Το ποίημα του Λεφτέρη Πούλιου «Αμέρικαν Μπαρ στην Αθήνα»
υπάρχει αναρτημένο σε μερικά blogs.
Θέλω να υπάρχει κι εδώ. Με μία διαφορά – που έχει τη σημασία της. Το ποίημα δεν
το κάνω copy-paste (θα μπορούσα). Το χτυπάω από την αρχή, τηρώντας τη
στιχουργική δομή τού ποιητή έτσι όπως εκείνη αποτυπώνεται στο βιβλίο Έξη ποιητές [Ανεξάρτητη Έκδοση, Αθήνα
1971]. Η δομή αυτή δεν έχει αναπαραχθεί σωστά στα διάφορα ιστολόγια, επειδή
κανείς δεν φαίνεται να το έχει αντιγράψει από το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά από…
τρέχα-γύρευε.
Στους Έξη ποιητές
αυτοανθολογούνται οι Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Τάσος Δενέγρης, Νανά Ησαΐα,
Δημήτρης Ποταμίτης, Λεφτέρης Πούλιος και Βασίλης Στεριάδης, έξι από τους
ποιητές δηλαδή που απετέλεσαν την περιώνυμη γενιά
του ’70. Αν σκεφθούμε πως η προηγούμενη ποιητική γενιά ήταν εκείνη του ’30, μάλλον θα πρέπει να κοντοφθάνει η
επόμενη, η γενιά του ’10· αν και δεν
βλέπω πολλούς στη στάση. Το λεωφορείο φεύγει άδειο από την αφετηρία, ενώ όσοι
ανεβαίνουν κατεβαίνουν πριν το τέρμα…
Το «Αμέρικαν μπαρ στην Αθήνα» το απαγγέλλει προσέτι ο
Λεωνίδας Χρηστάκης στο CD «Σχιζοφωνητικά», το οποίο μοιράστηκε με το τεύχος 2 του
περιοδικού Heteron 1/2 τον Οκτώβριο του
2006. Εσείς θα το διαβάσετε μόνοι σας. Όπως κι εγώ εξάλλου…
ΑΜΕΡΙΚΑΝ ΜΠΑΡ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Του Κίμον Φράιερ
Ανάμεσα στα περιπλανώμενα, βιαστικά, ηλίθια, πρόσωπα του δρόμου, σε είδα απόψε Κωστή Παλαμά.
ΑΜΕΡΙΚΑΝ ΜΠΑΡ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Του Κίμον Φράιερ
Ανάμεσα στα περιπλανώμενα, βιαστικά, ηλίθια, πρόσωπα του δρόμου, σε είδα απόψε Κωστή Παλαμά.
σεργιανίζοντας πάνω-κάτω στη μεθυσμένη μου απογοήτευση·
γυρεύοντας μια πόρνη ή ένα φίλο ή την ανάσταση.
Τι βιτρίνες και τι φεγγάρι! άνθρωποι λογής-λογής
βολτάρουν τη νύχτα· και σιδερένια σκυλιά που κορνάρουν·
γάτες στους σκουπιδοτενεκέδες και συ παραμυθά Βερν
τι γύρευες στην είσοδο της πολυκατοικίας;
Νοιώθω τις σκέψεις σου Κωστή Παλαμά· άμυαλε
γεροξεφαντωτή καθώς έμπαινες μέσα στο μπαρ
γλυκοκυττάζοντας τις πουτάνες. και πίνοντας ένα
διπλό ουίσκυ. Σ’ ακολούθησα μέσα από ομίχλες
από τσιγάρα και χάχανα λόγω των γυναικείων
μαλλιών μου. Κάθησα να με κεράσεις
πάνω στο σανιδένιο πάγκο. Δίπλα σε μια σειρά
καθισμένα αγάλματα.
– Είμαστε οι ζωντανότεροι τούτης της νύχτας –
Οι χαφιέδες μάς κοιτάζουν καχύποπτα και
τα φώτα σβύνουνε σε μια ώρα.
Ποιος θα μας κουβαλήσει στο σπίτι;
Κωστή Παλαμά, έρημε φωνακλά, άσωτη
κλήρα μου. Τι ρωμιοσύνη δασκάλευες με φωτιά
και βουή, ανεβασμένος στη κορφή της ελπίδας,
όταν ξαφνικά η νύχτα πετάχτηκε σα μαχαίρι
απ’ τη θήκη. Κι απόμεινες στη καρέκλα
παράλυτος με τ’ όραμα μιας αυγούλας
που άχνιζε.
Νοιώθω σκολιαρόπαιδο που τούλαχε στραβόξυλο
δάσκαλος. Καιρό λογάριαζα μαζί σου πώς
θα τα πάω. Φρικτό γερασμένο σκυλί πάμε
να ξεράσουμε τ’ αποψινό μας μεθύσι,
σ’ όλες τις πόρτες των κλειστών βιβλιοπωλείων.
Πάμε να κατουρήσουμε όλα τα αγάλματα
της Αθήνας· προσκυνώντας μονάχα
του Ρήγα. Και να χωρίσουμε ο καθένας στο
δρόμο του σα παππούς κι εγγονός που
βριστήκανε. Φυλάξου καλά απ’ τη τρέλλα
μου γέρο· όποτε μου τη δώσει θα
σε σκοτώσω.
http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/2007/12/blog-post_7511.html?m=1
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Πούλιος είναι απ' τους πιο αγαπημένους μου ποιητές.
Καλό βράδυ!
Με πρόλαβες Lapsus digiti! Χαλάλι σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Ο Πούλιος απευθύνεται στον Παλαμά και συγχρόνως κλείνει το μάτι στον Ginsberg που αρκετά χρόνια πριν συνομιλούσε με τον δικό του Παλαμά, τον Walt Whitman, στο παρακάτω ποίημα:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Supermarket in California
What thoughts I have of you tonight, Walt Whitman, for I walked down the
streets under the trees with a headache self-conscious looking at the full moon.
In my hungry fatigue, and shopping for images, I went into the neon fruit
supermarket, dreaming of your enumerations!
What peaches and what penumbras! Whole families shopping at night! Aisles
full of husbands! Wives in the avocados, babies in the tomatoes! --- and you,
Garcia Lorca, what were you doing down by the watermelons?
I saw you, Walt Whitman, childless, lonely old grubber, poking among the
meats in the refrigerator and eyeing the grocery boys.
I heard you asking questions of each: Who killed the pork chops? What price
bananas? Are you my Angel?
I wandered in and out of the brilliant stacks of cans following you, and
followed in my imagination by the store detective.
We strode down the open corridors together in our solitary fancy tasting
artichokes, possessing every frozen delicacy, and never passing the cashier.
Where are we going, Walt Whitman? The doors close in an hour. Which way does
your beard point tonight?
(I touch your book and dream of our odyssey in the supermarket and feel
absurd.)
Will we walk all night through solitary streets? The trees add shade to
shade, lights out in the houses, we'll both be lonely.
Will we stroll dreaming of the lost America of love past blue automobiles in
driveways, home to our silent cottage?
Ah, dear father, graybeard, lonely old courage-teacher, what America did you
have when Charon quit poling his ferry and you got out on a smoking bank and
stood watching the boat disappear on the black waters of Lethe? "
2. Απο τους έξη ποιητές σήμερα βρίσκονται εν ζωή μόνον οι δύο, η Αγγελάκη-Ρουκ και ο Πούλιος...
Χμμμ… Λες να τον γνώριζε ο Πούλιος τον Ginsberg το 1971; Πιθανώς. Πάντως, ελαχιστότατα ποιήματα του Αμερικανού είχαν μεταφραστεί έως τότε στην Ελλάδα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα ο Πούλιος είχε διαβάσει το ποίημα του Γκίνσμπεργκ. Είχε γίνει μάλιστα θέμα όταν κάποιοι το διεπίστωσαν αργοπορημένα, και απογοητεύτηκαν, βλέποντάς το όχι τόσο ως συνομιλία όσο ως... τέλος πάντων(δηλ. υπέφερε σχετικά η φήμη του). Τι συνομιλία, εξ άλλου, όταν το ελληνόφωνο κοινό όντως αγνοούσε τον Γκίνσμπεργκ, κι οι κριτικοί αρχικά το αντιμετώπισαν ως εντελώς πρωτότυπο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τι είχε μεταφραστεί τότε δεν σημαίνει κάτι--ο καθένας με τα όποια γλωσσικά του εργαλεία και τις αναφορές του όλο και κάτι έβρισκε, κι ο Γκίνσμπεργκ δεν ήταν άσχετος με την Ελλάδα. Εδώ η μοναδική συνεργασία του Σπύρου Μεϊμάρη στο "Πάλι" ήταν ένα μακροσκελές κείμενο των Μπρετόν/Ελυάρ (που μάλλον το ήξερε από την αγγλική εκδοχή του Τζον Άσμπερι), το οποίο μετέφρασε και δημοσίευσε αυτούσιο ως δικό του--κάτι που δεν έχει πάρει είδηση κανείς μέχρι σήμερα, κοντά 50 χρόνια αργότερα. Εκείνο βέβαια ήταν τόσο ξεδιάντροπο ξεσήκωμα που μπορεί και να το θεωρήσει κανείς ως κανονική φάρσα. Πάντως δεν αποκαλύφθηκε, ούτε όταν το γαλλικό κείμενο κάποτε μεταφράστηκε κανονικά (από τον Κουμανούδη). Του Γκίνσμπεργκ το ποίημα όμως κάποτε έγινε αρκετά γνωστό, και η ομοιότητα προσέχτηκε.
Ν. Σταμπάκης
Πριν αναδημοσιεύσω το ποίημα του Πούλιου από την ανθολογία του 1971 έριξα μια ματιά στα κιτάπια μου, και το βρήκα σε μια φωτοτυπία από ένα παλαιό Ιδεοδρόμιο, αλλά και στο βιβλίο του Μανώλη Νταλούκα «Ελληνικό Ροκ» [Άγκυρα, Αθήνα 2006]. Μάλιστα ο Νταλούκας γράφει για την επίδραση του Ginsberg. Δεν το έθιξα στην ανάρτηση (το θέμα Ginsberg), γιατί το ποίημα παρότι παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες με το “A Supermarket in California” δεν είναι ίδιο. Δεν αποτελεί μετάφραση, ούτε είναι κάπως αλλαγμένο, για να μη φαίνεται. Υπάρχει, βασικά, μία κοινή κεντρική ιδέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ εξακολουθώ, πάντως, να ερωτώ αν ο Πούλιος γνώριζε το ποίημα του Ginsberg το 1971. Εντάξει, μπορεί να το γνώριζε, μπορεί να είχε πέσει στα χέρια του το “Howl and Other Poems” (καθότι δεν γνωρίζω ελληνική μετάφραση τού ποιήματος από τα sixties). Απλώς λέω πως δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό…
Το άλλο θέμα που θίγετε δεν το γνωρίζω. Μ’ ενδιαφέρει όμως και θα το ψάξω…
Ν. Σταμπάκη, μήπως εννοείς το κείμενο «Η Πρώτη Κρίση», που υπάρχει στο 6o τεύχος του Πάλι (12/1966); Αν εννοείς αυτό, στο τέλος του κειμένου γράφει:
ΑπάντησηΔιαγραφή«ανακαλύφθηκε από τον Σπύρο Μεϊμάρη, μετάφραση από τα αγγλικά Νάνου Βαλαωρίτη-Σπύρου Μεϊμάρη».
Γιατί λες –αν λες γι’ αυτό– πως o Μεϊμάρης το δημοσίευσε ως δικό του;
Αυτό είναι. Πρόκειται για γνωστό κείμενο των Μπρετόν-Ελυάρ από την "Άμωμο σύλληψη". Τόσο στα περιεχόμενα όσο και στις σημειώσεις στο τέλος του τεύχους (όπου ο Μεϊμάρης αναφέρεται ως "νέος ποιητής" και οι αφορισμοί "του" στο συγκεκριμένο κείμενο συγκρίνονται με του Λίχτενμπεργκ)... και φυσικά στο ίδιο το κείμενο, όπου το όνομά του μπαίνει φαρδύ-πλατύ πάνω από τον τίτλο, εμφανίζεται ως δικό του. Το "ανακαλύφθηκε" μπαίνει όντως στο τέλος, και δεν είναι σαφές τι σημαίνει (φυλάει ίσως "νώτα", αλλά όχι και πολύ): αν δηλαδή το εννοεί μεταφορικά (π.χ. υπαγόρευση του ασυνειδήτου) ή κυριολεκτικά (που και πάλι όμως δεν μπορεί να ισχύει--ούτε δημώδες είναι ούτε ανυπόγραφο, άρα τι "ανακαλύφθηκε";).
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την υποψία ότι, επειδή αναφέρεται ότι είναι γραμμένο στα αγγλικά, ο Μεϊμάρης το βρήκε στη μετάφραση του Άσμπερι, που είχε βγει το '61 σε κάποιο περιοδικό. Κι επειδή είχε πρόσφατα πεθάνει ο Μπρετόν, μάλλον είναι συνειδητή φάρσα του Μεϊμάρη (δεν ξέρω αν ο Νάνος ήταν στο κόλπο). Πάντως μέχρι σήμερα θεωρείται δικό του κείμενο.
Τέλος πάντων. Το ανέφερα συνειρμικά, γιατί έχει ενδιαφέρον τι προσβάσεις είχαν οι νέοι συγγραφείς σε σπάνια και αμετάφραστα κείμενα και πώς τα χρησιμοποιούσαν.
Φώντα... τυχαία διάβασα αυτά που γράφεις για τον Πούλιο... αφού δεν το κατέχεις το άθλημα τι το παιδεύεις; ...άστο να παέι στο διάολο, ασχολήσου με τίποτα άλλο. Από τις πρώτες γραμμές καταλαβαίνει κανείς, ότι υπάρχει επηρεασμός από Ginsberg, κι εσύ ακόμα αναρωτιέσαι αν τον ήξερε; Δηλαδή ΤΟΣΟ άσχετος είσαι; Και πώς τότε επηρεάστηκε αν δεν τον ήξερε; Έγινε μεταβίβαση σκέψης στον ύπνο του; Ο Πούλιος, υπήρξε ένας κομμουνιστής, ο οποίος γύρω στα 1968, κάτω από την ισχυρή επιρροή των Beatles, Dylan, μπητ ποιητών (κυρίως του Ginsberg),άλλων καλλιτεχνών, αλλά και ιστορικών φαινομένων (Άνοιξη της Πράγας, Χιππισμός), απαρνήθηκε την κομμουνιστική ιδεολογία και προσχώρησε στην ψυχεδελική νεολαία. Αυτά είναι πράγματα γνωστά και από καιρό γραμμένα. Τώρα ξύπνησες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς τον τόν Μανώλη Νταλούκα, που μετά από δύο χρόνια έρχεται ορεξάτος για καυγά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι Μανώλη Νταλούκα πως καθόλου τυχαίως δεν διάβασες αυτά που γράφω για τον Πούλιο. Ξημεροβραδιάζεσαι στο δισκορυχείον, αφού διαβάζεις και σημειώνεις όσα σ’ ενδιαφέρουν και κάποια στιγμή όλο και κάτι θα χρησιμοποιήσεις ή θα διαστρεβλώσεις σε κάτι που θα γράψεις. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Τα υπόλοιπα στα λέω παρακάτω.
Ποιο άθλημα δεν κατέχω Μανώλη Νταλούκα; Του ονειροπαρμένου και του προχειρογράφου; Ναι, αυτά τα αθλήματα δεν τα κατέχω. Εγώ δεν γράφω για «ψυχεδελικές νεολαίες» (για να γελάει ο κόσμος), ούτε αναδημοσιεύω ποιήματα σε βιβλία δίχως να αναφέρω την πρωτότυπη πηγή (όπως κάνεις του λόγου σου).
Όταν εγώ αναδημοσίευσα το ποίημα του Πούλιου από το βιβλίο «Έξη ποιητές» (το οποίον, πιθανώς, να μην το έχεις δει ούτε στο όνειρό σου) είχα υπ’ όψιν μου αυτά τα περί Ginsberg (το γράφεις κι εσύ εξάλλου, όπως ανέφερα στα σχόλια), αλλά δεν με ενδιέφερε να τονίσω αυτή τη διάσταση. Και διότι δεν ήμουν 100% σίγουρος, αφού δεν έχω καμμία απόδειξη γι’ αυτό (έχω το δικαίωμα να διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις) και κυρίως –και πρόσεξέ το αυτό– διότι δεν με ενδιέφερε αγαπητέ Μανώλη Νταλούκα να μειώσω έναν ποιητή και κυρίως ένα ποίημα, που το θεωρώ ως ένα από τα σημαντικότερα των τελευταίων 40βάλε χρόνων. Υποθέτω ότι έχεις διαβάσει το «Ένα σουπερμάρκετ στην Καλιφόρνια»… Επειδή το έχω διαβάσει κι εγώ πέραν της κεντρικής ιδέας –όπως επίσης έγραψα– το ποίημα του Πούλιου δεν παρουσιάζει καμμία άλλη ομοιότητα με το ποίημα του Ginsberg. Γι’ αυτό κι εγώ προτιμώ να αμφιβάλλω για τον αν ο Πούλιος ήξερε τον Ginsberg το 1971 –δεν υποστηρίζω ότι δεν τον γνώριζε, λέω πως δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό– επειδή δεν μου αρέσει, ανάμεσα σε άλλα, κι εκείνο που έγραψε ο Ν. Σταμπάκης πιο πάνω, πως κάποιοι απογοητεύτηκαν δηλαδή (ποιοι ήταν αυτοί άραγε;), όταν διαπίστωσαν την «συνομιλία» των δύο ποιητών ή την «αντιγραφή». Λέω λοιπόν πως δεν υφίσταται κανένας απολύτως λόγος για «απογοητεύσεις», και τούτο επειδή το «Αμέρικαν μπαρ στην Αθήνα» είναι ένα μεγάλο, όσο και πρωτότυπο ελληνικό ποίημα.
Κι επειδή μπορεί να έχει καρφωθεί στο μυαλό σου –μπορεί λέω– πως το «Αμέρικαν μπαρ στην Αθήνα» το έμαθα από εσένα, σου λέω πως το πρωτοδιάβασα στο Ιδεοδρόμιο στις αρχές των 00s και πως το άκουσα από τον Χρηστάκη να το απαγγέλει πριν αγοράσω το βιβλίο σου, το οποίον αγόρασα το 2008. Δεν μπορώ να στο αποδείξω αυτό – άμα θέλεις το πιστεύεις. Και επειδή είμαι ειλικρινής κι επειδή θα μπορούσα να σου πω πως το βιβλίο «Έξη ποιητές» το έχω στο βιβλιοθήκη μου 25 χρόνια, σου λέω πως το έχω μόλις 2 (αφού το βρήκα πρόπερσι στο Μοναστηράκι).
Μανώλη Νταλούκα, μην παριστάνεις τον έξυπνο. Σε παρακαλώ. Αλλά αν, πάλι, θεωρείς τον εαυτό σου έξυπνο, ok, καλά κάνεις. Άσε όμως να στο πει και κανένας άλλος.
Αγαπητέ Φώντα, πρώτα-πρώτα, για να σου φύγει κάθε αμφιβολία, σε διαβεβαιώνω, ότι σε συζήτηση που είχα με τον Πούλιο, πριν δέκα χρόνια, παραδέχτηκε ότι η έμπνευσή του για να γράψει το «Αμέρικαν Μπαρ», ήταν κυρίως το γνωστό ποίημα του Ginsberg, «A Supermarket in California».
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, δεν χρειαζόταν η ομολογία του, αλλά πάντως εγώ ο «προχειρογράφος», επειδή ήθελα να έχω και τη δική του σκέψη, πήγα τον βρήκα και τον ρώτησα, αρκετά χρόνια πριν γράψω ότι «στο ποίημα αυτό υπάρχει ο επηρεασμός του Ginsberg».
Δεύτερον, γράφεις πως δεν ήθελες να αναφέρεις τον επηρεασμό, για να μην μειώσεις το ποίημα. Αλλά, το ποίημα δεν μειώνεται, αν έχει επηρεασμό. Στην ιστορία της Τέχνης, είναι συχνά φαινόμενα, τέτοιοι «επηρεασμοί». Αποτελούν συνειδητές αναφορές του καλλιτέχνη, σε προηγούμενο έργο κάποιου άλλου. Στα Πανεπιστήμια, σε όσους σπουδάζουν Ιστορία Τέχνης, σαν γνωστότερο παράδειγμα «αναφοράς προηγούμενου», δίδεται ο πίνακας του Μανέ «Γεύμα στο Γρασίδι», ο οποίος είναι μια συνειδητή αναφορά σε προηγούμενα κλασικά έργα.
Δεν πρόκειται για αντιγραφές, αλλά για νέες καλλιτεχνικές πράξεις.
Εν κατακλείδι, στο «Αμέρικαν Μπαρ». ο Πούλιος, δεν προτείνει μόνο τη σχέση του με τον Παλαμά, αλλά και την σχέση του με την Ιστορία της «ροκ» Τέχνης, δηλαδή την σχέση του με τον Ginsberg. Ανοιχτά και φανερά, τιμά τον Ginsberg, αλλά και σε προτρέπει να συγκρίνεις τα δύο ποιήματα, ήτοι την σχέση που είχε ο Ginsberg με τον Whitman και την σχέση που έχει αυτός με τον Παλαμά.
Κοίταξε να δεις Μανώλη. Εγώ έκανα αυτή την ανάρτηση, επειδή από άλλη πηγή διάβασα το όνομα του Πούλιου και θυμήθηκα το «Αμέρικαν μπαρ στην Αθήνα». Θέλησα τότε να το αναδημοσιεύσω και στο Δισκορυχείον – όπως έχω αναδημοσιεύσει και άλλα ποιήματα, όπως το ίδιο θα πράξω και στο μέλλον. Δεν κάθισα να το παίξω κριτικός ποίησης και λογοτεχνίας, αρχίζοντας να αναλύω το ποίημα και να λέω εκείνο ή το άλλο. Δεν μέμφομαι, εννοείται, όσους το κάνουν (επιτυχώς ή όχι). Απλώς εμένα δεν ήταν αυτός ο στόχος μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν, όπως λες, είχες μιλήσει με τον Πούλιο προ δεκαετίας και σου είχε πει, όσα λες ότι σου είπε, γιατί δεν τα ανέφερες στο βιβλίο σου; Δεν μπορώ να καταλάβω, πραγματικά, τον τρόπο που αξιολογείς τα ντοκουμέντα. Κάθεσαι και γράφεις διάφορα (εννοώ για το ποίημα) και δεν παραθέτεις τα λόγια του ιδίου του ποιητή, που έχουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Να μας πει ο ίδιος δηλαδή ποιοι τον επηρέασαν, ή τι εννοούσε μ’ εκείνο ή το άλλο. Να μας πει ο ίδιος για τις «κομμουνιστικές ιδεολογίες» και την «ψυχεδελική νεολαία»…
Και κάτι ακόμη.
Επιλέγω να βλέπω τον Πούλιο ως αυτό που είναι –δεν μ’ ενδιαφέρει και τόσο να τον συνδέσω με τις «ψυχεδέλειες», ούτε με το ροκ–, ως έναν ποιητή της λεγόμενης «γενιάς του ’70» (κάτι το οποίον ούτε καν το θίγεις στο βιβλίο σου). Δεν αντιμετωπίζεις τον Πούλιο δηλαδή εν σχέσει με τους υπόλοιπους ποιητές της εποχής του (που για εμένα έχει το πιο μεγάλο ενδιαφέρον), αλλά εν σχέσει με τη δική σου «ψυχεδελική νεολαία» (την οποία μόνον εσύ κατανοείς).
Αν ρίξεις μια ματιά στο βιβλίο «Γενιά του ’70/ Εργοβιογραφία των ποιητών/ Βασική κριτικογραφία/ Αποσπάσματα από κριτικές/ Ανθολόγηση ποιημάτων» [Όμβρος, Αθήνα 2001] θα διαβάσεις κριτικές για τον Πούλιο σοβαρών μελετητών (Τάκης Σινόπουλος, Γ.Π. Σαββίδης, Αλέξης Ζήρας, Δημοσθένης Κούρτοβικ κ.ά.), όχι… ψυχεδελογράφων. Κανείς τους δεν μιλάει για «ψυχεδελικές νεολαίες» και άλλα τέτοια ακατανόητα.
Αφήνω δε, Μανώλη, το γεγονός πως εμφανίζεις την «κομμουνιστική ιδεολογία» στον αντίποδα της «ψυχεδελικής νεολαίας» σου. Λες και απαγορευόταν δια ροπάλου ν’ άκουγε κάποιος Jefferson Airplane και να ήταν και κομμουνιστής. Που τα βρίσκεις όλα αυτά, θα ήθελα να το ήξερα…
Απλή διευκρινιστική παρέμβαση, επειδή είδα ότι αναφέρθηκε το όνομά μου: το μόνο που είπα ήταν ότι, ακριβώς επειδή δεν ήταν γνωστός ο Γκίνσμπεργκ, το ποίημα είχε αρχικά ιδωθεί ως εντελώς πρωτότυπο και όντως κάποιοι (π.χ. κριτικοί παλαιοτέρων γενεών, που δεν γνώριζαν τον Γκίνσμπεργκ) απογοητεύτηκαν, επειδή πολύ απλά δεν το είχαν καταλάβει εξ αρχής ως συνομιλία. Αποσύρω τον όρο αν κρίνεται προβληματικός ή προσβλητικός για τον Πούλιο. Το ότι συζητήθηκε πάντως είναι γεγονός, και ότι όντως συνομιλεί με τον Γκίνσμπεργκ δεν υπάρχει λόγος να μην το λέμε. Ο Πούλιος έφτιαξε κάτι δικό του, με βάση ένα πρωτογενές υλικό, όπως κάνει όλος ο κόσμος από την εποχή του Ομήρου (φυσικά υπάρχουν και απλοί αντιγραφείς, αλλά αυτό είναι κάτι που αναλύεται και αποτιμάται), απλώς όσοι δεν το κατάλαβαν με την πρώτη αιφνιδιάστηκαν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε πρόσβαση στα (όντως αμετάφραστα τότε) κείμενα του Γκίνσμπεργκ, και σε αυτό απάντησα. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝ.Σ.
Φώντα, ανέβασα μόλις ένα απόσπασμα της συζήτησης που είχα με τον Πούλιο πριν δέκα χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://soundcloud.com/manolis-daloukas/48-1
Όπως ακούς μόλις μου διαβάζει το ποίημα, παρατηρώ ότι έχει επηρεασμό από Ginsberg και αμέσως το παραδέχεται. Για τις "ψυχεδελογραφίες" λες ως συνήθως ανοησίες. Όπως έχουμε πανκ, New Wave, hip-hop, έτσι είχαμε και τους "ψυχεδελικούς" στην Ελλάδα, ήτοι τα περίφημα "φρικιά" που εμφορούντο από το "Καλοκαίρι της Αγάπης" στην Εποχή της Δικτατορίας. Ένας από αυτούς, ήταν και ο Πούλιος. Αλλά τι συζητάω μαζί σου τώρα.. Όταν βρω χρόνο, ίσως σε άλλο χώρο, παρουσιάσω ολόκληρη την συνέντευξη του Πούλιου για να δεις τι σήμαινε γι αυτόν η ψυχεδέλεια και από που επηρεάστηκε και τι γινόταν στην σκέψη του. Δεν υποχρεώνομαι όταν κάνω μια έρευνα να δημοσιεύω όλα τα στοιχεία... δημοσιεύω τα πορίσματα. Οι κριτικοί που αναφέρεις και χαρακτηρίζεις "σοβαρούς" ούτε που κατάλαβαν ποτέ οι Πούλιοι τι σημαίνουν...
