ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 663

28/8/2025
Ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι επίσης ένα από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]. 

Και δεν αναφέρομαι στη ροκ δισκογραφία του τύπου «Διόνυσε Καλοκαίρι μας», αλλά στο ροκ μιούζικαλ «12 Μήνες Καλοκαίρι» από το 1970 (κατά τον Σταύρο Λογαρίδη ένα από τα τρία πιο σημαντικά rock events στην Ελλάδα των σέβεντις), στο «Κοντσέρτο ’73», που συνέβη σ’ ένα τεταμένο κλίμα λίγο πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου κ.λπ.

27/8/2025
Ο αφελής Ρώσος τους έδινε επί δεκαετίες τζάμπα ενέργεια κι εκείνοι, για να υπερασπιστούν τις «αξίες μας», βρήκαν τα εγγόνια των Ναζί, κάτι οικονομικούς εγκληματίες τσιράκια των μεγαλοτραπεζιτών, όπως και τους απογόνους των δολοφόνων αποικιοκρατών, για να στήσουν, με το έτσι θέλω, τους πυραύλους τους στα προάστια της Μόσχας. Τώρα, κι έχοντας μηδαμινή κοινωνική και εκλογική αποδοχή στις χώρες τους, διαλύουν τα πάντα, γιατί θέλουν πάση θυσία να χρηματοδοτήσουν έναν πόλεμο, που δεν πρόκειται να τους/μας βγάλει πουθενά. Απεναντίας θα τους/μας ρίξει, όλους, ακόμη πιο βαθιά στα τάρταρα. 

Πώς γλιτώνεις από δαύτους; Και, κυρίως, πώς εκείνοι που θα τους αντικαταστήσουν δεν θα είναι χειρότεροι; Αναπάντητα ερωτήματα, για την ώρα...

27/8/2025
Ο εκδότης Λεωνίδας Χρηστάκης πρωταγωνιστεί και αυτός, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα πρόσωπα, στο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

Τα περιοδικά του. για παράδειγμα, και βασικά ο «Κούρος» και το «Panderma», παρέχουν στοιχεία για τα θέματα που μ’ ενδιαφέρουν, και που σχετίζονται με τον μπασίστα Βασίλη Ντάλλα, τον ποιητή Λευτέρη Πούλιο, το φολκ-ροκ ντουέτο Λήδα-Σπύρος, την ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη και το περιοδικό της αμερικανικής πρεσβείας «Διάλογος».
Θέλω να πω πως στο βιβλίο ανοίγονται δεκάδες παράλληλα «παράθυρα», που οδηγούν σε πολλές και ανεξιχνίαστες διαδρομές.

26/8/2025
Ένα από τα 2-3 καλύτερα τραγούδια που είπε ο Ιπποκράτης - μάλλον το καλύτερο...
https://www.youtube.com/watch?v=XyZVFphOrj4&list=RDXyZVFphOrj4&start_radio=1

26/8/2025
Πώς ένας ποιητής της γενιάς του ’70 ή της γενιάς της αμφισβήτησης (όπως τους έλεγαν τότε), σαν τον άξιο Λευτέρη Πούλιο, εντάσσεται σ’ ένα βιβλίο για το ροκ και το ελληνικό ροκ; Τι σχέση είχε ο Πούλιος με τους χίπις (όχι με τους χίπιδες), τον Bob Dylan, τις μπουάτ, τον Allen Ginsberg, και γιατί επιχείρησαν να τον αποκαθηλώσουν κάποιοι συνάδελφοί του (σαν τον Ντίνο Χριστιανόπουλο ας πούμε); 

Για όλα αυτά, τα πολύ ενδιαφέροντα θέματα, θα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

24/8/2025
Δεν υπήρχε περίπτωση στο νέο βιβλίο μου Ροκ, Ελληνικό ροκ, Κοινωνία και Πολιτική...., που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο να μην συμπεριλάμβανα, ανάμεσα σε άλλους και άλλες, και τον τρομερό Marc Aryan, σε σχέση και με την επιρροή του γαλλικού τραγουδιού στην ελληνική ποπ των σίξτις κ.λπ. 

Τεράστιος καλλιτέχνης, τελείως ξεχασμένος σήμερα...
https://www.youtube.com/watch?v=eq6t4pUHHHw

23/8/2025
 «Νέοι της Ελλάδος! Η κρίσις η οποία μαστίζει την ανθρωπότητα εις διεθνή κλίμακα, εκ της μορφής την οποίαν έλαβεν η ανατρεπτική προσπάθεια του κομμουνισμού ως αρνήσεως προς την ζωήν του ανθρώπου και εκ της μορφής την οποίαν έλαβεν ο μηδενισμός ο προερχόμενος εκ του ευδαιμονισμού, επέβαλε την αντιμετώπισιν της προϊούσης εις την χώραν μας φθοράς, και ταύτην υπέρ υμών, των νέων, εις τους οποίους αγωνιζόμεθα να παραδώσωμεν μίαν Πατρίδα ευτυχή».
[Γεωργίου Παπαδοπούλου «Το Πιστεύω μας», τόμος Ε - «Προς την Ελληνικήν Νεολαίαν» (21 Απριλίου 1969)]
Αγαπητά μου παιδιά των εξισώσεων εδώ ο μπαμπάς σας, ο Γιώργης ο Παπαδόπουλος ντε, λέει, αν δεν το πιάσατε, πως ο κομμουνισμός είναι το ίδιο/το ανάποδο του χιπισμού. Γιατί εσείς εξισώνετε τον κομμουνισμό με τον ναζισμό και όχι με τον χιπισμό;
Κάτω η Janis Joplin, Ζήτω η Κλειώ Δενάρδου!
Περιμένω να ξεκινήσετε τη Δευτέρα τις εκπομπές σας με το «Πού να ’ναι ο ίσκιος σου Θεέ / να ’ρθω να γονατίσω»... Που μου το παίζετε και ροκάδες... της πυρκαγιάς...

23/8/2025
Γιορτάζουν σήμερα οι σαχλοφιλελέδες των εξισώσεων. Τους το χαρίζω. Να το δούνε. Είναι πολύ διδακτικό. Έτη φωτός μπροστά από την εποχή του...

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 661

19/8/2025
Ο τραγουδοποιός, δημοσιογράφος κ.λπ. Γιάννης Πετρίτσης είναι ένα πρόσωπο, που με απασχολεί σε διάφορα υποκεφάλαια του νέου βιβλίου μου.
Η δράση του ήταν πολυποίκιλη: έπαιρνε συνεντεύξεις (από τον Σαββόπουλο, πριν βγει ο «Μπάλλος»), έκανε επιτόπιο ρεπορτάζ στα Μάταλα, ανέβαζε ροκ μιούζικαλ (“Hair”, “Jesus Christ Superstar”), οργάνωνε συναυλίες, έγραφε τραγούδια με δυνατό κοινωνικό περιεχόμενο...
Ποτέ, καμία διάστασή του, δεν εκτιμήθηκε όσο και όπως θα έπρεπε. Εδώ, όμως, στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] θα διαβάσεις πολλά, δηλαδή για όλα τα προηγούμενα και για άλλα ακόμη.

[η φωτό είναι σπάνια, δημοσιεύεται για πρώτη φορά και είναι από το ανέβασμα του “Hair” στο κλαμπ Piper, Φιλελλήνων και Νικοδήμου, τον Μάιο του 1970. Το “by ID”, που βλέπετε στη φωτό, σημαίνει “by IDOLS”, προφανώς γιατί εκείνη την εποχή έπαιζαν και οι Idols στο κλαμπ. Ο Πετρίτσης είναι αυτός με το μικρόφωνο]

18/8/2025
The interpreter / Where is he now / Will he burn like the devil / Will he leave Moscow
The interpreter / Does he still steal / Will he fill up your shoe / Like no other cannot do
The interpreter / Out of the land of the free / Will he hand you his car / Will he hand you his keys
The interpreter / Where is he now / Will he wordless shine like the devil / Will he leave Moscow
The interpreter / United Nations / Realizations of minds / Peace I mind
The interpreter / Where is he now / Transparency / Invisibly in the sky
The interpreter / Where is he now / The war is over / When it hasn't even begun
The interpreter / Where is he now / Would he burn as the devil / Would he leave Moscow

18/8/2025
Ο Τάσος Φαληρέας (1940-2000) πρωταγωνιστεί με τις απόψεις του σε διάφορες σελίδες του βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. 

Μάλιστα, σε κάποιο σημείο (στη σελ. 280) αναφέρω κι έναν δικό του ορισμό, γύρω από το τι είναι ροκ, που αποτελεί για μένα μία ευφυή προσέγγιση στο θέμα. Μόνο από ανθρώπους που σκέφτονται και μελετάνε μπορείς ν' ακούσεις τέτοια λόγια (to the point), και όχι κοινοτοπίες. Και με τον Φαληρέα συνέβαιναν και τα δύο - και σκεφτόταν και μελετούσε.

16/8/2025
Βλέπω να πηγαίνουμε για ΝΑΤΟ εσωτερικού και ΝΑΤΟ εξωτερικού και μετά για ΝΑΤΟικό Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. 

16/8/2025
Βασικά τον Τραμπ το μόνο που τον ενδιαφέρει, σε σχέση με το «ουκρανικό», είναι να διαφυλάξει την υστεροφημία του. Να μην χρεωθεί μια ήττα, σ’ έναν πόλεμο που τον ξεκίνησε άλλος, που ο ίδιος δεν τον ήθελε, και που βρέθηκε προ τετελεσμένων γεγονότων. Δεν τον νοιάζει ούτε η Ρωσία, ούτε η Ουκρανία, ούτε καν το ΝΑΤΟ, και εννοείται ούτε η Ευρώπη.
Είναι προφανές πως όποιοι οδήγησαν την κατάσταση σ’ αυτό που συμβαίνει τρία χρόνια τώρα στην Ουκρανία θα πρέπει, κανονικά, από τούδε και στο εξής, να κρύβονται.
Ο Ζελένσκι θα παραδώσει 20% μικρότερη χώρα απ’ αυτή που παρέλαβε –πράγμα που σημαίνει με απλά λόγια... εσχάτη προδοσία–, ενώ οι Ευρωπαίοι θα μείνουν με τη ρετσινιά του ηττημένου. Και βασικά με τη ρετσινιά του μ@λάκα, που πίστεψαν, πως –λόγω σάξιονς?, λόγω ΝΑΤΟ?, λόγω Μπάιντεν και Καμάλα?– θα μπορούσε να υποτάξουν τη μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη του κόσμου.
Φυσικά, ο μόνος κερδισμένος απ’ αυτή την ιστορία θα είναι ο Ρώσος, που θα κατακτήσει εδάφη, που θα δέσει τα «δυτικά» νώτα του, έχοντας παράλληλα τρίξει τα δόντια του - δηλώνοντας, εννοώ, με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι... είναι εδώ.
Η δε κοντόφθαλμη και εντελώς πανηγυρτζίδικη αντίληψη της Δύσης (των «Δημοκρατικών», της ΕΕ και του ΝΑΤΟ) θα διδάσκεται, στο μέλλον, στα πανεπιστήμια και στις σχολές πολέμου, ως πράξη πολιτικής και οικονομικής αυτοκτονίας.
(Το κακό, όσον αφορά εμάς -και εδώ δεν χωράνε πανηγύρια- είναι πως ταυτιστήκαμε, όσο δεν πάει άλλο, με τους αυτοκτονούντες, καθώς η χώρα ήδη υποφέρει, λόγω του πολέμου, και θα υποφέρει περισσότερο και στο μέλλον, όσο οι συσχετισμοί και οι αντιλήψεις στις Βρυξέλλες δεν αλλάζουν).

16/8/2025
Ο «Μπενερτζή» ήταν ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας. Το τραγούδι ακουγόταν στις μπουάτ της Πλάκας, επί δικτατορίας, αλλά δεν μπορούσε να γίνει δίσκος, γιατί ελάχιστα τραγούδια του Γκαϊφύλλια θα περνούσαν από τη λογοκρισία εκείνη την εποχή. Φυσικά, το τραγούδι χρωστούσε πολλά στο βιβλίο του τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, από το οποίο ήταν εμπνευσμένο (και που είχε τυπωθεί το 1971).

Την ιστορία του «Μπενερτζή» και το πώς ακριβώς είχαν τα πράγματα, θα τα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί.

15/8/2025
Πρόεδρε βάστα κόντρα με τον κοντοστούπη μεθύστακα, πρέπει να νικήσει κι ο Μητσοτάκης απόψε... (Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου).
https://www.youtube.com/watch?v=tLzNX-IZ9HE&list=RDtLzNX-IZ9HE&start_radio=1

ROSITA SERRANO / ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ: ένα αυτοκινητικό ατύχημα, που τάραξε την Αθήνα το καλοκαίρι του 1951 – οι καλλιτέχνιδες, με την παρέα τους, επέστρεφαν από δεξίωση στην έπαυλη του Γεωργίου Παπανδρέου στο Καστρί

Η Χιλιανή Rosita Serrano (1912-1997) υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες φωνές του ελαφρού τραγουδιού του 20ου αιώνα. Βασικά η κορύφωση της καριέρας της σημειώθηκε επί ναζιστικής Γερμανίας στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’30 και στα πρώτα του ’40, όταν έκανε τις τρανές επιτυχίες της με πρώτη όλων την “La paloma” (το τραγούδι που σφράγισε τη διαδρομή της). Πώς είχε βρεθεί, τότε, στη Γερμανία η Serrano; O πατέρας της ήταν διπλωμάτης και η μητέρα της τραγουδίστρια της όπερας, μεταβαίνοντας εκεί μετά από την Πορτογαλία και την Γαλλία.
Η Serrano ήταν σοπράνο κολορατούρα, κι ενώ θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο λυρικό τραγούδι και στην όπερα, εκείνη προτίμησε το ελαφρό θέατρο, τον κινηματογράφο, τη νύχτα, τα καμπαρέ και τα υπόλοιπα κέντρα διασκέδασης, ρίχνοντας βάρος στο λαϊκό ρεπερτόριο της εποχής (μπορούσε να τραγουδήσει φολκ τραγούδια, φλαμένκο, λάτιν, τάνγκο, ρούμπες, ποπ αμερικάνικα, τζαζ και λάτιν τζαζ κ.λπ.). Είχε ευρεία γκάμα ρεπερτορίου, πέρα από τεράστια φωνή, κομψή και ελκυστική παρουσία, δίνοντας επίσης μεγάλη βαρύτητα στην γκαρνταρόμπα της. Λογικό. Το επέβαλλαν οι απαιτήσεις των σώου της.
Το 1943 κι ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στη Σουηδία η Serrano θα τραγουδήσει σε μια παράσταση υπέρ κάποιων εβραίων προσφύγων (έτσι λέει η wiki), για να κατηγορηθεί, στην πορεία, από το ναζιστικό καθεστώς, ως κατάσκοπος, με αποτέλεσμα να μην επιστρέψει στη Γερμανία – γυρνώντας, πίσω, στην πατρίδα της τη Χιλή. Όταν ηττήθηκαν οι Ναζί και τελείωσε ο πόλεμος, η Serrano θα επέστρεφε ξανά στην Ευρώπη, για να συνεχίσει προφανώς την καριέρα της, από ’κει που την είχε αφήσει, αλλά το κλίμα είχε αλλάξει για ’κείνη. Στην κεντρική Ευρώπη είχαν συνδέσει τη φωνή της με τη ναζιστική εποχή, οπότε τα πρότερα μεγαλεία δεν υπήρχε περίπτωση να αναστηθούν. Θα έπρεπε να κοιτάξει να βρει αλλού δουλειά, σε άλλες χώρες, με κάπως πιο... θολή μνήμη. Μία τέτοια ήταν η Τουρκία, ας πούμε. Μία άλλη ήταν η Ελλάδα.

Η Rosita Serrano το 1946 έρχεται στην Ελλάδα, για πρώτη φορά, για να εμφανισθεί στο καμπαρέ Argentina στην οδό Φιλελλήνων, στο Σύνταγμα (πρεμιέρα: ημέρα Δευτέρα, 4 Νοεμβρίου του ’46). Αυτού του τύπου τα κέντρα, τότε, στην Αθήνα δεν τα είχαν όποιοι κι όποιοι. Είμαστε λίγο μετά από τη λήξη του πολέμου, ουσιαστικά στη χώρα υπάρχει Εμφύλιος, αλλά η νύχτα είναι πάντα νύχτα και έτοιμη να σβήσει το ύποπτο παρελθόν πολλών. Μέσα σ’ αυτό το καθημαγμένο μετα-κατοχικό σκηνικό η Serrano ξαναβαπτίζεται, γίνεται talk of the town, όπως θα το λέγαμε σήμερα –τουλάχιστον εκείνης της Αθήνας που γλεντούσε και κατά τη διάρκεια της Κατοχής και μετά απ’ αυτήν–, με τις εμφανίσεις της στην Argentina, υπό την τζαζ ορχήστρα του Μπάμπη Μπερκέτη, να χαλάνε κόσμο.
Και κάπως έτσι η χιλιανή σταρ δεν θα αργήσει να γίνει κομμάτι (και) της εθνικοφρόνου δράσεως και προπαγάνδας της περιόδου, τραγουδώντας, φερ’ ειπείν, πότε για τους «Ακρίτες μας» και πότε για την Ελληνική Μέριμνα – ένα σωματείο, που, ανάμεσα σε άλλα, μάζευε λεφτά για να τα δώσει στους χωροφύλακες, που... αγωνίζονταν στην ύπαιθρο κατά των κομμουνιστών (συναυλία τής Serrano στο Παλλάς, την Κυριακή 24 Νοεμβρίου του ’46 στις 11 το πρωί). 

Και ήταν στο ίδιο εθνικόφρον πλαίσιο, όταν η Serrano θα συνυπάρξει με την Σοφία Βέμπο – που είχε επιστρέψει, και αυτή, στην Ελλάδα από την Αίγυπτο με το αντιτορπιλικό Κρήτη, το Φλεβάρη του ’46, για να χριστεί αμέσως ως η επίσημη τραγουδίστρια της εθνικής αφήγησης (έτσι όπως εκείνη έχει διαμορφωθεί μετά από τα Δεκεμβριανά).
Οι καιροί ήταν δύσκολοι και η «τραγουδίστρια της νίκης» (έτσι την είχε αποκαλέσει ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Μαμάκης, μετά από την απελευθέρωση) έπρεπε να πιάσει αμέσως δουλειά. Μία από εκείνες τις δράσεις της, λοιπόν, ήταν και η «μεγάλη καλλιτεχνική γιορτή» της 19ης Ιανουαρίου 1947, στο Ρεξ, την οποία είχε υπό την... υψηλήν προστασία της η διάδοχος πριγκίπισσα (ποια ακριβώς ήταν αυτή θα σας γελάσω) και που στόχευε στη βοήθεια των ορφανών παιδιών, των πεσόντων υπέρ πατρίδος (προφανώς στους εθνικούς αγώνες). Τη γιορτή είχαν οργανώσει ο Δήμος Αθηναίων και επιτροπή που τελούσε υπό την αιγίδα της Ελληνοαμερικανικής Δράσεως. Εκεί είχε εμφανισθεί και η Rosita Serrano.
Εκείνη τη σεζόν, του 1946-47, θα την βγάλει η Serrano κυρίως στην Ελλάδα, μετά θα φύγει για... άλλες πολιτείες (θα φθάσει μέχρι και στις ΗΠΑ, το 1950, για εμφανίσεις στο περιώνυμο, τηλεοπτικό, The Ed Sullivan Show), χωρίς πάντως να μπορέσει να στεριώσει κάπου. Οπότε; Οπότε η Ελλάδα, που ήταν πάντα μια πολύ καλή επιλογή για ’κείνη, θα μπει και πάλι στα σχέδιά της. Πότε έρχεται ξανά η Serrano στη χώρα μας; Τον Ιούλιο του 1951, για εμφανίσεις στη Fantasia της Φωκίωνος Νέγρη. Και είναι τότε όταν θα συμβεί το περιστατικό, το οποίο περιγράφει και ο τίτλος του άρθρου.
Πριν από λίγο καιρό ψάχνοντας κάποιο θέμα για τον «βασιλιά της τζαζ» συνθέτη και πιανίστα Γιάννη Σπάρτακο (1914-2001) έπεσα σε μία συνέντευξή του, από το 1996, την οποία είχε δώσει στον αείμνηστο Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, για το περιοδικό «Δίφωνο». Σ’ εκείνη τη συνέντευξη ο Σπάρτακος μιλούσε για πολλά, για τη γνωριμία του με την Ρένα Βλαχοπούλου, για τις κοινές περιοδείες τους στο εξωτερικό και βασικά στην Αμερική, και ανάμεσα σε άλλα διάφορα και για την Rosita Serrano. Διαβάστε τι είχε πει:
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/rozita-serano-sofia-bempo-ena-aytokinitiko-atyhima-poy-taraxe-tin-athina-kalokairi

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 660

15/8/2025
Εντάξει, στην Αμερική υπήρχε η δυναστεία του Χόλλυγουντ και έπρεπε κάποιοι κινηματογραφιστές να την αμφισβητήσουν, φτάνοντας στα άκρα, με το να γυρίζουν πειραματικές, ανορθόδοξες, αντι-αφηγηματικές κ.λπ. ταινίες, από πολύ νωρίς, ήδη από τη δεκαετία του ’30 (ή και νωρίτερα) σαν εκείνες του Oskar Fischinger, των αδελφών John & James Whitney, του Harry Smith, του Stan Brakhage, του Len Lye, του Kenneth Anger κ.ά., αλλά στην Ελλάδα, στο τέλος της δεκαετίας του ’60, τι νόημα είχε να μιλάς και να ασχολείσαι με τέτοια θέματα, όταν ο ελληνικός κινηματογράφος θα άρχιζε να αμφισβητεί δειλά-δειλά τον εαυτό του (έστω και μέσα στο πλαίσιο της αφηγηματικότητας) με την «Αναπαράσταση» του Αγγελόπουλου το 1970;
Και όμως. Η ιστορία δεν προχωράει μόνο με γραμμικές συνέχειες, αλλά και με άλματα (πολλές φορές στο κενό, αλλά άλματα), όταν βρεθούν οι «τρελοί», εκείνοι που θα μιλήσουν πρώτοι απ’ όλους για όσα δεν είχαν μιλήσει όλοι οι άλλοι νωρίτερα, ρίχνοντας τις πρώτες πετρούλες στις λίμνες της μακαριότητας και της ακινησίας. Δονκιχωτικές συμπεριφορές, που περικλείουν όμως γνώση, θάρρος, αποφασιστικότητα, τόλμη και ευθύνη, έννοιες, που, όταν μετατρέπονται σε έργο, αποκτούν άλλη οντότητα.

RIP για τον Θανάση Ρεντζή λοιπόν, που έφυγε χθες από τη ζωή, έναν πρωτοπόρο έλληνα κινηματογραφιστή, που ξεκινάει την ανορθόδοξη κινηματογραφική πορεία του στο τέλος των σίξτις, με το Κέντρο Πειραματικού Κινηματογράφου (που ιδρύει μαζί με τον Δημήτρη Σπέντζο, στην Αθήνα του ’69), βάζοντας το δακτυλικό αποτύπωμά του στο εξώφυλλο του τυπωμένου μανιφέστου.
Ένα φοβερά συμβολικό cover, για την εποχή, που απεικόνιζε μια διάθεση να κινείσαι στις παράπλευρες διαδρομές κάπως σαν καλλιτεχνικά σεσημασμένος.

14/8/2025
Αυτός ο κεφάλας ο γιάννης είναι τάλε κουάλε με την άλλη μεγάλη προσωπικότητα τον κουραδαμαλή του αχ., τον εγκληματία των τεμπών. Θα μπορούσε να ήταν ο κεφάλας στη θέση του, αλλά το rotation στα «τζάκια» τον γλίτωσε από τα χειρότερα. Τι τα θέλεις, όμως ; Ο ένας κόβει (σκοτώνει τον κόσμο) και ο άλλος ράβει (καίει τη χώρα). Επιτελάρχιδες... όχι αστεία.
[με τον Πελετίδη]

14/8/2025
Μπαίνει ένας κλέφτης στο σπίτι σου. Τι θα κάνεις ; Άλλος θα κάνει ότι κοιμάται, άλλος θα πανικοβληθεί και άλλος θα επιχειρήσει να αναμετρηθεί ως ίσος προς ίσος, για να προστατεύσει την περιουσία του κ.λπ. Δεν υπάρχει «σωστό» και «λάθος» εδώ πέρα. Ο καθένας κάνει αυτό που νομίζει και παίρνει τα ρίσκα του. Αυτό δείχνει η ζωή και η καθημερινότητα.
Το να γράψει κάποιος στα παλιά του τα παπούτσια, τη... μεγάλη εφεύρεση των αγράμματων, το 112, παίζει να είναι και αυτό μια πραγματικότητα. Δηλαδή υπό ποίαν έννοια θα πρέπει όλοι να υπακούσουν στη διαταγή του γόνου, εγκαταλείποντας την περιουσία τους ;
Ο άλλος θέλει να πάρει το ρίσκο να πολεμήσει. Με ποιο δικαίωμα εσύ δεν τον αφήνεις ; Το να υπερασπίσεις το σπίτι σου, την οικογενειακή εστία σου, τους κόπους μιας ζωής ενδεχομένως, δεν είναι λιγότερο σημαντικό από το να υπερασπίσεις την ίδια σου την πατρίδα. Εκτός κι αν μπούνε οι Τούρκοι σε κανα νησί και αυτοί οι τζερεμέδες στείλουν 112 για να εκκενώσει ο κόσμος. Τους έχω και για τέτοιους.
Λοιπόν τι ; Μένεις και πολεμάς. Γιατί έτσι κρίνεις. «Όχι» σου λένε... «σήκω φύγε». Όχι γιατί σε αγαπάνε και πονάνε για σένα μην πάθεις τίποτα (βασικά σε αντιμετωπίζουν μόνο σαν βάρος και αναγκαίο κακό), αλλά για να μην γράψει το κοντέρ καμένους και δεν έχουν πού να κρυφτούν.
Ενώ τώρα, που έχουν γίνει στάχτη και μπούρμπερη τα πάντα, δεν τρέχει τίποτα. Βγαίνουν στα μίντια και το παίζουν και σωτήρες.

14/8/2025
Ψευτοκυβερνάνε virtual, εκ του μακρόθεν, με πλατφόρμες και sms (μια χαρά τα λέει ο Πελετίδης για το 112). Μέχρι εκεί. Στο πεδίο τα έχουν κάνει παντού σκατά, γιατί τα λεφτά έχουν φαγωθεί και τρώγονται συνεχώς από τους διαχρονικούς οπεκεπέδες. Δεν υπάρχει δίφραγκο... ούτε για ταξί, όπως έλεγε και το τραγούδι. Χώρα μπατίρισσα, με κλέφτες ζάπλουτους. Είναι η μεταπολεμική Ελλάδα των μνημονίων, της υποτέλειας και της πλήρους υποταγής στον ενωσικό και ατλαντικό παράγοντα. Xειρότερη και από τη μεταπολεμική Ελλάδα του ’45.

13/8/2025
Αν ψάξουμε να βρούμε τριακόσιους ανθρώπους με λίγες ιδέες, μ' ένα μικρό όραμα, από τις πιο απομακρυσμένες χώρες του κόσμου, από τις ζούγκλες, που να μην ξέρουν κατά πού πέφτει η Ελλάδα, ιθαγενείς από τη Σουμάτρα, το Βόρνεο, τη Νέα Γουινέα, και τους φέρουμε να αντικαταστήσουν τους δικούς μας τριακόσιους, έτσι δοκιμαστικά για κανα χρόνο, είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρουν καλύτερα.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 659

13/8/2025
Τον Απρίλη βγαίνανε όλοι και λέγανε είμαστε έτοιμοι για την αντιπυρική περίοδο. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης έλεγε πως είμαστε ικανοποιημένοι για την «ένταξη της χρήσης τεχνολογίας με συστηματικό τρόπο τόσο στην πρόληψη όσο και του γρήγορου εντοπισμού πυρκαγιών».
Τρίχες. Ψέματα όλα. Τίποτα δεν γίνεται από δαύτους. Τα λεφτά τα έχουνε φάει οι διάφοροι οπεκεπέδες κι έχουν μείνει κάτι ψίχουλα για να μοιράζονται από δω κι από κει. Εν τω μεταξύ ρίχνουν συνεχώς την μπάλα στον πολίτη, με τους καθαρισμούς οικοπέδων, τις υποχρεωτικές ασφαλίσεις κ.λπ., μπας και μπορέσουν να περιορίσουν το κακό, μαζί και την οργή του κόσμου, αλλά όλα αποδεικνύονται ένα τίποτα.
Η χώρα καίγεται γιατί στην πράξη δεν λειτουργεί κανένας σχεδιασμός – ούτε πολεοδομικός, ούτε περιβαλλοντικός, ούτε δασικός, ούτε τίποτα. Έχουν καταρρεύσει τα πάντα. Έχουν ανακατευτεί δάση με πόλεις, με ταυτόχρονο πολλαπλασιασμό των δραστηριοτήτων στα δάση ή κοντά σ’ αυτά, χωρίς κανένα σχέδιο.
Η συντήρηση του ηλεκτρικού δικτύου προφανώς είναι πλημμελής, δασαρχεία και αγροφυλακές (σε νέες υγιείς βάσεις, και με νέους ανθρώπους, όπως επιτάσσουν οι καιροί) δεν υπάρχουν, άνθρωποι που να ασχολούνται επαγγελματικά με τα θέματα των φωτιών και να απολογούνται για το τι έχουν κάνει και τι όχι επίσης δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα, γιατί είμαστε κράτος της πλάκας που εξελίσσεται σε κατ’ εξοχήν δολοφονικό - το οποίο κράτος ξεπουλήθηκε επί μνημονίων και διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη. Το έγκλημα των Τσίπρα-Σταθάκη, ας πούμε, με το ξεπούλημα της ΔΕΗ και με την εισβολή των ιδιωτών στο χώρο της ενέργειας δεν είναι άμοιρο της καταστροφής.
Δεν υπάρχει ουδεμία ελπίδα να σωθούμε, αν δεν αλλάξει ο προσανατολισμός. Αν δεν παύσουμε να κοιτάμε μόνο την «ανάπτυξη» και το κέρδος, και αν δεν επενδύσουμε σε... αντι-παραγωγικές δράσεις, χωρίς άμεση απόσβεση και με το «τι θα βάλουμε στην τσέπη μας».
Πέφτουν δισεκατομμύρια για όπλα, φρεγάτες και αεροπλάνα και σε λίγο θα ξεκινήσει και το ακόμη μεγαλύτερο φαγοπότι με τα re-arm Europe και όλες αυτές τις μ@λακίες. Δεν θα περισσεύει ούτε φράγκο για όλα τα υπόλοιπα, θα χρεωθούμε μέχρι τα μπούνια και οι καταστροφές θα είναι συνεχείς. Να υπερασπιστούμε τι με τα re-arm ρε αχρείοι; Μια καμένη πατρίδα;
Η Ελλάδα είναι χώρα μικρή – δεν είναι Σιβηρία. Στις μικρές χώρες οι καταστροφές βγάζουν μάτι και δρουν πολλαπλασιαστικά. Τις βλέπουμε όλοι μπροστά στα μάτια μας και νοιώθουμε τις συνέπειές τους άμεσα. Δεν γίνεται να ξεφύγουμε από αυτές. Μικρή χώρα σημαίνει όμως και μια φυσική ευκολία στον έλεγχο. Δεν έχουμε να περιφρουρήσουμε τόπους 5πλάσιους και 10πλάσιους από τον δικό μας. Και όμως είναι τέτοια η κατρακύλα και η προδοσία εν τέλει –γιατί έτσι θα πρέπει να το πούμε– που σε κάνουν να νοιώθεις βαθιά ηττημένος. Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο απ’ αυτό.

12/8/2025
Μπορεί να μην υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο για τον Παύλο Σιδηρόπουλο στο νέο βιβλίο μου, όμως ο λόγος του πρωταγωνιστεί σε διάφορα κεφάλαια. Υπάρχουν συνεντεύξεις του εννοώ για την περίοδο του ροκ, με την οποία ασχολείται το βιβλίο, που έχουν κοινωνικοπολιτικό ενδιαφέρον και τις οποίες σχολιάζω.
Κάποια στιγμή ο Σιδηρόπουλος, που σπούδαζε στο τέλος των σίξτις στη Θεσσαλονίκη, μιλάει για τη ροκ σκηνή της πόλης και βασικά για τα συγκροτήματα Fratelli και Μακεδονομάχοι, λέγοντας:
«Στη Θεσσαλονίκη είχανε μια φοβερά δυναμική, συμπαγή και σκληρή ροκ εν ρολ σκηνή την εποχή 1965-75. Ροκ σκηνή σήμαινε: όχι στα ιταλικά τραγούδια, μίσος για τη Δεξιά και για οποιαδήποτε απόχρωσή της».

Τι είδους "όχι" για τα ιταλικά τραγούδια υποδήλωνε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Fratelli και για τι σόι σκληρή και αντιδεξιά σκηνή συζητάμε, όταν ένα από τα καλύτερα ροκ συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης (οι Fratelli ξανά), εμφανίζονταν σε χορούς, που διοργάνωνε ο Στρατός, επί χούντας; Αυτά έχουν ενδιαφέρον να σχολιάσεις – και μ’ αυτά την ψάχνει το βιβλίο.
Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία και Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]

12/8/2025
Έφυγε από τη ζωή χθες, σχεδόν στα 97 της. Έτοιμη μεγάλη τραγουδίστρια ακόμη και από το ανεπίσημο ξεκίνημά της. Την είχαμε δει και στην Αθήνα κάμποσες φορές. Sheila Jordan...
https://www.youtube.com/watch?v=MCTqrUX3vq8&list=PLMnF5cTVDcQOiQEERezitKcNUG56GH7eg&index=6

10/8/2025
Λεπτομέρειες θα μου πείτε, αλλά κάτι τέτοια είναι το αλατοπίπερο στα βιβλία.
Πού κολλάει ο τρανός μεξικανός σκηνοθέτης Carlos Enrique Taboada (1929-1997), πνευματικός πατέρας του Quentin Tarantino και του Guillermo del Toro (εντάξει, αυτοί είχαν πολλούς «πατεράδες», αλλά ο Taboada ήταν από τους βασικούς) σ’ ένα βιβλίο για το ροκ στην Ελλάδα;

Υπάρχει απάντηση στο πρόσφατο βιβλίο μου... και με εκτενή αναφορά στο φοβερό κοινωνικό θρίλερ «El deseo en otoño» από το 1972.

10/8/2025
Και η ταινία έχει ενδιαφέρον, αλλά το βιβλίο (τσέπης) είναι καλύτερο...
Τι επαγγέλματα έκανε ένας νέος, για να επιβιώσει στην αρχή της δεκαετίας του '80; (Τα λέει όλα εδώ, εκτός από πλασιέ βιβλίων - αν και αυτή ήταν δουλειά του ποδαριού, που την κάνανε ήδη από τα late σίξτις). Και πώς από 'κει, o Στέφος, φτάνει να χτυπάει την πόρτα ενός Κολωνακιώτη, που τον λένε... Λίνο; Και πάντως όχι Μπάμπη, Γιάννη, Κώστα κτλ;
Κάθε λέξη έχει βάρος εδώ μέσα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

>>Ο πρώτος καιρός στην πρωτεύουσα στάθηκε δύσκολος. Ήρθε καιρός που έκανε και τρεις δουλειές μαζί. Το πρωί εργάτης σε οικοδομή. Τα απογέματα έκτακτος βοηθός ταξινομητής αλληλογραφίας στο Ταχυδρομείο. Τα βράδια σερβιτόρος της αγγαρείας σε κοσμική ταβέρνα. Κι ακόμα σε πλυντήρια μεγάλων γκαράζ, πλένοντας ακριβά αυτοκίνητα με υπολογίσιμα πουρμπουάρ, ένα φεγγάρι τοιχοκολλητής -ώσπου κάποιο βράδυ, κολλώντας τολμηρές αφίσες χωρίς άδεια, πλάκωσε η αστυνομία και του έσπασε το κεφάλι-, έκτακτος υπάλληλος στο Μινιόν σε περίοδο εορτών, μέχρι και κομπάρσος σε ελληνικές ταινίες, ασχολία που πολύ γρήγορα την παράτησε, γιατί συνήθως έπρεπε να περιμένει ένα και δυο μήνες για να πάρει το μεροκάματο.
Όλα αυτά μέχρι το "μοιραίο εκείνο απόγεμα", που χτύπησε την πόρτα του κυρίου Λίνου Σέφελου, σε μια πολυκατοικία στο Κολωνάκι"<<

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 657

5/8/2025
Και όμως οι Beatles, το 1969, είχαν γίνει εξώφυλλο σε παιδικό περιοδικό Τεν Τεν, το οποίο είχε μέσα και μπητλικό κόμικ!
Λεπτομέρειες μόνο στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία και Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

4/8/2025
Εγώ πάντως, που είμαι... πολύ-πολύ μικρότερος από το γεροΔανίκα, όταν ήμουνα πιτσιρικάς δεν ήθελα να γίνω Κόλτρεϊν (όπως λέμε... σάλαμακι), αλλά Γιώργος Κοινούσης, για να περπατάω με τα χέρια... και να τα βλέπω όλα ανάποδα. Το πρώτο με δυσκόλεψε. Για το δεύτερο προσπαθώ παιδιόθεν και ανεξαρτήτως...

[η φωτό είναι γνήσια 100%]

4/8/2025
>>Danikas: Εγώ ήθελα να γίνω, λόγου χάριν, Κόλτρεϊν, να παίζω σαξόφωνο σαν τον Κόλτρεϊν...
Mitsotakis: Εγώ ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, όπως και πάρα πολλοί νέοι, αλλά δεν είχα τέτοιο ταλέντο. Ή να γίνω μπασκετμπολίστας, αλλά ούτε τέτοιο ταλέντο είχα.<<
Κι εκεί που περίμενες να του πει ο Μitsotakis... εγώ ήθελα να γίνω Μάιλς Ντέιβις, να παίζω τρομπέτα σαν τον Ντέιβις... και ν’ ανοίξει μια σκληρή συζήτηση για την τζαζ και το μαύρο εθνικισμό (γέλιο), τον προσγείωσε απότομα με τον κλωτσοσφαιριστή.
Αλλά ρε Danika, για μια στιγμή. Πότε άκουσες Κολτρέιν (Κολτρέιν τον λέμε τον άνθρωπο στην Ελλάδα όχι Κόλτρεϊν), για πρώτη φορά στη ζωή σου; Τα παιδιά εκείνης της εποχής θέλανε να γίνουνε... αστροναύτες, αεροπόροι και οι πιο προσγειωμένοι, σαν τον Κυριάκο, κλωτσοσφαιριστές. Πώς εσύ ήθελες να γίνεις Κολτρέιν; Κολτρέιν άκουγες στο χωριό σου; Ή μήπως μεγάλωσες στο Χάρλεμ και δεν το ξέρουμε...

4/8/2025
>>Καθυστερεί έως και τέλος Σεπτεμβρίου η έγκριση της Γκιλφόιλ για πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα<<
Δεν ξέρω αν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία, σε... σοβαρό κράτος, να μην έχει πρέσβη η Αμερική για εννέα μήνες και βλέπουμε... Εντάξει... δεν έχασε η Βενετιά βελόνι, απλώς σκέπτομαι τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη διεθνή εικόνα, αξιοπιστία κ.λπ. της χώρας. Και σε σχέση με την επιλογή του Τράμπα από τα... αζήτητα, για την πρεσβεία μιας χώρας (της δικής μας) που πρακτικά δεν υπάρχει (η δική μας), και κυρίως πώς μεταφράζεται κάτι τέτοιο στην Τουρκία.
Αν η Κίμπερλι έρθει κατά Νοέμβρη μήνα τη βλέπω να πέφτει πάνω στην πορεία για το Πολυτεχνείο, οπότε θα έχει και μια καλή εικόνα του τι την περιμένει εδώ στην... Άγρια Δύση. Δεν θα της κάτσει κι άσχημα.

4/8/2025
M’ ένα έγκλημα τη βδομάδα, βγάζεις πρωτοσέλιδα κι έχεις ταρατατζούμ για όλο το μήνα. Ή και παραπάνω. Δεν χρειάζεται να κουράζεσαι...

Τώρα, αν οι Τούρκοι έχουν κόψει σε θαλάσσια πάρκα το μισό Αιγαίο και τη μισή ανατολική Μεσόγειο δεν τρέχει τίποτα. Μ’ ένα γερό πρόστιμο, αν δεν τα καθαρίσουν από τις τσούχτρες (φτιάχνουμε κι ένα app – ξέρουμε απ’ αυτά), κατά βάση ξεμπερδεύουμε...

4/8/2025
Και όμως υπήρχαν μουσικά περιοδικά («Μοντέρνοι Ρυθμοί») και άνθρωποι, σε πρώτο χρόνο, που δεν είχαν πάρει χαμπάρι πως ο τύπος που λεγόταν Eric Clapton ή... Evic Clapton, και που έπαιξε με τους Juniors (στη φωτό με τα μαύρα, στην άκρη δεξιά), για λίγες μέρες, τον Οκτώβριο του ’65 στην Αθήνα, δεν ήταν, απλώς, ένας «άγγλος κιθαρίστας», αλλά ο κιθαρίστας των Yardbirds (που είχαν κάνει μέχρι και νούμερο #1 στην Ελλάδα, με το “For your love”, τον Αύγουστο του ’65). Λέμε και γι’ αυτά στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία και Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

2/8/2025

Σήμερα το απόγευμα, γύρω στις 4:30, καλώς εχόντων, θα μιλήσω για το νέο βιβλίο μου στην εκπομπή της Σύσσης Καπλάνη «Με μια Αγκαλιά Βιβλία», που μεταδίδεται από τις 4 έως τις 5 στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, 103,7.

1/8/2025
Έγκλημα στο Κολωνάκι (Τζανής Αλιφέρης), Έγκλημα στην Ομόνοια (υπάρχει, δε λέει τίποτα), Έγκλημα στο Καβούρι (το έπος του Καραγιάννη), Έγκλημα στο Ψυχικό (Νιρβάνας ντε) και τώρα... Έγκλημα στο Ελληνικό, στην Απαγορευμένη Πόλη (διαρκείας και μπροστά στα μάτια μας, το βλέπεις και τζάμπα).

1/8/2025
>>Η 67χρονη που φέρεται να αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, διακομίστηκε στο νοσοκομείο με εγκαύματα και κατέληξε χθες, Πέμπτη.<<
>>Μάρτυρες που βρέθηκαν τυχαία στο σημείο την είχαν ακούσει πριν προσπαθήσει να βάλει τέλος στη ζωή της να λέει ῾῾δεν είχα ούτε να φάω’’.<<
Πού τα βρήκατε τα ψυχολογικά προβλήματα ρε αχρείοι; Ποιος σας μίλησε γι’ αυτά; Πήρατε τηλέφωνο το γιατρό της, κι εκείνος, σπάζοντας το ιατρικό απόρρητο, σας είπε κάτι τέτοιο;
Εδώ λένε άνθρωποι πως η γυναίκα δεν είχε να φάει – στην Ελλάδα του 2.0, στην Ελλάδα του ΟΠΕΚΕΠΕ, της κλεψιάς και της λοβιτούρας. Αυτό δεν σας φθάνει;

1/8/2025
O ελληνικής καταγωγής Jean Georgakarakos, o Jean Kastro Kornflakes του πανθέου των Gong, κι ένας από τους μεγαλύτερους promoters της free jazz και του progressive rock –βασικά μέσα από την γαλλική BYG (το “G” ήταν δικό του), τη φοβερή εταιρεία που ξεπήδησε από το περιοδικό Actuel– ήταν γνωστός στην Ελλάδα των early 70s; Υπήρχαν αναφορές στο όνομά του σε ελληνικά περιοδικά; (Όσο αυτό μπορεί να κάνει κάποιον γνωστό).

Ήξεραν στα early 70s, στην Ελλάδα, για τα μεγάλα φεστιβάλ (Amougies, Alpes-Maritimes, Popanalia κ.λπ.), που διοργάνωνε o Georgakarakos στη Γαλλία και το Βέλγιο, και που θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στη διάδοση του ροκ και του new thing της jazz στην ηπειρωτική Ευρώπη;
Υπήρχε στην Ελλάδα της εποχής (1971) πληροφόρηση για το γαλλικό ροκ; Είχαν γραφτεί σε ελληνικό περιοδικό τα ονόματα (και όχι μόνο) των Magma, των Red Noise, των Moving Gelatine Plates, των Catherine Ribeiro+Alpes και άλλων διαφόρων γαλλικών γκρουπ εκείνης της περιόδου;
Και γι’ αυτά τα ερωτήματα θα βρεις απαντήσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί.

31/7/2025
>>Το «Φαινόμενο της Πεταλούδας»: Πώς η Ρίκα Διαλυνά «συνέβαλε» στον... σχηματισμό των Black Sabbath<<
H μάστιγα στο διαδίκτυο... Δεν το ξέρεις το "φαινόμενο της πεταλούδας"; Χάνεις. Χασμουρήθηκε η Διαλυνά και ο Όζι το 'ριξε στους ανάποδους σταυρούς και τις σολομωνικές...

31/7/2025
Σίγουρα είχε ακούσει κάποιους δίσκους των Red Krayola και του Mayo Thompson ο Μάνος Χατζιδάκις, ενόσω ήταν στην Αμερική, φέρνοντάς τον στην Αθήνα (τον Thompson) το καλοκαίρι του '73, για να συνεργαστούν.

Λεπτομέρειες στο νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 656

30/7/2025
Ευχαριστώ πολύ το βιβλιοπωλείο Nouveau στην Πάτρα (Καραϊσκάκη 146) και τον Διαμαντή Καράβολα για την τιμητική βιτρίνα με τα βιβλία μου. Χαίρομαι διπλά, και για την τιμή και για το ότι αυτό συμβαίνει στην πόλη που με διαμόρφωσε.

29/7/2025
Σε αρκετές σελίδες του βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] πρωταγωνιστεί ο Μίκης Θεοδωράκης - κι ένα από τα θέματα που ψάχνω είναι αν το "Γελαστό παιδί" με τον Al Bano (ως “Il ragazzo che sorride”) είχε ακουστεί, μέσω μιας ταινίας, στην Ελλάδα του 1969, όταν το θεοδωρακικό έργο ήταν από παντού απαγορευμένο. Θα ήταν κάτι το ανέλπιστο, αν όντως είχε συμβεί.

[στη φωτό Μίκης, Μαργαρίτα και Al Bano στο Βραχάτι, τον Αύγουστο του '68]
[ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ 100 Χρόνια - δες και το προηγούμενο ποστ, γύρω από ένα όχι γνωστό έργο του από το 1970]

29/7/2025
Μίκης Θεοδωράκης - Χαθήκανε τόσο νωρίς (Λυρικά)
https://www.youtube.com/watch?v=gWFuW6iuokc

28/7/2025
Ποια ήταν η ΕΑΝ (Ελληνική Αντιδικτατορική Νεολαία), που έβαζε βόμβες κατά της δικτατορίας και ποιος ήταν ο «Συνταγματάρχης Πορφύρης»; Πώς μια βόμβα που έβαλε στο Κολωνάκι, η οργάνωση, στην επέτειο της 21ης Απριλίου, το 1973, έπληξε, κατά λάθος μέλος των Morka, ενός από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα της εποχής; Οι λεπτομέρειες αυτής της σκοτεινής και τραγικής ιστορίας, που έχει ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό ροκ, δεν έχουν ξαναγραφτεί σε βιβλίο.

«Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]

27/7/2025
«Δεν σε πιστεύω όσο και να κλαις/ κι αύριο θα 'σαι όπως ήσουν χτες...». Ο Γιάννης Χρήστου παίζει φαρφίζα. Μη μου πείτε ότι την έχετε ξαναδεί αυτή τη φωτογραφία...

27/7/2025
O Μίκης Θεοδωράκης (συμπληρώνονται οσονούπω 100 χρόνια από τη γέννησή του) πρώτος απ’ όλους τους συνθέτες του «έντεχνου», ήδη από το 1965, μιλάει θετικά για τους Beatles (και στη συνέχεια για τον Dylan, την Baez, το Woodstock, το “Hair” κ.λπ.), καθορίζοντας κατά μίαν έννοια τον τρόπο που θα αντιμετώπιζε η «παραδοσιακή αριστερά», μέσα από την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες βασικά, τα νεανικά ζητήματα, που είχαν την αφετηρία τους στη Δύση.

Στο νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (Μία αντι-ανάγνωση)», που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο, θα διαβάσεις την σπάνια, αλλά πολύ σημαντική συνέντευξη του Μίκη, από τον Δεκέμβριο του ’65, που θέτει τις βάσεις πάνω στο εν λόγω ζήτημα, ενώ, ανάμεσα σε άλλα, θα βρεις και μια πλήρη δική του προσέγγιση στο ροκ μιούζικαλ “Hair”, έτσι όπως αυτή θα παρουσιαζόταν στο κλασικό βιβλίο του «Μουσική για τις Μάζες» από το 1972.
Βασικά, η «αντι-ανάγνωση», που γίνεται εδώ έχει να κάνει με το γεγονός πως η Αριστερά (στα χρονικά όρια που πραγματευόμαστε) δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να απολογείται για τη στάση της έναντι της ποπ-ροκ νεανικής μουσικής έκφρασης της εποχής.

26/7/2025
Ενώ στις δημοσκοπήσεις ρωτάνε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι έχει πέσει, σχεδόν σε όλες, άκρα του τάφου σιωπή σε σχέση με τη Γάζα και τη φιλο-ισραηλινή στάση της μητσοτακικής κυβέρνησης.
Η δική μου γνώμη είναι πως δεν υπάρχει ούτε ένα 10% Ελλήνων, που να επιχαίρει με όσα συμβαίνουν στη Γάζα ή που να στηρίζει την κυβερνητική πολιτική επί του θέματος. Ε αυτό το 10% (10% Έλληνες υποστήριζαν και τους Ναζί στην Κατοχή, όταν το 70% του κόσμου ήταν με το ΕΑΜ, οπότε δεν μας κάνει εντύπωση το ποσοστό) θέλει να επιβάλλει την ατζέντα του στο υπόλοιπο 90%, κάνοντας δυσανάλογο θόρυβο στα σόσιαλ μίντια και βασικά στα γνωστά φιλοκυβερνητικά έντυπα και σάιτ.
Δεν ξέρω τι είδους δημοκρατία έχουν στο νου τους όλοι αυτοί, που πίνουν νερό στο όνομα του Νετανιάχου. Άμα τον αγαπάνε τόσο πολύ ας πάνε να ζήσουν εκεί πέρα, στο πρότυπο δημοκρατίας στην περιοχή (έτσι δεν το λένε;), ας πάνε και φαντάροι ρε παιδί μου, να πολεμήσουν μαζι με τον IDF για τα... δίκαια του Ισραήλ. Κι ας πάρουνε μαζί τους και τον... Wyatt Earp από τον Κραβασαρά, που θέλει να βάλει στη φυλακή το 90% των Ελλήνων, επειδή του χαλάει την τουριστική μόστρα.

26/7/2025
Ποτέ δεν έχει γραφτεί κάτι ολοκληρωμένο για έναν από τους 4-5 πιο σημαντικούς δίσκους στην ιστορία του ελληνικού ροκ - του "Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα" του Γιώργου Ρωμανού. Μόνο στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] αποκαλύπτεται όλο το προσκήνιο και το παρασκήνιο εκείνου του ιστορικού δίσκου.

25/7/2025
O φίλος εδώ μέσα Νάσος Ματράκας σ' ένα από τα καλύτερα ελληνο-ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς. Θα τα γράψω και αναλυτικά, όταν θα 'ρθει η σειρά...
https://www.youtube.com/watch?v=WEAHTPP9RC4&list=RDWEAHTPP9RC4&start_radio=1

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 655

25/7/2025
Υπάρχουν διάφορα πρόσωπα του χθες, υπεράνω πάσης υποψίας, που δεν τα έχουν πιάσει οι καλοθελητές του ψευτο-αναθεωρητισμού για να τα αποκαθηλώσουν. Σκηνοθέτες, συγγραφείς, ηθοποιοί και ό,τι άλλο φανταστείτε, Έλληνες ή μη. Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι ο Θανάσης Βέγγος.
Σκέφτομαι πως θα μπορούσα, άνετα, να κάνω ένα κείμενο, που θα έσπαγε τα κοντέρ, αποκαθηλώνοντας τον Βέγγο (σχολιάζοντας αποσπάσματα μέσα από τις ταινίες του), αποδεικνύοντας πως ο «καλός μας άνθρωπος» είχε κι αυτός τα θέματά του. Εντάξει τα 4/5 θα με βρίζανε (αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει – το κλικ ενδιαφέρει), όμως θα υπήρχε και το 1/5, αυτοί που θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία, με όρους μετα-υπαρκτούς, αγοραίους και φιλελερικούς, που μπορεί να μου έριχναν δίκιο. Αδιάφορο.
Δεν σκοτίζομαι για κάτι τέτοιο. Όχι επειδή έχω μεγαλώσει με τον Βέγγο διασκεδάζοντας ακόμη με τις ταινίες του, αλλά γιατί δεν γουστάρω να προκαλώ για τα κλικ. Δεν γουστάρω να γράφω σκεπτόμενος το πώς θα γίνω viral. Βασικά, αυτό δεν με απασχολεί καθόλου.

Παρά ταύτα στο νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] και μέσα στο πλαίσιο της μελέτης των πολιτισμικών χαρακτηριστικών του ροκ στην Ελλάδα δεν γίνεται να μην προβώ σε μία... αντι-ανάγνωση του Βέγγου, σε σχέση με τον τρόπο που αντιμετώπιζε το μακρύ αντρικό μαλλί (και τις μακριές φαβορίτες). Δεν γίνεται να μην σχολιάσω τον τρόπο, για παράδειγμα, που απαξίωνε τον «αγριάνθρωπο» Σταμάτη Κόκοτα.
Οι «τρίχες» -και το ξαναλέω αυτό- είναι ένα κομμάτι του βιβλίου πολύ σημαντικό (καθώς για το ροκ των late 60s-early 70s μιλάμε), που δεν γίνεται να περάσει ασχολίαστο.

25/7/2025
Βασικά η προδικτατορική "δημοκρατία" του Γκρούεζα και του Γκόρτσου αποκαταστάθηκε το 1974, όπως μας υπενθυμίζει ο ΟΠΕΚΕΠΕ και άλλα τινά. Για να μην αυταπατώμεθα το λέω...

24/7/2025
Πάτε αριστερά, μετά δεξιά, μετά ίσα, μετά ξανά αριστερά, μετά όλο δεξιά. Ε άμα βρείτε το γκρεμό, παρ’τε φόρα και πέστε μέσα.

24/7/2025
«Ελλάδα, γλώσσα τυφλή στη Γεωγραφία
Ελλάδα, οικόπεδο και αποικία»

«Εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»

«Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με μας;»

«Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν' να δουν διυλιστήριο»

«Επιβάτης... στην εξουσία αυτού του κράτους
που τα κάγκελά του χτίζει υπογράφοντας θανάτους
Επιβάτης... στην υστερία αυτού του τόπου
που τα κόκαλα τσακίζει και τα όνειρα του ανθρώπου»

«Πού πήγαν οι ώρες, πού πήγαν οι μέρες, πού πήγαν τα χρόνια,
φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια,
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενώ και Τογιότα,
σε λίγο νυχτώνει, στους άχαρους δρόμους θ’ ανάψουν τα φώτα
κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα.
Πώς τα ’κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα»

24/7/2025
O Διονύσης Σαββόπουλος, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος και ο Άλκης Σαχίνης είναι τρία πρόσωπα που συνδέθηκαν στο «Περιβόλι του Τρελλού». Ο πρώτος σαν τραγουδοποιός φυσικά, ο δεύτερος σαν ένας πνευματικός οραματιστής σε σχέση με το «χαμένο κέντρο» και τον ρόλο της παράδοσης στην καθημερινή ζωή και ο τρίτος κάπως σαν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους δύο (και φωτογράφος του δίσκου).
Ο Σαββόπουλος δεν ήταν αντι-δυτικιστής όπως ο Λορεντζάτος, γιατί ήθελε να κάνει ροκ ας πούμε, αλλά ήξερε από νωρίς πως δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικό ροκ στην Ελλάδα δίχως πίσω του να λειτουργεί, δημιουργικά, η παράδοση. Το πράγμα το πήγε στα όριά του με τον «Μπάλλο» και «Το Βρώμικο Ψωμί», αλλά και στο «Περιβόλι» υπάρχει το υποτιμημένο από πολλούς «Ντιρλαντά», όπως και η «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη».

Γι’ όλα αυτά θα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (Μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

23/7/2025
Αν και το κύκλωμα των αμερικανών αποκρυφιστών (Harry Smith, Kenneth Anger) επηρέασε το ροκ μέσω Bobby BeauSoleil, Charles Manson κ.λπ. στην Αγγλία υπήρχε ο Aleister Crowley, η «παρακαταθήκη» του οποίου δεν είχε αφήσει «κανέναν» ασυγκίνητο, αφού οι Beatles με το “Sgt. Pepper’s…” (τον είχαν στο εξώφυλλο) και οι Rolling Stones (με τα “Their Satanic Majesties Request”, “Sympathy for the devil” κ.λπ.) είχαν αποφασίσει γι’ αυτό.
Έχοντας περάσει λοιπόν στις πιο λαϊκές τάξεις και μάζες, ο αποκρυφισμός, μαζί με τη σχετική βιβλιογραφία (την πιο «σοβαρή» ή την πιο pulp) και φυσικά μαζί με το σινεμά (ταινίες με τον Δράκουλα, παραγωγές της Hammer, ιταλικά b-movies, που παίζονταν παντού, τύπου “Black Sabbath” του Mario Bava) έφτιαξαν μια κατάσταση που μέσα στην πλάκα της θα κατέληγε σε κάποιες ακραίες μορφές – με εγκλήματα, που έγιναν στο όνομα του ροκ, με χαμούς μουσικών, όπως του Graham Bond ας πούμε, και άλλα πολλά, που δηλητηρίασαν αυτή την πολυδιάστατη νεανική έκφραση (το ροκ εννοώ), που την εξέτρεψαν από το πολιτικοκοινωνικό κομμάτι της, συνδέοντάς την με την παράνοια, τη μαύρη μαγεία, το occult, τους σατανάδες, τους φόνους και την καταστροφή.
Υπάρχει αυτή η διάσταση τέλος πάντων στο ροκ, που δεν μπορείς να την αγνοήσεις, που είναι αρνητική και που εγώ, προσωπικά, δεν την βρίσκω ούτε διασκεδαστική. Θέλω να πω πως μια ταινία της Hammer (με θυσίες και τέτοια) την αντιμετωπίζω σαν παραμύθι, κάπως σαν Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά τις μ@λακίες που λένε οι σατανιστικοί στίχοι των ροκ συγκροτημάτων δεν μπορώ να τις πάρω καθόλου στην πλάκα. Είναι κομμάτι του ξεπεσμού του ροκ.

23/7/2025
Από Black Sabbath μόνο τα τέσσερα πρώτα –μόνο Vertigo swirl δηλαδή– άντε και το “Sabbath Bloody Sabbath”. Μετά αρχίζει το εμπόριο, η ροκ βιομηχανία, η μπίζνα, το παραμύθι, το παπατζιλίκι, η καλά σχεδιασμένη μόδα (το ροκ σαν μεταμφίεση), τα παχυλά συμβόλαια, οι μάνατζερ, οι ατζέντηδες και όλο το υπόλοιπο παρασιτικό κύκλωμα, η ροκ επιχείρηση δηλαδή με τους κατασκευασμένους σταρ, τους «θρύλους του ροκ», τα παραφερνάλια, την τηλεόραση, τη διαφήμιση, τα περιοδικά, και στο τέλος το οπαδιλίκι με τις στρατιές των αφιονισμένων φανς.
Όπως έγραφε και ο Clem Gorman το 1978:
«Ορισμένα γκρουπ όπως οι Hawkwind ή οι Jefferson Starship, που διατηρούνε κάτι ακόμη από την αίγλη της δεκαετίας του ’60 επάνω τους, προσελκύουν οπαδούς για τους οποίους η ιδέα ότι το ροκ κρύβει μια επαναστατική δύναμη και όχι απλώς μια μορφή ψυχαγωγίας, έχει ακόμη μια κάποια γοητεία. Αυτοί οι οπαδοί θα ορμήσουν στη σκηνή μ’ ένα πολύ ευγενικό τρόπο, όχι για να λατρέψουν τους σταρ ή για να βλέπουν καλύτερα, αλλά για να μοιραστούν την εμπειρία της δημιουργίας της μαγείας του ροκ με τους ίδιους τους μουσικούς. Οι οπαδοί των Deep Purple και των Black Sabbath επίσης ορμάνε στη σκηνή. Αυτό ίσως έχει να κάνει με το ότι αυτά τα συγκροτήματα έχουν γίνει θρύλος ή επειδή ο υπερφυσικός συμβολισμός τους παρακινεί τους οπαδούς να τα νομίζουν αγριότερα και πιο εξωπραγματικά από τα άλλα γκρουπ».
Έχει φροντίσει η μουσική βιομηχανία και η «ποπ κουλτούρα» γι’ αυτό.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 650

10/7/2025
Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση) [Όγδοο, 2025].
[από το οπισθόφυλλο]

9/7/2025
Όσα αναφέρονται για τον Διονύση Σαββόπουλο και τα Μπουρμπούλια του στο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] δεν θα τα βρείτε σε κανένα άλλο βιβλίο...

9/7/2025
Για μένα ο Τσίπρας έκανε μεγαλύτερο κακό στην Αριστερά και στις ιδέες της Αριστεράς απ’ όσο έκανε ο Σκόμπι το ’44 και η χούντα το ’73, όταν μπήκε στο Πολυτεχνείο. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα τώρα. Εννοώ πως αυτά είναι ζητήματα των ιστορικών και των μελετητών και πως δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητα του κόσμου.
Επίσης όλη η κουβέντα γύρω από το 2015 δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, επειδή όλα είναι προφανή. Είναι προφανές θέλω να πω γιατί έγινε το δημοψήφισμα, είναι προφανές το τι σήμαινε το θηριώδες ΟΧΙ του κόσμου, που άγγιζε στην πράξη το 70%, ανεξάρτητα από το τι έγραφε το ψηφοδέλτιο, όπως είναι προφανές και το τι έπραξε ο Τσίπρας αμέσως μετά. Θέλω να πω ότι όλα αυτά είναι... τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια.
Αν ο Τσίπρας θέλει να επιστρέψει λοιπόν, ας επιστρέψει. Εξάλλου, τίποτα άλλο δεν έχει να προτείνει το βαλτωμένο πολιτικό σύστημα. Πρέπει, όμως, να κάνει δύο πράματα πριν.
Να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, για το μεγαλύτερο έγκλημα της θητείας του. Την παράδοση της ΔΕΗ και του αγαθού της ενέργειας στα πιο αδηφάγα ιδιωτικά συμφέροντα, και να πει τι σκοπεύει να κάνει επ’ αυτού. Αν έχει διάθεση δηλαδή να επανορθώσει σ’ ένα βαθμό, και σε ποιον, το καθημερινό κακό που έκανε στην κοινωνία – στον απλό άνθρωπο και τις επιχειρήσεις, που γονατίζουν μέρα με τη μέρα από τους δολοφονικούς λογαριασμούς.
Κι έπειτα να μας εξηγήσει μ’ έναν πειστικό τρόπο γιατί μάζεψε 37 δις ευρώ, για να εξευμενίσει τους τοκογλύφους (τα «γεμάτα ταμεία» που λέει), και γιατί δεν προτίμησε να χτίσει και να εξοπλίσει πέντε μεγάλα καινούρια νοσοκομεία ας πούμε (να πηγαίνει ο κόσμος να κοιτάζεται τζάμπα, ή με συμβολικά ποσά) κι ας άφηνε 27 δις στα ταμεία.
Χρειάζονται απαντήσεις και στα δύο αυτά, όχι σούξου μούξου, εν σχέσει και με την όποια ενδεχόμενη επαναδραστηριοποίησή του.

9/7/2025
>>Και παρά το γεγονός ότι η αστυνομία δεν άφηνε τους πιτσιρικάδες να χορέψουν (τον καθένα που σηκωνόταν, τον πλάκωνε και τον χτυπούσε) έγινε το σώσε από πλευράς κερκίδας<<
(άλλα δείχνει η φωτογραφία...)
>>Και με το που γίνεται αυτό (...) το πιάνουν το κοριτσάκι δύο χωροφύλακες από τα μαλλιά και το σηκώσανε επάνω, το χτυπάγανε, του πήρανε τα λουλούδια, τα πετάξανε κάτω και τα πατήσανε.<<

Έχουν ειπωθεί απίστευτα πράματα για τη συναυλία των Rolling Stones στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στις 17 Απριλίου 1967.
Αν θέλετε λοιπόν να διαβάσετε κάτι μετρημένο και σοβαρό για το συγκεκριμένο γεγονός, η σημασία του οποίου έχει εντελώς διαστρεβλωθεί από τους «άσχετους του ροκ», σας προτείνω το νέο βιβλίο μου «ΡΟΚ, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗ ΜΑΚΡΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '60 (ΜΙΑ ΑΝΤΙ-ΑΝΑΓΝΩΣΗ)», που τώρα κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από το Όγδοο.
[Ας πούμε μια πολύ σοβαρή διαστρέβλωση που προωθείται είναι η χρησιμοποίηση των μικρο-επεισοδίων της συναυλίας, προκειμένου να αποφανθούν, oι «άσχετοι του ροκ», πως δεν ξαναήρθαν ξένα συγκροτήματα και καλλιτέχνες στην Ελλάδα μέχρι το 1980... όταν, στην πραγματικότητα, ήρθαν δεκάδες!]

8/7/2025
To άκουσα όταν βγήκε, το καλοκαίρι του '80 και 45 χρόνια μετά εξακολουθώ να το γουστάρω. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο τραγούδι, που να με συναρπάζει περισσότερο, άμα το ακούσω σ' ένα μπαρ κάποια ζεστή νύχτα καλοκαιριού...
https://www.youtube.com/watch?v=jMry1Xp8ECk&list=RDjMry1Xp8ECk&start_radio=1

8/7/2025
Το «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] είναι ένα βιβλίο, που αποτελεί επέκταση του «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] σε σχέση με το ελληνικό ροκ και σε θέματα, πλέον, πέραν της δισκογραφίας, ενώ δρα συμπεριληπτικά και σε σχέση με το σινεμά και τις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024], καθότι το νέο βιβλίο ανοίγει με μια ταινία, «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα...» (1979) του Νίκου Νικολαΐδη, και ολοκληρώνεται με μία άλλη ταινία, την «Εκπομπή» (1968) του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Ενδιαμέσως, δε, υπάρχουν αναφορές σε πάμπολλες ταινίες, ελληνικές και ξένες, από το «Φράουλες και Αίμα» (1970) του Στιούαρτ Χάγκμαν και το «Γούντστοκ» (1970) του Μάικλ Ουόντλι, μέχρι τον «Γίγα της Κυψέλης» (1968) του Κώστα Καραγιάννη και τις «Διακοπές στο Βιετνάμ» (1971) του Πάνου Γλυκοφρύδη με τον Θανάση Βέγγο.
Θέλω να πω με αυτά πως το βιβλίο αποτελεί ένα μοναδικό, ένα πολύπλοκο και ατελείωτο trip ανάμεσα σε ροκ γεγονότα και καταστάσεις, που μπορεί να βιωθεί μόνο από εκείνους κι εκείνες που θα το διαβάσουν.

7/7/2025
Εντάξει, εμείς γράφουμε τα βιβλία, ο κόσμος κρίνει, εκτιμάει και αγοράζει, αλλά και οι βιβλιοπώλες; Αυτοί δεν παίζουν, επίσης, ένα μεγάλο ρόλο, καθώς φιλοξενούν τους κόπους μας στα καταστήματά τους;

Κωστής Τσιοπελάκος από τα Τρίκαλα. Οι Τρικαλινοί και οι Τρικαλινές στηρίζουν και το βιβλίο και το βιβλιοπωλείο του Κωστή. Τους ευχαριστώ όλους!

7/7/2025
Το εξώφυλλο του νέου βιβλίου μου «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60» [Όγδοο, 2025] είναι αλήθεια πως με απασχόλησε πολύ. Τι θα έπρεπε αυτό να δείχνει; Ήταν τόσο μεγάλο το χρονικό εύρος, με το οποίο ασχολιόμουν, καθιστώντας περίπου αδύνατη την εύρεση μιας χαρακτηριστικής εικόνας.
Επειδή, λοιπόν, ο τίτλος του βιβλίου είναι κάπως «βαρύς» και πιθανώς «δυσνόητος» σκέφτηκα πως θα άξιζε να τον επεξηγήσω μέσω μιας εξωφυλλικής παρέμβασης. Και κάπως έτσι σκέφτηκα τα αποκόμματα από τίτλους παλιών περιοδικών, ώστε να γίνει ακόμη πιο σαφές το περιεχόμενό του. Στην πορεία πέρασαν από το μυαλό μου και άλλα θέματα, αλλά το κόνσεπτ των αποκομμάτων έπαιζε συνεχώς χωρίς αντίπαλο.

Αυτούς τους προσεκτικά επιλεγμένους τίτλους ήρθε να τους κάνει εξώφυλλο ο φίλος Κυριάκος Κουτσογιαννόπουλος, ένας από τους καλύτερους γραφίστες μας. Ο Κυριάκος, που είχε μαθητεύσει δίπλα στον Δημήτρη Θ. Αρβανίτη (τον πατριάρχη του ελληνικού μουσικού design και όχι μόνο) έφτιαξε τα 30 (περίπου) τελευταία εξώφυλλα του «Jazz & Τζαζ», συνδέοντας τη δουλειά του με την κορυφαία, για μένα, και το έχω ξαναγράψει αυτό, τελευταία φάση του περιοδικού – όταν το Jazz & Τζαζ «πέταγε» κανονικά, σε εμφάνιση και θεματολογία.
Όπως είπε κι ένας φίλος... θα το αγοράσουμε το νέο βιβλίο σου Φώντα και γιατί το εξώφυλλό του είναι αφίσα...

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 648

3/7/2025
Το βιβλίο αυτό το σχεδίαζα στο μυαλό μου και το έγραφα σταδιακά τα τελευταία 25 χρόνια. Πρακτικά, λίγο μετά από το «Ραντεβού στο Κύτταρο».

Αφού είχα ξεμπερδέψει με τη δισκογραφία του ελληνικού ποπ-ροκ εκείνο που μ’ ενδιέφερε, από ’κει και πέρα, ήταν να δω πίσω από τους δίσκους τι ακριβώς συνέβαινε. Να ψάξω το κοινωνικοπολιτικό background εντός του οποίου θα αποτυπωνόταν η μοντέρνα μουσική έκφραση στη χώρα μας.
Στα 80+1 υποκεφάλαια του νέου βιβλίου μου, και μέσα από καμιά 500αριά πυκνογραμμένες σελίδες, ξεψαχνίζονται λοιπόν αυτά τα «πιο μέσα» ζητήματα, τα πιο απαιτητικά και τα πιο... επικίνδυνα. Θα έχουμε να πούμε πολλά στην πορεία...
[το βιβλίο, που υπάρχει ήδη σε κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας, το παραγγέλνεις και από το λινκ του όγδοου]
https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1/rok-elliniko-rok-koinonia-politiki-makra-dekaetia-60-anti-anagnosi?fbclid=IwY2xjawLTWBdleHRuA2FlbQIxMABicmlkETFFZnFMWndlMDY2OU1CY2RBAR4vpUxAsCsI7m4IyB_BjeyKHtRLksW_odl_SVN32EsjaXQxoCStACgdK7RbXg_aem_-tdjrMGyEcO6GE1ZmBEecw

2/7/2025
"Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025]. Από σήμερα στα e-shops, στο Public του Συντάγματος και από αύριο-μεθαύριο σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία.

2/7/2025
Καλά, εκείνοι ψήφισαν ΝΔ, επειδή πήραν τις επιδοτήσεις από τον οπεκεπέ, όλοι οι άλλοι που ψηφίσαμε (γέλιο), χωρίς να πάρουμε μία, τι ήμασταν? Ιδεολόγοι ή μ@λάκες?
[συνείδησή μου]

1/7/2025
Όλες αυτές οι μελωδίες έχουν ξεκινήσει από την Περσία (τη μήτρα της μουσικής), μετά περάσανε στην Ανατολία και μετά φτάσανε μέχρι και στα αυτιά των Γραικών, που τα βρίσκουν όλα έτοιμα και το παίζουν πονηροί... Ρασίν...
https://www.youtube.com/watch?v=diXuUXy7TUc&list=RDdiXuUXy7TUc&start_radio=1

1/7/2025
>>Σύμφωνα με εκτενές ρεπορτάζ της «Libya Review», ο Σίσι δεσμεύτηκε να στηρίξει όλες τις πρωτοβουλίες που αφορούν την υπεράσπιση της κυριαρχίας της Λιβύης και έδωσε έμφαση στη «σημασία ενός διαλόγου χωρίς αποκλεισμούς, ανάμεσα σε όλα τα λιβυκά κόμματα, για τη χάραξη ενός πολιτικού οδικού χάρτη που θα διευκολύνει την ταυτόχρονη διενέργεια προεδρικών και βουλευτικών εκλογών».<<
Ο Χαφτάρ είναι ενεργούμενο και του Σίσι (εκτός του Ερντογάν) και ότι μας «πουλάει» (ο Σίσι) για δεύτερη φορά, μετά το Σινά, είναι κάτι που περνάει απαρατήρητο.
Γενικώς, έχουμε καταφέρει να τρώμε κλωτσιές απ΄όλους τους Άραβες. είτε τους... ανοιξιάτικους είτε τους φθινοπωρινούς, κι αυτό όπως και να το κάνουμε είναι ένα ακόμη μητσοτακικό κατόρθωμα.

1/7/2025
Μου φαίνεται πως ο Βασίλης ταιριάζει περισσότερο με τον ΛΕΞ, παρά η Χαρά... Τέσσερα στάδια θα γέμιζαν...
https://www.youtube.com/watch?v=gBmmBkl_QIg&list=RDgBmmBkl_QIg&start_radio=1

30/6/2025
Κάτι για τον Κώστα Μοναχό που πέθανε χθες και που εμείς οι πιο παλιοί τον ξέρουμε από το... μοτσαρτικό «Έτσι κάνουν όλες» (Cosi fan tutte) και όχι από το «Θα με θυμηθείς μωρό μου».
Ο άνθρωπος δεν ήταν σκυλάς, τουλάχιστον από τα έιτις και μετά. Ένας λαϊκός τραγουδιστής ήταν, που δούλευε σε καλά μαγαζιά, ενώ εγώ θα τον χαρακτήριζα ακόμη και της... ΠΑΣΟΚαρίας, καθώς τον θυμάμαι από συνεστιάσεις της εποχής με κλαδικάριους και τα λοιπά.
Τέλος πάντων. Δείτε αυτό το κλιπ από το σημείο που έχω επιλέξει και μέχρι το τέλος, για να διαπιστώσετε τι σημαίνει αληθινή ελληνική... ψυχεδέλεια. Φοβερή τραγουδίστρια η γυναίκα του Μαρία Ρούσσου... (αν υπάρχει χρόνος βλέπεις και το κλιπ στα σχόλια).
https://www.youtube.com/watch?v=-8tuiE_aA0k&list=RD-8tuiE_aA0k&t=274s

30/6/2025
Πολλοί επενδύουν στο σκάνδαλο οπεκεπέ για να πέσει ο μητσοτάκης. Αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει όμως ούτε τώρα – αφού δεν συνέβη με νοβάρτις, υποκλοπές, τέμπη κ.λπ. Αν η λεγόμενη αριστερά δεν βρει κάποιον που να μπορεί απευθυνθεί στον κόσμο (ο τσίπρας το πιο πιθανό είναι να δημιουργήσει συσπείρωση στους φιλελέδες και τους κεντροδεξιούς, ακόμη κι αν καταφέρει να πάρει 20 ή και 25% – οι άλλοι θα πάρουν 35) και αν δεν βρεθεί, επιπλέον, μια πολιτική πλατφόρμα, που να πατήσει πάνω στα εθνικά ζητήματα, που πάνε κατά διαόλου (μέχρι και η διχοτομημένη Λιβύη μας κάνει τερτίπια, με ξένες πλάτες φυσικά), ξαναβλέποντας τα θέματα με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, φυσικά με την Τουρκία, και βεβαίως με τη Ρωσία (μια αναγνώριση της Κριμαίας ας πούμε, που την έχει αναγνωρίσει πρακτικά μέχρι και ο Τραμπ, θα δρούσε προς τη θετική κατεύθυνση, ως μια κίνηση καλής θέλησης), αν δεν ποντάρει, τέλος πάντων, η όποια αριστερά ή η όποια λεγόμενη αριστερά πάνω στην νέα διαμορφωμένη γεωπολιτική, μετά από τους πολέμους (που αποτελούν ήττες για τη Δύση), το παιχνίδι θα είναι και πάλι χαμένο. Θα πάει για τρίτη τετραετία ο μητσωτός κι εμείς θα καθόμαστε να μετράμε σκάνδαλα.

30/6/2025
Η μουσική δεν είναι μόνο κοινωνικό περιεχόμενο, είναι και φαν. Και αυτό πολλοί το ξεχνούν. Βασικά γιατί είναι ανίκανοι να γράψουν κάτι με πηγαίο γούστο. Κατά τα λοιπά... έξω οι βάσεις του θανάτου. Σ' αυτά δεν θα τα χαλάσουμε...
https://www.youtube.com/watch?v=g5prM4JFmcg&list=RDg5prM4JFmcg&start_radio=1

28/6/2025
Δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον λόγος να το κρύβω από τη στιγμή που όλα τα στοιχεία του νέου βιβλίου μου "Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 / μία αντι-ανάγνωση" [Όγδοο, 2025] έχουν ανεβεί σε βάσεις δεδομένων, όπως στο bookpoint για παράδειγμα.
[από βδομάδα και στα βιβλιοπωλεία]

28/6/2025
Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται... (αλώθηκε το σύστημα από τα μέσα)

28/6/2025
"Γεια σου Αντριάνο, θα σε θυμούνται ανά τους αιώνες όπως τον Αχιλλέα, τον Έκτορα και τον Οδυσσέα"...
[ζει και βασιλεύει ο άνθρωπος - μην παρεξηγηθεί το ποστ]
https://www.youtube.com/watch?v=4eAnKy9SsJo&list=RD4eAnKy9SsJo&start_radio=1

28/6/2025
Πρόβατα στο Κολωνάκι... [προ ΟΠΕΚΕΠΕ]

27/6/2025
Στις πρώτες τετραετίες κανονίζονται τα σούξου μούξου του, στις δεύτερες ράβουν τσέπες και βγαίνουν τα κουταλοπίρουνα. Δες το και ιστορικά...

26/6/2025
Ελευθεριακός δεν υπήρξα ποτέ, αλλά βιβλία του Ελεύθερου Τύπου (RIP Γιώργο Γαρμπή) έχω πολλά στη βιβλιοθήκη μου. Για κάποια δε εξ αυτών έχω κάνει και κείμενα. 

Το βιβλίο του Πέτρου Κροπότκιν «Προς τους νέους» (δες φωτό στα σχόλια) είναι ένα από τα 4-5 πρώτα, που τύπωσε ο Γαρμπής το 1975. Εγώ, έτυχε να το διαβάσω 10 χρόνια αργότερα, όταν σπούδαζα μηχανικός. Δεν λέω πως τελικά δεν δούλεψα ως μηχανικός επειδή διάβασα αυτά που έγραφε ο Κροπότκιν «προς τους μηχανικούς», αλλά τέλος πάντων, 40 χρόνια μετά, τα θυμάμαι ακόμη...