Ο
Πάνος Κόκκινος, με τη χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή του, θα ξεκινήσει την πορεία
του στο τραγούδι, στον Βόλο, στο τέλος της δεκαετίας του ’50, αλλά μόνον όταν
θα έρθει στην Αθήνα θα αρχίσει να γίνεται, σταδιακά, ένα από τα δυνατά ονόματα
στο χώρο του «ελαφρού», με πολλές επιτυχημένες εμφανίσεις στα καλύτερα κέντρα
της εποχής (Άλσος, Κάστρο, Παληά Αθήνα κ.λπ.).Από κοντά και η δισκογραφία φυσικά, αν και σ’ αυτόν τον τομέα τη
μεγάλη επιτυχία θα την γνωρίσει στο τέλος των σίξτις, μέσω του τραγουδιού
«Πικρό παράπονο» του Αλέκου Σπάθη, που είχε λάβει Α Βραβείο στο Φεστιβάλ
Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, το 1969.Αντιλαμβανόμενος ο Κόκκινος πως το μέλλον στο χώρο της διασκέδασης
(και των δουλειών στα μαγαζιά) βρισκόταν στα λεγόμενα «νεανικά συγκροτήματα» θα
ενώσει, από το 1968, τη δική του τύχη με εκείνη των Faces (μέλος τους ήταν και
ο γνωστός αργότερα ερμηνευτής του λαϊκού Γιώργος Μπουλουγουράς), διαπρέποντας
σε κλαμπ και δισκογραφία τα επόμενα 4-5 χρόνια (έως ότου ολοκληρωθεί, τέλος
πάντων, η ροκ εποχή).
Το 1973 ήταν η
χρονιά τού ενός και μοναδικού μεγάλου δίσκου τού Πάνου Κόκκινου, στον οποίο θα
συγκεντρώνονταν τραγούδια του με τους Faces, γνωστά από τα προηγούμενα χρόνια
και από τις 45 στροφές, καθώς και νεότερα.Ο δίσκος είναι αρκετά καλός, κινούμενος σε διαφορετικά στυλ, με τα ποπ-ροκ
κομμάτια να κυριαρχούν φυσικά, δίπλα σε άλλα πιο «φεστιβαλικά», διασκευές σε
Μάνο Χατζιδάκι («Οδός ονείρων» «Δεν ήταν νησί»), μα και παραδοσιακά
(«Αητός-Ριζίτικο», «Παιδιά της Σαμαρίνας»), που μεταπλάθονται σε μοντέρνο ύφος
από τον μαέστρο Τάκη Αθηναίο, κατά το σύνηθες της εποχής.Ο «Άνεμος» (σε μουσική και στίχους Πάνου Κόκκινου), που είχε
ακουστεί στο 10ον Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, το 1971 κι είχε
βραβευθεί με 3ο βραβείο (είχε κυκλοφορήσει και σε 45άρι) ήταν το ωραιότερο τραγούδι
του δίσκου (με πολύ καλή δουλειά στην ενορχήστρωση, ξανά από τον Τάκη Αθηναίο,
με τα δυνατά soul breaks των πνευστών, του χάμοντ κ.λπ.), ενώ πολύ καλά ήταν
επίσης το «Δεν το περίμενα», η επιτυχία «Δέκα μαχαίρια» και ορισμένα ακόμη.
Μεγάλο άσμα!Θα μπορούσε άνετα να είναι σε μια απο τις καμπαρετζίδικες συλλογές Working Man's Soul της αγγλικής εταιρείας Licorice Soul Records και να κάνει τρελό θέμα! Θοδωρής
Τρομερό!!Ετσι θα ακουγόταν μαλλον ο Engelbert Humperdinck αν επινε ρετσίνα και οχι μπύρες. Αλλα αυτο που θελω να ρωτήσω ειναι αλλο. ποιός ειναι αυτος ο ανθρωπος που ανοιξε λογ/σμο στο Divshare για να ανεβάσει ενα κομμάτι του "Πανου Κοκκινου" στα 128 kbps και ποιος ξέρει τι αλλο.Αν μη τι αλλο γουστάρω. hats off!
Το άλμπουμ του Πάνου Κόκκινου είναι ένα από τα καλά pop/soul/rock της εποχής. Υπάρχει ένα ακόμη δυνατό τραγούδι σε αυτό, το «Δεν το περίμενα», η ωραία διασκευή στην «Οδό ονείρων» του Χατζιδάκι, το «Δέκα μαχαίρια» (το θυμάμαι πιτσιρικάς στην τηλεόραση, επί Χούντας), αλλά και δύο… δημοτικά, που διασκευάζονται στο ελληνορόκ πνεύμα της εποχής. Ο «Αητός» (ριζίτικο) και τα «Παιδιά της Σαμαρίνας» – 7 χρόνια πριν το… εκτοξεύσει ο Κυριάκος Σφέτσας, με την Greek Fusion Orchestra. Απορώ πως ο Γιαννίκος δεν το έχει δώσει ακόμη σε CD…
Που Μπορω Να Βρω Το Τραγουδι "Δεκα Μαχαιρια;" Για μενα ειχε και εχει μεγαλη σημασια πρσωπικη, αλλα βεβαια ειναι και ενα τραγουδι "Διαμαντη." Σας Ευχαριστω....Γρηγορης....
Αγαπητε Μου Φιλε, Σε υπερ-ευχαριστω εστω και για τους στοιχους. Κρατισε την προσωπικη μου e-mail διευθηνση που ειναι fountis2000@yahoo.com και οταν σου δωθει ποτε η ευκαιρια και εχεις τον καταληλο τροπο να στειλης mp3, ενυμεροσε με και πες μου. Εχει για μενα ηεγαλη σημασια αυτο το τραγουδι...Σε υπερ-ευχαριστω...Γρηγορης
τον εβαλε τον δισκο του Κόκκινου ο απατεωνας hans pokora στο τελευταίο του βιβλίο,προφανώς αφού τον συμβουλέψε ο..γνωστός του συνεργάτης εν Ελλάδι,περιγράφοντας τον ως ψυχεδελικό,έχοντας το εξώφυλλο σκαναρισμένο-μάλλον απ'το μπλογκ σου-και κοστολογώντας τον 1000 ευρώ.Τι να πεις...
Πήρε από μένα το cover του Πάνου Κόκκινου ο Pokora; Τότε θ’ αρχίσω κι εγώ να βάζω τα δάχτυλά μου πάνω στα εξώφυλλα, όταν τα σκανάρω, για να προστατευτώ. Πλάκα κάνω.
Η μεγαλύτερη κομπίνα που στήθηκε με τον Pokora – ο οποίος μπορεί να είναι και άσχετος, και να πιστεύει ό,τι του λένε οι δικοί μας με τους οποίους συνεργάζεται – ήταν η περίπτωση του LP των Bicycle. Ένα γενικώς αδιάφορο ελληνορόκ άλμπουμ (που δεν είναι ούτε σπάνιο), μπήκε σε κάποιο βιβλίο του (δεν ξέρω με πόσα αστέρια) και πουλήθηκε στην αρχή σε αρκετά υψηλές τιμές. Όταν το άκουσαν όσοι το άκουσαν, και βγήκε βρώμα πως δεν είναι δυνατόν γι’ αυτό το δίσκο να δώσει κάποιος πάνω από 10 ευρώ οι τιμές έπεσαν αμέσως.
Νομίζω πως ανάλογη μηχανή είχε στηθεί και με το μετριότατο LP του George Loukas και των Danaians, αν και αυτό είναι όντως σπάνιο. Πιθανώς, όμως, να βρέθηκαν κάπου τίποτα μαζεμένες κόπιες και κάποιοι, «χρησιμοποιώντας» τον Αυστριακό, τις πούλησαν σε... κωλέκτορες για χρυσάφι.
Σωστά.τον δίσκο των bicycle τον είχε τρία αστερια,ενω τον έβρισκα παλιότερα όυτε 5 ευρω.Και για τον george loukas το ίδιο σκηνικό θα έπαιξε.Ο δίσκος είναι σπάνιος-'οχι όμως τόσο-αλλά είναι και επιεικώς μετριότατος και τον ειδα τον τελευταίο χρόνο να σκάει στο ebay με τιμη εκκίνησης 600 ευρώ.ειναι πασιφανές πως ο τύπος-το λεει το ονομα του στο βιβλιο του-που συνεργαζεται από την ελλάδα ψάχνει να βρει κοροιδα.καλό ειναι να μαθαίνονται αυτά και να υποψιάζονται οι νέοι αγοραστές.Αν και κατα τη γνωμη μου αυτός που στις μέρες μας θα δωσει 600 ευρώ για τον οποιοδήποτε δίσκο -δεν παει να είναι και το αριστούργημα των αριστουργηματων-θα πρέπει να είναι ή ανώμαλος ή ψώνιο!
Έχω μόνο το 4001 του Pokora, κι αυτό μου το είχαν κάνει δώρο. Γενικώς, βιβλία με εξώφυλλα δεν με πολυενδιαφέρουν – αν και έχω μερικά. Για μένα το ωραιότερο σ’ αυτό το θέμα είναι το “The Music Library” [Fuel, London 2005] του Jonny Trunk, κι αυτό γιατί, πρώτον, δεν έχει καμμία σχέση με το… χρηματιστήριο των δίσκων, δεύτερον, έχει ανθολογήσει ο τύπος καταπληκτικά covers (το απαύγασμα της γραφιστικής – το ξεφύλλισμα αγγίζει τα όρια της ηδονής), τρίτον, γιατί είναι ένας άνθρωπος (ο Trunk), που γνωρίζει άριστα το αντικείμενό του (δεν κάθεται να χάβει τι θα του πει ο έλληνας ή ο φιλιππινέζος έμπορος).
Κατά τα λοιπά, και όπως έχω ξαναγράψει, στην Ελλάδα οι τιμές δεν διαμορφώνονται από το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, αλλά μόνον από εκείνον της… προσφοράς. Άρα, αν εξαιρέσεις τους πραγματικά σπάνιους δίσκους που τους ψάχνουν πολλοί και είναι ακριβοί, για τις υψηλές τιμές των υπολοίπων δεν φταίνε αυτοί που τους πουλάνε, αλλά εκείνοι που τους αγοράζουν.
δεν νομίζω πάντως οτι θα βρεθει ανθρωπος να δωσει μεγάλο ποσό για τον πιτσιλαδη ή τους bicycle η τον george loukas.πιστεύω οτι ειναι ζητημα ηθους απ΄την πλευρά των εμπόρων-ειναι δηλαδή απλό,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ και ειναι ό,τι αρπάξει ο τέτοιος μας.ειμαι σιγουρος οτι οι συγκεκριμένες τιμες θα παραμεινουν ως εχουν-77 ευρω δηλαδη-ακομα και μετα από καιρό,και ας μεινουν απούλητοι αυτοι οι δίσκοι.Αρκετά ασχοληθήκαμε όμως με τους "σαιλοκ"του βινυλίου,απλά που και που καλό ειναι να ξεμπροστιάζονται οι απατεωνιές τους
Μπα, μην το λες. Ξέρω ανθρώπους που τα έχουν σκάσει πολύ χοντρά, για να έχουν στη δισκοθήκη τους original τον Κουκουτάρα. Στον George Loukas θα κολλήσουνε; Το ξαναλέω. Μη φανεί πως υπερασπίζομαι τους εμπόρους, αλλά την αγορά δεν τη χαλάνε κυρίως αυτοί. Τη χαλάνε, πρώτοι, όσοι αγοράζουν με κλειστά ματιά και αυτιά, αλλά και με διάπλατα πάντα τα πορτοφόλια.
Κι'εγώ γνωρίζω συλλέκτες που τα σκάνε χοντρά για κάτι που απλά είναι σπάνιο ή για το τέλειο ηχοσύστημα (500 ευρώ για μια βελόνα και τέτοια) αλλά δεν είναι ούτε ανώμαλοι ούτε ψώνια. Είναι ματαιόδοξοι.
Πρόκειται για έναν αυστριακό συλλέκτη που κυκλοφορεί βιβλία με εξώφυλλα psych-prog-folk δίσκων απ’ όλον τον κόσμο. Τους δίσκους τους αξιολογεί με «αστέρια», όχι αναφορικώς με την ποιότητά τους, αλλά βάσει της σπανιότητας και της συλλεκτικής τους αξίας.
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά και σ’ εσένα Βαλάντη.
Δυστυχώς με τις τιμές δε βγαίνει άκρη. Τα έχει αυτά η αγορά. Η κάθε αγορά - άλλη λιγότερο άλλη περισσότερο. Ο σοβαρός όμως μουσικόφιλος/αγοραστής ξέρει, νομίζω, να προφυλάσσεται από τις διάφορες κακοτοπιές, ώστε να μην κλαίει τα λεφτά του.
Λυπάμαι τους νεότερους που δυστυχώς μ' αυτές τις τιμές που αποφάσισαν κάποιοι ότι κοστίζουν τα περισσότερα παλιά βινύλια θα τα ακούνε μόνο από mp3, ντροπή!!!
Έλα ρε Βαλάντη, εγώ τα γράφω και τα λέω χρόνια αυτά.
Αλλά να ξανα-ματα-πώ και τούτο. Ο καθείς φέρει την αποκλειστική ευθύνη των πράξεών του. Μην επιρρίπτουμε ευθύνες σε άλλους, όταν πολλοί από εμάς που αγοράζουμε δίσκους, δεν κατέχουμε την αγορά. Κι εγώ που μπορεί να ξέρω πέντε πράγματα δεν τα διάβασα κάπου, ούτε μου τα είπανε. Μόνος μου τα ανακάλυψα στην πιάτσα, αγοράζοντας, ανταλλάσσοντας και παζαρεύοντας δίσκους από τη μεγαλούπολη, μέχρι το τελευταίο κωλοχώρι. Ο καθείς οφείλει να μάθει να προστατεύει τον εαυτό του. Καλημέρα.
Για την αξία κάθε ελληνικού δίσκου (γιατί, για τους μη ελληνικούς η κατάσταση είναι διαφορετική) αποφασίζει τελικώς η αγορά, ασχέτως αν λειτουργεί στραβά. Η δική μου, όμως, γνώμη είναι πως ο καθένας από εμάς βάσει τη γνώσης και της εμπειρίας του οφείλει να καθορίζει εκείνος μία τιμή για κάθε δίσκο, που να είναι συνάρτηση (η τιμή) διαφόρων παραγόντων. Αυτό είναι βεβαίως υποκειμενικό και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να δημοσιοποιείται. Θα δώσω ένα παράδειγμα.
Τα τελευταία 5-6 χρόνια έψαχνα το δίσκο του Δημήτρη Νεζερίτη «Έχω Κάτι Να Σας Πω» στην Panivar από το 1976. Τον έψαχνα επειδή έχει ενορχηστρώσεις του Θεοδοσιάδη, την ώρα που στην ορχήστρα συμμετέχουν top μουσικοί (Καλλίρης, Μαγκαφάς, Μπότσης, Τζήμας, Βήχος κ.ά.). Επειδή λοιπόν εγώ έχω τη γνώμη πως αυτό το δίσκο δεν το ψάχνουν περισσότεροι από 2-3 άνθρωποι δεν θα ήμουν ποτέ διατεθειμένος να τον πληρώσω περισσότερο από 10 ευρώ. Πριν ένα-δυο χρόνια τον είχα δει αρκετά ακριβότερο στο ebay (50 ευρώ, μπορεί και παραπάνω). Αυτός που τον πούλαγε έβαλε μία τιμή έτσι στο βρόντο μπας και τσιμπήσει κανένας άσχετος. Φυσικά δεν τον αγόρασα, περιμένοντας μήπως τον εύρισκα κάποια στιγμή στο τζάμπα. Τον βρήκα λοιπόν στο Μοναστηράκι μια Κυριακή πριν κανα μήνα, στις 11 το πρωί (δεν είμαι από ’κείνους που κατεβαίνουν στο Μοναστηράκι από τα χαράματα) με 5 ευρώ. Φυσικά, ψάχνω κι άλλους δίσκους, προσδοκώντας κάποια στιγμή να τους εντοπίσω με λίγα ψιλά, ασχέτως αν δεν τους βρω ποτέ… αλλά, γενικώς, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.
