ένα βιβλίο για τον ΜΑΝΟ ΛΟΪΖΟ από τις εκδόσεις Μετρονόμος

Για να είμαστε ακριβείς… ένα ακόμη βιβλίο για τον Μάνο Λοΐζο από τον Μετρονόμο. Τίτλος της έκδοσης «για τον Μάνο Λοΐζο / Μικρές ιστορικές καταγραφές», που κυκλοφορεί τώρα (2017) με αφορμή τα 80 χρόνια από τη γέννηση τού συνθέτη (1937) και τα 35 από το θάνατό του (1982). Τι ακριβώς είναι αυτό το βιβλίο; Όπως διαβάζουμε στον πρόλογο του Θανάση Συλιβού:

«Τα κείμενα από φίλους και συνεργάτες (σ.σ. του Μάνου Λοΐζου) που ακολουθούν δημοσιεύτηκαν στο πρόγραμμα της συναυλίας, η οποία δόθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο τον Σεπτέμβριο του 1985 για τα τρία χρόνια απουσίας του συνθέτη(…). Στην παρούσα έκδοση, που σχεδίασε ο Πέτρος Παράσχης, προστέθηκαν η αναλυτική εργογραφία του Μάνου Λοΐζου (μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, δισκογραφία), χρονολόγιο από τον Γιώργο Τσάμπρα, καθώς και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, που βρέθηκε στο αρχείο του από την κόρη του Μυρσίνη».

Για τα κείμενα δεν έχεις να προσθέσεις κάτι, αναγκαστικώς, όταν γράφουν τόσο προσωπικά, τόσοι άνθρωποι. Απλώς τους αναφέρεις: Αχιλλέας Θεοφίλου, Γιάννης Ρίτσος, Μίκης Θεοδωράκης, Τάσος Λειβαδίτης, Κωστούλα Μητροπούλου, Γιάννης Νεγρεπόντης –όλοι ζούσαν, εννοείται, το 1985– Λευτέρης Παπαδόπουλος, Δημήτρης Χριστοδούλου, Φώντας Λάδης, Ζάκης Κουνάδης, Γιώργος Θεοφιλόπουλος, Δημήτρης Γκιώνης, Γιάννης Κοντός, Αλέκα Κατσέλη, Αλέξης Δαμιανός, Μάκης Μάτσας, Στέλιος Γιαννακόπουλος, Κώστας Γανωσέλλης, Νότης Μαυρουδής, Θανάσης Πολυκανδριώτης, Χρήστος Νικολόπουλος, Στέλιος Καζαντζίδης, Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Καλατζής, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Κατοίκος, Μαρία Φαραντούρη, Χαρούλα Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη.

Η συνέντευξη, τώρα, είχε δοθεί στον Κλείτο Ιωαννίδη, στην Κύπρο, στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Λέει πολλά εδώ ο Λοΐζος, για όλες τις φάσεις της καριέρας του, για δίσκους του και τραγούδια του, για την πορεία του πριν τη χούντα, κατά τη διάρκειά της και μετά και άλλα πολλά, αλλά για μένα το σημαντικότερο που λέει εδώ είναι πως, στα τέλη πια του ’70, έχει βάλει στις ακροάσεις του ξανά το ροκ, το οποίο το μελετάει διεξοδικά (αναφέρει τους Beatles, τους Rolling Stones και τους Pink Floyd). Ο Λοΐζος είναι ο πρώτος από τους «έντεχνους» συνθέτες, όπως έχουμε πει πολλές φορές, που είδε στη μοντέρνα ξένη μουσική κάποια ανατρεπτικά χαρακτηριστικά. Θεώρησε δηλαδή πως τραγούδια κοινωνικής ή πολιτικής διαμαρτυρίας θα μπορούσε να επενδυθούν… ροκ. Αυτό έπραξε με τα «Νέγρικα» το 1966 (τόσο πρώιμα) και πάνω σ’ αυτή τη βάση συνέχισε, στα τέλη του ’70, για να φτιάξει, να γεννήσει, πείτε το όπως θέλετε (μαζί με μερικούς «έντεχνους» ακόμη) το σύγχρονο ελληνικό ηλεκτρικό τραγούδι (ακούμε το LP «Για Μια Μέρα Ζωής» του 1980).

Στο βιβλίο υπάρχουν πληροφορίες για το έργο του Λοΐζου, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω. Πληροφορίες που αφορούν σε θέατρο, σινεμά, δισκογραφία.

Για τη δισκογραφία θα πω πως θα έπρεπε να είναι ακόμη πιο ολοκληρωμένη με κωδικούς και φωτογραφίες εξωφύλλων και ετικετών (των 45αριών). Δεν είναι εύκολο, αλλά θα άξιζε τον κόπο. Για τα κινηματογραφικά και τα θεατρικά ίσως θα έπρεπε να αναφερθούν κι άλλες λεπτομέρειες (έχω δει διάφορα να γράφονται στο ίντερνετ), ενώ θα έπρεπε να αποφευχθούν και κάποια λάθη και λαθάκια. Να, σαν κι αυτά: Θέατρο Μινώα είναι το σωστό και όχι Μίνωα, Πηνελόπη Πιτσούλη είναι η ηθοποιός και όχι Πιτσάλη, το… «σενάριο Θανάσης Γκόρπας» είναι οπωσδήποτε… Θωμάς Γκόρπας (το γράφει ο Γκόρπας στα βιβλία του αυτό – πως έχει γράψει το σενάριο για τη συγκεκριμένη ταινία εννοώ), ο Τρέντυ Ρουμανάς αλλού γράφεται «Τρέντυ Ρουμανάς» (σωστό) και αλλού «Τρέντι Ρουμάνας», ενώ στην «Ιδιωτική μου Ζωή» παίζει ο Άλκης Γιαννακάς και όχι ο… Άλκης Γιαννάκος φυσικά.

Εγώ θα περιμένω από τον Μετρονόμο το οριστικό βιβλίο για τον Μάνο Λοΐζο, που θα κλείσει εντελώς και δια παντός την ιστορία. Επιβάλλεται και απαιτείται.