Στις
7 του περασμένου Αυγούστου έφυγε από τη ζωή η ηρακλειώτισσα συνθέτρια και
μουσικοπαιδαγωγός Ρίκα Δεληγιαννάκη. Ήταν 89 ετών. Η Δεληγιαννάκη μπορεί να μην
ήταν πολύ γνωστή στην υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά στην Κρήτη και κυρίως στο Ηράκλειο
η προσφορά της υπήρξε μεγάλη. Εξάλλου τα κρητικά σάιτ θα ήταν εκείνα, που θα
έγραφαν για την αποδημία της.
Το
ξεκίνημα της καλλιτεχνικής πορείας τής συνθέτριας θα μας γυρίσει πολύ πίσω στο
χρόνο, στο 1961, όταν η Δεληγιαννάκη θα διοριστεί καθηγήτρια μουσικής στη Μέση
Εκπαίδευση, υπηρετώντας σε Χίο και Ηράκλειο, για να παραιτηθεί από τη θέση αυτή
λίγα χρόνια αργότερα, επί δικτατορίας, προκειμένου να αφιερωθεί στη σύνθεση και
τη διδασκαλία – βασικά μέσα από το Ωδείο τού Μουσικού Συλλόγου «Απόλλων», στο
Ηράκλειο. Όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό της:
«Εκεί (στο πλαίσιο του συλλόγου) θα δημιουργήσει το οργανικό-φωνητικό σύνολο Γαλάζια Μέταλλα, παρουσιάζοντας ποικίλα είδη μουσικής με διαφορετικούς συνδυασμούς οργάνων και φωνών, σε συναυλίες, και σε επαναλαμβανόμενες επισκέψεις στην τότε κρατική τηλεόραση. Η Δεληγιαννάκη υπήρξε, επίσης, σύμβουλος σπουδών του Ωδείου Ηρακλείου, ενώ επί σειρά ετών ήταν ενεργό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσικού Συλλόγου “Απόλλων”, διατηρώντας και την επιμέλεια του περιοδικού (του συλλόγου) “Ιδιόφωνο”. Μάλιστα, δραστηριοποιούμενη μέσα από τον σύλλογο θα διοργάνωνε συναυλίες, σεμινάρια και διαλέξεις, σημαντικών εκπροσώπων της πνευματικής ζωής του τόπου. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι προσκλήσεις στους Μάνο Χατζιδάκι, Ντόρα Μπακοπούλου, Αλίκη Βατικιώτη, Γιώργο Κουρουπό, Δόμνα Ευνουχίδου, Μαρίζα Κωχ και Ευγενία Συριώτη. Καρπός αυτής της εξωστρέφειας υπήρξε και η σημαντική, για τα παιδιά, συμμετοχή της χορωδίας του Ωδείου Απόλλων στην πρώτη εκτέλεση της “Εποχής της Μελισσάνθης”, του Μάνου Χατζιδάκι, με τη Μαρία Φαραντούρη, στο πλαίσιο του “Μουσικού Αυγούστου 1980”».
Η πρώην υπουργός και βουλευτίς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Νάντια Βαλαβάνη, Ηρακλειώτισσα κι αυτή και μαθήτρια της Πρώτης Γυμνασίου, κατά το σχολικό έτος 1966-67, θυμάται, σ’ ένα κείμενό της, δημοσιευμένο στο σάιτ της τον Οκτώβριο του 2007 (nadiavalavani.gr), σχετικά με την Ρίκα Δεληγιαννάκη:
«Η Ρίκα είναι η νεαρή καθηγήτρια μουσικής του Α’ Γυμνάσιου Θηλέων, “η μουσικάνα” στην αργκώ του σχολείου κι η πιο αγαπημένη μας από τις καθηγήτριες της Α’ Τάξης, που σεβόμασταν κι εκτιμούσαμε.(...) Η Ρίκα είναι η δροσερή πνοή, το φως μέσα στη σκοτεινιά της πρώτης χρονιάς μας στο γυμνάσιο. Αντισυμβατική, θα φέρνει την ώρα της μουσικής στα τμήματά μας της Α’ Γυμνασίου –6 τμήματα από 60 μαθήτριες το καθένα, 360 συμμαθήτριες συνολικά– αυτό που σήμερα φαντάζει αυτονόητο, την τεχνολογία και την ίδια την απόλαυση της μουσικής: Ένα πικ-απ και δίσκους του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι. Αυτό που μ’ έκανε ν’ αγαπήσω τη Ρίκα, από την πρώτη στιγμή, δεν ήταν η μαγεία της μουσικής που ακούγαμε μέσα στην τάξη κι όσων μας εξηγούσε. Οι γονείς μου, στο μαγαζί τους ηλεκτρικών ειδών, πουλούσαν και δίσκους κι είχα μεγαλώσει με τ’ ακούσματα της μουσικής του Μίκη. Αυτό που με κέρδισε ήταν πριν απ’ όλα η προσπάθεια που κατέβαλλε η Ρίκα για να μυήσει στην απόλαυση της μουσικής μερικές εκατοντάδες χωριατόπαιδα.(...) Το Σεπτέμβρη του 1967, όταν επανήλθαμε στο σχολείο μαθήτριες πλέον της Β΄ Γυμνασίου, η Ρίκα έλειπε. Μάθαμε ότι είχε παραιτηθεί από το Δημόσιο και έκανε μαθήματα πιάνου στο Ωδείο. Οι ψίθυροι έλεγαν πως το είχε κάνει σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας, επειδή μετά την 21η Απριλίου η μουσική του Θεοδωράκη είχε απαγορευτεί κι αυτή δε μπορούσε να κάνει πια όπως ήθελε το μάθημά της – και πράγματι, μετά την 21η είχε σταματήσει να φέρνει πικ-απ και δίσκους στο σχολείο».