Τις γελοιότητες κάποιων που πουλάνε π.χ. το δεύτερο δίσκο της Μαρίνας 100 ευρώ και βάλε, επειδή έχει μισό τραγούδι που το ψάχνουν οι DJs, δεν μπορώ να τις παρακολουθήσω. Εγώ γι’ αυτό τον δίσκο αν τον έψαχνα (δεν τον έχω, αλλά δεν τον ψάχνω επειδή το «Ένα καλοκαίρι μόνο» το έχω σε 45άρι) δεν θα έδινα με τίποτα πάνω από 10-12, άντε 15 ευρώ. Από την άλλη όμως δεν έχω και καμμιά πρεμούρα να πω στον καθένα πόσα πρέπει να δώσει. Τι διάολο… Ο καθείς αποφασίζει για τον εαυτό του. Κουμάντο στην τσέπη του καθενός θα κάνω;
Βαλάντη, ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι εγώ δεν είμαι συλλέκτης, γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να συνεννοηθούμε. Εμένα, πρώτον απ’ όλα, μ’ ενδιαφέρει το κείμενο και ο λόγος που μπορεί να γίνει γύρω από τη μουσική. Εξάλλου, γι’ αυτό γράφω δημοσίως τη γνώμη μου. Τους δίσκους δηλαδή τους βλέπω ως στοιχείο της δουλειάς. Όπως στοιχεία της δουλειάς είναι τα βιβλία, τα περιοδικά, οι εφημερίδες, οι ταινίες, οτιδήποτε. Οι δίσκοι είναι «πηγές» δηλαδή. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως δεν απολαμβάνω τη μουσική, με τη λογική που απολαμβάνω και μία ταινία ή ένα βιβλίο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι «αξίες» των δίσκων για μένα δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο νόημα (έχουν ένα κάποιο νόημα στο βαθμό που απασχολούν την τσέπη μου και μόνο). Μπορώ να κάνω τη δουλειά μου – όπως έχω ξαναγράψει – και από αντίγραφα, mp3, φωτοτυπίες εξωφύλλων και βιβλίων, κασέτες, CD-R, DVD-R, βιντεοταινίες, ό,τι να ’ναι. Δεν μ’ ενδιαφέρουν σώνει και καλά οι original μορφές, από τη στιγμή που μπορώ να προσεγγίσω το υλικό που ψάχνω και με άλλους τρόπους. Δεν έχω τα πάντα (εννοείται) κι έχω ανάγκη καλούς φίλους, που με βοηθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην εξακρίβωση διαφόρων ζητημάτων. Κι εσύ μ’ έχεις βοηθήσει με κάτι που μου έστειλες – και σ’ ευχαριστώ και από εδώ.
Το ότι κάποιος μπορεί να βρήκε το “Greece Goes Modern” με 19 λίρες δε λέει κάτι, καθότι ο οποιοσδήποτε σπάνιος δίσκος μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε για κάποιο αστείο ποσό. Αυτό δε σημαίνει ότι κοστίζει τόσο – δε σημαίνει ότι το “Greece Goes Modern” κοστίζει 19 λίρες. Λέω λοιπόν, πως το άλμπουμ αυτό – αν και ψάχνω δίσκους πάνω από 30 χρόνια – δεν το έχω συναντήσει ποτέ. Ούτε να πωλείται, ούτε τίποτα. Άρα είναι σπάνιο. Πολύ σπάνιο. Κι επειδή είναι του Πλέσσα – ενός μαέστρου και συνθέτη που τον ξέρει και τον αγαπάει όλος ο κόσμος – είναι λογικό να το ψάχνουν κάμποσοι και να είναι και ακριβό. Δηλαδή, εγώ δεν έχω την απαίτηση να μου πουλήσει κάποιος αυτό το δίσκο ούτε με 100, ούτε με 200 ευρώ (όχι πως θα τον αγόραζα – καταλαβαίνεις πως το λέω). Όταν δίσκοι του Bowie από τα late sixties, οι πρώτες original κόπιες, φθάνουν ακόμη και τα δύο χιλιάρικα, γιατί ένας δίσκος του Πλέσσα, που δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, να μην κάνει 500 ή 800 ευρώ; Δυστυχώς, το βρίσκω λογικό. Οι πολύ σπάνιοι δίσκοι είναι εκείνοι των φημισμένων ονομάτων (Elvis, Beatles, Dylan κ.ά.). Άρα λοιπόν για τα ελληνικά δεδομένα ένας σπάνιος δίσκος του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Πλέσσα, δικαιούται να έχει μία ακριβή τιμή. Δεν μπορεί όμως οι δίσκοι του Πιτσιλαδή, του Πάνου Κόκκινου, των Bicycle ή του George Loukas να κοστίζουν εκατοντάδες ευρώ, επειδή είναι διατεθειμένοι 5-10… κωλλέκτορες να πληρώνουν όσο κι όσο για οτιδήποτε.
Κι εγώ όταν ξεκινούσα ν’ αγοράζω δίσκους είχα πληρώσει κάποια παραπάνω ποσά για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Έτσι συμβαίνει με όλους. Μαθαίνεις στην πορεία. Πολλές φορές, μάλιστα, ξέρεις ότι σε εκμεταλλεύονται, αλλά μπροστά στο πάθος δε λογαριάζεις τίποτα. Όμως, εδώ και πολλά χρόνια, έχω… αυτοθεραπευτεί από αυτές τις «αρρώστιες». Ψάχνω τα πάντα και τίποτα, μ’ ενδιαφέρουν όλα και τίποτα, αισθάνομαι ελεύθερος.
Κοίτα τώρα. Όταν ο George Loukas έχει πουληθεί 600 ευρώ κι ο Κουκουτάρας πολύ περισσότερα το να δώσει κάποιος 800 για το “Greece Goes Modern” (που είναι σπάνιο και μια χαρά δίσκος), μπορεί ν’ ακούγεται και κάπως μέσα στα πλαίσια (όχι, πάντως, για μένα). Δεν πρέπει να μας διαφεύγει εξάλλου και σε ποια εποχή ζούμε. Όταν η ανεργία στη νεολαία είναι 50% κι οι μεγαλύτερες ηλικίες δουλεύουν πια για να πληρώνουν τους τοκογλύφους (που τα έχουν πάρει διπλά και τριπλά) είναι πρόκληση να συζητάμε γι’ αυτές τις τιμές. Νομίζεις πως πριν από μερικά χρόνια δεν θα έφευγε η “Philicorda” με τα 730$; Θα έφευγε. (Πουλήθηκε πρόπερσι $610 και το «Ραντεβού στον Αέρα» $1585!!). Απλώς τώρα το ενδιαφέρον έχει πέσει λόγω της (μόνιμης) συγκυρίας. Ευκαιρία λοιπόν να πέσουν κι οι τιμές, καθότι στο eBay συμβαίνουν ντροπιαστικά πράγματα και μας έχει βγει (ως Έλληνες) το όνομα. ($1500 το πρώτο Pete & Royce, $850 το Πελόμα Μποκιού, $800 οι Jaywalkers, $230 το πρώτο Τρύπες και δε συμμαζεύεται – όλα buy it now και όλα απούλητα). Κι επειδή πελάτες από το εξωτερικό δεν πρόκειται να ψαρέψουν εύκολα (όσοι ήταν να τα πάρουν τα πήραν – ακόμη και Socrates original αν βάλεις τώρα αμφιβάλλω αν θα πιάσει τα $300) καλό είναι να προσέξουν την εγχώρια αγορά. Εδώ, επικρατεί και η εξής ηλιθιότητα. Βάζουν δίσκους στο eΒay, λες και δε θέλουν να τους πουλήσουν. Αντί να τους ξεκινούν χαμηλά και όσοι πιστοί προσέλθετε (ο καλός δίσκος πάντα φεύγει) κοτσάρουν ένα απλησίαστο buy it now περιμένοντας το μαλάκα… που δεν εμφανίζεται από πουθενά.
Καλησπερα Φωντα και Βαλαντη και καλη χρονια σε σας και ολους εδω τους αναγνωστες στο Δισκορυχειον! Θα μιλησω απο μια τριτη πλευρα, αυτη του πρωην συλλεκτη και νυν απλου μεν, φανατικου δε ακροατη για να συμφωνησω στην ουσια και με τους 2.... Στα 80ς τοτε που οι αθιγγανοι ήταν απλωμενοι απο την Πειραιως μεχρι την πλατεια του Θησειου και το Γκαζι, κουβαλοντας την πραματεια τους μεσα σε κουβερτες και σακουλες σκουπιδιων τσιμπησα μερικα διαμαντακια της δικης μου δισκοθηκης των ελληνικων 60ς (Teenagers, τελευταιο των Sounds, ξενογλωσσο Idols κτλ), ενω περασαν απο τα ματακια μου χιλιαδες αλλα (που αν προεβλεπα την υπαρξη του Youtube και την κωλοπρεμουρα των συλλεκτων θα τα ειχα ηδη παρει ΟΛΑ!!!). Τότε το να σηκωνοσουν στις 5 το πρωι για μενα ήταν απλα η συνεχεια του ξενυχτιου μου και η αναζητηση του παθους μου.... Οταν όμως καπου στα μεσα κάποιος ...Νεζης έδωσε τα ωραια φραγκακια του μπαμπα του και απεκτησε (σχεδον) ολη την συλλογη ενος συλλεκτη τότε οι έμποροι, πίστεψαν ότι χτύπησαν φλέβα χρυσου! Οταν δε μπήκε και η διεθνης αγορα στο παιχνιδι οι τιμες ξέφυγαν μαζί και τα μυαλα των περισσοτέρων. Εγω απλως σταματησα, όχι γιατι δεν μπορουσα να ανταπεξελθω (που θα μπορουσα γιατι στην δικη μου δισκοθηκη ζητημα να λειπουν 50 κομματια), αλλα γιατι δεν ανέχομουν πλέον την κατασταση που ειχε διαμορφωθει(απο τους εμπορους κυριως). Οχι γιατι δεν πρεπει και αυτοι να βγαλουν, αλλα γιατι κάποιος συλλέκτης που-μεχρι τοτε-σου εδινε το διπλο του με ανταλλαγμα "καποια στιγμη να μου δωσεις καποιο που μου λειπει", προτιμουσε να το δωσει σε κάποιον Νεζη ή να το σπρωξει στο ebay...Ετσι κάπως χάθηκαν οι παρεες και όλα έγιναν εμποριο...! Οσο για τα ποσα που παιζονται, εγω καποτε έδωσα 20.000 δρχ εν ετει 1989 για να παρω απο τον Βινυλιο τους Seagulls, που ηταν ενα κομματι που το ειχα λιωσει...μου αρεσε, τρελαινομουν! Δεν θα έδινα όμως 20 χιλ, ουτε για τον Βαιο Δοναδικη, ουτε για την Σουλα Κοψινη, ουτε για τομ Τακη Βαρυτη! Θα τα έδινα μονο για δίσκους που γούσταρα.. αυτη ειναι η διαφορα και η διαφωνια μου και με τους 2 σας.. Πληρωνεις οχι μονο την αγαπη σου (που ειναι η μουσικη), αλλα ακριβοπληρωνεις καποιες φορες το πάθος σου...
Υγ αληθεια αν αξιζει τοσα ο George Loukas (ποιο 45αρι???), πόσο λέτε να αξιζουν τα ανέκδοτα 60ς που έχω απο μπομπινες?
Γεια σου Νίκο και καλή χρονιά και σ’ εσένα. Όταν έγραψα για τον George Loukas εννοούσα το LP. Κατά τα λοιπά ας πω κι αυτό. Όταν βρίσκεις τον Loukas ένα 500άρικο (δραχμούλες εννοώ) τον αγοράζεις κι ας είναι για πέταμα. Καθότι εγώ έγραψα κι ένα βιβλίο κάποια στιγμή και εξέφρασα και κάποιαν άποψη. Όταν κάτι είναι φθηνό και το χρειάζεσαι το αγοράζεις κι ας μη σ’ αρέσει. Δεν ξέρω σε ποιον Νέζη αναφέρεσαι. Αν εννοείς τον Μιχάλη το Νέζη, αυτόν που είχε την Potfleur, ο συγκεκριμένος συλλέκτης δεν υπήρξε μοναχοφάης. Έχει προσφέρει στο χώρο, αφού κυκλοφόρησε κάμποσα LP και CD με ωραίες μουσικές (ανέκδοτα soundtracks και άλλα) πριν από λίγα χρόνια.
Αν έχεις στοιχεία για όσα λες κατόπιν προσωπικής έρευνας ή γνώσης, αποκαλύψεις το ονοματεπώνυμό σου και σε γνωρίζω τότε ok.
Όταν αναφερόμαστε σε πρόσωπα οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Κάποιος κέρδισε στο ΠΡΟΠΟ ένα μεγάλο ποσό και ρίχνει όλα τα λεφτά του σε αγορές δίσκων, θα του πάρουμε το κεφάλι;
δηλαδη ρε παιδια όποτε βγαινουμε να αγορασουμε δισκο να ειμαστε"'προετοιμασμένοι"γιατι είναι ζουγκλα?εγω ξέρω οτι σε μια αγορά όπως η αγγλική,οι ιδιοκτητες καταστημάτων δίσκων σεβονται τους αγοραστες ,δεν πουλάνε φυκια για μεταξωτές κορδέλλες,ούτε κοιτούν πως να γδύσουν τον πελάτη.Δυστυχώς αυτό συμβαινει στην ελλάδα,όχι μόνο στο Μοναστηράκι,όπου είναι αγιογδύτες με πατέντα,αλλά και σε μαγαζί ψηλά στα εξάρχεια,όπου τρομάρα του ειδικεύεται στην ελληνική μουσική.Μια συμβουλή-ο ανθρωπος είναι απατεωνας,μπορώ να φέρω ως παραδειγματα άπειρες απατεωνιές που έχει κάνει τόσο σε μένα όσο και σε φίλους,μακριά παιδιά!!!! οσον αφορά το θέμα των δημοσιογράφων θεωρώ οτι ο ρόλος τους ειναι σημαντικότατος στο να προειδοποιούν για κακοτοπιες και για εξόφθαλμες απατεωνιές.Στο εξωτερικό αυτό συμβαινει από εγκυρότατα περιοδικά.και οι αγοραστες για να ψυλλιαστούν και να ενημερωθούν από που θα το κάνουν?σιγουρα και από τους δημοσιογράφους.π.χ.φίλος σκεφτόταν να δωσει 77 ευρώ για τον δισκο εαρινή συμφωνία,επειδή του αρεσει ο πιτσιλαδής.ε, μολις του πρότεινα να κοιταξει την πραγματικά ουσιώδη αυτή κουβέντα,ο φίλος μου οχι μόνο δεν θα αγοράσει τον δίσκο αλλά σκέφτεται και να ξεμπροστιάσει και τον δισκοπώλη.Καταλήγοντας δηλαδη οτι ειναι ουσιωδέστατος ο ρόλος των δημοσιογράφων ερευνητών ΚΑΙ σ'αυτό το θέμα. Πάντως όποιος ασχολείται με το εμποριο,βρωμιζει τα χέρια του αφου ο στόχος του ειναι ένας-ΚΕΡΔΟΣ,κέρδος πάση θυσία,κέρδος και ασ πουλάω αέρα κοπανιστό,οπότε το να ζητάμε ήθος από τους εμπόρους είναι παράταιρο,επαγγελματισμό όμως πρέπει να ζητάμε.Ακούγομαι-μάλλον διαβάζομαι-αρκετά δεικτικός και ίσως εριστικός αλλά έχει καει η γούνα μου από τετοιους εμπόρους. Ι.Τζόνσον υ.γ.1 διαβάστε το κεφάλαιο για το εμπόριο στο βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη'Καπιταλισμός". υ.γ.2 Μπράβο NICK που ανεβάζεις τόσο σπάνια τραγούδια.
Μεγάλο άσμα!Θα μπορούσε άνετα να είναι σε μια απο τις καμπαρετζίδικες συλλογές Working Man's Soul της αγγλικής εταιρείας Licorice Soul Records και να κάνει τρελό θέμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘοδωρής
Breathtaking!
ΑπάντησηΔιαγραφήO FH θα πανηγυρίζει, φαντάζομαι...
πραγματικό δισκορυχείο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι'αυτό σε διαβάζουμε εμείς οι "λίγοι" όπως διάβασα σε κάτι σχόλια πριν λίγο..
super είναι
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρομερό!!Ετσι θα ακουγόταν μαλλον ο Engelbert Humperdinck αν επινε ρετσίνα και οχι μπύρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλα αυτο που θελω να ρωτήσω ειναι αλλο.
ποιός ειναι αυτος ο ανθρωπος που ανοιξε λογ/σμο στο Divshare για να ανεβάσει ενα κομμάτι του "Πανου Κοκκινου" στα 128 kbps και ποιος ξέρει τι αλλο.Αν μη τι αλλο γουστάρω.
hats off!
Το άλμπουμ του Πάνου Κόκκινου είναι ένα από τα καλά pop/soul/rock της εποχής. Υπάρχει ένα ακόμη δυνατό τραγούδι σε αυτό, το «Δεν το περίμενα», η ωραία διασκευή στην «Οδό ονείρων» του Χατζιδάκι, το «Δέκα μαχαίρια» (το θυμάμαι πιτσιρικάς στην τηλεόραση, επί Χούντας), αλλά και δύο… δημοτικά, που διασκευάζονται στο ελληνορόκ πνεύμα της εποχής. Ο «Αητός» (ριζίτικο) και τα «Παιδιά της Σαμαρίνας» – 7 χρόνια πριν το… εκτοξεύσει ο Κυριάκος Σφέτσας, με την Greek Fusion Orchestra.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπορώ πως ο Γιαννίκος δεν το έχει δώσει ακόμη σε CD…
Μέγκλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σπουδαίο "Χωρίς σύνορα" των Greek Fusion Orchestra κατεβαίνει από εδώ http://rapidshare.com/files/35553791/Greek_Fusion_Orchestra.zip.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου Μπορω Να Βρω Το Τραγουδι "Δεκα Μαχαιρια;" Για μενα ειχε και εχει μεγαλη σημασια πρσωπικη, αλλα βεβαια ειναι και ενα τραγουδι "Διαμαντη." Σας Ευχαριστω....Γρηγορης....
ΑπάντησηΔιαγραφήΓρηγόρη, δυστυχώς, δεν μπορώ να σε βοηθήσω άμεσα, γιατί δεν έχω τη δυνατότητα για mp3. Δημοσιεύω τους στίχους. Ίσως σου φανούν χρήσιμοι…
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΚΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ
(μουσική-στίχοι: Πάνος Κόκκινος)
Δυο μαχαίρια δυο φεγγάρια κόψαν τη χαρά
Στου καλοκαιριού τη ζεστασιά
Έφυγες κορίτσι μου γλυκιά δροσοσταλιά
Χάθηκε για μένα η χαρά
Δέκα μαχαίρια, δέκα σπαθιά έι
Κόψαν το όνειρο και τη χαρά έι
Άστραψαν στον ήλιο χίλιοι κεραυνοί
Χάθηκα απ’ τη ζωή
Σε πήρ’ η νύχτα και η ζωή έι
Σ’ έφερε η μοίρα και η πνοή έι
Ήρθανε στον ούρανό μας χίλια περιστέρια
Κι έφεραν τα καλοκαίρια
Τώρα μεσ’ τη γειτονιά τ’ αγόρια ορφανά
Δεν γελούν δεν τραγουδούνε πια
Έφυγες και κλαίνε οι καρδιές κι οι ουρανοί
Γύρνα για να φέρεις τη ζωή
Δέκα μαχαίρια, δέκα σπαθιά έι
Κόψαν το όνειρο και τη χαρά έι
Άστραψαν στον ήλιο χίλιοι κεραυνοί
Χάθηκα απ’ τη ζωή
Σε πήρ’ η νύχτα και η ζωή έι
Σ’ έφερε η μοίρα και η πνοή έι
Ήρθανε στον ούρανό μας χίλια περιστέρια
Κι έφεραν τα καλοκαίρια
Αγαπητε Μου Φιλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε υπερ-ευχαριστω εστω και για τους στοιχους. Κρατισε την προσωπικη μου e-mail διευθηνση που ειναι fountis2000@yahoo.com και οταν σου δωθει ποτε η ευκαιρια και εχεις τον καταληλο τροπο να στειλης mp3, ενυμεροσε με και πες μου. Εχει για μενα ηεγαλη σημασια αυτο το τραγουδι...Σε υπερ-ευχαριστω...Γρηγορης
Να κυκλοφόρησε ποτέ ή μόνο στην ταινία? http://youtu.be/RdsyfTEDHF4 οταν μπαίνει το (O) let the sunshine in τα σπάει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως στο clip του “Aquarius/ Let the sunshine in” ο Πάνος Κόκκινος εμένα μου θυμίζει τον… Κώστα Καραμανλή.
ΑπάντησηΔιαγραφήτον εβαλε τον δισκο του Κόκκινου ο απατεωνας hans pokora στο τελευταίο του βιβλίο,προφανώς αφού τον συμβουλέψε ο..γνωστός του συνεργάτης εν Ελλάδι,περιγράφοντας τον ως ψυχεδελικό,έχοντας το εξώφυλλο σκαναρισμένο-μάλλον απ'το μπλογκ σου-και κοστολογώντας τον 1000 ευρώ.Τι να πεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήρε από μένα το cover του Πάνου Κόκκινου ο Pokora; Τότε θ’ αρχίσω κι εγώ να βάζω τα δάχτυλά μου πάνω στα εξώφυλλα, όταν τα σκανάρω, για να προστατευτώ. Πλάκα κάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μεγαλύτερη κομπίνα που στήθηκε με τον Pokora – ο οποίος μπορεί να είναι και άσχετος, και να πιστεύει ό,τι του λένε οι δικοί μας με τους οποίους συνεργάζεται – ήταν η περίπτωση του LP των Bicycle. Ένα γενικώς αδιάφορο ελληνορόκ άλμπουμ (που δεν είναι ούτε σπάνιο), μπήκε σε κάποιο βιβλίο του (δεν ξέρω με πόσα αστέρια) και πουλήθηκε στην αρχή σε αρκετά υψηλές τιμές. Όταν το άκουσαν όσοι το άκουσαν, και βγήκε βρώμα πως δεν είναι δυνατόν γι’ αυτό το δίσκο να δώσει κάποιος πάνω από 10 ευρώ οι τιμές έπεσαν αμέσως.
Νομίζω πως ανάλογη μηχανή είχε στηθεί και με το μετριότατο LP του George Loukas και των Danaians, αν και αυτό είναι όντως σπάνιο. Πιθανώς, όμως, να βρέθηκαν κάπου τίποτα μαζεμένες κόπιες και κάποιοι, «χρησιμοποιώντας» τον Αυστριακό, τις πούλησαν σε... κωλέκτορες για χρυσάφι.
Σωστά.τον δίσκο των bicycle τον είχε τρία αστερια,ενω τον έβρισκα παλιότερα όυτε 5 ευρω.Και για τον george loukas το ίδιο σκηνικό θα έπαιξε.Ο δίσκος είναι σπάνιος-'οχι όμως τόσο-αλλά είναι και επιεικώς μετριότατος και τον ειδα τον τελευταίο χρόνο να σκάει στο ebay με τιμη εκκίνησης 600 ευρώ.ειναι πασιφανές πως ο τύπος-το λεει το ονομα του στο βιβλιο του-που συνεργαζεται από την ελλάδα ψάχνει να βρει κοροιδα.καλό ειναι να μαθαίνονται αυτά και να υποψιάζονται οι νέοι αγοραστές.Αν και κατα τη γνωμη μου αυτός που στις μέρες μας θα δωσει 600 ευρώ για τον οποιοδήποτε δίσκο -δεν παει να είναι και το αριστούργημα των αριστουργηματων-θα πρέπει να είναι ή ανώμαλος ή ψώνιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω μόνο το 4001 του Pokora, κι αυτό μου το είχαν κάνει δώρο. Γενικώς, βιβλία με εξώφυλλα δεν με πολυενδιαφέρουν – αν και έχω μερικά. Για μένα το ωραιότερο σ’ αυτό το θέμα είναι το “The Music Library” [Fuel, London 2005] του Jonny Trunk, κι αυτό γιατί, πρώτον, δεν έχει καμμία σχέση με το… χρηματιστήριο των δίσκων, δεύτερον, έχει ανθολογήσει ο τύπος καταπληκτικά covers (το απαύγασμα της γραφιστικής – το ξεφύλλισμα αγγίζει τα όρια της ηδονής), τρίτον, γιατί είναι ένας άνθρωπος (ο Trunk), που γνωρίζει άριστα το αντικείμενό του (δεν κάθεται να χάβει τι θα του πει ο έλληνας ή ο φιλιππινέζος έμπορος).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα λοιπά, και όπως έχω ξαναγράψει, στην Ελλάδα οι τιμές δεν διαμορφώνονται από το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, αλλά μόνον από εκείνον της… προσφοράς. Άρα, αν εξαιρέσεις τους πραγματικά σπάνιους δίσκους που τους ψάχνουν πολλοί και είναι ακριβοί, για τις υψηλές τιμές των υπολοίπων δεν φταίνε αυτοί που τους πουλάνε, αλλά εκείνοι που τους αγοράζουν.
δεν νομίζω πάντως οτι θα βρεθει ανθρωπος να δωσει μεγάλο ποσό για τον πιτσιλαδη ή τους bicycle η τον george loukas.πιστεύω οτι ειναι ζητημα ηθους απ΄την πλευρά των εμπόρων-ειναι δηλαδή απλό,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ και ειναι ό,τι αρπάξει ο τέτοιος μας.ειμαι σιγουρος οτι οι συγκεκριμένες τιμες θα παραμεινουν ως εχουν-77 ευρω δηλαδη-ακομα και μετα από καιρό,και ας μεινουν απούλητοι αυτοι οι δίσκοι.Αρκετά ασχοληθήκαμε όμως με τους "σαιλοκ"του βινυλίου,απλά που και που καλό ειναι να ξεμπροστιάζονται οι απατεωνιές τους
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπα, μην το λες. Ξέρω ανθρώπους που τα έχουν σκάσει πολύ χοντρά, για να έχουν στη δισκοθήκη τους original τον Κουκουτάρα. Στον George Loukas θα κολλήσουνε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξαναλέω. Μη φανεί πως υπερασπίζομαι τους εμπόρους, αλλά την αγορά δεν τη χαλάνε κυρίως αυτοί. Τη χαλάνε, πρώτοι, όσοι αγοράζουν με κλειστά ματιά και αυτιά, αλλά και με διάπλατα πάντα τα πορτοφόλια.
Κι'εγώ γνωρίζω συλλέκτες που τα σκάνε χοντρά για κάτι που απλά είναι σπάνιο ή για το τέλειο ηχοσύστημα (500 ευρώ για μια βελόνα και τέτοια) αλλά δεν είναι ούτε ανώμαλοι ούτε ψώνια. Είναι ματαιόδοξοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρος
Ποιος ειναι ρε παιδια ο Pokora? Διαφωτιστε και μενα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝ.Σαρρος
Πρόκειται για έναν αυστριακό συλλέκτη που κυκλοφορεί βιβλία με εξώφυλλα psych-prog-folk δίσκων απ’ όλον τον κόσμο. Τους δίσκους τους αξιολογεί με «αστέρια», όχι αναφορικώς με την ποιότητά τους, αλλά βάσει της σπανιότητας και της συλλεκτικής τους αξίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά και καλή χρονιά και σ’ εσένα Βαλάντη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς με τις τιμές δε βγαίνει άκρη. Τα έχει αυτά η αγορά. Η κάθε αγορά - άλλη λιγότερο άλλη περισσότερο. Ο σοβαρός όμως μουσικόφιλος/αγοραστής ξέρει, νομίζω, να προφυλάσσεται από τις διάφορες κακοτοπιές, ώστε να μην κλαίει τα λεφτά του.
Λυπάμαι τους νεότερους που δυστυχώς μ' αυτές τις τιμές που αποφάσισαν κάποιοι ότι κοστίζουν τα περισσότερα παλιά βινύλια θα τα ακούνε μόνο από mp3, ντροπή!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλα ρε Βαλάντη, εγώ τα γράφω και τα λέω χρόνια αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά να ξανα-ματα-πώ και τούτο. Ο καθείς φέρει την αποκλειστική ευθύνη των πράξεών του. Μην επιρρίπτουμε ευθύνες σε άλλους, όταν πολλοί από εμάς που αγοράζουμε δίσκους, δεν κατέχουμε την αγορά. Κι εγώ που μπορεί να ξέρω πέντε πράγματα δεν τα διάβασα κάπου, ούτε μου τα είπανε. Μόνος μου τα ανακάλυψα στην πιάτσα, αγοράζοντας, ανταλλάσσοντας και παζαρεύοντας δίσκους από τη μεγαλούπολη, μέχρι το τελευταίο κωλοχώρι. Ο καθείς οφείλει να μάθει να προστατεύει τον εαυτό του.
Καλημέρα.
Θα επανέλθω (μάλλον).
Επανέρχομαι λοιπόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την αξία κάθε ελληνικού δίσκου (γιατί, για τους μη ελληνικούς η κατάσταση είναι διαφορετική) αποφασίζει τελικώς η αγορά, ασχέτως αν λειτουργεί στραβά. Η δική μου, όμως, γνώμη είναι πως ο καθένας από εμάς βάσει τη γνώσης και της εμπειρίας του οφείλει να καθορίζει εκείνος μία τιμή για κάθε δίσκο, που να είναι συνάρτηση (η τιμή) διαφόρων παραγόντων. Αυτό είναι βεβαίως υποκειμενικό και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να δημοσιοποιείται. Θα δώσω ένα παράδειγμα.
Τα τελευταία 5-6 χρόνια έψαχνα το δίσκο του Δημήτρη Νεζερίτη «Έχω Κάτι Να Σας Πω» στην Panivar από το 1976. Τον έψαχνα επειδή έχει ενορχηστρώσεις του Θεοδοσιάδη, την ώρα που στην ορχήστρα συμμετέχουν top μουσικοί (Καλλίρης, Μαγκαφάς, Μπότσης, Τζήμας, Βήχος κ.ά.). Επειδή λοιπόν εγώ έχω τη γνώμη πως αυτό το δίσκο δεν το ψάχνουν περισσότεροι από 2-3 άνθρωποι δεν θα ήμουν ποτέ διατεθειμένος να τον πληρώσω περισσότερο από 10 ευρώ. Πριν ένα-δυο χρόνια τον είχα δει αρκετά ακριβότερο στο ebay (50 ευρώ, μπορεί και παραπάνω). Αυτός που τον πούλαγε έβαλε μία τιμή έτσι στο βρόντο μπας και τσιμπήσει κανένας άσχετος. Φυσικά δεν τον αγόρασα, περιμένοντας μήπως τον εύρισκα κάποια στιγμή στο τζάμπα. Τον βρήκα λοιπόν στο Μοναστηράκι μια Κυριακή πριν κανα μήνα, στις 11 το πρωί (δεν είμαι από ’κείνους που κατεβαίνουν στο Μοναστηράκι από τα χαράματα) με 5 ευρώ. Φυσικά, ψάχνω κι άλλους δίσκους, προσδοκώντας κάποια στιγμή να τους εντοπίσω με λίγα ψιλά, ασχέτως αν δεν τους βρω ποτέ… αλλά, γενικώς, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.
Τις γελοιότητες κάποιων που πουλάνε π.χ. το δεύτερο δίσκο της Μαρίνας 100 ευρώ και βάλε, επειδή έχει μισό τραγούδι που το ψάχνουν οι DJs, δεν μπορώ να τις παρακολουθήσω. Εγώ γι’ αυτό τον δίσκο αν τον έψαχνα (δεν τον έχω, αλλά δεν τον ψάχνω επειδή το «Ένα καλοκαίρι μόνο» το έχω σε 45άρι) δεν θα έδινα με τίποτα πάνω από 10-12, άντε 15 ευρώ. Από την άλλη όμως δεν έχω και καμμιά πρεμούρα να πω στον καθένα πόσα πρέπει να δώσει. Τι διάολο… Ο καθείς αποφασίζει για τον εαυτό του. Κουμάντο στην τσέπη του καθενός θα κάνω;
Βαλάντη, ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι εγώ δεν είμαι συλλέκτης, γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να συνεννοηθούμε. Εμένα, πρώτον απ’ όλα, μ’ ενδιαφέρει το κείμενο και ο λόγος που μπορεί να γίνει γύρω από τη μουσική. Εξάλλου, γι’ αυτό γράφω δημοσίως τη γνώμη μου. Τους δίσκους δηλαδή τους βλέπω ως στοιχείο της δουλειάς. Όπως στοιχεία της δουλειάς είναι τα βιβλία, τα περιοδικά, οι εφημερίδες, οι ταινίες, οτιδήποτε. Οι δίσκοι είναι «πηγές» δηλαδή. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως δεν απολαμβάνω τη μουσική, με τη λογική που απολαμβάνω και μία ταινία ή ένα βιβλίο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι «αξίες» των δίσκων για μένα δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο νόημα (έχουν ένα κάποιο νόημα στο βαθμό που απασχολούν την τσέπη μου και μόνο). Μπορώ να κάνω τη δουλειά μου – όπως έχω ξαναγράψει – και από αντίγραφα, mp3, φωτοτυπίες εξωφύλλων και βιβλίων, κασέτες, CD-R, DVD-R, βιντεοταινίες, ό,τι να ’ναι. Δεν μ’ ενδιαφέρουν σώνει και καλά οι original μορφές, από τη στιγμή που μπορώ να προσεγγίσω το υλικό που ψάχνω και με άλλους τρόπους. Δεν έχω τα πάντα (εννοείται) κι έχω ανάγκη καλούς φίλους, που με βοηθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην εξακρίβωση διαφόρων ζητημάτων. Κι εσύ μ’ έχεις βοηθήσει με κάτι που μου έστειλες – και σ’ ευχαριστώ και από εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι κάποιος μπορεί να βρήκε το “Greece Goes Modern” με 19 λίρες δε λέει κάτι, καθότι ο οποιοσδήποτε σπάνιος δίσκος μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε για κάποιο αστείο ποσό. Αυτό δε σημαίνει ότι κοστίζει τόσο – δε σημαίνει ότι το “Greece Goes Modern” κοστίζει 19 λίρες. Λέω λοιπόν, πως το άλμπουμ αυτό – αν και ψάχνω δίσκους πάνω από 30 χρόνια – δεν το έχω συναντήσει ποτέ. Ούτε να πωλείται, ούτε τίποτα. Άρα είναι σπάνιο. Πολύ σπάνιο. Κι επειδή είναι του Πλέσσα – ενός μαέστρου και συνθέτη που τον ξέρει και τον αγαπάει όλος ο κόσμος – είναι λογικό να το ψάχνουν κάμποσοι και να είναι και ακριβό. Δηλαδή, εγώ δεν έχω την απαίτηση να μου πουλήσει κάποιος αυτό το δίσκο ούτε με 100, ούτε με 200 ευρώ (όχι πως θα τον αγόραζα – καταλαβαίνεις πως το λέω). Όταν δίσκοι του Bowie από τα late sixties, οι πρώτες original κόπιες, φθάνουν ακόμη και τα δύο χιλιάρικα, γιατί ένας δίσκος του Πλέσσα, που δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, να μην κάνει 500 ή 800 ευρώ; Δυστυχώς, το βρίσκω λογικό. Οι πολύ σπάνιοι δίσκοι είναι εκείνοι των φημισμένων ονομάτων (Elvis, Beatles, Dylan κ.ά.). Άρα λοιπόν για τα ελληνικά δεδομένα ένας σπάνιος δίσκος του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Πλέσσα, δικαιούται να έχει μία ακριβή τιμή. Δεν μπορεί όμως οι δίσκοι του Πιτσιλαδή, του Πάνου Κόκκινου, των Bicycle ή του George Loukas να κοστίζουν εκατοντάδες ευρώ, επειδή είναι διατεθειμένοι 5-10… κωλλέκτορες να πληρώνουν όσο κι όσο για οτιδήποτε.
Κι εγώ όταν ξεκινούσα ν’ αγοράζω δίσκους είχα πληρώσει κάποια παραπάνω ποσά για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Έτσι συμβαίνει με όλους. Μαθαίνεις στην πορεία. Πολλές φορές, μάλιστα, ξέρεις ότι σε εκμεταλλεύονται, αλλά μπροστά στο πάθος δε λογαριάζεις τίποτα. Όμως, εδώ και πολλά χρόνια, έχω… αυτοθεραπευτεί από αυτές τις «αρρώστιες». Ψάχνω τα πάντα και τίποτα, μ’ ενδιαφέρουν όλα και τίποτα, αισθάνομαι ελεύθερος.
Κοίτα τώρα. Όταν ο George Loukas έχει πουληθεί 600 ευρώ κι ο Κουκουτάρας πολύ περισσότερα το να δώσει κάποιος 800 για το “Greece Goes Modern” (που είναι σπάνιο και μια χαρά δίσκος), μπορεί ν’ ακούγεται και κάπως μέσα στα πλαίσια (όχι, πάντως, για μένα). Δεν πρέπει να μας διαφεύγει εξάλλου και σε ποια εποχή ζούμε. Όταν η ανεργία στη νεολαία είναι 50% κι οι μεγαλύτερες ηλικίες δουλεύουν πια για να πληρώνουν τους τοκογλύφους (που τα έχουν πάρει διπλά και τριπλά) είναι πρόκληση να συζητάμε γι’ αυτές τις τιμές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζεις πως πριν από μερικά χρόνια δεν θα έφευγε η “Philicorda” με τα 730$; Θα έφευγε. (Πουλήθηκε πρόπερσι $610 και το «Ραντεβού στον Αέρα» $1585!!). Απλώς τώρα το ενδιαφέρον έχει πέσει λόγω της (μόνιμης) συγκυρίας. Ευκαιρία λοιπόν να πέσουν κι οι τιμές, καθότι στο eBay συμβαίνουν ντροπιαστικά πράγματα και μας έχει βγει (ως Έλληνες) το όνομα. ($1500 το πρώτο Pete & Royce, $850 το Πελόμα Μποκιού, $800 οι Jaywalkers, $230 το πρώτο Τρύπες και δε συμμαζεύεται – όλα buy it now και όλα απούλητα).
Κι επειδή πελάτες από το εξωτερικό δεν πρόκειται να ψαρέψουν εύκολα (όσοι ήταν να τα πάρουν τα πήραν – ακόμη και Socrates original αν βάλεις τώρα αμφιβάλλω αν θα πιάσει τα $300) καλό είναι να προσέξουν την εγχώρια αγορά. Εδώ, επικρατεί και η εξής ηλιθιότητα. Βάζουν δίσκους στο eΒay, λες και δε θέλουν να τους πουλήσουν. Αντί να τους ξεκινούν χαμηλά και όσοι πιστοί προσέλθετε (ο καλός δίσκος πάντα φεύγει) κοτσάρουν ένα απλησίαστο buy it now περιμένοντας το μαλάκα… που δεν εμφανίζεται από πουθενά.