Άκουσα το κλιπάκι. Ευχαριστώ. Ο Πούλιος λέει ότι γνώριζε τον Ginsberg και το «Ένα σουπερμάρκετ στην Καλιφόρνια» και πως τον επηρέασε να κάνει το δικό του – το οποίο (το ξαναλέω), αν εξαιρέσεις την κεντρική ιδέα, δεν έχει καμμία σχέση με το ποίημα του Αμερικανού. Ωραίααα. Το ζήτημα είναι που είναι το θέμα μας. Γιατί το έχουμε χάσει νομίζω. Έπρεπε να αναφέρω στην ανάρτηση πως ο Πούλιος ήταν επηρεασμένος από το Gnsberg; Δεν το θεώρησα σκόπιμο. Βεβαιώθηκα πως ο Πούλιος γνώριζε την περίπτωση του Ginsberg; Βεβαιώθηκα. Αν ήμουν σίγουρος λοιπόν πως ο Πούλιος ήταν επηρεασμένος από τον Αμερικανό θα το ανέφερα στην ανάρτηση; Πιθανώς ναι, πιθανώς και όχι. Όπως ίσως δεν θα ανέφερα πως ο Χατζιδάκις ήταν επηρεασμένος από τον Mozart, όταν έγραφε το «Ήλιε μου ήλιε μου βασιλιά μου». Νομίζω πως θα τον μείωνα, χωρίς σοβαρό λόγο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τα υπόλοιπα Μανώλη τα είπαμε και πριν 2-2 ½ χρόνια. Ποιες ψυχεδέλειες και τρίχες κατσαρές; Όσον αφορά στη μουσική τα σοβαρά ελληνικά ψυχεδελικά ηχοχρώματα της εποχής μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού (για να μην πω του μισού χεριού). Εκείνο που εσύ ονομάζεις «ψυχεδελική νεολαία» (γιατί δεν το ονομάζει κανένας άλλος έτσι) ήταν τα γνωστά χουντοπαλίκαρα, αυτά που πρωταγωνιστούν στις ελληνικές ταινίες και τα σφαλιάρωνε ο Κωνσταντάρας.
Επαίρεσαι όταν λες «παρατηρώ ότι έχει επηρεασμό από Ginsberg και αμέσως το παραδέχεται». Σιγά τα ωά. Δεν είσαι ο πρώτος που το εντόπισε και το ξέρεις αυτό καλύτερα από εμένα… Κι εν πάση περιπτώσει λογικό ήταν να τον ρωτήσεις πέντε πράγματα –αφού είχες μπροστά σου τον Πούλιο και σου διάβασε το ποίημα. Βγάλε λοιπόν την συνέντευξη στον αέρα ή δημοσίευσέ την στο δίκτυο ή σε βιβλίο –μη μας ταλαιπωρείς– ώστε να συζητήσουμε και επί των υπολοίπων… ψυχεδελικών θεμάτων.
Πάντως εμένα μου φαίνεται out εκείνο που λες (ως απορία): «Γιατί ο Παλαμάς; Eίναι άλλο μήκος κύματος». Ποιον θα σκότωνε o Πούλιος ρε Μανώλη (στο ποίημα εννοώ); Την Τζένη Μαστοράκη ή τον Δημήτρη Ιατρόπουλο; (Δεν αναφέρομαι μειωτικώς στους δύο ποιητές – αντιλαμβάνεστε με ποιον τρόπο το λέω… ως ποιητές της γενιάς του Πούλιου, με τους οποίους ποτέ δεν θα βρισκόταν σε αντιπαράθεση μέσα στο έργο του).
Μην υποτιμάς τους λογοτεχνικούς κριτικούς Μανώλη, σε παρακαλώ. Εκείνοι τουλάχιστον έχουν διαβάσει λογοτεχνία.
MANWOLF LOUIE
ΑπάντησηΔιαγραφή(Α μέρος)
Για την ιστορία – και για να δούμε ποια πράγματα είναι “γνωστά” σε ορισμένους, από πόσο “καιρό γραμμένα”, αλλά και πού είχαν γραφτεί – ένα μικρό κείμενο σχετικό με τον Λεφτέρη Πούλιο, όπως είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό “ΜΟΥΣΙΚΗ”, τ. 74, Γενάρης 1984, σελ. 52 (οι σημειώσεις που ακολουθούν γράφτηκαν σήμερα).
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ (1)
Βιβλία Ελλήνων συγγραφέων υπάρχουν ελάχιστα στη βιβλιοθήκη μου (2). Δύο απ’ αυτά είναι συλλογές ποιημάτων που έχει γράψει ο Λευτέρης Πούλιος, ένας ποιητής που σήμερα πρέπει να’ ναι γύρω στα σαράντα και ανήκει – σύμφωνα με τους κριτικούς – στη γενιά των ποιητών της «Αμφισβήτησης» (3). Τον είχα σχεδόν ξεχάσει, ώσπου ένα μεσημέρι άκουσα στο ράδιο ότι το ίδιο απόγευμα θα τον παρουσίαζε η τηλεόραση.
Τον Λ. Πούλιο τον είχα μάθει από το περιοδικό “Κούρος”, που τον Ιούνη του 1971 (4) είχε δημοσιεύσει δυο ποιήματά του που μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση κι ένα κείμενο του Κίμωνα Φράιερ για τον ποιητή, που μεταξύ άλλων έλεγε:
«Ο Λευτέρης Πούλιος είναι ο πιο άγριος, ο πιο στρατευμένος απ’ όλους τους ποιητές (…) Ο ποιητής ένα γλυκό παιδί των Λουλουδιών της εποχής μας με μακριά μαλλιά, ονειρεύεται λουλούδια να φυτρώνουν από τις κάννες των όπλων που χάσκουν σαν αδηφάγες τρύπες (…) θέλει ν’ ανοίξει τα κλειστά βιβλιοπωλεία όλου του κόσμου και να μοιράσει όλο το περιεχόμενό τους στον κόσμο, να πουλήσει τα ποιήματα του στους δρόμους (…) Θέλει ν’ ανέβει στη σκηνή του Γούντστοκ, μαζί με τον Μπομπ Ντύλαν [!!!] (5) και την Μπαέζ. (…) Τα ποιήματά του είναι λουλούδια που ομορφαίνουν όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα γιατί ρίζωσαν και φυτρώνουν στην κοπριά του σύμπαντος.»
Τα δυο ποιήματα που δημοσιεύονταν ήταν το “Αμέρικαν Μπαρ στην Αθήνα” και το “Τραγούδι”:
(...)
τρυπούν το ταβάνι και πέφτουν μ’ αλεξίπτωτα
ο Ροβεσπιέρος, ο Μαρά, ο Στάλιν (6), ο Τσέ..
υπογράφουν τη διακήρυξή τους στο λαό
πνίγοντας τους συντρόφους του κόμματος
που αποκοιμήθηκαν καπνίζοντας
(...)
Μερικά χρόνια αργότερα, στο περιοδικό “Σήμα”, το μάτι μου πήρε κάτι ποιήματα που είχε γράψει ο Λ. Πούλιος για τον Bob Dylan (είχα παραθέσει αποσπάσματά τους στο τεύχος 25 της “Μουσικής”, στο άρθρο για το Slow Train Coming) (7). Τότε ήταν που αγόρασα και τα βιβλία του (8). Κι όταν μετά διάβασα το “Ένα Σουπερμάρκετ στην Καλιφόρνια” ξαναθυμήθηκα το “Αμέρικαν Μπαρ στην Αθήνα”:
Τι σκέψεις να κάνω για σένα Ουώλτ Ουίτμαν
περπατώντας στα σοκάκια κάτω απ’ τα δέντρα μ’ ένα
πονοκέφαλο αμήχανος κοιτάζοντας τ’ ολόγιομο φεγγάρι.
Στ’ αγριεμένο μου μπαϊλντίσμα και ψάχνοντας για
εικόνες, μπήκα στο σουπερμάρκετ (...)
Τι γιαρμάδες και τι παρασκιές! (...) μωρά στις ντομάτες! – κι εσύ , Γκαρθία Λόρκα, τι γύρευες εκεί κάτω στα καρπούζια;
Σε είδα Ουώλτ Ουίτμαν, άκληρε, παντέρημε γεροφαγά, να ψαχουλεύεις τα κρέατα στο ψυγείο μπανίζοντας τα μπακαλόπαιδα.
(Allen Ginsberg, “Ένα Σουπερμάρκετ στην Καλιφόρνια”, μτφ. Άρη Μπερλή) (9)
Ανάμεσα στα περιπλανώμενα, βιαστικά, ηλίθια, πρόσωπα
του δρόμου, σε είδα απόψε Κωστή Παλαμά
σεργιανίζοντας πάνω-κάτω στη μεθυσμένη μου απογοήτευση
γυρεύοντας μια πόρνη ή ένα φίλο ή την ανάσταση.
Τι βιτρίνες και τι φεγγάρι! (...)
γάτες στους σκουπιδοτενεκέδες κι εσύ παραμυθά Βερν
τι γύρευες στην είσοδο της πολυκατοικίας;
Νιώθω τις σκέψεις σου Κωστή Παλαμά. άμυαλε
γεροξεφαντωτή καθώς έμπαινες μέσα στο μπαρ
γλυκοκοιτάζοντας τις πουτάνες
(Λευτέρης Πούλιος, “Αμέρικαν Μπαρ στην Αθήνα”)
(Β μέρος)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη νομίζετε πως παράθεσα αυτά τα δυο αποσπάσματα για να δείξω ότι ο Πούλιος είναι αντιγραφέας. Την επιρροή δείχνω (10). Άλλωστε το “Αμέρικαν Μπαρ...” μου λέει περισσότερα απ’ ό,τι το “Σουπερμάρκετ...”. Κι αυτό που μ’ αρέσει πιο πολύ, είναι ότι ο Πούλιος δεν κολλάει στην παράδοση όπως ο Ginsberg:
Θα σουλατσάρουμε κάνοντας όνειρα για την χαμένη Αμερική της αγάπης, προσπερνώντας γαλάζιες λιμουζίνες στις δημοσιές, τραβώντας για το έρημο κονάκι μας;
(A. G. “Ένα Σουπερμάρκετ...”)
(Θυμόσαστε τι έγραφε ο Mario Maffi στο βιβλίο του “Underground” για την επιστροφή του Αμερικάνικου Ονείρου;)
Ο Πούλιος αγαπάει τον Παλαμά όσο κι ο Ginsberg τον Walt Whitman, αλλά δεν ζητάει επιστροφή στο παρελθόν, δεν αναπολεί τον “παλιό καλό καιρό”. Τραβάει μπροστά:
(...) Και να χωρίσουμε ο καθένας
στο δρόμο του σα παππούς κι εγγονός που
βριστήκανε. Φυλάξου καλά απ’ την τρέλλα
μου γέρο. όποτε μου τη δώσει θα σε σκοτώσω.
(Λ. Π. “Αμέρικαν Μπαρ...”)
Τα βιβλία του Λευτέρη Πούλιου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Κέδρος”. Διαβάστε τα και γνωρίστε έναν σημαντικό Έλληνα ποιητή.
Κ. Α.
Σημειώσεις που γράφτηκαν σήμερα
(1) Λευτέρης με “υ” αντί “φ”, είτε από αβλεψία, είτε ηθελημένα από τσαμπουκά (δηλαδή, τι θες να μας πεις με το “φ”;). Την πρώτη φορά όμως (Δεκέμβριος 1979), τον είχα γράψει με “φ”. Άλλωστε, στην ποιητική συλλογή που κυκλοφόρησε το 1982, “Τα Ποιήματα του Λευτέρη Πούλιου – Επιλογή 1969-1978”, το όνομα ήταν γραμμένο με “υ”.
(2) Αυτό ίσχυε για το 1984, όταν γράφτηκε αυτό το κομμάτι, αλλά όχι και σήμερα.
(3) της «Αμφισβήτησης», όπως λεγόταν επί χούντας, και όχι της «Γενιάς του ’70» όπως έχει επικρατήσει εδώ και χρόνια (δηλαδή τουρλουμπούκι που περιλαμβάνει ένα σωρό άσχετους με την περίοδο της λεγόμενης «Αμφισβήτησης»).
(4) Η Ελλάς περιστιχίζων υπό οπλαρχιγών http://www.spanosrarebooks.gr/auctions/product_info.php?manufacturers_id=397&products_id=398
(5) Τα !!! που υπήρχαν στο κείμενο, όπως είχε δημοσιευτεί το 1984, σήμαιναν έκπληξη (επειδή, ως γνωστόν, ο Ντύλαν δεν είχε εμφανιστεί στη σκηνή του φεστιβάλ Γούντστοκ), ή “δε μας χέζεις ρε Kimon Friar που έμαθες και το Γούντστοκ;”
Το κείμενο του μακαρίτη (εδώ και 19 χρόνια) Friar στον “Κούρο”, προερχόταν από τον πρόλογο που είχε γράψει στο βιβλίο “Έξη Ποιητές” (εκδ. ιδιωτική, Μάρτιος 1971). Σ’ αυτόν (αν δεν το προσέξατε) ήταν αφιερωμένο το “Αμέρικαν Μπαρ ...”
Πρόσφατα βρήκα ένα βιβλίο του Κώστα Μανουσάκη με ιδιόχειρη αφιέρωση στον Κimon Friar “με πολλή εκτίμηση”, που είναι άκοπο και κατά περίεργο τρόπο είχε καταλήξει στη βιβλιοθήκη του Τριαντάφυλλου Πίττα, ο οποίος αναρωτιέμαι αν πέθανε, αφού τα βιβλία του σκάσανε στο Μοναστηράκι. Μάλλον κι ο Πίττας, από το Μοναστηράκι θα το είχε πάρει, όταν είχε πεθάνει ο Friar.
Τελικά, όλος ο κόσμος πήρε από τη βιβλιοθήκη του Τριαντάφυλλου Πίττα Manwolf Louie. Εγώ πήρα σήμερα… τελευταίος και καταϊδρωμένος. Ήταν στην Ερμού, το πρωί, ένα Datsun γεμάτο με βιβλία (στην καρότσα, στον ουρανό, στο παρμπρίζ, παντού). Ο τύπος μού είπε πως δεν πέθανε ο Πίττας (όταν ήρθα στο σπίτι είδα στο δίκτυο πως πέθανε το 1999 σε ηλικία 87 ετών), αλλά ένα κοντινό του πρόσωπο, που διατηρούσε εκτός από τη μνήμη και τη βιβλιοθήκη του. Προφανώς οι κληρονόμοι ήταν εκείνοι που απαλλάχτηκαν από το βάρος… και το φορτωθήκαμε εμείς.
