BRUNO SPOERRI les electroniciens…

Με μικρή σχετικώς δισκογραφία, αλλά με μεγάλη συμβολή στην εφηρμοσμένη ηλεκτρονική (τον… πίστεψαν κάποτε και μέλη των Can, όπως ο Irmin Schmidt, με τον οποίον συνεργάστηκε στο “Toy Planet” του 1980), o 75χρονος ελβετός διεκπεραιωτής και λιμπραρίστας Bruno Spoerri (μέλος, ως σαξοφωνίστας βασικά, των Metronome Quintet ήδη από τα late fifties, αλλά και των J.R.E., άλλως Jazz Rock Experience, που έβγαλαν ένα LP, alla spacy Eddie Harris, στην Deram-Nova, το 1970) βλέπει να έχει εδώ και λίγα χρόνια (2006) ένα άλμπουμ του στη γύρα, που να μπορεί ν’ απασχολεί το… ψαγμένο κύκλωμα. Το “Gluckskugel” [Finders Keepers] μπορεί να είναι συλλογή, αποτελούμενη απ’ ό,τι βρέθηκε και ραφιναρίστηκε στα seventies συρτάρια του, είναι όμως και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία προκειμένου να γνωρίσει το πλατύ κοινό έναν, πράγματι, οραματιστή μουσικό και να τον τοποθετήσει εκεί όπου του πρέπει. Δίπλα, ας πούμε, στον Erkki Kurenniemi, τον Ralph Lundsten και τον Pekka Airaksinen (δεν ήταν όλοι ίδιοι…), μερικούς ευρωπαίους ριζοσπάστες δηλαδή, που άλωσαν εγκαίρως τα γιγαντιαία αναλογικά κυκλώματα, λίγο πριν την εισβολή της portable εκφραστικής. Τα δέκα θέματα, συνολικής διάρκειας 31:47, που περιέχονται στο “Gluckskugel” είναι αρκετά για να καταδείξουν την αλήθεια. Τα πρώτα δύο tracks αφορούν σ’ ένα show της ελβετικής τηλεόρασης από το 1978 (Gluckskugel – «Η Μπάλα της Τύχης» ή κάπως έτσι), το οποίον ο Spoerri ενδύει ποικιλοτρόπως. Στους τίτλους με μια ηλεκτρονική φανφάρα, ετοιμασμένη από Lyricon I (αναλογικό πνευστό σύνθι, με το οποίο πειραματίστηκαν ακόμη και οι Sonny Rollins, Roland Kirk και Wayne Shorter), ARP Odyssey, EMS Synthi 100, ντραμς, και στην πορεία μ’ ένα νευρώδες up-tempo electro track, στην παράδοση του... ηλεκτρονικού Dick Hyman. Στο “Oederlin” φτιάχνει ένα PR-δισκάκι (βινύλιο προορισμένο για δημόσιες σχέσεις) για ένα χυτήριο σιδήρου, λουπάροντας τον βιομηχανικό θόρυβο τού… μαγαζιού, και επεκτείνοντας εν συνεχεία τη βοηθεία EMS Synthi 100. “Les electroniciens” είναι ο τίτλος από ένα ακόμη Public Relations δισκάκι, αυτή τη φορά για την εταιρία ανυψωτικών μηχανημάτων (κοινώς κλαρκ) Lansing-Bagnall. Πρόκειται για ένα killer electro rock με concrete διαχείρηση, tape-machines, σύνθια και ακόμη ηλεκτρική κιθάρα και ντραμς, εντελώς προχωρημένο – ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα (προέρχεται από το 1971). Σύνθι και προετοιμασμένο πιάνο συνεργάζονται στο “Soft art theme” (1980), ίνα επενδύσουν ένα ντοκυμαντέρ που αφορούσε σε μιαν έκθεση Τέχνης στη Ζυρίχη. Ακολουθούν τρία θέματα για το πειραματικό(;) φιλμ “Lilith” σε σκηνοθεσία Kurt Aeschbacher. Στο πρώτο (“Singing in the dark”) ο Spoerri χρησιμοποιεί πειραγμένα γυναικεία φωνητικά (βοκαλίζει η σοπράνο Barbara Fuchs) για να περιγράψει τι; Τη νύχτα μιας στριπτιζέζ. Στο δεύτερο, “The dance”, η μουσική παρουσιάζεται από πλήρη μπάντα (πιάνο, κιθάρα, μπάσο, ντραμς) με overdubs από σαξόφωνα, lyricon, και σύνθια κι έχει κάτι από Brian Eno (της παλαιάς τραγουδοποιητικής εποχής), ενώ στο τρίτο “On the way” τα σύνθια συνοδεύουν την χορεύτρια από το σπίτι της στο καμπαρέ, μ’ έναν μάλλον απροσδόκητο τρόπο. Τρυπάνια και λοιποί βιομηχανικοί ή άλλοι θόρυβοι πρωταγωνιστούν στο “Drillin” (1971), θέμα ετοιμασμένο για μια εμπορική έκθεση στη Βασιλεία. Τα σύνεργα; Ένα Revox, ένα Nagra, το κλασικό VCS3 κι ένα πρωτόλειο ιαπωνικό drum machine. Τέλος, στο “Wer gwunnt?” (Ποιος κερδίζει;), το θέμα ενός τηλεπαιγνιδιού, δίνει την ευκαιρία στον Spoerri να ενώσει την παλιά του αγάπη για την τζαζ ορχήστρα με τα διάφορα τζιριτζίρια. Ποιος κέρδισε; Eμείς, σίγουρα…