η POP στην ΠΑΤΡΑ…

Αρκετοί είναι εκείνοι που απορούν (όχι τώρα – εδώ και κάποιο καιρό) εν σχέσει με τη σύγχρονη μουσική έκφραση και εξέλιξη στην Πάτρα. Μπάντες βγαίνουν η μία μετά την άλλη, η δισκογραφία, στο μέτρο του δυνατού, ανθεί, labels τα οποία φιλοξενούν τις προτάσεις ενός χώρου, που ξεπερνά τα όρια της πόλης, δεν υπάρχουν απλώς, αλλά επεκτείνονται ακόμη και προς τας Αθήνας, την ίδια στιγμή κατά την οποίαν ακόμη πιο… ανεξάρτητες παραγωγές (τα λεγόμενα private pressings) δίνουν και παίρνουν. Πιο κάτω τρία από τα πρόσφατα pop (ας τα πούμε έτσι) κατορθώματα της πόλης…
Αν χρησιμοποιήσουμε τον όρο «μοντέρνα έκφραση», για να περιγράψουμε εκείνο που συμβαίνει αντιδιαμετρικώς (ή περίπου αντιδιαμετρικώς) των λεγόμενων «ριζών», τότε η Πάτρα πρωταγωνιστεί, σ’ αυτό το τοπίο, ήδη από τα χρόνια του ’60. Οι Spiders π.χ. υπήρξαν το πρώτο γκρουπ, πέραν των αθηναϊκών, που έδωσε ποτέ τραγούδια του σε δισκογραφική εταιρία (Polydor, Μάιος του ’65), οι Πεταλούδα με τον Χρήστο Κουλουμπή στα seventies έγραψαν τη δική τους μικρή, αλλά υπαρκτή ιστορία, ο Alexandros στα eighties ηχογράφησε ένα 45άρι κι ένα LP (στο electro-pop στυλ), τα οποία, σήμερα, επανεκδίδονται και αναζητούνται μετά μανίας (τα πρωτότυπα), οι Raining Pleasure στα nineties έφτιαξαν τον ήχο και λίγο αργότερα τ’ όνομά τους, κατακτώντας πανελλήνια αναγνώριση κ.ο.κ. (Αναφέρθηκε ένα μόνον όνομα από κάθε δεκαετία. Σίγουρα υπάρχουν περισσότερα).Οι B-Sides είναι ένα από τα πατρινά γκρουπ που, τώρα, ξεχωρίζουν. Μάλιστα, είχα επισημάνει την αξία τους, κατ’ αρχάς στο J&T πριν από καιρό, όταν αναφέρθηκα στο πρώτο 45άρι τους “Queen/ Forest” [B-other side Records] από το 2008, τονίζοντας τις μελωδικές αρετές των τραγουδιών τους, είτε αυτά κινούνται σε poppy, είτε σε περισσότερο σκληρές κατευθύνσεις (συνήθως, ένας συνδυασμός και των δύο). Οι ίδιες αρετές ανιχνεύονται και στα δύο νέα τους τραγούδια – πρόκειται για το 45άρι “Kill/ I speak your words” [B-Other side], κομμένο σε 200 αντίτυπα –, τα οποία φανερώνουν πως έχουμε να κάνουμε με μπάντα έτοιμη για το μεγαλύτερο άλμα… το οποίο έχει ήδη ακολουθήσει. (Αναφέρομαι στο άλμπουμ “Story Without End” στην αθηναϊκή B-Otherside Records, για το οποίο θα γράψω στο άμεσο μέλλον). Το “Kill” ένα καθαρό τραγούδι… ερωτικής απόγνωσης, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία οριοθετούν ό,τι ονομάζουμε ή θα ονομάζαμε «κιθαριστική ποπ». Ωραίο αρμονικό σχεδιασμό, κατάλληλα φωνητικά, τοίχους κιθαριστικούς που δεν… πλακώνουν. Στο δεύτερο, το “I speak your words”, τα κιθαριστικά μέρη φαίνονται πιο σκληρά, αν και πάλι τα φωνητικά και το αρμονικό δέσιμο, δεν αφήνουν το κομμάτι να γλιστρήσει προς το punk (προς το punky, ίσως). Σε κάθε περίπτωση είναι η παραγωγή, η ηχοληψία και το mixing του Διονύση Μπάστα (μπασίστας των Raining Pleasure), που εξομαλύνει τις διαφορές. Και, φυσικά το τελικό out, που έγινε στη Γερμανία. Εδώ, έβαλε το χεράκι του και ο Eroc, πρώην ντράμερ των Grobschnitt και νυν... master του mastering.