Προέκυψε ένα ζήτημα με τον αγαπητό Μανώλη Νταλούκα, τον οποίον γνωρίζω (δεν εννοώ 
προσωπικώς – αν και ξέρω τη φυσιογνωμία του, γιατί έχουμε βρεθεί σε κοινά events) από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Αφορμή(ες) τα δύο βιβλία του για τον Jim Morrison, το βιβλίο του για τον David Bowie και το «Ωλεσίοικον». Γενικώς, ο Νταλούκας είναι από τους ανθρώπους του χώρου τους οποίους εκτιμώ – κι ας λέει στο σχόλιό του πως «δεν κατέχουμε πράγμα», «να κάνουμε κουράγιο», «να προσπερνάμε τις 
κακίες»(;) –, επειδή γράφει από καρδιάς ψάχνοντας τις πηγές και τα στοιχεία. Τούτο όμως δε σημαίνει πως ο κάθε ερευνητής – ο καθένας από ’μας που έχει κόλλημα με την ιστορία –, αποκλείεται, κάποια στιγμή να την πατήσει, οδηγούμενος σε λάθος συμπεράσματα. Στην… περίφημη ανάρτηση για τον Eric Clapton στην Κυψέλη (http://is.gd/fgb0y) o σχολιαστής Manwolf Louie ανέφερε, κατά πρώτον, 
τον Μανώλη Νταλούκα, επειδή στο βιβλίο του «Ελληνικό Ροκ» [εκδ. Άγκυρα, Αθήνα 2006] αναφέρονταν «μπαρούφες» (όντως) σχετικά με το θέμα.
Γράφει ο Νταλούκας, ανάμεσα σε άλλα: «Η ιστορία αυτή είναι σκοτεινή και ακόμα ανεξακρίβωτη. Δεν είμαστε σίγουροι αν ο Άγγλος κιθαρίστας που εμφανίζεται στη συναυλία αυτή, ήταν πραγματικά ο Eric Clapton και όχι κάποιος άλλος από την παρέα των Άγγλων που είχαν έρθει μαζί του στην Ελλάδα».Του εξήγησα, σε απαντητικό μου σχόλιο που ακολούθησε δικής του τοποθέτησης, πως η ιστορία με τον Clapton δεν ήταν «σκοτεινή και ακόμη ανεξακρίβωτη» την εποχή που έγραφε το βιβλίο του (2006), καθότι αδιάσειστα στοιχεία πως ο κιθαρίστας, ο οποίος έπαιζε μαζί με τους Juniors, ήταν ο Eric Clapton, δημοσιεύονταν ήδη από την 27/10/1965. (Τα στοιχεία τα έχω αναφέρει στην ανάρτηση και τα σχόλια).
Ο Νταλούκας ισχυρίζεται (στα σχόλια) πως: «όταν δημοσίευσα το βιβλίο μου ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ είχα γνώση των όλων όσων είχαν γραφτεί για την υπόθεση Clapton. Όμως δεν ήμουν σίγουρος για μερικά πράγματα. Έτσι από το 2003, οπότε και αρχίζω να γράφω το βιβλίο, μέχρι και το 2005 που τυπώνεται μιλάω με τους: Αλέκο Καρακαντά (4 φορές για το θέμα, 2003-2005), Νίκο Μαστοράκη (Σεπτ 2003), Τζίμη Τζιμόπουλο (Οκτ 2004), Μάκη Σαλλιάρη (Ιουλ 2003), Λουκά Σιδερά (Ιαν 2005), Δημήτρη Πολύτιμο (Ιουλ 2002+2003), στους οποίους έθεσα τις εξής ερωτήσεις (εννοείται ότι οι κασέτες υπάρχουν). 1-Γνωρίζατε τότε ότι ο Άγγλος κιθαρίστας ήταν ο Clapton ή το μάθατε αργότερα; Στην ερώτηση αυτή, όλοι μου απάντησαν ότι τότε, στον πραγματικό χρόνο, δεν ήξεραν ότι ο εγγλέζος κιθαρίστας ήταν ο Eric Clapton. Όλοι, μου απάντησαν ότι αυτό το έμαθαν αργότερα όταν έφυγε από την Ελλάδα. 2-Θυμάστε πότε ακριβώς ήρθε και πότε ακριβώς έφυγε από την Ελλάδα; Στην ερώτηση αυτή, πήρα διαφορετικές απαντήσεις. Επειδή όμως είχα κάποιες απαντήσεις που έλεγαν ότι “έφυγε τέλη Νοεμβρίου ή αρχές Δεκέμβρη”, έγραψα τελικά ότι “Λέγεται πως έφυγε από την Ελλάδα τον Δεκέμβριο”. Αυτό το “λέγεται”, όπως καταλαβαίνεις δεν ήταν δεσμευτικό για μένα, αλλά περιέγραφε αυτό που άκουγα να μου λένε οι μάρτυρες,. Συνεπώς δεν πρόκειται για λάθος, αλλά για απόδοση των μαρτυριών σύμφωνα με την δημοσιογραφική δεοντολογία».
Η απορία μου είναι εύλογη. Αφού ο Νταλούκας όπως λέει «είχε γνώση όλων όσων είχαν γραφτεί για την υπόθεση Clapton», γιατί αγνόησε τις πηγές που απεδείκνυαν περίτρανα πως ο κιθαρίστας που έπαιζε με τους Juniors, ήταν όντως ο Clapton, δίδοντας προτεραιότητα στα λόγια των συμπαικτών του, που λέγανε όσα λέγανε; Ποιοι δεν ήταν σίγουροι «αν ο Άγγλος κιθαρίστας που εμφανίζεται στη συναυλία αυτή, ήταν πραγματικά ο Eric Clapton και όχι κάποιος άλλος από την παρέα των Άγγλων που είχαν έρθει μαζί του στην Ελλάδα»; Οι Συργιάννης και Σαραντής που το αναφέρουν ήδη από το 1965, ο Μαστοράκης, ο Λαδικός, ο Καββαδίας και ο Κοντογούρης, ο Σαλιάρης, ο Καλλιβρετάκης; Όλοι αυτοί είχαν «σιγουρευτεί» πριν από τον Νταλούκα πως ο «μαυροντυμένος κιθαρίστας» ήταν ο Clapton. Γιατί ο Νταλούκας τους αγνόησε – αυτό είναι το ερώτημα – μιλώντας (το 2006) για σκοτεινή και ακόμη ανεξακρίβωτη ιστορία;Είναι, όμως και το εξής. Όταν ο Νταλούκας γράφει πως «όλοι μου απάντησαν ότι τότε, στον πραγματικό χρόνο, δεν ήξεραν ότι ο εγγλέζος κιθαρίστας ήταν ο Eric Clapton» τι ακριβώς εννοεί; Δεν ήξεραν απλώς το όνομά του ή δεν ήξεραν την πορεία του με τους Yardbirds; Ο Νταλούκας συγχέει την πραγματικότητα (το γεγονός δηλαδή ότι ο Clapton εμφανίστηκε με τους Juniors - ανεξαρτήτως του τι γνώριζαν ποιοι), με όσα νόμιζαν ή ήξεραν οι συμπαίκτες τού Clapton στην Αθήνα, τον Οκτώβριο του ’65.Την περίοδο εκείνη, όπως έγραψα και στα σχόλια κανείς τους, μάλλον, δεν ήξερε πως δίπλα τους ήταν ο κιθαρίστας των Yardbirds στο “For your love”. Το θέμα είναι πότε βεβαιώθηκαν γι’ αυτό. Σίγουρα δεν βεβαιώθηκαν ούτε όταν είδαν γραμμένο το όνομα “Eric Clapton” στην επιστολή που δημοσίευσε ο Σαλιάρης στο ZOO (είχε ημερομηνία 28/10/1965). Είναι εύλογο να υποθέσει κάποιος πως βεβαιώθηκαν αργότερα, μετά τα μέσα του ’66. Το ’67 ή και το ’68. Θα είπαν τότε: «Ρε μάγκες, για δείτε κάτι πράγματα. Παίζαμε με τον κιθαρίστα των Cream τον Οκτώβρη του ’65, εκείνον τον Eric - τον θυμόσαστε, έτσι; - και δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τίποτα».Το ζήτημα τώρα είναι το εξής.
Πότε βεβαιωνόμαστε εμείς, με αποδεικτικά πλέον στοιχεία, από τα μέλη των Juniors, πως ο άγγλος κιθαρίστας που είχαν δίπλα τους ήταν ο τρανός πια Eric Clapton; Τριάντα χρόνια, πριν εκδώσει το βιβλίο του ο Νταλούκας! 
Το 1976 ο Εύρης Παρίτσης κυκλοφορεί στην Ολλανδία το 45άρι “Suzanne (Sunday afternoon)/ Changes” [HOL. Pink Elephant PE 22.147], στο οπισθόφυλλο του οποίου αναφέρει πως έπαιζε κάποτε στο ίδιο συγκρότημα με τον Clapton.Το έχουμε ξαναπεί. Τα ντοκουμέντα μιλάνε, πάντα (ή σχεδόν πάντα), καλύτερα από τα «στόματα». Όταν τα «στόματα» επιβεβαιώνουν τα ντοκουμέντα δεν γεννάται ζήτημα. Όταν τα ντοκουμέντα διαψεύδουν τα «στόματα», αρχίζει το μπέρδεμα. Εκεί ο ερευνητής πρέπει να παίρνει θέση… αφήνοντας τα «στόματα» να παρλάρουν, εμπιστευόμενος, μετά από κριτική σκέψη, τις πηγές του.
προσωπικώς – αν και ξέρω τη φυσιογνωμία του, γιατί έχουμε βρεθεί σε κοινά events) από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Αφορμή(ες) τα δύο βιβλία του για τον Jim Morrison, το βιβλίο του για τον David Bowie και το «Ωλεσίοικον». Γενικώς, ο Νταλούκας είναι από τους ανθρώπους του χώρου τους οποίους εκτιμώ – κι ας λέει στο σχόλιό του πως «δεν κατέχουμε πράγμα», «να κάνουμε κουράγιο», «να προσπερνάμε τις 
κακίες»(;) –, επειδή γράφει από καρδιάς ψάχνοντας τις πηγές και τα στοιχεία. Τούτο όμως δε σημαίνει πως ο κάθε ερευνητής – ο καθένας από ’μας που έχει κόλλημα με την ιστορία –, αποκλείεται, κάποια στιγμή να την πατήσει, οδηγούμενος σε λάθος συμπεράσματα. Στην… περίφημη ανάρτηση για τον Eric Clapton στην Κυψέλη (http://is.gd/fgb0y) o σχολιαστής Manwolf Louie ανέφερε, κατά πρώτον, 
τον Μανώλη Νταλούκα, επειδή στο βιβλίο του «Ελληνικό Ροκ» [εκδ. Άγκυρα, Αθήνα 2006] αναφέρονταν «μπαρούφες» (όντως) σχετικά με το θέμα.Γράφει ο Νταλούκας, ανάμεσα σε άλλα: «Η ιστορία αυτή είναι σκοτεινή και ακόμα ανεξακρίβωτη. Δεν είμαστε σίγουροι αν ο Άγγλος κιθαρίστας που εμφανίζεται στη συναυλία αυτή, ήταν πραγματικά ο Eric Clapton και όχι κάποιος άλλος από την παρέα των Άγγλων που είχαν έρθει μαζί του στην Ελλάδα».Του εξήγησα, σε απαντητικό μου σχόλιο που ακολούθησε δικής του τοποθέτησης, πως η ιστορία με τον Clapton δεν ήταν «σκοτεινή και ακόμη ανεξακρίβωτη» την εποχή που έγραφε το βιβλίο του (2006), καθότι αδιάσειστα στοιχεία πως ο κιθαρίστας, ο οποίος έπαιζε μαζί με τους Juniors, ήταν ο Eric Clapton, δημοσιεύονταν ήδη από την 27/10/1965. (Τα στοιχεία τα έχω αναφέρει στην ανάρτηση και τα σχόλια).
Ο Νταλούκας ισχυρίζεται (στα σχόλια) πως: «όταν δημοσίευσα το βιβλίο μου ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ είχα γνώση των όλων όσων είχαν γραφτεί για την υπόθεση Clapton. Όμως δεν ήμουν σίγουρος για μερικά πράγματα. Έτσι από το 2003, οπότε και αρχίζω να γράφω το βιβλίο, μέχρι και το 2005 που τυπώνεται μιλάω με τους: Αλέκο Καρακαντά (4 φορές για το θέμα, 2003-2005), Νίκο Μαστοράκη (Σεπτ 2003), Τζίμη Τζιμόπουλο (Οκτ 2004), Μάκη Σαλλιάρη (Ιουλ 2003), Λουκά Σιδερά (Ιαν 2005), Δημήτρη Πολύτιμο (Ιουλ 2002+2003), στους οποίους έθεσα τις εξής ερωτήσεις (εννοείται ότι οι κασέτες υπάρχουν). 1-Γνωρίζατε τότε ότι ο Άγγλος κιθαρίστας ήταν ο Clapton ή το μάθατε αργότερα; Στην ερώτηση αυτή, όλοι μου απάντησαν ότι τότε, στον πραγματικό χρόνο, δεν ήξεραν ότι ο εγγλέζος κιθαρίστας ήταν ο Eric Clapton. Όλοι, μου απάντησαν ότι αυτό το έμαθαν αργότερα όταν έφυγε από την Ελλάδα. 2-Θυμάστε πότε ακριβώς ήρθε και πότε ακριβώς έφυγε από την Ελλάδα; Στην ερώτηση αυτή, πήρα διαφορετικές απαντήσεις. Επειδή όμως είχα κάποιες απαντήσεις που έλεγαν ότι “έφυγε τέλη Νοεμβρίου ή αρχές Δεκέμβρη”, έγραψα τελικά ότι “Λέγεται πως έφυγε από την Ελλάδα τον Δεκέμβριο”. Αυτό το “λέγεται”, όπως καταλαβαίνεις δεν ήταν δεσμευτικό για μένα, αλλά περιέγραφε αυτό που άκουγα να μου λένε οι μάρτυρες,. Συνεπώς δεν πρόκειται για λάθος, αλλά για απόδοση των μαρτυριών σύμφωνα με την δημοσιογραφική δεοντολογία».
Η απορία μου είναι εύλογη. Αφού ο Νταλούκας όπως λέει «είχε γνώση όλων όσων είχαν γραφτεί για την υπόθεση Clapton», γιατί αγνόησε τις πηγές που απεδείκνυαν περίτρανα πως ο κιθαρίστας που έπαιζε με τους Juniors, ήταν όντως ο Clapton, δίδοντας προτεραιότητα στα λόγια των συμπαικτών του, που λέγανε όσα λέγανε; Ποιοι δεν ήταν σίγουροι «αν ο Άγγλος κιθαρίστας που εμφανίζεται στη συναυλία αυτή, ήταν πραγματικά ο Eric Clapton και όχι κάποιος άλλος από την παρέα των Άγγλων που είχαν έρθει μαζί του στην Ελλάδα»; Οι Συργιάννης και Σαραντής που το αναφέρουν ήδη από το 1965, ο Μαστοράκης, ο Λαδικός, ο Καββαδίας και ο Κοντογούρης, ο Σαλιάρης, ο Καλλιβρετάκης; Όλοι αυτοί είχαν «σιγουρευτεί» πριν από τον Νταλούκα πως ο «μαυροντυμένος κιθαρίστας» ήταν ο Clapton. Γιατί ο Νταλούκας τους αγνόησε – αυτό είναι το ερώτημα – μιλώντας (το 2006) για σκοτεινή και ακόμη ανεξακρίβωτη ιστορία;Είναι, όμως και το εξής. Όταν ο Νταλούκας γράφει πως «όλοι μου απάντησαν ότι τότε, στον πραγματικό χρόνο, δεν ήξεραν ότι ο εγγλέζος κιθαρίστας ήταν ο Eric Clapton» τι ακριβώς εννοεί; Δεν ήξεραν απλώς το όνομά του ή δεν ήξεραν την πορεία του με τους Yardbirds; Ο Νταλούκας συγχέει την πραγματικότητα (το γεγονός δηλαδή ότι ο Clapton εμφανίστηκε με τους Juniors - ανεξαρτήτως του τι γνώριζαν ποιοι), με όσα νόμιζαν ή ήξεραν οι συμπαίκτες τού Clapton στην Αθήνα, τον Οκτώβριο του ’65.Την περίοδο εκείνη, όπως έγραψα και στα σχόλια κανείς τους, μάλλον, δεν ήξερε πως δίπλα τους ήταν ο κιθαρίστας των Yardbirds στο “For your love”. Το θέμα είναι πότε βεβαιώθηκαν γι’ αυτό. Σίγουρα δεν βεβαιώθηκαν ούτε όταν είδαν γραμμένο το όνομα “Eric Clapton” στην επιστολή που δημοσίευσε ο Σαλιάρης στο ZOO (είχε ημερομηνία 28/10/1965). Είναι εύλογο να υποθέσει κάποιος πως βεβαιώθηκαν αργότερα, μετά τα μέσα του ’66. Το ’67 ή και το ’68. Θα είπαν τότε: «Ρε μάγκες, για δείτε κάτι πράγματα. Παίζαμε με τον κιθαρίστα των Cream τον Οκτώβρη του ’65, εκείνον τον Eric - τον θυμόσαστε, έτσι; - και δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τίποτα».Το ζήτημα τώρα είναι το εξής.
Πότε βεβαιωνόμαστε εμείς, με αποδεικτικά πλέον στοιχεία, από τα μέλη των Juniors, πως ο άγγλος κιθαρίστας που είχαν δίπλα τους ήταν ο τρανός πια Eric Clapton; Τριάντα χρόνια, πριν εκδώσει το βιβλίο του ο Νταλούκας! Το 1976 ο Εύρης Παρίτσης κυκλοφορεί στην Ολλανδία το 45άρι “Suzanne (Sunday afternoon)/ Changes” [HOL. Pink Elephant PE 22.147], στο οπισθόφυλλο του οποίου αναφέρει πως έπαιζε κάποτε στο ίδιο συγκρότημα με τον Clapton.Το έχουμε ξαναπεί. Τα ντοκουμέντα μιλάνε, πάντα (ή σχεδόν πάντα), καλύτερα από τα «στόματα». Όταν τα «στόματα» επιβεβαιώνουν τα ντοκουμέντα δεν γεννάται ζήτημα. Όταν τα ντοκουμέντα διαψεύδουν τα «στόματα», αρχίζει το μπέρδεμα. Εκεί ο ερευνητής πρέπει να παίρνει θέση… αφήνοντας τα «στόματα» να παρλάρουν, εμπιστευόμενος, μετά από κριτική σκέψη, τις πηγές του.
ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΗ. ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΜΠΑΧΑΛΟ ΣΧΟΛΙΩΝ. ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ, ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΘΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΚΑΝΕΝΟΣ. ΟΠΟΙΟΙ(ΕΣ) ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΝ, ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΞΟΥΝ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΥΤΑ ΥΠ' ΟΨΙΝ ΤΟΥΣ.
Απορω Φωντα μου, γιατι ανακυκλώωουμε το θεμα αυτό τόσο πολυ. Ενδιαφέρον δεν λέω, αλλά νομίζω η αλήεθια είναι ολοφάνερη, και το λάθος του Νταλούκα, δεδομένο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το αν τότε που έπαιξε με τους Τζούνιορς ήξεραν (οι υπόλοιποι) ποιός πραγματικά είναι ή όχι..
Η απάντηση λοιπόν, είναι οι εξής: Ποιοί έπαιζαν εκείνο το πρωϊ της Κυριακής στην Τερψιθέα ? Παρίτσης, Βλαβιανός, Τσίκνης, Νταής...σωστα? Ο Παρίτσης τα είπε, κατόπιν εορτής. Ο Τσίκνης, δεν μπορει να μας πει,πλέον τίποτα. Αρα μένουν Βλαβιανός και Νταής,ενώ προσωπικά τον Σαλιάρη, δεν τον εμπιστεύομαι γιατί δεν θυμάται και συγχεει ημερομηνίες και γεγονοτα... Ο Νταής λοιπόν, μου είπε ότι τότε, δεν ήξεραν ότι ηταν ο κιθαρίστας των Γιαρμπερντς, γιατί αν το ήξεραν αφενώς θα τον πίεζαν με κάθε τρόπο να μείνει δίνοντας του περισσότερα χρήματα, αφετερου θα φρόντιζαν η συμπεριφορά των γύρω (αφενικών και μη) να ήταν καλύτερη προς το προσωπό του. Το οτι κανείς δεν γνώριζε ότι είχε να κάνει με τον "κιθαρίστα του For Your love", είναι αδιαψευστο σημάδι ότι για αυτούς ήταν απλά ο Ερικ και οχι ο Ερικ Κλάπτον.
Μου κάνει εντύπωση πάντως το εξής. Γιατί κανείς δεν μπόρεσε να μάθει τον πραγματικό λόγο που ο Κλάπτον έχει ρίξει μάυρη πέτρα στην Ελλαδα.... Μήπως θα έπρεπε να βρίσκαμε το αφενικό του Igloo, να μας έλεγε περισσότερα?
Φίλε μου, από τη στιγμή που απάντησε ο Μανώλης Νταλούκας, επί προσωπικού που λέμε, οφείλουμε να επανέλθουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί του προκειμένου έχουν αναδειχθεί δύο θέματα. Για το ένα – το πλέον σοβαρό – δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, αφού ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΤΟΥ ’65, γνωρίζουμε πως ο Eric Clapton ήρθε στην Ελλάδα κι έπαιξε με τους Juniors.
Το άλλο θέμα που ανέκυψε – το οποίο, προσωπικώς, το θεωρώ πολύ μικρότερης σημασίας – είναι πότε αντιλήφθηκαν οι Juniors με ποιον είχαν να κάνουν. Βάσει και αυτών που φέρεται να λέει ο Νταής μοιάζει απίθανο – δηλαδή αδύνατον – να ήξεραν οι Juniors τα περί Yardbirds τον Οκτώβριο του ’65. Για αυτούς ο… Eric, έγινε ο τρανός Eric Clapton κάποια χρόνια αργότερα, ενδεχομένως (όταν συνέδεσαν το όνομά του με τους Cream ή τον Mayall ή τους Blind Faith ή… ή… ή…). Ο πρώτος που το ανέφερε (βάσει των στοιχείων που διαθέτω), ήταν ο Παρίτσης στο ολλανδικό single του 1976.
Για το πώς έφυγε ο Clapton από την Αθήνα διαβάζουμε σχετικώς στο http://six.pairlist.net/pipermail/slowhand/2009/013738.html. Πρόκειται για κείμενο του Harry Shapiro στο Mojo (Μάρτιος του ’94), το οποίο αναπαρήγαγαν οι Καββαδίας-Κοντογούρης στο ZOO 4 χρόνια αργότερα (5/1998), δίχως να αναφέρουν τίποτα (από πού το πήραν δηλαδή).
ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΑΛΟΥΚΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕΡΟΣ Α
Αγαπητέ Φώντα. Σήμερα το πρωί ανέτρεξα στο αρχείο μου και άκουσα πάλι τις συζητήσεις που είχα με τους έλληνες μουσικούς που ήρθαν σε επαφή με τον Clapton κατά την παραμονή του στην Ελλάδα. Στο όνομα λοιπόν της αλήθειας έχω υποχρέωση να σε ενημερώσω για τα εξής:
1- Ναι, έχεις δίκιο. Μερικοί από αυτούς ομολογούν, ότι ο "τουρίστας" τους είχε πει πως ονομάζεται Eric Clapton, αλλά αυτό το όνομα δεν τους έλεγε τίποτα. Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ότι ο Eric Clapton υπήρξε μέλος του συγκροτήματος Yardbirds. Συνεπώς έχω λάθος εγώ, όταν γράφω σε προηγούμενο σχόλιο(βιαστικά και χωρίς να ανατρέξω στο αρχείο μου) ότι ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΙ ΕΣΤΙ CLAPTON. Όχι, η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζαν ούτε το όνομα ούτε τον άνθρωπο. Φαίνεται, ότι ο Clapton, όσο βρισκόταν στην Ελλάδα, δεν είχε αποκαλύψει σε κανέναν, ότι είχε παίξει στους Yardbirds. Γιατί; Δεν γνωρίζω.
2-Από την συζήτησή μου με τον Σαλιάρη, προκύπτει ότι η περίφημη επιστολή, δεν στάλθηκε από την Αγγλία. Ο Clapton την συνέταξε λίγο πριν φύγει πολύ βιαστικά και συνεπώς (τώρα το αντιλαμβάνομαι κι εγώ), την έγραψε την τελευταία μέρα που βρισκόταν στη χώρα μας. Η επιστολή λοιπόν, είναι ισχυρότατη ένδειξη ότι «δραπέτευσε» από την Ελλάδα, και ότι αυτό έγινε στις 27 Οκτωβρίου του 1965. Με την επιστολή αυτή, ζητούσε από τον Σαλιάρη, να πωληθούν ο ενισχυτής και τα ηχεία που άφηνε και τα χρήματα να σταλούν στο όνομά του, στην Αγγλία. Ο ενισχυτής και τα ηχεία, σύμφωνα με μαρτυρία του Πολύτιμου, αγοράστηκε από τους MGC. Στάλθηκαν τα χρήματα; Δεν το γνωρίζω, δεν ρώτησα στη συνέχεια τον Σαλιάρη διότι σταμάτησα να ερευνώ το θέμα.
3-Όπως προκύπτει πάλι από τις συνομιλίες μου, και εδώ έχεις δίκιο: Οι Έλληνες κατάλαβαν το ποιος ήταν ο «τουρίστας», όχι από την επιστολή, διότι ούτε το όνομα Clapton ακόμη τους έλεγε τίποτα, ούτε ο Clapton στην επιστολή αυτή αποκάλυπτε τον βίο και πολιτεία του με τους Yardbirds. Η αποκάλυψη έγινε από τον Δημήτρη Πολύτιμο, όταν αργότερα διάβασε σε ένα ξένο περιοδικό άρθρο για τον Eric Clapton στο οποίο υπήρχε και η φωτογραφία του Clapton. Τότε είπε «ρε μαλάκες αυτός είναι ο τουρίστας που είχαμε εδώ κι εγώ τον φιλοξενούσα στο σπίτι μου!». Τότε ο Σαλιάρης θυμήθηκε, την επιστολή και διάβασαν το όνομα όλοι μην πιστεύοντας ότι από την παρέα τους πέρασε τέτοια προσωπικότητα χωρίς να το καταλάβουν.
4-Σχετικά με τη φωτογραφία στην ΤΕΡΨΙΘΕΑ. Φυσικά, τώρα πια είμαστε σίγουροι (κατά 99.9%) ότι ο εικονιζόμενος είναι ο Clapton. Οι αμφιβολίες που τότε είχα, σταμάτησαν όταν ο ίδιος ο Clapton με την αυτοβιογραφία έρχεται να ξεκαθαρίσει: ΝΑΙ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΑ ΣΤΗΝ ΤΕΡΨΙΘΕΑ.
(συνεχιζεται)
ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΑΛΟΥΚΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕΡΟΣ B
Σχετικά με την δική μου στάση τώρα και όσα έγραψα στο βιβλίο μου ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ. Εκεί δεν διατυπώνω αμφιβολίες για το εάν ο Clapton ήταν στην Ελλάδα, ούτε στο εάν έπαιξε με τους Juniors. Αυτό το είχα ξεκαθαρίσει. Μάλιστα είχα ήδη μαγνητοφωνημένες τις περιγραφές του Καρακαντά για το πώς παίζει ο «τουρίστας» στο Igloo μαζί του και τι κόλπα χρησιμοποιούσε στην κιθάρα πριν βέβαια συμβεί το ατύχημα. Οι αμφιβολίες μου ήταν στο εάν ο εικονιζόμενος στην φωτογραφία της Τερψιθέας ήταν ο Clapton.
Σχεδόν όλοι οι συνομιλητές μου με διαβεβαιώνουν στις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις μας, ότι ο εικονιζόμενος στη φωτογραφία της Τερψιθέας, ήταν ο Clapton. Γιατί λοιπόν εγώ επέμενα να αμφιβάλλω; Θα το πω για άλλη μία φορά. Διότι αν δεχόμουν ότι ο εικονιζόμενος είναι ο Clapton, όπως μου έλεγαν οι μαρτυρίες, θα έπρεπε να δεχτώ και το ότι ο εικονιζόμενος ήταν αδελφή, κάτι που επίσης μου έλεγαν οι ίδιες μαρτυρίες, και ότι μάλιστα τα είχε με τον Καραμουσαλή. Αυτό για μένα, ήταν αδιανόητο. Και έτσι συνέχιζα να αμφιβάλλω. Θέλω να πιστέψεις ότι οι αμφιβολίες που τότε είχα, δεν προέρχονταν από κάποια παραξενιά μου αλλά από την υποχρέωση που έχει ο ερευνητής να βρει την αλήθεια. Σήμερα Σάββατο 2010, κοίταξα πάλι τις σημειώσεις του 2005, που έκανα σχετικά με το θέμα. Διαβάζω πάλι το χαρτί, όπου σημειώνω στο που καταλήγω αφού έχω ακούσει όλες τις απόψεις: ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΟΥΝ. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑΝ ΤΟΝ CLAPTON, ΣΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ, ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΜΕΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΘΟΛΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΥΣ; ΔΥΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΣΑΝ ΑΔΕΛΦΗ. ΟΧΙ, ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ, ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ.
Σήμερα καταλαβαίνω ότι το συμπέρασμά μου αυτό έγερνε προς το λάθος.
Θέλω όμως να σημειώσω ότι η υπόθεση Clapton δεν αφορούσε κύρια το βιβλίο. Ο άγγλος μουσικός έμπαινε σαν παρένθεση, δεν ήταν ο κύριος στόχος. Αντικείμενο της έρευνάς μου ήταν το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ. Έτσι, και με το δεδομένο ότι είχα μαρτυρίες που έλεγαν ότι ο άγγλος που έπαιξε στην Τερψιθέα «τα είχε με τον ιδιοκτήτη του κλαμπ», πράγμα που θεώρησα αδιανόητο, «έκλεισα την υπόθεση» μην έχοντας άλλο χρόνο να διαθέσω για το θέμα, γράφοντας ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ. Θεώρησα ότι ίσως μου λένε παπαρολογίες, ίσως δεν θυμούνται και εφόσον δεν είχα την μαρτυρία του ίδιου του Clapton το καλύτερο και τιμιότερο ήταν να γράψω πως ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΙΓΟΥΡΕΥΤΕΙ. Έπραξα κατά την συνείδησή μου. Θα μπορούσα αλήθεια να έχω σιγουρευτεί; Ίσως, αν είχα τον χρόνο για μια αποκλειστική έρευνα επί του θέματος. Αλλά τότε, έτρεχαν παράλληλα άλλες 200 υποθέσεις και έρευνες που αφορούσαν στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ και χρόνος δεν υπήρχε. Εκείνο λοιπόν το «δεν είμαστε σίγουροι» που τόσο ενόχλησε τον Κωστάκη, παρέπεμπε απλά στον ερευνητή του μέλλοντος, που θα εύρισκε την αλήθεια. Δεν ήταν τόσο μια κακή εκτίμηση, όσο μια αναβολή της υπόθεσης και ένα ραντεβού για το μέλλον. Και σε αυτό, πρέπει να ομολογήσω ότι εσείς οι δύο, βοηθήσατε (μέχρι ένα σημείο) στην εξακρίβωση της αλήθειας , αν και επιδείξατε κακοήθειες σε μερικά σημεία.
ΤΕΛΟΣ θέλω να υπογραμμίσω ότι η έρευνα δεν έχει κλείσει ακόμη. Για την φωτογραφία, ναι, είμαστε πια 99.9% σίγουροι. Όμως υπάρχουν μερικά αναπάντητα ερωτήματα και εκεί πήγαινε το «σκοτεινό και ανεξακρίβωτο» που έγραφα στο βιβλίο. Δεν έχει φωτιστεί ακόμη ο ρόλος του Καραμουσαλή. Και ποια ακριβώς ήταν η σχέση του με τον Clapton. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έφυγε και γιατί λέγονται αυτά περί ομοφυλοφιλίας. Τι έγινε ακριβώς με την υπόθεση του ενισχυτή και των ηχείων; Αν ο Καραμουσαλής εκβίαζε ανθρώπους, αν είχε «παράξενα γούστα» και τα επέβαλλε δια της μάχαιρας, τότε το IGLOO παίρνει διαφορετικές διαστάσεις. Δεν είναι ένας χώρος έκφρασης της νεανικής διάθεσης αλλά ένας εγκληματικός χώρος. Αυτά είχα να πω τελικά και γράμματα γνωρίζω.
Φιλικότατα
Μανώλης Νταλούκας
Έχοντας παρακολουθήσει το πινγκ πονγκ σχολίων και όλες τις αναφορές στη ζωή του E.C.που έχουν παρατεθεί, συνειδητοποιώ πως είτε η άγνοια μικρών μόνο λεπτομερειών από κάποια/ες πλευρά είτε η διαφορετική προσέγγιση έφεραν ετούτη την αναστάτωση στο μικρό μας σύμπαν των μουσικόφιλων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ’ όλα αυτά έχω εντυπωσιαστεί (!!) από το γεγονός ότι έχουν εξαχθεί συμπεράσματα στηριζόμενα σε προσωπικές κρίσεις και εικοτολογίες του τύπου «δε θα μπορούσε ο Clapton να είναι αδελφή….»
….Διότι αν δεχόμουν ότι ο εικονιζόμενος είναι ο Clapton, όπως μου έλεγαν οι μαρτυρίες, θα έπρεπε να δεχτώ και το ότι ο εικονιζόμενος ήταν αδελφή, κάτι που επίσης μου έλεγαν οι ίδιες μαρτυρίες, ….Αυτό για μένα, ήταν αδιανόητο. Και έτσι συνέχιζα να αμφιβάλλω….
Τα των σεξουαλικών προτιμήσεων ή/& πειραματισμών του καθενός είναι κάτι παραπάνω από μικρές λεπτομέρειες, έγκεινται στην ιδιωτική ζωή (αν δεν είναι εκουσίως ανακοινωμένες) και κατά τη γνώμη μου δεν επιδέχονται δημοσιογραφικής φύσης αναλύσεις πόσω μάλλον όταν τα συμπεράσματα στηρίζονται στην προσωπική κοσμοθεωρία του συγγραφέα.
Τέλος ακόμα κι αν οι «πληροφορίες» προσέδιδαν στον κο Clapton το επίθετο ομοφυλόφιλος (???), μου φαίνεται απίστευτο ότι το σοκ και η άρνηση που προκάλεσε το 2010 αυτός ο χαρακτηρισμός στον κο Νταλούκα ήταν εφάμιλλα με αυτά που θα έπρεπε να προκαλέσουν λέξεις όπως π.χ. serial killer ή βιαστής.
Ευχαριστώ για το χώρο.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΑΛΟΥΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνήθως εκεί την πατάω, στο ότι επαφίεμαι και στην επάρκεια νοημοσύνης των αναγνωστών. Άλλοτε υπάρχει, άλλοτε όχι. Η περίπτωση όμως Lemonostifti μάλλον προς το ρεκόρ κακοήθειας πάει. Από πού βγάλατε λοιπόν αγαπητέ, ότι απαξιώνω τους ομοφυλόφιλους; Δεν μπορέσατε να καταλάβετε ότι όταν γράφω «ήταν αδιανόητο για μένα να ταυτίσω τον Clapton με ομοφυλόφιλο», δεν σήμαινε ότι «φτου κακά, είναι κακό να είσαι ομοφυλόφιλος», αλλά σήμαινε ότι η ταύτιση αυτή δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή όχι για «ηθικούς» λόγους, αλλά για λόγους λογικής; Δηλαδή, εφόσον από την όλη πορεία του, γνωρίζουμε ότι είναι straight δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι στην Ελλάδα του 1965, υπήρξε έστω και «πειραματιζόμενος», ερωμένος του Καραμουσαλή;
Θα μου πείτε, αποκλείεται; ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ, αλλά δεν μιλώ για αυτό, τώρα σας περιγράφω την λογική που ακολούθησε η έρευνα και όχι τις ηθικές παρωπίδες που ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ο ερευνητής. ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΗΚΑ ΤΩΡΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΤΣΙΦΤΗ ΚΑΙ ΛΕΜΟΝΟΣΤΙΦΤΗ. Διότι από πάντα ήμουν στον πλευρό των όσων γούσταραν να είναι διαφορετικοί, και όσα έχω γράψει και υπερασπιστεί στην μέχρι τώρα ζωή μου, νομίζω το αποδεικνύουν. Λοιπόν, μακριά από εμένα οι ταυτίσεις ομοφυλόφιλος =κακό. Με γεια του και χαρά του, ο καθένας μας να χαίρεται τον έρωτα όπως θέλει. Άλλο όμως αυτό και άλλο η έρευνα. Το να πω εγώ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να είναι ο Clapton ομοφυλόφιλος, δεν σημαίνει ότι απαξιώνω τους ομοφυλόφιλους, σημαίνει απλά ότι σύμφωνα με την λογική, δεν μπορεί να είναι αληθινό κάτι τέτοιο. Αν λοιπόν δεν είναι όσα γράψατε μια «απροσεξία» σας, τότε είναι μια κακοήθεια, ήτοι λάσπη στο πρόσωπό μου, για πράγματα που δεν είπα ποτέ ούτε και ποτέ υπονόησα. Την «απροσεξία» μπορώ να κατανοήσω, την κακοήθεια, όχι. Κακοήθεια, ήταν και η προσπάθεια του Manwolf να με εμφανίσει ότι είχα αβεβαιότητα σχετικά με το εάν ο Clapton βρισκόταν στην Ελλάδα το 1965 και έπαιξε με τους Juniors. Δια της γνωστής μεθόδου, απομόνωνε φράσεις και έστρεφε την προσοχή αλλού. Αλλά αυτό ήταν μια ηπιότερη κακοήθεια και αντιλαμβανόμουν τους λόγους. Εγώ ποτέ δεν αμφισβήτησα ότι ο Clapton έπαιξε με τους Juniors. Αμφισβήτησα την φωτογραφία και εξήγησα τους λόγους. Να το κάνω λιανά: Έγραψα στο βιβλίο μου, ότι ο Clapton ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΠΑΙΞΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΡΑΚΑΝΤΑ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ Ο ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΤΕΡΨΙΘΕΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΛΑΠΤΟΝ. Αυτό είναι διαφορετικό. Κάποιοι, άφηναν να εννοηθεί, ότι εφόσον αμφισβητώ την φωτογραφία, αμφισβητώ και ότι ήταν στην Ελλάδα, δεν γνώριζα τα όσα είχαν δημοσιευτεί και συνεπώς είμαι άσχετος. Αυτό, που σίγουρα ήταν επίσης κακοήθεια, δεν με εκνεύρισε τόσο όσο το δικό σας αναγραφόμενο. Διότι εσείς ουσιαστικά λέτε: Ο ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ ΘΕΩΡΕΙ ΚΑΚΟ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΗΡΙΑΛ ΚΙΛΛΕΡ. Ε ΛΟΙΠΟΝ ΚΥΡΙΕ ΤΣΙΦΤΗ ΛΕΜΟΝΟΣΤΙΦΤΗ, ΕΙΣΤΕ ΓΕΛΟΙΟΣ.
Μανώλης Νταλούκας
Χωρίς να θέλω για κανένα λόγο να συνεχίσω/συμμετάσχω σε κανένα είδος διαμάχης, κατέθεσα απλά την αίσθηση που μου δημιούργησε η ανάγνωση των κειμένων σας σε τούτο το blog. Λυπάμαι γιατί δε σκόπευα να σας θίξω επί προσωπικού. Δεν έχω διαβάσει άλλα βιβλία σας πλην εκείνου για το Ελληνικό Ροκ, έτσι δεν έχω σφαιρικότερη άποψη για τον τρόπο που σκέφτεστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήMANWOLF - ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ Μ. ΝΤΑΛΟΥΚΑ και επί προσωπικού
ΑπάντησηΔιαγραφή1
Μανώλη, τώρα άρχισες να φαίνεσαι κάπως πιο λογικός, γιατί μέχρι στιγμής μας είχες πει πάρα πολλές ιστορίες για αγρίους, αλλά και πάλι δεν μας τα λες καλά.
Εδώ, στην τελευταία σου απάντηση μας γράφεις ότι:
«Σχετικά με την δική μου στάση τώρα και όσα έγραψα στο βιβλίο μου ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ. Εκεί δεν διατυπώνω αμφιβολίες για το εάν ο Clapton ήταν στην Ελλάδα, ούτε στο εάν έπαιξε με τους Juniors. Αυτό το είχα ξεκαθαρίσει.»
Αυτά, βέβαια, τα λες τώρα εσύ, το βιβλίο σου όμως, τα λέει πολύ διαφορετικά. Είναι δυνατόν να μη θυμάσαι,ή να μη μπορείς να διαβάσεις, τι ακριβώς είχες γράψει στο βιβλίο; Το βιβλίο μιλάει από μόνο του και δεν χρειάζεται να μας το κάνεις ... λιανά προσπαθώντας να αλλάξεις τα νοήματά του.
Μου επιτίθεσαι δε, πάλι προσωπικά, γράφοντας:
Κακοήθεια, ήταν και η προσπάθεια του Manwolf να με εμφανίσει ότι είχα αβεβαιότητα σχετικά με το εάν ο Clapton βρισκόταν στην Ελλάδα το 1965 και έπαιξε με τους Juniors. Δια της γνωστής μεθόδου, απομόνωνε φράσεις και έστρεφε την προσοχή αλλού. Αλλά αυτό ήταν μια ηπιότερη κακοήθεια και αντιλαμβανόμουν τους λόγους. Εγώ ποτέ δεν αμφισβήτησα ότι ο Clapton έπαιξε με τους Juniors. Αμφισβήτησα την φωτογραφία και εξήγησα τους λόγους. Να το κάνω λιανά: Έγραψα στο βιβλίο μου, ότι ο Clapton ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΠΑΙΞΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΡΑΚΑΝΤΑ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ Ο ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΤΕΡΨΙΘΕΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΛΑΠΤΟΝ. Αυτό είναι διαφορετικό. Κάποιοι, άφηναν να εννοηθεί, ότι εφόσον αμφισβητώ την φωτογραφία, αμφισβητώ και ότι ήταν στην Ελλάδα, δεν γνώριζα τα όσα είχαν δημοσιευτεί και συνεπώς είμαι άσχετος.»
Κατ’ αρχήν θα πω ότι στο πρώτο μου σχόλιο (16 Αυγούστου - μπορεί να το δει ο καθένας) όπου σε κατηγόρησα, λέγοντας ότι στο βιβλίο έγραφες μπαρούφες, δεν είχα απομονώσει καμία φράση ούτε έστρεφα την προσοχή αλλού (πού αλλού δηλαδή;). Αυτά τα κόλπα κι ακόμα χειρότερα, είναι δική σου ειδικότητα (γι’ αυτά, ίσως μιλήσουμε κάποια άλλη φορά). Σ’ εκείνο το σχόλιο, είχα παραθέσει σχεδόν αυτούσια τη σελίδα 170 του βιβλίου (και αφού με αναγκάζεις, θα το ξανακάνω εδώ, αλλά αυτή τη φορά με παρεμβάσεις) όπου μιλάς για τους Juniors και τον Clapton. Είχα παραλείψει μόνο τις τέσσερις πρώτες προτάσεις όπου μιλούσες για τους Juniors και το δυστύχημα, που δεν είχαν καμία σχέση με τον άγγλο κιθαρίστα. Υποτίθεται ότι όποιος ήξερε για την περίπτωση Clapton στην Ελλάδα, διαβάζοντας το τι είχες γράψει εσύ (κι όχι τι έλεγα εγώ για σένα), καταλάβαινε ότι είναι μπαρούφες. Εγώ δεν έκανα εκεί καμία προσπάθεια να σε εμφανίσω ως άσχετο, αφού πίστευα ότι ώς άσχετος εμφανιζόσουν από μόνος σου. Μετά παρουσίασες τις δικαιολογίες σου περί «έρευνας» οπότε άλλαξα στάση και μίλησα διαφορετικά. Πάντως, τα όσα είχαν δημοσιευτεί για το θέμα και πάλι απέδειξες ότι δεν τα ήξερες. (συνεχίζεται)
2
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, Μανώλη, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, εγώ ποτέ δεν έγραψα ότι αμφέβαλες για το αν ο συγκεκριμένος μουσικός ήταν στην Ελλάδα. Σε παρακαλώ, και σε προκαλώ, αν το έχω κάνει σε κάποιο προηγούμενο σχόλιό μου, να το βρεις και να μου το υποδείξεις. Εσύ όμως έχοντας τη μύγα, αποκαλύφθηκες από μόνος σου.
Διαβάζοντας το βιβλίο σου, ομολογώ ότι μου είχες δώσει την εντύπωση ότι εκεί το πήγαινες (στο ότι ο Clapton δεν ήρθε στην Ελλάδα). Αυτό όμως δεν ήταν παρά μια εντύπωση, που δεν μπορούσε να αποδειχτεί από την πλευρά μου, γι’ αυτό και δεν έγραψα τίποτα σχετικά. Τώρα όμως που το είπες από μόνος σου, και προσπαθείς να δικαιολογηθείς για κάτι που δεν σε κατηγόρησε κανείς, καταλαβαίνω ότι την εποχή που έγραφες το βιβλίο, θα ήσουνα πανευτυχής αν μπορούσες να αποδείξεις ότι ο Clapton δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ελλάδα το ’65 κι ότι όλοι τον είχαν μπερδέψει με κάποιον άλλο Άγγλο κιθαρίστα. Προφανώς γι’ αυτό μάσαγες τα λόγια σου (στο βιβλίο), λέγοντας «δεν είμαστε σίγουροι», «λέγεται» κλπ, για να κρατήσεις πισινή, περιμένοντας νέα στοιχεία που ήλπιζες ότι θα εμφανίζονταν μελλοντικά. Τώρα όμως που έμαθες ότι έγραψε κι ο ίδιος ο Clapton για το θέμα, το όνειρό σου κατέρρευσε και άρχισες να προσγειώνεσαι. Αυτό είναι, είπαμε, δική μου, υποκειμενική εκτίμηση, που δεν αποδεικνύεται, αλλά μια ένδειξη είναι η δική σου ομολογία:
«ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΟΥΝ. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑΝ ΤΟΝ CLAPTON, ΣΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ, ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΜΕΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΘΟΛΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΥΣ; ΔΥΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΣΑΝ ΑΔΕΛΦΗ. ΟΧΙ, ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ, ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ.»
