Το
ροκ, και στην Ελλάδα και παντού, έχει ποικίλες όψεις – με αναφορές εννοώ στα 60s, 70s, 80s, 90s ή και πέρα απ’
αυτά. Εν ολίγοις στο παλαιό ψυχεδελικό, progressive,
folk και πειραματικό rock,
στο soul rock
και το funk rock,
στο hard rock
και στο «μέταλλο», στο punk rock, στο ροκ της αναβίωσης των έιτις, στο grunge και στο post-rock. Όλα αυτά «παίζουν» κατά περίπτωση, και όλα αυτά
εμφανίζονται μέσα στους μήνες και τα χρόνια και στα εν ενεργεία ελληνικά γκρουπ
και στους ανάλογους καλλιτέχνες. Τρεις πρόσφατοι ελληνικοί ροκ δίσκοι μάς
δίνουν την ευκαιρία να περιπλανηθούμε στο χώρο...
VOOEETONE: The Structure in Me [Vooee Tone / B-otherSide Records, 2025]
Οι VooeeΤone (βουητό και τα συναφή) είναι ένα καινούριο ελληνικό ροκ γκρουπ, που αποτελείται, όμως, από παλιούς μουσικούς. Παλιούς και γνωστούς, βεβαίως, αν αναφερόμαστε στους Άκη Μπογιατζή φωνή, μπάσο (από Cpt Neφos, Libido Blume, Sigmatropic), Αντώνη Λιβιεράτο πλήκτρα (από Chapter 24, Illegal Operation, Sigmatropic, Dr. Atomik), Γιάννη Τρυφερούλη ντραμς (από Sigmatropic, Dr. Atomik, Chapter 24, Low Noise) και Γιάννη Ντρενογιάννη (από The Anti Troppau Council, Libido Blume, Yeah!, Sigmatropic).
Περιστασιακό ή όχι συγκρότημα, αυτό θα φανεί στην πορεία, οι VooeeΤone ηχογράφησαν προσφάτως (Νοέμβρης-Δεκέμβρης του ’24) ένα mini-LP με πέντε τραγούδια τους, παρουσιάζοντάς τα live στο στούντιο, και μεταφέροντάς τα στον δίσκο έτσι ατόφια όπως γράφτηκαν. Η έκδοση είναι ωραία με insert (με στίχους και πληροφορίες), «κομμένη» σε 180άρι βινύλιο και σε 300 αριθμημένα αντίτυπα (για τους/τις fans των physical issues).
Αυτό που ακούω στο “The Structure in Me” είναι ωραίο και αναμενόμενο. Το ωραίο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες επεξηγήσεις, για το αναμενόμενο, όμως, θα πρέπει να πω πως... κάτι τέτοιο περίμενα ν’ ακούσω από τους συγκεκριμένους μουσικούς, έχοντας κατά νου τον ήχο από τα παλιά τους συγκροτήματα. Και εννοώ πως δεν περίμενα ν’ ακούσω μια... αναγέννηση των Cpt. Νeφos, των Anti Troppau Council, των Libido Blume ή των Chapter 24, αλλά κάτι νέο, που να εμπεριέχει, όμως, «χρώματα» απ’ όλα τα εναλλακτικά δικά τους eighties. Αυτό είναι το πεδίο, που μεγάλωσαν οι συγκεκριμένοι μουσικοί και αυτό υποστηρίζουν και σήμερα, 40 χρόνια αργότερα. Το «αναμενόμενο» λοιπόν το γράφω με την έννοια του «σωστού» και του «συνεπούς» και όχι φυσικά μ’ εκείνη του αδιάφορου ή του βαρετού.
Τα τραγούδια του Ντρενογιάννη, γιατί όλα είναι δικές του συνθέσεις (στα τρία έχει γράψει και στίχους αποκλειστικά, ενώ στα υπόλοιπα δύο σε συνεργασία με άλλους ή τέλος πάντων με βοήθειες), είναι πολύ καλά. Εννοώ πως ακούγονται άνετα και όχι τραβηγμένα, κατ’ αρχάς, και αυτό είναι το πρώτο και μεγαλύτερο ατού τους. Έχουν ενδιαφέρουσες μελωδίες, απλούς στίχους και πολύ καλά παιξίματα (βεβαίως και από τεχνικής πλευράς αριστεύουν), από μουσικούς με μεγάλη και κατατεθειμένη εμπειρία σ’ αυτό το στυλ του εναλλακτικού ροκ. Επίσης δεν «κραυγάζουν», δημιουργώντας, παράλληλα, μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, η οποία, χωρίς να είναι dark, είναι κάπως μελαγχολική. Και αυτό εγώ το θεωρώ συνεπές.
Τα κομμάτια των VooeeΤone δεν προσφέρονται για... ροκ γλέντι, κρατάνε αποστάσεις από τη χλαπαταγή, αποτυπώνοντας αν θέλετε μια εσωτερικότητα, που ταιριάζει ασυζητητί και στο ηλικιακό πλαίσιο, που κινούνται οι τέσσερις μουσικοί, αλλά και στην αναγκαιότητα να εμφανίζεσαι στα 60-βάλε σου με σύνεση και με περισυλλογή. Αυτό είναι το κλίμα στο “The Structure in Me” ανεξαρτήτως από πότε μπορεί να γράφτηκαν τα κομμάτια (αν είναι σύγχρονα ή παλαιότερα εννοώ).
