οι WINGFIELD, REUTER και SIRKIS προτείνουν ένα εξαιρετικό progressive-fusion άλμπουμ

Στην αρχή της χρονιάς (27 Φεβ. 2017) είχα αναφερθεί στο άλμπουμ “The Stone House” [WRSS/ MoonJune], το οποίο υπέγραφαν οι Mark Wingfield κιθάρες, Markus Reuter touch κιθάρες (παίζεις και με τα δύο χέρια στο μπράτσο), Yaron Stavi μπάσο και Asaf Sirkis ντραμς. Τρεις απ’ αυτούς τους μουσικούς, ο Wingfield, ο Reuter και ο Sirkis (δύο κιθαρίστες κι ένας ντράμερ δηλαδή) συναντιούνται ξανά σ’ ένα στούντιο, κάπου στην Καταλονία, για να ηχογραφήσουν ένα νέο CD, με εφτά κομμάτια… ορχηστρικής μουσικής. Μ’ ένα instrumental άλμπουμ έχουμε να κάνουμε δηλαδή, που έχει το δικό του τρόπο (τον τρόπον εκείνο, που του έχουν προσδώσει οι μουσικοί) για να σε παρασύρει στο... χώρο και τη γοητεία του.

Ποιος είναι ο χώρος του; Χοντρικά θα λέγαμε ο ίδιος μ’ εκείνον του “The Stone House”. Το progressive fusion, που έχει, ταυτοχρόνως, και γοητεία εξασφαλισμένη.

Πού οφείλεται η γοητεία τού “Lighthouse” [MoonJune, 2017]; Σε διάφορα τινά. Κατ’ αρχάς στο γεγονός πως έχουμε να κάνουμε με παικταράδες. Με ανθρώπους που δένουν κόμπους τα όργανά τους. Δεύτερον. (Έχουμε να κάνουμε) με μουσικούς που μπορούν να συνεργάζονται με κλειστά μάτια, αναπτύσσοντας πάνω στη βράση θέματα και μελωδίες, κάνοντας τους αυτοσχεδιασμούς τους ν’ ακούγονται σαν συνθέσεις. Τρίτον, στο γεγονός πως ο περφεξιονισμός τους δεν αποβαίνει σε βάρος της πρωτοτυπίας και του αισθήματος, καθώς όλα τα tracks του “Lighthouse” (και τα εφτά) ακούγονται με απαράμιλλη άνεση και ενδιαφέρον. Τέταρτον, στην διάθεση, που προβάλλεται, τής ανανέωσης και του καινούριου φινιρίσματος παλαιών ιδιωμάτων, που, δια του τρόπου των Wingfield, Reuter και Sirkis, αποκτούν ξανά τη χαμένη τους φρεσκάδα και νέα ανεξίτηλα χρώματα.

Πολλοί, μέσα στα χρόνια καταφέρονται εναντίον του fusion –κάτι που ξεκινά, χοντρικά, από τα μέσα της δεκαετίας του ’70– και ίσως δεν έχουν άδικο, καθώς γρήγορα ξέπεσε σε κάτι αναμενόμενο και προφανές. Μετά τα μέσα των 90s, με την ανάπτυξη διαφόρων νέων κιθαρών (synths guitars, touch guitars κ.λπ.) δόθηκε η δυνατότητα (και) σε νεότερους μουσικούς (σπουδαγμένους, διαβασμένους και με ακούσματα) να πειραματιστούν με ήχους και ακολουθίες ήχων, εντάσσοντας τα νέα δεδομένα στα παλαιά patterns. Κάπως έτσι το fusion ανανεώθηκε, καθώς πειραματικά, progressive, ψυχεδελικά, ambient, avant, improv και ηλεκτρονικά στοιχεία, μπλέχτηκαν με τα προαιώνια τζαζ και ροκ, δημιουργώντας νέα δεδομένα.

Το “Lighthouse” είναι ακριβώς ένα τέτοιο άλμπουμ «νέων δεδομένων», που κάνει το fusion ν’ ακούγεται το ίδιο ενδιαφέρον όπως στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70.

Εξαιρετικό!

Επαφή: www.moonjune.com