Κι απ’ αυτό φαίνεται επίσης ότι δεν είχες λάβει υπ’ όψη σου ότι κάτω από τη «θολή» φωτογραφία υπήρχε ήδη από τις 27/10/65 το ΟΝΟΜΑ ΕΡΙΚ ΚΛΑΠΤΟΝ.
Ας περάσουμε τώρα στο δεύτερο σκέλος του τι είχες ξεκαθαρίσει, σχετικά με τους Juniors.
Εδώ ψεύδεσαι ασύστολα, κοροϊδεύοντας τον ίδιο σου τον εαυτό, αφού στο βιβλίο (σελ. 170) γράφεις:
«Οι υπόλοιποι του συγκροτήματος (Juniors) πήραν στη θέση του Καρακαντά, έναν Άγγλο κιθαρίστα που βρισκόταν τότε στην Ελλάδα, και αργότερα "ανακάλυψαν" ότι ήταν ο Eric Clapton».
Σημειώνω ότι, όπως φαίνεται από την παραπάνω φράση, στο βιβλίο μιλάς περί Juniors – Clapton μόνο για μετά το δυστύχημα και όχι για πριν (στο Igloo που λες τώρα), αφού το Igloo δεν αναφέρεται καθόλου (στο βιβλίο). Δηλαδή, ουσιαστικά, στο βιβλίο μιλάς μόνο για την αντικατάσταση του Καρακαντά και για την επίμαχη συναυλία που έγινε μετά το δυστύχημα . Βάζοντας μάλιστα την λέξη ανακάλυψαν μέσα σε εισαγωγικά, φαίνεται ότι ειρωνεύεσαι τους μουσικούς ως φαντασιόπληκτους. Δεν γράφεις «κατάλαβαν» (χωρίς εισαγωγικά), όπως θα ήταν λογικό να γράψεις και όπως γράφεις τώρα πια («οι Έλληνες κατάλαβαν το ποιος ήταν ο τουρίστας»), αλλά «ανακάλυψαν» που το πάει προς το «επινόησαν» (αυτοί). Δεν έγραψες «κατάλαβαν», γιατί αυτό θα ήταν για σένα δεσμευτικό. Θα ήταν σαν να παραδέχεσαι κι εσύ ότι ο κιθαρίστας που έπαιξε στη θέση του Καρακαντά ήταν o Clapton. Με τη λέξη «ανακάλυψαν» έριχνες το μπαλάκι αποκλειστικά στα μέλη των Juniors, ενώ εσύ έβγαζες την ουρά σου απέξω και παραδεχόσουν μόνο ότι επρόκειτο για «έναν (δηλαδή άγνωστο, τυχαίο) Άγγλο κιθαρίστα». Άρα αυτό που λες τώρα «ότι ο Clapton ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΠΑΙΞΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΡΑΚΑΝΤΑ» δεν φαίνεται καθόλου ξεκάθαρα μέσα στο βιβλίο. Για σένα τότε, ήταν ακόμα «ένας Άγγλος ...». (συνεχίζεται)
3
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεχίζοντας, στο βιβλίο, μετά το «ανακάλυψαν» κλπ, χωρίς να παραλείψουμε καμία φράση, διαβάζουμε:
«Λέγεται ότι ο Clapton έμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1965 με το συγκρότημα και μετά έφυγε για την Αγγλία, αφού όμως πρώτα συμμετείχε σε συναυλία (17 Οκτωβρίου 1965) αφιερωμένη στη μνήμη του Σουγιούλ. Η ιστορία αυτή είναι σκοτεινή και ακόμα ανεξακρίβωτη. Δεν είμαστε σίγουροι αν ο Άγγλος κιθαρίστας που εμφανίζεται στη συναυλία αυτή, ήταν πραγματικά ο Eric Clapton και όχι κάποιος άλλος από την παρέα των Άγγλων που είχαν έρθει μαζί του στην Ελλάδα.»
Εσύ Μανώλη βλέπεις πουθενά εδώ να ... ξεκαθαρίζεις ότι ο Clapton έπαιξε με τους Juniors στη συναυλία; Πού ακριβώς το λες ότι έπαιξε; Σου υπενθυμίζω ότι η διαμάχη έγινε για τη συναυλία που αναφέρεις στο βιβλίο, κι όχι για το Igloo που μας λες τώρα. Γράφεις τίποτα τέτοιο εδώ; Πώς το ξεκαθαρίζεις δηλαδή; Με το «λέγεται», το «δεν είμαστε σίγουροι» και μιλώντας για «σκοτεινή» κι «ανεξακρίβωτη» ιστορία, που εδώ είναι ολοφάνερο ότι κολλάει με το αν έπαιξε ο Clapton (ασχέτως αν τώρα λες ότι με το «σκοτεινή» εννοούσες άλλα πράγματα);. Εσύ ο ίδιος μάλιστα μας είπες στην πρώτη-πρώτη απάντηση που έκανες εδώ μέσα (15 Σεπτεμβρίου) ότι «Αυτό το “λέγεται”, όπως καταλαβαίνεις δεν ήταν δεσμευτικό για μένα, αλλά περιέγραφε αυτό που άκουγα να μου λένε οι μάρτυρες», πράγμα που σημαίνει ότι εσύ, δεν παραδεχόσουν και δεν πίστευες (= δεν δεσμευόσουν για) τίποτα απ’ αυτά που αναφέρεις στο βιβλίο και έπονται της λέξης «λέγεται». Πάλι έβγαζες την ουρά σου απ’ έξω. Δηλαδή στο βιβλίο δεν έδινες τη δική σου εκδοχή για το πότε ο κιθαρίστας έφυγε από την Ελλάδα, ούτε ήσουνα σίγουρος αν έπαιξε στη συναυλία. Απορώ δηλαδή με το θράσος σου, που προσπαθείς να πείσεις πρώτα τον εαυτό σου και μετά όλους εμάς που διαβάζουμε, ότι μιλώντας για σκοτεινή ιστορία ξεκαθαρίζεις (πάντα για το βιβλίο μιλάμε) ότι ό Clapton έπαιξε με τους Juniors. Μήπως τα έχεις παίξει εσύ; Δεν πας καλά μου φαίνεται!
Τώρα δε, τα γυρίζεις κι αντί να μιλάς για τη συναυλία, μιλάς για τη ... φωτογραφία, για την οποία και πάλι δεν γίνεται καμία αναφορά στο βιβλίο:
«Αμφισβήτησα την φωτογραφία και εξήγησα τους λόγους. Να το κάνω λιανά: Έγραψα στο βιβλίο μου, ότι ο Clapton ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΠΑΙΞΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΡΑΚΑΝΤΑ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ Ο ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΤΕΡΨΙΘΕΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΛΑΠΤΟΝ. Αυτό είναι διαφορετικό. Κάποιοι, άφηναν να εννοηθεί, ότι εφόσον αμφισβητώ την φωτογραφία, αμφισβητώ και ότι ήταν στην Ελλάδα, δεν γνώριζα τα όσα είχαν δημοσιευτεί και συνεπώς είμαι άσχετος.»
Όπως αποδείχτηκε, πουθενά στο βιβλίο δεν παραδέχεσαι ότι έπαιξε με τους Juniors. Και από το βιβλίο, προκύπτει ότι αμφισβητούσες τη συναυλία (δηλαδή ότι έπαιξε με τους Juniors) κι όχι τη φωτογραφία. Και τώρα τι έρχεσαι να μας πεις; Ότι είχες παραδεχτεί ότι έπαιξε στη συναυλία, αλλά αμφισβητούσες ότι ήταν ο εικονιζόμενος;
Για μένα και για κάθε λογικό άνθρωπο, νομίζω, η συναυλία και η φωτογραφία ταυτίζονται. Δεν μπορείς να υπονοείς ότι στη συναυλία έπαιξε ο Clapton με τους Juniors, αλλά στη φωτογραφία είναι κάποιο διαφορετικό πρόσωπο, αφού αυτή η φωτογραφία, που στη λεζάντα της γράφει και το ονοματεπώνυμο του κιθαρίστα, είναι το αδιάσειστο ντοκουμέντο για το ποιος αντικατέστησε τον Καρακαντά. (συνεχίζεται)
4
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα μας μιλάς για το πώς έπαιζε ο «τουρίστας» στο Igloo, πριν από το δυστύχημα, ενώ για το Igloo και το αν έπαιζε εκεί ο Clapton δεν αναφέρεις τίποτα στο βιβλίο. Προσπαθείς δηλαδή να μπερδέψεις τους αναγνώστες του blog, ώστε να μην καταλαβαίνουν τι έγραφες τότε στο βιβλίο (για τα οποία κατηγορήθηκες) και τι διαφορετικά πράγματα λες τώρα. Και συνεχίζεις τώρα λέγοντας: «Οι αμφιβολίες μου ήταν στο εάν ο εικονιζόμενος στην φωτογραφία της Τερψιθέας ήταν ο Clapton». Αυτό το ξέραμε κι από το βιβλίο όπου ΔΕΝ ξεκαθάριζες (κι ας ισχυρίζεσαι τώρα το αντίθετο) ότι ο συγκεκριμένος κιθαρίστας είχε παίξει με τους Juniors (στη συναυλία). Και μετά αρχίζεις τα τρελά σου:
«Σχεδόν όλοι οι συνομιλητές μου με διαβεβαιώνουν στις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις μας, ότι ο εικονιζόμενος στη φωτογραφία της Τερψιθέας, ήταν ο Clapton. Γιατί λοιπόν εγώ επέμενα να αμφιβάλλω; Θα το πω για άλλη μία φορά. Διότι αν δεχόμουν ότι ο εικονιζόμενος είναι ο Clapton, όπως μου έλεγαν οι μαρτυρίες, θα έπρεπε να δεχτώ και το ότι ο εικονιζόμενος ήταν αδελφή. (...) Έτσι, και με το δεδομένο ότι είχα μαρτυρίες που έλεγαν ότι ο άγγλος που έπαιξε στην Τερψιθέα “τα είχε με τον ιδιοκτήτη του κλαμπ”, πράγμα που θεώρησα αδιανόητο, “έκλεισα την υπόθεση”»
Για κάτσε λίγο, ρε Μανώλη. Πολύ μπερδεμένα και περίεργα μας τα λες.
Πρώτα-πρώτα ξεχνάς, δεν ξέρεις, ή δεν λαμβάνεις υπ’ όψη σου (επίτηδες) ότι δεν μιλάμε για κάποια φωτογραφία που την είχε κάποιος στην τσέπη του, αλλά για φωτογραφία δημοσιευμένη σε περιοδικό (Μοντέρνοι Ρυθοί του ’65, και Ποπ & Ροκ του ’95), όπου ο κιθαρίστας αναγνωρίζεται πρωταρχικά από το όνομά του που αναγράφεται στην λεζάντα. Αυτό είναι πραγματικό γεγονός και δεν χρειάζεται να σε διαβεβαιώσει κανένας συνομιλητής, ώστε να μην αμφιβάλλεις.
Αφού επιτέλους έχεις παραδεχτεί ότι ο Clapton είχε φανερώσει το όνομά του σε όσους σχετίζονταν τότε μαζί του (ασχέτως αν δεν ήξεραν ότι είχε παίξει στους Yardbirds), αυτοί οι δύο από τους έξι «μάρτυρες» που σου είπανε για την υπόθεση ομοφυλοφιλίας, για ποιόν σου μιλούσανε; Δεν σου μιλούσανε για τον Clapton; Τι πας να μας μπερδέψεις πάλι με τον «εικονιζόμενο» και «με τον Άγγλο που έπαιξε στην Τερψιθέα»; Δηλαδή θέλεις να μας πείσεις ότι σου δείχνανε τη φωτογραφία (δημοσιευμένη πού;) και σου λέγανε «αυτός εδώ στη φωτογραφία τα είχε με τον τάδε» ή σου λέγανε ο «Άγγλος που έπαιξε στην Τερψιθέα...» χωρίς να αναφέρουνε το όνομά του; Σου λέγανε ότι άλλος έπαιξε στην Τερψιθέα, άλλος έπαιζε στο Igloo κι άλλος ήτανε στη φωτογραφία;; Εσύ για τον Clapton δεν πήγες να τους ρωτήσεις; Αφού ξέρανε το όνομά του θα πρέπει να σου είπανε «Ο Clapton ήτανε αδελφή». Πώς εσύ προσπαθείς να τον διαχωρίζεις σε τρία διαφορετικά πρόσωπα; Έτσι όπως πας να μας παρουσιάσεις τα πράγματα, για να δικαιολογηθείς, δεν έχουν κανένα λογικό ειρμό. Θα σου υπενθυμίσω μάλιστα, ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος κιθαρίστας (αυτή ήταν μια από τις αρχικές σου δικαιολογίες) στους Glands / Faces. Στο σχετικό άρθρο του Ζοο τ. 9 (Μάιος 1998), που είναι μετάφραση από παλιότερο τεύχος του Mojo, αναφέρονται τα ονόματα των υπόλοιπων Άγγλων μουσικών και τι όργανο έπαιζε ο καθένας.
Τώρα μας λες: «Μάλιστα είχα ήδη μαγνητοφωνημένες τις περιγραφές του Καρακαντά για το πώς παίζει ο «τουρίστας» στο Igloo μαζί του και τι κόλπα χρησιμοποιούσε στην κιθάρα», ενώ πριν από λίγες μέρες μας έλεγες, «Εξ άλλου είχα και την μαρτυρία του Καρακαντά, ότι οι κιθαρίστες στο αγγλικό γκρουπ ήταν δύο και μάλιστα έμοιαζαν μεταξύ τους». Είναι δυνατόν να σου είπε ο Καρακαντάς τέτοια αντιφατικά πράγματα; Τη μια, δηλαδή, να βλέπει δύο κιθαρίστες που μοιάζουνε και να μη μπορεί να τους ξεχωρίσει και την άλλη να εντυπωσιάζεται από τα κόλπα του Clapton;
Με το πρόσχημα ότι έχεις κάποιες κασέτες με ... «μαρτυρίες» τις οποίες εμείς δεν μπορούμε ν’ ακούσουμε για να εκφέρουμε γνώμη, μας τρέλανες στο παραμύθι κι από μέρα σε μέρα άλλαζες συνέχεια επιχειρήματα, ενώ φαινόσουν πάντα εντελώς σίγουρος γι’ αυτά που μας έλεγες. Είναι αυτή συμπεριφορά σωστού και σοβαρού ερευνητή, όπως θες να παρουσιάζεσαι; (συνεχίζεται)
5
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις 17 Σεπτεμβρίου, ο Φώντας αναφέρει την επιστολή του Bernie Greenwood (κι όχι του Clapton όπως λες εσύ ακόμα και τώρα, γι’ αυτό και αμφιβάλλω αν την έχεις καν υπ’ όψιν σου - σε φωτογραφία εννοώ) εσύ τη βλέπεις σαν σωσίβιο, πιάνεσαι απ’ αυτήν και προσπαθείς να στρέψεις την κουβέντα από το θέμα μας, που ήταν το τι γράφεις στο βιβλίο, αλλού, αρχίζοντας να μιλάς, για το τι ήξεραν οι Έλληνες περί Clapton. Επειδή εγώ είχα ήδη διαλευκάνει και το συγκεκριμένο θέμα, γράφοντας ότι ήξεραν ότι ο κιθαρίστας λεγόταν Clapton αλλά δεν ήξεραν ότι είχε παίξει στους Yardbirds, εσύ για να πας κόντρα λες ότι «ΌΧΙ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΤΙ ΕΣΤΙ CLAPTON ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΔΩ ΗΤΑΝ Ο ERIC CLAPTON (...) Όσο ήταν εδώ, ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΝΟΜΙΖΑΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΞΕΕΠΣΜΕΝΟ ΤΟΥΡΙΣΤΑ.» Ναι, είχανε δει, βλέπεις, πολλούς ξεπεσμένους τουρίστες να έρχονται το ’65 με κιθάρες Gibson και ενισχυτές Marshall! Κι αφού η θεωρία σου περί τουρίστα είναι εντελώς γελοία, έχεις και το θράσος να μας κάνεις μάθημα περί «έρευνας». Πετάς επίσης το πυροτένχημα: «Όσα γράφονται σε ελληνικά έντυπα περί Eric Clapton και τον ταυτοποιούν με τον "τουρίστα", γράφτηκαν μετά την γνωστοποίηση, ήτοι μετά το περίφημο γράμμα. Τα αναγραφόμενα στο τεύχος των Μ.Ρ γράφονται αφού έχει φύγει ο Clapton και αφού γίνεται γνωστό ότι εκείνος ο τύπος ήταν ο Clapton». Αυτά μάλιστα τα λες, χωρίς να έχεις πάρει χαμπάρι, ως φοβερός Σέρλοκ Χολμς που νομίζεις πως είσαι, ότι η επιστολή που ανέφερε ο Φώντας είχε ημερομηνία 28/10 (πράγμα που φαίνεται και στη φωτογραφία της), ενώ το τεύχος των Μ.Ρ. είχε ήδη κυκλοφορήσει στις 27 (δηλαδή το επίθετο Clapton ήταν γνωστό σε ορισμένους, τουλάχιστον από τη μέρα της συναυλίας).
Και καταλήγεις : «αφού συμβουλευτώ και το αρχείο μου για να σας ξεκαθαρίσω πλήρως την ιστορία, αλλά και να απαντήσω και σε μερικές αθλιότητες».
Και τι γίνεται όταν συμβουλεύεσαι το αρχείο σου και ΜΑΣ (!) ξεκαθαρίζεις την ιστορία; Έρχεσαι και επαναλαμβάνεις στην ουσία αυτά που είχα γράψει εγώ, χωρίς να έχω κάνει καμιά βαρύγδουπη εξωτερική «έρευνα» και χωρίς να έχω μυστικές και κρυφές κασέτες! Ας κάνουμε λοιπόν μια σύγκριση:
Manwolf (16 Σεπτεμβρίου):
«Ο Clapton λοιπόν, όπως φαίνεται, το 1965 ήταν ουσιαστικά εντελώς άγνωστος (ως πρώην μέλος των Yardbirds) ακόμα και στους μουσικούς κύκλους της Αθήνας. Το όνομά του, παρ’ όλο που πολλοί το είχαν ακούσει, ή διαβάσει, όταν έπαιξε με τους Juniors, δεν έλεγε τίποτα σε κανέναν. Προφανώς, όταν έγινε παγκόσμια γνωστός, όσοι τον είχαν δει το ’65, είτε τον θυμήθηκαν [περίπτωση Πολύτιμου που αναφέρεις εσύ], είτε έτυχε να ξεφυλλίσουν ξανά εκείνο το παλιό τεύχος των Μοντέρνων Ρυθμών και το είπαν και σε άλλους. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα.»
Νταλούκας (18 Σεπτεμβρίου):
«1-Ναι, έχεις δίκιο. Μερικοί από αυτούς ομολογούν, ότι ο "τουρίστας" τους είχε πει πως ονομάζεται Eric Clapton, αλλά αυτό το όνομα δεν τους έλεγε τίποτα. Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ότι ο Eric Clapton υπήρξε μέλος του συγκροτήματος Yardbirds. Συνεπώς έχω λάθος εγώ, όταν γράφω σε προηγούμενο σχόλιο(βιαστικά και χωρίς να ανατρέξω στο αρχείο μου) ότι ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΙ ΕΣΤΙ CLAPTON. Όχι, η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζαν ούτε το όνομα ούτε τον άνθρωπο. Φαίνεται, ότι ο Clapton, όσο βρισκόταν στην Ελλάδα, δεν είχε αποκαλύψει σε κανέναν, ότι είχε παίξει στους Yardbirds. Γιατί; Δεν γνωρίζω.
3-Όπως προκύπτει πάλι από τις συνομιλίες μου, και εδώ έχεις δίκιο: Οι Έλληνες κατάλαβαν το ποιος ήταν ο «τουρίστας», όχι από την επιστολή, διότι ούτε το όνομα Clapton ακόμη τους έλεγε τίποτα, ούτε ο Clapton στην επιστολή αυτή αποκάλυπτε τον βίο και πολιτεία του με τους Yardbirds. Η αποκάλυψη έγινε από τον Δημήτρη Πολύτιμο, όταν αργότερα διάβασε σε ένα ξένο περιοδικό άρθρο για τον Eric Clapton στο οποίο υπήρχε και η φωτογραφία του Clapton. Τότε είπε “ρε μαλάκες αυτός είναι ο τουρίστας που είχαμε εδώ κι εγώ τον φιλοξενούσα στο σπίτι μου!”.» (συνεχίζεται)
6
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, Μανώλη, σε παρακαλώ, άλλη φορά να είσαι πιο προσεκτικός και να μη γράφεις πράγματα στο βρόντο χωρίς να συμβουλευτείς πρώτα το αρχείο σου. Κι άμα τα είχες γράψει έτσι τα πράγματα και στο βιβλίο σου, θα ήτανε μια χαρά και κανένας δεν θα σε είχε κατηγορήσει.
Όσο για το θέμα της ομοφυλοφιλίας, μπερδεύεις την έρευνα με τα κουτσομπολιά. Επειδή μόνο δύο από τους έξι μάρτυρες σου είπανε ότι ο Clapton ήταν αδελφή, έπρεπε αυτό σώνει και καλά να φανεί και στο βιβλίο; Ας έγραφες σωστά τα γεγονότα όπως έγιναν κι αυτό ας το άφηνες για να το εξετάσεις αργότερα.
Απορώ όμως, γιατί ακόμα και τώρα δεν είσαι 100% σίγουρος ότι ο «εικονιζόμενος» είναι ο Clapton. Μπορείς να μου το εξηγήσεις αυτό; Κι αν υποθέσουμε ότι για 0,01% δεν είναι ο Clapton, ποιος θα μπορούσε να είναι; Μη μου πεις πάλι για δεύτερο Άγγλο κιθαρίστα, γιατί αποδεδειγμένο ότι δεν υπήρχε τέτοιος.
Και μερικά πραγματάκια για το θέμα Μουρελάτος.
Το όνομα Μουρελάτος και τις δραστηριότητες του μακαρίτη τύχαινε να τις ξέρω, Μανωλάκη, γι’ αυτό και μπόρεσα να παρατηρήσω ότι δεν αναφέρεις καθόλου ότι αυτός που κούρεψε τους μαλλιάδες στο Περιστέρι ήταν το ίδιο πρόσωπο μ’ εκείνο που διαπόμπευε παλιότερα τους τέντυμπόις. Αυτό το παρατήρησε κι αδερφός μου, που πήγαινε πιο συχνά από μένα στο σπίτι του μακαρίτη, και μου είπε το ίδιο που σου έγραψα κι εγώ. Ότι δηλαδή συμπέρανε πως δεν είχες πάρει χαμπάρι ότι επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο. Έτσι όπως παρουσιάζεις τα πράγματα στο βιβλίο σου, και σύμφωνα με το πώς τα διατυπώνεις («Ένας αστυνομικός διευθυντής στο Περιστέρι»), εμείς που ξέραμε, αυτό το συμπέρασμα βγάλαμε. Τα συμπεράσματα που βγάζει κανείς είναι ανάλογα με τα στοιχεία που του παρουσιάζονται κι όχι μυρίζοντας τα νύχια του. Όλοι οι άλλοι αναγνώστες, φυσικά, δεν παρατήρησαν τίποτα. Διαβάζοντας το βιβλίο σου, κατάλαβαν ότι υπήρξε ένας αστυνόμος που διαπόμπευυε τους τεντυμπόις το ’59 κι ένας άλλος αστυνομικός διευθυντής που κούρευε μαλλιάδες το ’71.
Τώρα, εκ των υστέρων, έρχεσαι και μου λες ότι το ήξερες (πως ήταν το ίδιο πρόσωπο), αφού ο Μουρελάτος σου έδωσε τα στοιχεία. Δεν έχω λόγο να μη σε πιστέψω, αλλά σύμφωνα μ’ αυτά που λες τώρα, μπαίνει ένα ερώτημα: Γιατί σ’ αυτή την περίπτωση δεν περιέγραψες αυτό που σου αποκάλυψε με καμάρι και με αποδείξεις (δεν «πάρλαρε» όπως οι άλλοι για τον Clapton) ο μάρτυρας, δείχνοντας ότι θέλει να γίνει γνωστό («εγώ δεν συνελάμβανα τους τεντυμπόηδες μόνο στα 1959, αλλά και μετά, επί χούντας»), αλλά προτίμησες να το αποκρύψεις; Εδώ δεν υπάρχει θέμα «απόδοσης των μαρτυριών σύμφωνα με την δημοσιογραφική δεοντολογία»; Ένα ροκοδικείο που σέβεται τον εαυτό του, θα σε κατηγορούσε για απόκρυψη στοιχείων.
Στην απάντησή σου για το θέμα, απέφυγες να δώσεις εξήγηση ή δικαιολογία για το θέμα της απόκρυψης, γι’ αυτό τώρα σε ρωτάω ευθέως: γιατί δεν ανέφερες ότι ο αστυνόμος του ’59 και ο αστυνομικός διευθυντής του ’71, που είχαν το επίθετο Μουρελάτος ήταν το ίδιο πρόσωπο;
Αυτό και το 0,01%, είναι τα μόνα πράγματα που εγώ προσωπικά θέλω να μου απαντήσεις.
Manwolf Louie
Παιδιά ξέρετε τι εχω καταλάβει μετα απο ολα αυτό τον διάλογο ?
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://img541.imageshack.us/img541/2680/ericclaptonecwashere322.jpg
Ερώτηση:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά το '65 ξαναπάτησε το πόδι του στην Ελλάδα;
Αλέξανδρος
Έπαιξε στο Σπόρτινγκ αρχές του ’84. Μάλλον την 30/1/1984. Στην μπάντα του ήταν οι: Chris Stainton πλήκτρα, Donald “Duck” Dunn μπάσο, Jamie Oldaker ντραμς…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΑΛΟΥΚΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑΚΗ (aka Manwolf)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ ΜΕΡΟΣ
Επειδή φαίνεται καθαρά ότι είσαι λίγο πολύ άσχετος, σε πληροφορώ:
1- ο Κλάπτον παίζει με τους Τζούνιορς πριν το δυστύχημα, τζαμάροντας κάποιες φορές με τον Καρακαντά και με άλλα μέλη των Τζούνιορς, στο Igloo
2- ο Κλάπτον παίζει καθημερινά με τους Τζούνιορς, μετά το δυστύχημα, αντικαθιστώντας τον Καρακαντά που βρίσκεται στο νοσοκομείο. Στις ημέρες αυτές και για να μην κλείσει το Igloo, αποφασίζεται ο Κλάπτον να μην παίζει με τους άγγλους, αλλά με τους Τζούνιορς σαν να ήταν ο κιθαρίστας τους.
3- Ο Κλάπτον παίζει με τους Τζούνιορς στην συναυλία της Τερψιθέας που γίνεται και για τιμηθεί η μνήμη των νεκρών αλλά και για να βοηθηθεί οικονομικά ο Καρακαντάς.
Αλλά, ήταν πραγματικά ο Κλάπτον αυτός που εμφανίζεται στη φωτογραφία της Τερψιθέας ή κάποιος άλλος; Αυτό το ερώτημα, έστω ακόμη και αν αμφισβητεί το τρίτο, δεν αμφισβητεί τα προηγούμενα δύο. Τα όσα αναφέρεις δείχνουν ότι δεν ήξερες τα προηγούμενα δύο. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, μικρός είσαι, τα μαθαίνεις τώρα.
Β. Η αναφορά του ονόματος Κλάπτον κάτω από την φωτογραφία, δεν αποτελεί απόδειξη ότι αυτός είναι ο εικονιζόμενος. Η σοβαρή έρευνα, μπορεί να το δεχτεί ως ένδειξη, αλλά όχι ως ακλόνητο στοιχείο. Ξέρεις πόσα λάθος ονόματα έχουν μπει κάτω από φωτογραφίες;
Γ.Η τοποθέτησή μου «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΑΝ Ο ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΛΑΠΤΟΝ», δεν είναι λάθος, αλλά αμφιβολία του ερευνητή. Λάθος θα ήταν αν έλεγα ότι δεν είναι και είναι, ή αν πω ότι είναι και δεν είναι. Εξήγησα από πού πήγαζε αυτή η αμφιβολία. Το ξαναλέω…Μέχρι τότε ξέραμε και ήμασταν σίγουροι για τα εξής: α)Ότι ο Κλάπτον ήρθε στην Ελλάδα β)ότι δεν ήταν μόνος αλλά με άλλους άγγλους μουσικούς γ)ότι έπαιξε με τους Τζούνιορς στο Igloo δ)ότι κάποιος από αυτούς ΛΕΓΟΤΑΝ ΟΤΙ είχε σχέσεις με τον ιδιοκτήτη
Το τελευταίο αυτό, δημιουργούσε την αμφιβολία και προκαλούσε την ερώτηση «ποιος από όλους;», Η απάντηση των μαρτύρων ήταν «ο Κλάπτον, αυτός που έπαιξε στην Τερψιθέα και αυτός που φαίνεται στη φωτογραφία». Λογικό συμπέρασμα ήταν, ή ότι ο Κλάπτον είναι αδελφή, ή ότι κάποιος άλλος εκ των άγγλων ήταν ο ομοφυλόφιλος και έπαιξε στην Τερψιθέα και που οι μάρτυρες τον μπέρδευαν με τον Κλάπτον, ή ότι οι μάρτυρες έλεγαν ψέματα.
Το πρώτο το θεωρούσα απίθανο, το τρίτο επίσης, διότι μου το έλεγαν δύο που τους έκρινα σοβαρούς και αξιόπιστους. Έμενε λοιπόν το δεύτερο. Ήμουν σίγουρος για το δεύτερο; Όχι. Ούτε γι αυτό. Έτσι έγραψα τελικά ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΑΝ Ο ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΛΑΠΤΟΝ. Αυτό, αφού ΔΕΝ κατέληγε σε συμπέρασμα, πρώτα δεν ήταν λάθος και ύστερα παρέπεμπε την υπόθεση για μελλοντική έρευνα. ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΛΑΘΟΣ Η ΚΑΤΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ;
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΑΛΟΥΚΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑΚΗ (aka Manwolf)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕΡΟΣ Β
Δ. Η λέξη ανακάλυψαν, μπήκε σε εισαγωγικά, όχι για να δηλώσω ότι αμφέβαλλα πως ο Κλάπτον ήταν στην Ελλάδα, αλλά διότι γραμματολογικά έτσι έπρεπε να μπει. Το ανακαλύπτω έχει την έννοια, ότι βρίσκω κάτι μετά από έρευνα. Όμως, οι έλληνες μουσικοί δεν έκαναν κάποια έρευνα που να τους οδήγησε να καταλάβουν ότι ο «τουρίστας» ήταν ο Κλάπτον. Αυτό, τους το πληροφόρησαν οι Άγγλοι. Αν γνώριζες καλύτερα την ελληνική γλώσσα θα με δικαιολογούσες. Άλλωστε, το γραφόμενο από εμένα στο βιβλίο μου«δεν είμαστε σίγουροι αν Άγγλος κιθαρίστας που εμφανίζεται στη συναυλία της Τερψιθέας, ήταν πραγματικά ο Κλάπτον και όχι κάποιος άλλος από την παρέα των Άγγλων μουσικών που ΕΙΧΑΝ ΕΡΘΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», αποδεικνύει ότι εγώ ήμουν σίγουρος ότι Κλάπτον είχε έρθει στην Ελλάδα και ότι αμφέβαλλα μόνο στο εάν ήταν ο εικονιζόμενος στην συναυλία της Τερψιθέας.
Δ. ΣΥΝΕΠΩΣ το βιβλίο μου, με τα δεδομένα της εποχής δεν έχει κανένα λάθος. Όσο δεν είχαμε την επιβεβαίωση από τον ίδιο τον Κλάπτον, δεν μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι. Τώρα βέβαια που έχουμε την επιβεβαίωση, το θέμα αλλάζει. Σε αυτό, θέλω να προσθέσω και την εξής παρατήρηση: Ο ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΠΟΥ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ. Αντίθετα, εσύ Κωστάκη, αρκεί κάτι να το έχουν γράψει οι Μοντέρνοι Ρυθμοί και σιγουρεύεσαι αμέσως. Με τους αγαπημένους σου άλλωστε Μοντέρνους Ρυθμούς, είχες σιγουρευτεί ότι Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΗΣΕ ΤΟΥΣ ΡΟΚΑΔΕΣ και είχες γράψει εκείνο το κατάπτυστο άρθρο. Θυμάσαι; Μας χωρίζει άραγε μια αλλαγή ματιάς ή μήπως άβυσσος;
Ε. Τα σχετικά με τον Αστυνομικό Διευθυντή που αναφέρεις είναι αστειότητες. Σου εξήγησα τι συνέβη. Αλλά η κακή σου πρόθεση δεν σε αφήνει να το καταλάβεις. Θα με αναγκάσεις να «σηκώσω» την συνέντευξη που του πήρα στο Youtube. Εκεί μου περιγράφει και πώς κούρευε τους τεντυμπόηδες και πως κούρευε τα φρικιά στη χούντα. Απόδειξη ότι τον υποδείκνυα ως το ίδιο πρόσωπο στα περιεχόμενα του βιβλίου, όπου γράφω ότι είναι ο αστυνομικός διευθυντής που εκτελεί την πρώτη διαπόμπευση και οργανώνει την «επιχείρηση ψαλίδι» στα χρόνια της δικτατορίας. Τα περιεχόμενα του βιβλίου, που από ότι θα πρόσεξες έχουν μορφή σύνοψης, δεν τα έγραψε κάποιος υπάλληλος του εκδοτικού οίκου, αλλά εγώ. Σαν απόδειξη προσκομίζω την αναφορά του ονόματος του Λαλιώτη. Στα περιεχόμενα λοιπόν αναφέρεται αινιγματικά Κώστας Λαλιώτης, σελ 338. Αν πας όμως στη σελίδα 338, δεν υπάρχει αναφορά, αλλά μία φωτογραφία. Μέσα σε αυτή τη φωτογραφία, ανάμεσα στο πλήθος είναι και ο Λαλιώτης. Αυτό δεν μπορούσε να το ξέρει ο υπάλληλος, παρά μόνο εγώ που έγραφα τα περιεχόμενα. Γιατί τον αναφέρω έτσι αινιγματικά στο βιβλίο μου; Για τους δικούς μου λόγους.
Έρχομαι τώρα να σου εξηγήσω γιατί δεν αναφέρω καθαρά ότι ο αστυνομικός που κούρευε τα φρικιά είναι ο ίδιος που έχω τη φωτογραφία του στην εποχή των τεντυμπόηδων. Γιατί, έτσι τον φωτογράφιζα κυριολεκτικά και έλεγα ιδού ο χουντικός εγκέφαλος ανώτερος του Λαδά. Όμως αυτό δεν το ήθελα τόσο σκληρό, ο άνθρωπος ζούσε και ήταν πατέρας παιδιών που δεν συμφωνούσαν με τα κατορθώματά του. Το να δείξω την φωτογραφία του και να τον ονομάσω συνεργάτη της χούντας, δεν ήξερα τι αποτέλεσμα θα είχε σε αυτόν και στα παιδιά του. Γι αυτό ώ ανόητε, το φέρνω από σπόντα. Τον υποδεικνύω χωρίς να τον βγάζω αφίσα. Βλέπεις όταν γράφουμε κάτι θα πρέπει να υπολογίζουμε και τι προκαλούμε. Δεν κάνω ποτέ την μαλακία που έκανες εσύ με τον Παύλο για παράδειγμα. Όταν έγραψες ότι ο Σιδηρόπουλος είναι επικίνδυνος γιατί τραβιέται και τις άλλες μαλακίες, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τότε να του κόψουν το συμβόλαιο στην εταιρεία. Ο Παύλος είχε ζητήσει βοήθεια από εμένα και από άλλους. Δύο μόνο τότε τον βοήθησαν. Εγώ και ο Λιάνης. Είχαμε γράψει και οι δυό, ο Παύλος πρέπει να διδάσκεται στα Γυμνάσια. Αλλά ήταν αργά, το κακό το είχες κάνει.
Σε χαιρετώ, ανεγκέφαλε Κωστάκη.
Μανώλης Νταλούκας.
MANWOLF - Κι άλλη ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΝΤΑΛΟΥΚΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή1
Η γιαγιά σου Μανωλάκη, ήταν στο περιβολάκι
και φορούσε σούπερ μίνι, πω πω πω τι έχει να ... γίνει!
Γιώργος Ροβερτάκης, 1969
(οι στίχοι αυτοί, να ληφθούν υπόψιν στην ... «έρευνα των εποχών και των νοοτροπιών που σημάδεψαν την υπόθεση "ροκ στην ελλάδα"»)
Έχουμε φτάσει στην παράλογη κατάσταση, ΕΓΩ να ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ (αλλά και σ’ αυτό το blog), ενώ εσύ που υποτίθεται ότι κόπτεσαι μη σου απομονώσουμε φράσεις κλπ, ενώ ξέρεις ότι την έχεις πατήσει, λες κάθε φορά και διαφορετικά πράγματα προσπαθώντας να μας πείσεις ότι αυτά τα διαφορετικά που λες τώρα, τα έλεγες και στο βιβλίο σου. Φυσικά, ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό δεν μπορείς να πείσεις.
Να σου εξηγήσω πρώτα όμως, ποια είναι η διαφορά μας. Εγώ, όταν θέλω να βρω μια διεύθυνση για να πάω εκεί, κοιτάζω τον χάρτη και ξέρω από πριν πού θα πάω. Εσύ, όπως φαίνεται, πιστεύεις στο «ρωτώντας πας στην Πόλη», οπότε άμα αυτοί που ρωτάς σου πούνε λάθος, αντί να πας στην Πόλη θα βρεθείς στην Κίνα. Αυτό έπαθες και με την ... «έρευνά» σου. Οι ... «μάρτυρές» σου σε παραπλανήσανε και έφτασες στο σημείο ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ. Εσύ ο ίδιος μας το εκμυστηρεύτηκες πιο πάνω. Αμφέβαλλες για όλα τα γεγονότα, αλλά όχι γι’ αυτά που έλεγαν οι ... «μάρτυρές» σου. Έτσι, μεταξύ άλλων ευτράπελων, έγραψες και το «Δεν είμαστε σίγουροι αν ο Άγγλος κιθαρίστας που εμφανίζεται στη συναυλία αυτή, ήταν πραγματικά ο Eric Clapton …”. Ναι, ήταν ο Φούφουτος!
Τώρα έρχεσαι να επαναλάβεις για άλλη μια φορά, χαρακτηρίζοντάς με μάλιστα και άσχετο, ότι ο Clapton εκτός από τη συναυλία εμφανιζόταν και στο Igloo, ενώ σου έχω επισημάνει στην προηγούμενη απάντησή μου, να αφήσεις το Igloo κατά μέρος, γιατί εδώ μιλάμε για το βιβλίο, όπου το κλαμπ δεν το αναφέρεις πουθενά. Για την περίπτωση αυτή, ταιριάζει σε σένα η λαϊκή παροιμία «βρήκε η νύφη μας το υνί πίσω από την πόρτα», αφού το τι γινόταν στο Igloo, το είχε γράψει ο Άγγλος δημοσιογράφος Harry Shapiro (με τη βοήθεια, μέσω συνεντεύξεων, των υπολοίπων μελών των Faces), στο περιοδικό Mojo το 1994, και το άρθρο του μεταφράστηκε στο Zoo από τον Κοντογούρη το 1998 (να μην πιάσουμε τώρα τι είχαν γράψει σχετικά με το Igloo και οι Μοντέρνοι Ρυθμοί). Εγώ λες ότι δεν ήξερα περί Igloo, εσύ όμως για να τo μάθεις, μετά από τουλάχιστον οχτώ χρόνια, χρειάσθηκε να κάνεις ολόκληρη ... «έρευνα». Είναι φανερό μάλιστα, ότι σου διαφεύγει, ακόμα και τώρα, ότι στο Igloo, o Clapton με τους Faces έπαιζαν support στους Juniors.
Το Igloo όμως δεν έχει καμία σχέση με το θέμα μας, από τη στιγμή που δεν υπάρχει μέσα στο βιβλίο. ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΜΟΝΟ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ (δεν λες και τίποτα για φωτογραφία) ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΣ ΟΤΙ ΕΚΕΙ (στη συναυλία) ΕΠΑΙΞΕ Ο CLAPTON. Δηλαδή, εφόσον στο βιβλίο δεν λες τίποτα περί Igloo, ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΣ και ΓΕΝΙΚΑ ΟΤΙ Ο CLAPTON ΕΠΑΙΞΕ ΜΕ ΤΟΥΣ JUNIORS. Τελεία και παύλα. Δεν θα ξαναλέμε όλο τα ίδια και τα ίδια.
(συνεχίζεται)
2
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ συλλογισμός που έκανες, ότι στη συναυλία και στη φωτογραφία, θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος από τους Faces, είπαμε ότι δεν στέκει με τίποτα γιατί κανείς απ’ αυτούς δεν έπαιζε κιθάρα, πράγμα που προκύπτει από το μεταφρασμένο άρθρο στο Ζοο (δεν γινόταν άλλωστε, στο Igloo να παίζει ο Clapton με τους Juniors και στη συναυλία να πάει άλλος). Απ’ αυτό φαίνεται και πάλι ότι δεν είχες πάρει υπ’ όψη σου όλα όσα είχαν γραφτεί για το θέμα, παρ’ όλο που από την αρχή ισχυριζόσουν ότι τα ήξερες. Αν τα είχες πάρει υπ’ όψη σου, θα ήξερες, για παράδειγμα, ότι ο Clapton είχε φύγει από την Ελλάδα στα τέλη Οκτωβρίου. Αυτό προκύπτει από τη φωτογραφία της επιστολής στο Ζοο (κι όχι από το τι σου είπε ο Σαλιάρης γι’ αυτήν) με την υπογραφή του Bernie Greenwood των Faces (που εσύ ως άσχετος, λες ότι την έγραψε ο ίδιος ο Clapton) και με ημερομηνία 28 Οκτωβρίου 1965. Αν, ας πούμε, εμένα μου έλεγε κάποιος «μάρτυρας» ότι ο Clapton έφυγε από την Αθήνα τον Δεκέμβριο, θα του έλεγα, ρε φίλε, αφού έτσι κι έτσι, πώς μου λες ότι έμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο; Εσύ όμως, επειδή πήγες να κάνεις ... «έρευνα» εντελώς αδιάβαστος και άσχετος με το θέμα, άκουγες σαν χάχας ότι σου έλεγε ό ένας κι ο άλλος κι ένιωθες ότι είσαι υποχρεωμένος να γράψεις την κάθε μπαρούφα (αφού δεν είχες διαμορφώσει δική σου γνώμη με τα υπάρχοντα στοιχεία), έστω βάζοντας τη λέξη «λέγεται» μπροστά. Γι’ αυτό βγήκε αυτό το γελοίο αποτέλεσμα στο βιβλίο. Τελικά εσύ το έγραφες το βιβλίο, ή οι ... «μάρτυρες»; Μόνο στο ότι ο Clapton ήταν αδελφή κόλλησες. Αυτό ήταν δικό σου πρόβλημα. Ας έγραφες «λέγεται ότι τα είχε με τον τάδε», αν νόμιζες ότι είσαι υποχρεωμένος να το γράψεις, αφού έτσι (με το «λέγεται», όπως μας εξήγησες) θα έδειχνες ότι εσύ δεν το παραδεχόσουν. Δηλαδή, τώρα που ο ίδιος ο Clapton έγραψε κι από μόνος του ότι έπαιξε στον κινηματογράφο Τερψιθέα, εσύ παραδέχτηκες ότι είναι αδελφή; Στο μεταξύ, δεν μας είπες αν ρώτησες σχετικά και τους υπόλοιπους τέσσερις μάρτυρες, αν είχαν ακούσει τίποτα τέτοιο (περί ομοφυλοφιλίας). Αλλά, γενικά με το τι σου έλεγε ο ένας κι ο άλλος δεν θα κάτσω να ασχοληθώ, αφού όπως είπαμε, δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη χωρίς να έχω ακούσει τις κασέτες. Εσύ μπορείς να λες, ανεξέλεγκτα, ότι θες για το περιεχόμενό τους. Εδώ, για να δικαιολογήσεις το τομάρι σου, έβγαλες ψεύτη τον Καρακαντά που δήθεν σου είπε ότι οι Άγγλοι κιθαρίστες ήτανε δύο και δεν μπορούσε να τους ξεχωρίσει γιατί μοιάζανε μεταξύ τους! Στο κάτω-κάτω, εγώ, ούτε ήξερα, ούτε με ενδιέφερε καθόλου τι σου είπαν οι μάρτυρες. Εγώ θεώρησα ότι το αποτέλεσμα που παρουσίασες στο βιβλίο, σύμφωνα με τα δεδομένα, ήταν γεμάτο μπαρούφες γι’ αυτό και το αντέγραψα ακριβώς όπως ήταν, για να το διαβάσουν κι άλλοι και να γελάσουνε. Ίσως το βάλουνε μελλοντικά και σε καμιά ανθολογία με «μαργαριτάρια».
Για τη λέξη «ανακάλυψαν», εξήγησα το τι σήμαινε στο βιβλίο, επειδή εσύ ο ίδιος αποκάλυψες ότι βάζοντας τη λέξη «λέγεται», αυτά που έγραφες δεν ήταν δεσμευτικά για σένα, αλλά περιέγραφες το τι σου είχαν πει οι «μάρτυρες». Τώρα προσπαθώντας να δικαιολογηθείς γι’ αυτό, λες:
«Η λέξη ανακάλυψαν, μπήκε σε εισαγωγικά, όχι για να δηλώσω ότι αμφέβαλλα πως ο Κλάπτον ήταν στην Ελλάδα, αλλά διότι γραμματολογικά έτσι έπρεπε να μπει. Το ανακαλύπτω έχει την έννοια, ότι βρίσκω κάτι μετά από έρευνα. Όμως, οι έλληνες μουσικοί δεν έκαναν κάποια έρευνα που να τους οδήγησε να καταλάβουν ότι ο «τουρίστας» ήταν ο Κλάπτον. Αυτό, τους το πληροφόρησαν οι Άγγλοι.» (συνεχίζεται)
3
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα επιτέλους και κάτι που συμφωνούμε: οι Juniors ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΕΡΕΥΝΑ! Τότε, ρε χριστιανέ μου, γιατί μπλέκεις κι εδώ την έρευνα σε σχέση με κάτι που, σύμφωνα με βιβλίο, το «ανακάλυψαν» οι Juniors και όχι εσύ; Εγώ άλλωστε δεν είπα ότι αμφέβαλες ότι ο Clapton ήταν στην Ελλάδα, αμφέβαλες, όπως έχεις παραδεχτεί, για το αν ήταν αυτός που έπαιξε με τους Juniors στη συναυλία. Πάλι πας να μπουρδουκλώσεις τα πράγματα για να ξεγλιστρήσεις, αλλά δεν σου βγαίνει. Στο βιβλίο γράφεις: «και αργότερα “ανακάλυψαν” ότι ήταν ο Eric Clapton». Αργότερα, όταν είχε φύγει δηλαδή, ενώ τώρα μας λες ότι «τους το πληροφόρησαν οι Άγγλοι.». Γενικά, γι’ αυτό το θέμα, σε όσα έγραψες στο Δισκορυχείον, δεν είχες από την αρχή μια συγκεκριμένη θέση. Πρώτα μας είπες, ότι «όλοι μου απάντησαν ότι τότε, στον πραγματικό χρόνο, δεν ήξεραν ότι ο εγγλέζος κιθαρίστας ήταν ο Eric Clapton. Όλοι, μου απάντησαν ότι αυτό το έμαθαν αργότερα όταν έφυγε από την Ελλάδα» (15 Σεπτεμβρίου). Στη συνέχεια επέμενες, ότι ήξεραν πως υπάρχει κάποιος Clapton στην Αγγλία, αλλά δεν ήξεραν ότι ήταν αυτός εδώ, επειδή έκρυβε το επίθετό του, και τον περνούσαν για «ξεπεσμένο τουρίστα» (17 Σεπτεμβρίου), για να καταλήξεις μετά σ’ αυτό που είχα πει πριν από σένα εγώ, δηλαδή ότι ήξεραν το όνομα, αλλά δεν ήξεραν ότι ήταν πρώην μέλος των Yardbirds (18 Σεπτεμβρίου). Άρα το όνομα το ήξεραν από την αρχή και αργότερα κατάλαβαν / έμαθαν ότι αυτός ο άνθρωπος που είχε παίξει μαζί τους έγινε διάσημος. Εσύ όμως, τότε που έγραφες το βιβλίο, νόμιζες ότι ο Clapton το ’65 ήταν πασίγνωστος και πίστευες ότι οι μουσικοί, αν ήταν αυτός που έπαιξε μαζί τους, είχαν την υποχρέωση να τον αναγνωρίσουν φατσικά. Γι’ αυτό κι έλεγες «ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑΝ ΤΟΝ CLAPTON, ΣΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ, ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΜΕΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΘΟΛΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΥΣ;» Εδώ κολλάει λοιπόν το «αργότερα “ανακάλυψαν” (= επινόησαν)» που γράφεις στο βιβλίο.
Γι’ αυτό, αντί να αμφισβητήσεις τους μάρτυρες, προτίμησες να αμφισβητήσεις το σπουδαιότερο γεγονός, δηλαδή το ότι ο Clapton έπαιξε με τους Juniors στη συναυλία στην Τερψιθέα. Το όνομα Clapton, είχε καταγραφεί από τότε κι έτσι μαθεύτηκε και αποδείχτηκε αργότερα ότι ο διάσημος πλέον κιθαρίστας ήταν στην Ελλάδα το 1965. Εσύ όμως φέρνεις το γελοίο επιχείρημα:
«Η αναφορά του ονόματος Κλάπτον κάτω από την φωτογραφία, δεν αποτελεί απόδειξη ότι αυτός είναι ο εικονιζόμενος. Η σοβαρή έρευνα, μπορεί να το δεχτεί ως ένδειξη, αλλά όχι ως ακλόνητο στοιχείο. Ξέρεις πόσα λάθος ονόματα έχουν μπει κάτω από φωτογραφίες;»
Είσαι δηλαδή τόσο ζώον, ώστε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό σου ότι αν η συναυλία στην Τερψιθέα δεν είχε καταγραφεί τότε (σε πραγματικό χρόνο, που λες κι εσύ) στους Μοντέρνους Ρυθμούς, με το όνομα και τη φωτογραφία του Clapton, κι αν αυτό το γεγονός δεν το είχε επιβεβαιώσει, αναφέροντάς το ξανά, ο Μαστοράκης στον Ήχο το ’93, για να το επαναλάβουν αργότερα και άλλοι (στο Ποπ & Ροκ, Ζοο κλπ), εσύ ποτέ δεν θα είχες μάθει ότι o κιθαρίστας είχε έρθει τότε στην Ελλάδα, οπότε δεν θα είχες και λόγο να κάνεις ποτέ ειδική έρευνα γι’ αυτό το θέμα. Η «έρευνά» σου όμως, ήταν τόσο της πλάκας, ώστε έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει το ίδιο το γεγονός που την προκάλεσε. Αν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί είχαν γράψει κατά λάθος το όνομα Φούφουτος, εσύ θα πήγαινες, μετά από 40 χρόνια, να κάνεις «έρευνα» για τον Φούφουτο και όχι για τον Clapton. Μπορεί να το χωνέψει αυτό το κούφιο σου κεφάλι;
(συνεχίζεται)
4
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δεδομένο, την εποχή που έγραφες το βιβλίο, ήταν αυτό: ότι ο Clapton έπαιξε με τους Juniors στην Τερψιθέα. Όλοι το είχανε τούμπανο, αλλά εσύ πήγες να το αμφισβητήσεις. Αυτό ήτανε το λάθος σου και το γελοίο της υπόθεσης. Ήτανε σαν να έλεγες ότι δεν είμαστε σίγουροι αν στους Beatles έπαιζε ντραμς ο Ringo Starr. Εκ των υστέρων, προστέθηκε και η μαρτυρία του ίδιου του Clapton, η οποία δεν ήτανε φυσικά νέο δεδομένο, όπως θες να μας το παρουσιάσεις (δεν είπε δηλαδή κάτι άγνωστο και καινούργιο), αλλά απλώς μια επιβεβαίωση και δικαίωση όλων εκείνων που προσπαθούσες να βγάλεις ψεύτες. Αλλά και πάλι, ακόμα και τώρα, εσύ μας λες ότι είσαι σίγουρος μόνο κατά 99,9%. Και στο ερώτημά μου ποιος θα μπορούσε να είναι στη φωτογραφία, αν δεν ήταν ο Clapton, δεν απάντησες. Το έκανες γαργάρα.
Μιλάς για τους «αγαπημένους» μου Μοντέρνους Ρυθμούς, εγώ όμως δεν είχα σταματήσει στη χρονολογία του τελευταίου τεύχους αυτού του περιοδικού, αλλά είχα προχωρήσει μέχρι το, με αποσπάσματα από τα περιοδικά που είχαν κυκλοφορήσει τα επόμενα χρόνια, φτάνοντας μέχρι τη Μουσική Γενιά (γι’ αυτήν δεν λες τίποτα στο βιβλίο), η οποία ήταν και το φερέφωνο του κινήματος που εσύ έχεις αυθαίρετα ονομάσει «ψυχεδελική κουλτούρα». Το άρθρο μου εκείνο, που ξεμπρόστιαζε τους Μοντέρνους Ρυθμούς, καθώς και άτομα που έγραφαν εκεί μέσα, αφού ήταν κατάπτυστο, όπως το ονομάζεις, ας το άφηνες τότε καλύτερα στην ησυχία του κι ας μην το ξεκοκάλιζες σαν λιγούρης, ώστε να γράψεις για τη χρυσή νεολαία, τα μπραδεροσιστεράκια, και όλα τα σχετικά. Εσύ ο ίδιος, άλλωστε, γράφεις σε σχέση με τον Μαστοράκη για «καλοκουρεμένη νεολαία που ζούσε για έναν “καρπουζοχορό”, χωρίς να ενοχλεί καθόλου τη δικτατορία» (σελ. 256). Και δίπλα παραθέτεις, δεύτερος και καταϊδρωμένος, εκείνα που ο Μαστ είχε γράψει για την τηλεόραση και την «Εθνική Κυβέρνηση», που εγώ τα είχα δημοσιεύσει 22 χρόνια πριν από σένα. Πήγες μάλιστα, και βρήκες την ίδια φωτογραφία που είχα δημοσιεύσει εγώ, από το περιοδικό «Ο Κόσμος του Τραγουδιού» που γράφει: «Νέοι της Ελλάδος: Η επανάστασις της 21ης Απριλίου έγινε για σας, για ένα καλύτερο δικό σας μέλλον» και μας την κότσαρες (σελ. 295). Άρα, δεν μπορείς να ονομάζεις «κατάπτυστο» ένα άρθρο, το οποίο στην ουσία έχεις ξεπατικώσει. Εγώ άλλωστε, δεν έχω γράψει πουθενά τη φράση «Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΗΣΕ ΤΟΥΣ ΡΟΚΑΔΕΣ». Αυτά είναι λόγια που εσύ βάζεις στο στόμα μου, όπως έχεις κάνει και στο βιβλίο, αποδεικνύοντας αυτό που είχα πει στην προηγούμενη απάντηση μου: ότι αυτά τα κόλπα για τα οποία με κατηγόρησες (και ακόμα χειρότερα) είναι δική σου ειδικότητα. Άμα το έχω γράψει πουθενά αυτό που λες, σε προκαλώ να το βρεις και να μου πεις: περιοδικό τάδε, τεύχος τάδε, σελίδα τάδε, και να αναφέρεις ακριβώς τι λέω, όπως κάνω κι εγώ για σένα. Για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή. Και κάνεις τέτοια βρόμικα κόλπα, ενώ σε είχα προειδοποιήσει να μη ξαναγράψεις τίποτα στο βρόντο χωρίς να συμβουλευτείς πρώτα το αρχείο σου. Όσο γι’ αυτό που μας χωρίζει, είναι ότι εγώ είχα μιλήσει για «καραβανάδες του ραδιοφωνικού σταθμού της Αμερικάνικης Βάσης [AFRS]», ενώ εσύ, στο βιβλίο σου, λες: «Άλλοι τρόποι πληροφόρησης, είναι οι παράνομοι ερασιτεχνικοί σταθμοί και ο σταθμός της Αμερικανικής Βάσης. Αυτοί, μεταδίδουν τις πρώτες ειδήσεις και είναι οι αγωγοί που διαρρέουν την απαγορευμένη ψυχεδελική διάθεση στην Ελλάδα». Το τι νόημα έχει η φράση σου αυτή, δεν θα καθίσω να το αναλύσω τώρα εδώ, γιατί είναι πολύ μεγάλη ιστορία. Άμα θες, παρ’ το για μελέτη στο σπίτι. Εντάξει, σου διορθώσαμε το κεφάλαιο για τον Clapton, αλλά δεν θα σου διορθώσω και ολόκληρο το βιβλίο εδώ πέρα!
(συνεχίζεται)
5
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιά τον Μουρελάτο τώρα, εφ’ όσον με πληροφόρησες ότι στη συνέντευξή που του πήρες, ό ίδιος σου αποκάλυψε το τι έκανε επί χούντας και σου έδωσε και την εφημερίδα, είπα ότι δεν έχω λόγο να μη σε πιστέψω και πήγα πάρα κάτω, κάνοντάς σου μια ερώτηση. Γιατί λοιπόν κολλάς πάλι εκεί και με απειλείς με το youtube; Αφού λες ότι το ευρετήριο το έφτιαξες εσύ ο ίδιος, σε πιστεύω και σ’ αυτό (ο Λαλιώτης είναι αυτός; Κι έλεγα: ποιος είναι αυτός που μοιάζει με τον Ρόμπερτ Ουίλλιαμς!). Η εξήγηση λοιπόν που δίνεις είναι ότι τον υποδεικνύεις χωρίς να τον βάζεις αφίσα. Εγώ όμως σου υπενθυμίζω ότι αν ο μακαρίτης ο Μουρελάτος δεν ήθελε να μαθευτεί το τι είχε κάνει επί χούντας, θα μπορούσε να σου πει μόνο για το ’59 και τους τεντυμπόηδες, αφού εσύ μόνο αυτό ήξερες και μόνο γι’ αυτό πήγες να τον ρωτήσεις, και δεν θα είχες μάθει ποτέ για την «επιχείρηση ψαλίδι». Άρα, αφού είχες πάει σπίτι του ως δημοσιογράφος, σου το είπε επειδή ήθελε να μαθευτεί. Δεν τον ένοιαζε δηλαδή αν τον κάνεις αφίσα. Ο άνθρωπος έπαιρνε την ευθύνη των πράξεών του. Όσο για τα παιδιά του, λες να μην ήξεραν; Εγώ από πού νομίζεις έμαθα για τις δραστηριότητές του, από τον ίδιο; Σε ρώτησα λοιπόν, γιατί απέκρυψες το γεγονός ότι επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο, επειδή είχα ράμματα για τη γούνα Χουντάλας που φοράς.
Λες ότι δεν αναφέρεις «καθαρά ότι ο αστυνομικός που κούρευε τα φρικιά είναι ο ίδιος» που έχεις «τη φωτογραφία του στην εποχή των τεντυμπόηδων», γιατί θα ήταν σαν να έλεγες «ιδού ο χουντικός εγκέφαλος ανώτερος του Λαδά» και θα ήταν σαν να τον ονόμαζες «συνεργάτη της χούντας»! Είναι σαν να μας λες, δηλαδή, ότι το 1971 υπήρχε καμιά διάταξη της χούντας, προς την αστυνομία, να κουρεύονται οι μαλλιάδες στο δρόμο! Σε πληροφορώ, ότι αν αυτό που έκανε ο Μουρελάτος στο Περιστέρι, το έκανε ο ίδιος ή κάποιος άλλος στο Κολωνάκι, που ήταν άλλωστε και η έδρα αυτού που ονομάζεις «ψυχεδελική κουλτούρα», θα τον είχανε μεταθέσει στο Σουφλί. Ο Μουρελάτος έδρασε με εντελώς δική του πρωτοβουλία κι αυτό που έκανε δεν έχει καμία σχέση με το αν ήταν ή δεν ήταν συνεργάτης της χούντας.
Εσύ λοιπόν, αποκρύπτοντας, από μεγαλοψυχία (ας το δεχτούμε), ότι επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο, δεν γίνεται φανερό ότι η «επιχείρηση ψαλίδι», στο Περιστέρι το 1971, ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση και ενέργεια κάποιου αστυνομικού που είχε από παλιά (1959) εμπάθεια με τη νεολαία, και που επέδειξε απλώς υπερβάλλοντα ζήλο. Έτσι, στον ανύποπτο αναγνώστη, φαίνεται σαν να ήταν ένας τυχαίος αστυνομικός διευθυντής όπως όλοι, και βγαίνει το συμπέρασμα (που σε βολεύει) ότι ολόκληρη η αστυνομία επί χούντας δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει (να κυνηγάει δηλαδή τους κομμουνιστές, αριστερούς και οργανωμένους αντιστασιακούς), αλλά να κουρεύει τους μαλλιάδες. Και πάνω σ’ αυτό, έρχεσαι να στηρίξεις τον δήθεν ... «κίνδυνο που αποτελούσε για το χουντικό μέλλον η ψυχεδελική κουλτούρα», «το χτύπημα στην ψυχεδελική κουλτούρα» και άλλες τέτοιες τρίχες κατσαρές.
Μας λες επίσης στο βιβλίο, παραπληροφορώντας τους αναγνώστες, ότι «τα κουρέματα δεν αντιμετώπισαν την κατακραυγή της ελληνικής κοινωνίας, αφού οι περισσότεροι γονείς τα θεώρησαν σωστά μέτρα διαπαιδαγώγησης», έχοντας ως ντοκουμέντο τι; Τη χουντική εφημερίδα (μάλλον ο «Ελεύθερος Κόσμος» θα είναι) που σου έδωσε ο ίδιος ο Μουρελάτος! Ωραία «έρευνα» έκανες και σ’ αυτό το θέμα!
(συνεχίζεται)
6
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ έχω τεύχος του περιοδικού «Επίκαιρα» της εποχής, που λέει πράγματα εντελώς αντίθετα μ’ αυτά που ισχυρίζεσαι εσύ, Μανωλάκη. Στο εξώφυλλο έχει τίτλο «Ελεύθερα τα μακριά μαλλιά» και μέσα γράφει: «Έκρηξη νέων, αλλά και μεγάλων [σε ηλικία] αναγνωστών για τα κομμένα μαλλιά του Περιστερίου. Δεκάδες επιστολές που μιλούν για παράβαση του Συντάγματος, για προσβολή της προσωπικότητος των νέων, για αυθαίρετη εφαρμογή προσωπικών αντιλήψεων χωρίς να υπάρχει [σχετικός] νόμος ή αστυνομική διάταξη» κλπ. και παραθέτει και μερικά από τα γράμματα, όπου ένας πατέρας γράφει ότι εφόσον δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει τα μαλλιά, «θα αναγκαστώ να μηνύσω στα δικαστήρια του Κράτους τον αυθαιρέτως εφαρμόζοντα ιδικάς του αντιλήψεις επί των κεφαλών των παιδιών». Ο ίδιος πατέρας, ξεκινάει το γράμμα του μιλώντας για «το ρεύμα της εποχής [τα μακριά μαλλιά], που ακολούθησαν και γέροι ακόμα».
Εκείνη την εποχή, όπως λέει κι αυτός ο άνθρωπος στο γράμμα του, τα μακριά μαλλιά δεν ήταν προνόμιο κάποιων νεαρών που ακολουθούσαν αυτό που ονομάζεις «ψυχεδελική κουλτούρα». Ακόμα και γέροι άφηναν μαλλιά, καθώς και γριές φορούσαν σούπερ μίνι, όπως λένε κι οι στίχοι του λαϊκού άσματος που παραθέτω στην αρχή. Το 1970, οι λαϊκοί τραγουδιστές όπως ο Πάριος είχαν ίδια μαλλιά με τους Πελόμα Μποκιού (βλ ταινία «Τα Ομορφόπαδα», όπου εμφανίζεται και ο τραγουδιστής και το συγκρότημα) και ακόμα και κρατικοί υπάλληλοι, όπως οι ταχυδρόμοι, είχαν φαβορίτες και μαλλί και φορούσαν καμπάνα (βλ. σχετική φωτογραφία στο βιβλίο: 180 Χρόνια ΕΛΤΑ – Η Ζωή μας σε Γραμματόσημα, εκδ. Ελευθεροτυπία, 2008, σελ. 8). Αυτά όμως (τα μαλλιά, η καμπάνα και το μίνι), σύμφωνα με πολλούς ανίδεους, ήταν απαγορευμένα από τη χούντα. Τέτοιες ανοησίες, περί απαγορεύσεως, έχουν γραφτεί και σε ξένα έντυπα και βιβλία, κι εσύ Μανωλάκη, όπως και διάφοροι άλλοι, έρχεσαι να τις σιγοντάρεις. Το αποτέλεσμα είναι, να πλανάται έντεχνα στον αέρα η ιδέα ότι σ’ όλη τη διάρκεια της επταετίας, η αστυνομία κούρευε μαλλιάδες και ψαλίδιζε παντελόνια καμπάνες. Δεν το είχε πει κι ο Μπαγασάκης, που το είχε μάθει από το βιβλίο σου, σ’ εκείνη τη συγκέντρωση για το γιαλαντζί αντεργκράουντ στην Πλάκα;
Τα κουρέματα του Περιστερίου, εκτός από τα «Επίκαιρα», όπως μου είχε πει παλιά o Μπάμπης Μαραγκός που θυμόταν το μεμονωμένο αυτό περιστατικό, καυτηριάστηκαν και από τις δημοκρατικές εφημερίδες που έγραφαν «τι πράγματα είναι αυτά» κλπ. Η κατακραυγή ήταν τέτοια, ώστε από τότε και μετά δεν παρουσιάστηκε κανένα άλλο τέτοιο κρούσμα. Τα μακριά μαλλιά ήταν ελεύθερα, όπως και πριν απ’ τη μεμονωμένη «επιχείρηση ψαλίδι».
Διόρθωσα άλλο ένα κεφάλαιο του βιβλίου σου, αλλά δεν μπορούσα να κάνω πίσω αφού ξεκίνησα εγώ την κουβέντα και γι’ αυτό το θέμα.
Για τον Σιδηρόπουλο τώρα, εσύ λες μαλακίες και σε στέλνω και πάλι στο αρχείο σου, να το συμβουλευτείς πρώτα και μετά να ξανάρθεις να μιλήσεις, αν μπορείς, με συγκεκριμένα ντοκουμέντα, όπως σου είπα και πιο πάνω. Εδώ μέσα δεν περνάνε οι παπαρολογίες σου. Αυτά μπορείς μόνο στα τσιράκια σου να τα λες.
Τη λέξη «τραβιέται», ναι, την είχα χρησιμοποιήσει, σε σχέση με κάτι που είχαν πει οι Socrates: «Παίζουμε μουσική από το ’70. Παίζουμε, δεν τραβιόμαστε, όπως λένε μερικοί», αλλά σιγά μην είπα ότι είναι κι «επικίνδυνος» και του χάλασα μ’ αυτό την καριέρα! Δεν πας καθόλου καλά μου φαίνεται.
Manwolf Louie
Ειμαι γεννημένη το 1952.Το 1970 που είμουν στη τελευταία τάξη του 6ταξίου ,τότε γυμνασίου,στο Α'Θηλέων της Πλάκας, μας την είχαν στημένη μονίμως,επαναλαμβάνω μονίμως,στο στενο της εξόδου μας,όπου όποια φορούσε μπλε ποδιά έστω και ενα πόντο πιο κοντή απο το γόνατο μας έβαζαν σφράγίδα στο ίδιο σημείο για να αναγκαστούμε να την μακρύνουμε.Επειδη δεν υπάκουσα στας εντολάς,τσίμπησα μια 3ήμερη αποβολή.Ο αδελφός μου,που ήταν 2 χρονια μικρότερος μου και πήγαινε στο 9ο γυμνάσιο αρρένων στην πλατεία Κουμουνδούρου,τον κούρεψαν το 1972,τελειόφοιτος κιαυτός τότε,στη γούρνα που είχε μπροστά στο σχολείο μαζί με ένα τσούρμο συμμαθητές του,οι παλιότεροι θα την θυμούνται διότι κάποιοι βουτούσαν και μέσα.Ήταν τέτοια η ξεφτίλα που 2 χρόνια μετά,μεταπολίτευση πιά,πράξαμε τα δέοντα σε καθηγητές και μπάτσους απο το,τότε 6ο αστυνομικό τμήμα της πλατείας,που σήμερα πιά δεν υπάρχει.Δέν έχω διάθεση να θυμηθώ τι έκαναν οι άλκιμοι,που ήταν η νεολαία της χούντας,στα παιδιά που ήταν...πρόσκοποι και που στεγαζόταν η εστία τους στη γωνία του γυμνασίου.Έτος ? 1972 όταν ο αδελφός μου ήταν τότε ανιχνευτής στην ίδια ομάδα...Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια,λέει ο λαός φίλτατoi ManwolfLouie & Τρούσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι επειδή λησμόνησα... το ονοματεπώνυμό μου είναι ΦΡΟΣΩ ΧΑΣΙΩΤΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωστα Αρβανιτη,το ότι θα καταντούσες και υπερασπιστής της χούντας, αυτό ειλικρινά δεν το περίμενα. Μουσίτσα αμίλητη, και φίδι στον κόρφο μου, μετανιώνω πικρά που σε βοήθησα κάποτε να γίνεις δημοσιογράφος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ
Αγαπητή Φρόσω Χασιώτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον δεν έχεις καταλάβει ότι εδώ, σε σχέση με τα μακριά μαλλιά (και τις μίνι φούστες), δεν μιλάγαμε ούτε για φαντάρους, ούτε για δημόσιους υπάλληλους, ούτε για μαθητές και μαθήτριες γυμνασίου, αλλά για τους υπόλοιπους πολίτες, δηλαδή, καλλιτέχνες, φοιτητές, εργάτες και γενικά εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Για καινούργιο μας το λες ότι στα Γυμνάσια οι μαθητές δεν μπορούσαν να έχουν μακριά μαλλιά;
Φυσικά και, την εποχή της χούντας, στα σχολεία, στο στρατό, και στις δημόσιες υπηρεσίες ήταν επιβεβλημένο να είναι κανείς «ευπρεπής», όπως συνέβαινε και πριν, επί βασιλευομένης βασιλοκρατίας, αλλά και αργότερα, για αρκετά χρόνια, στη μεταπολίτευση. Και πιο παλιά, στη δεκ. του ’50, οι μαθητές έπρεπε να είναι κουρεμένοι γουλί και να φοράνε πηλήκιο. Η «ευπρέπεια» των μαθητών δεν ήταν κάτι που το ανακάλυψε και το επέβαλε η χούντα.
Επίσης, αν δεν το πρόσεξες, μιλάγαμε για το αν ήταν στη δικαιοδοσία της χουντικής αστυνομίας να κουρεύει νέους, που δεν ήταν μαθητές, κι όχι για το τι κάνανε οι καθηγητές στα σχολεία. Γιατί, προφανώς, όταν λες «μας την είχαν στημένη μονίμως» εννοείς τους καθηγητές.
Για άλκιμους δεν μίλησε κανείς εδώ πέρα. Γι’ αυτούς γράφει στο βιβλίο του ο Μανώλης Νταλούκας κι απ’ αυτό γίνεται φανερό ότι μπήκες στο blog «μιλημένη» για να μας την πεις, χωρίς να κάνεις καν τον κόπο να διαβάσεις πρώτα για τι πράγμα μιλάγαμε και ποιος έλεγε τι. Ο Φώντας Τρούσσας, δεν είπε τίποτα για το θέμα των μακριών μαλλιών (έγραψε μόνο για το κύριο θέμα, δηλαδή για τον Eric Clapton στην Ελλάδα), οπότε τι τον ανακατεύεις κι αυτόν σ’ αυτά που γράφεις και μας λες ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια;
Για τους άλκιμους, λοιπόν, δεν ξέρω τι διαφορές είχανε με τους πρόσκοπους. Εγώ νόμιζα ότι ήταν περίπου το ίδιο πράγμα, γιατί, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, ποτέ δεν είχα δώσει σημασία σε τέτοιου είδους στρατόκαβλες οργανώσεις, με στολές και ιεραρχία. Πιθανώς να τσακωνόντουσαν μεταξύ τους για το ποιοι ήταν περισσότερο χουντικοί και λιγότερο βασιλικοί, αφού οι πρόσκοποι σίγουρα δεν ήταν ούτε κάτι ανάλογο με τους Λαμπράκηδες, ούτε καμιά αντιστασιακή οργάνωση. Κι επίσης δεν καταλαβαίνω, πώς ο αδερφός σου, ενώ ήταν ακόμα πρόσκοπος στα 17 του, ήθελε ν’ αφήνει και μακριά μαλλιά! Αν το «ρεύμα της εποχής», μετά τους γέρους, τους λαϊκούς τραγουδιστές, και τους ποδοσφαιριστές, είχε αρχίσει το 1972 να επηρεάζει ακόμα και τα πρόβατα που ήταν στους πρόσκοπους ε, εγώ δεν έχω να πω τίποτε άλλο πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Πάντως, δείχνεις σαν να ζούσες σε άλλον πλανήτη τότε. Ούτε τον Κόκοτα δεν είχες δει, με τι μαλλούρα κυκλοφορούσε το 1970-71;
Manwolf Louie
Μανώλη Νταλούκα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις πολύ καλά, ότι αν με κάποιο τρόπο με «βοήθησες» να γίνω ... «δημοσιογράφος», αυτό έγινε με τις μπαρούφες που δημοσίευες, για τις οποίες είχα γράψει και στείλει δύο επιστολές. Είχε γίνει, δηλαδή, κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που συνέβη τώρα σ’ αυτό το blog. Τη μία επιστολή, στο πρώτο περιοδικό που έγραφες, τη θάψατε και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, ενώ τη δεύτερη, σε άλλο περιοδικό, τη διάβασε ο αρχισυντάκτης και με πήρε τηλέφωνο, προτείνοντάς μου ν’ αρχίσω να γράφω, πράγμα που εσύ δεν μπορούσες να εμποδίσεις.
Δεν νομίζω πως ήμουνα ποτέ «δημοσιογράφος», γιατί αυτό προϋποθέτει να πηγαίνεις με το ρεύμα, να γλείφεις και να τα έχεις καλά με όλους, πράγμα που εγώ δεν έκανα. Έλεγα τα πράγματα όπως είναι, ήξερα για τι μιλάω και είχα και επιχειρήματα, ώσπου, στο τελευταίο περιοδικό που έγραφα, άρχισε να πέφτει λογοκρισία.
Και το άλλο που λες, ωραίο ανέκδοτο είναι! Επειδή εσύ γράφεις βλακείες, εγώ υπερασπίζομαι τη χούντα; Ε, δεν γίνεται να συμφωνούμε, αφού η δική μου θέση, όπως ανέφερα πιο πάνω, είναι ότι την αντίσταση στη δικτατορία, την έκαναν κομμουνιστές, αριστεροί και οργανωμένοι αντιστασιακοί, ενώ εσύ πιστεύεις ότι την έκανε ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αμερικανικής Βάσης (διοχετεύοντας «την απαγορευμένη ψυχεδελική διάθεση στην Ελλάδα») και όσοι μαλλιάδες επηρεάζονταν απ’ αυτόν!
Manwolf Louie
Τι σημαίνει μιλημένη μπήκα στο μπλόγκ ? Μεγάλη φαντασία έχεις κΠαρλαπίπα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αντίσταση στην χούντα την έκαναν οι κομμουνιστές,αριστεροι και οργανωμένοι αντιστασιακοί ? δηλ στην παραπάνω κατηγορία ήταν ο Παναγούλης,ο Οπρόπουλος,η Φλέμιγκ,ο Μιχαλόπουλος,ο Μουστακλής,ο Χαραλαμπόπουλος,ο Μουρίκης κα ?
δεν μας τα λες καλά...σαν να μας λες ότι την αντίσταση στην οικονομική κρίση την κάνουν σήμερα οι καραγκιόζηδες του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ !
και οι πρόσκοποι τότε ήταν βασιλικοί και πρόβατα ? είσαι μακρυά νυχτωμένος...μάλλον Βορίδη και Αδωνη ψηφίζεις σήμερα...και κάτι που το πέρασες ντούκου : 2 χρόνια μετα το '74 κάποιοι μπάτσοι και καθηγητες στη συγκεκριμένη περοχή έφτυσαν το γαλατάκι της μανούλας τους που θα μου πείς εμένα ότι ζούσα σε άλλο πλανήτη...και επειδη βιάζεσαι,ξαναδιάβασε τι έγραψε ο Τρούσας για την κατάσταση που υπήρχε το ΄72 στη Αθήνα.Τέλος σε ότι με αφορά,εγώ άκουγα AFRS τότε,αλλά και DW και στο ΒΒC τον Μπακογιάννη...υπάρχει θέμα ? Αυτό δεν με εμπόδισε να ρίξω μια ξεγυριστεί σφαλιάρα στο ανθρωποειδές Πατακό σε ταβέρνα του Χαλανδρίου στα 70's, επειδή είχε το θράσος να τρώει στον ίδιο χώρο με εμένα.Εσυ αντέγραφες τα σεντόνια στο περιοδικό Μουσική για την ροκ ποίηση ? ο Κώστα Αρβανίτης ? ΦΧ
Σας παρακαλώ κ. Φρόσω Χασιώτη, μου υπενθυμίζετε τι έγραψα εγώ για την κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα το 1972; Αν και υποπτεύομαι που αναφέρεστε (σε άλλη ανάρτηση) θέλω να βεβαιωθώ πριν σας απαντήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης θα σας παρακαλέσω να αποφύγετε την επόμενη φορά (αν υπάρξει) χαρακτηρισμούς τύπου «παρλαπίπας», αν θέλετε να κάνουμε μια σοβαρή κουβέντα.
Κυρία Φρόσω Χασιώτη, έψαξα στο blog να βρω τι είχα γράψει για την «κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα το 1972». Βρήκα δύο αναρτήσεις…
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη είναι αυτή (http://is.gd/fz9GE). Πρόκειται για μία ανάρτηση της 1/9 στην οποίαν έκανα κριτική στο κείμενο του Αντώνη Μποσκοΐτη στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας, το σχετικό με τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Επειδή ο Α.Μ. έγραφε πως « το 1972, την πιο άγρια χρονιά της Χούντας», ο Χατζιδάκις κυκλοφόρησε το «Μεγάλο Ερωτικό», εγώ απάντησα, πως «όταν υπάρχει το 1973 με το έγκλημα του Πολυτεχνείου, όταν υπάρχει το 1974 με την προδοσία της Κύπρου, όταν υπάρχει το 1967 και το 1968, τότε που στέναζαν οι Ασφάλειες, τι ακριβώς έκανε το 1972 ‘την πιο άγρια χρονιά της χούντας’; Τίποτα απολύτως. Απλώς είναι ένα σαθρό εφεύρημα του Α.Μ. προκειμένου να συνεχίσει: ‘… το ελληνικό τραγούδι έμελλε να σφραγιστεί από τον Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου Χατζιδάκι…’. Τι κάνει λοιπόν εδώ ο Α.Μ.; Διογκώνει αρνητικώς ένα γεγονός, για να μεγιστοποιήσει θετικώς ένα άλλο».( Δεν πιστεύω να είστε κι εσείς από ’κείνους που νομίζουν ότι ο Χατζιδάκις έκανε αντίσταση στη χούντα, βγάζοντας το «Μεγάλο Ερωτικό», όταν την ίδια στιγμή συνεργαζόταν με τον χουντικό EOT; Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας).
Νομίζετε – αν το νομίζετε – ότι δεν είμαι πληροφορημένος για το τι συνέβη στην Ελλάδα επί Χούντας, το 1972; Βασικά – και λέω γνωστά σε πολλούς πράγματα – προετοιμάζεται η «έξοδος» της Νομικής και του Πολυτεχνείου, την επόμενη χρονιά. Αναφέρομαι στο αίτημα για ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Όπως γράφει ο Βασίλης Καρδάσης στο βιβλίο «1967-1974, ο παράνομος αντιδικτατορικός Τύπος» [εκδ. Ε Ιστορικά]: «Τον Απρίλιο 100 φοιτητές διαδηλώνουν στα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών εναντίον της δικτατορίας(…). Ακολουθεί διαδήλωση 300 φοιτητών στον προαύλιο χώρο του Μουσείου. Η αστυνομία διαλύει βίαια στο Χίλτον πορεία και διαδήλωση φοιτητών την Φυσικομαθηματικής Σχολής από την Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου προς το κέντρο». Άλλα σημαντικά γεγονότα του ’72 ήταν η κυκλοφορία του περιοδικού ΑΝΤΙ από τον Παπουτσάκη, η ίδρυση της Αντι-ΕΦΕΕ, η κυκλοφορία της «Πανσπουδαστικής» κ.λπ. Υποθέτω ότι τα γνωρίζετε. Τι σχέση όμως έχουν αυτά – αντιλαμβάνεστε με ποια έννοια το λέω – με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το ’73, την προδοσία της Κύπρου το ’74, τη δολοφονία του Μανδηλαρά και του Χαλκίδη το ’67, τη δολοφονία του Τσαρουχά ή ακόμη και την απόπειρα του Παναγούλη να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο το ’68; (συνεχίζω)
(συνεχίζεται η απάντηση στη Φρόσω Χασιώτη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δεύτερη είναι η http://is.gd/fzbBk από τις 12/9. Αναφέρομαι στη συνέντευξη του Γιώργου Ρωμανού στην Ελευθεροτυπία. Γράφω, χαρακτηριστικά: «Λέει ο ίδιος ο Ρωμανός: ‘με είχαν καλέσει στην ΕΡΤ για να μου πουν πως ό,τι αντιπροσωπεύω με τα μακριά μαλλιά και τα ρυθμικά τραγούδια δεν ταιριάζει στην ελληνική νεολαία. Κι επειδή ήθελα και να ταξιδέψω έφυγα’. Αυτό, βεβαίως, θα πρέπει να του το είπαν το ’69, άντε αρχές του ’70, γιατί το ’72 η χούντα δεν είχε πρόβλημα ούτε με τα ‘μακριά μαλλιά’, ούτε με τα ‘ρυθμικά τραγούδια’. Απεναντίας, τα… πριμοδοτούσε». Που είναι το πρόβλημα εδώ; To 1972 οι καλλιτέχνες, οι ποδοσφαιριστές και ουκ ολίγοι άλλοι (δεν μιλάμε για τους μαθητές και τους δημοσίους υπαλλήλους) κυκλοφορούσαν ανενόχλητοι (όσοι ήθελαν) με μακριά μαλλιά. Δείτε εξώφυλλα δίσκων της εποχής, όπως και φωτογραφίες. Δείτε ας πούμε το εξώφυλλο του οικογενειακού περιοδικού Φαντάζιο (1973), που δημοσιεύω δίπλα. Τα μαλλιά του Τουρκογιώργη βγαίνουν από το κάδρο! Στο Φαντάζιο είχαν ποζάρει με μαλλιά και οι Πελόμα Μποκιού, για να μη μιλήσω για τα πιο ειδικά περιοδικά, όπως το Σώου (κι αυτό υπάρχει δίπλα) από το 1971, όπου ποζάρουν ακόμη και οι Idols με μαλλιά. Όταν λέω λοιπόν πως η χούντα τα «πριμοδοτούσε» τα μαλλιά το 1972, μπορεί ν’ ακούγεται προκλητικό κάτι τέτοιο, αλλά επί της ουσίας συνέβαινε. Ειδικώς, οι καλλιτέχνες, για τους οποίους συζητάμε, δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα (o Κόκοτας είναι η κορυφή του παγόβουνου). Με μαλλιά και μούσια εμφανίζονταν ακόμη και στην τηλεόραση!! Ο φίλος μου ο Ανδρέας, που μας άφησε χρόνους πέρυσι, θυμόταν τον Εξαδάχτυλο στην τηλεόραση και βεβαίως το Ρωμανό (πάντα επί χούντας) να βγαίνει στην TV με μακριά μαλλιά. Όπως βγήκε κι ο Σαββόπουλος με μούσια και μαλλιά, επί χούντας, στην TV και διάφοροι άλλοι.
Κατά τα λοιπά, ρίχνετε «άδεια», για να πιάσετε «γεμάτα». Να καθίσουμε δηλαδή να συζητήσουμε για το αν ήταν «κομμουνιστές, αριστεροί και οργανωμένοι αντιστασιακοί» ο Παναγούλης, ο Οπρόπουλος, η Φλέμιγκ, ο Μιχαλόπουλος, ο Μουστακλής, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Μουρίκης κ.ά; H πλειονότητα όσων έκαναν αντίσταση ήταν «κομμουνιστές, αριστεροί και οργανωμένοι αντιστασιακοί». Τι να κάνουμε τώρα κ. Χασιώτη; Δεν ήταν ούτε κεντρώοι, ούτε δεξιοί. Η πλειονότητα λέω. Τούτο δε σημαίνει πως δεν υπήρξαν, ακόμη και μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις, αξιωματικοί που δεν αντιστάθηκαν (Οπρόπουλος, Μουστακλής, Μουρίκης…). Ούτε υπάρχει δόλος (από ποιόν;) να μειωθεί, συλλήβδην, ό,τι αντιστασιακό πέραν της Αριστεράς. Και τέλος πάντων… «αν και γιγάντια η επώνυμη συμβολή στην ιστορία, νάνος μπρος στην ανώνυμη!» όπως έγραψε κάποτε (πριν τη χούντα) και ο Ηρακλής Αποστολίδης.
Κι ενώ μιλάμε για την περίοδο της χούντας, μας βάζετε στη… μηχανή του χρόνου και μας μεταφέρετε στο ΠΑΜΕ; Είπαμε, ρίχνετε «άδεια»… Τους αποκαλείτε και «καραγκιόζηδες». Δεν ξέρω τι είναι. Πάντως, εκείνοι που μας περισσεύουν δεν είναι οι καραγκιόζηδες, αλλά οι χατζηαβάτες.
ΥΓ. Θα παρακαλέσω σε όποια ενδεχόμενη απάντησή σας να είστε προσεκτική στους χαρακτηρισμούς σας. ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΩ. ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΚΑΝΕΝΟΣ.
A και κάτι ακόμη Κυρία Χασιώτη. Δεν θα υπερασπιστώ εγώ τον Κώστα τον Αρβανίτη – ξέρει εκείνος να υπερασπίσει μια χαρά τον εαυτό του –, αλλά επειδή υπήρξα αναγνώστης όλων των μουσικών περιοδικών στην Ελλάδα από το 1980 και μετά (όπως και των πριν του 1980 κατόπιν εορτής, λόγω ηλικίας), έρχομαι να πω – αν δεν το έχετε αντιληφθεί – πως τα κείμενα του Αρβανίτη, υπήρξαν από τα ελαχιστότατα στον ελληνικό Μουσικό Τύπο, τα οποία δεν μπορούσες, με τίποτα, να τ’ αγνοήσεις. Είτε συμφωνώντας, είτε διαφωνώντας με όσα έγραφε, τα κείμενά του τα διάβαζες και άνοιγε όχι μόνον η καρδούλα σου, αλλά κυρίως το μυαλό σου. Αφήστε, τώρα, τα περί «σεντονιών» και… κλινοσκεπασμάτων. Ν’ απαντήσουν οι μουσικόφιλοι της γενιάς μου. Γιατί, εσείς, ως μεγαλύτερη, μπορεί να τραγουδάγατε (αν…) το “Friday on my mind” στην εποχή του, αλλά εγώ πρώτα το διάβασα (μεταφρασμένο από τον Κώστα Αρβανίτη), πιτσιρικάς στη Μουσική και μετά το άκουσα από δίσκο…
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΤΑΝ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕΡΟΣ Α
Ο γνωστός απολογητής της χούντας Κώστας Αρβανίτης προκαλεί όταν γράφει ότι αυτός ποτέ δεν υπερασπίστηκε τους χουντικούς που έβαλαν στον γύψο την πατρίδα μας. Πόσα θέλει να μας τρελάνει; Από την μια έρχεται σήμερα με ύφος οργίλο να το παίξει αριστερός και από την άλλη, γράφει ότι η χούντα και οι υπηρέτες της, ποτέ δεν μάζευαν τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά για να τα καθυβρίσουν, να τα κουρέψουν και να τα βιάσουν ακόμη, στα χουντικά τμήματα της ασφάλειας.
Το ύφος, προδίδει το ήθος, και το ήθος σου είναι γνωστό από το ύφος σου Κώστα Αρβανίτη.
Τι να πρωτοθυμηθώ από όσα έχει γράψει ο ανεκδιήγητος αυτός «δημοσιογράφος». Θυμάμαι μερικά, αλλά αν χρειαστεί, θα θυμηθώ περισσότερα.