Δεν υπάρχει track που να ξεχωρίζει εδώ, καθώς τα “In a room if many colours”, “I do travel”, “The structure in me”, “Only sleeping” και “Disappeared”, είναι όλα τού αυτού υψηλού επιπέδου, «κρατώντας» σε, ως ακροατή, σταθερά, καθ’ όλη τη διαδρομή τους.
Επαφή: https://www.facebook.com/bothersiderecords?locale=el_GR
Η
συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/treis-opseis-toy-rok-stin-ellada-simera
Οι VooeeΤone (βουητό και τα συναφή) είναι ένα καινούριο ελληνικό ροκ γκρουπ, που αποτελείται, όμως, από παλιούς μουσικούς. Παλιούς και γνωστούς, βεβαίως, αν αναφερόμαστε στους Άκη Μπογιατζή φωνή, μπάσο (από Cpt Neφos, Libido Blume, Sigmatropic), Αντώνη Λιβιεράτο πλήκτρα (από Chapter 24, Illegal Operation, Sigmatropic, Dr. Atomik), Γιάννη Τρυφερούλη ντραμς (από Sigmatropic, Dr. Atomik, Chapter 24, Low Noise) και Γιάννη Ντρενογιάννη (από The Anti Troppau Council, Libido Blume, Yeah!, Sigmatropic).
Περιστασιακό ή όχι συγκρότημα, αυτό θα φανεί στην πορεία, οι VooeeΤone ηχογράφησαν προσφάτως (Νοέμβρης-Δεκέμβρης του ’24) ένα mini-LP με πέντε τραγούδια τους, παρουσιάζοντάς τα live στο στούντιο, και μεταφέροντάς τα στον δίσκο έτσι ατόφια όπως γράφτηκαν. Η έκδοση είναι ωραία με insert (με στίχους και πληροφορίες), «κομμένη» σε 180άρι βινύλιο και σε 300 αριθμημένα αντίτυπα (για τους/τις fans των physical issues).
Αυτό που ακούω στο “The Structure in Me” είναι ωραίο και αναμενόμενο. Το ωραίο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες επεξηγήσεις, για το αναμενόμενο, όμως, θα πρέπει να πω πως... κάτι τέτοιο περίμενα ν’ ακούσω από τους συγκεκριμένους μουσικούς, έχοντας κατά νου τον ήχο από τα παλιά τους συγκροτήματα. Και εννοώ πως δεν περίμενα ν’ ακούσω μια... αναγέννηση των Cpt. Νeφos, των Anti Troppau Council, των Libido Blume ή των Chapter 24, αλλά κάτι νέο, που να εμπεριέχει, όμως, «χρώματα» απ’ όλα τα εναλλακτικά δικά τους eighties. Αυτό είναι το πεδίο, που μεγάλωσαν οι συγκεκριμένοι μουσικοί και αυτό υποστηρίζουν και σήμερα, 40 χρόνια αργότερα. Το «αναμενόμενο» λοιπόν το γράφω με την έννοια του «σωστού» και του «συνεπούς» και όχι φυσικά μ’ εκείνη του αδιάφορου ή του βαρετού.
Τα τραγούδια του Ντρενογιάννη, γιατί όλα είναι δικές του συνθέσεις (στα τρία έχει γράψει και στίχους αποκλειστικά, ενώ στα υπόλοιπα δύο σε συνεργασία με άλλους ή τέλος πάντων με βοήθειες), είναι πολύ καλά. Εννοώ πως ακούγονται άνετα και όχι τραβηγμένα, κατ’ αρχάς, και αυτό είναι το πρώτο και μεγαλύτερο ατού τους. Έχουν ενδιαφέρουσες μελωδίες, απλούς στίχους και πολύ καλά παιξίματα (βεβαίως και από τεχνικής πλευράς αριστεύουν), από μουσικούς με μεγάλη και κατατεθειμένη εμπειρία σ’ αυτό το στυλ του εναλλακτικού ροκ. Επίσης δεν «κραυγάζουν», δημιουργώντας, παράλληλα, μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, η οποία, χωρίς να είναι dark, είναι κάπως μελαγχολική. Και αυτό εγώ το θεωρώ συνεπές.
Τα κομμάτια των VooeeΤone δεν προσφέρονται για... ροκ γλέντι, κρατάνε αποστάσεις από τη χλαπαταγή, αποτυπώνοντας αν θέλετε μια εσωτερικότητα, που ταιριάζει ασυζητητί και στο ηλικιακό πλαίσιο, που κινούνται οι τέσσερις μουσικοί, αλλά και στην αναγκαιότητα να εμφανίζεσαι στα 60-βάλε σου με σύνεση και με περισυλλογή. Αυτό είναι το κλίμα στο “The Structure in Me” ανεξαρτήτως από πότε μπορεί να γράφτηκαν τα κομμάτια (αν είναι σύγχρονα ή παλαιότερα εννοώ).
Δεν υπάρχει track που να ξεχωρίζει εδώ, καθώς τα “In a room if many colours”, “I do travel”, “The structure in me”, “Only sleeping” και “Disappeared”, είναι όλα τού αυτού υψηλού επιπέδου, «κρατώντας» σε, ως ακροατή, σταθερά, καθ’ όλη τη διαδρομή τους.
Επαφή: https://www.facebook.com/bothersiderecords?locale=el_GR
https://www.lifo.gr/culture/music/treis-opseis-toy-rok-stin-ellada-simera
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου