ΛΑΖΑΡΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ατέρμονες γέφυρες

Δεν γνωρίζω πολλά για το παρελθόν του Λάζαρου Σαμαρά. Λέω «πολλά», γιατί… λίγα ξέρω, καθώς είχα γράψει εδώ στο δισκορυχείον, το 2013, για ένα προηγούμενο CD του, το «Σταγόνες». Εκείνο δεν ήταν, πάντως, ολοκληρωμένο άλμπουμ, γιατί είχε διάρκεια περί τα 20 λεπτά, ενώ τούτο εδώ, το πιο πρόσφατο, είναι μεγαλύτερο… αν και πάλι διαφοροποιείται από τη «μέση οδό». Με ποιο τρόπο; Το «Ατέρμονες Γέφυρες» [Μετρονόμος, 2017] αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο με πέντε τραγούδια (στην αρχή) και το δεύτερο με έξι οργανικά στη συνέχεια. Έτσι, και πάλι είναι μικρό το δείγμα για να βγάλεις κάποια οριστικά ας-τα-πούμε-έτσι συμπεράσματα, για τον Σαμαρά ως τραγουδοποιό. Ας είναι… Αυτά έχουμε εδώ και γι’ αυτά θα μιλήσουμε.

Λέμε λοιπόν, αμέσως-αμέσως, πως το CD έχει ενδιαφέρον. Και στα δύο μέρη του, και κυρίως στο πρώτο, στα τραγούδια.

Ο Σαμαράς είναι σε όλα πολύ καλός. Γράφει και ωραίες μελωδίες, και στιχουργεί με απλό, αλλά έξυπνο τρόπο, και ενορχηστρώνει με έμπνευση, επιχειρώντας και σ’ αυτό το απαιτητικό πεδίο να καινοτομήσει.

Το πρώτο τραγούδι έχει τίτλο «Προβληματάκι» και αποδίδει η Ασπασία Θεοφίλου. Από τις καλύτερες καινούριες τραγουδίστριες, η Θεοφίλου υποστηρίζει με άνεση το τραγούδι, που ακούγεται ως electro, με ήχο κάπου ανάμεσα σε… Πυξ Λαξ και Στέρεο Νόβα. Το δεύτερο τραγούδι έχει τίτλο «Το μόνιμο χαμόγελο» και τραγουδάει ο Κώστας Μάντζιος. Καλός και σεμνός τραγουδιστής ο Μάντζιος ακούγεται εδώ σε μια μπαλάντα, με κρυφά λαϊκά χαρακτηριστικά. Ωραίο τραγούδι. Ακόμη καλύτερο είναι όμως το «Σκόρπια λόγια» με τη Σοφία Εμφιετζή, μια μεγάλη τραγουδίστρια, που δεν έχει απολάβει (έτσι νομίζω) τα εύσημα που αναλογούν στις ερμηνείες της. Εδώ, φυσικά διαπρέπει σ’ ένα από τα ωραιότερα… κρυφά-λαϊκά (δεν υπάρχει μπουζούκι) που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Το τέταρτο τραγούδι έχει τίτλο «Κορμάκι μυρωμένο» και αποδίδει ο Παναγιώτης Λάλεζας. Εδώ έχουμε κάτι δημοτικοφανές. Ο Λάλεζας είναι τέλειος σε τέτοια τραγούδια, αλλά το κομμάτι δεν κολλάει με όλα τα προηγούμενα – κι αυτό είναι ένα θέμα. Η «πλευρά» θα κλείσει με το «Έκπτωτος μύθος» (το μοναδικό τραγούδι που έχει μπουζούκι) και ερμηνεύει κάποιος Χαράλαμπος (αγνώστων, σ’ εμένα, λοιπών στοιχείων). Η… αποκατάσταση της πεθεράς έχει ένα νόημα (έστω και με κάποια στοιχεία φάρσας) και ο Χαράλαμπος είναι πειστικός στο ρόλο του.

Η δεύτερη «πλευρά» με τα ορχηστρικά έχει ενδιαφέρον και αυτή (ωραίες μελωδίες, με γνώση ενορχηστρωμένες), αλλά στη σύγκριση με τα τραγούδια δεν αντέχει – και κατά τη δική μου γνώμη δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει. Τι θα έπρεπε να υπάρχει στη θέση της; Πέντε ακόμη ωραία τραγούδια του Σαμαρά, όπως εκείνα της πρώτης πλευράς.

Το συμπέρασμα το είπαμε στην αρχή και το ξαναλέμε και στο τέλος. Ο Σαμαράς γράφει ωραία τραγούδια (είναι ταλαντούχος και έχει όραμα) και πάνω εκεί θα πρέπει να εστιάσει.

Επαφή: www.metronomos.gr