Τον Απρίλιο του 1984, και στο τεύχος 77 του περιοδικού ΜΟΥΣΙΚΗ, παρουσιάζει το ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ άρθρο του με τίτλο ΤΟ ΑΝΗΛΙΚΟ ΡΟΚ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ. Εκεί λοιπόν, ο Κώστας Αρβανίτης, εμφανιζόμενος σαν ερευνητής της εποχής γράφει…
«Για όσους δεν έζησαν το ροκ στην Ελλάδα, οι μοναδικές πηγές πληροφοριών γι αυτό, είναι οι δίσκοι και τα έντυπα της εποχής, δηλαδή το περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί»
Ιδού λοιπόν, οι πηγές πληροφόρησης, τις οποίες θεωρεί και μοναδικές, ο υπερασπιστής της χούντας, Κώστας Αρβανίτης. Αφού λοιπόν, οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, δεν αναφέρουν, τίποτα για κουρέματα και προσαγωγές στην ασφάλεια, για τον Αρβανίτη όλα όσα λέγονται γι αυτά είναι μύθος. Στο κατάπτυστο αυτό άρθρο, παρουσιάζει μερικά χαζοσυγκροτήματα, γενικεύει με ύπουλο τρόπο, αυτά τα θεωρεί δείγματα της ροκ διάθεσης της εποχής (καμία σχέση) και καταλήγει…
«ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Ποιός είπε ότι ο Παπαδόπουλος δεν γούσταρε το ροκ;»
Ο δικτάτορας λοιπόν, ο Παπαδόπουλος, «γούσταρε το ροκ» αυτό συμπεραίνει ο Αρβανίτης, και στη συνέχεια αναλύει και γιατί το γούσταρε, κατηγορώντας το ροκ σαν ένα πράγμα «ανήλικο» το οποίο συνεργαζόταν με την χούντα! Εφαρμόζει μια ύπουλη τακτική που δείχνει και τον βαθμό ασχετοσύνης του, αλλά και το πόσο πολύ θέλει να υπερασπιστεί τη χούντα. Σε επόμενο άρθρο του, στο ίδιο περιοδικό (Ιούλιος 84) με τον βαρύγδουπο τίτλο ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ γράφει…
«Τι ακούω; (Λένε μερικοί) Η ξενοκίνητη χούντα φίμωσε το ελληνικό ροκ!!! Για κάτσε ρε φίλε, που το έμαθες αυτό το ανέκδοτο; Μήπως όταν έγινε το πραξικόπημα απαγορέψανε στον Μάικ Ροζάκη να τραγουδάει τον Διωγμό; Μήπως απαγορέψανε στον Πασχάλη να τραγουδάει το Σχολείο; Μήπως απαγορέψανε στον Πουλικάκο να τραγουδάει το Foxy Lady;…»
Σύμφωνα λοιπόν με τον Αρβανίτη, η χούντα δεν φίμωσε ποτέ το ελληνικό ροκ και απόδειξη προσκομίζει ότι ο Ροζάκης τραγουδούσε ελεύθερα τον Διωγμό!!!! Ο Αρβανίτης ταυτίζοντας τον Ροζάκη με το ροκ, κάνει το χουντικό λογοπαίγνιο που έκανε και ο Λαδάς: Ο ΡΟΖΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΡΟΚ, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΞΑΜΕ ΤΟΝ ΡΟΖΑΚΗ, ΑΡΑ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΞΑΜΕ ΤΟ ΡΟΚ. Πόσο ύπουλο και σκοτεινό είναι το γραφόμενο, που μόνο σκοπό έχει να περάσει το μήνυμα: η χούντα δεν φίμωσε το ελληνικό ροκ. Εκεί θέλει να καταλήξει, ότι ο Παπαδόπουλος τους αγαπούσε τους έλληνες ροκάδες και δεν τους πείραξε καθόλου.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
ΟΤΑΝ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕΡΟΣ B
Ξεχνάει ή δεν ξέρει άραγε ο Κώστας Αρβανίτης τις επιχειρήσεις στην Πλάκα; Ξεχνάει ή δεν ξέρει ότι ο ίδιος ο Λαδάς ηγείτο αστυνομικού αποσπάσματος που έκανε καθημερινή έφοδο στα μαγαζιά της Πλάκας και μάζευε τους ροκάδες; Ξεχνάει ή δεν ξέρει ότι στο Χρυσό Κλειδί, στο ΦΟΛΚ 17, στην Όντυσυ (Τριπ) και αλλού ο Λαδάς και οι βρωμεροί ασφαλίτες έμπαιναν μεταμφιεσμένοι για να πιάσουν παιδιά; Όχι, αυτά τα παιδιά δεν άκουγαν τον Ροζάκη, ούτε διάβαζαν τους Μοντέρνους Ρυθμούς. Αυτά ήταν άλλα παιδιά που δεν ζούσαν για έναν καρπουζοχορό του Μαστοράκη. Αυτά ήταν παιδιά που άκουγαν πραγματικό ροκ. Ποια ήταν η τύχη αυτών των παιδιών; Κάτι περισσότερο οδυνηρή από την επιχείρηση ψαλίδι (την οποία ο Αρβανίτης χαρακτηρίζει «μεμονωμένο περιστατικό»)…Τα παιδιά αυτά, και κουρεύονταν και προπηλακίζονταν και τρομοκρατούνταν να γίνουν καταδότες συντρόφων τους και κρυφοί συνεργάτες της χούντας.
Ξεχνάει ή δεν ξέρει ο Αρβανίτης ότι τότε, εκείνη την σκοτεινή εποχή, λειτουργούσε επιτροπή λογοκρισίας και ότι για να έβγαζες δίσκο έπρεπε να έχεις την άδεια των χουντικών εγκεφάλων; Έτσι, ο Διωγμός και το Σχολείο και το Foxy Lady δεν ενοχλούσε, αλλά τα τραγούδια του Πουλικάκου που ρεζίλευαν τον δικτάτορα και που παίζονταν κάθε βράδυ κρυφά στο ΚΥΤΤΑΡΟ, ήταν απαγορευμένα. Γι αυτό άλλωστε και ο δίσκος βγήκε μετά την πτώση της χούντας.
Ο ίδιος ο Λαδάς, σε συνέντευξη που του έχω πάρει, ομολογεί ότι οι ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ήταν δικό τους περιοδικό και συνεργάσιμο. Ομολογεί ότι από το ροκ, δεν πείραζαν τα «καλά παιδιά», ήτοι όσους χόρευαν το Περνά περνά η μέλλισα, αλλά τους ενδιέφεραν οι κακοί αναρχικοί, ήτοι αυτοί που ήταν εμποτισμένοι με το «αναρχικό πνεύμα του Γούντστοκ». Αυτούς κυνηγούσαν και τους τσάκιζαν στα μουλωχτά και αυτό είναι κάτι που όλοι το ξέρουν, εκτός….από τον Κώστα Αρβανίτη.
Εδώ δεν μιλάμε πια για μερικούς συντηρητικούς καθηγητές που κούρευαν τα παιδιά, εδώ μιλάμε για ένα καταχθόνιο σχέδιο της χούντας να διαχωριστούν οι ροκάδες. Αν ήταν αδιάφοροι ή συνεργάσιμοι, δεν τους πείραζαν, αν όμως απηχούσαν και στο ελάχιστο το επαναστατικό πνεύμα του Καλοκαιριού της Αγάπης, τότε και θα κουρεύονταν και θα βιάζονταν ακόμη στα αστυνομικά τμήματα. Τα ξέρει λοιπόν ή τα ξεχνάει επίτηδες αυτά ο Κώστας Αρβανίτης; Και τι έγραψαν για όλα αυτά «οι μοναδικές» και αγαπημένες του πηγές, οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, της εποχής της Δικτατορίας; Τι παιχνίδι παίζει ο Αρβανίτης όταν μας παρουσιάζει τους δικτάτορες θαυμαστές της ροκ και που το πάει όταν γράφει για κουρέματα-μεμονωμένα περιστατικά; Απάντησέ μας!. Ποιος είσαι λοιπόν Κώστα Αρβανίτη;
ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ
Α ΜΕΡΟΣ. Μανώλη Νταλούκα, τα λες κάπως (έως πολύ) χοντρά. Κατ’ αρχάς να πω πως έψαξα, βρήκα και ξαναδιάβασα εν τάχει, μετά από πάρα πολύ καιρό το άρθρο του Κώστα Αρβανίτη στη Μουσική (τεύχος 77, Απρίλιος 1984) υπό τον τίτλο «Το ανήλικο ελληνικό rock στην περίοδο της δικτατορίας» και διαφωνώ, εντελώς, με τα συμπεράσματα που βγάζεις. Ακού ’κει «απολογητής της χούντας». Πουθενά δεν προκύπτει (ούτε κατά διάνοια) κάτι τέτοιο από το κείμενο. Μανώλη, τα ξεπέρασες τα όρια. Αλλά δε θέλω να πω περισσότερα (προς το παρόν), επειδή προέχει η απάντηση του ίδιου του Αρβανίτη. Ένα μόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν είναι μοναδικές πηγές πληροφόρησης τα έντυπα της εποχής (Μοντέρνοι Ρυθμοί, Σώου, Μουσική Γενιά, εφημερίδες) και βεβαίως οι δίσκοι, τότε ποιες είναι οι πηγές αγαπητέ Μανώλη; Οι αρλούμπες που λέει ο ένας κι ο άλλος στις συνεντεύξεις και οι οποίες καταγράφονται άκριτα; Ξεκινήσαμε απ’ όσα (δεν) έγραψες στο βιβλίο σου για τον Clapton και φθάσαμε πολύ μακριά. Ok, αφού θέλεις να γίνει κουβέντα να γίνει. Και γίνεται. Πληροφορούνται και οι νεότεροι. Θα άξιζε μόνον η αφορμή να ήταν διαφορετική. Αν και δεν είναι αυτό το σημαντικότερο.
Πάντως, εμένα – να στο εξομολογηθώ – μου φαίνεται παράξενο, που αναμοχλεύεις μια ιστορία 26 ετών παλιά. Και το λέω αυτό γιατί, αν διαφωνούσες με όσα έγραψε τότε ο Αρβανίτης θα έπρεπε να είχες βρει τον τρόπο να εξέθετες (τότε) τις απόψεις σου στη Μουσική και όχι να έρχεσαι ένα τέταρτο του αιώνα μετά να μας λες ετούτο κι εκείνο. Ξέρεις, εγώ, με πόσα κείμενα διαφωνώ από το παρελθόν; Με άπειρα. Και τα έχω όλα, με σημειώσεις, στο αρχείο μου. Αλλοίμονο, αν καθόμουν, τώρα, να κρίνω ένα κείμενο του ’70, και του ’80 ή ακόμη και 2-3 χρόνια παλιό. Ας πούμε, ξέρεις τι βλακείες είχαν γραφεί, όταν ανέβηκε πριν δυο χρόνια το “Rock n’ roll” του Tom Stoppard από τον Γιώργο Κοτανίδη (το συζητούσα εχθές μ’ ένα φίλο); Βλακείες του τύπου «το rock n’ roll είναι τελικά πιο επικίνδυνο για την εξουσία παρά οι πολιτικοί της αντίπαλοι». Τώρα, τι να κάτσω να σχολιάσω… Αν είχα φτιάξει, τότε, το blog θα τα έλεγα. Πρέπει να είμαστε και κομματάκι επίκαιροι. Ή να περιμένουμε την αφορμή. Να μην τη δημιουργούμε. (Να υπενθυμίσω, εδώ, πως όλη η κουβέντα – από την αρχή, έως εδώ που είμαστε – ξεκίνησε από ένα «σημερινό» άρθρο του Χάρη Καββαδία για τον Clapton στην Ελευθεροτυπία).
Αλλά και εν σχέσει με το άλλο κείμενο του Αρβανίτη, που επαναφέρεις (έψαξα και το βρήκα κι αυτό – δεν το θυμόμουν καθόλου), το «Διαστάσεις του ελληνικού ροκ» (Μουσική τεύχος 80, Ιούλιος ’84), έχω να πω τούτα.
Έχεις εσύ στοιχεία ότι η χούντα φίμωσε το ελληνικό ροκ; Γιατί, για μένα, φίμωμα σημαίνει πως δεν κυκλοφορούσαν δίσκοι. Φιμωμένος δηλαδή, για να είμαστε ακριβείς και να μη λέμε ό, τι θέμε, ήταν ο Θεοδωράκης. Εμπόδισε κανείς τους Πελόμα Μποκιού, τον Σαββόπουλο, τους Poll, τον Γκαϊφύλλια, το Ρωμανό, τους Socrates να ηχογραφήσουν δίσκους; Μην τρελαθούμε, Μανώλη. Μην ψάχνεις να βρεις μάρτυρα τύπου Victor Jara στο ελληνικό ροκ. Δεν υπάρχει. «Τα παιδιά είναι εντάξει» του Εξαδάχτυλου δεν κυκλοφόρησε κανονικά; Το «Ξεχασμένο πηγάδι»; «Ο ανεπρόκοπος»; Ποιος φιμώθηκε, για πες μου; Μη μου πεις όμως για λογοκρισία, γιατί λογοκρισία υπήρχε και πριν τη χούντα και πολύ μετά τη χούντα. Κι εν πάση περιπτώσει «λογοκρισία» και «φίμωμα» δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Αλλά και για τη λογοκρισία στο ελληνικό ροκ, αν θες να μιλήσουμε. Έχεις να πεις κάτι επί τούτου; Πιο πολύ λογοκρίθηκε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, παρά οι έλληνες ροκάδες. Ο Σαββόπουλος δεν είχε πρόβλημα με τη λογοκρισία· γνώριζε να ξεπερνά τους εκφραστικούς σκοπέλους. Από το Ρωμανό, τους Poll και τους Πελόμα Μποκιού τι να απαγόρευαν; Τον «Γαρύφαλλο» ή το «Έλα ήλιε μου»; Εντάξει, ο «Ντάμης ο ληστής» των Μπουρμπουλιών μπορεί να έγινε «Ντάμης ο σκληρός» και το «χασίσι» στο «Επεισόδιο» του Πάνου Σαββόπουλου μπορεί να έγινε «κοπανήσει», αλλά δε χάλασε κι ο κόσμος. (Δεν το επικροτώ προς θεού). Τι να πει ο Πανούσης τότε, όταν, επί Αλλαγής, έπηξαν το δίσκο του στα μπιπ;
Β ΜΕΡΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανώλη Νταλούκα, η εξήγηση που εγώ προσωπικώς μπορώ να δώσω, όσον αφορά στην υπενθύμιση από μεριάς σου τού «ανήλικου ελληνικού rock στην περίοδο της δικτατορίας» είναι μία. Δεν μπόρεσες να ξεπεράσεις μέσα στα χρόνια εκείνο το κείμενο. Ένα κείμενο – το λέω για όσους δεν γνωρίζουν – 8 σελίδων, με αναδημοσιεύσεις από τους Μοντέρνους Ρυθμούς (κυρίως), την Απογευματινή, το Σώου, το 13-19 και τη Μουσική Γενιά και με ελάχιστες παρεμβάσεις από τον Αρβανίτη (ούτε μία σελίδα δεν έπιαναν στις 8), αφού, όπως ήταν φανερό, τα «ξένα» κείμενα μιλούσαν από μόνα τους.
Δεν είναι στις προθέσεις μου να πουλήσω εξυπνάδα, αλλά έχω την εντύπωση (ίσως κάνω λάθος, ok) πως πολύ θα ήθελες να είχες υπογράψει εσύ εκείνο το «κατάπτυστο» κείμενο. Δυστυχώς όμως το αρχείο σου ήταν (ακόμη και την εποχή που κυκλοφόρησες το «Ελληνικό Ροκ», το 2006) λίαν περιορισμένο, όσον αφορά στα ελληνικά rock ή και «rock» ντοκουμέντα της εποχής. (Δεν ξέρω από δίσκους τι έχεις, αλλά από περιοδικά είχες βασικές ελλείψεις. Εδώ, δεν είχες υπ’ όψη σου τη φωτογραφία του Clapton από την Τερψιθέα – δεν αναφέρεις τίποτα στο βιβλίο σου περί φωτογραφίας. Δεν είχες δηλαδή ούτε τους Μ.Ρ. του ’65, ούτε το Ποπ & Ροκ του ’95, όταν η φωτογραφία αναδημοσιεύτηκε). Η ερώτηση που θα μπορούσε να τεθεί – αν και ακούγεται αστεία ή προβοκατόρικη – είναι η εξής: πόσους Μοντέρνους Ρυθμούς, Σώου και Μουσικές Γενιές είχες στη συλλογή σου, πριν γράψεις τα βιβλίο σου, Μανώλη; Δέξου λοιπόν ή παραδέξου πως δεν θα μπορούσες να κάνεις εσύ ένα τέτοιο κείμενο το 1984, για έναν πολύ απλό, πρακτικό, λόγο. Σου έλειπαν τα τεύχη. Δεν είναι κακό αυτό. Κι εμένα μου έλειπαν το ’84. (Πάντως, ήδη από το ’86-87 είχα φωτοτυπία της σελίδας των Μ.Ρ. από τη συναυλία των Juniors-Clapton στο σινέ-Τερψιθέα). Θα μπορούσες, βεβαίως, να «πατήσεις» πάνω σ’ αυτές τις πληροφορίες, τις οποίες έδινε αυτούσιες ο Αρβανίτης (με ελάχιστα – το επαναλαμβάνω – δικά του σχόλια) να τις αξιολογήσεις δεόντως και να προχωρήσεις. Αλλά εσύ προτίμησες το παράδοξο (έως ακατανόητο). Να πάρεις πληροφορίες από ένα «κατάπτυστο» κείμενο και να τις μετατρέψεις σε… επιχειρήματα, για να καταλήξεις σταδιακώς στο εξωφρενικό. Ότι «ροκ» δηλαδή «κάνουν τα παιδιά που ανεβαίνουν στην ταράτσα της Νομικής και λίγο αργότερα, εκείνα που περνούν το τριήμερο στα κάγκελα του Πολυτεχνείου» (λόγια του βιβλίου σου λέω). Το Πολυτεχνείο ήταν τόσο «ροκ», αγαπητέ Μανώλη Νταλούκα, όσο «ροκ» ήταν, για κάτι… παραμορφωμένους, ο Καζαντζίδης, και «μπλουζ» ο Βαμβακάρης. Μπορεί να διαφωνείς, ok. Αλλά, δυστυχώς για σένα, η ιστορία σε διαψεύδει. Καθότι η άνοδος του φοιτητικού κινήματος το ’73 (ας την τοποθετήσουμε, χονδρικώς, μετά τα γεγονότα της Νομικής) σήμανε και την εξαφάνιση της ροκ σκηνής. Το είχε περιγράψει απολύτως παραστατικά ο ίδιος ο Σιδηρόπουλος στη Μουσική (τ.59, 10/1982): «Ώσπου στα ’73 σπάει εντελώς η κίνηση. Σαν ένα ποτήρι που τ’ αφήνεις να πέσει και γίνεται χίλια κομμάτια. Χαθήκανε όλοι, άλλοι έξω, άλλοι εδώ τα παρατάνε, πάντως τέρμα η ιστορία».
Μανώλη Νταλούκα, ροκ και φοιτητικό κίνημα, ροκ και Πολυτεχνείο, υπήρξαν (δυστυχώς ή ευτυχώς – αυτό είναι άλλη κουβέντα) «πράγματα» ασύμβατα μεταξύ τους. Η άνοδος του ενός σηματοδότησε την εξαφάνιση του άλλου. Τέρμα η ιστορία.
Εγώ αντίθετα τότε με βάση αυτά που έγραφε για τους ροκάδες επι χούντας, τους σύγχρονους αναρχικούς,ακόμα και τους αριστεριστές, τον Κ.Α. τον είχα περάσει για κνίτη (με τίποτε απολογητή της χούντας), και είχα στείλει και ένα σχετικό γράμμα στη ΜΟΥΣΙΚΗ, για το οποίο βέβαια λίγα χρόνια αργότερα αισθάνθηκα ηλίθιος.
ΑπάντησηΔιαγραφήyorgos
ΠΡΟΣ ΦΩΝΤΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Φώντα, μην υπερασπίζεσαι ποτέ, ιδέες και πρόσωπα που δεν σου ταιριάζουν. Γιατί το κάνεις;
Ο Κώστας Αρβανίτης είναι ο άνθρωπος που έγραψε "μελέτη" για το ΡΟΚ ΣΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, όχι για να θάψει τη χούντα και τις ιδέες της αλλά για να θάψει το ροκ. ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΔΕΣ; ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ; Αρθρογραφώντας για την πιο σκοτεινή εποχή καταλήγει στα συμπεράσματα:
1- ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΜΕ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ. Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΓΟΥΣΤΑΡΕ ΤΟ ΡΟΚ!
2- Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΦΙΜΩΣΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ, ΟΣΟΙ ΤΟ
ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟΙ!
3- Η ΧΟΥΝΤΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΞΕ ΤΟΥΣ ΜΑΚΡΥΜΑΛΛΗΔΕΣ. ΑΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΥΡΕΜΑ ΗΤΑΝ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ ΔΕΝ ΤΟ ΗΞΕΡΑΝ!
4-ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΑΝ ΤΟΤΕ ΡΟΚ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ "ΑΝΗΛΙΚΑ" (=ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΑ),ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΑΝ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΥΣΗ!
Αυτά είναι τα συμπεράσματα του Κώστα Αρβανίτη. πΟΥΘΕΝΆ δεν έχει γράψει κακή λέξη για την δικτατορία. Αντίθετα, ό,τι γράφει, το γράφει για να συκοφαντήσει την ψυχεδελική νεολαία.ΟΛΗ Η ΠΙΚΡΑ, ΟΛΗ Η ΧΟΛΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ.
ΠΩΣ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ;ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ;
Μανώλης Νταλούκας
Μανώλη, πρέπει να μιλάμε με στοιχεία και όχι να παρασυρόμαστε από το θυμικό μας, όταν επιχειρούμε να «τακτοποιήσουμε» την ιστορία. Δεν ζούμε ούτε στο ’74, ούτε στο ’75, αλλά στο 2010· τουλάχιστον, αν κάτι μας έχει μείνει (που να μην το έχει πάρει επ’ ώμου η τρόικα – μία άλλη μορφή χούντας δηλαδή) είναι η κρίση μας, η δυνατότητα που έχουμε να εκφράζουμε ψύχραιμα τις σκέψεις και τις απόψεις μας, δίχως να φοβόμαστε μην μας πουν «έτσι» ή «αλλιώς».
ΑπάντησηΔιαγραφήΞαναδιάβασα, με προσοχή, τα κείμενα του Αρβανίτη στη Μουσική και στο λέω, έτσι απλά και ευγενικά. Τον αδικείς. Και μάλιστα κατάφορα. Εγώ στη θέση σου, ειδικώς για ’κείνο το «απολογητής της χούντας», θα του ζήταγα συγγνώμη. Δεν πρέπει να λέγονται τέτοιες κουβέντες, όχι γιατί… δεν πρέπει, αλλά γιατί δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ο Αρβανίτης έχει μιαν άλλη άποψη από τη δική σου, για την εξέλιξη της ιστορίας του rock στην Ελλάδα, με την οποίαν (άποψη) συμφωνώ. Όχι γιατί το λέει ο Αρβανίτης, αλλά γιατί κι εγώ, μέσα από τα δικά μου ψαξίματα, τις δικές μου σκέψεις και κρίσεις εκεί καταλήγω. Εκεί έχω καταλήξει από χρόνια δηλαδή. Μην κολλάς σε διατυπώσεις του στυλ «ποιος είπε ότι ο Παπαδόπουλος δεν γούσταρε το rock;». Εσύ τι νομίζεις ότι εννοούσε ο Αρβανίτης, όταν έλεγε κάτι τέτοιο. Ότι ο Παπαδόπουλος είχε τίποτα «ψυχεδελικές» δισκοθήκες και ότι γύρναγε στα κλαμπ κάθε βράδυ, βάζοντας τη μακρυμάλλικη περούκα του, ακούγοντας rock; Θ’ απαντήσει ο ίδιος ο Κώστας ο Αρβανίτης, αλλά θα σου πω κι εγώ τη γνώμη μου γι’ αυτό. Πώς εγώ το αντιλαμβάνομαι. Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΣΕ ΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΚ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Αυτή για μένα είναι η ουσία. Αυτοί που είχαν να πουν κάποια πράγματα τα είπανε. Ο Σαββόπουλος, ο Εξαδάχτυλος/Πουλικάκος, ο Ρωμανός, ο Σιδηρόπουλος (Δάμων & Φιντίας, Μπουρμπούλια), η Κωχ, ο Γκαϊφύλλιας, η Λήδα και ο Σπύρος… Και, βεβαίως, είπαν ακόμη περισσότερα πράγματα, όσοι δεν είχαν να πουν απολύτως τίποτα. Μη φθάσουμε, στο λέω, να ισχυριζόμαστε πως φιμώθηκε το ελληνικό ροκ, όπως φιμώθηκε (γιατί ήταν ο μόνος που πραγματικά φιμώθηκε) ο Μίκης Θεοδωράκης.
Εγώ, από παλιά είχα γράψει (στο βιβλίο μου) πως, όσον αφορά στο ελληνικό ροκ (εκείνης τουλάχιστον της εποχής), το καλάθι είναι μικρό. Μη δίνουμε περισσότερο βάρος, απ’ όσο πραγματικά έχει, σε μία σκηνή χαμηλού βεληνεκούς, που δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τα κοινωνικά ζητήματα που έθετε η εποχή, οδεύοντας μειούμενη, έως βαθμού εξαφανίσεως, όταν το φοιτητικό κίνημα έπαιρνε σιγά-σιγά τα πάνω του, μετά το ’73.
Μανώλη, για τους μακρυμάλληδες και τα σχετικά τα έχουμε ξαναπεί. Η χούντα δεν είχε την ίδια στάση απέναντι στο μακρύ μαλλί καθ’ όλη την επταετία. Αν πεις, γενικώς, πως η χούντα ήταν ενάντια στα «μαλλιά», έτσι συνολικώς, την… αδικείς. Όταν τα οικογενειακά περιοδικά όπως το Φαντάζιο (οι Socrates με απίστευτη μαλλούρα στο εξώφυλλο, το ’73) κυκλοφορούσαν παντού ελεύθερα, μπαίνοντας σε κάθε σπίτι, θα έρθουμε εμείς σήμερα, 40 χρόνια μετά, να πούμε πως η χούντα κυνήγαγε τους μαλλιάδες όλη την επταετία; Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως μετά το ’70 (ανεξαρτήτως κάποιων μεμονωμένων περιστατικών από θερμοκέφαλους μπασκίνες) το μακρύ μαλλί δεν αντιμετώπιζε προβλήματα. Και το ξαναλέμε. Δεν μιλάμε για μαθητές ή δημοσίους υπαλλήλους. Αλλά για καλλιτέχνες, ποδοσφαιριστές και διαφόρους άλλους. Στην Ελλάδα υπήρχαν τα Μάταλα το 1970, ο τουρισμός έδινε κι έπαιρνε. Υπήρχε ποτέ περίπτωση η χούντα να προπαγάνδιζε πως στην Ελλάδα «κουρεύουμε τους μαλλιάδες»; Θα πάταγε κανένας; Ο Λαδάς ήταν φαιδρό πρόσωπο (ακόμη και για τα μέτρα της χούντας) κι επειδή είχε κάνει διάφορες μαλακίες αναγκάστηκε ο Παπαδόπουλος να τον μετακινήσει από γραμματέα στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, στο Υπουργείο Εσωτερικών (11/1968)· τα λες κι εσύ στο βιβλίο σου. Μετά το ’70 ούτε ο Λαδάς, ούτε η χούντα ασχολούνταν με τα «μαλλιά». Για άλλα τούς έτρωγε ο κώλος τους.(Ο Λαδάς, εξάλλου, από τον 8/1971 ήταν Υφυπουργός/ Περιφερειακός Διοικητής Θεσσαλίας και μετά τον 7/1972 Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών). Ε, αν έφθασε, τώρα, στ’ αυτιά του Λαδά ότι ο Μουρελάτος το ’71 κούρεψε κάποιους Περιστεριώτες (προφανώς όχι ο ίδιος, αλλά ο κουρέας της Αστυνομίας) δεν θα μπορούσε παρά να του πει «μπράβο». Λέω όμως κι εγώ πως αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοινούσης. Τον Κοινούση άκουγε, ήθελε δεν ήθελε, όλη η Ελλάδα το ’73 (το «Δεν καταλαβαίνω τίποτα» βγήκε το ’72). Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί από τα φράγκα που κονόμησε ο Πατσιφάς (ως γνωστόν ο Κοινούσης ηχογραφούσε στη Zodiac – στο ίδιο label με Ρωμανό, Γκαϊφύλλια, Νοστράδαμος, «Ζωντανοί στο Κύτταρο», Δάμων και Φιντίας, Διόσκουροι, Ρέμπελοι, Μπουρμπούλια κ.λπ.) μπόρεσε να δει και το ελληνικό ροκ (αλλά και ευρύτερα η Lyra/Zodiac) μιαν άσπρη δισκογραφική μέρα.
Χωρίς να θέλω να επέμβω στην ουσία της συζήτησης, καθότι και δεν την κατέχω και πολύ νεότερος είμαι, θεωρώ ότι το κλειδί στο αν η χούντα πείραξε το ροκ ή όχι (μιας και για εμένα εκεί είναι το νόημα από την πλευρά του μουσικόφιλου) είναι σε αυτό που λέει ο Φ.Τ. για τον Σαββόπουλου και την λογοκρισία (ότι πάντοτε εύρισκε "τρόπους" να την ξεπερνάει). Χωρίς να ταυτίζω τον Σαββόπουλο με το ελληνικό ροκ (μεγάλη κουβέντα αυτό), συνεχίζω να θεωρώ ότι το ροκ τελικά ήταν πιο μπροστά από την χούντα και ίσως για αυτό να μην το πείραξε όσο θα υπαγόρευαν οι κανόνες της λογικής. Θέλω να πω ότι μπορεί κατά βάση το ροκ και τα όσα πρεσβεύει να είναι το εκ διαμέτρου αντίθετο της χούντας, αλλά οι κώδικες του φεύγουν πολύ μακριά από τους αισθητήρες της αντίληψης της. Για αυτό και τελικά περιορίζονται να κάνουν τον "ληστή" σκληρό και το "χασίσι" κοπανήσει. Για τους χουντικούς η ληστεία και το χασίσι είναι αυταπόδεικτα "κακά" που μπορούν να τα αντιληφθούν. Κάτι παρόμοιο άλλωστε έγινε και με άλλες μορφές τέχνης, με αποτέλεσμα δημιουργήματα προφανώς αντιχουντικά να καταφέρουν τελικά να περάσουν από τη λογοκρισία, διότι πολύ απλά οι στόκοι οι χουντικοί δεν τα καταλάβαιναν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μιας και έφτασε εδώ η συζήτηση, για εμένα τουλάχιστον θα είχε ενδιαφέρον να συνεχιστεί (έστω και σε άλλη ανάρτηση του Φ.Τ.) με μία περίληψη της αντιμετώπισης που είχε το ροκ μετά τη χούντα και γιατί ακόμη και στα χρόνια της "αλλαγής" τα "μουνί, ψωλή, γαμάτε" του Πανούση θεωρήθηκαν επικίνδυνα για τα χρηστά ήθη.
Πάντως αν έχει όντως γραφεί το "ποιος είπε ότι ο Παπαδόπουλος δεν γούσταρε το ροκ", μόνο ως λογοτεχνικό σχήμα μπορώ να το εκλάβω ή ως εν τοις πράγμασι σαχλαμάρα. Τι σχέση μπορεί να έχει με το ροκ ακόμη και στη χειρότερη μορφή του, ένας στενόμυαλος, επικίνδυνος, ηλίθιος στρατιωτικός όπως ο Παπαδόπουλος; Αν τυχόν το είδε ως μέσο για να φανεί κοντά στη νεολαία αυτός και οι όμοιοι του, άλλη ιστορία.
Απο που προκύπτει ότι η τρόικα {sic}είναι μια άλλη μορφή χούντας ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΦ.Χ.
Ποτέ δεν υπήρξε ελληνικό ροκ.Μη λέτε τέτοιες κουβέντες...θα διαβάσει αυτά κανένας αγγλοσάξωνας και θα βάλει τα γέλια !
ΑπάντησηΔιαγραφήΦ.Χ.
To Δεκέμβριο του '72 με συνέλαβαν στη λιμνούλα του Κεφαλαρίου, μαζί με άλλους 4 φίλους μου επειδή τραγουδούσαμε Beatles ! Στο Α/Τ Κηφισιάς,μας έλουσαν στα γαμοσταβρίδια,όσοι μπάτσοι ήταν εκεί, αλλά καθαρίσαμε λέγοντας στον αξ/κό υπηρεσίας ότι οι Β. δεν ήταν κομμουνιστες και οτι οι δίσκοι τους πωλούνται στα καταστήματα. Ουδείς,απο τα βλαχαδερά,γνώριζε ποιοι ήταν οι Β. !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ.Μ.
Τότε που τα έγραφε αυτά ο Κ.Α. ήθελε να καταρρίψει την ναρκισσιστικη ψευδαίσθηση ότι οι ροκάδες σαν τέτοιοι και κάτω απ' αυτήν τους την ιδιότητα, υπήρξαν κάποιου είδους πολιτικο υποκείμενο, υπολογίσιμο στις πολιτικές συγκρούσεις της δεκαετίας του 60/70 -που δεν υπήρξαν ούτε εδώ ούτε πουθενά αλλού.Διαφωνούσε , με επιχειρήματα, και με την διαδεδομένη μεταξύ των ροκάδων ιδέα ότι το ροκ είναι"τρόπος ζωής" (δεν θυμάμαι αν το είχε γράψει με αφορμή την κριτική στο Ωλεσίοικον, αλλά είχε γράψει ότι ροκ ακούει ένας αμερικανός χίππης, ένας φασίστας μπλουζόν νουάρ ή ένας αγγελος της κολάσεως, χωρίς να έχουν τίποτε κοινό οι τρόποι ζωής τους, και φυσικά οι κοσμοαντιλήψεις τους).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μ.Ν. είχε μια ρομαντική αντίληψη περί ροκ, νεολαίας κλπ και μια πιο "στοργική" στάση απέναντι στην νεανική ευαισθησία, ή οποία φαίνεται και στο πρόσφατο βιβλίο του, αλλά τα γεγονότα ήταν αλλιώς και το μέλλον επίσης κατέστησε προφανές ότι το ροκ δεν είναι τρόπος ζωής.
yorgos
Προς Φ.Χ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΏστε, ποτέ δεν υπήρξε ελληνικό ροκ, ε?
Όταν ξένοι (μεταξύ των οποίων και αγγλοσάξωνες) σκάνε 500άρες και βάλε για τα LP των Ακρίτας και των PLJ και για τα 45αρια των Airboys, Gazuama Sinchartas, Billy & The Psychedelic Band και πολλών άλλων.
Όταν υπάρχουν μπάντες (τις οποίες προφανώς αγνοείς), οι οποίες έχουν μπει σε αγγλοσαξωνικές εγκυκλοπαίδειες για τα μουσικά είδη που παίζουν/έπαιζαν, όχι ως απλά λήμματα, αλλά στις λίστες των κορυφαίων παγκοσμίως.
Όταν στο τελευταίο τεύχος του αγγλοσαξωνικού περιοδικού Prog, ειδική έκδοση του Classic Rock, υπάρχει 6σέλιδο αφιέρωμα στο "666" των Aphrodite's Child με τίτλο "masterpiece" Παρένθεση: εδώ τους Aphrodite's Child, τον Demis και τον Vangelis τους αγνοεί, για μην πω τους φτύνει η νομενκλατούρα της Τέχνης, γιατί δεν "τους κυνήγησε η Χούντα", όπως άλλους "αριστερούς" "καλλιτέχνες", ασχέτως εάν πολλοί από αυτούς τους "αριστερούς" ή "προοδευτικούς" "καλλιτέχνες" έκαναν χρυσές δουλειές τότε και κάποιοι μάλιστα είχαν συνθέσει μέχρι και τραγούδια-ύμνους στους δικτάτορες. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πολλούς όντως τους κυνήγησε (για να εξηγούμαι). Κλείνει η παρένθεση.
Όταν, λοιπόν, ακόμα και ο Jay-Z σαμπλάρει "4 Επίπεδα Της Ύπαρξης" σε παγκόσμιο hit του (sorry, αυτός δεν είναι ούτε αγγλοσάξωνας wasp, ούτε "ροοοοοκ", αλλά μαύρος).
Τότε ναι, δεν υπάρχει, δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ελληνικό ροκ.
Μπορεί, ελεω αυθεντικού σκυλάδικου και faux σκυλάδικου (= "έντεχνα" από το '70 και μετά), το ροκ ποτέ να μην έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στο mainstream στην Ελλάδα.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν βγήκαν "κάποια" διαμαντάκια στην Ψωροκώσταινα.
Όντως, στην Ελλάδα δεν βγήκαν ούτε Beatles, ούτε Stones, ούτε Byrds. Αλλά, που αλλού βγήκαν? Και αφού δεν βγήκαν ούτε εδώ, ούτε πουθενά αλλού, πλην Αγγλοσαξωνίας, ροκ διαμαντάκια, εσύ τι γυρεύεις αλήθεια σε blog που ασχολείται με ταϊλανδέζικο beat, γκανέζικο funk και καμποτζιανή γκαραζοψυχεδέλεια? Είδες πόρτα ανοικτή και μπήκες?
Ροκ υπήρχε, στις μετά-Beatles εποχές, πάντοτε και παντού, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες και υπανάπτυκτες περιοχές του πλανήτη. Δεν ήταν αγγλοσαξωνικό προνόμιο, ασχέτως εάν αυτοί το έκαναν/κάνουν ενίοτε καλύτερα από όλλους (κυρίως οι Αμερικάνοι-ταπεινή άποψη μου).
Εξάλλου, η συντριπτική πλειοψηφία και των αγγλοσαξώνων που θα "βάλουν τα γέλια", όπως λες, δεν ακούνε ροκ αλλά χαζοχαρούμενα ποπ. Lady Gaga και Kate Perry ακουεί ο όχλος και εις τας Αγγλίας και στο Αμέρικα.
Και, μεταξύ μας, ίσως καλά κάνει πια, με τις δήθεν-indie σαβούρες που βγαίνουν κατά κόρον σήμερα. Αλλά αυτό είναι μιά άλλη συζήτηση...
Μάλλον άλλοι πρέπει να βάλουν τα γέλια, λοιπόν.
beatfreak66
ΥΓ. Ωραία δεν είναι η Κυριακή? Μπορείς να γράφεις ολόκληρα κατεβατά για ασήμαντα πράγματα. Ή μήπως δεν είναι?...
Και για το φίλο που ερωτά… Γιατί είναι μια άλλη μορφή χούντας η τρόικα (άνευ “sic”); Για έναν απλούστατο λόγο. Γιατί έχει καταστήσει το ρόλο της Βουλής διακοσμητικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή, τώρα, δεν έχω χρόνο να γράψω περισσότερα, ας πω πως με εκφράζει απολύτως το κείμενο του Θανάση Καρτερού στο site http://is.gd/fIM6z
Ωραία τα είπε ο beatfreak.
ΑπάντησηΔιαγραφήποιο είναι το κομμάτι του Jay-Z? (τον μπαγάσα)
Έχω ανάρτηση FH... http://diskoryxeion.blogspot.com/search?q=jay-z
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, μάλιστα, thanks...
ΑπάντησηΔιαγραφήyorgos, μήπως μένεις στην Καλαμάτα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείς να μου πεις σε ποιο τεύχος είχε δημοσιευτεί το γράμμα σου;
Θα απαντήσω εφ' όλης της ύλης, αλλά επειδή δεν θα μιλήσω με αφορισμούς, συνθήματα και ψευτο-αξιώματα - όπως κάνει ο Νταλούκας εδώ και στο βιβλίο του - παρά μόνο με στοιχεία που αποδεικνύουν αυτά που λέω, ίσως χρειαστεί ν' αργήσω λιγάκι.
Manwolf Louie
Ναι Καλαμάτα.(είχαμε έπικοινωνήσει με mail με δική μου πρωτοβουλία, αλλά το 2009 μου επεφύλασσε εκπλήξεις και αμέλησα αρκετά πράγματα)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤεύχος δεν θυμάμαι (δεν έχω κρατήσει τίποτε δυστυχώς) αλλά πρέπει να ήταν 1983.Σίγουρα μετά την παρουσίαση στο περιοδικό του βιβλίου του Μάφφι και πριν τη δημοσίευση κριτικής για τα τραπεζάκια έξω του Σαββόπουλου από την Ν.Σ. για την οποία επίσης είχα στείλει επιθετικό γράμμα (και έκτοτε το έκοψα)
yorgos
ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΑ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ,Η ΟΠΟΙΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΡΓΗΗΗΗΗΣΕΙ ΠΟΛΥ- Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ, ΔΙΟΤΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΞΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ. ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΩΡΑ ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ (ΗΔΗ ΚΑΤΙ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΔΕΙΛΑ ΓΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ)ΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ ΤΟ ΡΗΘΕΝ "ΑΝΟΗΤΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΡΟΚ ΣΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ". ΘΑ ΒΡΕΙ ΑΡΑΓΕ "ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΠΗΓΕΣ" Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ? ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ... ΠΡΟΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΠΑΛΙ ΘΑ ΣΥΝΤΑΥΤΙΣΤΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ "ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΑΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ". ΑΝΤΕ ΚΩΣΤΑΚΗ... ΜΟΝΟ ΜΗΝ ΧΡΟΝΙΣΕΙΣ... ΚΑΙ Η ΦΕΤΑ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΣΟΥ...ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΣΑΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ
Μανώλη, μη «φτύνεις» τους Μοντέρνους Ρυθμούς επειδή σε ξεμπροστιάζουν στο θέμα του Clapton (με τη δημοσιευμένη φωτογραφία από το σινέ-Τερψιθέα). Αν τους έχεις, τότε, διάβασέ τους δημιουργικά και όταν – στα όποια γραφόμενά σου – νομίζεις ότι πρέπει ν’ αναφερθείς σ’ αυτούς κάνε το με σοβαρή κριτική διάθεση. Ο ερευνητής ποτέ δεν υποτιμά τις ιστορικές πηγές του – και μάλιστα τις γραπτές – όσο κι αν αυτές μπορεί να μοιάζουν ευτράπελες ή ακόμη και κατευθυνόμενες. Απεναντίας, όταν είναι αμερόληπτος και έχει διαύγεια σκέψης ακόμη και στα «σκουπίδια» θα βρει κάτι χρήσιμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξακολουθείς να αδικείς τον Αρβανίτη. Στο «ανήλικο ελληνικό ροκ» (άρθρο του ’84 υπενθυμίζω – το λέω, γιατί, τότε, οι περισσότεροι απ’ όσους έγραφαν για το «ελληνικό ροκ» στα περιοδικά είχαν μαύρα μεσάνυχτα…) δεν αναφέρεται μόνο στους Μοντέρνους Ρυθμούς, αλλά και σε άλλα έντυπα (Απογευματινή, Σώου, 13-19, Μουσική Γενιά).
Κοίτα ποιός μιλάει! Αυτός που μας πληροφόρησε για την "επιχείρηση ψαλίδι" απ' αυτά που έγραψε ο "Ελεύθερος Κόσμος"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τα "Επίκαιρα" δεν ανέφερα κάτι "δειλά", αλλά απέδειξα οτι αυτά που έγραψες μέσω του "Ελεύθερου Κόσμοϋ" ήταν μπαρούφες και ότι το περιστατικό ήταν μεμονωμένο.
Manwolf Louie
ΑΠΟ ΝΤΑΛΟΥΚΑ ΠΡΟΣ ΦΩΝΤΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Φώντα, εσύ αδικείς εμένα. Για την "υπόθεση Clapton" εξήγησα. Για να γράψω αυτά που έγραψα στο βιβλίο, βεβαίως και έλαβα υπόψιν τη φωτο που δημοσιίευσαν οι Μ.Ρ. Αλλά, έλαβα επίσης υπόψιν, την επίσημη βιογραφία του Clapton,το Guitar Player, τα ΝΕΑ (13-8-99), το Loud and Louder (Part 2, Eric Clapton before Cream), ότι υπήρχε τότε στο ιντερνετ όπως το http://www.jackbruce.com/cream/precream.htm, την αναφορά μάλιστα που υπήρχε τότε και μιλούσε για εκβιασμό (Club NOSTALGIA), και άλλα πολλά που ξεχνάω τώρα. ΤΕΛΙΚΑ, θέλησα να εξετάσω όλα αυτά και με τις ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ των ελλήνων που ήταν ΑΥΤΟΠΤΕΣ. ΌΛΑ ΑΥΤΑ, όπως καταλαβαίνεις, δείχνουν ότι έκανα μια σοβαρή έρευνα. Αντίθετα αν έμενα μόνο στη φωτογραφία, η έρευνα δεν θα ήταν σοβαρή, γιατί μια φωτογραφία, δεν απαντούσε στην βασική απορία που είχα τότε και που ήταν: ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΙ Ο ΚΛΑΠΤΟΝ ΤΗΝ ΚΟΠΑΝΗΣΕ ΑΡΟΝ ΑΡΟΝ; ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΟΥΣΑΛΗ; Ξαναλέω λοιπόν, με κίνδυνο να φανώ βαρετός, ότι αφού καμμία από τις "πηγές" δεν μου απαντούσε σε αυτή την απορία, και αφού αντίθετα οι μαρτυρίες συσχέτιζαν φωτο με κάποια ερωτική σχέση του Κλάπτον με τον Καραμουσαλή, έγραψα εκείνο το ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ με την έννοια, ότι η έρευνα έπρεπε να συνεχίσει στο μέλλον. Σχετικά με τις πηγές, αφού το θέτεις να σου διευκρινήσω. Οι ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ, το ΣΩΟΥ, η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, το 13-19, δεν αποτελούν πηγές για το ΡΟΚ ΣΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ. Και δεν αποτελούν πηγές διότι είναι έντυπα που ΣΥΜΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ με την οδηγία της χούντας να μην δημοσιεύεται τίποτα που να απηχεί το Καλοκαίρι της Αγάπης. Έτσι λοιπόν, οι ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ τους οποίους ο Αρβανίτης θεωρεί βασική πηγή (αλλά και εσύ στο βιβλίο σου, σελίδα 33), δεν μας δίνουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ της εποχής, αλλά μια πλασματική που ήθελε να περάσει η χούντα. Αναφορές για τα μεγάλα θέματα που αφορούν στην ψυχεδελική νεολαία (ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΓΟΥΝΤΣΤΟΚ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΣΤΑ ΜΑΤΑΛΑ,ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΑΓΩΓΩΝ, ΚΟΥΡΕΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΕΩΝ, ΦΥΛΑΚΙΣΕΙΣ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ (Πουλικάκος καιάλλοι), ΦΑΛΑΓΓΕΣ (Σαββόπουλος), ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΙΕΣ (υπόθεση ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ),ΧΡΥΣΟ ΚΛΕΙΔΙ, ΧΙΠΠΙΣΜΟΣ, ΚΥΤΤΑΡΟ κλπ) δεν υπάρχουν στα έντυπα που αναφέρεις σαν βασικές πηγές. Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΕΝΙΑ, ναι, είναι πηγή αλλά η ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΕΝΙΑ δεν θεωρείται βασική ούτε από εσένα ούτε από τον Αρβανίτη. Κια οι δύο ψηφίζετε σαν βασικότερη πηγή πληροφόρησης, τους ΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ. Οι Ρυθμοι, μπορεί να μας δίνουν την εικόνα της Χρυσής Νεολαίας(=ΜΠΡΑΔΕΡΟΣΙΣΤΕΡΑΚΙΑ) όπως τείνει να σβήσει στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, αλλά για την ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ, όχι μόνο δεν λένε σχεδόν τίποτα, αλλά και αυτά τα λίγα που λένε είναι υβριστικά και συκοφαντικά. Λοιπόν μην μου αναφέρεις έντυπα που χρησιμοποιήθηκαν από την χούντα για να κατασυκοφαντηθεί η ψυχεδελική νεολαία, σαν τα έντυπα από όπου θα μπορούσαμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για την ψυχεδελική νεολαία. Τα βλέπεις τα χάλια του. Αμφισβητεί ότι η ψυχεδελική νεολαία υπήρξε. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΝΤΟ....διατελώ φιλικά προς εσένα τουλάχιστον....
ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΟΥ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑΚΗ ΟΤΙ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΑΥΤΟ!!!!! ΣΥΝΕΠΩΣ ΠΡΙΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΚΑΤΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΙΘΕΤΑΙ ΥΠΟΨΙΝ ΚΩΣΤΑΚΗ. ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΕΓΩ ΘΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΑ "ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ" ΤΩΝ ΧΟΥΝΤΙΚΩΝ. ΘΑ ΤΟ ΧΑΡΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ
Μανώλη ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ για τις δημοσιεύσεις των σχολίων. Το πρώτο δικό σου σχόλιο το έλαβα σήμερα 2:31, του Αρβανίτη το έλαβα 6:12 και το δεύτερο δικό σου 6:26. Κανένα σχόλιο δεν τίθεται, ούτε έχει τεθεί ποτέ, εις γνώσιν κανενός. Έχω την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη των δημοσιεύσεων. Δεν συνδιαλέγομαι με κανέναν άλλον επ’ αυτού. ΤΕΛΕΙΑ. Και κάτι ακόμη που πρέπει να ξέρεις. Ανεξαρτήτως του πότε δημοσιεύω ένα σχόλιο, αυτό μπαίνει πάντα στη σειρά βάσει της ώρας που το έλαβα και όχι της ώρας που το δημοσιεύω (το αποφασίζει ο blogger αυτό, όχι εγώ). Δεν με γνωρίζεις προσωπικώς και μπορείς να υποθέτεις ότι θέλεις για μένα. ΕΓΩ όμως ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ (σ’ εσένα και σε όλους τους αναγνώστες) ΟΤΙ ΣΤΟ BLOG ΑΥΤΟ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ, ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΗΣΕΙΣ, ΣΟΒΑΡΟ ΔΙΑΛΟΓΟ, ΔΙΧΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΙΧΝΟΣ ΣΚΙΑΣ. ΤΟ ΕΓΓΥΩΜΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Πάμε παρακάτω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανώλη, για το θέμα του Clapton ό,τι και να πεις δεν με πείθεις, για έναν πολύ απλό λόγο. Αν ήξερες τη συγκεκριμένη photo των Μοντέρνων Ρυθμών, που αναδημοσιεύτηκε 30 χρόνια αργότερα στο Ποπ και Ροκ (και ανεξαρτήτως από τη λεζάντα) θα έβλεπες και μόνος σου πως εκείνος ο μαυροντυμένος κιθαρίστας δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον Eric Clapton. Φαίνεται καθαρά ο άνθρωπος – σιγά, μην περιμέναμε τη λεζάντα για να το επιβεβαιώσουμε. Πες μας, τουλάχιστον, ότι δεν μπορούσες να αναγνωρίσεις τον Eric Clapton να σε πιστέψουμε. Όλα τ’ άλλα, είναι λόγια, για να περνάει η ώρα.
Ρε Μανώλη (sorry για το ρε, το λέω, απολύτως φιλικά) ποιος μίλησε για «ψυχεδελική νεολαία»; Εσύ μόνο έχεις μιλήσει. Δηλαδή για ένα ανύπαρκτο «πράγμα» ή εν πάση περιπτώσει για μία υπαρκτή… μικροποσότητα μουσικών/ συγκροτημάτων, θα μας βάλεις, τώρα, να ψάχνουμε ανύπαρκτες πηγές; Παίρνεις γραμμή από 2-3 δίσκους/συγκροτήματα, που απασχολούσαν ελάχιστο κόσμο (και δεν κρίνω μόνον από τους δίσκους που πουλούσαν) και γενικεύεις, εμφανίζοντας την «ψυχεδελική νεολαία», όπως τη λες, ως συνέχεια της νεολαίας Λαμπράκη, ταυτίζοντάς την με τη «γενιά του Πολυτεχνείου»; Αυτά είναι ανιστόρητα πράγματα. Όλα αυτά τα γεγονότα που αναφέρεις (προβολή Woodstock, Μάταλα, προσαγωγές, κουρέματα, φάλαγγες κ.λπ.) δεν συνδέονται κάτω από αυτό το ιδεολόγημα που εφευρίσκεις. Θέλεις να εμφανίσεις, σώνει και καλά, το ελληνικό ροκ της περιόδου ως ένα επαναστατημένο «υποκείμενο», που πήγε κόντρα στη χούντα και ότι γι’ αυτό, δήθεν, (η χούντα) το κυνήγησε. Υποτιμάς πολύ τη νοημοσύνη των χουντικών Μανώλη Νταλούκα και αυτό, ιστορικώς, καταγράφεται, ως άποψη, «επικίνδυνο». Νομίζεις πως οι συνταγματάρχες ήταν, συλλήβδην, ηλίθιοι και άνοες, που κυνήγαγαν αδιακρίτως ό,τι έβλεπαν μπροστά τους. Όσοι υποτίμησαν, ιστορικώς, το φασισμό (παραφυάδα του οποίου υπήρξε και η ελληνική χούντα) φθάνουν σε τραγέλαφους. Να θεωρούν τους φασίστες και τους στρατοκράτες ανισόρροπους, ίνα δικαιολογήσουν τα εγκλήματά τους (των φασιστών εννοώ). Και όμως ο φασισμός είναι μία καθ’ όλα ρασιοναλιστική πολιτική θεώρηση, την οποίαν αντιπαλεύεις όντας οπλισμένος ιδεολογικώς και όχι ανοίγοντας «τρελάδικα». Εν ολίγοις. Οι άνθρωποι κυνηγούσαν ό,τι πραγματικά τους ενοχλούσε. Την «ψυχεδελική νεολαία», που λες εσύ – αν υποτεθεί πως ήταν οριοθετημένο κάτι τέτοιο – πιο πολύ ως «δούρειο ίππο» εγώ την αντιλαμβάνομαι, στην προσπάθειά της χούντας να σπάσει την όποια οργανωμένη αντίσταση. Το ίδιο συμμερίζεται, μιλώντας για τους αμερικανούς hippies, και ο Αλεξάντερ Μπρουσκώφ στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του – που το ξαναδιάβασα προσφάτως – «Η αμερικανική νεολαία σήμερα» (εκδ. Πλανήτης, περί τα μέσα των 70s, δεν αναφέρεται χρονιά), στο κεφάλαιο «Ποιος μπορεί να θορυβήσει πιο πολύ; Οι αριστεροί ή οι χίππυ’ς;». Ανοίγουμε όμως άλλη κουβέντα.
Τελικώς, η χούντα κάτι κατάφερε. Μέχρι το ’73 όμως. Μετά, τους πήρε όλους η μπάλα. Και τους «ψυχεδελονέους», όπως και τους συνταγματάρχες, που τους… προστάτευαν, «χαϊδεύοντάς» τους στα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις και τα περιοδικά τους.
Απάντηση του Manwolf Louie στις μπουρδολογίες Νταλούκα
ΑπάντησηΔιαγραφή1
Το κύμα του ροκ ξαπλώνεται. Μετά την Αγγλία κυκλοφορούν τώρα δίσκοι στον ρυθμό του ροκ στην Γερμανία, Αμερική και Σκανδιναβικές χώρες. Σύντομα και στην Ελλάδα.
Γιάννης Πετρίδης, Μ. Ρ. τ. 105, σελ. 16, 8/5/1968
Ψιλοάσχετο, βέβαια, αλλά τώρα που έπεσα πάνω του δεν μπορούσα να αντισταθώ. Τι εννοεί εδώ ο ποιητής; Μήπως είχε προβλέψει ότι πεντέμισι χρόνια αργότερα θα γινόταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου; Φέρτε μια σεζλόνγκ παρακαλώ, να ξαπλωθεί το ροκ. [Σοβαρά τώρα, όποιος κατάλαβε τι εννοεί, να απαντήσει. Το βάζω σαν διαγωνισμό, ας πούμε. Κι εγώ προς στιγμή δεν κατάλαβα, αφού όλοι, όπως κι ο Νταλούκας, μιλάνε για ροκ κι ο καθένας εννοεί άλλα, απίστευτα πράγματα].
Ρουφιάνε, δημοσιογράφε
Έχεις γίνει εντελώς ρόμπα εδώ μέσα και προσπαθώντας να δημιουργήσεις εντυπώσεις, δεν ξέρεις τι λες. Όλα όσα γράφεις τώρα, ουσιαστικά έχουν ήδη απαντηθεί στο προηγούμενο σχόλιό μου, αλλά εσύ επιμένεις και πάλι, γράφοντας τα ίδια και τα ίδια, όπως έκανες και για το θέμα Clapton.
Με αποκαλείς «γνωστό απολογητή της χούντας». Πότε έγινα απολογητής της χούντας, και μάλιστα γνωστός, τη στιγμή που είμαι παντελώς άγνωστος ως πρώην γραφιάς για τη ροκ μουσική; Ποιος είμαι, ο Πετρίδης, ή ο Μάκης Μηλάτος; Χα, χα!
Έγραψα εγώ πουθενά, ότι «η χούντα και οι υπηρέτες της, ποτέ δεν μάζευαν τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά για να τα καθυβρίσουν, να τα κουρέψουν και να τα βιάσουν ακόμη, στα χουντικά τμήματα της ασφάλειας»; Πού και πότε το έγραψα; Πάλι τα ίδια θα λέμε; Πάλι μου βάζεις στο στόμα λόγια που δεν έχω πει ποτέ; Αν συνέβαινε αυτό που λες, επρόκειτο για παιδιά που είχαν πολιτική δράση, στο φοιτητικό κίνημα (που μπορεί συμπτωματικά, λόγω μόδας, να είχαν και μακριά μαλλιά) κι όχι απλώς για «μαλλιάδες» που άκουγαν ... «πραγματικό» ροκ. Πότε πήγανε επί χούντας «ροκάδες» στην ασφάλεια; Πού το είδες αυτό, στον ύπνο σου; Και γιατί δεν το έγραψες και στο βιβλίο σου, αφού πιστεύεις ότι γινόταν, για να μας πληροφορήσεις κι εμάς ποιοι ήταν εκείνοι οι «ροκάδες» που τους ... βιάσανε; Δεν νομίζεις ότι έχεις κάποιο ιδιαίτερο κόλλημα με τους βιασμούς ανδρών; Και για τον Clapton δεν υπονοούσες ότι τον βίασαν με απειλή μαχαιριού; Να μην πω τώρα πώς εξηγείται αυτό σύμφωνα με την ψυχολογία ...
Το είπαμε, αλλά θα το ξαναπούμε: Η αστυνομία, επί χούντας, κυνηγούσε κομμουνιστές, αριστερούς και οργανωμένους αντιστασιακούς, δεν κυνηγούσε οποιονδήποτε είχε μακριά μαλλιά, ή άκουγε ροκ, έστω και ... «πραγματικό». Πάει και τελείωσε. Και για να απαντήσω εδώ και στη φίλη σου, την κυρά Φρόσω: οι Παναγούλης, Οπρόπουλος και Μουστακλής, που αναφέρει, και που όλως ... τυχαίως είναι (μαζί με τον Σαββούρα) οι μόνοι αντιστασιακοί, τους οποίους αναγνωρίζει η αγαπημένη σου χουντική εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» (27 Απριλίου 2009, βλ. εδώ: http://www.elkosmos.gr/index.php?option=com_content&view=article&catid=99:2008-10-17-07-35-43&id=1247:21-1967-&Itemid=286 ),
ναι, αν δεν το έχει αντιληφθεί, ανήκουν στην κατηγορία «οργανωμένοι αντιστασιακοί».
2
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Παναγούλης ήταν ο ιδρυτής της οργάνωσης «Εθνική Αντίσταση», ο Οπρόπουλος της «ομάδας Οπρόπουλου», ενώ ο Μουστακλής ήταν μέλος αυτής της ομάδας και συμμετείχε στο «Κίνημα του Ναυτικού». Ο Χαραλαμπόπουλος ανήκε στο ΠΑΚ, η δε Αμαλία ΦλέμιΝγκ, συνδέθηκε με την «Εθνική Αντίσταση» του Παναγούλη (βλ. τι λέει σχετικά ο Λευτέρης Βερυβάκης, http://www.energosdimotis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1150:2010-05-17-08-02-56&catid=76:2008-10-20-14-43-27&Itemid=177 )
και με μια από τις πιο γνωστές αντιστασιακές οργανώσεις, τη «Δημοκρατική Άμυνα». Και οπωσδήποτε, όλοι αυτοί, σίγουρα δεν ήταν γιεγιέδες που έγιναν αυθόρμητοι (το αντίθετο του «οργανωμένοι») αντιστασιακοί, ακούγοντας τραγούδια του Top 40 από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Αμερικανικής Βάσης. Πάντως απορώ, πώς δεν βρήκες και κανένα ποίημα του Παναγούλη για να μας το παρουσιάσεις ως δείγμα «ψυχεδελικής διάθεσης».
Για το άρθρο εκείνο, που το ονομάζεις «κατάπτυστο», το είπαμε κι αυτό. Το ξεπατίκωσες (μη παίρνοντας υπ’ όψιν, βέβαια, στοιχεία που δεν σε συμφέρανε) για να γράψεις για το ροκ του Μαστοράκη, που ακουγόταν παντού «χωρίς να ενοχλεί καθόλου τη δικτατορία» (σελ. 256) και για «τη διακίνηση ενός ψευδεπίγραφου “ροκ” [σ.σ. έτσι γενικά κι αόριστα, χωρίς να το κατονομάζεις], ενός σόου για την “καινούρια τσίχλα”, και άλλων προϊόντων που προωθούσαν μερικοί επιτήδειοι» (σελ. 298). Απ’ τη μια με έχεις αντιγράψει, κι απ’ την άλλη έχεις το θράσος να με αποκαλείς «γνωστό απολογητή της χούντας»! Πόσο μπορείς να ξεφτιλιστείς ακόμα;
Παραθέτω εδώ τι έγραφα τότε, για να μπορέσουν να τα διαβάσουν κι οι άλλοι:
«Όλοι αυτοί [έχω αναφέρει πιο πάνω, στο άρθρο, ονοματεπώνυμα μουσικών των ’60s] μαζί με πολλούς ακόμα, λιγότερο γνωστούς ή ξεχασμένους, παίζανε αξιόλογη μερικές φορές μουσική που δυστυχώς είχε συνδυαστεί με δεξιώσεις, αριστοκρατίες, υψηλές κοινωνίες, χρυσές νεολαίες, ακροδεξιές εφημερίδες (“Ελεύθερος Κόσμος”, “Ελληνικός Βορράς”), παπαδίστικες φιλανθρωπίες, σαχλούς διαγωνισμούς και πολλή, μα πολλή διαφήμιση “νεανικών προϊόντων”, από μουσικά όργανα, μέχρι αναψυκτικά, τσίχλες και ... κάλτσες!» Και, φυσικά, όλα αυτά αποδεικνύονταν από τα ντοκουμέντα που παρέθετα, δηλαδή αποσπάσματα γραφτών από τους Μοντέρνους Ρυθμούς. Είχα βάλει μάλιστα και φωτογραφία καταχώρησης-διαφήμισης για «το σόου της καινούργιας τσίχλας Darling-Melo» του Μαστοράκη, όπου συμμετείχαν οι Cinquetti και ο Δ. Σαββόπουλος.
3
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες ότι σ’ εκείνο το άρθρο έγραφα: «Για όσους δεν έζησαν το ροκ στην Ελλάδα, οι μοναδικές πηγές πληροφοριών γι αυτό, είναι οι δίσκοι και τα έντυπα της εποχής, δηλαδή το περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί». Εδώ κάνεις αυτό για το οποίο με κατηγόρησες, σε προηγούμενο σχόλιό σου, λέγοντας ότι «δια της γνωστής μεθόδου, απομόνωνε φράσεις και έστρεφε την προσοχή αλλού». Τόσο ξεφτίλας είσαι! Αφού σου είπα πιο πάνω, στην προηγούμενη απάντηση, ότι «Αυτά τα κόλπα κι ακόμα χειρότερα, είναι δική σου ειδικότητα» (επειδή ήξερα ότι τα είχες εφαρμόσει, σε σχέση μ’ εμένα, στο κωλο-βιβλίο σου), έρχεσαι τώρα να με επιβεβαιώσεις ξανά.
Τι σημαίνει λοιπόν «για όσους δεν έζησαν το ροκ στην Ελλάδα»; Ροκ στην Ελλάδα υπήρχε από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και υπάρχει μέχρι σήμερα. Εγώ όμως εκεί, γράφω συγκεκριμένα «για όσους δεν έζησαν το ροκ στην Ελλάδα ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΊΑΣ ΤΟΥ ’60» κι εσύ έρχεσαι και αφαιρείς τώρα τις λέξεις «της δεκαετίας του ’60». Δεν απομονώνεις απλώς μια φράση, αλλά αφαιρείς κιόλας απ’ αυτήν! Τέτοιες λουμπινιές κάνεις. Οπότε, ναι, στη δεκαετία του ’60 (γιατί λίγα χρόνια αργότερα, αλλάζουν τα πράγματα), η ας την πούμε «κουλτούρα» του ελληνικού ροκ εκφραζόταν και καθρεφτιζόταν μέσα στις σελίδες των Μοντέρνων Ρυθμών, πράγμα που δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Οι Μοντέρνοι Ρυθμοί έβγαλαν το 100ο και “τελευταίο” τεύχος τους (για να συνεχίσουν με άλλη ονομασία και να ξαναγίνουν Μ. Ρ. λίγο αργότερα), στις 28 Φεβρουαρίου του 1968 και τα τεύχη 98, 99 και 100 είχαν καραμπινάτα ψυχεδελικά εξώφυλλα του Νίκου Παπαθανασίου, με τον Jimi Hendrix, τους Beatles και τους Procol Harum. Τι να μας πουν τώρα μπροστά σ’ αυτά, τα αφελή σχέδια με τα μίζερα λουλουδάκια και τα γατάκια των μαθητριών που έχεις μοστράρει στο καταγέλαστο βιβλίο σου ως ... «ψυχεδελικά»!
Και μέσα στο 100ο τεύχος του περιοδικού, στο Top 50, βλέπουμε στο Νο 7 το “San Franciscan Nights” με Eric Burdon and the Animals, ενώ το “San Francisco” του Scott McKenzie, που αν θυμάμαι καλά είχε φτάσει και στο Νο 1, στις αρχές του ’68 είναι στο Νο 31, μαζί με κομμάτια των Beatles (“Hello Goodbye”, “All You Need is Love”), Donovan, Otis Redding, Procol Harum, Moby Grape, Traffic, Mamas and the Papas, Spencer Davis Group, Jefferson Airplane, Flower Pot Men (“Let’s Go To San Francisco”), Rolling Stones (“We Love You”) και Smoke (“My Friend Jack”, αυτό κι αν είναι καραψυχεδελικό!). Στο δε Top 15 των LPs φιγουράρουν τo Something Else By the Kinks, η συλλογή Flower Power (σε ετικέτα Fontana), όπως και τα Between the Buttons (Stones), Are You Experienced (Hendrix), Underground (Electric Prunes), Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band (Beatles) και Trogglodynamite (Troggs).
4
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι αυτοί οι δίσκοι, κυκλοφορούσαν σε ελληνική εκτύπωση και ακούγονταν από το κρατικό-χουντικό ραδιόφωνο, σε διαφημιστικές κυρίως εκπομπές των εταιρειών κι έρχεσαι εσύ με το αισχρό βιβλίο σου να μας μιλήσεις για ... «απαγορευμένη ψυχεδελική διάθεση»;
«Όμως το Καλοκαίρι της Αγάπης δεν φτάνει στην Ελλάδα, αφού ο χουντικός χειμώνας δεν επιτρέπει καμιά είδηση που θεωρεί ότι μπορεί να διαφθείρει την ελληνική νεολαία.» (σελ. 231). Και τώρα έρχεσαι να μας πεις και για έντυπα «που ΣΥΜΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ με την οδηγία της χούντας να μην δημοσιεύεται τίποτα που να απηχεί το Καλοκαίρι της Αγάπης»;
Σαν πολλά δεν νομίζεις ότι ήξερε η χούντα, που θα καθόταν να ασχοληθεί με το Καλοκαίρι της Αγάπης και να δώσει και ... «οδηγία»; Σε ποιους και πώς την έδωσε άραγε;
Στο τεύχος 98 των Μοντέρνων Ρυθμών (σελ. 5), υπάρχει άρθρο για τον Jimi Hendrix ο οποίος λέει:
« - Στην Αγγλία τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι στην Αμερική. Στην πατρίδα μου σε υπολογίζουν σαν μηχάνημα που παράγει χρήματα. Δεν είσαι καλλιτέχνης, είσαι μηχανή! Αντιθέτως στην Αγγλία όλα είναι τόσο διαφορετικά.»
Στη σελ. 8 του ίδιου τεύχους, βρίσκουμε άρθρο για τον Scott McKenzie, όπου μιλάει κι ο ίδιος:
«Ο θριαμβευτής του “Σαν Φρανσίσκο”
(...) Ο άνθρωπος που πούλησε 1.000.000 αντίτυπα ενός τραγουδιού, που προσκαλούσε τον κόσμο στο “Σαν Φρανσίσκο”, με λουλούδια στα μαλλιά, γεννήθηκε την πόλι Αλεξάνδρεια της Πολιτείας Βιρτζίνια. (...)
- Εδώ στο Σαν Φρανσίσκο δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στην ήρεμη σκέψι. Όταν γράφαμε το τραγούδι–επιτυχία μου, κάναμε μια μεσονύκτια συγκέντρωση με τον Πωλ Μακ Κάρτνεϋ, ο οποίος είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος, και τον Τζον Φίλιπς των “Μάμας εντ Πάπας”. Συζητήσαμε ήρεμα τις ιδέες μας. Οποιοδήποτε δημιούργημα, που έχει για συστατικά του την αγάπη και την ειρήνη θα είναι πάντα καλό. Αυτοί οι δύο φίλοι μου με συμβούλεψαν να φτιάξω κάτι απλό, όμορφο και εύκολο που θα μου έφερνε την επιτυχία και το χρήμα.
- Χρήμα – τι λες γι’ αυτό Σκοτ;
- Δεν μιλώ ούτε γι’ αυτό. Το χρήμα δεν είναι το παν για μένα.
(...)
Γεννήθηκε καλλιτέχνης και εξακολουθεί να είναι. Αγαπά τους “Χίππις”, και βρίσκει φυσικά τα λουλουδιαστά πουκάμισα και τα κρεμαστά, στο λαιμό, κουδούνια που φορά εξ άλλου και ο ίδιος
- (...) Το να γράφω κομμάτια για την ειρήνη και την αγάπη είναι σαν να ετοιμάζω την κατασκευή ενός ... εργοστασίου αγάπης.
Πράγματι είναι ερωτευμένος με τη λαϊκή μουσική. Το είδωλό του είναι ο Μπομπ Ντύλαν και λέει ότι οι Λέννον και Μακ Κάρτνευ έχουν ένα καταπληκτικό δικό τους στυλ.»
5
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά εδώ τι είναι λοιπόν; Δεν μιλάνε για Σαν Φρανσίσκο, χίππις, ειρήνη, αγάπη, κλπ;
Όλοι οι πιτσιρικάδες τα ξέρανε τότε αυτά τα δήθεν «απαγορευμένα» από τη χούντα, γιατί γι’ αυτά γράφανε και άλλα περιοδικά ποικίλης ύλης. Όλοι τα ξέρανε εκτός από σένα. Ακόμα και στα περίφημα «λευκώματα», αυτά που ρωτούσαν “Τι εστί έρως” και κυκλοφορούσαν στα σχολεία, υπήρχαν και θέματα για τους χίππις. Από πού νομίζεις είχε μάθει η Ζέφη Κόλλια για το Σαν Φρανσίσκο και τα παιδιά των λουλουδιών (σελ. 248 του τραγελαφικού βιβλίου σου); Από τους ερασιτεχνικούς σταθμούς και τον American Forces Radio Station, όπως γράφεις;
«Άλλοι τρόποι πληροφόρησης, είναι οι παράνομοι ερασιτεχνικοί σταθμοί και ο σταθμός της Αμερικανικής Βάσης. Αυτοί μεταδίδουν τις πρώτες ειδήσεις και είναι οι αγωγοί που διαρρέουν την απαγορευμένη ψυχεδελική διάθεση σην Ελλάδα» (σελ. 231). Λες και αυτοί που είχαν τους ερασιτεχνικούς σταθμούς, ήτανε οι πεφωτισμένοι που είχανε αποκλειστικές πληροφορίες (από που;) και όλοι οι άλλοι περιμένανε να μάθουνε απ’ αυτούς. Οι ερασιτέχνες στην πλειοψηφία τους ήταν και οι πιο ανίδεοι, ενώ παράνομοι ήταν πάντα. Δεν τους έκανε παράνομους η χούντα. Η επταετία, μάλιστα, ήταν και η χρυσή εποχή των ερασιτεχνών σε ποσότητα.
Όσο για το τι μετέδιδαν οι καραβανάδες της Αμερικανικής Βάσης, τα έγραψε πολύ ωραία ο Τζώννυ Καρρ (ξέρω ότι για πρώτη φορά ακούς αυτό το όνομα, επειδή είσαι εντελώς άσχετος με τη δισκογραφία του ελληνικού ροκ αλλά και με το ροκ γενικότερα) δίνοντας μια πολύ σημαντική πληροφορία:
«Η σκιά του Βιετνάμ έριχνε το απειλητικό της πέπλο. Το τοπικό κατάστημα της Αμερικανικής Βάσης με τα αφορολόγητα είδη, αρνιόταν να φέρει, για παράδειγμα, το “Eve of Destruction” του Barry McGuire, το οποίο ήταν απαγορευμένο στον AFRS, πράγμα που προκάλεσε αγανάκτηση σε μερικούς από τους Αμερικανούς φίλους μου, που ζητούσαν από μένα και άλλους να τους αγοράσουμε τον δίσκο από τα κεντρικά μαγαζιά της Αθήνας».
Όταν λοιπόν, στο σταθμό της Αμερικανικής Βάσης απαγόρευαν τραγούδι που ήταν Νο 1 στην Αμερική και κυκλοφορούσε στην Ελλάδα, καταλαβαίνουμε πόσο έγκυρη ήταν η πληροφόρηση που μετέδιδε στους ακροατές του. Και φυσικά, ήταν αδιανόητο να ακούσεις απ’ αυτόν τον σταθμό λόγια όπως αυτά του Jimi Hendrix που δημοσίευσαν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, πόσο μάλλον για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και για το αντιπολεμικό κίνημα.
Αν η «ψυχεδελική διάθεση», ήταν απαγορευμένη, όπως ισχυρίζεσαι, και οι χουντικοί ξέρανε τόσα πολλά γι’ αυτήν, θα έπρεπε να είχαν απαγορεύσει και τους Bill and the Psychedelic Band (κι αυτούς πρώτη φορά τους ακούς) για το όνομά τους και μόνο, το οποίο είχε γραφτεί στα περιοδικά Γυναίκα, Ρομάντσο, Βεντέτα, Πάνθεον, Οικογενειακός Θησαυρός, Ντομινό και στις εφημερίδες Δράσις (Θεσ/νίκης) και Η Ημέρα (Πατρών). Το τι έγραψαν αυτά τα έντυπα για το συγκρότημα, έχει δημοσιευτεί στις Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες (συνέχεια των Μοντέρνων Ρυθμών), τ. 1, σελ. 25, 13/3/1968.
6
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και «βραδιές χίππις» γίνονταν εκείνη την εποχή στα διάφορα κλαμπ:
«Μια ωραία ιδέα, έγινε αφορμή να ζήσουν οι θαμώνες του κλαμπ “Φλοίσκος”, μία αξέχαστη βραδυά. Βραδυά Χίππις συγκεκριμένα και τα … ωργισμένα νιάτα βρήκαν την ευκαιρία να ξεφαντώσουν στους ήχους του συμπαθητικού συγκροτήματος των Τρέισες». Ανδρέας Καλομάρης, Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες, τ. 1, σελ 21.
«Αν και βρισκόμαστε ήδη, στις ημέρες της Σαρακοστής, οι αποκριάτικοι χοροί συνεχίζονται. Έτσι την Δευτέρα 11 Μαρτίου στο νυκτερινό χορευτικό κέντρο “Βιπ’ς” ο τραγουδιστής Σαμ, έδωσε την τιμητική του βραδυά η οποία είχε καθαρό “χίππικο” χρώμα. Πολύχρωμες αμφιέσεις με βάσι τους, πάντοτε τα λουλούδια ήταν το υποχρεωτικό ένδυμα όλων των προσκεκλημένων.
Από το πάλκο του “Βιπ’ς” παρήλασαν με επιτυχία τα συγκροτήματα Τσινκουέττι, Μάρινερς, Λαίηζυ μπόουνς, Φερστ, Φώρμοστ καθώς και τα δύο συγκροτήματα του εν λόγω κέντρου οι Σταρς και οι Μάθους εντ Σαμ» Τεό Σαραντής, Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες, τ. 2, σελ 10, 27/3/1968
Ο Νταλούκας θα πει, βέβαια, πως επρόκειτο για ψευδεπίγραφους χίππις, αλλά εγώ παρέθεσα τα παραπάνω επειδή αποδεικνύουν ότι δεν υπήρχε ούτε καμιά οδηγία της χούντας, ούτε τίποτα το απαγορευμένο σχετικά με τους χίππις.
Θα μιλήσουμε όμως και για το ελληνικό συγκρότημα που «αναπαράγει [τότε] το [πραγματικό] ψυχεδελικό κλίμα», αφού πρώτα ξαναδιαβάσουμε τώρα τι γράφει το γελοίο βιβλίο «Ελληνικό ροκ» (σελ. 231), για να μην χάσουμε τον ειρμό.
«Όμως το Καλοκαίρι της Αγάπης δεν φτάνει στην Ελλάδα, αφού ο χουντικός χειμώνας δεν επιτρέπει καμιά είδηση που θεωρεί ότι μπορεί να διαφθείρει την ελληνική νεολαία. (...) Έτσι, τα περιστατικά που συνταράζουν την Αμερική, δεν γίνονται γνωστά, παρά μόνο σε λίγες παρέες που δημιουργούν μια υπόγεια κουλτούρα. Στην Αθήνα, αυτές οι παρέες συχνάζουν στο κλαμπ Λεωνίδας, στην Πλάκα, όπου εμφανίζονται οι MGC, το κυριότερο ελληνικό συγκρότημα που αναπαράγει το ψυχεδελικό κλίμα» (σελ. 231).
Απίθανες μπουρδολογίες! Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, για να μαθαίνουμε ποια ήταν αυτή η δήθεν «υπόγεια κουλτούρα» και οι «λίγες παρέες». Ιδού η ιστορία των MGC (Modern Greek ComBo, και όχι ComPo, όπως γράφει ο άσχετος Νταλούκας), με αδιάσειστα στοιχεία, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού που τους πρόβαλε-διαφήμιζε συστηματικά:
«Οκτώβριος: Οι “Εμ-Τζη-Σι” αλλάζουν σύνθεσι, ρεπερτόριο και εμφάνισι. Νοέμβριος: Στον “Λεωνίδα” υπογράφουν συμβόλαιο οι “Εμ-Τζη-Σι” με τη νέα τους σύνθεσι. Δεκέμβριος: Οι “Εμ-Τζη-Σι” και οι “Εσκουάιρς” πραγματοποιούν δύο θριαμβευτικές εμφανίσεις στο “Άννα-Μαρία” και ξεσηκώνουν το κοινό με τις πρωτότυπες ενδυμασίες τους και το εκρηκτικό παίξιμό τους» Θ. Σαραντής, από το άρθρο «Το Ελληνικό Μουσικό 1967», Μ. Ρ. τ. 96, σελ. 20, 3/1/1968
«Μεγάλη επιτυχία σημειώνουν οι καλλιτεχνικές βραδιές του συμπαθέστατου Λεό στο κλαμπ την Πλάκας “Λεωνίδας”... Πολλοί καλλιτέχναι της σκηνής και του πενταγράμμου, δίνουν κατ’ αυτάς το παρόν τους, δημιουργώντας μια άκρως εκρηκτική και κεφάτη ατμόσφαιρα. Ένα από τα τελευταία βράδυα, διέκρινα μεταξύ των θαμώνων την Χριστίνα Σύλβα, τον Κώστα Βουρνά [σ.σ. μάλλον τον Λευτέρη Βουρνά εννοεί] και τον Σταύρο Παράβα να χορεύουν κάτω από τους ήχους των “Εμ-Τζη-Σι” και λίγο αργότερα να χειροκροτούν μετά μεγάλης μανίας, τον Λεό στο νούμερο: «Η Αγνή του λιμανιού». Ανδρέας Καλομάρης, Μ.Ρ. τ. 95, σελ. 29, 20/12/1967
7
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παραπάνω κομμάτι, συνοδεύει και φωτογραφία των MGC με λεζάντα: «“Λεωνίδας” πρωινές ώρες... οι “Εμ-Τζι-Σι” συνεχίζουν το πρόγραμμά τους με τραγούδια του Τζίμι Χέντριξ ενώ τα ζευγάρια στην πίστα, γνωρίζουν τι πάει να πη αδιαχώρητο». Στην επόμενη δε σελίδα του περιοδικού, υπάρχει διαφημιστική καταχώρηση του κλαμπ: «Ο μαιτρ της νυκτερινής Αθήνας Λεό σας προσκαλεί σ’ ένα χορευτικό ξεφάντωμα κάτω από τους ρυθμικούς ήχους των “Εμ-Τζι-Σι”».
«Οι “Εμ-Τζι-Σι” ενθουσίασαν για άλλη μια φορά το πειραϊκό κοινό με το πραγματικό έξοχο και πρωτοποριακό ρεπερτόριό τους, που είναι Αγγλικού κύματος. Επί τη ευκαιρία θέλω να σας πληροφορήσω ότι οι “Εμ-Τζη-Σι”, οι “Εσκουάιρς”, οι “Νακς” και οι “Λούμπογκ” είναι τα μόνα προς στιγμή Ελληνικά συγκροτήματα που ακολουθούν την νέα αυτή μουσική τεχνοτροπία!» Θ. Σαραντής, Μ. Ρ. τ. 97, σελ. 7, 17/1/1968
«Τα καλλιστεία για την ανάδειξι της Μις μίνι ζυπ, την περασμένη Πέμπτη στο συμπαθητικό κλαμπ της Πλάκας “Λεωνίδας” σημείωσαν μια πρωτοφανή επιτυχία... Οι διοργανωταί ή μάλλον καλύτερα ο Λεό, που έκανε και ο ίδιος – για να δώσει ίσως το καλό παράδειγμα – την εμφάνισί του φορώντας φουστίτσα είκοσι πόντους πάνω από το γόνατο, εισέπραξε το θερμό χειροκρότημα και χάρισε το πηγαίο γέλιο στους παρευρισκομένους... Αργότερα όταν οι “Εμ-Τζι-Σι” συνέχισαν το μουσικό πρόγραμμα, είχα την ευκαιρία να διακρίνω στην πίστα πολλούς καλλιτέχνες μας, μεταξύ των οποίων τον Κώστα Βουτσά με την Έρικα Μπρόγιερ». Ανδρέας Καλομάρης, Μ.Ρ. τ. 97, σελ. 24, 17/1/1968
«Μεγάλη κίνηση παρουσιάζουν όλα τα νυκτερινά κέντρα, η οποία αυξάνεται όσο οι Απόκριες πλησιάζουν προς το τέλος τους. Έτσι τα περισσότερα συγκροτήματά μας βρίσκονται σε συνεχή δραστηριότητα, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν – το καθένα με τον τρόπο του – τους πολυπληθείς θαυμαστάς τους. Επίσης αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησαν και αρκετοί δίσκοι γνωστών και αγνώστων Ελληνικών συγκροτημάτων οι οποίοι γενικά μαρτυρούν μια άνοδο της Ελληνικής ρυθμικής μουσικής.
»Ασφαλώς ο καλύτερος δίσκος (που ηχογραφήθηκε σε Ελληνικά στούντιο) του δεκαπενθημέρου, είναι ο νέος δίσκος των “Εμ-Τζι-Σι” “Φόξυ Λαίηντυ”. Το τραγούδι αυτό είναι μια σύνθεσις του Τζίμι Χέντριξ που ερμηνεύεται μ’ έναν έξοχο τρόπο από τους δημοφιλείς και πάντοτε συμπαθείς “Εμ-Τζι-Σι”. Αν και η ηχογράφησις του δίσκου - φλιπσάιντ το “Αϊ ντον’ γουώνα ντισκας ιτ” - δεν είναι τέλεια, εν τούτοις είναι πολύ καλός. Έχει αρκετά φόντα επιτυχίας και ένα εντυπωσιακώτατο φινάλε που διανθίζεται από πρωτότυπα ηχητικά “εφφέ” σ’ ένα στυλ που εμφανίζεται για πρώτη φορά σε δίσκο Ελληνικού συγκροτήματος (...)
» Ο Νίκος Παπάζογλου αφού εμφανίσθηκε, για δύο ημέρες μαζύ με τους “Εμ-Τζι-Σι” αναχώρησε εκ νέου για την Θεσσαλονίκη». Τεό (Σαραντής), Μ.Ρ. τ. 100, σελ. 5, 28/2/1968
«Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε ο προγραμματισμένος για την Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου διαγωνισμός σέικ, στο κέντρο “Λεωνίδας”...Οι “Εμ-Τζι-Σι” έδωσαν μεγάλο κέφι και κράτησαν τα ζευγάρια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στην πίστα! Στους νικητές εδόθησαν πολλά και αξιόλογα δώρα.» Ανδρέας Καλομάρης, Μ.Ρ. τ. 100, σελ. 24, 28/2/1968
8
ΑπάντησηΔιαγραφή«Στους “Εμ-Τζη-Σι”, που συνεχίζουν να εμφανίζονται με επιτυχία στο κλαμπ “Λεωνίδας”, προσχώρησε οριστικά ο “μακρυμάλλης” μπασίστας των “Τσινκουέττι” Αντώνης. Με τη νέα αυτή προσχώρηση οι “Εμ-Τζη-Σι” πλούτισαν το ρεπερτόριό τους με επιτυχίες των “Κρημ”. Απ’ ότι δε μαθαίνω ο δίσκος τους “Φόξυ Λαίηντυ” ανεβαίνει συνεχώς σε πωλήσεις». Τεό Σαραντής, Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες (συνέχεια των Μ.Ρ.), τ. 2, σελ. 20, 27/3/1968.
«Στην Πλάκα και συγκεκριμένα στον “Λεωνίδα”, οι “Εμ-Τζι-Σι” ηλεκτρίζουν την “χρυσή νεολαία” που συχνάζει εκεί με τις άψογες σε ήχο νότες τους, με αποτέλεσμα να κρατούν συνεχώς τα ζευγάρια στην πίστα. Για τον ήχο των “Εμ-Τζι-Σι” θα ήθελα να προσθέσω, ότι τον τελευταίο καιρό το δημοφιλές αυτό συγκρότημα ξέφυγε από τον γνωστό ήχο των ελληνικών συγκροτημάτων και πλησίασε περισσότερο σ’ εκείνον των αγγλικών γκρουπ. Αξίζει λοιπόν να πάτε – αν φυσικά δεν έχετε πάει ακόμη – να τους ακούσετε, και είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιασθήτε.» Ανδρέας Καλομάρης, Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες (συνέχεια των Μ.Ρ.), τ. 2, σελ. 20, 27/3/1968.
«Με επισημότητα εδόθη την 1η Απριλίου στις πολυτελείς αίθουσες του ξενοδοχείου “Μεγάλη Βρεταννία”, ο ετήσιος χορός της Ενώσεως Συντακτών. Την μοναδική αυτή εκδήλωσι, λάμπρυνε με την παρουσία της, ολόκληρη η υψηλή κοινωνία των Αθηνών, όπου οι κομψές κυρίες και οι χαριτωμένες “ντεμπς” παρουσίασαν ό,τι καλύτερο αφορά την τελευταία λέξι της μόδας.
»Στο πρώτο μέρος της βραδυάς, επεκράτησαν οι μοντέρνοι ρυθμοί, ενώ νεαροί κύριοι με τις δεσποινίδες της ηλικίας τους, ξεφάντωναν χορεύοντας τζερκ και σαίηκ, κάτω από τους ήχους της ορχήστρας του Γεράσιμου Λαυράνου και των ρυθμικών συγκροτημάτων “Εμ-Τζι-Σι”, “Μέτεορς”, και “Νακς”. Εν συνεχεία ο κομφερασιέ Τζέρυ Φίλης, παρουσίασε τις μαθήτριες της Σχολής Ζουρούδη που χόρεψαν “συρτάκι” και λίγο αργότερα τραγούδησαν, ο Σταμάτης Κόκοτας, η Κλειώ Δενάρδου, ο Γιώργος Αναστασιάδης και πολλοί άλλοι καλλιτέχναι οι οποίοι εκράτησαν το κέφι αμείωτο, μέχρι τις πρωινές ώρες». Ανδρέας Καλομάρης, Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες (συνέχεια των Μ.Ρ.), τ. 3, σελ. 24, 10/4/1968.
Στην ίδια σελίδα υπάρχει και φωτογραφία των MGC, με τα ίδια ρούχα που ο Πουλικάκος κι ο Τριανταφύλλου φοράνε και στο εξώφυλλο του κατά τα άλλα γελοίου βιβλίου του Νταλούκα, με λεζάντα: «Πραγματικό θρίαμβο γνωρίζουν κάθε βράδυ στον “Λεωνίδα” οι δυναμικοί “Εμ-Τζι-Σι” με το ρυθμικό ρεπερτόριο και την άψογη στο πάλκο εμφάνιση».
Στο επόμενο τεύχος (4) του περιοδικού, που στο εξώφυλλο γράφει «ΜΠΗΤΛΣ Στην Αγγλία - M.G. C. Στην Ελλάδα ΕΞΟΡΜΟΥΝ...» υπάρχει ένα έγχρωμο σχέδιο των Beatles με τον Maharishi Mahesh Yogi και μια περίπου τετραπλάσια έγχρωμη φωτογραφία των MGC, που πιάνει ακριβώς το μισό εξώφυλλο. Μέσα, ο Τεό Σαραντής μας πληροφορεί ότι: «“Νοσταλγία” με τους “Τσαρμς” και “Φόξυ Λαίηντυ” με τους “Εμ-Τζι-Σι”, είναι τα δύο εμπορικότερα κομμάτια, ελληνικών συγκροτημάτων, αυτή την εποχή» (σελ. 10), ενώ ο Ανδρέας Καλομάρης γράφει και πάλι: «Οι Δυναμικοί “Εμ-Τζι,-Σι”, με τον τέλειο ήχο και τις σωστές στο πάλκο κινήσεις, ηλεκτρίζουν καθημερινώς τους πολυπληθείς φίλους που συχνάζουν στον “Λεωνίδα” με τα τραγούδια των Τζίμι Χέντριξ και Ότις Ρέντινγκ, κρατώντας τους συνεχώς στην πίστα! Το τραγούδι που σημειώνει ιδιαίτερη επιτυχία και το οποίο πρόσφατα, γύρισαν και σε δίσκο, είναι το “Φόξυ Λαίηντυ”, που κατ’ απαίτησι των θαμώνων, επαναλαμβάνεται αρκετές φορές κάθε βράδυ». Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες (συνέχεια των Μ.Ρ.), τ. 4, σελ. 24, 10/4/1968.
9
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο τεύχος 5 (8/5/1968), ο Καλομάρης έχει βάλει πάλι φωτογραφία τους MGC (σελ. 25) που φαίνονται να παίζουν στο κλαμπ, με τον εαυτό του να χορεύει μπροστά τους με κάποια κοπέλα, ενώ στο επόμενο τεύχος, που το περιοδικό ξαναπαίρνει την ονομασία Μοντέρνοι Ρυθμοί, υπάρχει μια είδηση για συμμετοχή των MGC σε έναν ... «πανευρωπαϊκό διαγωνισμό»:
«Μεγαλύτερη επιτυχία απ’ οποιαδήποτε θα μπορούσε να φαντασθή κανείς, γνωρίζει
ο διεθνής διαγωνισμός “Γιουρομπήτ - Ντάβολι” που προκήρυξαν οι “Μ. Ρ.”, τα καταστήματα Ανδρεάδη και ο Νίκος Μαστοράκης, αντιπροσωπεύοντας την μεγάλη ιταλική φίρμα “Ντάβολι - Κρούντααλ” (...) Τα συγκροτήματα που έχουν δηλώσει, μέχρι στιγμής, συμμετοχή, είναι και αυτή καθ’ εαυτήν η επιτυχία του διαγωνισμού. Τα μεγαλύτερα ονόματα της “ποπ” μουσικής στην Ελλάδα, έχουν διάθεσι να διεκδικήσουν τον τίτλο του καλύτερου ελληνικού γκρουπ, και να προβληθούν στην Ιταλία. Αναφέρουμε αλφαβητικώς: “Άιντολς”, “Εμ-Τζι-Σι”, “Πλαίη - μπόυς”, “Στορκς”, και άλλα λιγώτερο γνωστά, βρίσκονται στην λίστα αυτών που θα διαγωνισθούν για το χειροκρότημα του κοινού και, προ πάντων, για ψήφους της επιτροπής. (...) Τα συγκροτήματα που έχουν δηλώσει συμμετοχή στο “Γιουρομπήτ - Ντάβολι”, πρέπει να έλθουν σ’ επαφή με τους οργανωτές για να παραλάβουν τις πάρτες και τους δίσκους των Ιταλικών τραγουδιών που θα εκτελέσουν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ [σ.σ. η έμφαση, με κεφαλαία, είναι του ίδιου του συντάκτη του περιοδικού], οι καλλιτέχνες που θα προκριθούν. Τα βραβεία του διαγωνισμού, είναι απίστευτα για την ελληνική πραγματικότητα, και, πριν από κάθε άλλο υλικό κέρδος, παραμένει ψηλά στην συνείδησι των “ποπ”μουσικών, η ευκαιρία – μοναδική, πραγματικά – εμφανίσεως σε ξένη τηλεόρασι και η ηχογράφησι σε ξένα στούντιο». Ανώνυμος (πιθανώς ο ίδιος ο Νίκος Μαστοράκης), Μ. Ρ. τ.106, 22/5/1968.
Μετά το τέλος του άρθρου για τον διαγωνισμό, υπάρχουν μέσα σε πλαίσιο δύο συνθήματα της χούντας: «Νέοι, ακολουθήσατε το φως της αλλαγής της πορείας του Έθνους που ανέτειλε την 21ην Απριλίου 1967» και «Νέοι της Ελλάδος, η Επανάστασις έγινε κυρίως για σας».
Κάπου εδώ, μεσολαβεί η σύλληψη του Πουλικάκου και του Πολύτιμου - επειδή κάπνιζαν χασίσι - και η καταδίκη τους σε εξάμηνη φυλάκιση, οπότε οι MGC διαλύονται αναγκαστικά. Οι Μοντέρνοι Ρυθμοί (τ. 107, 19/6/1968) αναφέρουν (σελ. 5), ότι στο κλαμπ “Λεωνίδας” εμφανίζονται τώρα κάποιοι “X Ray Pictures”, ενώ στο Top 50, το δισκάκι “Foxy Lady” φτάνει μέχρι το Νο 11, για ν’ αρχίσει στη συνέχεια να πέφτει. Στο Top 15 των LPs, το “Their Satanic Majesties Request” των Rolling Stones είναι στο Νο 2 και το “Axis Bold As Love” του Hendrix στο No 5, ενώ το “Sgt. Pepper’s …” έχει πέσει στο Νο 15.
10
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην εποχή λοιπόν, που οι φυλακές και οι εξορίες ήταν γεμάτες αριστερούς (1967-69), οι άνθρωποι της δήθεν «υπόγειας κουλτούρας» ξεφάντωναν υπό τους ήχους των MGC, που έπαιζαν τραγούδια του Jimi Hendrix, του Otis Redding και των Cream, σε διαγωνισμούς σέικ και μίνι φούστας. Κι εγώ δεν λέω ότι δεν έπρεπε να ξεφαντώνουνε, αλλά δεν μπορεί ο Νταλούκας να μας παρουσιάζει το κλαμπ “Λεωνίδας” ως γιάφκα λίγων αντιστασιακών, και την ψυχεδελική μουσική ως «επικίνδυνη» για τη χούντα! Η μουσική αυτή, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν ήταν παρά μια μόδα που συνέπεσε με την πρώτη χουντική περίοδο. Ήταν μέρος του mainstream και οι διάφοροι γνωστοί ηθοποιοί, η «χρυσή νεολαία» και άλλοι κοσμικοί της εποχής, πήγαιναν στον “Λεωνίδα” να χορέψουνε, όπως πάνε σήμερα στη Βανδή ή στον Ρέμο, ας πούμε. Και δεν ήταν μόνο οι κοσμικοί που χόρευαν με τους MGC, αλλά και οι ... υπάλληλοι της ΔΕΗ, που όλοι τους ήταν διορισμένοι, πριν από τη δεξιά και μετά από τη χούντα (χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, δεν διοριζόταν τότε κανένας):
«Στον χορό των υπαλλήλων της ΔΕΗ που έγινε στο Χίλτον έπαιξαν οι “Εμ-Τζι-Σι” και εσημείωσαν για άλλη μία φορά επιτυχία». Τεό Σαραντής, Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες (συνέχεια των Μ.Ρ.), τ. 1, σελ. 11, 13/3/1968.
Στην ίδια σελίδα του περιοδικού, ο Σαραντής λέει και κάτι άλλο, που τότε, όταν έγραφα εκείνο το άρθρο, δεν το είχα προσέξει, ή δεν του είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία, επειδή το είχα θεωρήσει εντελώς φυσιολογικό:
«Στην ελληνική τηλεόρασι εμφανίσθηκαν οι δημοφιλείς “Τσαρμς” και έπαιξαν τραγούδια - επιτυχίες τους. Στην οθόνη της τηλεοράσεως πραγματοποίησαν εμφανίσεις - αστραπή οι “Άιντολς” και οι “Εμ-Τζι-Σι”.»
Ο Πουλικάκος όμως, είχε πει κάποτε για τους MGC: «Εμείς παίζαμε τα χρόνια εκείνα και ήμασταν δημοφιλείς. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να βγούμε στην τηλεόραση μας ζήτησαν να ντυθούμε αλλιώς να κουρευτούμε αλλιώς να γίνουμε διαφορετικοί». (ΤΑ ΝΕΑ, Σάββατο 26/5/1984)
Εγώ τότε, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Πουλικάκου, είχα πάρει ως δεδομένο ότι οι MGC δεν είχαν εμφανιστεί στη χουντική τηλεόραση, αλλά τώρα αποδεικνύεται το αντίθετο. Οι MGC είχαν εμφανιστεί, είτε διαφορετικοί, είτε όπως ήταν. Τουλάχιστον όμως, ο ίδιος ο Πουλικάκος παραδέχεται ότι το συγκρότημα ήταν δημοφιλές, δεν λέει ότι τους άκουγαν «λίγες παρέες» που είχαν δημιουργήσει κάποια «υπόγεια κουλτούρα».
Και γράφει ο Νταλούκας στο απαράδεκτο βιβλίο του:
«Η φυλάκιση μυθοποιεί το συγκρότημα και εφεξής, όλοι όσοι αναφέρονται στους MGC χρησιμοποιούν τον όρο underground. Οι MGC γίνονται σκοτεινοί και επαναστάτες στα νεανικά μάτια».
11
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να δούμε όμως τι στοιχεία έχουμε για μετά την αποφυλάκιση.
«Αποθεωτική υποδοχή επιφύλαξε η Θεσσαλική νεολαία σε όλα τα Αθηναϊκά αστέρια που επεσκέφθησαν τις διάφορες πόλεις της Θεσσαλίας για σειρά εμφανίσεων σε κινηματογράφους και θέατρα.
Έτσι η πρωτοβουλία αυτή του φίλου και συνεργάτου Γιάννη Πετρίδη εστέφθη υπό πρωτοφανούς επιτυχίας. “Άιντολς”, “Μάρινερς”, “Εσκουάιρς”, “Εμ-Τζη-Σι”, Ζωή Κουρούκλη, Μαίρη Αλεξοπούλου, Νίκος Αντωνίου, και Τέρης Χρυσός ήταν τα ονόματα που ενθουσίασαν τους νέους της Λαρίσης, Βόλου, και Καρδίτσας
Στο πρόγραμμα των συναυλιών της «Μουσικής Επιθεωρήσεως» συμπεριλαμβάνονται και άλλα γνωστά συγκροτήματα καθώς και γνωστοί καλλιτέχνες του τραγουδιού που θα επισκεφθούν τις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδος.» Τεό (Σαραντής), Ο Κόσμος του Τραγουδιού, τ. 1 (Μ. Ρ. 111), 21/2/1969.
Στο ίδιο τεύχος (σελ. 26-27) υπάρχει ανταπόκριση για τις συναυλίες στη Θεσσαλία, που την υπογράφει κάποιος με το ψευδώνυμο “O Ρεπόρτερ” (πιθανώς ο ίδιος ο Γιάννης Πετρίδης):
«Τα νειάτα της επαρχίας χορεύουν και τραγουδούν.
Μουσικός Συναγερμός στη Λάρισα και στο Βόλο.
Τα “Σόου” της “Μουσικής Επιθεωρήσεως” με τον Γιάννη Πετρίδη.
Ο απίθανος αριθμός των 1.600 θεατών – ρεκόρ εισιτηρίων για μια επαρχιακή πόλι – παρακολούθησε το σώου της “M. E.” Στην Λάρισα με τους “Εμ-Τζι-Σι”, τον Νίκο Αντωνίου, την Ζωίτσα Κουρούκλη και τους Μάρινερς, ενώ την ίδια ώρα τρακόσια μέτρα πιο πέρα από τα “ΔΙΟΝΥΣΙΑ” πραγματοποιείτο κάποια άλλη συναυλία. Και να σκεφθή κανείς ότι ο κινηματογράφος είναι χωρητικότητας 1.200 ατόμων.
Από το γεγονός αυτό φαίνεται καθαρά ότι οι λέξεις “Μουσική Επιθεώρηση” ασκούν μία μαγνητική έλξη στο Θεσσαλικό κοινό. Και αυτό είναι πολύ σωστό, διότι η “Μ. Ε.” περιλαμβάνει έναν κύκλο Εκπομπών – Συναυλιών – Διαγωνισμών – Εκδηλώσεων, που δημιούργησαν την καλλιτεχνική αυτή κίνηση στη Θεσσαλία, κίνηση η οποία δεν υπήρχε πριν. (…)
Οι “Εμ-Τζι-Σι” κατέπληξαν!!! Με πολύχρωμα ρούχα και με ήχους, που σε άφηναν άφωνο. Έδιναν την εντύπωσι αγγλικού συγκροτήματος. Ήταν κάτι το διαφορετικό από τα άλλα συγκροτήματα. (...)
Τέλος με εκδηλώσεις άπειρης λατρείας και ζωηρά χειροκροτήματα – περισσότερα από κάθε άλλη φορά – υπεδέχθη όλος αυτός ο κόσμος τον Γιάννη Πετρίδη, δικαιώνοντας και αναγνωρίζοντας για μια ακόμη φορά το έργο του. Όπως δε έγραψε, και η εφημερίς της Λαρίσης “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” τα σόου αυτά αποδεικνύουν την αμοιβαία αγάπη της Θεσσαλικής νεολαίας και του Γιάννη Πετρίδη».
12
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς δούμε όμως τι ήτανε κι αυτή η “Μουσική Επιθεώρησις” του Πετρίδη, που είχε υπό την αιγίδα της τους “Εμ-Τζι-Σι” και τον Τέρρη Χρυσό, και τους πήγε και στην επαρχία για να «διαφθείρουν» και την εκεί νεολαία, που πιο πριν δεν είχε ιδέα απ’ αυτά.
«Οι εκπομπές που παρουσιάζω πολλαπλασιάσθηκαν με την είσοδο του 1969. Κ.Ρ.Σ.Ε.Δ Ελλάδος: Δευτέρα – Τρίτη 12.15, Σάββατο 11.00 οι “VIP’S στο Πεντάγραμμο”, Νο 1, 2, 3 αντιστοίχως, οι οποίες μεταφέρθησαν πρωινές ώρες. Την Πέμπτη το βράδυ στις δέκα και μισή οι “Μουσικές Ξεναγήσεις” σε ειδική ηχογράφηση για την Β. Ελλάδα. Τέλος κάθε Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή στις δέκα το βράδυ από τον Σταθμό Λαρίσης η “Μουσική Επιθεώρησις”. Οκτώ εκπομπές για σας, φτιαγμένες με ιδιαίτερη προσοχή σύμφωνα με τις μουσικές σας απαιτήσεις».
Οχτώ εκπομπές, περισσότερες απ’ όσες οι μέρες της βδομάδας, έκανε ο Πετρίδης σε όλους τους ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ ραδιοσταθμούς της χούντας (ΚΡΣΕΔ = Κεντρικός Ραδιοσταθμός Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος, http://www.athina984.gr/museum/enoplwn.htm ), ενώ η εφημερίδα “Ελευθερία”, που εκθείαζε τα σόου του, όπου συμμετείχαν οι «σκοτεινοί και επαναστάτες» MGC, με τα πολύχρωμα ρούχα και το αγγλικό στυλ, ήταν εκείνη που λίγα χρόνια πριν κυνηγούσε τους Λαμπράκηδες:
«Η εφημερίδα της Λάρισας, η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και ο «ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ» έγραφε και είχε φωτογραφίες πρωτοσέλιδες δικές μας, με σταυρό πάνω, λες και ήμασταν σεσημασμένοι κακοποιοί, και έλεγε: “Λαμπράκισσες στα σχολεία. Να αποβληθούν”». Άννα Βαγενά, Το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα, Τα Δικά μας 60's - Μέρος 3ο: Χαμένη Άνοιξη (για περισσότερα: http://www.rwf.gr/interviews_senaria-new.php?id=198&interview=1&interview_id=841 )
Τα βασικά στοιχεία για τους MGC (π.χ. για τους υπάλληλους της ΔΕΗ), τα είχα δημοσιεύσει σ’ εκείνο το παλιό άρθρο. Επίσης, ο Νταλούκας, στη σελίδα 295 του βιβλίου του, έχει βάλει φωτογραφία το πάνω μέρος της τρίτης σελίδας από τον “Κόσμο του Τραγουδιού”, όπου γράφει: «Νέοι της Ελλάδος, η Επανάστασις της 21ης Απριλίου έγινε για σας», την οποία είχα δημοσιεύσει κι εγώ, αλλά δεν την πήρε από μένα, πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον έπιασε το περιοδικό στα χέρια του και είχε τη δυνατότητα να το διαβάσει. Ωστόσο, ως «ερευνητής» του κώλου, προτίμησε να αποκρύψει τα στοιχεία που είχα παραθέσει (ποιος τα θυμάται τώρα, σου λέει, μετά από 22 χρόνια, αφού απευθυνόταν σε ένα εντελώς διαφορετικό κοινό), όπως και τις συναυλίες του Πετρίδη, για να γράψει ότι οι MGC έγιναν «σκοτεινοί και επαναστάτες στα νεανικά μάτια»! Ή μήπως είναι τόσο βλάκας, ώστε δεν μπορούσε να ερμηνεύσει τι σήμαιναν όλα αυτά;
Θα συνεχίσω, φτάνοντας μέχρι το 1973 και το Πολυτεχνείο, αλλά υπομονή.
Manwolf Louie
Δέν ξέρω εάν οι MGC είχαν εμφανισθεί στην τηλεόραση, αλλά ξέρω πως σίγουρα είχαν εμφανισθεί σε Επίκαιρα της εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για του λόγου το αληθές, στο παρακάτω link και ειδκότερα γύρω στο 8.20 λεπτό του βίντεο, θα δείτε τους MGC με τον Πουλίκα να παίζουν στην Πλάκα τις Απόκριες του 1968 το "My Friend Jack" των Smoke.
Το link:
http://mam.avarchive.gr/portal/digitalview.jsp?get_ac_id=1124&thid=1933
Εάν ψάξετε σε αυτό το site θα βρείτε και πολλά άλλα σχετικά πραγματάκια (Stormies "Try Try Try" κ.α.). Απλά θέλει αρκετό ψάξιμο.
beatfreak66
Ντοκουμέντο. Δεν το είχα δει. Το “My friend Jack” των Smoke είχε κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή (1967) στην Ελλάδα, σε 45άρι από την Columbia. Τα στοιχεία: “My friend Jack/ You can take it” [Columbia SCMG 370].
ΑπάντησηΔιαγραφήκύριε Φώντα Τρούσα, θα ήθελα, σαν υπεύθυνος του μπλόγκ, να μου πείτε άν αισθάνεστε την ανάγκη να παρατηρήσετε τον κ Μanwolf Louie ή αλλοιώς Αρβανίτης,όπως κάνατε μαζίμου όταν τον αποκάλεσα παρλαπίπα,για τα παρακάτω :
ΑπάντησηΔιαγραφή1ο απο που προκύπτει ότι ο Ελεύθρος Τύπος είναι η αγαπημένη μου χουντική εφημερίδα,
2ο απο που κι ως πού κυρά Φρόσω και
3ο απο που κι ως που φίλος μου ο Μ.Νταλούκας [τον άνθρωπο ΔΕΝ τον γνωρίζω ΚΑΘΟΛΟΥ]
ΦΡΟΣΩ ΧΑΣΙΩΤΗ
Θα σας απαντήσω κυρία Χασιώτη. Έχω τονίσει πολλές φορές, δίνοντας αν θέλετε και προσωπικώς ένα στίγμα και μία «κατεύθυνση», πως τα σχόλια θα πρέπει να είναι κόσμια. Αν θυμάμαι καλά χρησιμοποιήσατε τον χαρακτηρισμό «παρλαπίπας» άνευ λόγου και αιτίας και δίχως ουσιαστικά να προκληθείτε. Γι’ αυτό και η παρατήρησή μου (τότε). Γνωρίζετε, βεβαίως, πως όταν κάποιος ανοίγει έναν ασκό, μία μόνον περίπτωση υπάρχει ώστε να τον κλείσει ο ίδιος (τον ασκό). Να ανακαλέσει την ύβριν, ή το χαρακτηρισμό. Σε κάθε άλλη περίπτωση προκύπτει «ζήτημα».
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο διάλογο που έχει ανάψει ανάμεσα στον Μανώλη Νταλούκα και τον Κώστα Αρβανίτη, διαβάστηκαν κάποιες βαριές κουβέντες. Η πιο βαριά όλων (κατά τη γνώμη μου) είναι εκείνο το «απολογητής της χούντας» που ειπώθηκε από τον Νταλούκα στον Αρβανίτη, και που ήταν – πάντα με βάση το συγκεκριμένο κείμενο στη Μουσική, το οποίον έχω υπ’ όψιν μου – εντελώς αστήρικτη και επί της ουσίας υβριστική. Κάπως θα πρέπει να αντιδράσει και ο άλλος, σε μία τέτοια κατηγορία. Δεν νομίζετε;
Άφησα, λοιπόν, το διάλογο ελεύθερο ανάμεσα στους δυο τους να εξελιχθεί, γνωρίζοντας πως θα υπάρξουν αναπόφευκτα κάποιοι χαρακτηρισμοί· για τους οποίους, πάντα ελπίζω, να μην ξεπεράσουν (οι χαρακτηρισμοί) τα όρια. Γνωρίζουν, καλά, και οι δύο συνομιλητές, πως μόνο με τα επιχειρήματα θα κερδίσουν (όχι τις εντυπώσεις), αλλά τον σεβασμό όσων παρακολουθούν την κουβέντα τους.
Παρακαλώ, ο γνωστός Αρβανίτης να απαντάει επί της ουσίας και όχι με κατεβατά και άσχετες λεπτομέρειες. Πλάκα έχει αλλά κουραζόμαστε από τον "οίστρο" γραφής του. Έφθασε μέχρι το 1968 και δεν απάντησε ακόμη στις ΒΑΣΙΚΕΣ ερωτήσεις. Θυμίζω μερικές.
ΑπάντησηΔιαγραφή1-ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΡΑΣΟΥΝ ΤΟΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΗΤΟΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΝΤΕΡΕΥ, ΧΙΠΠΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ;
ΤΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΘΕΙ ΟΙ "ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ" ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΡΝΩΝ ΡΥΘΜΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΕΦΕΡΑΝ ΤΙΠΟΤΑ;
2-ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΥΤΑ ΕΦΘΑΣΑΝ ΣΑΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ; ΕΙΧΑΝ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ; ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΝΑΛΟΓΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΕΑΝ ΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΤΑΙ ΑΥΤΗ ΣΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ "ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ" ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ;
3-ΚΑΙ Ο ΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΛΕΥΡΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΧΟΥΝΤΙΚΟΙ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΟΤΙ ΕΘΕΣΑΝ ΣΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΞΕΠΕΜΠΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ "ΜΟΛΥΝΘΕΙ" Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΑΝ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ "ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ" ΚΑΙ ΠΑΡΘΗΚΑΝ "ΜΕΤΡΑ". ΛΕΝΕ ΨΕΜΜΑΤΑ ;
ΚΑΙ ΕΑΝ ΟΧΙ, ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΤΑ "ΜΕΤΡΑ" ΑΥΤΑ;
4-ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΑΛΑ; ΤΥΧΑΙΟ;
Στην επιχειρούμενη αλλοίωση της Ιστορίας και της Αισθητικής, παρακαλείται ΕΠΙΣΗΣ και ο ΦΩΝΤΑΣ να πάρει θέση. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ. Η ερώτηση που απευθύνεται στον καλό ερευνητή Φώντα:
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ MGC, ΘΕΩΡΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΧΑΖΟΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑΚΙ ΤΗΣ ΜΙΝΙΦΟΥΣΤΑΣ. ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ "ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ" ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ, ΑΝΑΦΕΡΩ ΣΑΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟ ΦΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝ ΛΕΥΚΩ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ. Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΘΑΨΙΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΑΙΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΕΧΝΗΣ ΣΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΣΥΜΦΩΝΟ ΦΩΝΤΑ;
Περιμένοντας και τα υπόλοιπα του Αρβανίτικου κεφαλιού του,
Διατελώ ξεκαρδισμένος στα γέλια
ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ
κΤρούσα σας έγραψα επι προσωπικου και εσείς μου απαντάτε για άλλους.Δεν με ενδιαφέρουν τα λεγόμενα των Αρβανίτη-Νταλούκα.Σε εμένα εκφράστηκε έτσι ο κΑρβανίτης, περί κυράς Φρόσως,χουντικής εφημερίδας κι αν είναι φίλος μου ο κΝταλούκας,σας λέω για μια ακόμα φορά ότι ΔΕΝ τον ΓΝΩΡΙΖΩ.Αλλά απο που προκύπτουν όλα τα παραπάνω που με στολίζει ο κΑρβανίτης, τον οποίον επίσης δεν τον γνωρίζω αλλά θρασύτατα εκφράζεται έτσι μαζί μου ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΡΟΣΩ ΧΑΣΙΩΤΗ
Αγαπητή κυρία Χασιώτη, έγραψα στο προηγούμενο σχόλιό μου:
ΑπάντησηΔιαγραφή«αν θυμάμαι καλά χρησιμοποιήσατε τον χαρακτηρισμό «παρλαπίπας» άνευ λόγου και αιτίας και δίχως ουσιαστικά να προκληθείτε. Γι’ αυτό και η παρατήρησή μου (τότε). Γνωρίζετε, βεβαίως, πως όταν κάποιος ανοίγει έναν ασκό, μία μόνον περίπτωση υπάρχει ώστε να τον κλείσει ο ίδιος (τον ασκό). Να ανακαλέσει την ύβριν, ή το χαρακτηρισμό. Σε κάθε άλλη περίπτωση προκύπτει ‘ζήτημα’».
Που απευθυνόταν αυτό, κυρία Χασιώτη; Σ’ εσάς βεβαίως. Ήσασταν επιθετική στα πρώτα σας σχόλια. Γράψατε για «παρλαπίπες» και ότι «...μάλλον Βορίδη και Αδωνη ψηφίζεις σήμερα…», απευθυνόμενη στον Κώστα Αρβανίτη. Εμένα, αν μου τα λέγατε αυτά – επειδή οι απόψεις μου για τα θέματα που εξετάζονται είναι συναφείς μ’ εκείνες του Αρβανίτη – δεν θα σας έλεγα κι εγώ κάτι; Ε όχι και ότι ψηφίζουμε μεταμελημένα πρωτοπαλίκαρα του Παπαδόπουλου, κυρία Χασιώτη, επειδή οι φοιτητές που αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο και η χαϊδεμένη «ψυχεδελική νεολαία» δεν ταυτίζονται στη συνείδησή μας.
Θέλω να πω, με άλλα λόγια, πως δεν ήσασταν και τόσο προσεκτική στους χαρακτηρισμούς σας από την αρχή. Γι’ αυτό λέω και ξαναλέω πως πριν γράψουμε κάποιο σχόλιο θα πρέπει να το περνάμε από κρησάρα μόνοι μας. Εγώ, για την ώρα, όπως βλέπετε, δεν έχω περάσει από κρησάρα κανένα σχόλιο αναγνώστη. Βοηθήστε με κι εσείς όμως.
Μανώλη Νταλούκα. Κατ’ αρχάς θα σου πρότεινα να μην γράφεις συνεχώς με ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Δεν κερδίζεις έτσι το… δίκιο σου, ούτε αποκτάς μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τραβάς το πράγμα, δίχως λόγο. Θέλεις να κάνουμε το blog καφενείο, και να συζητάμε κάθε φορά για ό,τι σ’ αρέσει, αλλάζοντας την ατζέντα συνεχώς, πετώντας «κοτρώνες» και πηγαίνοντάς την (την κουβέντα) όπου εσύ γουστάρεις. Αυτή δεν είναι συζήτηση. Θα καταντήσουμε χειρότερα και από τα «παράθυρα». Κανείς δεν πρόκειται να μας παρακολουθήσει, έτσι. Εγώ, προσωπικώς, δεν πρόκειται να σου πω, τώρα, τη γνώμη μου για τους MGC, ούτε για το Σιδηρόπουλο· αν και για τον δεύτερο έχω γράψει πράγματα στο blog. Διάβασέ τα άμα θες, αλλά μη μου ανοίξεις, τώρα, κουβέντα. Αν το επιθυμείς κι εσύ μπορούμε να βρεθούμε, κάποια στιγμή, από κοντά, να πιούμε ένα κρασί και να τα πούμε. Κάτι που σου πρότεινε και ο Αρβανίτης από την αρχή δηλαδή (16/9) – «Άντε, κι όταν αρχίσουν τα όργανα να έρθεις κάνα βράδυ να τα π(ι)ούμε...» – και το πέρασες στο ντούκου.
Στο ξαναλέω, Μανώλη. Δεν μπορούμε να συζητάμε στο blog, κάθε φορά – και δίχως να έχουν απαντηθεί τα προηγούμενα, που έχεις θέσει – τις νέες σου… απορίες.
επι της ουσίας...ουδέν !
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΧ
Τελικά όταν παίζεις σε ξένο γήπεδο αυτά παθαίνεις κ Νταλούκα και κυρία Χασιώτη.Τον τελευταίο λόγο των έχουν άλλοι...σε κακό μπελά σας έβαλε απο τον...Αύγουστο ο Καββαδίας.Εκείνος δεν μίλησε...τυχαίο ? δεν νομίζω ! Δεν πρόκειται να βγάλει κανείς άκρη.'Ολο αυτό μου φαίνεται παλιμπαιδισμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ.Πρίντεζης
ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΩΝΤΑ...Ούπς...σόρρυ. Αγαπητέ Φώντα, δεν πρόκειται για καινούργια ερωτήματα, αλλά για προηγούμενα. Αν δεν τα κατάλαβες λυπάμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με την Φρόσω Χασιώτη, δεν την γνωρίζω αλλά ειναι συμπαθέστατη. Έχει δίκιο. Τι είπε που θεώρησες υβριστικό; Ονόμασε τον Αρβανίτη παρλαπίπα. Είπε μια αλήθεια. Η λέξη παρλαπίπας, δεν είναι βρισιά, περιγράφει ΄κάποιον που είνια φλύαρος. Παρλαπίπας=Φλύαρος. Συνεπώς δεν είναι βρισιά, είναι επίθετο που του ταιριάζει. Έλεος πια, κι εγώ τον παρακαλώ να είναι πιο σύντομος. Αραδιάζει κατεβατά επί κατεβατών, που θα μπλοκάρει το μπλόγκ! Ας γίνει λιγότερο παρλαπίπας, ώστε να μπορούμε να τον διαβάζουμε.
Ούτε εγώ τον έβρισα. Τον είπα "απολογητή της χούντας". Η λέξη "απολογητής" σημαίνει αυτός που υπερασπίζεται κάποιον άλλο. Αυτός λοιπόν, με τα όσα μέχρι τώρα γράφει δεν υπερασπίζεται την χούντα; Εσύ τι λές; Για να μην γίνω κι εγώ παρλαπίπας, θα δώσω μόνο ένα παράδειγμα. Την υπόθεση των μαλλιών. Γράφει λοιπόν ο Κ.Αρβανίτης ότι η χούντα δεν σε κούρευε, δεν σε πείραζε αν δεν ήσουν κομμουνιστής. Λοιπόν, όλοι αυτοί που λένε ότι τους έπιασαν και τους κούρεψαν ψέματα λένε; Εμένα με έπιασαν. Τον Τουρνά τον έπιασαν. Τον Σαββόπουλο τον έπιασαν και τον βασάνισαν. Ο Τζονιχάκης λέει ότι τον κούρεψε ο ίδιος ο Λαδάς και τον διαπόμπευσαν μετά στην Πλάκα. Ο Καφετζόπουλος, επίσης μιλά για τα κουρέματα των ροκάδων. Ο Φαληρέας, γράφει πως τον έπιασαν, τον πήγαν στην Ασφάλεια και τον έδειραν. Ο Πολύτιμος, πιστοποιεί όλα αυτά. Ο Πουλικάκος επίσης. Η Γλέζου, περιγράφει τα μπλόκα που έστειναν οι ασφαλίτες και μάζευαν τα παιδιά και τα κούρευαν στην Πλάκα. Ψέματα λένε όλοι αυτοί; Ο Αρβανίτης λέει ότι όλοι αυτοί, κι εγώ μαζί, λέμε ψέματα΄. Βγάζοντας ψεύτες εμάς, δεν βγάζει λάδι τη χούντα; Δεν είναι λοιπόν υπερασπιστής της; Για να μην τρελαθούμε δηλαδή. Συνεπώς, το επίθετο που χρησιμοποιώ, δεν είναι υβριστικό, είναι πραγματικό. Άσχετο αν δεν του αρέσει. Ούτε στους χουντικούς άρεσε να τους λες χουντικούς, αλλά χουντικοί ήταν. Λοιπόν απολογητής της χούντας είναι. Και αυτό δεν βγαίνει τόσο από την ιστορία με τα μαλλιά, αλλά από το γεγονός, ότι παντού βγάζει λάδι την χούντα. Τίποτα κακό δεν έκαναν στο ροκ, οι ραδιπειρατές λειτουργούσαν, τα περιοδικά έγραφαν για τα πάντα, υπήρχε πλήρη ελευθερία στη νεολαία, και μόνο σε πείραζαν αν ήσουν κομμουνιστής. Αυτή είναι η θεωρία του που αποτελεί και την μεγάλη υπεράσπιση των άρρωστων χουντικών εγκεφάλων. Λες ότι οι απόψεις σου είναι όμοιες με τις δικές του. Κακώς το λες αυτό. Δεν μπορεί να είναι ίδιες. Κάτσε και σκέπσου το πάλι.
Ώστε λοιπόν και παρλαπίπας και απολογητής της χούντας είναι. Αλλά είναι και συκοφάντης. Αφήνει να εννοηθούν πράγματα. "Μιλημένη" η Φρόσω, "Ρουφιάνος" εγώ, αλλού υπονοεί ότι τη βρίσκω με βιασμούς, αηδιαστικά πράγματα ενός κοινού συκοφάντη. Που το είδε ότι η κοπέλα αγαπά τον Ελεύθερο Κόσμο; Τέλος πάντων, στο θέμα τέχνης, μην απαντήσεις. Γιατί, αν πεις τη γνώμη σου για τα συγκροτήματα που έχει θάψει ο γνωστός παρλαπίπας, ή θα τσακωθείς μαζί του ή θα σχίσεις το βιβλίο σου. Οπότε καλύτερα άστο.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ
Γ. Πρίντεζη δεν τα λες καθόλου καλά. Τι «ξένα γήπεδα» και παραμύθια. Σέβομαι όλους τους αναγνώστες το ίδιο. Και τον Μανώλη Νταλούκα και την κ.Χασιώτη και οποιονδήποτε άλλον. Εδώ συγκρούονται απόψεις και όχι «πρώτοι» και «τελευταίοι» λόγοι. Επειδή διαφωνούμε (κάποιοι – εμείς που διαφωνούμε) με τον Νταλούκα σημαίνει ότι παλιμπαιδίζουμε; Κουβέντα γίνεται. Προσπαθώ, μάλιστα, να την κρατήσω σε μια διαδρομή, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο απ’ ό,τι φαίνεται. Κι ούτε… παθαίνει κανένας τίποτα, όταν συμμετέχει σε μια συζήτηση προβάλλοντας επιχειρήματα και όχι ό,τι, κάθε φορά, του έρχεται στο κεφάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά για το άλλο που λες… τι να απαντήσει ο Καββαδίας; Για τα τρία λόγια που έγραψε και τα τέσσερα λάθη που έκανε; Σε παρακαλώ. Μη μας πηγαίνεις πάλι πίσω, σε θέματα που δε χωρούν δεύτερη κουβέντα.
Κόλλησες με τα «μαλλιά» Μανώλη – και παρ’ όλα αυτά κάνεις γαργάρα το πιο βασικό. Πότε έγιναν αυτά που περιγράφεις; Όπως σου είπαμε (και ο Αρβανίτης κι εγώ) η χούντα δεν είχε την ίδια πολιτική για τα μαλλιά καθ’ όλη την επταετία. Αυτό σου λέμε και σου ξαναλέμε – και δεν θες να το καταλάβεις. Εσύ, τραβάς μιαν οριζόντια γραμμή και ισοπεδώνεις τα πάντα. Ως ερευνητή αυτό δε σε τιμά. Πρέπει να είσαι σε θέση να διακρίνεις τις λεπτές ή τις χοντρές διαφορές και δεν το κάνεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο βιβλίο μου, όσον αφορά, στο «Εν Λευκώ» γράφω για δύο τραγούδια (μόνο δύο) του Σιδηρόπουλου που ξεχωρίζουν. Τα άλλα («Η», «Voodoo child», «Αντεργκράουντ με στρας») – όπως επίσης γράφω –, τα θεωρώ «αβανταδόρικα» και «περιχαρακώσεις του περιθωριοποιημένου χώρου». Το ίδιο λέω και τώρα. Το «Φλου» το θεωρώ σημαντικό άλμπουμ για το ελληνικό ροκ, κυρίως γιατί αν και αποτυπώνει ένα χώρο (εγώ τον λέω «περιθώριο») το κάνει με μια πιο δημιουργική ματιά (δεν είναι «Εν Λευκώ»). Τα ίδια υποστηρίζω και τώρα.
Κατά τα λοιπά επιμένεις σε χουντο-χαρακτηρισμούς που δεν στέκουν. Το να λες «βγάζοντας ψεύτες εμάς, βγάζει λάδι τη χούντα» είναι δικό σου συμπέρασμα, παντελώς αστήρικτο. Το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο.
Πάντως, ένα σου λέω, Μανώλη. Δεν θα επιτρέψω για πολύ να συνεχιστεί αυτή η κουβέντα στο blog – οπουδήποτε αλλού ευχαρίστως – γιατί ανακυκλώνουμε (εξ αιτίας σου) διαρκώς τα ίδια πράγματα. Δεν πείθεσαι για τίποτα. Αλλάζεις διαρκώς την ατζέντα. Προσθέτεις κάθε φορά και διαφορετικά πράγματα – ενώ κατά βάση κριτική γίνεται μόνο στα του βιβλίου σου. Εγώ, λοιπόν, από τη μεριά μου θα κλείσω τον κύκλο όπως τον ανοίξαμε κινδυνεύοντας να με… σιχαθούν οι αναγνώστες. Θα μεταφέρω αυτολεξεί το απόσπασμα του βιβλίου σου για τον Clapton. Θα παρεμβάλλω ανάμεσα (δυστυχώς με κεφαλαία – γιατί τα σχόλια δεν δέχονται πλάγια ή bold γράμματα) τις δικές μου ενστάσεις και απορίες και δεν θα ξανα-απαντήσω. (Εκτός, αν είναι επί προσωπικού). Αν θες ν' απαντήσεις εσύ κάνε το. Για να τελειώνω, εγώ τουλάχιστον, με κάποιο τρόπο.
Γράφει, λοιπόν, ο Μανώλης Νταλούκας (τα κεφαλαία γράμματα είναι οι παρεμβάσεις μου):
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα από τα καλύτερα συγκροτήματα της Χρυσής Νεολαίας ήταν οι Juniors. Τον Οκτώβριο του 1965 (ΤΗΝ 10η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ), ο Θανάσης (ΘΑΝΟΣ) Σουγιούλ, μέλος του συγκροτήματος έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα που στάθηκε μοιραίο για άλλους ακόμη τέσσερις φίλους του (ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΣΤΑΘΗΚΕ ΜΟΙΡΑΙΟ, Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ – ΚΑΡΑΚΑΝΤΑΣ – ΓΛΙΤΩΣΕ). Στο αυτοκίνητο επέβαινε και ο κιθαρίστας των Juniors Αλέκος Καρακαντάς, που ήταν ο μόνος από την παρέα των πέντε που γλίτωσε τον θάνατο (ΑΡΑ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΙΡΑΙΟ), έμεινε όμως για πάντα με πρόβλημα στο χέρι. Οι υπόλοιποι του συγκροτήματος πήραν στη θέση του Καρακαντά, έναν Άγγλο κιθαρίστα που βρισκόταν τότε στην Ελλάδα και αργότερα «ανακάλυψαν» πως ήταν ο Eric Clapton (ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΠΩΣ… ΣΤΗΝ ΜΠΑΝΤΑ ΜΠΗΚΕ Ο ERIC CLAPTON, ΤΟY ΟΠΟΙΟΥ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ – ΜΕ ΑΝΩΝΥΜΟΝ ΕΠΑΙΖΑΝ; – ΑΓΝΟΟΥΣΑΝ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΗΤΑΝ Ο ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ ΤΩΝ YARDBIRDS). Λέγεται (ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ;) ότι ο Clapton έμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1965 με το συγκρότημά του και μετά έφυγε για την Αγγλία (ΛΑΘΟΣ. ΕΦΥΓΕ ΓΥΡΩ ΣΤΙΣ 23/10. ΗΔΗ ΑΠΌ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 42 ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΡΝΩΝ ΡΥΘΜΩΝ ΤΗΣ 10/11/1965, ΣΤΗ ΣΕΛ.6, Ο ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ ΛΕΕΙ: «ΤΩΡΑ ΟΙ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ, ΕΜΕΙΝΑΝ 4, ΧΩΡΙΣ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑ – ΕΦΥΓΕ ΚΙ Ο ΑΓΓΛΟΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ…»), αφού όμως πρώτα συμμετείχε σε συναυλία (17 Οκτωβρίου 1965) αφιερωμένη στη μνήμη του Σουγιούλ. Η ιστορία αυτή είναι σκοτεινή και ακόμη ανεξακρίβωτη (ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΝΕΞΑΚΡΙΒΩΤΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ – ΓΙΑ ΕΜΑΣ – ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΤΑΛΟΥΚΑ. Ο CLAPTON ΠΑΙΖΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΤΕΡΨΙΘΕΑΣ ΚΑΙ, ΦΥΣΙΚΑ, ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΡΝΩΝ ΡΥΘΜΩΝ. ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΠΑΝΕΥΚΟΛΑ – ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙ Η ΛΕΖΑΝΤΑ. ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ, ΠΩΣ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο CLAPTON, ΚΑΙ ΟΙ ΛΑΔΙΚΟΣ, ΚΟΝΤΟΓΟΥΡΗΣ, ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ, ΚΑΛΛΙΒΡΕΤΑΚΗΣ – ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑΝ ΠΡΙΝ ΒΓΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΤΑΛΟΥΚΑ). Δεν είμαστε σίγουροι αν ο Άγγλος κιθαρίστας που εμφανίζεται στη συναυλία αυτή, ήταν πραγματικά ο Eric Clapton (ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΙΓΟΥΡΟΙ, ΟΣΟΙ ΕΙΧΑΜΕ ΔΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ – Ο CLAPTON ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ) και όχι κάποιος άλλος από την παρέα των Άγγλων μουσικών που είχαν έρθει μαζί του στην Ελλάδα (ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΛΛΟΣ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ – Ο CLAPTON ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ). Δεν γνωρίζουμε ακόμη κάτω από ποιες συνθήκες έφυγε εσπευσμένα (ΕΙΧΑΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ 1994 ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ HARRY SHAPIRO ΣΤΟ MOJO, ΤΟ ΟΠΟΙΟ «ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΑΝ» ΟΙ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ-ΚΟΝΤΟΓΟΥΡΗΣ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΖΟΟ). Ο ίδιος αρνείται να μιλήσει (ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ – ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ, ΠΑΝΤΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ), ενώ ξένοι δημοσιογράφοι έγραψαν (ΠΟΙΟΙ;) ότι είναι μια ιστορία που δε θέλει να θυμάται (ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΤΗ ΘΥΜΗΘΕΙ…), αφού συνδέεται με εκβιασμό (ΠΟΘΕΝ Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ;) που του έκαναν κάποιοι (ΠΟΙΟΙ;) στην Ελλάδα.
ΤΕΛΟΣ
Καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία που παραθέτει ο Manwolf Louie από τους Μοντέρνους Ρυθμούς και επίσης το link του beatfreak66 με τα video όπου απ' ότι βλέπω έχει πολύ ψωμί.
Αλέξανδος
Αγαπητέ Φώντα, προφανώς δεν ξέρεις ελληνικά. Μπερδεύεις το μοιραίο με το θανατηφόρο. Όταν λέμε κάτι "μοιραίο" έχει πολλές έννοιες. Η πρώτη είναι "το προκαθορισμένο από τη μοίρα". Λέμε δηλαδή, ήταν μοιραίο να γίνει. Η δεύτερη έννοια είναι μοιραίο=καταστροφικό, μοιραίο λάθος. Υπάρχει ακόμη και η τρίτη έννοια της γοητείας, λέμε δηλαδή μοιραία γυναίκα. Υπάρχει και το μοιραίο, όχι όμως ως επίθετο ΑΛΛΑ ΩΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ, που έχει την έννοια του θανάτου. Το μοιραίο (σκέτο, χωρίς να ακολουθείται από ουσιαστικό) ισοδυναμεί με τον θάνατο. Συνεπώς, όταν γράφω εγώ "μοιραίο δυστύχημα" προφανώς το μοιραίο επέχει τη θέση επιθέτου και έχει την έννοια του καταστροφικού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα που δεν κατέχεις καλά την ελληνική γλώσσα, θα σε βοηθούσε στο έργο σου.
Γιατί όμως το δυστύχημα ήταν καταστροφικό και για τον Καρακαντά, αφού αυτός δεν σκοτώθηκε; Πρώτον διότι του δημιούργησε μονίμο πρόβλημα στο χέρι, άφησε για πάντα πια την κιθάρα και του δημιούργησε ανεπανόρθωτο ψυχολογικό πρόβλημα. Το δυστύχημα εκείνο έγινε ο μόνιμος εφιάλτης. Ουσιαστικά εκείνο το δυστύχημα τον καταστρέφει και τον ρίχνει στην πρέζα. Άρα είναι μοιραίο γι αυτόν.
Για ΌΛΑ τα υπόλοιπα έχω απαντήσει. Θέλω μόνο να σημειώσω ότι αναφορές για το θέμα αυτό, ΥΠΉΡΧΑΝ και άλλες, πολύ πιο νωρίς και πολύ βασικότερες από αυτές που αναφέρεις. Αλλά κάτι που δεν κατάλαβες και μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Το αν ήταν ο Clapton ή όχι στη φωτογραφία, λίγο ενδιέφερε τότε την έρευνα. Το μεγάλο ψάρι είναι αλλού και αυτό είναι 1- τι έγινε πραγματικά τότε στο Igloo και 2-Τι ρόλο έπαιζε ο Καραμουσαλής. Αυτά ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΑΝ ούτε εσένα ούτε τον γνωστό Κωστάκη. Μείνατε σαν τους χαζοραγιάδες που λένε Αμάν παιδιά στην πατρίδα μας ήρθε ο Μαχαρίσι. Και αρέσκονται να κοιτούν μόνο μια φωτογραφία. Κι εγώ αν σου δείξω τον Κλάπτον να τρώει στην Πλάκα σουβλάκι, τι έκανα; Το μεγάλο θέμα είναι να κατανούμε τις εποχές, να φωτίζουμε σκοτεινά σημεία. Κι όχι να γινόμαστε Αρβανίτηδες.
Βλέπω με μεγάλη μου λύπη ότι τώρα, πετάς την μπάλα έξω από το γήπεδο. Να στραφεί δηλαδή η προσοχή αλλού. Όταν ήρθαν τα δύσκολα για τον Κωστάκη (και γι εσένα φαντάζομαι), όταν κατάλβες ότι η συνεχιζόμενη επί της χούντας συζήτηση και αποκάλυπτε και στιγμάτιζε τον Κωστάκη (αλλά κι εσένα), όταν έπρεπε να πάρεις θέση, ΛΑΚΙΣΕΣ. ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΕΣ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ. Παρακαλώ λοιπόν, μην επανέρχεσαι στην υπόθεση Κλάπτον. Περιμένω τα υπόλοιπα συμπεράσματα του Κωστάκη. Και παρακαλώ να συνεχίσει η συζήτηση σχετικα με το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ
Υπάρχει η δυνατότητα να μεταφέρω στο μπλογκ σας μια συνομιλία που είχα πριν λίγο μέσω email ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ.Πρίντεζης
Όχι ρε συ Φώντα.Όχι πάλι απο την αρχή.Έλεος...Χαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΘοδωρής
Για ΦΧ
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν με αποκαλείς παρλαπίπα, εγώ μετά πώς θέλεις να σε πω; Τι το άσχημο έχει όμως σε τελική ανάλυση το «κυρά Φρόσω»;
Θα μπορούσες να αποφύγεις τον χαρακτηρισμό και να πεις από την αρχή ότι δεν γνωρίζεις τον Νταλούκα. Είπα ότι υποπτεύθηκα ότι τον γνωρίζεις, επειδή μίλησες για τους άλκιμους, οι οποίοι αναφέρονται στο γνωστό γελοίο βιβλίο του, αλλά κανείς δεν είχε μιλήσει γι’ αυτούς εδώ πέρα.
Όταν έγραφα για τους αντιστασιακούς που ανέφερες, απευθυνόμουν στον Νταλούκα και όχι σε σένα. Μιλούσα για σένα στο τρίτο πρόσωπο, επειδή είχαν περάσει αρκετές μέρες χωρίς να έχεις απαντήσει στο ερώτημα που σου είχε βάλει ο Φώντας Τρούσας και νόμιζα ότι δεν επρόκειτο να ξαναγράψεις εδώ. Αν διάβαζες πιο προσεκτικά τι είχα γράψει, θα καταλάβαινες ότι το «η αγαπημένη σου χουντική εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» (και όχι «Ελεύθερος Τύπος») το λέω για τον Νταλούκα και όχι για σένα.
Manwolf Louie
Δεκτό κ ManwolfLouie.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦ.Χ.
Κάτι το οποίο είναι άσχετο, αλλά κατά μία έννοια σχετικό, με το θέμα ,παρουσιάζει ομοιότητα με την υπόθεση της φωτογραφίας του Κλάπτον και την εικασία ότι δεν είναι αυτός, και είναι ευκαιρία να απαντηθεί αφού ο Μ.Ν. γράφει εδώ.(αν θεωρείτε ότι είναι τελείως εκτός θέματος ή δεν ενδιαφέρει, κρατήστε το στο moderation).
ΑπάντησηΔιαγραφήΞανακοίταξα το βιβλίο του Μ.Ν. και μου δημιουργήθηκε μια ειλικρινής απορία. Βλέπω ότι εισάγει καινά δαιμόνια και στο κατά πόσον ο Ελευθέριος Δούγιας ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο (δημιουργημένο από τον ίδιο τον Αλέξανδρο Σχινά) όπως είναι το γενικώς παραδεκτό.Ο Μ.Ν. το αμφισβητεί χωρίς να παραπέμπει σε κάποιο στοιχείο ή μαρτυρία που να ανατρέπει τους ισχυρισμούς του Σχινά και την σχετική μαρτυρία του Ταχτσή, και αρκείται στο να πει ότι η έρυνα δείχνει ότι ήταν υπαρκτό πρόσωπο, ο αυθεντικός συγγραφέας των υπερλεξιστικών κειμένων, συμπληρώνοντας ότι και εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σκοτεινή υπόθεση.Έχει διαπιστώσει από πληροφορίες εκτός ΠΑΛΙ ότι ο Δούγιας ήταν υπαρκτό πρόσωπο, και μάλιστα έγραφε υπερλεξιστικά κείμενα?Έχει μιλήσει με ανθρώπους που τον είχαν γνωρίσει?
yorgos
Μανώλη Νταλούκα, αφού μας έμαθες την «ψυχεδελική νεολαία» τώρα θα μας μάθεις κι ελληνικά. Γελάει ο κόσμος μ’ αυτά που λες. «Μοιραίο δυστύχημα» σημαίνει θανατηφόρο για όλο τον κόσμο, μόνο για σένα σημαίνει «καταστροφικό». Να τελειώνουμε μ’ αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντί να ζητήσεις συγγνώμη από τους αναγνώστες του βιβλίου σου για τις αρλούμπες που γράφεις θέλεις να βγεις και από πάνω. Τέτοιο είναι το θράσος σου. Και, βεβαίως, συνεχίζεις την ίδιαν άθλια τακτική να μην απαντάς σε ό,τι εγκαλείσαι, λέγοντας άλλα αντ’ άλλων. Τι «Igloo» και «Καραμουσαλής» μας κοπανάς τώρα τόσες μέρες; Στο βιβλίο σου δεν αναφέρεις τίποτα γι’ αυτά. Τα ’μαθες δεν ξέρω κι εγώ πότε, κι έρχεσαι τώρα και πουλάς εξυπνάδες. Εγώ, φίλε μου, μιλάω για το βιβλίο σου. Το καταλαβαίνεις αυτό; Ναι ή όχι; Για τις μπούρδες που γράφεις. Είσαι τόσο άσχετος που δεν αναγνώρισες ούτε τον Clapton από τη φωτογραφία και κάθεσαι, τώρα, και μας λες παραμύθια. Γράφεις, τρομάρα σου, βιβλίο για την «ψυχεδελική νεολαία» και δεν γράφεις δυο λόγια για το συγκρότημα που χρησιμοποίησε, πρώτo, στον τίτλο του τη λέξη psychedelic – τους Bill and The Psychedelic Band. Τόσο άσχετος είσαι, που ακόμη και τον Jimi Hendrix, στη σελίδα 230 του βιβλίου σου, τον γράφεις Jimmy (τώρα τυχαίως το είδα, ξεφυλλίζοντάς το μετά από καιρό). Από δισκογραφία «μηδέν». Από περιοδικά «περί το μηδέν». Μόνο για κάτι κασέτες μας τσαμπουνάς με διάφορες «μαρτυρίες», τις οποίες έχεις ακούσει, φυσικά, μόνον εσύ. Κάθεσαι μ’ ανοιχτό το στόμα κι ακούς τι σου λέει ο ένας κι ο άλλος, από μνήμης – εδώ δεν θυμόμαστε τι φάγαμε χθες –, δίχως να μπορείς να τοποθετήσεις στο χρόνο (εννοώ στα έτη και τους μήνες, όχι στην επταετία) όλα όσα σου λένε.
Ξέρεις τι έχω καταλάβει Μανώλη; Το μόνο που σ’ ενδιαφέρει είναι να συνεχίζεται η «συζήτηση» (βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη, γιατί έτσι όπως την κατάντησες είναι… ας τα να πάνε), μόνο και μόνο για να μάθεις κάτι παραπάνω. Πλουτίζεις τις γνώσεις σου, αδερφέ μου. Μετά, θ’ ακολουθήσεις τη γνωστή τακτική, που ακολούθησες και με το άρθρο του Αρβανίτη στη Μουσική. Θα πάρεις τις «κατάπτυστες» πληροφορίες μας, θα τις κόψεις και θα τις ράψεις για να φαίνονται δικές σου, θα κοροϊδέψεις κανέναν εκδότη, και θα δώσεις στον κόσμο, άλλη μια μπούρδα να διαβάσει. Άσ’ τα ρε Μανώλη. Σε βαρέθηκε η ψυχή μου. Σε κάλεσα να πιούμε ένα κρασί. Να συζητήσουμε σαν άνθρωποι. Σε κάλεσε και ο Αρβανίτης. Γιατί δεν απαντάς στην πρόσκληση; Πες «ναι ρε παιδιά, να βρεθούμε να τα πούμε».
Μανώλη, θες να τρελάνουμε τους αναγνώστες; Θέλεις να κάνουμε το blog αρένα; Ε, δεν θα το κάνουμε. Άλλο σχόλιό σου, αν δεν αλλάξεις τακτική («αν» λέω), δεν θα δημοσιεύσω. Λυπάμαι που το λέω. Λυπάμαι, πραγματικά δηλαδή. Και παίρνω όλη την ευθύνη, γι’ αυτήν μου την απόφαση.
Ώστε έτσι λοιπόν..."κόβομαι" διότι τολμώ να υπερασπίζομαι τις απόψεις μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις...".
Κατάλαβα.
Δυστυχώς αργά, αλλά ΚΑΤΑΛΑΒΑ.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ
Μπράβο ρε Φώντα καλά τα λες! το τελευταίο σχόλιο του Νταλούκα ήταν σουρεαλιστικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κατάλαβες ρε Μανώλη; Γιατί εγώ τόσες μέρες δεν έχω καταλάβει τίποτα. Σου μιλάμε για το βιβλίο σου και μας γυρίζεις την κουβέντα αλλού γι’ αλλού. Να υπερασπίζεσαι τις απόψεις σου – ποιος είπε όχι; – αλλά πες μας, πρώτα, ποιες είν’ αυτές. Εκείνες που φαίνονται στο βιβλίο σου, όσα λες μετά, ένας συνδυασμός και των δύο, κάτι άλλο που αναδύεται στην πορεία; Μα τω θεώ, ένα μήνα τώρα δεν έχω καταλάβει. Κάθε φορά μας θέτεις και νέες ερωτήσεις. Πριν ολοκληρωθεί μιαν απάντηση διαπιστώνεις ότι ακυρώνεσαι, και πας την κουβέντα αλλού. Τι κουβέντα να γίνει έτσι; Καταντήσαμε σαν τα πάνελ του Πρετεντέρη και του Χατζηνικολάου. Ασ’ το να πάει στο διάολο. Νισάφι. Σου είπα να τα πούμε από κοντά. Δε θέλεις. Ok…
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πείτε απο κοντά ? όπως τα λέτε κι απο δώ ? το βαρέθηκα αυτό το μπλόγκ...αντε γειά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙ.Σ.
Δεν μου απαντήσατε για το email ? Γ.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτείλε το Γ.Π. κι αν αξίζει τον κόπο να το δημοσιεύσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να τελειώνει αυτή η ιστορία, ήτανε ο Clapton αυτός που έπαιζε με τους King Cobra and... δεν θυμάμαι
ΑπάντησηΔιαγραφήτο πλήρες όνομα τους και το ξέρω διότο ο Johnny Bailey (ή Bailly δεν μπορώ να είμαι σίγουρος) ο τραγουδιστής τους ήταν φίλοι μου από το 1964 που είχαν έρθει στην Eλλάδα μαζί με τον Mick Milligan και ήταν τα πρώτα με πολύ μακρυά μαλλιά (σχεδόν μέχρι τη μέση) άτομα που είχαν σκάσει και οι εφημερίδες τους φωτογραφίσανε αποκαλώντας τους "Πέτρος και Παύλος" !!!
Ο μεν Johnny μερικά χρόνια αργότερα έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Brighton, ο δε Mick έφτιαχνε κοσμήματα και έχει φτιάξει μεταξύ άλλων το αεροπλανάκι που κρατάει η κόρη του Ginger Baker στο εξώφυλλο του L.P. των Blind Faith!
Φεύγοντας από δω κάνανε τη διαδρομή Τουρκία- περσία- Αφγανιστάν- Ινδίες, περάσανε στην Αυσταλία, από κει στις Η.Π.Α.., Δυτική ακτή- Ανατολική ακτή και πάλι πίσω στην Αγγλία. Και ο Eric Clapton δέχτηκε την πρόταση του Jack Bruce κι έγινε μέλος των Cream.
Σημειωτέον πως όταν ήρθε στην Ελλάδα ο E.C., παρ' όλο που ήδη είχε περάσει από τους Yardbirds και John Mayall και στο Λονδίνο γράφανε στους τοίχους CLAPTON IS GOD, εδώ τον ξέρανε ελάχιστοι, και όταν παίζανε support στους Juniors στου Φλάσκου,οι θαμώνες βαριόντουσαν (sic) συνήθως [διότι το blues τότε ήταν άγνωστη έννοια κι όταν λέγαν blues εννοούσαν τον χορό slow, (ευκαιρία γιά cheek to cheek)] και λέγανε "πότε θ' αρχίσουν οι Juniors" που ήταν δημοφιλές group της εποχής. Αυτά γιά την ιστορία.
Κι εσάς κύριε άσχετε θα σας έλεγα, "ευγενικά" κατ' αρχάς, πως αν δεν ξέρετε τα πράγματα καλά κι αν η μοναδική σας πηγή είναι οι "Μοντέρνοι Ρυθμοί" καλά θα 'τανε να μη μιλάτε, διότι δεν τα ζήσατε αυτά και δεν τα ξέρετε καθόλου μα καθόλου. Εξ' άλλου αν δεν απατώμαι τότε ήσασταν νήπιο...
Και όσον αφορά τους Μ.G.C., περί των οποίων επίσης δεν έχεις ιδέαν, σχηματίστηκαν το 1965. Εγώ έγινα μέλος τους το 1967, τέλη Σεπτεμβρίου αρχές Οκτωβρίου, ως μπασίστας στην αρχή. Φεύγοντας για φαντάρος ο Δημήτρης ο Βάλιτς που ήταν ως τότε τραγουδιστής μας, προσπαθήσαμε να βρούμε κάποιον γιά να τον αναπληρώσει. Πέρασαν διάφοροι, ανάμεσα στους οποίους ο Τάσος Φαληρέας κι ο Νίκος Παπάζογλου. Εν τέλει αποφασίσαμε το εξής. Να έρθει στο μπάσο ο Αντώνης Τριαναταφύλλου (που ήταν και πολύ καλύτερος μπασίστας από μένα!) και να περάσω εγώ στο τραγούδι. Από κει και ύστερα οι M.G.C. υπήρξε ένα από τα πρώτα αν όχι και το πρώτο (απ' όσο ξέρω τουλάχιστον) από τα τότε Ελληνικά συγκροτήματα που προχώρησε συνηδειτά στην επιλογή του Blues και του Bluesόφερτου ροκ.
Βλέπω ξέρεις και πολύ καλά (απ' όσα γράφεις) αν, και ποιές ακριβώς οδηγίες της χούντας υπήρχαν και γιά ποιές κοινωνικές ομάδες. Τη δουλειά του προβακράτορα την ξέρεις πολύ καλά μου φαίνεται... Το "εκάρησαν κατόπιν σχετικής διαταγής" τι σου λέει; Τα ψαλιδισμένα μπλουτζήν τι σου λένε; Προσωπικά ούτε χίππυς υπήρξα ούτε και "αντιστασιακός". Το '72 δεν τραγουδούσα πάντως "να λες δεν πειράζει θα έρθει άσπρη μέρα και για μας" αλλά "τρέχα στην άκρη του δρόμου παραμονεύει ο άρχων του τρόμου". Ούτε "καν' υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιό γαλανός... μια λεμονιά θ' ανθίσει στη γειτονιά" αλλά "μην τους πιστεύεις ότι κι αν πουν έχουν κακούς σκοπούς" και "αχ αγωνίες, ιδρώτες δεν αντέχω άλλο ρε παιδιά, ψάχνω να βρω μια λύση ριζική, μα όλα στον ορίζοντα τα ίδια και τα ίδια κι η ελπίδα μια απάτη μακρινή!". Άμα βρεις κάτι παρόμοιο στους στίχους των τραγουδιών που λέγαν οι Ροζάκηδες και διάφοροι άλλοι με τους οποίους μας παραλληρίζεις ειδοποίησε μας να τα πούμε κι εμείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τ' άλλα γιά να γυρίσουμε στους M.G.C. και το Λεωνίδα, πράγματι γινόντουσαν διαγωνισμοί χορού και δεν βλέπω το μεμπτό. Δηλαδή επειδή ήταν χούντα, θα 'πρεπε να καθόμαστε τραγουδώντας κλαψομούνικα τραγούδια και να κλαίμε τη μοίρα μας; Και βέβαια δεν ήταν γιάφκα αντιστασιακών, αλλά ούτε και στέκι της "χρυσής νεολαίας". Ούτε ζούσαμε βέβαια τότε, -ούτε και τώρα φυσικά- στο στυλ Βανδή και Ρέμου που λες κύριε άσχετε. Το ότι δεν υπήρξα ποτέ οργανωμένος σε κόμματα, νεολαίες κλπ. και υπήρξα ανεξάρτητος κι ελεύθερος, (όσο γίνεται σ' αυτή τη χώρα του παραλόγου την οποία ζούμε) δεν σου δίνει κανένα δικαίωμα να συγκρίνεις τη ζωή μου με αυτές των Ροζάκηδων, Ρέμων και Βανδήδων και δεν ξέρω ποιών άλλων. Άσε που κι αυτοί δεν ξέρω αν θα τους αρέσει να με παρομοιάζεις μ' αυτούς.
Αλλά κι αυτές οι υπερβολές ρε Νταλούκα (για να πιάσουμε λίγο και την άλλη πλευρά) περί σπουδαίων έργων τέχνης, τι τα θέλεις ρε παιδί μου; Ούτε ο Παύλος, ούτ' εγώ, ούτε κανένας σοβαρός άνθρωπος, όταν γράφει ένα τραγουδάκι (άντε έστω ένα τραγούδι, ένα κομμάτι μουσικής με λόγια τέλος πάντων) δεν βάζει με το νου του πως ώπα, εδώ δημιουργούμε έργο τέχνης. Αυτές οι υπερβολές και προς τη μία και από την άλλη πλευρά, είναι κουραστικές και πολύ βλακώδεις εν τέλει.
Όσον αφορά το "γελοίο" βιβλίο κύριε άσχετε, τολνώ να πω πως απ' όσα έχουνε γραφτεί γι' αυτού του είδους τη μουσική και τους χώρους, είναι το πιο σοβαρό (sic) και σίγουρα, το πιο εμπεριστατωμένο, άσχετα με τις όποιες μικροαντιρρήσεις μπορεί κανείς να έχει, το οποίο ισχύει για οποιοδήποτε άλλο διαβάζει κανείς. Οπωσδήποτε δε οι πηγές του απλώνονται πολύ πιο πλατιά και βαθειά, απ' ό,τι οι δικές σας κύριε άσχετε που μονο τους μοντέρνους ρυθμούς παρουσιάζεται σαν πηγή αντικειμενικής, ιστορικής, κοινωνιολογικής και κοσμολογικής πληροφόρησης.
Η παρέμβαση του Δημήτρη Πουλικάκου φαίνεται πως θα ξανανοίξει ένα θέμα που, προσωπικώς, θα ήθελα να κλείσει. Αλλά, ok. Άντε να δούμε που θα φθάσουμε. Από τα λεγόμενά του κρατάω για την ώρα αυτά τα περί «Πέτρου και Παύλου», τα οποία και θα ψάξω. Τα υπόλοιπα, της δικής του ιστορίας, λίγο πολύ τα ξέρουμε από τη στιγμή που τα έχει πει αναλυτικά ο ίδιος (έχοντάς τα και πιο πρόσφατα) στο Ποπ & Ροκ, τεύχος 28, τον Ιούνιο του 1980. Τίποτα άλλο από μένα, για την ώρα. (Πάντως, τον ευχαριστώ για την παρέμβασή του, παρότι εντοπίζει αλλού από εκεί που πρέπει τους «ασχέτους»).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, ρε Φώντα, κάθεσαι μέχρι τέτοια ώρα και παρακολουθείς το blog;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχίσανε τα όργανα, πάνω που την είχα καταβρεί ακούγοντας το "My Friend Jack" με τους Boney M!!! Δεν το ήξερα, η δεν το θυμόμουνα ότι το είχαν περιλάβει κι αυτοί.
http://www.youtube.com/watch?v=Xd82HxYyHZg
Καλά, ο Δημήτρης δεν κατάλαβε τίποτα; Τι ζωές συγκρίνει; Εγώ είπα ότι πηγαίνανε στον "Λεωνίδα" οι γνωστοί ηθοποιοί κλπ, όπως πάνε σήμερα στη Βανδή, επειδή ήταν μέρος του mainstream και όχι επικίνδυνοι για τη χούντα. Αλλά γιατί οι υπάλληλοι της ΔΕΗ φώναξαν τους ΜGC στο χορό τους και όχι τον μακαρίτη τον Ροζάκη, γαργάρα! Και για τα επίκαιρα των Αποκριών του 1968, τι έχει να πει;
Για τον δε Εξαδάκτυλο, με τον οποίο μεγάλωσα, δεν είχα πει τίποτα ακόμη...
Ο άσχετος!!!
Θα ξαναγράψω, με καθαρό κεφάλι τώρα, για να δούμε αν υπάρχει διάθεση για σωστή συζήτηση, αντί να λέει ο καθένας, ό,τι του κατέβει κι ό,τι τον συμφέρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω αρχίσει να γράφω και θα το στείλω όταν τελειώσω.
Manwolf Louie
Manwolf, το είχα δει το βίντεο. Οι Boney M ήταν οι βασιλιάδες της… ντισκο-ψυχεδέλειας. Εκτός του “My friend Jack” είχαν πει το “Still I’m sad”, το “In-a-gadda-da-vida”, βεβαίως το “Painter man” και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη. Είχαν δε για μηχανικό ήχο κάποιον John Lund, ο οποίος ήταν ο μπασίστας των Smoke στα sixties (δεν μπορεί να είναι άλλο πρόσωπο). Απίστευτα πράγματα. Ή, περίπου…
ΑπάντησηΔιαγραφήKατ' αρχήν, please, εκφράσεις του είδους "παρέμβαση" και σχετικά δεν τις χρησιμοποιώ ποτέ και το αυτό θα επιθυμούσα και δι υμάς, όσον αφορά σε σκέψεις που προέρχονται κατ' ευθείαν από μένα. Σκέψεις είναι που γίνονται λέξεις και τίποτ' άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης ένα πράμα θέλω να ξεκαθαρίσω το οποίο δεν έχετε αντιληφθεί. ΕΧΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, από το να μπαίνουμε σε διάλογο με του λόγου σας κ.κ. Ανώνυμοι.
Αυτά που λέω ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ και τέρμα! -πολύ δημοκρατικό αυτό, ε; Αλλά τι να κάνουμε, εγώ την έζησα αυτή την ατμόσφαιρα που εσείς μέσω πληροφοριών αμφιβόλου (και ersatz ακόμη) προσπαθείτε να διαβάσετε. Το αν θα ψάξεις (για Πέτρος και Παύλος) και που, και πως, ουδόλως με αφορά -ψαξε κι ως την δευτέρα παρουσία. Το ποιός και γιατί είναι άσχετος, είναι ούτως ή άλλως δικαίωμα του καθενός, κατ' αρχήν να το σκέφτεται και να το εκφράζει όπως θέλει, έχοντας -ίσως αυτό- γνώσιν των σχετικών (ή και άσχετων αντιδράσεων που -ίσως- προκαλέσει). Λοιπόν, αφού θέλεις να μιλάμε σε στυλ, εσύ ανακριτής κι εγώ ο κατηγορούμενος (ο οποίος ως γνωστόν έχει δικαίωμα να λέει ό,τι και όπως θέλει, βάσει νόμου) ας σου εξηγήσω αρχίζοντας -αλλά και τελειώνοντας- περί γνωστών ηθοποιών. Ο Παράβας λοιπόν ( ο οποίος εξ άλλου θα πρέπει να ξέρεις -και δολίως δεν αναφέρεις-, πως έκανε εξορία στη χούντα, λόγω κάποιου αστείου σατηρικού νούμερου που έπαιζε) ήταν φιλαράκι με τον Λευτέρη Βουρνά. Και οι 2 τους ήταν φίλοι με τον Σωκράτη, που παρουσίαζε το πρόγραμμα στην "Παληά Αθήνα" απέναντι χιαστί από το "Λεωνίδα". Και οι 3 τους, τελειώνοντας τη δουλειά, 3-4 το πρωί, καμμιά φορά κι αργότερα (εδώ σου βάζω μια παρένθεση, επειδή το μαγαζί -"ο Λεωνίδας"- , το είχανε 2 αδέρφια, οι οποίοι είχανε άλλο ένα ακριβώς από πάνω, στο ισόγειο -ο Λεωνίδας, ίσως δεν το ξέρεις, ήταν υπόγειο- ...αν και φαντάζομαι το ξέρεις.. το οποίο ήταν αυτό πο λέγαμε τότε καμπαρέ όπου έπαιζε η ορχήστρα του Ρουχωτά και ο Γιώργος Νταλάρας, στην αρχή του τότε, άγνωστος, λα'ι'κά με την κιθάρα του, τον οποίο φέρνανε οι ιδιοκτήτες (τα αδέρφια) ή ο ίδιος ο Λεωνίδας (αν θες μπορείς να πεις πως ήταν ένας "Ψινάκης" της εποχής) που ασφαλώς θα γνωρίζεις από τις άρτια, τις άψογα κι εμπεριστατωμένα πληροφορημένες σου πηγές σου -τους Μοντέρνους Ρυθμούς δηλαδή ή ίσως τον Οικογενειακό Θησαυρό- πως ο Λεωνίδας ήταν manager του club "Λεωνίδας", κατεβάζανε λοιπόν τον Γιώργο (Νταλάρα), αν τράβαγε πολύ, για να παίξει κανά λα'ι'κό, να φύγουν επί τέλους αυτοί οι γιεγιέδες που ξεφαντώνανε μέχρι πρωίας. Οπότε αν δεν πιστεύετε εμένα ( και αυτό, το ότι αμφισβητείτε τα λεγόμενα μου, θα το κουβεντιάσουμε κάποια στιγμή, εν ευθέτω χρόνω, face to face, σας το εγγυώμαι, -με αποκαλείτε ψεύτη δηλαδή), ρωτήστε και τον ίδιο τον Γιώργο (Νταλάρα), για το τι είδους "χρυσή νεολαία" σύχναζε στη "γιάφκα" του Λεωνίδα, και σε ποιά συνεργεία αυτοκινήτων, τόρνους, ή εμπορικά καταστήματα και άλλες τέτοιες πλουτοπαραγωγικές εργασίες του τότε "mainstream" δουλεύανε. Όπως επίσης μπορεί να σας πει και για το ότι ήμουνα κι εγώ ένας "Τέρρυ Χρυσός" ας πούμε της εποχής. Επίσης ο Γιώργος (Νταλάρας) έχει και ιδίαν αντίληψιν περί του ότι ήμασταν (οι M.G.C.) ένα σαχλοσυγκρότημα του συρμού, της εποχής, επίσης πως το life-style μας δεν απήχε καθόλου πόρρω του life-style των Ρέμων και Βανδήδων και βέβαια συνομολογουμένου και του ότι και η πελατεία μας εξ' άλλου περί αυτού του είδους life-style ετύρβαζε. Κλείνω αυτήν την παρένθεση πληροφορώντας σε ή σας, πως με τους διάσημους αυτούς ηθοποιούς, -τους οποίους είχαμε γνωρίσει μέσω ενός άλλου φίλου- είχαμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα και μετά τη δουλειά πηγαίναμε στο "Μέγ' Αλέξανδρο", στην Ομόνοια για κανέν' ανθόγαλα και καν' αγουλάκι ίσως, όπως εξ' άλλου έκαναν και όλα τ' άλλα μέλη της "χρυσής νεολαίας" της εποχής.
Τώρα το γιατί μας διάλεξαν οι υπάλληλοι της Δ.Ε.Η. -περί του οποίου βλέπω πως υπάρχει έντονο συναδερφουπαλληλικό ενδιαφέρον- χορό τους και γιατί το συνεργείο της ΕΡΤ (ή μήπως ήταν ΥΕΝΕΔ!) της εποχής, τραβήξανε στιγμιότυπα απ' τις Απόκριες και τα δείξανε στα Επίκαιρα, είναι ένα ακόμα μυστήριο της ζωής! Θεωρητικά και για μένα τον ίδιο δηλαδή, θα μπορούσα να σκεφτώ το εξής: Πρώτον, όσον αφορά τη ΔΕΗ, κάποιος ή κάποιες ή κάποιοι από την επιτροπή που αποφασίζει που θα γίνει ο χορός και ποιές ορχήστρες θα φωνάξουνε, πιθανόν να είχανε διασκεδάσει κάποια στιγμή στου "Λεωνίδα" και ως εκ τούτου μας προτιμήσανε! Σίγουρα δεν υπήρχαμε μόνο εμείς. Εμείς προφανώς (οι MGC) παίζαμε το ρόλο του ελαφρού προγράμματος ως σαχλοσυγκρότημα του συρμού της εποχής που ήμασταν. Διότι, όπως ξέρετε, ιδιαίτερα εσύ κύριε "άσχετε" που κρύβεστε πίσω από το όνομα "Κώστας Αρβανίτης" ή "Manwolf Louie" (εδώ κάνω άλλη μια παρένθεση για να σε πληροφορήσω, αν και ασφαλώς θα το ξέρεις, πως το "wolf" ήταν το όνομα που είχε διαλέξει ο Χίτλερ ... ναι... ο Αδόλφος Χίτλερ, αυτός ο ίδιος, για το λυκόσκυλό του και τον ίδιο του τον εαυτό, ως κώδικα ας πούμε, επ' ευκαιρεία του ότι το αγαπημένο του τραγουδάκι ήταν το "who 's afraid of the big bad wolf". Δεν ξέρω βέβαια αυτό το ψευδώνυμο σου τι ακριβώς κρύβει, ψυχολογικά ομιλώντας (όπως έλεγες κι εσύ για τον Νταλούκα και για τους βιασμούς αγοριών κ.λ.π.), ξέρεις εσύ, και ποιές σκοτεινές πτυχές, στο βάθος της ψυχής σου μπορεί αυτή η αποκάλυψη να δονήσει και να συνταράξει, αλλά εγώ οφείλω να το εντοπίσω και να το αναφέρω, όχι στους ανωτέρους μου πάντως, γι' αυτό μείνε ήσυχος. Κλείνει η παρένθεση). Μια λοιπόν που είσαι και δημόσιος υπάλληλος θα ξέρεις σίγουρα καλύτερα από μένα πως λειτουργούν αυτές οι επιτροπές και πως διαλέγουν τους "καλλιτέχνες" που θα τους ψυχαγωγήσουν στους χορούς τους, τις Απόκρηες κλπ. Τώρα που το θυμάμαι το κυρίως πρόγραμμα, το λα'ι'κό δηλαδή, διότι όπως ασφαλώς θα ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα, χορός ΔΕΗ ή οποιωνδήποτε άλλων δημοσίων υπαλλήλων χωρίς μπουζούκια δεν νοείται.. αν δεν με απατά λοιπόν η μνήμη μου, τότε είχαμε παίξει support για τον Κόκοτα (πατέρα, ή Sr.,αν θέλεις) αν και δεν μπορώ να το πω με απόλυτη βεβαιότητα. Ίσως σε κάποια δημοσιουπαλληλικά κιτάπια της εποχής να μπορείς να το βρεις και να το ελέγξεις. Ένα αυτό. Τώρα για τα επίκαιρα των Απόκρεω τι να σου πω; Φαντάζομαι κάποια στιγμή, κάποιο συνεργείο (οπερατέρ κι ένας ή δύο βοηθοί) θα έκανε κάποιο πέρασμα στα μαγαζιά της Πλάκας και από κει και πέρα στο μοντάζ, θα διαλέξανε τα πλάνα που θα τους κάνανε περισσότερο.Και η εμφάνισή μας ταίριαζε γάντι για την εποχή της καρναβαλιού, εκείνη την εποχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή την ερμηνεία μπορώ να δώσω, σε δύο θέματα τα οποία ενώ είναι αυτονόητα ή ΚΑΝΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ με αποτέλεσμα να μου δίνεις το δικαίωμα να σκεφτώ πως ή είσαι προκατειλημμένος και πως ότι και να σου πω δεν περνάει τίποτα μέσα στο άρρωστο χοντροκέφαλό σου ή και το πιθανότερο ίσως, πως είσαι και πολύ μαλάκας.
Υ.Γ.: όσον αφορά να με τη βούλησή μας βγήκαμε στην ΤV εκείνη την περίοδο της χούντας, το 'χω πει και το ξαναλέω. Μας πρότεινε ο Καρατζαφέρης ( ο αδερφός του Κρατζαführer) να βγούμε, όμως θα 'πρεπε λέει να κουρευτούμε, να σενιαριστούμε, να βάλουμε άλλα 'σοβαρά' "σοβαροφανή" ρούχα κλπ δηλαδή να βγούμε παριστάνοντας κάτι άλλο (ή κάποιους άλλους) απ' αυτό που ήμασταν. Η απάντησή μας ήταν "no merci" (όχι ακριβώς έτσι ..αλλά εν πάσει περιπτώσει ... πάρε μια...) και δεν πήγαμε να βγούμε ως σαχλοσυγκρότημα του συρμού της εποχής στην TV. Εξ' άλλου τι ανάγκη είχαμε; Χρυσή νεολαία δεν ήμασταν;!!
Αυτά γνωρίζω και άλλο τι ουδέν
ο κατηγορούμενος Δ.Π.
Κύριε Δημήτρη Πουλικάκο, σέβομαι την ιστορία σας (θα σας μιλάω στον πληθυντικό κι ας έχουμε γνωριστεί από κοντά – εκτός αν μου παράσχετε την άνεση να σας μιλήσω στον ενικό) και ό,τι έχετε κάνει, αλλά μας τα λέτε κάπως χοντρά. Δικαίωμά σας. Για δυο λεπτά όμως. Ξεκαθαρίστε, λίγο, σε ποιους απευθύνεστε και για ποια ακριβώς θέματα, κάθε φορά, για να έχει κι ένα νόημα η κουβέντα δηλαδή. Με επιπλήτετε (ευγενικά) για τη λέξη «παρέμβαση»; Τι κάνει κάποιος, όταν μπαίνει σε μια κουβέντα που έχει ανάψει, για να πει τη γνώμη του; Δεν παρεμβαίνει; Ok, δεν σας αρέσει η λέξη; Θ’ αποφύγω, άλλη φορά, να την χρησιμοποιήσω για εσάς. Με ειρωνεύεστε («ουδόλως με αφορά - ψάξε κι ως την δευτέρα παρουσία») επειδή είπα ότι θα ερευνήσω αυτό που λέτε περί «Πέτρου και Παύλου»; Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε; Ότι λέτε θέσφατα και ό,τι έτσι έχουν τα πράγματα επειδή έτσι το λέτε; Μάλλον. Αν κρίνω από το… «αυτά που λέω ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ και τέρμα!».
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ λοιπόν σας λέω ότι κάνετε λάθος (και όχι ένα), και πως κανένας Eric Clapton δεν έπαιξε ποτέ με τους King Cobra And The Rattlesnakes. Υπήρχαν κάποια κοινά μέλη (John Bailey, Bernie Greenwood) με τους Glands, αλλά άλλοι οι King Cobra και άλλοι οι Glands, που ήρθαν στην Ελλάδα τον Αύγουστο του ’65. Τα γκρουπ, που πέρασε ο Clapton και για τα οποία οι Εγγλέζοι έχουν ψάξει μέχρι και κάτω από τις πέτρες είναι τα: 1. The Roosters (3/1963-10/1963) στους οποίους έπαιζε ο Ben Palmer πιάνο, 2. Casey Jones and The Engineers (10/1963), 3. The Yardbirds (10/1963 -3/1965;), 4. John Mayall’s Bluesbreakers (4/1965-8/1965), 5. The Glands aka The Greek Loon Band (8/1965-9/1965; ) δηλαδή οι Eric Clapton κιθάρα, Ben Palmer πιάνο, Jake Milton ντραμς, Bernie Greenwood σαξόφωνο, Bob Ray μπάσο και John Bailey τραγούδι, 6. The Faces (10/1965) δηλαδή οι Ben Palmer πιάνο, Bob Ray μπάσο, Bernie Greenwood σαξόφωνο (συνόδευε τον Chris Farlowe, όντας μέλος των Thunderbirds), John Bailey τραγούδι, Eric Clapton κιθάρα, Μάκης Σαλιάρης ντραμς, 7. John Mayall’s Bluesbreakers (11/1965;- 2/1966), 8. The Powerhouse (2-3/1966) με τον Ben Palmer πιάνο, 9. ξανά, μετά, στους Bluesbreakers και από τον Ιούλιο του ’66 στους Cream. Αυτό που λέτε πως μετά το ταξίδι ο «Eric Clapton δέχτηκε την πρόταση του Jack Bruce κι έγινε μέλος των Cream» είναι λάθος. Προηγήθηκε το πέρασμά του από τους Powerhouse και τους Bluesbreakers και μετά ήρθαν οι Cream. Επίσης, το σύνθημα “Clapton is god” δεν είναι από το ’65, αλλά από το ’66 (μετά το ταξίδι στην Ελλάδα δηλαδή).
Κύριε Πουλικάκο, δεν θυμόσατε πάντα καλά. Σε συνέντευξή σας σχετικώς πρόσφατα στη Lifo είχατε πει πως «Έτυχε να επιστρέψω στην Ελλάδα μια εβδομάδα πριν το πραξικόπημα. Πήρα το πρώτο αεροπλάνο, κατέβηκα στην Κρήτη και από κει πήγα στα Μάταλα και έμεινα μέσα σε μια σπηλιά για τέσσερις μήνες. Είχα την καλύτερη σπηλιά, με μπαλκονάκι, και χάζευα το ηλιοβασίλεμα πάνω σε ένα κάθισμα αυτοκινήτου. Οι σπηλιές ήταν φουλ τότε. Υπήρχαν πάνω από 300 άτομα που ζούσανε εκεί μέσα. Όσο και αν ακουστεί περίεργο, εν μέσω Χούντας, ήταν από τα πιο ωραία καλοκαίρια της ζωής μου. Την επόμενη χρονιά άρχισαν τα παράπονα από τους συλλόγους γονέων και τις κλείσανε τις σπηλιές. Από τότε είναι κλειστές. Τις πρόλαβα στο τσακ».
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι παντελώς λάθος αυτά που λέτε. Οι σπηλιές στα Μάταλα έκλεισαν το 1973 και όχι το 1968, όπως υπονοείται απ’ όσα λέτε. Φαίνεται πως αγνοείτε και το γεγονός πως στις σπηλιές «φιλοξενήθηκε» ακόμη και η Joni Mitchell περί το 1970, καταγράφοντας τις εμπειρίες της στο τραγούδι “Carey” (υπάρχει στο “Blue”)...
«Maybe I’ll go to Amsterdam/ Or maybe I'll go to Rome/ And rent me a grand piano/ and put some flowers ‘round my room/ But let’s not talk about fare-thee-wells now/ The night is a starry dome/ And they're playin’ that scratchy rock and roll/ Beneath the MATALA moon». Φυσικά, υπάρχουν μαρτυρίες πως οι σπηλιές ήταν ανοικτές ακόμη και το χειμώνα του ’73 (Matt Barrett).
Επιτρέψτε μας, κύριε Πουλικάκο, σας παρακαλώ, να αμφιβάλλουμε και να ψάχνουμε μέχρι τη… Δευτέρα Παρουσία, όχι μόνο για όσα λέτε εσείς, αλλά, κυρίως, για όσα λέει ο Νταλούκας.
Και κάτι ακόμη. Θα σας παρακαλέσω ακόμη και στις περιπτώσεις που έχετε την αίσθηση ότι αδικείστε (δεν το λέω πρώτη φορά αυτό – και το λέω σε όλους και ισχύει για όλους) να είστε πιο συγκρατημένος στους χαρακτηρισμούς σας. Αν, εσάς, δεν σας αρέσει η λέξη «παρέμβαση», εμένα δεν μου αρέσουν καθόλου μα καθόλου οι λέξεις «μαλάκας» και «πολύ μαλάκας». Σας ευχαριστώ.
Ο Πουλικάκος και ο κάθε Πουλικάκος της εποχής εκείνης, όταν διασκέδαζε τους υπαλλήλους της ΔΕΗ, θα πρέπει να είχαν στο μυαλό τους τα ξερονήσια. Η μήπως τα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας, που ήταν πιο κοντά τους? Τι στα κομμάτια....όλο και κάτι θα άκουγαν από τα γλέντια και τα πάρτι που κάναν εκεί μέσα......Ανδρέας
ΑπάντησηΔιαγραφή1
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς πάρουμε αυτά που λέει ο Δημήτρης Πουλικάκος ένα-ένα, για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα και να βάλουμε μερικά ερωτήματα.
1. «Βλέπω ξέρεις και πολύ καλά (απ' όσα γράφεις) αν, και ποιές ακριβώς οδηγίες της χούντας υπήρχαν και γιά ποιές κοινωνικές ομάδες. Τη δουλειά του προβακράτορα την ξέρεις πολύ καλά μου φαίνεται...»
Όχι εγώ, αλλά ο Νταλούκας δείχνει ότι ξέρει ποιες οδηγίες έδινε η χούντα:
«δεν αποτελούν πηγές διότι είναι έντυπα που ΣΥΜΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ με την οδηγία της χούντας να μην δημοσιεύεται τίποτα που να απηχεί το Καλοκαίρι της Αγάπης».
Εγώ πουθενά δεν είπα ότι υπήρχε κάποια οδηγία, ή οδηγίες. Απλώς απάντησα στο παραπάνω:
«Σαν πολλά δεν νομίζεις ότι ήξερε η χούντα, που θα καθόταν να ασχοληθεί με το Καλοκαίρι της Αγάπης και να δώσει και ... «οδηγία»; Σε ποιους και πώς την έδωσε άραγε;»
Εσύ, κύριε Πουλικάκο, συμφωνείς μ’ αυτό που λέει ο Νταλούκας;
Αν με το «κοινωνικές ομάδες» εννοείς τους αριστερούς, αμφισβητείς ότι μόλις έγινε το πραξικόπημα, τους μπουζουράσανε όλους; Πιάσανε και διάφορους κεντροδεξιούς πολιτικούς, βέβαια, αλλά αυτούς τους βάλανε σε ξενοδοχεία.
Συμφωνείς ή διαφωνείς μ’ αυτό που είχε πει ο Κουτρουμπούσης;
«Tο βράδυ της 21ης Aπριλίου, πρώτη νύχτα απαγόρευσης, μια παρέα έξι εφτά νέων δεν ξέρει πού να πάει. O Πητ Kουτρουμπούσης θυμάται: “Kαταλήξαμε στο σπίτι μου. H μητέρα μου ήταν άρρωστη στο νοσοκομείο. Πριν φτάσουμε, βλέπουμε τον Hλία Πετρόπουλο θορυβημένο από την κατάσταση. "Pε παιδιά, πού πάτε;" μας ρωτάει. "Πάμε στο σπίτι μου ν' ακούσουμε δίσκους. Δεν έχουμε καμία ανάμειξη με την ιστορία, δεν θα μας τη σπάσουνε". H δικτατορία δεν μας αφορούσε άμεσα. Aφορούσε περισσότερο τους αριστερούς που κυνηγήθηκαν. Aυτοί είχαν λόγο να φοβούνται”». Περιοδικό “Κλικ”, Απρίλιος 2001
2. «Το "εκάρησαν κατόπιν σχετικής διαταγής" τι σου λέει; Τα ψαλιδισμένα μπλουτζήν τι σου λένε;»
Κάτι έχω ακούσει, αλλά για πότε μιλάς; Έτσι όπως το γράφεις, εμένα μου θυμίζει την εποχή των τεντυμπόις. Για τους τεντυμπόηδες μιλάς, ή για τη δικτατορία; Μήπως έχουν μπερδευτεί στη μνήμη σου; Αν επί χούντας ψαλιδίσανε παντελόνια καμπάνες (κι όχι απλά μπλουτζίν) και είπανε σε κάποιους να κουρευτούνε, ποια χρονιά ή χρονιές έγινε αυτό; Και ποιοι το κάνανε; Γινόταν αυτό σε όλη τη διάρκεια της εφταετίας; Βγήκε ποτέ κανένα φιρμάνι που απαγόρευε τα μακριά μαλλιά και τις καμπάνες; Δηλαδή τα μαγαζιά δεν πουλάγανε τέτοια παντελόνια; Εσένα προσωπικά, σε είχανε κουρέψει εκείνη την περίοδο; Είχανε κουρέψει γνωστούς ή φίλους σου; Σε ποια περιοχή και πώς έγινε; Πες μας κάτι περισσότερο για να καταλάβουμε.
2
ΑπάντησηΔιαγραφή3. «Προσωπικά ούτε χίππυς υπήρξα ούτε και "αντιστασιακός". Το '72 δεν τραγουδούσα πάντως "να λες δεν πειράζει θα έρθει άσπρη μέρα και για μας" αλλά "τρέχα στην άκρη του δρόμου παραμονεύει ο άρχων του τρόμου". Ούτε "καν' υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιό γαλανός... μια λεμονιά θ' ανθίσει στη γειτονιά" αλλά "μην τους πιστεύεις ότι κι αν πουν έχουν κακούς σκοπούς" και "αχ αγωνίες, ιδρώτες δεν αντέχω άλλο ρε παιδιά, ψάχνω να βρω μια λύση ριζική, μα όλα στον ορίζοντα τα ίδια και τα ίδια κι η ελπίδα μια απάτη μακρινή!"»
Το «Άσπρη Μέρα και για μας» (Ξαρχάκος – Γκάτσος – Μπιθικώτσης) και το «Υπομονή» (Ξαρχάκος – Σακελλάριος – Μπιθικώτσης / Βουγιουκλάκη και Παπαμιχαήλ / Βουγιουκλάκη) υποτίθεται ότι είναι αντιστασιακά τραγούδια; Δεν το ήξερα ότι θεωρείται αντιστασιακός ο Αλέκος Σακελλάριος και η Βουγιουκλάκη! Τι σχέση έχουν αυτά και μας τα αναφέρεις;
Το τι τραγουδούσες το ’72, το ξέρω πολύ καλά , επειδή και στο Κύτταρο είχα έρθει, όπως και σε πολλές συναυλίες. Το 1980 έγραφα μάλιστα:
«“Άνευ σημασίας” τραγούδι που τό ’χαμε πρωτακούσει με τον Εξαδάχτυλο, με το περίφημο “για μένα, για μένα, για μας” που αν θυμάμαι καλά, προερχόταν από μια τηλεοπτική διαφήμιση και τότε, το ’72, έπαιρνε στο μυαλό μας σατιρικό περιεχόμενο για τη χούντα».
Κατά τον Νταλούκα, όμως, ο οποίος είναι και ο σχετικός της υπόθεσης, και έρχεται να μου δείξει τα αμπελοχώραφά μου, «τα τραγούδια του Πουλικάκου που ρεζίλευαν τον δικτάτορα και που παίζονταν κάθε βράδυ κρυφά στο ΚΥΤΤΑΡΟ, ήταν απαγορευμένα».
