ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΡΑΣΙΒΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ο ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που υπέφερε στη Μακρόνησο – ήταν τροτσκιστής κι έγινε πασίγνωστος ως «Γιαννάκης» στην ταινία «Η Χαρτοπαίχτρα»

Ο Γιώργος Βρασιβανόπουλος (1924-1998) υπήρξε ένας από τους πιο αναγνωρισμένους δευτεραγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου, αφού, πίσω από τα μεγάλα ονόματα, έλαμπε πάντα με το γοητευτικό και ανεπιτήδευτο παίξιμό του. Καθιερώθηκε, κυρίως, σε ρόλους «ελαφρούς», αλλά η ευρύτερη παιδεία του (θεατρική και όχι μόνο) θα τον βοηθούσε να ανταπεξέλθει, ιδανικά, ακόμη και σε κόντρα χαρακτήρες.
Ο Βρασιβανόπουλος ξεκίνησε στην αρχή της δεκαετίας του ’50 από το Εθνικό Θέατρο, για να περάσει στην πορεία από διάφορους θιάσους, όπως της Εταιρίας Ελληνικού Θεάτρου του Τζαβαλά Καρούσου, της Κατερίνας (Ανδρεάδη), μα και του Βασίλη Λογοθετίδη, στο τέλος του ’50, καθώς θα εμφανιζόταν δίπλα στον μεγάλο ηθοποιό στις πασίγνωστες παραστάσεις «Ο Γαμπρός μου ο Δικηγόρος» του Στεφάνου Φωτιάδη, «Κάθε πράγμα στον καιρό του» των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου, «Και η γυνή να φοβήται τον άνδρα...» του Γιώργου Τζαβέλλα. 
Στη δεκαετία του ’60 ο Βρασιβανόπουλος θα βρεθεί να παίζει στη σκηνή δίπλα στην Βίλμα Κύρου, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Αλέκο Αλεξανδράκη, δίνοντας παράλληλα αξέχαστους ρόλους και στον λεγόμενο εμπορικό κινηματογράφο. Δεν υπάρχει Έλληνας και Ελληνίδα που να μην θυμάται τον Βρασιβανόπουλο στην ταινία «Η Χαρτοπαίχτρα» (1964) του Γιάννη Δαλιανίδη (από το θεατρικό με τον ίδιο τίτλο του Δημήτρη Ψαθά), στο ρόλο του αφελή και δήθεν γρουσούζη «Γιαννάκη», ενώ και οι μικρότεροι ή οι κάπως μεγαλύτεροι ρόλοι του στις ταινίες του Δαλιανίδη «Κάτι Να Καίη» (1964), «Κορίτσια για Φίλημα» (1965), «Ξυπόλητος Πρίγκηψ» (1965), «Οι Θαλασσιές οι Χάντρες» (1967) και «Όταν η Πόλις Πεθαίνει» (1969) είναι επίσης χαρακτηριστικοί.

Ακόμη ο Βρασιβανόπουλος θα εμφανιζόταν στις ταινίες «Αμφιβολίες» (1964, σκ. Γρηγόρης Γρηγορίου), «Κάτι Κουρασμένα Παληκάρια» (1967, σκ. Ντίνος Δημόπουλος) [έτσι ήταν γραμμένη η λέξη «παληκάρια» στους τίτλους], «Ο Τελευταίος Αιχμάλωτος» (1970, σκ. Άγγελος Γεωργιάδης) [παράξενη ταινία], θα έγραφε σενάρια για το σινεμά, θα είχε τακτική παρουσία στην τηλεόραση (έφθασε να παίζει μέχρι και στο σίριαλ «Σοφία... Ορθή» του ΑΝΤ1, το 1996), θα επιμελείτο παραστάσεις ραδιοφωνικού θεάτρου κ.λπ., συνεχίζοντας τις παρουσίες του σε κινηματογράφο-βίντεο και στα έιτις, ή και πέρα απ’ αυτά.
Οι πιο παλιοί σίγουρα θα τον θυμούνται, επίσης, στις ταινίες του Θόδωρου Μαραγκού (με τον Θανάση Βέγγο) «Από Πού Πάνε για τη Χαβούζα» (1978) και «Θανάση Σφίξε κι Άλλο το Ζωνάρι» (1980) ή ακόμη και από το αγαπημένο «Μάθε Παιδί μου Γράμματα» (1981) – αν και για μένα η ταινία που καταγράφει καλύτερα απ’ όλες το υποκριτικό ταλέντο του Βρασιβανόπουλου ήταν μια... βιντεοταινία.
Θα ήθελα, κάποια στιγμή, να κάνω ένα κείμενο για μερικές από τις αγαπημένες μου βιντεοταινίες, της περιόδου 1985-1990. Να φτιάξω μια δεκάδα... Αν δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα είναι γιατί μερικές δεν βρίσκονται εύκολα (θυμάμαι μόνο τους τίτλους τους πια) και δεν μπορώ να γράφω για ταινίες, αν δεν τις έχω δει πρόσφατα. Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να τις δω κι αυτές και τότε θα το επιχειρήσω. Ήδη για τις μισές και πλέον έχω κρατήσει σημειώσεις... Μία, λοιπόν, από τις πολύ καλές βιντεοταινίες, που ξαναείδα πριν από λίγο καιρό, είναι και το αστυνομικό θρίλερ του Θανάση Αντωνίου «Ένας Επικίνδυνος Άνθρωπος» από το 1990.
Το σενάριο είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές, δηλαδή αρκετά καλό, η σκηνοθεσία ανεκτή, ενώ η μουσική έχει ένα θέμα, όπως συνέβαινε σχεδόν με κάθε βιντεοταινία. Πιστεύω ότι οι μουσικές των βιντεοταινιών είναι ό,τι χειρότερο έχουν να επιδείξουν, όχι γιατί είναι χάλια σώνει και καλά (αν τις ακούσεις έξω από τις ταινίες), αλλά γιατί μέσα στις ταινίες είναι... άλλα αντ’ άλλων. Δεν συμβαδίζουν με αυτά που βλέπεις, «πέφτουν» όπου να ’ναι, ακούγονται πολύ δυνατά, ενώ και σαν ηχοχρώματα είναι σχεδόν καταδικασμένες, αφού ακούς σ’ αυτές μόνο σύνθια και ντραμς (για λόγους περιορισμού του κόστους προφανώς). Τέλος πάντων...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/giorgos-brasibanopoylos-o-ithopoios-poy-ypefere-sti-makroniso