Παντελώς ανεξάρτητη παραγωγή (από την Πάτρα) είναι το άλμπουμ του Απόστολου Ρουτζομάνη “The Heart of A Dreamer”. Θα το χαρακτήριζα, δε, μία τρανή pop romance από αυτές που, σπανίως, έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στην ημεδαπή – ένας παράξενος συνδυασμός της τραγουδοποιίας ενός Elton John φερ’ ειπείν, και του ανοιχτού new-age ορίζοντα ενός George Winston (o Ρουτζομάνης είναι ο ίδιος πιανίστας) – ένα άλμπουμ «άλλης εποχής», στηριγμένο στις… θεϊκές μελωδίες και το, εν γένει, ηχητικό κάλλος. Τα ελάχιστα όργανα που χρησιμοποιούνται (λίγες κιθάρες χειρίζεται ο Χρήστος Γαλανόπουλος, ενώ υπάρχουν και keyboards) δημιουργούν όλο εκείνο το πλαίσιο, προκειμένου κομμάτια όπως το “Jealousy” ή το “Nightingale’s tear” να καταγράφονται, αυτομάτως και δίχως δεύτερη σκέψη, ως ενδεικτικά της απολύτου ωραιότητος. The greatest discovery…
Με αφορμή το παρθενικό 45άρι των Πατρινών Playground Noise “Sundays/ Flowers” [Inner Ear, 2008] έγραφα σε παλαιότερο J&T: «Η πατρινή αγγλόφωνη σκηνή ποτέ δεν βρισκόταν στα καλύτερά της. Το ενδιαφέρον της πόλης για το... post rock ξεκινά βεβαίως νωρίς στα eighties με μουσικούς όπως ο Alexandros και ο Angelo και συγκροτήματα όπως οι RDR και oι Peaceful Minds, για να συνεχιστεί στα nineties με τους πιο punky Mayday Overdrive και Petunia Pig και βεβαίως αργότερα με τους Raining Pleasure, τους Γύρω-Γύρω, τους Abbie Gale και διαφόρους άλλους... όλους με ισχυρό πανελλήνιο ίχνος». Και να λοιπόν, δύο χρόνια μετά, οι Playground Noise να παρουσιάζονται εμπρός μας μ’ ένα πλήρες άλμπουμ, που έχει ως τίτλο τ’ όνομά τους, έκδοση κι αυτό της επίσης πατρινής Inner Ear. Προσωπικώς, δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να μιλάμε για τον «ήχο της Πάτρας» – για να το πω ξεκάθαρα, κάτι τέτοιο μου φαίνεται ανόητο –, μπορούμε, όμως, να μιλάμε για μερικά συγκροτήματα (έτσι όπως τ’ ακούω, κατά κύματα, έχω την αίσθηση πως το ένα είναι καλύτερο από τ’ άλλο), τα οποία, στο πρώτο και βασικό επίπεδο, προτείνουν ωραία τραγούδια. Οι Playground Noise είναι κατ’ αρχάς πενταμελείς: Βασίλης Σμπήλιας φωνή, κιθάρες, Θόδωρος Παπαδόπουλος κιθάρες, Τίμων Καρδάμας μπάσο, Νίκος Ντεντόπουλος keyboards, Ανδρέας Λαμπρόπουλος ντραμς, με βοήθειες σε τρομπέτα, τσέλο και βιολί. Δεύτερον, τραγουδούν, και αυτοί, στην αγγλική (αφού έτσι νοιώθουν…) και τρίτον, δεν είναι το σχήμα, το οποίο θα μπορούσες να το περιγράψεις με δύο λέξεις· το... post-rock δε λέει τίποτα – είναι ένα τσουβάλι, στο οποίο χώνουμε ό,τι μας κατέβει. Επειδή «συγκρότημα» δε σημαίνει μόνο τι παίζεις, αλλά και το τι ακούς, ή τι έχεις ακούσει, οι Playground Noise είναι η μπάντα εκείνη με τις επιρροές απ’ όλη την γκάμα της british pop την τελευταία 30ετία και, παραλλήλως, εκείνη με το δικό της ήχο – ό,τι παίζουν – μία στιβαρή, σταθερή κιθαριστική pop που «σπάει» άλλοτε προς το dark, άλλοτε προς το chamber και άλλοτε προς το περισσότερο… shiny. Ωραία τραγούδια υπάρχουν, με… ωραιότερα, τα μεγαλύτερα σε διάρκεια ,“The divers” και “Isolation”, τα οποία νομίζω πως συνοψίζουν τις ιδέες του πατρινού γκρουπ προς την κατεύθυνση μιας… λειτουργικής τελετουργίας. [Το “Isolation”, ως τίτλος μόνο, παραπέμπει (δίχως να το θες) στους Joy Division. Με τη διαφορά ότι ο... ποιητικός πεσιμισμός του Ian Curtis εκπέμπεται σε άλλο μήκος κύματος από την αυτάρεσκη υποκρισία της ευνουχισμένης κοινωνίας, που είναι το θέμα των Πατρινών].