Εσύ συμφωνείς μ’ αυτά που γράφει; Παίζατε στα «κρυφά» απαγορευμένα τραγούδια; Δεν είναι γελοίο αυτό που λέει; Και ποια είναι τα τραγούδια που ρεζίλευαν τον δικτάτορα; Μήπως εννοεί τον “Γιατρό” που δεν παιζόταν το ’72, αφού γράφτηκε το ’74;
4. «Δηλαδή επειδή ήταν χούντα, θα 'πρεπε να καθόμαστε τραγουδώντας κλαψομούνικα τραγούδια και να κλαίμε τη μοίρα μας; Και βέβαια δεν ήταν γιάφκα αντιστασιακών, αλλά ούτε και στέκι της "χρυσής νεολαίας". Ούτε ζούσαμε βέβαια τότε, -ούτε και τώρα φυσικά- στο στυλ Βανδή και Ρέμου που λες κύριε άσχετε».
Επαναλαμβάνω τι έγραψα, για να το έχουμε μπροστά μας.
«Κι εγώ δεν λέω ότι δεν έπρεπε να ξεφαντώνουνε, αλλά δεν μπορεί ο Νταλούκας να μας παρουσιάζει το κλαμπ “Λεωνίδας” ως γιάφκα λίγων αντιστασιακών, και την ψυχεδελική μουσική ως «επικίνδυνη» για τη χούντα!»
Μη μου λες λοιπόν εμένα για «κλαψομούνικα τραγούδια», γιατί δεν έχω γράψει πουθενά κάτι τέτοιο. Και δεν κάνω σύγκριση των MGC (πολύ δε περισσότερο της ζωής τους!) με τη Βανδή και το Ρέμο. Επί χούντας, ήταν της μόδας οι MGC, τώρα είναι η Βανδή κι ο Ρέμος. Άλλες εποχές, άλλα ήθη, βέβαια, αλλά αυτό είναι το νόημα, γιατί εγώ δεν έχω δει κανέναν γνωστό ηθοποιό, απ’ αυτούς που είναι τώρα στα μέσα και στα έξω, σε συναυλία σημερινού ελληνικού ροκ συγκροτήματος.
3
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξαναδούμε και τι γράφει ο Νταλούκας για τους MGC:
«Όμως το Καλοκαίρι της Αγάπης δεν φτάνει στην Ελλάδα, αφού ο χουντικός χειμώνας δεν επιτρέπει καμιά είδηση που θεωρεί ότι μπορεί να διαφθείρει την ελληνική νεολαία. (...) Έτσι, τα περιστατικά που συνταράζουν την Αμερική, δεν γίνονται γνωστά, παρά μόνο σε λίγες παρέες που δημιουργούν μια υπόγεια κουλτούρα. Στην Αθήνα, αυτές οι παρέες συχνάζουν στο κλαμπ Λεωνίδας, στην Πλάκα, όπου εμφανίζονται οι MGC, το κυριότερο ελληνικό συγκρότημα που αναπαράγει το ψυχεδελικό κλίμα». (σελ. 231)
Εσύ συμφωνείς μ’ αυτά που γράφει; Να μην κολλάμε μόνο στο ότι το να μιλάει για «έργα τέχνης» είναι υπερβολή, αλλά και σε πιο ουσιαστικά πράγματα. Συμφωνείς με το ότι στον “Λεωνίδα” σύχναζαν «λίγες παρέες» (δηλαδή μόνο όσοι ήξεραν ... «τα περιστατικά που συνταράζουν την Αμερική»), με τα περί «υπόγειας κουλτούρας» κι ότι η «ψυχεδελική διάθεση» (η ψυχεδελική μουσική, θα έλεγα εγώ) ήταν απαγορευμένη, τη στιγμή που παιζόταν στο ραδιόφωνο; Επίσης, συμφωνείς μ’ αυτό που γράφει, πιο κάτω, δηλαδή ότι: «Η φυλάκιση μυθοποιεί το συγκρότημα και εφεξής, όλοι όσοι αναφέρονται στους MGC χρησιμοποιούν τον όρο underground. Οι MGC γίνονται σκοτεινοί και επαναστάτες στα νεανικά μάτια» (σελ. 237);
Επίσης, θα ήθελα να μας πεις εδώ πέρα, αν τότε με τη σύλληψή σου, είχε γίνει στον τύπο καμιά δημοσίευση που προσπαθούσε να μπλέξει, κατά κάποιον τρόπο, τον θείο σου τον Κανελλόπουλο. Γιατί κάτι τέτοιο γράφει ο Νταλούκας, εκεί που λέει ότι ακολουθούσες ... «τον χίπικο δρόμο» (σελ. 237). Αυτό εντελώς πληροφοριακά, επειδή, ειλικρινά, δεν ξέρω.
Γι’ αυτά που είχε γράψει σχετικά, ο μακαρίτης ο Φαληρέας, τι έχεις να πεις;
«Όταν έγινε η χούντα εμείς συνεχίσαμε [να μαστουρώνουμε] με τον ίδιο ρυθμό, μόνο που τα πέντε άτομα που είμασταν η παρέα, είχαμε γίνει πεντακόσιοι. Είχε διαβρωθεί όλη η περιοχή, όλοι οι πιτσιρικάδες. Η διάβρωση έγινε με το “μαύρο”. Αυτό ήταν το άσχημο. Με το μαύρο διαβρώθηκε όλη η νεολαία της εποχής. Ο ένας έφερνε τον άλλον, ο άλλος τον άλλον. Κυκλοφορούσε πολύ μαύρο, τότε στην Αθήνα. Είχαμε γνωρίσει διάφορους “λαϊκούς”, που το μοσχοπουλάγανε, βγάζανε χρήματα απ’ αυτή την ιστορία. Και αφού γίνονταν όλα αυτά έγινε η περίφημη σύλληψη. Πιάσανε τον Πουλικάκο, εμένα, τον Πολύτιμο, τον Μπαράκο. Μας πήγαν μέσα. Καθήσαμε 27 μέρες στην ασφάλεια και πεντέμιση μήνες στου Αβέρωφ. Εκεί είδαμε και τα βασανιστήρια και την Αριστερά. Είδαμε τον Κύρκο, παίξαμε βόλεϊ με το Θεοδωράκη. Με την πολιτική δεν είχαμε καμία σχέση. Όμως λυπόμασταν που τους βλέπαμε να τους δέρνουν. Και τους ποινικούς δέρνανε αλλά εμείς υποτίθεται ότι είμασταν χαμένα κορμιά». (Τ. Φαληρέας, Ήχος & Hi-Fi, Ιούνιος 1993).
Γιατί απ’ όλα αυτά, το μόνο που κατάλαβε ο Νταλούκας, είναι ότι τον Φαληρέα τον πιάσανε λόγω ... μακριών μαλλιών και τον πήγανε στην Ασφάλεια και τον δείρανε! Έτσι αφήνει να εννοηθεί, εδώ, πιο πάνω, όπου γράφει:
«Ο Καφετζόπουλος, επίσης μιλά για τα κουρέματα των ροκάδων. Ο Φαληρέας, γράφει πως τον έπιασαν, τον πήγαν στην Ασφάλεια και τον έδειραν. Ο Πολύτιμος, πιστοποιεί όλα αυτά. Ο Πουλικάκος επίσης. Η Γλέζου, περιγράφει τα μπλόκα που έστειναν [sic] οι ασφαλίτες και μάζευαν τα παιδιά και τα κούρευαν στην Πλάκα. Ψέματα λένε όλοι αυτοί;».
4
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά καιρούς, η αστυνομία είχε συλλάβει τον Θέμη Αδαμαντίδη, τον Αντρέα Μπάρκουλη, τον Στράτο Διονυσίου και δεν ξέρω κι εγώ ποιόν άλλο, για παρόμοιες υποθέσεις, αλλά κανένας Νταλούκας δεν βγήκε να πει ότι αυτό έγινε για να χτυπηθεί το λαϊκό τραγούδι, ή ξέρω ΄γω τι άλλο πράγμα που ήταν δήθεν επικίνδυνο.
Μέχρι και τον Σαββόπουλο έμπλεξε ο Νταλούκας, που τον είχαν συλλάβει τον πρώτο καιρό της δικτατορίας, επειδή είχε σχέσεις με τους Λαμπράκηδες και την ΕΔΑ. Ο άνθρωπος δεν είχε τότε καμία σχέση τότε με το ροκ. Δεν είχε βγάλει καν το Περιβόλι του Τρελλού.
Τελικά εσάς σας δείρανε καθόλου;
Για τα επίκαιρα ισχυρίζεσαι ότι όλως τυχαίως σας τράβηξε το συνεργείο. Ναι, αλλά το τι θα παιχτεί δεν το ελέγχανε οι χουντικοί επιτελείς; Εδώ, ακόμα κι ο Νταλούκας γράφει στο βιβλίο : «Μετά το πραξικόπημα, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση μπήκαν κάτω από τον άμεσο έλεγχο των αξιωματικών του στρατού, και έγιναν μέσα προπαγάνδας. Αυτά τα χρόνια δεν μεταδίδεται ούτε τέχνη ούτε πληροφόρηση. Μεταδίδεται η “τέχνη” και η“πληροφόρηση” που θέλει η χούντα».
Αν ήσασταν «σκοτεινοί και επαναστάτες» και όχι «σαχλοσυγκρότημα» (αυτή είναι έκφραση του Νταλούκα και όχι δική μου) πώς και δεν σας κόψανε; Και πώς μετά ο Καρατζαφέρης είχε την απαίτηση να γίνετε διαφορετικοί; Αφού είχατε ήδη εμφανιστεί όχι μόνο στην τηλεόραση, που τότε είχαν πολύ λίγοι, αλλά και σε όλους τους κινηματογράφους, όπου παίζονταν τα Επίκαιρα για λόγους προπαγάνδας:
«Φυσικά στο πανδαιμόνιο αυτό της χαράς και του κεφιού, πρωτοστατούσαν οι νέοι και οι έξαλλοι μοντέρνοι ρυθμοί. (...) Μα το ξεφάντωμα, περισσότερο αισθητό γινόταν στους δρόμους της Πλάκας. Το μεγάλο, το ανώνυμο πλήθος που χαιρόταν ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ [σ.σ. κι ιδρώτες] ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ [σ.σ. τις Απόκριες του 1967 δεν είχαμε ακόμα δικτατορία] τη θεότρελη Αποκριά».
Στο ίδιο φιλμάκι, όπου στην αρχή εμφανίζονται σε συνεστίαση ο Παπαδόπουλος, ο Παττακός, κι ο Αγγελής, μαζί με Αμερικανούς του ΝΑΤΟ και της Πρεσβείας, ποιόν βλέπουμε πρώτη μούρη; Την αφεντομουτσουνάρα σου, όχι «διαφορετική», αλλά όπως ήτανε πραγματικά. Δεν βλέπουμε τον Ροζάκη να τραγουδάει το «Περνάει, περνάει η μέλλισα (sic, που λέει ο Νταλούκας), αλλά τους MGC να τραγουδάνε το “My Friend Jack”, άμα λάχει. Αυτό σημαίνει ότι η χούντα, όχι μόνο δεν σας πείραζε, αλλά σας χρησιμοποίησε, άθελά σας έστω, για την προπαγάνδα της. Δείχνοντας τους νέους να ξεφαντώνουν χορεύοντας, σήμαινε ότι όλα πάνε περίφημα και δεν έτρεχε τίποτα. Και απ’ τη μια μας λες "εκάρησαν κατόπιν σχετικής διαταγής" και απ’ την άλλη αποδεικνύεται ότι σε δείχνουνε στα Επίκαιρα ως πρότυπο νεολαίας.
5
ΑπάντησηΔιαγραφή5. «Οπωσδήποτε δε οι πηγές του [Νταλούκα] απλώνονται πολύ πιο πλατιά και βαθειά, απ' ό,τι οι δικές σας κύριε άσχετε που μονο τους μοντέρνους ρυθμούς παρουσιάζεται [sic] σαν πηγή αντικειμενικής, ιστορικής, κοινωνιολογικής και κοσμολογικής πληροφόρησης».
Όταν γράφω για τους ΜGC, φυσικά και θα χρησιμοποιήσω ως πηγή τους Μοντέρνους Ρυθμούς, αφού αυτό το περιοδικό έγραφε για σας και όχι “Ο Τσελεμεντές του Αναρχικού”. Πώς να το κάνουμε; Εντάξει, μπορεί να είχε γράψει και το “Πρώτο”, ή “Ο Οικογενειακός Θησαυρός”, αλλά δεν νομίζω να έγραφαν τίποτα το διαφορετικό. Αν ο Νταλούκας είχε διαβάσει τους Μ. Ρ. δεν θα έγραφε αυτά που έγραψε, αλλά θα έλεγε ότι στον “Λεωνίδα”, συχνάζανε υπάλληλοι της ΔΕΗ, δηλαδή κάτι που είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Το βιβλίο του Νταλούκα είναι το μόνο που δεν έχει βιβλιογραφία και αναφορά σε πηγές. Μόνο για κάποιες κασέτες μας μίλησε, για τις οποίες έλεγε διαφορετικά και αντιφατικά πράγματα κάθε φορά.
Το μόνο «επίτευγμα» του Νταλούκα είναι ότι βούτηξε, δεν ξέρω με ποιο τρόπο, το αρχείο του Σίμου. Ε, ας έγραφε βιβλίο για τους υπαρξιστές. Έβαλε μέσα και τον Πούλιο (που εγώ είχα γράψει γι’ αυτόν, για πρώτη και τελευταία φορά σε μουσικό περιοδικό) και μερικούς ακόμα ποιητές. Αυτό είναι το βάθος; Τι να μας πει τώρα για τους Λαμπράκηδες και το Πολυτεχνείο; Έχουν αυτά σχέση με το ελληνικό ροκ; Τι να μας πει για το Πολυτεχνείο ο Νταλούκας, τη στιγμή που κυκλοφορούν καμιά εικοσαριά βιβλία γι’ αυτό το θέμα, τα οποία δεν έχει διαβάσει κιόλας. Να βάζει αυτόν τον Μαυρογένη (τον γράφει και με 2 «ν»!) να λέει «Το Πολυτεχνείο Μορφή Ροκ», και να το συγκρίνει με το ... Woodstock! Kαι να γράφει (ο Νταλούκας): «Από αυτή την άποψη, το φοιτητικό κίνημα υπήρξε η μεγαλύτερη έκφραση του ροκ στην Ελλάδα. Η ηλεκτρική κιθάρα δεν είναι ούτε ικανή ούτε αναγκαία συνθήκη. Ροκ κάνουν τα παιδιά που ανεβαίνουν στην ταράτσα της Νομικής και λίγο αργότερα, εκείνα που περνούν το διήμερο στα κάγκελα του Πολυτεχνείου». Τι είναι αυτά; Εχεις γι’ αυτά «μικροαντιρρήσεις»; Δεν είναι γελοιότητες;
Manwolf Louie
Και κάτι ακόμη. Τα περί Χίτλερ και δημοσίου υπαλλήλου δεν θα τα σχολιάσω, επειδή δεν έχω καμία σχέση. Θα πω μόνο, ότι η μνήμη του απατά τον Δημήτρη Πουλικάκο, όπως πάντα, γιατί support για τον Κόκοτα (και την Κλειώ Δενάρδου) δεν έπαιξαν οι MGC στους υπάλληλους της ΔΕΗ (εκεί είναι άγνωστο, και δεν μπορεί να αποδείξει κανείς ότι υπήρξε και λαϊκό πρόγραμμα), αλλά στο χορό της Ενώσεως Συντακτών, τον οποίο «λάμπρυνε με την παρουσία της, ολόκληρη η υψηλή κοινωνία των Αθηνών». Και στο «ελαφρό πρόγραμμα» (δική του έκφραση) συμμετείχαν επίσης η ορχήστρα του Γεράσιμου Λαβράνου, οι Meteors και οι Knacks, δηλαδή ότι καλύτερο διέθετε τότε η αθηναϊκή νύχτα (αυτό, ειλικρινά και χωρίς κανένα ίχνος ειρωνείας), αλλά να μη μας πει πάλι ότι κι εκεί το κοινό το αποτελούσαν τορναδόροι, μηχανικοί αυτοκινήτων και εμποροϋπάλληλοι. Όσο για τον κακομοίρη τον Ροζάκη, πάλι στην απέξω ήτανε.
ΑπάντησηΔιαγραφήManwolf Louie
To "διήμερο στα κάγκελα", που φαίνεται ότι γράφω πιο πάνω, είναι φυσικά "τριήμερο". Το "ρ" δεν πατήθηκε καλά και ο αυτόματος διορθωτής το μετέτρεψε σε διήμερο, χωρίς να το πάρω χαμπάρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήManwolf Louie
Στο κομμάτι για τον Κλάπτον,κάποιος εγγλέζος σας έγραψε κάποια πράγματα,αλλά λίγη σημασία δώσατε...ξαναδιαβάστε τον,θα σας κάνει καλό ξερόλες !Το παίζετε ερευνητές για ξένες κουλτούρες και δεν γνωρίζεται τι σας γίνεται στην ελληνική επαρχία της Ευρώπης,τρομάρα σας!τα κείμενα που γράφετε εδω,ΠΟΤΕ δεν αναφέρεστε στις πηγές σας.Ποιοί είστε βρε Καραμήτροι ? αντιγράφετε απο έξω και τα πλασάρετε για δικά σας ? ούστ κακομήρηδες...
ΑπάντησηΔιαγραφήοσο για τους Νταλούκα,Πουλικάκο, έχω να πω ότι χάσατε τον χρόνο σας παίζοντας σε ξένο γήπεδο...εκτός κι αν σας περισσεύει!οι άνθρωποι εδώ δεν είναι άσχετοι μόνο αλλά αντιγραφείς ξένων κειμένων και ΚΟΜΠΟΡΗΜΟΝΕΣ.[5-6 άτομα όλα κι όλα αναμασούν τα ίδια και τα ιδια 3 μήνες τώρα], τυχαίο είναι που υπάρχουν ελάχιστα σχόλια στα άλλα κείμενα? δεν νομίζω!
καλο Σ/Κ
Φωτεινός
Επιτέλους κύριε ΕΡΕΥΝΗΤΑ μάθε ότι το ERIC IS GOD γράφτηκε το 1 9 6 5. Άνοιξε τα CREEM,NME,SLC,HIT PARADER και CRAWDADDY για να το μάθεις επιτέλους !
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ.Πρίντεζης
Άκη Φωτεινέ σε θυμάμαι από τα σχόλιά σου στην ανάρτηση για τον Clapton. Εξακολουθείς να λες μπαρούφες αδερφάκι μου. Αν υπάρχει ένα blog, ρε μεγάλε, που προσπαθούμε όλοι (εγώ κι οι αναγνώστες) να μιλήσουμε στηριζόμενοι σε πηγές είναι αυτό. Έχουμε ξεσκιστεί να μιλάμε για βιβλία, περιοδικά, εξώφυλλα δίσκων, εφημερίδες και ό,τι άλλο κι έρχεσαι να μας πεις εσύ ότι «αντιγράφουμε» και ότι «ποτέ δεν αναφέρουμε τις πηγές μας». Κράξε τον εαυτό του Φωτεινέ, για τις βλακείες που λες (σου έχω απαντήσει για τον Εγγλέζο) κι άσε μας εμάς, εδώ στον… μικρόκοσμό μας. Πήγαινε, μάλιστα, να σχολιάζεις σε τίποτα εγγλέζικα blog, που πολύ θα εκτιμήσουν όσα (δεν) λες, κι άσε μας (εμάς τους 5-6) να ασχολούμαστε στο «δισκορυχείον» με τον… επαρχιωτισμό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξαναστείλεις σχόλιο, γιατί δεν είσαι μόνον άσχετος (αυτό δεν είναι κακό), αλλά ακόμη εξυπνάκιας και κακεντρεχής. Ένας συνδυασμός που «σκοτώνει» δηλαδή.
Γ. Πρίντεζη, να είσαι σοβαρός και να μην ειρωνεύεσαι. Κατ’ αρχάς το «σύνθημα» είναι “Clapton is god” και όχι “Eric is god”. Για το πότε γράφτηκε υπάρχουν διάφορες γνώμες. Κάποιοι λένε ’65, άλλοι ’66 και άλλοι ’67 (η Wikipedia). Εγώ, χωρίς να έχω ασχοληθεί ιδιαιτέρως μ’ αυτό το πράγμα, που δεν μου λέει και τίποτα γενικώς, υπέθεσα με απολύτως λογικά βήματα, πως είναι σύνθημα του ’66. (Τα λογικά βήματα υπάρχουν στα σχόλια της ανάρτησης «Ο Eric Clapton στην Κυψέλη… το 1965», πάτα http://is.gd/fTizc). Εκεί θα δεις κι άλλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες, οι οποίες συνηγορούν πως αυτό το πράγμα γράφτηκε (αν…) το 1966. Όλα αυτά τα περιοδικά, που μας λες εσύ, τα έχεις διαβάσει; Έχεις τεύχη τους από το 1965, που το γράφουν; Για κάνε μας κανένα σκανάρισμα, για να διαφωτίσεις κι εμάς τους κακόμοιρους ερευνητές…
ΑπάντησηΔιαγραφή>>τυχαίο είναι που υπάρχουν ελάχιστα σχόλια στα άλλα κείμενα? δεν νομίζω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί να σχολιάζουμε δηλαδή.Εγώ προσωπικά παρακολουθώ το μπλόγκ κάποιους μήνες και έχει στρέψει την προσοχή μου σε πράγματα που δεν ήξερα ή για τα οποία θα αδιαφορούσα (όπως το κουστουμάκι του the boy ή τον socos) ή μου έχει θυμίσει πράγματα που αξίζουν όπως τις ηχογραφήσεις της esp-disk, την absurd, τη σειρά του Χρήστου από τον Σείριο και τα δοκίμια του Ives.Τί να σχολιάσει κανείς σε αυτές τις αναρτήσεις?
yorgos
second that yorgos που λένε και οι Κορίνθιοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπλέξαμε τα μπούτια μας και χαθήκαμε στην πληροφορία... Επειδη αναφέρετε τον όρο "ψυχεδελική νεολαία" και υποτίθεται γνωρίζετε και έχετε ψαχτει, προκαλώ όποιον ξέρει να μου πει τα ονοματα των BILL AND THE PSYCKEDELIC BAND...Αν τα ξέρει κάποιος, θα του αποκαλύψω κάτι που εχει να κάνει με την "ψυχεδελικη νεολάια"...ΞΈΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ? εδω σας θελω MANWOLF LOUIE, ΝΤΑΛΟΥΚΑ , ΤΡΟΥΣΣΑ? ΥΓ ελπιζω το σχολιο μου να δημοσιευτει, για να βρεθει καποιος σοβαρός να μου απαντησει...
ΑπάντησηΔιαγραφήπες τα ρε φίλε..
ΑπάντησηΔιαγραφήμουσική..
Για τον ανώνυμο σχολιαστή και τους Bill and Psychedelic Band…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ, κατ’ αρχάς μη μας βάζεις όλους στο ίδιο τσουβάλι. Ούτε εγώ, ούτε ο Manwolf Louie γράψαμε ποτέ για «ψυχεδελική νεολαία». Αυτό είναι εφεύρημα του Μανώλη Νταλούκα. Βεβαίως, από τον Νταλούκα μην περιμένεις ονόματα μελών, καθότι, στο βιβλίο του, δεν αναφέρεται καθόλου το συγκρότημα (που σημαίνει ότι το αγνοούσε).
Για τους Bill and Psychedelic Band ή Bill Z and His Band έχω ξεχωριστή ανάρτηση (http://is.gd/fUnrw). Εκεί αναφέρονται ήδη κάποια ονόματα (Βασίλης Ζαχάρωφ, Βασίλης Κοτσακίδης, Γούμενος). Υπάρχουν κι άλλα ονόματα (ας πούμε, ποιος ήταν ντράμερ τους), όπως και διάφορα ψευδώνυμα, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Δεν μου αρέσει πάντως ο τρόπος που το θέτεις. Θα μας «αποκαλύψεις» λες, αν σου πούμε τα ονόματα. Είναι, τώρα, σοβαρό αυτό; Δηλαδή πως το σκέφτεσαι; Μία σου, και μία μας. Εδώ πέρα, απ’ ό,τι βλέπεις, ξεσκιζόμαστε να δίνουμε όχι μόνον «σκέτες» πληροφορίες, αλλά και να τις αξιολογούμε (το κυριότερο) με τρόπο δημιουργικό. Αν ξέρεις κάτι, φίλε, πες το και άσε τους γρίφους και το ποιος είναι σοβαρός ή όχι. Δώσε την πληροφορία και βάλε από κάτω τ’ όνομά σου.
"τα ονοματα των BILL AND THE PSYCKEDELIC BAND...Αν τα ξέρει κάποιος"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός δεν ξέρει ούτε πώς γράφεται η λέξη "PsycΗedelic" και θέλει να μας κάνει και τον έξυπνο!
Ρε, άντε από δω ...
Manwolf Louie
Το ξαναλέω. Εξυπνάδες, ανώνυμες ή επώνυμες, στα σχόλια, δεν πρόκειται να δημοσιεύσω. Δεν «συλλέγω» σχόλια, ούτε διαθέτω χρόνο, για ν’ αντιμετωπίζω κακεντρέχειες. Το blog δεν το έφτιαξα ούτε για να χαϊδεύομαι, ούτε για κουβεντολόι, ούτε για να περνάει η ώρα, ή για να σπάμε πλάκα (για να γελάμε και να χαχανίζουμε). Όσοι αναγνώστες βρίσκουν εδώ κάτι που τους ενδιαφέρει (δεν είναι ανάγκη να ενδιαφέρουν όλα όλους) και θέλουν να «κοντράρουν» τα όσα γράφονται, ας το πράξουν. Με ευθύνη των λόγων τους, με κόσμιο τρόπο, με πειστικά στοιχεία. Φυσικά, ο καθένας από ’μας μπορεί να σχολιάζει, δίχως κάθε φορά ν’ ανοίγει… εγκυκλοπαίδειες, στηριζόμενος, απλώς στις εντυπώσεις του, στις αναμνήσεις του, στις γνώσεις του, στο γούστο του σε ό,τι νομίζει τέλος πάντων. Μία είναι η προϋπόθεση, για να γίνει διάλογος (και) κάτω απ’ αυτές τις (απολύτως νορμάλ) συνθήκες. Να υπάρχει καλή πίστη. Στο blog δεν μπαίνουμε «φτιαγμένοι», ούτε για να «τη βγούμε», ούτε για να θίξουμε, ούτε για να βρίσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπερα....Το πραγμα ξεφυγε λιγο ομολογουμένως, αλλα πιστέψτε το δεν μας χάλασε καθόλου! Ηταν επικοδομητικο! Καποια στιγμη πηγε επι προσωπικου αλλα ευτυχως επανηλθε σε νορμαλ επιπεδα. Ωα αναγνώστη, οχι μόνο του μπλογκ αλλα και του βιβλιου του Νταλούκα, αλλα και ως επικειμενος (ελπιζω) συγγραφεας, εχω να παρατηρησω τα εξης. Δεν γίνεται (στατιστικως) σε μια ερευνα που αποτυπωνεται σε βιλιο να μην υπαρχουν ανακρίβειες. Πολυ περισσότερο δε,οταν δεν τα εχεις ζησει, αλλα στα διηγουνται 65ρηδες, που το Αλτζχαιμερ τους εχει ψιλοβερέσει ηδη... Δεν βρισκω το κακο να εχει ενα βιβλιο λαθη, οπως δεν βρισκω και το κακο καποιοι να τα επισημαινουν. Αυτό που βρίσκω τραγικό είναι να απαξιώνεται μία δουλεια, για χαρη 5-10 λαθών. Δεν λέω ότι Φώντα το έκανες, αλλα όλοι οι ανθρωποι δεν λαμβανουν το ίδιο τις παρατηρησεις-επισημάνσεις των άλλων. Ειδικα αν ειναι ειδικοι στο κουρμπέτι. Αλλωστε και εγω οταν εκδοσω αυτό που θέλω, θα περιμενω να με..."ξεσκισεις"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για τον Κώστα τον Αρβανίτη, τον οποίο έχω να συναντήσω πολλά χρόνια, του στέλνω τα χαιρετίσματα μου.
Σημασία έχει ότι απο μία τέτοια κουβέντα (με τα up % down της) όλοι εμεις μάθαμε...
ΥΓ Μηπως ο ντράμερ στο γκρουπ του Ζαχάρωφ ήταν ο Θανασάκης ο Πάλλης?
Φιλικα, Νικος
sarros29@yahoo.gr
Κυριοι, δεω θα ασχοληθω καθολου με το ζητημα Κλαπτον, μου ειναι αδιαφορο αν ηρθε, αν επαιξε, με ποιους επαιξε, αν τον παιρνει... Γενικα μου ειναι αδιαφορος ως καλιτεχνης. Ωστοσο ειμαι υποχρεωμενος να παρεμβω. Προκειται για την λασπολογια εις βαρος του Μανγουλφ Λουη. Γνωριζω καλα αυτο το ατομο, μας συνδεει μια φιλια σε βαθος χρονου. Μου ειναι αδυνατο να δεχτω, καποια υποκειμενα, τσαρλατανοι του ροκ, να τον κατηγορουνε, ως φασιστα και χουντικο. Ο κυριος Μανγουλφ λεει αληθειες που ενοχλουν και ως γνωστον θα το πληρωσει, αφου στην χωρα της ξεφτυλας δεν υπαρχει χωρος για τους μη ξεφτυλισμενους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτα κυριοι, επαναστατες του γλυκου νερου.
Σας αφηνω τωρα να απολαυσετε το εθνικο σας σπορ. Ξερετε εσεις...
the Ripper, George the Ripper.
emis tote den imastan me KANENA......mono i mousiki i gomenes kai ta drugs mas endieferan sas grafame kai sas grafoume starxidia mas komatoskila kai apo tin mia kai apo tin ali plevra tagmenous kai stratevmenous kata kerous politikomaniakides.......emis fagame ksilo kai apo tin xounda kai apo tous komounistes(os amerikanakia) afta pou traviksame emis mono i rebetes ta traviksan. emas den mas ithele kanis oute i aristera oute oi deksia. imastan i kafti patata.......
ΑπάντησηΔιαγραφήfandazesta ton Bonatso ton Tourkogiorgi ton Triandafilou i ton Ploulikako ton Tourna andistasiakous.????XAXAXA ASTIOOOOOOO
Tha thelate e? asxolithikame me pio sovara pragmata.opos i ZOi>>>
Me ta foulara kai to station o Mitsos sto kolonaki me tin Lily.....ego
molis exo erthi apo tin Konstantinoupoli asxetos me ta politika endelooos. o Bonatsos ston fashion kosmo tou o Tourkogiorgis apo to kolegio trelamenos me to Amerika.......
DEN GOUSTARAME KANENAAAAA IMASTAN GIA PARTI MAS KE SNOBARAME TOUS PANDES KAI TA PANDA. MONO MOUSIKI THELAME NA PEKSOUME. alithini epanastates kai alithina epikindini diladissss
den anikame pouthena. POUTHENA.
Kai den milao gia MGC pou den ksero dioti den ixa erthi stin ellada akoma. alla gia ta" istorika singritimata"opos ta apokali o kirios asxetos Daloukas kai oi diafori daloukes ana kerous pou berdevoun
ton Theodoraki ton Lambraki tin Mariza Kox kai to Xilouri anakata
stin eliniki ROCK skini. san na itane i kinoniki sinexia enos kai tou aftou gegonotos. Kamia sxesi den ixame me aftous tous agious...emis se allo theo pistevame. stin mousiki kai stin arnisi. Anendaxti kai eleftheri apo paramithiazmata ton aristeron kai ton xoundokefalakidon......kai gamousame kai piname kai xorevame gia parti mas.
Afto mas ekane ksexoristous kai alithinous.
tora...... an afto inai memto i an aresi se kapious i oxi xestikame ......
stavros logaridis
KANENA DEN PIRAZO KAI OLO PANDA PROSPATHO
ΑπάντησηΔιαγραφήNA MIN ENOXLO TON ALLON KAI MONAXOS NA TIN VRO. >1970....
PERI AFTOU PROKITE MANGES .
Min prospathite ola na ta ferete sta metra sas.
dEN SAS ANIKOUME.... OUTE STOUS MEN OUTE STOUS DE,.....
IMASTAN KAI THA IMASTE GIA PARTI MAS.
Kai stamatiste na grafete vivlia kai saxlamares to eliniko rock inai grameno sto vinilio.
s.logaridis.....
κυριε Λογαριδη λετε την αληθεια και η τοποθετηση σας ειναι ισως η πιο ειλικρινης,ναι το γαμησι,τα ναρκωτικά σας ενδιεφεραν μόνο και ευτυχως!η επανάσταση παραειναι σοβαρη υπόθεση για να την αναλάμβαναν οι χίππυδες.Αν και σας εκτιμω αφανταστα και θεωρω την μουσικη σας καταπληκτικη διαφωνω -Οι αληθινοί επαναστάτες ΜΑΤΩΝΑΝ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ,ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΞΕΡΟΝΗΣΣΙΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήι.τζόνσον.
η αποψη σας επειδη ειναι βιωματική πιστευω ωστόσο οτι ειναι η πιο σωστη για το ελληνικο ροκ.Δεν σας ειρωνευομαι και δεν θελω να σας προσβαλλω με τα προηγουμενα.Ι.τζονσον
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αφορμή όσα πρόσθεσε ο Σταύρος Λογαρίδης – τον ευχαριστώ και τον τιμώ γι’ αυτά που έχει προσφέρει στο χώρο – κάθισα και ξαναδιάβασα την ανάρτηση «Evris – Eric – Νταλούκας» και κυρίως τα σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά από τόσους μήνες έρχομαι να πω πως έγινε μια καλή κουβέντα, γράφτηκαν πράγματα, δόθηκαν στοιχεία, καταγράφηκαν λεπτομέρειες, υπήρξε ένταση – κι ας υπήρξαν «χαρακτηρισμοί» –, βγήκαν συμπεράσματα.
Δε θέλω να περιαυτολογήσω και να παινέψω το «σπίτι» μου – δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου κάτι τέτοιο – αλλά είχα από τότε την αίσθηση πως εκείνη η ανάρτηση, και βεβαίως τα σχόλια που ακολούθησαν, θα άφηναν το δικό τους στίγμα. Αν δεν μας τα πάρει ο blogger θα είναι εκεί, πάντα· να τα διαβάζουν όσοι βρίσκουν κάποιο ενδιαφέρον, να προσθέτουν, ν’ αφαιρούν και να ξανανοίγει ο κύκλος…
ego edo teliono tin sindomi kariera mou....kai grafo gia teleftea fora.
ΑπάντησηΔιαγραφήPios sas ipe oti imastan epanastates politiki? to rock kinoniki epanastasi itane.... mousiki imastan........mipos kai exoun istoriko dikeoma mono osi asxolithikan me tin politiki ?.....kai i texnes? klp?
ta stelnoume afta? I SONI KAI Kala i texni prepi na asxolite mono me tin politiki? kai eksalou to mi politikoiimeno kai afto politiki inai..
kai malista oxi efkolo prama.....inai efkolo enas kalitexnis na kavalisi mia politiki parataksi kai na epivlithi ston kosmo meso ton mixanismon........tis parataksis.
MONO I REBETES KAI TO ROCK IXAN TIN ALITIA KAI TO THRASOS NA SAS TIN KANOUNE se ola ta epipeda.
afti pou matosan den iparxoun pouthena agapite mou , tous prodosan kati tipi san kai aftous pou to pezoune genia tou politexniou nin ipourgi ...kai mas feran edo pou imaste........
ase ta emata kai ta kseronisia.....kamia sxesi me tin rock.....
kalos kakos etsi inai.
ali i doulia tou kniti kai ali tou aliti...diko mou afto goustarissss?xxx
Καλά τα λες Σταύρο Λογαρίδη και ακόμα καλύτερα τα τραγόυδησες, αλλα και τα βιβλία καλά είναι. Για να μαθαίνουμε για κάνα καλό δίσκο ή για την παρα-ιστορία του τόπου μας. Τα βιβλία του Πετρόπουλου, για το ρεμπέτικο ας πούμε, είναι θησαυρός
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρος
Δεν διαφωνω καθόλου,συμφωνω μαλιστα και επαυξάνω.Η τοποθετηση σας για αλλη μια φορα εδειξε εναν ανθρωπο πραγματικο ροκά,με αληθινό,βιωματικό και αξιοπιστο λόγο.Παρεμπιπτόντως θεωρω το τραγουδι σας Πολεμιστής από τον αριστουργηματικό σας δισκο Σε άλλη γη βαθυτατα πολιτικό τραγουδι,γνησια ανενταχτο.Επαναλαμβανω σας θεωρω απο τη γενια σας ισως τον πιο αυθεντικο και τα τραγουδια σας-παμε να στησουμε το παλιο σκηνικο,στα παραμυθια να χαθω-συνοδευσαν τη ζωη μου.Χαιρομαι που τα είπαμε εστω και διαδικτυακά.Α και προς θεού δεν ειμαι κνίτης.Ι.Τζόνσον-το ψευδωνυμο απο την ταινιαρα με τον ρεντφορντ Ιερεμιας Τζονσον.Και παλι σας ευχαριστω για τον χρόνο σας και προ παντων για την μουσικη σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήExtes to vradi egrapsa edo gia merika pragmata..
ΑπάντησηΔιαγραφήEpidi vlepo o k daloukas den apandai se afta pou tiu katalogizo...prostheto kai alla mipos kai filotimithi.
agapite kirie dalouka .....
o megaliteros basistas olon ton epoxon Giorgos Filipidis...
o Aris Tasoulis O PIANISTARAS
o Dimis Papaxristou o KITHARISTARAS
o Thodoros Papadinas
to singrotima AKRITAS...giati lipoun apo to toso plousio vivlio sas ?
out mia anafora out mia foto ...alla frondisate na exete misi selida foto mostra tous Nostradamos to pio POP singrotima olon ton epoxon?
ton theodoraki ton kalogiani kai tin mariza kox vrikate na exete fotografies tous?as onomazate to vivlio sas ta moderna revmata stin ellada i oti allo protimate i esto "to rock and roll "se isagogika kai as vazate kai ton Margariti .....alla otan leme Eliniko ROCK ....exete apotixi kai iste embathis.......
epidi to eliniko rock den tha borouse na piasi pano apo saranda peninda selides......edo i stones me 25 xronia karieras kai i viogeafia tous ine ena kanoniko vivlio..> lipon gia na vgalete mia ekdosi me polla filla kai mostra soni kai kala vivlio me periexomeno valate mesa opion katevase i koutra sas......sas parapembo stis xtesines anartisis.....
theodorakis ,kalogianis,kox,xilouris, Den drapikate ligo kirie .........
Allo knitis kai allo alitis tapame afta.......
Αγαπητέ Σταύρο Λογαρίδη, για το βιβλίο του Μανώλη Νταλούκα «Ελληνικό Ροκ» τα έχουμε πει. (Βεβαίως, αν ο ίδιος θέλει ν’ απαντήσει σε όσα σημειώνεις ας το κάνει). Πέραν από τις αξιολογικές κρίσεις, που μπορεί να διατυπώσει ο καθένας μας – και εν μέρει το πράξαμε –, ένα είναι σίγουρο. Το βιβλίο εκείνο είχε λάθος τίτλο. Έτσι όπως πάμε σε λίγο θα φθάσουμε ν’ αποκαλούμε… ροκ ακόμη και τον Επίκουρο (ξεχνώντας ή αγνοώντας, την ίδιαν ώρα, τους μουσικούς και τα συγκροτήματα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό αυτό με τον Επικουρο.Οσο για τους Ακρίτας τι να πούμε?Μιλάμε ίσως για τον πιο προχωρημένο δίσκο του ελληνικού ροκ-το κατατασσω μαζί με τον Μπάλλο-.Καθε βιβλίο για το ελληνικό ροκ αλλά και για το ευρωπαικο κατα τη γνωμη μου που δεν τους αναφέρει είναι ελλιπέςΣυγκεκριμένα το βιβλίο του dag abjorsen για το ευρωπαικό ροκ τους αναφέρει με τα καλύτερα λόγια.Ρε Σταύρο-συγνωμη για τον ενικό-τι παπαδες παίζατε σε αυτή τη δισκάρα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΙ.Τζόνσον
χα,χα,χα,χα,χα,χα...και γώ που νόμιζα οτι οι Νοστράδαμος παίζανε ψυχεδελική folk.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Κ. Λογαρίδη,κάνατε το σχόλιο της χρονιάς για μένα προσωπικά !
Νίκος Δήμας
Δεν θέλω να υποστηρίξω τον κύριο Νταλούκα, αλλά δεν είναι δυνατόν, αφού έχουν περάσει οχτώ μήνες, από τότε που το θέμα ήταν καυτό, ο κύριος Λογαρίδης, να γράφει κάτι το βράδυ και να έχει την απαίτηση να πάρει απάντηση την επόμενη μέρα. Για να απαντήσει ο κύριος Νταλούκας, πρέπει να το μάθει με κάποιον τρόπο. Εξάλλου, υπάρχει και η άλλη δικαιολογία - για να ειρωνευτούμε λιγάκι και τον κύριο Πουλικάκο: ο κύριος Λογαρίδης πιθανώς να μην έχει αντιληφθεί ότι ο κύριος Νταλούκας μπορεί να έχει, όπως ο κύριος Πουλικάκος, «σοβαρότερες δουλειές να κάνει» από το να μπαίνει σε διάλογο με του λόγου του. Κάπως σαν το... «στρίβειν δια του αρραβώνος» δηλαδή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ. Μ. Τακουνάς
Μεγάλε αν δεν το κατάλαβες ο Νταλούκας απάντησε...για ψάξε λίγο
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπαίνοντας σ’ αυτή την ανάρτηση μετά από πάρα πολύ καιρό προσπάθησα να την διαβάσω εν τάχει (την ανάρτηση μαζί με τα σχόλια εννοώ), προκειμένου να προσανατολιστώ, για να δω που ακριβώς θα κολλήσω αυτό που θέλω να πω τώρα.
Ένα από τα ζητήματα που ανέκυψαν –ενδεχομένως το πιο σημαντικό– είναι το πότε βεβαιώθηκαν κάποιοι πως ο Eric Clapton, που έπαιζε με τους Juniors, ήταν ο Eric Clapton των Yardbirds κ.λπ.
Στο τεύχος 41 των Μ.Ρ. (27/10/1965) αναφέρεται καθαρά (σελ. 12) πως το όνομα του άγγλου κιθαρίστα που έπαιξε με τους Juniors στην Τερψιθέα ήταν Eric Clapton, αλλά κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει, τότε, για ποιον επρόκειτο. Το απίθανο είναι πως στην διπλανή ακριβώς σελίδα του ιδίου τεύχους, αναφέρεται ο Eric Clapton ως μέλος των Yardbirds, χωρίς κανείς να έχει μπορέσει να κάνει τη σύνδεση. Πότε έγινε για πρώτη φορά αυτή (η σύνδεση);
Έως ώρας η πρώτη καταγραμμένη σύνδεση ήταν το κείμενο του Εύρη Παρίτση στο οπισθόφυλλο του single “Suzanne (Sunday afternoon)/ Changes” [HOL. Pink Elephant PE 22.147] από το 1976. Τουλάχιστον από το 1976 κάποιος είχε γράψει πως ο Clapton των Juniors, ήταν ο Clapton των Yardbirds, Bluesbreakers, Cream κ.λπ.
Ξεφυλλίζοντας για άλλο λόγο το τεύχος 74 των Μ.Ρ. (8/2/1967) έπεσα πάνω σε ένα κείμενο για τους Yardbirds κάποιου Γιάννη Σ. Παπαδόπουλου, στο οποίo (ανάμεσα σε άλλα) διαβάζουμε τα εξής:
«Πριν όμως το ‘Φορ γιωρ λαβ’ γίνη επιτυχία, ο Έρικ –τον οποίο γνωρίσαμε και στην Αθήνα– απεχώρησε από το συγκρότημα».
Τούτη είναι λοιπόν η πρώτη καταγραμμένη σύνδεση του Eric Clapton (των Yardbirds), με τον Eric Clapton της Αθήνας (Juniors κ.λπ.).
Ξεφυλλίζοντας κάτι παλιούς Ήχους από το 1981, έπεσα (ξανά) πάνω στο αφιέρωμα του περιοδικού στο Ελληνικό Rock. Ήταν ένα εκτεταμένο αφιέρωμα, που διήρκησε αρκετούς μήνες, με συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών του χώρου. Από το πρώτο μέρος, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 94 (Γενάρης 1981) του Ήχος & Hi-Fi, αντιγράφω λίγα λόγια του Αντώνη Τουρκογιώργη:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Παλιά είχε έρθει και ο Clapton στην Ελλάδα. Τον είχα δει εγώ που έπαιζε με τους Juniors, στην Τερψιθέα, σε κάτι μουσικά πρωινά, μια περίοδο που είχε σπάσει ο Καρακαντάς το χέρι του. Και την άλλη Κυριακή έπαιξε μ’ ένα συγκρότημα που λεγόταν Faces. Ήταν κι ο κομφερασιέ ο Αρέτας, που του έπιανε τα μαλλιά κι έλεγε: “Όποιος βρει πόσους πόντους μαλλί έχει ο Eric, θα πάρει ένα εισιτήριο τζάμπα για την άλλη Κυριακή”. Ήταν τότε που είχε φύγει ο Clapton απ’ τους Yardbirds και γύριζε. Μετά πήγε στον Mayall. Είχανε έρθει και οι Prophets και διάφορα άλλα εγγλέζικα συγκροτήματα».
Ποιος ξέρει από πότε ήταν πεπεισμένος ο Τουρκογιώργης πως ο εγγλέζος κιθαρίστας των Juniors, ήταν ο Eric Clapton των Yardbirds και αργότερα του Mayall, των Cream κ.λπ. Σίγουρα κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του ’70 θα βεβαιώθηκε. Για να μην πω του ’60… Πάντως η γραπτή αυτή αναφορά του από τον Γενάρη του ’81 είναι ήδη αρκετά παλιά…
Για να μην ξεχνιόμαστε…