανθηναικου. Ειπα, πως αν οι άγγελοι είχαν φωνή, θα είχαν σίγουρα αυτού του ανθρώπου. Στη χώρα μας, αλλά και παντού, ένας καλός καλλιτέχνης θαυμαζεται από κάποιον εξ ίσου άξιο, ο μέτριος τον φθονει και ο ατάλαντος τον μισεί. Αυτό είναι όλο. Κρίμα που έφυγε τόσο γρήγορα 😔🌹
ΑπάντησηΔιαγραφή