Soul, οι Ιάπωνες, έπαιξαν όπως όλος ο κόσμος στo δεύτερο μισό των sixties και τα early seventies (θυμάμαι προχείρως την… soul queen Wada Akiko και την Yumi Arai) και βεβαίως όλα τα μετέπειτα χρόνια (στα eighties π.χ. υπήρχαν εκείνοι οι Chocolate Lips, που έστριβαν λιγάκι – τι λιγάκι δηλαδή – προς το boogie), μέχρι και σήμερα δηλαδή που δίνουν και παίρνουν οι Osaka Monaurail. Ε, οι Mountain Mocha Kilimanjaro είναι εκείνοι που θα πάνε το πράγμα παρακάτω. Εξάδα, ούτως ειπείν, άνευ τραγουδιστή (Naohito “Temjin” Yomoda τρομπέτα, Kunimitsu “Carlos” Ohashi τενόρο, Naokazu “Bobsan” Kobayashi κιθάρες, Yuki “Mzo” Mizoguchi όργανο, πλήκτρα, Yusuke “Ginger” Kondo μπάσο, Satoshi “Tiger” Okano ντραμς) οι Mountain Mocha Kilimanjaro είναι η μπάντα που σοουλίζει alla JBs, ενσωματώνοντας στο παίξιμό της, όλο το υπόλοιπο groovy παρελθόν, είτε με τις underground, είτε με τις mainstream άκρες του. Το πρώτο φερώνυμο άλμπουμ τους, που έδωσε ο Jazzman μέσα στο ’09 (ήδη έχουν και δεύτερο, το “Uhuru Peak”) είναι φισκαρισμένο στα breaks (πνευστά κυρίως), στις κοφτερές κιθάρες, στο αεράτο hammond, με τα open drummings να καταγράφουν… υψηλότατες αποδόσεις. Σχεδόν όλα τα κομμάτια διακρίνονται για τα απυρόβλητα up-tempi τους, με τα ελάχιστα χαμηλότερα, απλώς, να συντηρούν την ανάγκη για ακόμη πιο θανατηφόρο δόσιμο. Ξεχώρισα πάντως το “Yellow soul force”, που μου θύμισε το “My love, my love” των Charms στην εισαγωγή - και άλλα διάφορα στην πορεία - την εποχή (early seventies) δηλαδή, όταν οι Έλληνες έπαιζαν και βρώμικη (λέμε τώρα) groovy soul.
Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010
MOUNTAIN MOCHA KILIMANJARO
Το’χω γράψει κι άλλες φορές. Όταν οι Ιάπωνες αποφασίσουν ν’ ασχοληθούν με κάτι (στη μουσική αναφέρομαι πρώτα-πρώτα), τότε του δίνουν και καταλαβαίνει. Τεντώνουν το πράγμα όσο δεν πάει άλλο, ωθούμενοι, λες, από μία καρμική αποστολή, κάπως σαν να επιθυμούν να πουν την τελευταία λέξη. Είναι ο… Βούδας, που θεριεύει εντός τους, κάθε φορά που καταπιάνονται με κάτι, που σαν από τύχη σκάει εμπρός τους; Και δεν εννοώ τα δικά τους – τα καταδικά και ολοδικά τους –, αλλά ό,τι, εν πάση περιπτώσει, τους ταράσσει μυστηριωδώς τα ήπατα.Soul, οι Ιάπωνες, έπαιξαν όπως όλος ο κόσμος στo δεύτερο μισό των sixties και τα early seventies (θυμάμαι προχείρως την… soul queen Wada Akiko και την Yumi Arai) και βεβαίως όλα τα μετέπειτα χρόνια (στα eighties π.χ. υπήρχαν εκείνοι οι Chocolate Lips, που έστριβαν λιγάκι – τι λιγάκι δηλαδή – προς το boogie), μέχρι και σήμερα δηλαδή που δίνουν και παίρνουν οι Osaka Monaurail. Ε, οι Mountain Mocha Kilimanjaro είναι εκείνοι που θα πάνε το πράγμα παρακάτω. Εξάδα, ούτως ειπείν, άνευ τραγουδιστή (Naohito “Temjin” Yomoda τρομπέτα, Kunimitsu “Carlos” Ohashi τενόρο, Naokazu “Bobsan” Kobayashi κιθάρες, Yuki “Mzo” Mizoguchi όργανο, πλήκτρα, Yusuke “Ginger” Kondo μπάσο, Satoshi “Tiger” Okano ντραμς) οι Mountain Mocha Kilimanjaro είναι η μπάντα που σοουλίζει alla JBs, ενσωματώνοντας στο παίξιμό της, όλο το υπόλοιπο groovy παρελθόν, είτε με τις underground, είτε με τις mainstream άκρες του. Το πρώτο φερώνυμο άλμπουμ τους, που έδωσε ο Jazzman μέσα στο ’09 (ήδη έχουν και δεύτερο, το “Uhuru Peak”) είναι φισκαρισμένο στα breaks (πνευστά κυρίως), στις κοφτερές κιθάρες, στο αεράτο hammond, με τα open drummings να καταγράφουν… υψηλότατες αποδόσεις. Σχεδόν όλα τα κομμάτια διακρίνονται για τα απυρόβλητα up-tempi τους, με τα ελάχιστα χαμηλότερα, απλώς, να συντηρούν την ανάγκη για ακόμη πιο θανατηφόρο δόσιμο. Ξεχώρισα πάντως το “Yellow soul force”, που μου θύμισε το “My love, my love” των Charms στην εισαγωγή - και άλλα διάφορα στην πορεία - την εποχή (early seventies) δηλαδή, όταν οι Έλληνες έπαιζαν και βρώμικη (λέμε τώρα) groovy soul.
Soul, οι Ιάπωνες, έπαιξαν όπως όλος ο κόσμος στo δεύτερο μισό των sixties και τα early seventies (θυμάμαι προχείρως την… soul queen Wada Akiko και την Yumi Arai) και βεβαίως όλα τα μετέπειτα χρόνια (στα eighties π.χ. υπήρχαν εκείνοι οι Chocolate Lips, που έστριβαν λιγάκι – τι λιγάκι δηλαδή – προς το boogie), μέχρι και σήμερα δηλαδή που δίνουν και παίρνουν οι Osaka Monaurail. Ε, οι Mountain Mocha Kilimanjaro είναι εκείνοι που θα πάνε το πράγμα παρακάτω. Εξάδα, ούτως ειπείν, άνευ τραγουδιστή (Naohito “Temjin” Yomoda τρομπέτα, Kunimitsu “Carlos” Ohashi τενόρο, Naokazu “Bobsan” Kobayashi κιθάρες, Yuki “Mzo” Mizoguchi όργανο, πλήκτρα, Yusuke “Ginger” Kondo μπάσο, Satoshi “Tiger” Okano ντραμς) οι Mountain Mocha Kilimanjaro είναι η μπάντα που σοουλίζει alla JBs, ενσωματώνοντας στο παίξιμό της, όλο το υπόλοιπο groovy παρελθόν, είτε με τις underground, είτε με τις mainstream άκρες του. Το πρώτο φερώνυμο άλμπουμ τους, που έδωσε ο Jazzman μέσα στο ’09 (ήδη έχουν και δεύτερο, το “Uhuru Peak”) είναι φισκαρισμένο στα breaks (πνευστά κυρίως), στις κοφτερές κιθάρες, στο αεράτο hammond, με τα open drummings να καταγράφουν… υψηλότατες αποδόσεις. Σχεδόν όλα τα κομμάτια διακρίνονται για τα απυρόβλητα up-tempi τους, με τα ελάχιστα χαμηλότερα, απλώς, να συντηρούν την ανάγκη για ακόμη πιο θανατηφόρο δόσιμο. Ξεχώρισα πάντως το “Yellow soul force”, που μου θύμισε το “My love, my love” των Charms στην εισαγωγή - και άλλα διάφορα στην πορεία - την εποχή (early seventies) δηλαδή, όταν οι Έλληνες έπαιζαν και βρώμικη (λέμε τώρα) groovy soul.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου