Οι Elf Freedom είναι μια σύγχρονη ψυχεδελική μπάντα από το
Λος Άντζελες. Βασικά για ντούο πρόκειται, δηλαδή την Nora που τραγουδά, και τον Bee Appleseed που παίζει και
μιξάρει πολλά από τα υπόλοιπα όργανα (ρυθμική κιθάρα, κιθαρόργανο, μπάσο, midi φυσαρμόνικα, dub siren, κρουστά, φωνητικά).
Δίπλα σ’ αυτούς και αναλόγως με την περίπτωση προστίθενται και κάποιοι ακόμη
μουσικοί σαν τους Rocco Mirage
κιθάρα, σύνθια, κρουστά, ντραμς, μπάσο, Paul Kaufman rub board, space φυσαρμόνικα
και Jaqi Ryder ντραμς, κρουστά, δημιουργώντας έτσι, όλοι μαζί, μια ευρύτερη
line-up. Αυτούς όλους, λοιπόν, τους ακούμε σ’
ένα πρόσφατο άλμπουμ τους, το “Solstice”
(2025), που τυπώνεται από την ελληνική Twisted Flowers Records, με διανομή για όλο
τον κόσμο.
Οι Elf Freedom
ηχογραφούν από το 2019 και στο bandcamp
τους θα βρεις καμιά εικοσαριά κυκλοφορίες τους! Τούτο σημαίνει πως αυτά τα
έξι-επτά χρόνια, που υφίστανται, είναι τρομερά ενεργοί, ηχογραφώντας και live και σε στούντιο. Στουντιακό,
εξάλλου, είναι και το παρόν “Solstice”,
γραμμένο προσφάτως κάπου στο L.A.
Μπορεί, σε πρώτη φάση, να χαρακτηρίζεις τους Elf Freedom ψυχεδελικούς, αλλά το στυλ της μουσικής που παίζουν, παρότι έχει άκρες στο απώτερο χθες, δεν πατάει κάπου συγκεκριμένα, ούτε αναπαράγει έτοιμες και δοκιμασμένες συνταγές. Τα μεγάλα σε διάρκεια tracks του δίσκου τους βοηθούν προς αυτό. Βασικά εδώ υπάρχουν δύο 9λεπτα-10λεπτα κομμάτια ανά πλευρά, με το LP να κλείνει μ’ ένα πέμπτο track διάρκειας 1:43. Έτσι, και μέσα από εκτεταμένες φόρμες, οι Elf Freedom βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν αισθητό το δικό τους στυλ, που χρωστά πολλά κατ’ αρχάς στα κάπως χαοτικά και αποστασιοποιημένα vocals της Nora – τα οποία φέρνουν στη μνήμη μου τον τρόπο που τραγουδούσε η Jenny Sorrenti στα άλμπουμ των Ιταλών Saint Just ή ακόμη καλύτερα τον τρόπο που χρησιμοποιούσαν τις γυναικείες φωνές οι Brainticket στους δίσκους τους.
Υπάρχουν λοιπόν αυτές οι εντελώς «χαμένες» φωνές και φωνητικά, αλλά παράλληλα υπάρχει στο αυτό «ύψος» κι ένας οργανικός πανικός (τον οποίον δημιουργούν οι κιθάρες, τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς, προφανώς, μαζί με τα διάφορα extras και τα εφφέ), που «τεντώνει» ακόμη περισσότερο το άκουσμα προς τα όρια του φευγάτου και του space.
Ναι, μοιάζουν πιο πολύ με ευρωπαϊκό σχήμα οι Elf Freedom, παρά με αμερικάνικο, αλλά αυτά τώρα δεν έχουν ούτε ιδιαίτερη σημασία, ούτε ιδιαίτερη ισχύ. Κάποτε είχαν, τώρα όχι. Μια αμερικάνικη μπάντα, εννοώ, μπορεί να ακούγεται όσο ευρωπαϊκή θέλει, και το ανάποδο φυσικά, επειδή ο παγκόσμιος ήχος έχει αμβλύνει τις διαχωριστικές γραμμές, εντάσσοντας τις τοπικές παραδόσεις μέσα σε ευρύτερα αισθητικά σχήματα.
