ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 64

21/12/2017
O Μηνάς Δημάκης είναι ένας αγαπημένος μου ποιητής. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1913 και αυτοκτόνησε στο Κολωνάκι, το 1980, στα 67 χρόνια του πέφτοντας στο κενό από πολυκατοικία. Όσοι ασχολούνται βαθύτερα με τη δισκογραφία και με το ελληνικό τραγούδι τον ξέρουν επίσης από τις θαυμάσιες μελοποιήσεις στίχων του από τη συνθέτρια Ρίκα Δεληγιαννάκη, στο άλμπουμ «Κάψαμε τα Καράβια μας» [EMI-Columbia/ Πολύτροπον, 1977] σε παραγωγή Μάνου Χατζιδάκι.

Πρόσφατα βρήκα, πάμφθηνα, μια σπάνια και άκοπη συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων τού Μηνά Δημάκη από το 1973 (εκδόσεις Βάκων) και από ’κει αντιγράφω ένα νεανικό ποίημά του, παρμένο από τα «Φύλλα Τέχνης» (1935-1936). Οι αναφορές του προφανείς…

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΓΑΠΗΣΑ…

Τίποτα δεν αγάπησα, τίποτα, στη ζωή μου,

όλα μπροστά μου διάβηκαν σαν όνειρο πρωινό,

κ’ είμαι το δέντρο τ’ άρρωστο μιας μακρινής ερήμου,

κ’ είμαι το φύλλο το χλωμό, το φθινοπωρινό.

Τίποτα δεν αγάπησα, τα ωραία κορίτσια, οι φίλοι,

μια πρόφαση σταθήκανε χαράς, απατηλή,

κι όταν χωρίζαμε τα βράδυα είχα πικρία στα χείλη

πικρία και πένθος που έκρυβα σε ψεύτικο φιλί.

Τίποτα δεν αγάπησα και αργοκυλάει το βράδυ,

και κάθομαι και αναμετρώ της ζωής μου το κενό,

η κρύα καρδιά μου είναι βαρειά, μες στο βαθύ σκοτάδι

οι σκιές με βλέπουν και γελούν κ’ εγώ πονώ… πονώ… 

20/12/2017

To Rolling Stone ανακαλύπτει τον Κώστα Μπέζο και χώνει άλμπουμ του στα 15 της χρονιάς. Εντάξει συμπαθητικούλι είναι το χαβανέζικο ρεπερτόριο, αλλά ουδεμία σχέση μ’ εκείνο που έγραψε ο Μπέζος ως Α. Κωστής…

https://www.rollingstone.com/music/lists/15-great-albums-you-probably-didnt-hear-in-2017-w514088/a-place-both-wonderful-and-strange-what-i-speak-i-create-w514090 

19/12/2017

«Αγάπες μου περαστικές, αγάπες μου χαμένες / όμορφες σαν τις Κυριακές, χαρές μου περασμένες / Κι όπως σας φέρνω πλάι μου, τις ώρες που βραδιάζει / στη στάχτη των ονείρων σας, πικρά το δάκρυ στάζει».

Τον ύμνο αυτόν τον είπε πρώτος, σαν γρήγορο ζεϊμπέκικο, ο Στράτος Διονυσίου το 1970. Λέμε για το «Στην στάχτη των ονείρων σας» σε μουσική Μίμη Χριστόπουλου και στίχους Σάκη Καπίρη. Το τραγούδι στην πορεία άλλαξε όχι μόνο τίτλο, αλλά και τέμπο. Έπεσε πιο χαμηλά, για να έρθει στα μέτρα του άρχοντα – έγινε «Αγάπες μου περαστικές» και μπήκε στο δίσκο «Ο Πρόσφυγας» (1977).
Η εκτέλεση του Μανώλη Αγγελόπουλου δεν έχει όμοιά της. Το τραγούδι είναι αληθινή απογείωση. Ψαλμός. Συγκλονισμός. Είναι μια δεύτερη εκτέλεση που διαλύει μια σχεδόν το ίδιο μεγάλη πρώτη.
Ακούς βουβός… και μένεις έτσι…

19/12/2017

Διαβάζω διάφορα για τον Ράμφο, χρόνια τώρα, και πολύ περισσότερα εσχάτως όταν ως τυπικός δεξιός διανοούμενος συμπορεύεται με την ολιγαρχική ΕΕ, τη ΝΔ του Μητσοτάκη τζούνιορ κ.λπ. Για μένα το μεγάλο «έγκλημα» του Ράμφου, το οποίον αποσιωπάται, είναι ένα.
Ο Ράμφος ευθύνεται για τη συντηρητική στροφή του Σαββόπουλου, μετά τη Μεταπολίτευση («μια ρίζα δεντρολίβανο και κανένα καπνισμένο τσουκάλι να σε χαίρεται η μανούλα σου που καθαρίζει φρέσκα φασολάκια»), καθώς είχαν επισκεφτεί μαζί το Άγιον Όρος το 1975. Μια μετατόπιση που ολοκληρώθηκε με τη δεξιόστροφη (γιατί υπήρξε και η αριστερόστρφη του Μοσκώφ) νεοορθόδοξη κατάληξη του Σαββό, στις αρχές της δεκαετίας του ’80.