Καλησπερα Φωντα και Βαλαντη και καλη χρονια σε σας και ολους εδω τους αναγνωστες στο Δισκορυχειον!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μιλησω απο μια τριτη πλευρα, αυτη του πρωην συλλεκτη και νυν απλου μεν, φανατικου δε ακροατη για να συμφωνησω στην ουσια και με τους 2....
Στα 80ς τοτε που οι αθιγγανοι ήταν απλωμενοι απο την Πειραιως μεχρι την πλατεια του Θησειου και το Γκαζι, κουβαλοντας την πραματεια τους μεσα σε κουβερτες και σακουλες σκουπιδιων τσιμπησα μερικα διαμαντακια της δικης μου δισκοθηκης των ελληνικων 60ς (Teenagers, τελευταιο των Sounds, ξενογλωσσο Idols κτλ), ενω περασαν απο τα ματακια μου χιλιαδες αλλα (που αν προεβλεπα την υπαρξη του Youtube και την κωλοπρεμουρα των συλλεκτων θα τα ειχα ηδη παρει ΟΛΑ!!!). Τότε το να σηκωνοσουν στις 5 το πρωι για μενα ήταν απλα η συνεχεια του ξενυχτιου μου και η αναζητηση του παθους μου....
Οταν όμως καπου στα μεσα κάποιος ...Νεζης έδωσε τα ωραια φραγκακια του μπαμπα του και απεκτησε (σχεδον) ολη την συλλογη ενος συλλεκτη τότε οι έμποροι, πίστεψαν ότι χτύπησαν φλέβα χρυσου! Οταν δε μπήκε και η διεθνης αγορα στο παιχνιδι οι τιμες ξέφυγαν μαζί και τα μυαλα των περισσοτέρων. Εγω απλως σταματησα, όχι γιατι δεν μπορουσα να ανταπεξελθω (που θα μπορουσα γιατι στην δικη μου δισκοθηκη ζητημα να λειπουν 50 κομματια), αλλα γιατι δεν ανέχομουν πλέον την κατασταση που ειχε διαμορφωθει(απο τους εμπορους κυριως).
Οχι γιατι δεν πρεπει και αυτοι να βγαλουν, αλλα γιατι κάποιος συλλέκτης που-μεχρι τοτε-σου εδινε το διπλο του με ανταλλαγμα "καποια στιγμη να μου δωσεις καποιο που μου λειπει", προτιμουσε να το δωσει σε κάποιον Νεζη ή να το σπρωξει στο ebay...Ετσι κάπως χάθηκαν οι παρεες και όλα έγιναν εμποριο...!
Οσο για τα ποσα που παιζονται, εγω καποτε έδωσα 20.000 δρχ εν ετει 1989 για να παρω απο τον Βινυλιο τους Seagulls, που ηταν ενα κομματι που το ειχα λιωσει...μου αρεσε, τρελαινομουν! Δεν θα έδινα όμως 20 χιλ, ουτε για τον Βαιο Δοναδικη, ουτε για την Σουλα Κοψινη, ουτε για τομ Τακη Βαρυτη! Θα τα έδινα μονο για δίσκους που γούσταρα.. αυτη ειναι η διαφορα και η διαφωνια μου και με τους 2 σας..
Πληρωνεις οχι μονο την αγαπη σου (που ειναι η μουσικη), αλλα ακριβοπληρωνεις καποιες φορες το πάθος σου...
Υγ αληθεια αν αξιζει τοσα ο George Loukas (ποιο 45αρι???), πόσο λέτε να αξιζουν τα ανέκδοτα 60ς που έχω απο μπομπινες?
Γεια σου Νίκο και καλή χρονιά και σ’ εσένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έγραψα για τον George Loukas εννοούσα το LP. Κατά τα λοιπά ας πω κι αυτό. Όταν βρίσκεις τον Loukas ένα 500άρικο (δραχμούλες εννοώ) τον αγοράζεις κι ας είναι για πέταμα. Καθότι εγώ έγραψα κι ένα βιβλίο κάποια στιγμή και εξέφρασα και κάποιαν άποψη. Όταν κάτι είναι φθηνό και το χρειάζεσαι το αγοράζεις κι ας μη σ’ αρέσει.
Δεν ξέρω σε ποιον Νέζη αναφέρεσαι. Αν εννοείς τον Μιχάλη το Νέζη, αυτόν που είχε την Potfleur, ο συγκεκριμένος συλλέκτης δεν υπήρξε μοναχοφάης. Έχει προσφέρει στο χώρο, αφού κυκλοφόρησε κάμποσα LP και CD με ωραίες μουσικές (ανέκδοτα soundtracks και άλλα) πριν από λίγα χρόνια.
Ανώνυμε το σχόλιο δεν μπορεί να δημοσιευτεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν έχεις στοιχεία για όσα λες κατόπιν προσωπικής έρευνας ή γνώσης, αποκαλύψεις το ονοματεπώνυμό σου και σε γνωρίζω τότε ok.
Όταν αναφερόμαστε σε πρόσωπα οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Κάποιος κέρδισε στο ΠΡΟΠΟ ένα μεγάλο ποσό και ρίχνει όλα τα λεφτά του σε αγορές δίσκων, θα του πάρουμε το κεφάλι;
δηλαδη ρε παιδια όποτε βγαινουμε να αγορασουμε δισκο να ειμαστε"'προετοιμασμένοι"γιατι είναι ζουγκλα?εγω ξέρω οτι σε μια αγορά όπως η αγγλική,οι ιδιοκτητες καταστημάτων δίσκων σεβονται τους αγοραστες ,δεν πουλάνε φυκια για μεταξωτές κορδέλλες,ούτε κοιτούν πως να γδύσουν τον πελάτη.Δυστυχώς αυτό συμβαινει στην ελλάδα,όχι μόνο στο Μοναστηράκι,όπου είναι αγιογδύτες με πατέντα,αλλά και σε μαγαζί ψηλά στα εξάρχεια,όπου τρομάρα του ειδικεύεται στην ελληνική μουσική.Μια συμβουλή-ο ανθρωπος είναι απατεωνας,μπορώ να φέρω ως παραδειγματα άπειρες απατεωνιές που έχει κάνει τόσο σε μένα όσο και σε φίλους,μακριά παιδιά!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήοσον αφορά το θέμα των δημοσιογράφων θεωρώ οτι ο ρόλος τους ειναι σημαντικότατος στο να προειδοποιούν για κακοτοπιες και για εξόφθαλμες απατεωνιές.Στο εξωτερικό αυτό συμβαινει από εγκυρότατα περιοδικά.και οι αγοραστες για να ψυλλιαστούν και να ενημερωθούν από που θα το κάνουν?σιγουρα και από τους δημοσιογράφους.π.χ.φίλος σκεφτόταν να δωσει 77 ευρώ για τον δισκο εαρινή συμφωνία,επειδή του αρεσει ο πιτσιλαδής.ε, μολις του πρότεινα να κοιταξει την πραγματικά ουσιώδη αυτή κουβέντα,ο φίλος μου οχι μόνο δεν θα αγοράσει τον δίσκο αλλά σκέφτεται και να ξεμπροστιάσει και τον δισκοπώλη.Καταλήγοντας δηλαδη οτι ειναι ουσιωδέστατος ο ρόλος των δημοσιογράφων ερευνητών ΚΑΙ σ'αυτό το θέμα.
Πάντως όποιος ασχολείται με το εμποριο,βρωμιζει τα χέρια του αφου ο στόχος του ειναι ένας-ΚΕΡΔΟΣ,κέρδος πάση θυσία,κέρδος και ασ πουλάω αέρα κοπανιστό,οπότε το να ζητάμε ήθος από τους εμπόρους είναι παράταιρο,επαγγελματισμό όμως πρέπει να ζητάμε.Ακούγομαι-μάλλον διαβάζομαι-αρκετά δεικτικός και ίσως εριστικός αλλά έχει καει η γούνα μου από τετοιους εμπόρους.
Ι.Τζόνσον
υ.γ.1 διαβάστε το κεφάλαιο για το εμπόριο στο βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη'Καπιταλισμός".
υ.γ.2 Μπράβο NICK που ανεβάζεις τόσο σπάνια τραγούδια.