Το “Solstice” κυλάει προφανώς με παροιμιώδη ενότητα και στις δύο πλευρές του – βασικά δεν αντιλαμβάνεσαι πότε αλλάζουν τα κομμάτια, ενώ από τα πρώτα δευτερόλεπτα κάθε νέας σύνθεσης έχει την αίσθηση πως την ακούς για ώρες. Αυτή η διαστολή του χρόνου, το σβήσιμο των ορίων, και η απεξάρτηση από το τι σημαίνει «αρχή» και «τέλος» είναι, νομίζω, από τις πιο βασικές επιδιώξεις των Elf Freedom – και υπό αυτή την έννοια το άλμπουμ τους δεν μπορεί παρά να απηχεί και κάποια ευρύτερα πιστεύω τους. Οι τίτλοι, εξάλλου, των κομματιών τους (“Treasure underground”, “Invisible communication”, “Whispering light” και “Our souls the same” – καταπληκτικό εκεί προς το τέλος) είναι νομίζω χαρακτηριστικοί.
Επαφή: https://elffreedom.bandcamp.com/album/solstice-lp
Μπορεί, σε πρώτη φάση, να χαρακτηρίζεις τους Elf Freedom ψυχεδελικούς, αλλά το στυλ της μουσικής που παίζουν, παρότι έχει άκρες στο απώτερο χθες, δεν πατάει κάπου συγκεκριμένα, ούτε αναπαράγει έτοιμες και δοκιμασμένες συνταγές. Τα μεγάλα σε διάρκεια tracks του δίσκου τους βοηθούν προς αυτό. Βασικά εδώ υπάρχουν δύο 9λεπτα-10λεπτα κομμάτια ανά πλευρά, με το LP να κλείνει μ’ ένα πέμπτο track διάρκειας 1:43. Έτσι, και μέσα από εκτεταμένες φόρμες, οι Elf Freedom βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν αισθητό το δικό τους στυλ, που χρωστά πολλά κατ’ αρχάς στα κάπως χαοτικά και αποστασιοποιημένα vocals της Nora – τα οποία φέρνουν στη μνήμη μου τον τρόπο που τραγουδούσε η Jenny Sorrenti στα άλμπουμ των Ιταλών Saint Just ή ακόμη καλύτερα τον τρόπο που χρησιμοποιούσαν τις γυναικείες φωνές οι Brainticket στους δίσκους τους.
Υπάρχουν λοιπόν αυτές οι εντελώς «χαμένες» φωνές και φωνητικά, αλλά παράλληλα υπάρχει στο αυτό «ύψος» κι ένας οργανικός πανικός (τον οποίον δημιουργούν οι κιθάρες, τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς, προφανώς, μαζί με τα διάφορα extras και τα εφφέ), που «τεντώνει» ακόμη περισσότερο το άκουσμα προς τα όρια του φευγάτου και του space.
Ναι, μοιάζουν πιο πολύ με ευρωπαϊκό σχήμα οι Elf Freedom, παρά με αμερικάνικο, αλλά αυτά τώρα δεν έχουν ούτε ιδιαίτερη σημασία, ούτε ιδιαίτερη ισχύ. Κάποτε είχαν, τώρα όχι. Μια αμερικάνικη μπάντα, εννοώ, μπορεί να ακούγεται όσο ευρωπαϊκή θέλει, και το ανάποδο φυσικά, επειδή ο παγκόσμιος ήχος έχει αμβλύνει τις διαχωριστικές γραμμές, εντάσσοντας τις τοπικές παραδόσεις μέσα σε ευρύτερα αισθητικά σχήματα.
Το “Solstice” κυλάει προφανώς με παροιμιώδη ενότητα και στις δύο πλευρές του – βασικά δεν αντιλαμβάνεσαι πότε αλλάζουν τα κομμάτια, ενώ από τα πρώτα δευτερόλεπτα κάθε νέας σύνθεσης έχει την αίσθηση πως την ακούς για ώρες. Αυτή η διαστολή του χρόνου, το σβήσιμο των ορίων, και η απεξάρτηση από το τι σημαίνει «αρχή» και «τέλος» είναι, νομίζω, από τις πιο βασικές επιδιώξεις των Elf Freedom – και υπό αυτή την έννοια το άλμπουμ τους δεν μπορεί παρά να απηχεί και κάποια ευρύτερα πιστεύω τους. Οι τίτλοι, εξάλλου, των κομματιών τους (“Treasure underground”, “Invisible communication”, “Whispering light” και “Our souls the same” – καταπληκτικό εκεί προς το τέλος) είναι νομίζω χαρακτηριστικοί.
Επαφή: https://elffreedom.bandcamp.com/album/solstice-lp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου