ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 63

18/12/2017
Κοιτάζω τα «μουσικά» της Καθημερινής και κουνάω το κεφάλι μου… Τίποτα ουσιαστικό. Τίποτα ζωντανό. Κάτι ανούσια γενικόλογα αρθρίδια και από κει και κάτω… Μοντεβέρντης, Μέγαρα Μουσικής, Λυρικές, Κρατικές Ορχήστρες, βραβευμένοι μα(ν)έστροι και τα τοιαύτα. Α, και κάτι για ρεμπέτικο… τώρα που το πήρανε χαμπάρι και στην Ουνέσκο. Γενικώς και ειδικώς μια συνεχόμενη θλίψη.
Η «Κ» είναι σαν την μεγαλοκοπέλα, που έμεινε στο ράφι με μόνη συντροφιά τις γαλλικούρες και το πιάνο της. Α, και με τις κάλτσες και τα κομπινεζόν της που στεγνώνουνε στο τζάκι…

17/12/2017
Η κυβέρνηση της δηθεναριστεράς το έχει ρίξει στις εφάπαξ ελεημοσύνες. Κάθε λίγο και λιγάκι ανακοινώνει και από κάτι φραγκοδίφραγκα, τα οποία και δίνει μετά διαδικαστικών κόπων σε «στοχευμένες» ομάδες πληθυσμού, που έχουν χτυπηθεί από την κρίση, έχοντάς τα πάρει πρώτα διπλά και τρίδιπλα.
«Έκτακτη ενίσχυση 650 ευρώ για κάθε εργαζόμενο που δεν μπορεί να εργαστεί εξαιτίας των πλημμυρών» ανακοίνωσε σήμερα η Αχτσιόγλου.
Χθες ανακοίνωσε άλλα 400 ευρώ έκτακτο «Επίδομα Νεανικής Αλληλεγγύης» σε 50.000 ανέργους 18-24 ετών.
Του χρόνου, όταν θα έχει κόψει τις συντάξεις κατά 20% και θα έχει πάει το αφορολόγητο στα 4,5 χιλιάρικα, θα μοιράσει άλλα 500 ευρώ σε όσους το επώνυμο αρχίζει από Ω κι έχουν να πάνε σινεμά 10 χρόνια…

16/12/2017
Έβαλα σήμερα το πρωί ν’ ακούσω ένα δίσκο του Al Stewart κι έγινα άλλος άνθρωπος! Τι μεγάλος καλλιτέχνης, τι μελωδός, τι άπιαστος στιχουργός!
Ο κόσμος, στην Ελλάδα, ξέρει τον Al Stewart από το “Year of the cat” του 1976, αλλά ο Σκωτσέζος δεν ήταν ποτέ ο… άνθρωπος του ενός τραγουδιού και της μιας επιτυχίας. Ο τύπος έχει γράψει φοβερά τραγούδια και εκπληκτικούς δίσκους, που, 45 χρόνια μετά, ακούγονται «άπιαστοι» για όλους τους σημερινούς τραγουδοποιούς – που θα τρέχουν πάντα και με τη γλώσσα έξω , μήπως και κατορθώσουν να τον φτάσουν.
Ακούγοντας φερ’ ειπείν τα «Νέα από την Ισπανία» (άσμα-ασμάτων από το “Orange” του 1972) η μόνη σκέψη που κάνω είναι τούτη. Ποιος μπορεί να σε εξαναγκάσει, σήμερα, ν’ ακούσεις την όποια τελευταία μπούρδα (που στην παρουσιάζουν οι άσχετοι για… μεγαλείο), όταν έχεις μπροστά σου τέτοιες αθάνατες και πάντα νέες επιλογές;  

(Προσέξτε τα γεμίσματα στο πιάνο από τον Rick Wakeman σε όλο το κομμάτι, αλλά κυρίως προς το τέλος).

https://www.youtube.com/watch?v=FtveC1BiLuk 

15/12/2017
Διαβάζω κάποιες λίστες με τα «καλύτερα» της χρονιάς και τραβάω τα μαλλιά μου. Ο καθένας γράφει ό,τι να ’ναι. Επιλογές, χωρίς καμμιά συνάφεια. Ασυνάρτητα πράγματα. Τίποτα που να φανερώνει ότι κάτι συμβαίνει στη μουσική, κάτι που να έχει ένα νόημα κεντρικό, κάτι που να δείχνει ότι κάτι κινείται προς τα μπρος.
Δεν φταίει ο κόσμος. Δεν φταίνε οι άνθρωποι που διαλέγουν. Φταίει το γεγονός πως η δισκογραφία έχει μετατραπεί εδώ και κάτι χρόνια σ’ ένα απλό «γαμώτο» –δίσκοι βγαίνουν για να βγαίνουν– χωρίς ουδεμία σύνδεση με κάτι βασικό κοινωνικο-αισθητικό που να συμβαίνει.  
Φυσικά, κάθε χρονιά βγαίνουν καλοί δίσκοι –κι εφέτος βγήκαν– απλώς αυτοί θα είναι, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο απομακρυσμένοι ο ένας από τον άλλον. Κλειστές και απομονωμένες καταστάσεις, χωρίς μιαν αφήγηση για όλους.  
Γι’ αυτό και σπάνια θα δεις (εκτός από κείνες τις περιπτώσεις, στις οποίες ορισμένοι αντιγράφουν από τις επιλογές άλλων) κοινά άλμπουμ στις διάφορες λίστες – με τον καθέναν να επιλέγει, όλο και πιο συχνά, ό,τι του θυμίζει κάτι από το χθες. Πράγμα που σημαίνει πως αυτή η ιστορία με τα «καλύτερα» έχει πια τελειώσει και πως θα πρέπει να την ενταφιάσουμε βαθειά, μια και καλή, και μια για πάντα.

14/12/2017
Ο Λογαρίδης είναι πολύ μεγάλος τραγουδιστής – και νομίζω πως παραμένει ακόμη και τώρα τέτοιος. Αυτό το τραγούδι, που επιλέγω πιο κάτω, δεν είναι δικό του, είναι του Χρήστου Κυριαζή, και είναι καταπληκτικό. Το έχω ακούσει, δε, λάιβ από το Λογαρίδη, να το λέει μόνος με την κιθάρα του και να το απογειώνει. Κι έτσι όμως, ενορχηστρωμένο, δε χάνει πολύ.
Για μένα ο Λογαρίδης ήταν, είναι και θα παραμείνει η μεγαλύτερη φωνή του ελληνικού ροκ. Κάνει μια χαψιά Μπονάτσους, Σιδηρόπουλους, Αγγελάκες… όλους…

14/12/2017
Τώρα που ξεκουμπίστηκε ο… σουλτάνος, μπορούμε ν’ ακούμε τούρκικα, χωρίς το φόβο να μας πουν ορισμένοι πως τον αβαντάρουμε.
Μπαρίς Μαντσό ακούω από τις αρχές των 90s, όταν είχα βρει δύο LP του στο Μοναστηράκι (αργότερα πήρα κι άλλα), ενώ στις αρχές των 00s είχα γράψει ολάκερο κείμενο στο Jazz & Τζαζ, με στοιχεία και πληροφορίες για την περίπτωσή του (ήταν η εποχή όπου επικοινωνούσα μ’ έναν record trade partner από την Άγκυρα).
Σπουδαία περίπτωση τούρκου τραγουδοποιού (διέπρεψε σε πολλά είδη) ακόμη και μέχρι το πρόωρο τέλος του (πέθανε στα 56 του, το 1999).
Μπαρίς Μαντσό έχει τραγουδήσει στα ελληνικά η Καίτη Γαρμπή (αλλά το κρύβει).

Mόνον ο Ζηλωτής του Παπάζογλου θα μπορούσε να δώσει τέτοιο τραγούδι στο δικό μας ροκ. Ακούστε εδώ ένα θαύμα…

https://www.youtube.com/watch?v=J86yMyS3ZHQ