Για να συνεχίσει η Νάντια Βαλαβάνη:
«Εκεί (στο πλαίσιο του συλλόγου) θα δημιουργήσει το οργανικό-φωνητικό σύνολο Γαλάζια Μέταλλα, παρουσιάζοντας ποικίλα είδη μουσικής με διαφορετικούς συνδυασμούς οργάνων και φωνών, σε συναυλίες, και σε επαναλαμβανόμενες επισκέψεις στην τότε κρατική τηλεόραση. Η Δεληγιαννάκη υπήρξε, επίσης, σύμβουλος σπουδών του Ωδείου Ηρακλείου, ενώ επί σειρά ετών ήταν ενεργό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσικού Συλλόγου “Απόλλων”, διατηρώντας και την επιμέλεια του περιοδικού (του συλλόγου) “Ιδιόφωνο”. Μάλιστα, δραστηριοποιούμενη μέσα από τον σύλλογο θα διοργάνωνε συναυλίες, σεμινάρια και διαλέξεις, σημαντικών εκπροσώπων της πνευματικής ζωής του τόπου. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι προσκλήσεις στους Μάνο Χατζιδάκι, Ντόρα Μπακοπούλου, Αλίκη Βατικιώτη, Γιώργο Κουρουπό, Δόμνα Ευνουχίδου, Μαρίζα Κωχ και Ευγενία Συριώτη. Καρπός αυτής της εξωστρέφειας υπήρξε και η σημαντική, για τα παιδιά, συμμετοχή της χορωδίας του Ωδείου Απόλλων στην πρώτη εκτέλεση της “Εποχής της Μελισσάνθης”, του Μάνου Χατζιδάκι, με τη Μαρία Φαραντούρη, στο πλαίσιο του “Μουσικού Αυγούστου 1980”».
Η πρώην υπουργός και βουλευτίς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Νάντια Βαλαβάνη, Ηρακλειώτισσα κι αυτή και μαθήτρια της Πρώτης Γυμνασίου, κατά το σχολικό έτος 1966-67, θυμάται, σ’ ένα κείμενό της, δημοσιευμένο στο σάιτ της τον Οκτώβριο του 2007 (nadiavalavani.gr), σχετικά με την Ρίκα Δεληγιαννάκη:
«Η Ρίκα είναι η νεαρή καθηγήτρια μουσικής του Α’ Γυμνάσιου Θηλέων, “η μουσικάνα” στην αργκώ του σχολείου κι η πιο αγαπημένη μας από τις καθηγήτριες της Α’ Τάξης, που σεβόμασταν κι εκτιμούσαμε.(...) Η Ρίκα είναι η δροσερή πνοή, το φως μέσα στη σκοτεινιά της πρώτης χρονιάς μας στο γυμνάσιο. Αντισυμβατική, θα φέρνει την ώρα της μουσικής στα τμήματά μας της Α’ Γυμνασίου –6 τμήματα από 60 μαθήτριες το καθένα, 360 συμμαθήτριες συνολικά– αυτό που σήμερα φαντάζει αυτονόητο, την τεχνολογία και την ίδια την απόλαυση της μουσικής: Ένα πικ-απ και δίσκους του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι. Αυτό που μ’ έκανε ν’ αγαπήσω τη Ρίκα, από την πρώτη στιγμή, δεν ήταν η μαγεία της μουσικής που ακούγαμε μέσα στην τάξη κι όσων μας εξηγούσε. Οι γονείς μου, στο μαγαζί τους ηλεκτρικών ειδών, πουλούσαν και δίσκους κι είχα μεγαλώσει με τ’ ακούσματα της μουσικής του Μίκη. Αυτό που με κέρδισε ήταν πριν απ’ όλα η προσπάθεια που κατέβαλλε η Ρίκα για να μυήσει στην απόλαυση της μουσικής μερικές εκατοντάδες χωριατόπαιδα.(...) Το Σεπτέμβρη του 1967, όταν επανήλθαμε στο σχολείο μαθήτριες πλέον της Β΄ Γυμνασίου, η Ρίκα έλειπε. Μάθαμε ότι είχε παραιτηθεί από το Δημόσιο και έκανε μαθήματα πιάνου στο Ωδείο. Οι ψίθυροι έλεγαν πως το είχε κάνει σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας, επειδή μετά την 21η Απριλίου η μουσική του Θεοδωράκη είχε απαγορευτεί κι αυτή δε μπορούσε να κάνει πια όπως ήθελε το μάθημά της – και πράγματι, μετά την 21η είχε σταματήσει να φέρνει πικ-απ και δίσκους στο σχολείο».
Για να συνεχίσει η Νάντια Βαλαβάνη:
Η συνέχεια εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου