ELASTE Vol.3

Τον προηγούμενο Μάρτη κυκλοφόρησε από τη γερμανική Compost Records το τρίτο μέρος της… ντισκοσειράς Elasto· τώρα με τον υπότιτλο “Super Motion Disco, Originals from the Future”. Compiler είναι ο Dompteur Mooner, γνωστός θιασώτης της italodisco, του electro, του punk-funk και του krautrock. Το αποδεικνύει εξάλλου με τις επιλογές του: Moebius, Conrad Schnitzler, Riccardo Cioni, Mythos, The Pool… Εντύπωση προκαλεί το γεγονός – αλλά, γιατί όχι; – ότι ξεκινά τη συλλογή του με το “Take a chance” των Queen Samantha. Ποιοι ήταν αυτοί; Τα έχουμε ξαναπεί. Ένα πολύ καλό disco-project του Χάρη Χαλκίτη, που είχε δημιουργήσει ο έλληνας μουσικός στη Γαλλία το 1977. Οι Queen Samantha είχαν, φυσικά, επιτυχία και στην Ελλάδα, αφού το πρώτο τουλάχιστον άλμπουμ τους “The Letter” είχε κυκλοφορήσει κι εδώ, σε ετικέτα Olympic, το 1978, και με την… υποσημείωση μάλιστα «ειδικά για τις discotheque». Πολύ σοβαρή προτροπή… αν μιλάμε για κομμάτια όπως το “The letter” των Box Tops, αλλά και όλα τα υπόλοιπα (“Don’t stop I feel good”, “Singing Hallelujah”, “1864”). Εξάλλου, όπως είχα σημειώσει και σ’ εκείνο το post, στο γκρουπ έπαιζαν μουσικοί πρώτης κλάσης, όπως οι: Χάρης Χαλκίτης φλάουτο, σαξόφωνο, πλήκτρα, σύνθια, κρουστά (από Play Boys, Ορχήστρα Γεράσιμου Λαβράνου, Aphrodite’s Child κ.ά.), Andre Sitbon ντραμς (από Nino Ferrer, Rosebud κ.ά.), Christian Padovan μπάσο (από τους εξαίρετους Bernard Lubat And His Mad Ducks, τους Systeme Crapoutchik και τους τζαζροκάδες CCPP), Georges Rodi προγραμματισμός (με μεγάλη προσωπική δισκογραφία), Claude Daure τρομπέτα, Emmanuel Roche κρουστά (συνεργάτης των Michel Portal και Jacques Higelin), J.P. Castelain κιθάρες (στους άσσους ψυχεδελικούς Fleurs De Pavot και τους Ripoche & Castelain), J.J. Cramier κιθάρες (στην μπάντα του Ντέμη Ρούσσου στα seventies). Την επόμενη χρονιά (1979) κυκλοφορεί ένα ακόμη LP των Queen Samantha, το “2” [RCA] κι εκεί υπήρχε η πρώτη εκδοχή τού “Take a chance”. Να πως ξεκινάει την ιστορία της η Compost. Μ’ ένα... δικό μας κομμάτι.Για να μην… εξαντληθούμε όμως μόνο με τους Queen Samantha, καλόν είναι να πω πως ο Mooner έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, με άψογο «σφιχτό» προφίλ επιλέγοντας θέματα που είναι μεν disco (με την ευρύτερη έννοια), παρεκκλίνοντας όμως της αυστηρής μετρονομημένης λαίλαπας. Το λέω αυτό έχοντας κατά νου τον synth ύμνο “Urth” των Moebius από το 1979 (νομίζω πως δεν είχαν καμία σχέση με τον Dieter Moebius), το λιγάκι παρακμιακό, αλλά πάντως υποβλητικό synth-oriented “Beats of love” των Βέλγων Nacht Und Nebel, το αποστασιοποιημένο Allein των Tabu (πιωμένοι Kraftwerk σε συνδυασμό με μαθητευόμενους OMD), τη μεταλλακτική… πολυθρόνα “The shark eats ice” του πατρός Conrad και του υιού Gregor Schnitzler, το αλώβητο από το χρόνο καρεκλο-ρόκ Powerslide των Mythos, που είχαν ξεκινήσει ηχογραφώντας στην Ohr το 1971, αλλά και το μονότονο-διαπλανητικό “Time centre” των Deep Fix από το 1981· τότε, όταν οι παλαιοί βρετανοί progsters Michael Moorcock (o συγγραφέας των... Hawkwind) και Peter Pavli (ex-High Tide) τυλίγονταν με καλώδια…