BAZOOKA ζούγκλα

Bazooka είναι οι Άρης Ράμμος μπάσο, Πάνος Παπανικολάου κρουστά, πλήκτρα, ξυλόφωνο, Βασίλης Τζελέπης κιθάρες, φωνητικά, μπάσο, Ξάνθος Παπανικολάου φωνή, κιθάρες, σύνθια και Γιάννης Βούλγαρης ντραμς, φωνητικά, κρουστά, ενώ «Ζούγκλα – Zougla» αποκαλείται η πιο τελευταία κυκλοφορία τους στην Inner Ear – ένα 12ιντσο EP με τέσσερα τραγούδια, που γυρίζει στις 45 στροφές. Τι είναι η «Ζούγκλα»; Απλό-απλούστατο ελληνικό ροκ. Ούτε γκαράζ, ούτε ψυχεδέλειες, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Υπάρχει κυρίως αυτή η punky αντίληψη για τα φωνητικά, που θα έλεγα ότι κυριαρχεί και φυσικά υπάρχουν οι τοίχοι των κιθαρών, που δημιουργούν αυτό το θορυβώδες κρεσέντο. Από ’κει και κάτω υπάρχουν τα τραγούδια… και αυτά τα τραγούδια ας τα δούμε ένα-ένα.

Η «Ζούγκλα» αγγίζει τα πέντε λεπτά – και από πλευράς διάρκειας δεν μπορείς να πεις με τίποτα πως πρόκειται για ένα punk τραγούδι. Εγώ θα πω κάτι εδώ, και ας ακουστεί όσο κουφό και άσχετο θέλει. Το τραγούδι ανακαλεί στη μνήμη μου… Pop Festival ’73 (Βύρωνες π.χ.), ιδίως στον τρόπο της κιθάρας με τα συνεχή και επαναλαμβανόμενα σόλι (και τούτο το λέω λαμβάνοντας υπ’ όψη μου το προφανές χρονικό χάσμα από το 1973). Βεβαίως έχουν προστεθεί άπειρα «βάρη», ώστε να μιλάμε, στην περίπτωση των Bazooka, για ένα τραγούδι του σήμερα – με ενδιαφέρον τόσο στην ανάπτυξή του, όσο και στη χρήση των φωνών και των φωνητικών εφφέ. (Δε λέω για τους στίχους, που ακούγονται στ’ αυτιά μου κάπως αλλοπρόσαλλοι, σαν να είναι κακομεταφρασμένοι από τ’ αγγλικά στα ελληνικά).

Το «Εξαϋλώσου» είναι ακουστικό και με στίχους ωραιότερους. Και σαν τραγούδι συνολικά αποτελεί μιαν έκπληξη, καθότι δείχνει τη δύναμη του ακουστικού ήχου –που μπορεί να σε κερδίζει με την πρώτη– κι ας είναι, και εδώ, ορμητικό το τραγούδισμα.

Τρίλεπτης διάρκειας το «Η δική σου η σειρά» είναι ένα punk τραγούδι… punk με τον τρόπο των Panx Romana («Μηχανικό μωρό» και τέτοια), αφού και εδώ δεν αποφεύγεται (και σωστά) το σόλο στην κιθάρα.

Το EP θα κλείσει με το σχεδόν 7λεπτο «Θέλω φύση». Το τραγούδισμα είναι πάντα high-pitched, ακούγεται ξυλόφωνο, διάφορα εφφέ και κυρίως απανωτές κιθάρες, που είναι πράγματι πολύ καλές και κυρίως πολύ καλά ηχογραφημένες. Ιδίως τα τελευταία δύο λεπτά του τραγουδιού (ενάμισι μάλλον) είναι ένα κιθαριστικό παρανάλωμα, πνιγμένο στα feedbacks (α λα Canned Heat “Parthenogenesis”, Hendrix κ.λπ.) και είναι σίγουρα αυτή η πιο… ψυχεδελική στιγμή του EP.

Μ’ αρέσει να βλέπω τους Bazooka σαν ένα δυνατό και άξιο συγκρότημα στην παράδοση του ελληνικού ροκ και πανκ-ροκ (είπα μερικά ονόματα, λέω κι άλλο ένα… Εκτός Ελέγχου), και όχι σαν κάτι ξεχωριστό και πρωτογενές που κατέφθασε στα καθ’ ημάς από το υπερπέραν.

Επαφή: www.inner-ear.gr