Διαγραφή(Γ μέρος)
ΑπάντησηΔιαγραφή(6) Φαίνεται ότι από κομμουνιστής... του γλυκού νερού, ο Πούλιος, έγινε μετά σταλινικός και ήδη από το 1969, στην πρώτη του ποιητική συλλογή, ξεφτίλιζε τον Bob Dylan.
(7) Περιοδικό “ΜΟΥΣΙΚΗ”, τ. 25, Δεκέμβριος 1979, “Ο Dylan Άγιασε, ή Only a Pawn in Their Game”, τα αποσπάσματα:
Ο τραγουδιστής Ντύλαν που είχε μια κιθάρα και μια καλύβα
στον Αμαζόνιο έφτυνε στο ποτάμι ακολουθώντας δικό του νόμο
για να χωθεί στα γρανάζια της μηχανής
απ’ την καλύβα και το ποτάμι
άνοιξε
μία
τρύπα και βούλιαξε μαζί με την κιθάρα
στον Αμαζόνιο ουρλιάζοντας ένα σκοπό αψηφώντας
στα φρεναρίσματα της μηχανής στην αγκαλιά
της πόρνης εκμετάλλευσης
κατέληξε
νικημένος
πια.
(...)
ο Ντύλαν μπροστά στο χωνί μασούσε χαλίκια
σαν υποταχτικό σκυλί.
(Λεφτέρης Πούλιος, “Άσμα”)
(...)
πήρα τη θέση μου ανάμεσα σ’ ένα πλήθος που χαχανίζει
δε σας ανήκω δίνω μια βουτιά και βολεύομαι
ανάμεσα στους προφήτες της βίβλου
κι αν θέλετε κάτι ακόμα σας βεβαιώνω
πως είμαι ένας βλάκας μέσα στο σκοτάδι
που σούρνει τ’ αργά του μάτια από ώριμο γυαλί
αργά πάνω στα πράγματα
και δεν πολύ σκοτίζομαι να εκφράσω
τις αμφισβητήσεις μου γιαυτά.
(Λεφτέρης Πούλιος, “Μπομπ Ντύλαν”)
(8) Εννοώ τις ποιητικές συλλογές που κυκλοφορούσαν το 1977: “Ποίηση 1,2”
(1975) και “Ο Γυμνός Ομιλητής” (1977).
(9) Από το βιβλίο “Άλλεν Γκίνσμπεργκ”, εκδ. Άκμων, άνοιξη 1978, σελ 37.
(10) Ο στίχος “Νιώθω σκολιαρόπαιδο που τούλαχε στραβόξυλο δάσκαλος”
παραπέμπει στο “Έρχομαι τώρα κοντά σου σαν ένα παιδί που μεγάλωσε κι έτυχε νά’ χει στενοκέφαλο πατέρα” από το ποίημα “Μια Συμφωνία” του Ezra Pound, που αναφέρεται κι αυτό στον Walt Whitman (μτφ. Τάσος Κόρφης, 1977). Εδώ το πρωτότυπο: http://www.poemhunter.com/poem/a-pact/
Αν ενδιαφέρεται κανείς για το χοντρό (506 σελίδες), σκληρόδετο βιβλίο “Γενιά του ’70”, όπου περιλαμβάνεται και ο Λ. Πούλιος (βλέπε εδώ: http://www.politeianet.gr/index.php?page=shop.product_details&product_id=127171&option=com_virtuemart&Itemid=89&keyword=%CE%93%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%91+%CE%A4%CE%9F%CE%A5+%5C%5C%5C%2770&lang=el αν εμφανιστεί μόνο το εξώφυλλο, κάνετε refresh στη σελίδα, μέχρι να βγουν η Παρουσίαση, τα Περιεχόμενα και οι λοιπές πληροφορίες), υπάρχουν τρία μόλις αντίτυπα προς 20,00 ευρώ το καθένα, ενώ η τιμή του ήταν 30,00 όταν κυκλοφόρησε το 2001.
Το βιβλίο είναι εξαντλημένο και ο εκδοτικός οίκος Όμβρος έχει κλείσει.
Και τεύχη του περιοδικού “ΜΟΥΣΙΚΗ” υπάρχουν, όπως αυτό με το άρθρο για τον Bob Dylan.
Αφήστε e-mail για επικοινωνία.
Ευχαριστώ για τις πληροφορίες Manwolf Louie… Το συγκεκριμένο τεύχος της Μουσικής δεν το έχω, όπως δεν έχω και διάφορα άλλα. Κάποια τα είχα και όταν μετακόμισα τα πέταξα, κάποια δεν τα είχα ποτέ. Κάνε κάτι να τα βρούμε…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εξαιρέσεις την μπαρούφα Dylan-Woodstock ο Friar καλά τα λέει, γενικώς, για τον Πούλιο. Το γράφω επειδή τώρα ξαναδιάβασα τον πρόλογο στους «Έξη ποιητές».
Τον Λεφτέρη Πούλιο τον έγραψα με «φ», επειδή έτσι είναι γραμμένος στο βιβλίο. Θέλω να τηρώ τον τρόπο με τον οποίον ο καθείς θέλει να γράφεται. Βεβαίως, μετά, γραφόταν «Λευτέρης»… Το ζήτημα είναι αν το «φ» ήταν επιλογή του Πούλιου (οπότε σεβαστή) ή «τσαμπουκάς» της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, που μετέφρασε το κείμενο του Friar στη γλώσσα μας…
Καποιοι αλλοι ποιητες της αμφισβητησης?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ.Κ.
Δεν ξέρω. Εμένα αυτό το «ποιητές της αμφισβήτησης» μού φαίνεται κάπως ακατάστατο. Προσωπικώς, προτιμώ το «Γενιά του ’70» και ας ακούγεται ως «τουρλουμπούκι» (όπως λέει και ο Manwolf Louie). Είναι πιο ακίνδυνο. Εξάλλου (άσχετο), ποιητές που δεν «αμφισβήτησαν» μπορεί να είναι σημαντικότεροι από άλλους που «αμφισβήτησαν». Επίσης, δεν ξέρω αν στους λεγόμενους «ποιητές της αμφισβήτησης» περιλαμβάνονται και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Αναγνωστάκης, Λειβαδίτης, Αλεξάνδρου, Κατσαρός κ.ά. – ξέρω, δεν περιλαμβάνονται. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν πως χωρίς αυτούς οι «ποιητές της αμφισβήτησης» είναι λειψοί, για να μην πω κάτι ακόμη χειρότερο. Εν πάση περιπτώσει αυτοί οι διαχωρισμοί δεν έχουν ουσιαστική σημασία. Γκρουπάρονται ποιητές, όπως γκρουπάρονται και συγκροτήματα, προκειμένου να βγουν κάποια ευρύτερα συμπεράσματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν διάφορα σχετικά sites στο δίκτυο… Ρίξε μια ματιά εδώ, στο κεφάλαιο «Ποιητές της δεκαετίας του ’70»…
http://www.vlioras.gr/Philologia/Literature/Sxolika/LykeiouC/GLyceiouGenikisVivlio.htm
Ρε τι μαθαίνουν στα σχολεία! – τώρα πρόσεξα πως το παραπάνω link είναι από σχολικό βιβλίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμάς μας είχαν πρήξει με τον Ιωάννη Πολέμη και τον Στέλιο Σπεράντζα…
Παρ’ όλα αυτά εκεί… Οι νέοι μας εξακολουθούν να μελοποιούν Καρυωτάκη και Καβάφη…
>Παρ’ όλα αυτά εκεί… Οι νέοι μας εξακολουθούν >να μελοποιούν Καρυωτάκη και Καβάφη…
ΑπάντησηΔιαγραφή...και να χιπστερίζουν ακούγοντας Χατζιδάκη.
Οι Τρίτες Τάξεις Γενικού Λυκείου που διδάσκονται το βιβλίο «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Γ τεύχος» χέστηκαν, μετά συγχωρήσεως (μην πούμε για τις εξαιρέσεις), για την ποιητική «γενιά του ’70»… Καμμιά καλή ιδέα για τζιβάνα έχεις να τους δώσεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη μου μιλάς για… νέους και Χατζιδάκι παθαίνω αναφυλαξία…
Πρώτα θέλω να σας δώσω το λινκ για να ακούσετε ένα απόσπασμα από συζήτση που είχα με τον Πούλιο, πριν δέκα χρόνια
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://freedomgreece.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html
Διάβασα αυτά που έγραψε ο Κώστας Αρβανίτης. Διακρίνω ένα οξύμωρο. Από τη μια, πράγματι ο Αρβανίτης θεωρούσε τον Πούλιο "έναν σημαντικό έλληνα ποιητή". Από την άλλη, όμως, στην αποτίμηση που κάνει για το ελληνικό ροκ στην εποχή της δικτατορίας, δεν τον αναφέρει. Γιατί άραγε; Είναι απλό. Ο Αρβανίτης ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να κατανοήσει τι ακριβώς είναι ροκ. Στο μυαλό του, υπάρχει η εντύπωση πως ροκ είναι μόνο τα μουσικά συγκροτήματα. Και με αυτή την εντύπωση, επιχειρεί να αξιολογήσει το ροκ στην δικτατορία. Αλλά το ροκ, δεν είναι μία απογραφή μουσικών συγκροτημάτων, είναι ένα σύνολο νεανικών μορφών έκφρασης, και συνεπώς και η ποίηση και ο κινηματογράφος και το θέατρο κλπ... Ακόμη και οι μορφές αντίστασης, διαμαρτυρίας, εξέγερσης, όταν είναι αθυόρμητες και μη καθοδηγούμενες από κόμμα, είναι ροκ. Έρχομαι τώρα στα αναπόφευκτα ερωτήματα. Είναι ή δεν είναι ροκ ο Πούλιος; Και αν είναι, ήταν ο μόνος ποιητής που εκφράστηκε με ροκ διάθεση στην εποχή της δικτατορίας; Αν λοιπόν υπάρχει σημαντική ροκ ποίηση στην εποχή της δικτατορίας, γιατί δεν αναφέρεται στο άρθρο του Αρβανίτη; Μήπως γιατί, αν αναφέρονταν οι ποιητές και οι άλλες μορφές, θα κατέρρεε ο τίτλος "ΤΟ ΑΝΗΛΙΚΟ";
Είναι φανερό, ότι ο Αρβανίτης επεχείρησε με εκείνο το άρθρο να μας πει ότι η κομματική νεολαία, έλεγε μόνο σοβαρά πράγματα, ενώ η ροκ νεολαία, έλεγε πράγματα ανόητα , παιδαριώδη. Με πηγές πληροφόρησης, κυρίως τους "ΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ", παρουσίασε μόνο τη μισή αλήθεια. Παρουσίασε κυρίως τα συγκροτήματα και τα φερέφωνα της "Χρυσής νεολαίας", που δεν είχαν σχέση με την γενιά της αμφισβήτησης, που εδώ, στην περίπτωση δηλαδή του Πούλιου, εντοπίζει. Ναι, συμφωνώ, ο Πούλιος δεν ανήκει στην γενιά του 70, αλλά στην ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ. Όμως, αν υπήρξε αυτή η γενιά, με κάποιον τρόπο εκφράστηκε. Σίγουρα όχι με τον τρόπο που παρουσίασαν οι ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ, ούτε με τον τρόπο που ήθελαν οι κομματικές νεολαίες. Πώς εκφράστηκε λοιπόν; Κια που είναι η παρουσίαση αυτής της γενιάς στο άρθρο "ΤΟ ΑΝΗΛΙΚΟ ΡΟΚ"; Αυτή η γενιά, έχει ονομαστεί -από εμένα- και ψυχεδελική νεολαία, με την υποσημείωση, ότι ορίζεται διαφορετικά από την ψυχεδελική νεολαία του εξωτερικού. Ιδού η νεολαία, της αμφισβήτησης, αυτοί είναι που -εκείνη την εποχή-παράγουν ένα πραγματικά αξιόλογο καλλιτεχνικό έργο, και ο ποιητής Πούλιος, είναι ανάμεσά τους. Αυτοί είναι που προετοιμάζουν το έδαφος για την αντιδικτατορική νεολαία, αυτοί είναι που βρίσκονται και στο Πολυτεχνείο. Οι κομματικοί, μπορεί να εκμεταλεύτηκαν την αμφισβήτηση, αλλά δεν δημιουργούν το Πολυτεχνείο. Όπως και στην περίπτωση των Λαμπράκηδων , καπελώνουν ένα αυθόρμητο κίνημα. Συνεπώς, ας απαντήσει ο Αρβανίτης. Εφόσον υπήρξε γενιά της αμφισβήτησης στην εποχή της δικτατορίας, γιατί δεν θεωρείται ροκ; Και αν θεωρείται, πως είναι δυνατόν να λέμε ότι πως δεν εκφράστηκε με αξιόλογο καλλιτεχνικό ή αγωνιστικό τρόπο;
Μανώλη, θα μπορούσα να σου πω τη γνώμη μου για τους έλληνες «ροκ ποιητές» της «κλασικής» εποχής –αν κι εδώ, καλά-καλά, δεν συμφωνούμε στην αποτίμησή μας σε σχέση με το ελληνικό ροκ– όπως και για τη «γενιά της αμφισβήτησης» ή μάλλον τους «ποιητές της αμφισβήτησης», αλλά δεν θα το κάνω (προς ώρας) επειδή ζητάς απάντηση από τον Κώστα. Άντε να δούμε που θα καταλήξουμε πάλι…
ΑπάντησηΔιαγραφήο κώστας αρβανίτης του δισκορυχείου-και του ζοο και της μουσικής-είναι ο ίδιος με τον πρώην δημοσιογράφο της νετ?σοβαρά ρωτάω
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυδεμία σχέση. Απλή συνωνυμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε συ Φώντα γιατί θα τρελλαθούμε με αυτά που διαβάζουμε. Είναι το rock το σύνολο των νεανικών μορφών έκφρασης;!!!! Δηλαδή και κινηματογράφος και εικαστικά και λογοτεχνία και μαγειρική και drugs και παρτούζες; Μήπως είναι και αμφισβήτηση; Καλά, άστο, θα ρωτήσω καλύτερα τον Richard Branson, θα ΄χει δυο εμπεριστατωμένες κουβέντες να πει επί τούτου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, γράψε μου σε παρακαλώ πολύ αν γνωρίζεις και το top 10 της beat δισκογραφίας. Εσύ που 'σαι πιο διαβασμένος από μένα θα ξέρεις κάτι παραπάνω.
Spacefreak δεν καταλαβαίνω το σχόλιό σου. Έπεσε ταυτοχρόνως με το δικό μου και μπερδεύομαι. Αν θέλεις –και αφού έχεις διαβάσει τα δύο δικά μου (Α μέρος – Β μέρος) –ξεκαθάρισε τι ακριβώς εννοείς.
ΔιαγραφήΚόλλησέ το μετά από το κατεβατό του κου Νταλούκα. Μέσες άκρες αυτά που και 'συ ακριβώς λες υποννοώ, ειρωνικότερα βεβαίως.
ΔιαγραφήΠολύ σύντομα γιατί με κουράζει η φιλολογία για κάτι που είχα την εντύπωση ότι είναι αυτονόητο. Άποψή μου είναι ότι το rock είναι ένα μουσικό είδος, και μόνο τέτοιο.
"Αλλά το ροκ, δεν είναι μία απογραφή μουσικών συγκροτημάτων, είναι ένα σύνολο νεανικών μορφών έκφρασης, και συνεπώς και η ποίηση και ο κινηματογράφος και το θέατρο κλπ... Ακόμη και οι μορφές αντίστασης, διαμαρτυρίας, εξέγερσης, όταν είναι αθυόρμητες και μη καθοδηγούμενες από κόμμα, είναι ροκ."
Μυθοπλασίες τέτοιου τύπου νομίζω ότι έχουν τελειώσει από τα 70s. τουλάχιστον στο κεφάλι όσων ασχολούνται σοβαρά με το είδος, το οποίο μπορεί να περιλαμβάνει από τον Hendrix μέχρι το νεοναζί δολοφόνο Varg Vikernes. Τέλος πάντων, κάτι τελευταίο (γιατί δεν έχω αυτή τη στιγμή τη πολυτέλεια να γράψω περισσότερα), είναι τσεκαρισμένο ότι την ΕΣΑ στη Μπουμπουλίνας, δεν την επισκέπτονταν κυρίως ροκάδες, ούτε ψυχεδελόφρικοι που χαν καταπιεί κανένα orange sunshine και την είδαν να πετάξουν από τη περίφημη ταράτσα...
Α Μέρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανώλη Νταλούκα επειδή δεν ξέρω αν θα απαντήσει και πότε θα απαντήσει ο Manwolf Louie, γι’ αυτό έρχομαι να πω εγώ λίγα λόγια στα θέματα που θίγονται.
Τα πάντα ξεκινούν από το αν υπάρχουν «ροκ ποιητές» και «ροκ ποίηση». Από ’κει θα πρέπει να ξεκινήσουμε και όχι από το αν ο Πούλιος υπήρξε «ροκ ποιητής». Κατ’ αρχάς το πρώτο για το οποίο θα πρέπει να συμφωνήσουμε (αν δεν συμφωνήσουμε σε αυτό δεν θα μπορέσουμε να συζητήσουμε) είναι πως αν υπάρχει «ροκ ποίηση» αυτή οπωσδήποτε είναι συνυφασμένη με το τραγούδι. Δεν νοείται δηλαδή, για μένα, «ροκ ποίηση» η οποία δεν τραγουδιέται· και δη από εκείνους που την έγραψαν. Όπως, για μένα, λοιπόν ο Ginsberg δεν είναι «ροκ ποιητής» (ασχέτως αν ψιλοτραγουδήθηκε ή ψευτοτραγουδήθηκε εκτός εποχής), κατά τον ίδιο λόγο και ο Λευτέρης Πούλιος δεν είναι «ροκ ποιητής». Είναι άλλο να πούμε πως ο Ginsberg επηρεάζοντας τον Dylan επηρέασε δεκάδες ροκ μουσικούς. Είναι άλλο να πούμε πως ο Ginsberg συμπορεύτηκε με το rock μέσα στο πλαίσιο της αντικουλτούρας των late sixties-early seventies και είναι άλλο να χαρακτηρίσουμε τον ίδιον ως «ροκ ποιητή». Πόσω μάλλον τον Πούλιο, που δεν είχε κάποια εμφανή σχέση με το rock και που αντί να μοιράζει τα ποιήματά του στις ροκ συναυλίες που γίνονταν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στις Ολυμπιάδες Tραγουδιού –λέμε τώρα– (Wallace Collection, Dave Carroll and The Sing-Sing Four, Johnny Hallyday, Little Tony, Black Jacks, Shocking Blue, Rocky Roberts και Carol Coleman…), εκείνος πήγαινε και τις μοίραζε στις μπουάτ της Πλάκας· στους φοιτητές που πήγαιναν ν’ ακούσουν τον Γιάννη Αργύρη και τον Γιώργο Ζωγράφο. Για να το πω κάπως αλλιώς, για μένα, η ελληνική εκδοχή του ροκ δεν σχετίζεται με τις μπουάτ (τουλάχιστον μέχρι του σημείου που ενισχύθηκε ο ήχος τους –μετά το ’69 δηλαδή–, επιτρέποντας το άκουσμα των ηλεκτρικών οργάνων). Μην φθάσουμε στο σημείο να αποκαλούμε psych-folk τον Ζωγράφο και τον Χουλιαρά, όπως κάνουν κάποιοι επιτήδειοι στο eBay, για να πουλάνε ελληνικούς δίσκους σε άσχετους ξένους συλλέκτες.
Β Μέρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ροκ λοιπόν είναι βασικά τα νεανικά συγκροτήματα, δεν είναι ούτε τα θέατρα, ούτε οι ταινίες, ούτε τα ποιήματα. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που θα ήθελε να κάνει ροκ λέγοντας «τώρα θα γυρίσω μία ταινία», αντί «τώρα θ’ αρπάξω μια κιθάρα». Το ότι η αντικουλτούρα «εκμεταλλεύτηκε» (με τη σωστή έννοια το λέω, γι’ αυτό βάζω εισαγωγικά) τον κινηματογράφο, την ποίηση, το θέατρο, όπως και το ροκ για να περάσει τις θέσεις της είναι άλλο ζήτημα. Για μένα είναι λάθος και ύπατη ακροβασία να χαρακτηρίσουμε π.χ. το θέατρο του Julian Beck «ροκ θέατρο», ή το σινεμά του Robert Kramer «ροκ κινηματογράφο». Έτσι, όταν εσύ ρωτάς «είναι ή δεν είναι ροκ ο Πούλιος;», εγώ θα σου απαντήσω «όχι, με τίποτα»· και όχι μόνο γιατί οι «ροκ ποιητές» ήταν πρωτίστως μουσικοί, που τραγουδούσαν οι ίδιοι συνήθως τα «ποιήματά» τους. Ο Πούλιος ήταν (είναι) ένας ποιητής που μπορεί να άκουσε Beatles και Dylan στον καιρό τους, που μπορεί κάτι να έφθασε στο αυτί του από τον Ginsberg (ο άνθρωπος όπως είπε στην κουβέντα σας δεν ήξερε καν αγγλικά, το πνεύμα έπιανε και ό,τι μπορεί να του μετέφραζαν κάποιοι αγγλομαθείς – και γι’ αυτό για μένα το «Αμέρικαν μπαρ…» αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία), αλλά από ’κει και πέρα η ποίησή του δεν έχει καμμία σχέση, ούτε περιγραφική, με το ροκ (το οποίον ροκ, ας το υπενθυμίσουμε κι αυτό, δεν αμφισβητούσε μόνον, αλλά και υπεραμυνόταν του αμερικανικού ονείρου). Τα πάντα πρέσβευε το ροκ και ο καθείς έπαιρνε ό,τι του ταίριαζε. Εντάξει. Να πούμε τον Πούλιο «ποιητή της αμφισβήτησης», ας τον πούμε – αν και για εμένα, όπως προανέφερα, ο όρος «ποιητές της αμφισβήτησης» δεν μου πολυαρέσει, επειδή δεν έχει εύρος, αναφέρεται κυρίως (κυρίως λέω) στους ποιητές που εμφανίστηκαν στην εποχή της δικτατορίας (που υποτίθεται πως πήγαν κιόλας κόντρα στην χούντα με το έργο τους), προσδίδοντας ένα βάρος το οποίο δεν αιτιολογήθηκε ούτε στην εποχή, ούτε –πολύ περισσότερο– αργότερα. Αντιθέτως ποιητές γεροντότεροι, όπως ο Καρούζος, ο Γκόρπας και κυρίως ο Μιχάλης Κατσαρός, που δεν ενδύθηκαν τον χαρακτηρισμό της «αμφισβήτησης» των late 60s-early 70s απέδειξαν και με τη ζωή τους, όχι μόνον με τα ποιήματά τους, πως το έλεγε η περδικούλα τους (δεν υπαινίσσομαι τίποτα για τον Πούλιο – μην παρεξηγηθώ). Γι’ αυτό κι εγώ προτιμώ τον χαρακτηρισμό «γενιά του ’70», επειδή είναι λιγότερο φορτισμένος, δίχως να αποκλείει και τους «αμφισβητίες» ποιητές.
Όσον αφορά στην εμμονή σου να ταυτίζεις την αντιδικτατορική νεολαία με την «ψυχεδελική» νεολαία σου ξαναλέω πως κάνεις μέγιστο λάθος και πως πρέπει να το αναθεωρήσεις. Επίσης, πρέπει να ξεκολλήσεις από την απέχθειά σου προς την οργανωμένη Αριστερά, καθότι συνεχίζεις να λες μπαρούφες όταν υποστηρίζεις πως οι κομματικοί «όπως και στην περίπτωση των Λαμπράκηδων, καπελώνουν ένα αυθόρμητο κίνημα». Δηλαδή ο Λαμπράκης τι ήταν ρε Μανώλη; Κανένας «ποιητής της αμφισβήτησης» ήταν και τον καπέλωσαν οι κομματικοί; Δεν ήταν βουλευτής της ΕΔΑ;
Για το θέμα «ροκ ποίηση» σε παραπέμπω στο κείμενο του Γιώργου Ζούκα στον πρόλογο του βιβλίου του Κώστα Αρβανίτη «Ανθολογία Rock Ποίησης» [Πρίσμα, Αθήνα 1994]. Για να δεις, εκεί, πως αμφισβητείται από κάποιους (Robert Christgau) ακόμη και αυτός καθαυτός ο όρος «ροκ ποίηση» από τη γέννα του. Τέλος πάντων, εγώ δεν συμφωνώ μ’ αυτό. Ξεφυλλίζοντας πάντως το βιβλίο του Αρβανίτη εκείνο που παρατηρεί κανείς είναι πως το 99% των τραγουδιών-ποιημάτων που ανθολογούνται είναι τραγουδισμένα από τους ίδιους που τα έγραψαν· και όχι από «ροκ ποιητές», που δεν ήξεραν ν’ ακουμπήσουν τα χέρια τους στην κιθάρα.
Αγαπητέ Φώντα, έχεις γνώσεις, μπορείς και διακρίνεις τα δέντρα, αλλά δεν αντιλαμβάνεσαι το δάσος.
ΑπάντησηΔιαγραφή1-Είναι διαφορετικός ο όρος "το ροκ" και διαφορετικός ο όρος "η ροκ μουσική". Η κάθε κουλτούρα εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Έτσι, όταν λέμε χιπ-χοπ για παράδειγμα, δεν εννοούμε μόνο το ραπ, αλλά και τα υπόλοιπα στοιχεία, το γράφιτι, τον χορό, ακόμη και το ντύσιμο.
Το ίδιο ισχύει και όταν λέμε "το πανκ" ή "το ροκ" κλπ. Μπορείς να περιγράψεις το "Καλοκαίρι της Αγάπης" μόνο με τη μουσική; Όχι. Μπορείς να περιγράψεις το Swinging London μόνο με τη μόδα; Όχι. Μπορείς να περιγράψεις τους Λαμπράκηδες μόνο με την ιδεολογία; Όχι.
Όταν περιγράφεις μια κουλτούρα, περιγράφεις και τη μουσική και τον τρόπο ντυσίματος και τις υπόλοιπες μορφές καλλιτεχνικών εκφράσεων (χορός, ποίηση κλπ), και την "ιδεολογία", όλα εκείνα δηλαδή που αποτελούν τα στοιχεία της κουλτούρας.
Όλοι οι μελετητές του ροκ φαινομένου, συμφωνούν ότι η "ροκ μουσική" αποτελεί μια από τις εκφράσεις του "ροκ". Τώρα εσύ έρχεσαι και δηλώνεις ότι όταν λες "ροκ" εννοείς μόνο τη ροκ μουσική , εγώ τώρα τι να σου πω; Θα σε ρωτήσω μόνο , αν είναι έτσι, τότε γιατί στο βιβλίο σου αισθάνθηκες την ανάγκη να γράψεις ότι δεν αποτελεί μόνο έναν οδηγό δισκογραφίας αλλά και μια προσπάθεια να καταγραφεί "το κλίμα και το πνεύμα μιας σημαντικής εποχής". Ποιο είναι το κλίμα και το πνεύμα του ροκ; Προχώρα αυτή την σκέψη σου. Τρια άτομα, είναι φίλοι και ζουν σε μια γειτονιά. Ο ένας ξέρει κιθάρα, ο άλλος γράφει ποιήματα και ο τρίτος ζωγραφίζει. Μπορούμε να τους ξεχωρίσουμε; Δεν αποτελούν την ίδια παρέα; Δεν βρίσκονται στο ίδιο κλίμα και δεν απηχούν το ίδιο πνεύμα;
2-Δεν απεχθάνομαι την οργανωμένη Αριστερά. Απλώς διαπιστώνω ότι το ροκ μπορεί να συσχετίζεται (σε αγωνιστικές μορφές και κινήματα διαμαρτυρίας) αλλά ουσιαστικά δεν ανήκει σε κανένα οργανωμένο κομματικά χώρο. Αυτό είναι μια διαπίστωση, που δεν οφείλεται σε "απέχθεια" αλλά σε λογική παρατήρηση. Αν γράψω ότι χειραφετημένη είναι η γυναίκα που δεν αξαρτάται από τον άνδρα, αν γράψω λοιπόν αυτό σημαίνει ότι απεχθάνομαι τους άντρες; Σημαίνει ότι κάνω μια διαπίστωση, δίνω ένα ορισμό. Έτσι και όταν περιγράφω ένα γεγονός. Το ότι η νεολαία Bertrand Russel καπελώθηκε από την ΕΔΑ και το ότι η ΕΔΑ μετέτρεψε τους Λαμπράκηδες σε δική της νεολαία, είναι ένα γεγονός. Να μην το πω; Να το κρύψω; Δεν σημαίνει αυτό ότι απεχθάνομαι την ΕΔΑ, σημαίνει ότι έχω το θάρρος να λέω την αλήθεια. Και τα λάθη και τα σωστά. Όπως θα πρέπει να αναγνωρίζουμε τους αγώνες και τις θυσίες που έκανε τότε η ΕΔΑ, έτσι θα πρέπει, να αναγνωρίζουμε και τα λάθη της. Και αυτό πρέπει να ισχύει για όλους τους χώρους. Λάθη και σωστά, βρίσκει κανείς και στη Δεξιά και στην Αριστερά. Ουδείς άσφαλτος, κατά το γνωστό.
Ας τελειώσει η χριστομάθεια του ροκ επιτέλους από τους διάφορους αιρετικούς ροκοπατέρες.
ΑπάντησηΔιαγραφή(το) (η) (Ω!) ροκ είναι ένα και αδιαίρετο, την προπαγάνδα κρατήστε την για τα βιβλία σας, καλά ευχέλαια και μην ξεχνάτε ...ακούγετε δυνατά, καληνύχτα.
ar.haf
Μανώλη επειδή δεν έχω χρόνο, τώρα, καθότι μένουν πίσω διάφορα κείμενα, σού λέω πως θα είμαι πολύ σύντομος και πως μπορούμε να επανέλθουμε με κάποιαν επόμενη αφορμή. Ή και με αυτήν... Τα νέα θέματα που μπαίνουν χρήζουν λεπτομερέστερων απαντήσεων· κάτι που θα με πάει πίσω τη δεδομένη στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα θα σου πω μόνο. Εμένα, γενικώς, δεν μου αρέσουν οι «ακροβασίες». Δεν κατανοώ δηλαδή αυτό που λες «διαφορετικός ο όρος "το ροκ" και διαφορετικός ο όρος "η ροκ μουσική"». Αυτά, και να με συγχωρείς, μου φαίνονται… κινέζικα. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε έτσι. Εγώ σου είπα πως «το ροκ είναι βασικά τα νεανικά συγκροτήματα», τα οποία νεανικά συγκροτήματα και κάπως είναι ντυμένα, και κάπως χορεύουν, και κάπως συμπεριφέρονται και κάπως δρουν… Άλλο αυτό και άλλο ο «ροκ κινηματογράφος», το «ροκ θέατρο», η «ροκ ποίηση» και τα λοιπά… Εγώ δεν ξέρω τι σημαίνει «ροκ ποιητής» (εσύ θα μου πεις τον Πούλιο, ok), δεν ξέρω τι σημαίνει «ροκ σκηνοθέτης» (κάποιοι θα πουν τον Νικολαΐδη, ok), ούτε «ροκ ζωγράφος» (κάποιοι θα πουν τον Ακριθάκη, ok). Αν δεν είμαστε αυστηροί με αυτά που λέμε, και επιζητούμε να τα ξεχειλώνουμε προς πάσα κατεύθυνση, θα φθάσουμε στις γνωστές γελοιότητες του τύπου… «το πραγματικό ελληνικό ροκ είναι ο Άκης Πάνου» και άλλα τέτοια συναφή (που έχουν γραφεί και γράφονται δηλαδή).
Εγώ θέλω να βλέπω το ροκ, προσπαθώ να το βλέπω δηλαδή ως αυτό που είναι και να μην το νοθεύω με διάφορα «από ’δω κι από ’κει».
Για τα άλλα με την ΕΔΑ και τα λοιπά, ένα θα σου πω. Αν κάτι προχώρησε σ’ αυτόν τον τόπο και σ’ άλλους τόπους (όσο προχώρησε δηλαδή) είναι γιατί υπήρχαν ηγεσίες, αρχές και οργάνωση και όχι «μπάτε σκύλοι αλέστε».
MANWOLF LOUIE
ΑπάντησηΔιαγραφήA Μέρος
Ο Νταλούκας κάνει πως δεν κατάλαβε. Αντί να παραδεχτεί ότι από εκείνο το κείμενο στη “Μουσική” έμαθε τον Πούλιο και περί επιρροής από τον Ginsberg, και επιτέλους να πάψει να παριστάνει τον έξυπνο, γυρίζει το θέμα αλλού, όπως και πριν από δύο χρόνια, κατά τη γνωστή τακτική του.
«Διάβασα», λέει, «αυτά που έγραψε ο Κώστας Αρβανίτης», λες και τα διάβαζε για πρώτη φορά!!! Χα, χα! Και βλέπει πράγματα οξύμωρα. Καλά, τώρα τα είδε; Μετά από είκοσι οχτώ χρόνια; Γιατί δεν καθότανε από τότε να γράψει για το πώς έβλεπε εκείνος το ελληνικό ροκ την περίοδο της δικτατορίας και να μας πληροφορήσει και για όλες τις «νεανικές μορφές έκφρασης» αφού μόνο αυτός έχει καταλάβει (από πότε άραγε;) «τι ακριβώς είναι ροκ»; Ας έστελνε έστω ένα γράμμα στο περιοδικό, όπου θα διατύπωνε περιληπτικά την άποψή του. Τι ψάχνει τώρα, μετά από τόσα χρόνια, δηλαδή; Στο κάτω κάτω, είχε αρχίσει να γράφει πριν από μένα σε μουσικά περιοδικά. Γιατί δεν έγραφε από τότε για τις «νεανικές μορφές έκφρασης», αλλά ασχολιόταν με ... «Τα τραγούδια του γάμου και μερικά έθιμα της Θεσσαλίας» ; (άρθρο του στο τ. 25 της “Μουσικής”, Δεκ. ’79, σελ. 30-33). Τώρα μπορεί, βέβαια, να μας πει ότι και τα τραγούδια του γάμου της Θεσσαλίας είναι... ροκ.
Β Μέρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα πέσω λοιπόν στη λούμπα να συζητάω για το αν είναι ροκ ο Γιάννης Αργύρης, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Αλέξης Δαμιανός ή το “Μεγάλο μας Τσίρκο”, και για το ποιοι δημιούργησαν το Πολυτεχνείο, θα πω όμως μερικά πράγματα πάνω στη συνέντευξη του Λευτέρη Πούλιου.
Ο Νταλούκας είναι τόσο άσχετος που, ενώ αναφέρεται στο 1968, κάνει την ερώτηση: «Σου γίνεται κριτική απ’ τους κομματικούς σου συντρόφους;». Και ο ποιητής, όπως είναι φυσικό, του απαντάει: «Είχε έρθει η δικτατορία και ΜΑΣ είχε διαλύσει, δεν υπήρχε..., δεν είχαμε αυτό το..., είχαμε σκορπίσει μετά, ήταν αλλιώς το πράμα». Δηλαδή, ποιοι κομματικοί σύντροφοι, μωρέ; Αυτοί που βρίσκονταν στις φυλακές και στις εξορίες, ή προσπαθούσαν να κρυφτούν παράνομοι και κυνηγημένοι; Άλλη δουλειά δεν είχαν από το να κάνουν κριτική στον Πούλιο!
Κι αυτός συνεχίζει και επιμένει: «λες ότι είχες κομματική ταυτότητα». (Ναι είχε, όσο η ΕΔΑ ήταν νόμιμη, όχι το ’68 επί χούντας!)
Απάντηση: «Είχε διαλύσει αυτό το πράμα, ΜΑΣ είχανε..., είχε πάψει πια να υπάρχει αυτός ο οργασμός κι αυτή η ένωση κι αυτή η οργάνωση που υπήρχε. Δεν υπήρχε τίποτα μετά το ’67». Δεν υπήρχε τίποτα από την ιστορική Αριστερά, εννοεί. Υπήρχαν όμως «αμφισβητίες» και «μαλλιάδες», που άρχισαν να δημιουργούνται τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Ο Πούλιος μιλάει για «αμφισβήτηση», αλλά λέει και τη σωστή λέξη «μόδα»:
«Εγώ του έλεγα [του πατέρα του] ότι η μόδα η δική του ήταν το ’40, τώρα άλλαξαν οι εποχές, είμαι εγώ στη ΜΟΔΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΟΥ».
Και πιο κάτω: «Αγγλικά, όχι δεν ήξερα, αλλά (...) καταλάβαινα, ε βέβαια, υπήρχε..., ήταν ΔΙΑΧΥΤΟ αυτό στη νεολαία, λίγοι ξέρανε αγγλικά τότε, αλλά ακούγαμε τη μουσική και προσπαθούσαμε να... Εγώ προσπαθούσα και με φίλους που ξέρανε να μου μεταφράζουν ορισμένα πράματα, αλλά δεν χρειαζότανε, τους καταλαβαίναμε, ας πούμε, τους ρυθμούς... ήτανε απ’ ΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ, απ’ τις συνεντεύξεις, ΕΝΑ ΚΛΙΜΑ, ξέρεις, ΓΕΝΙΚΟ. Δεν χρειαζόταν να μπεις μέσα να καταλάβεις στίχο στίχο όλα, λέξη προς λέξη».
Αυτή η μόδα, λοιπόν, των μακριών μαλλιών, της «αμφισβήτησης» και της “ποπ μουσικής” (όπως λεγόταν τότε), που την εποχή της χούντας διοχετευόταν από τα περιοδικά ποικίλης ύλης (Επίκαιρα, Ταχυδρόμος, Φαντάζιο...), τα μουσικά περιοδικά (“Σόου”, “Μοντέρνο Τραγούδι και Τηλεόρασις”, “Μουσική Γενιά”, “Ήχος” – οι “Μοντέρνοι Ρυθμοί” είχαν πάψει να εκδίδονται το ’69), από την ίδια την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο, ακόμα και από τα βιβλία που άρχισαν να κυκλοφορούν από το 1970, ήταν, όπως λέει ο Πούλιος, διάχυτη στη νεολαία. Ο Νταλούκας όμως κοιμόταν τότε με τα τσαρούχια. Δεν είχε πάρει τίποτα χαμπάρι, παρ’ όλο που είχε και μεγαλύτερο αδερφό. Και μισοξυπνάει στη δεκαετία του ’00 και βγάζει... «πόρισμα» ότι όλα αυτά τότε ήταν «παράνομα» και κυνηγημένα από τη χούντα! Λέω μισοξυπνάει, γιατί ουσιαστικά κοιμάται ακόμα. Αφού το έγραψε πριν από μερικά χρόνια στο βιβλίο του, το πιθανότερο είναι ότι νομίζει μέχρι σήμερα πως η ταινία “Γούντστοκ” ήταν απαγορευμένη στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Μάλλον για χρήσιμο ηλίθιο πρόκειται και όχι για κάποιον πληρωμένο που κάνει συνειδητή παραπληροφόρηση.
Τον Πούλιο τον ξέρω από το 1970. Δεν εννοώ πως τότε κάτι διάβασα, κάτι πήρε το αυτί μου, εννοώ ότι τον ΓΝΩΡΙΣΑ το 1970. Δηλαδή, δεκατέσσερα χρόνια πριν ο Κωστάκης γράψει το άρθρο του. Εγώ τον γνώρισα, μιλούσαμε, μου ανέλυε τα ποιήματα και μάθαινα τη σκέψη του. Ο Κωστάκης ούτε που τον έχει συναντήσει ποτέ του. Παρόλα αυτά, κάνει τον κόκορα. Πόσες καρπαζιές θέλει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα απαντήσω και στα άλλα θέματα που βάζει ο Αρβανίτης. Ένα-ένα . Για το Γούντστοκ, στο βιβλίο μου γράφω ότι η ταινία απαγορεύτηκε και έρχισε να προβάλλεται μετά την άρση της λογοκρισίας. Που είναι το λάθος, δεν κατάλαβα. Δεν απαγορεύτηκε η ταινία; Για να μας πληροφορήσει λοιπόν ο Κωστάκης...
ΑπάντησηΔιαγραφήTo “Woodstock” δεν απαγορεύτηκε Μανώλη Νταλούκα, μη λες ό,τι σου κατέβει. Για ποια άρση της λογοκρισίας μιλάς; Τι σχέση έχει το “Woodstock” με την άρση της προληπτικής λογοκρισίας, που είχε γίνει ένα χρόνο πριν την προβολή της ταινίας (το Φθινόπωρο του ’69); Διάβασε στον Σύγχρονο Κινηματογράφο τεύχος 11-12 (Δεκ.’70-Φεβ.’71) την κριτική στην ταινία της Ιουλίας Ραλλίδη – θα καταλάβεις πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν ολίγοις , ο Κώστας Αρβανίτης μας λέει ότι δεν υπήρξε απαγόρευση του Γούντσοκ, και ότι όσοι έγραψαν για απαγόρευση, απλά την ονειρεύτηκαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Φώντας Τρούσας, τον επιβεβαιώνει και μας λέει το ίδιο.
Τελικό συνπέρασμα: Πάρ τον ένα και χτύπα τον άλλο.
MANWOLF LOUIE
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερί Γούντστοκ:
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στην Αμερική στις 26 Μαρτίου 1970, οπότε, όπως ήταν φυσικό, στην Ελλάδα θα παιζόταν το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, όταν θα ξεκινούσε η χειμερινή σαιζόν, κατά την οποία άρχιζαν να παίζονται οι καινούργιες ταινίες. Έτσι κι έγινε. Η πρώτη – δωρεάν μάλιστα, διαφημιστική προβολή – έγινε Κυριακή πρωί στο Παλλάς, στα τέλη Νοεμβρίου 1970. Δηλαδή, δεν υπήρξε καμία απαγόρευση του Γούντστοκ προτού αρχίσει να προβάλλεται.
Όσο για τη λογοκρισία των ταινιών (που δεν έχει καμία σχέση με εκείνη των εντύπων), ποτέ δεν έγινε άρση της επί χούντας, έστω και περιορισμένη. Η λογοκρισία για τις κινηματογραφικές ταινίες υπήρχε και πριν και μετά την περίοδο της δικτατορίας. Θυμάμαι πολύ καλά (είχα πάει μαζί με σκηνοθέτη), ότι ακόμα και στα τέλη της δεκ. του ’70, όλες οι ταινίες παίζονταν σε μια μικρή αίθουσα, για να τις δει πρώτα η επιτροπή λογοκρισίας, ώστε να πάρουν άδεια προβολής.
Ο Νταλούκας, στο βιβλίο του, γράφει για την «πρώτη προβολή του Woodstock στον κινηματογράφο Παλλάς» ότι «η προβολή διακόπηκε τελικά από τους αστυνομικούς οι οποίοι έκριναν ότι το έργο είναι επικίνδυνο για τη “δημόσια τάξη και ασφάλεια”» (σελ. 262). Εκεί κλείνει και την αναφορά στην ταινία.
Με τη φράση «διακόπηκε τελικά», υπονοεί ότι η ταινία, στην πρώτη της προβολή, παίχτηκε μισή (στην πραγματικότητα παίχτηκε μέχρι το τέλος της) και μετά, ποτέ δεν ξαναπαίχτηκε στους κινηματογράφους. Έχω δει και κάποιον άλλο μάπα, που το είχε πει αυτό στην τηλεόραση. Αν ο Νταλούκας ξέρει πράγματι ότι η ταινία παιζόταν κανονικά από τον Δεκέμβριο του ’70, τότε δεν μπορώ να υποθέσω τίποτε άλλο, παρά ότι κάνει συνειδητή παραπληροφόρηση.
Περί Πούλιου (για το 1970)
Πήρα τηλέφωνο τον Πούλιο και του διάβασα τι ακριβώς γράφει ο Νταλούκας για τη δήθεν γνωριμία τους από το 1970, που την είδε στον ύπνο του, όχι τότε που κοιμόταν με τα τσαρούχια, αλλά μόλις χτες. Ο άνθρωπος γέλαγε...
Δεν ήξερε κανένα Νταλούκα πριν από τότε που του είχε πάρει τη συνέντευξη. Θυμόταν όμως το τεύχος της “Μουσικής” με το άρθρο για τον Dylan (1979), όπου υπήρχαν αποσπάσματα από τα ποιήματά του.
Ας ρίξει λοιπόν ο Νταλούκας τις καρπαζιές στον σβέρκο του και μετά πάμε να του ρίξουμε κι εμείς όσες τραβάει η ψυχή του.
Μανώλη εγώ μπορώ να σου αποδείξω ότι η ταινία παιζόταν τον Δεκέμβριο του ’70 σε 5-6 κινηματογράφους πρώτης προβολής τής Αθήνας. Επίσης μπορώ να σου πω πώς εκτίμησαν την ταινία τον Χειμώνα του ’70-’71 άλλοι τόσοι κριτικοί. Έτσι, για να σου εξάψω το ενδιαφέρον θα σου πω πως ο Ραφαηλίδης την «έθαψε», ενώ ο Κώστας Σταματίου την είχε στα «να την δείτε οπωσδήποτε».
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ μπορείς να μας αποδείξεις πως η ταινία απαγορεύτηκε; Για να τελειώνουμε μ’ αυτό το θέμα…
ΤΩΡΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΔΩΣΕ...
ΑπάντησηΔιαγραφή1. ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΥΛΙΟ.
Τον Πούλιο τον γνώρισα το 1970. Τον συνάντησα στην Πλάκα όπου πουλούσε ποιήματα και αγόρασα το πρώτο του βιβλίο ΠΟΙΗΣΗ. Μου έκανε εντύπωση που περιείχε δύο ποιήματα για τον Ντύλαν. Ύστερα από λίγες μέρες τον ξαναβρήκα στην Πλάκα και ζήτησα να μου εξηγήσει τα ποιήματα για τον Ντύλαν. Το έκανε. Πιάσαμε μια κουβέντα και παρακολουθούσα γοητευμένος την σκέψη του, πιτσιρίκος εγώ μόλις 14 χρόνων. Όταν μετά από περισσότερο από 30 χρόνια, πήγα στο σπίτι του, τον ρώτησα αν με θυμόταν στην Πλάκα. Μου είπε όχι. Ήταν φυσικό, είχαν περάσει τόσα χρόνια. Φαντάζομαι αυτό θα είπε και στον Κωστάκη... Θα επικοινωνήσω κι εγώ μαζί του και θα δω τι ακριβώς του είπε και εάν πράγματι "γέλαγε".
2-Έγραψα ότι γνώριζα τον Πούλιο από το 1970, όχι για να πουλήσω μούρη, αλλά για να δείξω ότι δεν τον έμαθα από εκείνο το άρθρο του Κωστάκη. Διότι, ο Αρβανίτης προσπάθησε να μας πει ότι μάθαμε τον Πούλιο από το άρθρο του. Ο Αρβανίτης πράγματι έγραψε ένα άρθρο στη ΜΟΥΣΙΚΗ το 1984, που ακολουθούσε κάτι άλλες βλακείες που έγραφε για τον Graham. Το πράγμα έκανε μπαμ από μακριά. Είχε διαβάσει προηγούμενη δημοσίευση του Σαββίδη στο ΒΗΜΑ, και την αναμασούσε χωρίς βέβαια να αναφέρει από που προερχόταν η βαθυστόχαστη ανάλυσή του. Και ο Σαββίδης και ο Χριστιανόπουλος, είχαν γράψει για τον επηρεασμό του Πούλιου από το "Σούπερ Μάρκετ", ήδη από το 1973. Ο Χριστιανόπουλος τα είχε γράψει στην ΔΙΑΓΩΝΙΟ και ο Σαββίδης στο ΒΗΜΑ. Μάλιστα, ο Κωστάκης μάλλον Σαββίδη, είχε διαβάσει, αφού ανέφερε τον Ezra Pound, κάτι που ο Σαββίδης πάλι είχε επισημάνει.
Την άλλη χρονιά νομίζω, ακολούθησε και ένα υβρεολόγιο του Χρηστάκη και άλλων από το περιοδικό Panderma. Και αυτοί μιλούσαν για επηρεασμό από Ginsberg. Αυτά, σε όσους τότε μελετούσν τον Πούλιο, ήταν πολύ γνωστά , γι αυτό και έγραψα "και από καιρό γραμμένα". Όμως ο Κωστάκης τα παρουσίασε όλα σαν δικές του ιδέες. Αποσιώπησε όλα τα προηγούμενα και άφησε να εννοηθεί ότι αυτός, είχε εντοπίσει τον επηρεασμό. Τι λες ρε μεγάλε!!! Ενώ ήταν ένας θλιβερός αντιγραφέας της κακιάς ώρας , πουλούσε και μούρη. Τότε το συζήτησα με μερικούς φίλους μου αυτό και μου είχαν πει να στείλω ένα γράμμα στη ΜΟΥΣΙΚΗ να τον ξεμπροτιάσω. Είπα "αφήστε τον ρε παιδιά, τον βαριέμαι, είναι τόσο θλιβερός".
Με την ευκαιρία , να πω πως ήταν λάθος η αναφορά στον Πούλιο και δίπλα να βάζουμε τον Χρηστάκη. Ο Χρηστάκης υπήρξε κλασικός υβριστής του ποιητή, που αργότερα όμως δεν δίστασε να τον εκμεταλλευτεί για να πουλήσει μούρη.
Γράφω εν θερμώ. Σε λίγο θα μιλήσω και για το Γούντστοκ....
2- ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΥΝΤΣΤΟΚ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο ΠΑΛΑΣ τον Δεκέμβριο του 1970. Είχε προηγηθεί η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ του Φράουλες και Αίμα.
Οι προβολές που είχαν προγραμματσιτεί στο ΠΑΛΑΣ ήταν δύο. Η πρώτη ολοκληρώθηκε. Όμως, τότε, οι αστυνομικοί που βρίσκονταν στην αίθουσα θεώρησαν ότι η ταινία προσβάλλει τα "Ελληνοχριστιανικά Ιδεώδη" και επικοινώνησαν με το Αρχηγείο. Από εκεί τους δόθηκε σήμα να σταματήσουν την προβολή. Δημιούργησαν λοιπόν την δικαιολογία ότι οι συγκεντρωμένοι για την δεύτερη προβολοή "παρεμποδίζουν την κυκλοφορία". Έπεσε ξύλο, συνελήφθησαν 13 άτομα και η δεύτερη προβολή διεκόπη.
Παρόλα αυτά, η ταινία δεν είχε ακόμη επίσημη απαγόρευση και την επόμενη μέρα , άλλοι κινηματογράφοι έκαναν προβολές της ταινίας. Γρήγορα όμως ήρθε και αστυνομική απαγόρευση που στάλθηκε στους κινηματογράφους. Η απαγόρευση αυτή σταμάτησε τις προβολές.
Η Επιτροπή λογοκρισίας είχε αποφασίσει πως αυτή η ταινία δεν μπορούσε να προβληθεί, διότι διέφθειρε τους νέους.
Η απαγόρευση κράτησε δύο εβδομάδες, και ύστερα από ενέργειες του Γεωργαλά, τότε υφυπουργού και συμβούλου του Παπαδόπουλου, επετράπη η προβολή της ταινίας υπό καθεστώς "περιορισμένης λογοκρισίας", ήτοι ψαλλιδίστηκαν σκηνές.
Αυτή είναι η πραγματική ιστορία, που δείχνει ότι το 1970, έγινε ένας εσωτερικός ιδεολογικός πόλεμος μέσα στον πυρήνα της χούντας. Υπήρχε η τάση των σκληρών που ήθελαν τις ακραίες απαγορεύσεις, και υπήρχε και η τάση των "μαλακών", που ήθελαν να δείξουν μία χούντα με φιλελεύθερο πρόσωπο. Προσωρινά, επεκράτησαν οι "μαλακοί", δηλαδή η πλευρά Παπδόπουλου, χάριν κυρίως της επέμβασης Ιωαννίδη. Τελικά όμως, ο Ιωαννίδης έπαιξε ένα δικό του παιχνίδι και ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο που υποστήριξε το 1970. Η δεύτερη χούντα, ήταν η κυριαρχία των σκληρών με αρχηγό τον σκύλο της ΕΣΑ.
Αποδείξεις για όλα αυτά, δηλαδή αποκόμματα από αρθρογραφία της εποχής, θα δοθούν σύντομα, διότι όπως καταλαβαίνεις, αυτό θέλει και τον χρόνο του. Συνεπώς αυτά που γράφω στο βιβλίο, για απαγόρευση, και προβολοή μετά την περιορισμένη άρση της λογοκρισίας, είναι πέρα για πέρα αληθινά.
Πρώτο λάθος Μανώλη Νταλούκα. H ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Παλλάς την Κυριακή 29/11/1970 και όχι τον… Δεκέμβριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερο λάθος. Το «Φράουλες και Αίμα» προβλήθηκε για καμμιά 10αριά μέρες και μετά απαγορεύτηκε.
Τρίτο λάθος. Οι προβολές στο Παλλάς που είχαν προγραμματιστεί ήταν ΜΙΑ (με την παρουσία του Michael Wadleigh). Η δεύτερη προβολή ανακοινώθηκε επιτόπου (δεν ήταν προγραμματισμένη), λόγω της πολυκοσμίας (να εξυπηρετηθεί ο κόσμος δηλαδή), αλλά τελικώς δεν έγινε. Τι μας λες «διεκόπη»; Αυτά που λες για «αρχηγεία» και «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη» είναι σάλτσες.
Τέταρτο λάθος. Τα 13 άτομα συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της πρώτης προβολής. Και όχι πριν τη δεύτερη.
Μπορεί η ταινία να αποσύρθηκε για λίγες ημέρες προκειμένου να αφαιρεθούν κάποιες σκηνές (γυμνά, βλασφημία, χρήση ναρκωτικών), κάτι που συνέβη σε διάφορες χώρες του κόσμου (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Βραζιλία…) και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά η ταινία προβλήθηκε κανονικά μέσα στον Δεκέμβριο.
Αυτό που λες ότι «το 1970, έγινε ένας εσωτερικός ιδεολογικός πόλεμος μέσα στον πυρήνα της χούντας» για την ταινία είναι μπούρδα. Σιγά μην καθόταν η χούντα ν’ ασχοληθεί με το “Woodstock”. Τo θέμα το πήρε πάνω του ο Γεωργαλάς –με τη γνωστή(;) δήλωση στα Επίκαιρα (8/1/1971)– για να δείξει πως το καθεστώς δεν είχε πρόβλημα. Να του πιστωθεί δηλαδή ένα δημοκρατικό παράσημο στο ζητηματάκι που προέκυψε.
Και η ουσία Μανώλη. Τίποτα απ’ όσα μας λες τώρα δεν τα γράφεις στο βιβλίο σου. Απεναντίας εκεί γράφει μόνον ανακρίβειες. Μιλάς για ταινίες που προβλήθηκαν μετά «την περιορισμένη άρση της λογοκρισίας», όταν η άρση (του 1969) αφορούσε μόνον στα έντυπα. Ο «Ξέγνοιαστος Καβαλλάρης» (κατά λάθος πήγα να γράψω ο «Ξέγνοιαστος Παλαβιάρης»…) δεν ξέρω αν αντιμετώπισε πρόβλημα. Νομίζω πως όχι. Προβλήθηκε κανονικά και χωρίς επεισόδια. Ενώ το «Φράουλες και αίμα» προβλήθηκε για καμμιά δεκαριά μέρες όπως προείπα και μετά απαγορεύτηκε. Επίσης σου υπενθυμίζω πως στο βιβλίο σου δεν γράφεις για δύο προβολές του “Woodstock”, αλλά για μια, για την οποίαν υποστηρίζεις ότι διακόπηκε. Άλλα αντί άλλων δηλαδή. Τώρα μάς έρχεσαι διαβασμένος, επιχειρώντας να μας διορθώσεις. Αυτό αποκαλείται θράσος, Μανώλη. Διόρθωσε τον εαυτό σου. Ζήτα συγγνώμη από τους αναγνώστες σου.
ο ξενοιαστος καβαλλάρης προβλήθηκε αλλά πετσοκομμενος,η σκηνη που έχουν πάρει lsd και φρηκάρουν δεν υπήρχε καν,όπως και κάποιες άλλες-δεν μπορείτε να το αμφισβητήσετε φωστήρες μου αφου το είχα δει στην εποχή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλά και όμορφα αυτά που λέτε αλλά είναι απλώς πληροφορίες που τις αλιεύετε από έντυπα της εποχής και τις δισκοθήκες σας,ωστόσο όταν αυτά συνέβαιναν ΔΕΝ ΗΣΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ.
Γ.Γ.
Γ.Γ και στην… Κάθοδο των Μυρίων δεν ήμασταν, αλλά διαβάζουμε τον Ξενοφώντα και κάτι μαθαίνουμε…
Διαγραφήστην καθοδο των μυρίων συμμετειχε και ο ίδιος ο ξενοφώντας,στον πελοπονησσιακο πόλεμο ο Θουκυδίδης ήταν στρατηγός..
Διαγραφήατυχέστατο το παράδειγμα σου αγαπητέ
Γ.Γ.
Ναι, αλλά δεν συμμετείχε στην Κάθοδο των Μυρίων και στον Πελοποννησιακό Πόλεμο ο... Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο οποίος είχε το θράσος – ακούς εκεί;– να γράψει την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Βρε τον απατεώνα…
ΔιαγραφήΆσε μας ρε Γ.Γ. νυχτιάτικα…
Ζητώ συγγνώμη για το «ρε», αλλά μας έχει ψοφήσει ο Νταλούκας…
ΔιαγραφήΡε συ Φώντα πόσα θες να μας τρελάνεις; Εγώ φταίω που κάθομαι και μιλάω μαζί σας. Μέχρι τώρα μούλεγες ότι δεν υπήρξε απαγόρευση και ότι την κατέβασα εγώ από το κεφάλι μου. Τώρα φαίνεται ότι κάτι σου σφύριξαν και άρχισες να μαζεύεις τα ασυμμάζευτα. Τώρα λες "η ταινία αποσύρθηκε για λίγες μέρες", δηλαδή... με δουλεύεις. Βαφτίζεις την απαγόρευση απόσυρση και ξεμπερδεύειες. Πριν έγραφες ότι δεν υπήρξαν απαγορεύσεις και τώρα λες ναι απαγορεύτηκε και η Φράουλες και Αίμα , αλλά προβλήθηκε κάτι μέρες ... Ε και; Εγώ έπιασα την ουσιαστική διαφορά μας, δηλαδή αν υπήρξε ή όχι απαγόρευση, δεν είναι δυνατόν να σου πω όλες τις λεπτομέρειες, μαθήματα δωρεάν θες να σου κάνω; Το ίδιο ισχύει και για τον Κωστάκη, στην αρχή έλεγε ότι απαγόρευση δεν υπήρξε και την ονειρεύτηκα και μετά άρχισε να λέει για το ότι δεν διευκρίνησα επακριβώς πότε έγινε η διακοπή της προβολής, αν έγινε πριν ή μετά την πρώτη προβολή... Για την ταμπακιέρα μούγκα κι αυτός... κάτι του σφύριξαν και πέταξε την μπάλα αλλού... Για την απαγόρευση το έκανε γαργάρα. Ηχηρή σιωπή... Ρε σεις, σε ένα σχόλιο, θέλετε να σας γράψω όλες τις λεπτομέρειες; Βαριέμαι. Στο βιβλίο μου τώρα... γράφω σε παρένθεση τα τυπωθέντα " τα φιλμ αυτά, προβλήθηκαν μετά την περιορισμένη άρση της λογοκρισίας...κλπ". Δεν γράφω ότι δεν προυπήρξε προβολή, αφού την περιγράφω. Την περιγράφω εν ολίγοις, δεν είναι δυνατόν στην μισή σελίδα που έχω κανονίσει να μπει σαν ένθεση κάτω από τη φωτογραφία, να γράψω όλα τα γεγονότα... γράφω το ουσιώδες και το ουσιώδες ήταν ότι η αστυνομικοί διέκοψαν την προβολή... Σε ένα σημείο έχεις πράγματι δίκιο, η πρώτη προβολή έγινε Νοέμβριο, αλλά -αν θέλεις το πιστεύεις- Νοέμβριο ήθελα κι εγώ να γράψω και έγραψα κατά λάθος Δεκέμβριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες ότι Ο Γεωργαλάς έκανε δήλωση στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ την οποία χαρακτηρίζεις "γνωστή" με ένα ερωτηματικό... έχεις δίκιο να βάζεις το ερωτηματικό, αφού είναι φανερό ότι αυτή την "δήλωση" δεν την ξέρεις...κάτι σου σφύριξαν... δεν πρόκειται λοιπόν για δήλωση αλλά για ολόκληρη συνέντευξη.... Πιάνεις τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ... Τα έχεις διαβάσει; Γράφεις ότι τα 13 άτομα συνελήφθησαν στην διάρκεια της πρώτης προβολής... Ξέρεις τα ρεπορτάζ της εποχής; Αντιγράφω για παράδειγμα για αν σου δείξω τι μεσάνυχτα έχεις...
"Όταν τελείωσε η πρώτη προβολή, οι χιλιάδες θεατές που περίμεναν να δουν την ταινία σε δεύτερη προβολή, κατέκλυσαν την περιοχή γύρω από το ΠΑΛΑΣ με αποτέλεσμα να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία. Η αστυνομία επενέβη...συνελήφθησαν 13 νέοι...κλπ"
(ΕΠΙΚΑΙΡΑ 4 Δεκ 1970, σελ 60).
Άλλο απόσπασμα ...
"Ο κ Σταματελόπουλος διέκοψε την σιωπή του για να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, εξ αφορμής των ταινιών "Γούντστοκ" και "Φράουλες" που απαγορεύτηκαν....πιστεύει ότι δεν γίνεται συστηματική προσπάθεια γαι να μείνει απρόσβλητη η ελληνική νεολαία από τα ξένα ιδεολογικά δηλητήρια..."
(ΕΠΙΚΑΙΡΑ, 18 Δεκ 1970, σελ 62)
Ξέρεις ποιός ήταν ο Σταματελόπουλος; Τι σου δείχνει αυτό,αν το συγκρίνεις με τις απόψεις Γεωργαλά, υπήρχε ή όχι διάσταση απόψεων μεταξύ χουντικών;
Εδώ λίγο καιρό μετά, υπάρχει δημόσια κόντρα μεταξύ χουντικών, πάνω στο θέμα των μακριών μαλλιών και πάνω στο θέμα του χιπισμού και της μουσικής ροκ... Τι μας λες τώρα;
Άκου δεν ήταν Απογόρευση, ήταν "Απόσυρση"!!!!
Ρε συ Φώντα ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ;
Έτσι εύκολα κάνεις μια κωλοτούμπα και τα ανασκευάζεις όλα; Για τόσο πονηρός περνιέσαι;
Μανώλη δεν έχει νόημα η κουβέντα. Όταν μάθεις ελληνικά έλα να ξανασυζητήσουμε.
ΔιαγραφήΑπαγόρευση σημαίνει απαγόρευση. Σημαίνει πως η ταινία κατέβηκε και δεν ξαναπροβλήθηκε. Εσύ που την είδες την απαγόρευση στο “Woodstock”; Έγινε μία avant προβολή, πιθανώς πριν περάσει η ταινία από την επιτροπή λογοκρισίας, δημιουργήθηκαν επεισόδια, κάποιοι είδαν την ταινία, αντιλήφθηκαν περί τίνος επρόκειτο και όταν πέρασε το φιλμ από την επιτροπή λογοκρισίας κόπηκαν κάποιες σκηνές (όπως σε πολλές χώρες του κόσμου). Η επιτροπή δηλαδή έκανε τη «δουλειά» της –μεσολάβησαν λίγες ημέρες– και η ταινία προβλήθηκε κανονικά στους κινηματογράφους. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ “WOODSTOCK”. Ξεκόλλα.
Συζητούσαμε για το «Φράουλες και Αίμα»; Πότε, και δεν το κατάλαβα. Εγώ σου είπα ότι δεν υπήρχε απαγόρευση στο “Woodstock”, όχι στο «Φράουλες και Αίμα». Εδώ υπήρξε απαγόρευση, γιατί η ταινία προβλήθηκε καμμιά δεκαριά μέρες και μετά δεν ξαναπροβλήθηκε. ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ.
Το ερωτηματικό στη δήλωση του Γεωργαλά το έβαλα για σένα (επειδή δεν γνώριζα αν ξέρεις την συνέντευξη) δεν το έβαλα για μένα. Εδώ γελάμε!
Όσον αφορά στα υπόλοιπα, ζήτα συγγνώμη από τους αναγνώστες σου για τις βλακείες που έγραψες στο βιβλίο σου και όταν τις διορθώσεις σε κάποια επόμενη έκδοση, έλα να μας τα ξαναπείς.
καλά κάνετε και ερευνάτε αλλά να το κάνετε -και ο Τρούσσας,και ο Αρβανίτης και ο Νταλούκας-με λιγότερη έπαρση,δεν είστε παντογνώστες,πολλές φορές γράφετε λάθη,γιατί απλά δεν ζήσατε τότε.η μετριοπάθεια παραμένει μία αρετή,που κάνει τα κείμενα των συγγραφέων τους πιο ελκυστικά.με τον τρόπο που μιλάτε και οι τρεις-όχι μόνο τώρα αλλά και άλλες φορές-θυμάμαι τα κείμενα του αρβανίτη στο zoo και αγανακτώ-αναδεικνύεται ένας υπερμετρος εγωισμός,φιλαυτία και κόμπλεξ-εκανες λάθη,χα χα σε πρόλαβα,δεν τα ξέρεις καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίστε και μεγάλοι άνθρωποι.
Γ.Γ.
για τα κειμενα του αρβανιτη στο ζοο δεν αναφερομαι στις πληροφορίες του αλλά στο ΄ύφος τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήεπίσης για το γουντστοκ-προβλήθηκε κανονικότατα επί χούντας χωρίς να έχει κάποιες σκηνές-η σκηνή που κάνουν μπάνιο γυμνοί.
Γ.Γ.
ανθρωπέ μου ο παπαρηγόπουλος έζησε 2300 χρόνια και βάλε μετά τον παυσανία και τον θουκυδίδη,και πάλι όμως στα βιβλία τους βασίστηκε,οι οποίοι ήταν παρόντες στα γεγονότα.εσεις τόσες μέρες μαλώνετε για γεγονότα των αρχών της δεκαετίας του 70.αφου σας ενδιαφερει τόσο το θέμα γιατί δεν ρωτάτε ανθρώπους που τα έζησαν τότε?αποκλείεται να μην γνωρίζετε τέτοια άτομα.τελοςπάντων,ας το αφήσουμε το θέμα γιατί ειναι και αργά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ.Γ
Και ποιος σου είπε ότι δεν ρωτήσαμε Γ.Γ.;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά θα πρέπει να ξέρεις, γιατί δεν το ξέρεις απ’ ό,τι φαίνεται, πως το παρελθόν μελετάται και μέσα από πηγές, όχι μόνον μέσα από μαρτυρίες.
Και άντε και ρώτησα κάποιον, που ήταν έφηβος το ’70, και μου πει ότι το “Woodstock” απαγορεύτηκε – και λοιπόν;
Τι αξία έχει μια μαρτυρία αν δεν επιβεβαιώνεται από τις πηγές; Αν δεν γίνει διασταύρωση των λεχθέντων με τα ντοκουμέντα;
Μη λέμε πράγματα που δεν στέκουν.
MANWOLF LOUIE
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ Μέρος
Για να κλείσει το θέμα με το ΓΟΥΝΤΣΤΟΚ
Όπως είχα ξαναγράψει πιο πάνω, διαβάζοντας το βιβλίο του Νταλούκα, μένει κανείς με την εντύπωση ότι η ταινία παίχτηκε μισή εκείνη την Κυριακή στο Παλλάς και «τελικά» απαγορεύτηκε, δηλαδή δεν ξαναπαίχτηκε ποτέ επί δικτατορίας. Για τον Νταλούκα, το σημαντικό δεν ήταν να πει ότι η ταινία παιζόταν επί μήνες, αλλά να προβάλλει ύπουλα το ότι «απαγορεύτηκε». Το ότι η «απαγόρευση» κράτησε μόνο για δυο βδομάδες, όπως παραδέχεται τώρα, δεν τον ενδιέφερε να το αποκαλύψει στο βιβλίο!
Ο Νταλούκας, κατά τη γνωστή του τακτική της κωλοτούμπας, όπως έκανε και τότε με τον Clapton, πάει να μπουρδουκλώσει τα πράγματα και τώρα λέει άλλα, αναφέροντας άσχετες λεπτομέρειες. Επιμένει όμως πάλι στη δεκαπενθήμερη «απαγόρευση», προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Το θέμα/ερώτηση το έβαλα όμως εγώ, και ήταν το ΑΝ Η ΤΑΙΝΙΑ ΠΑΙΖΟΤΑΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ ’70, δηλαδή αν ξαναβγήκε «ΤΕΛΙΚΑ» στις αίθουσες (κάτι που δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο στο άλμπουμ φωτογραφιών με τίτλο “Ελληνικό Ροκ”):
«Αν ο Νταλούκας ξέρει πράγματι ότι η ταινία παιζόταν κανονικά από τον Δεκέμβριο του ’70, τότε δεν μπορώ να υποθέσω τίποτε άλλο, παρά ότι κάνει συνειδητή παραπληροφόρηση.» 6 Νοεμβρίου 2012 5:29 μ.μ.
Για το τι έγινε «τελικά» με το Γούντστοκ υποτίθεται ότι συζητούσαμε, κι όχι τι ρόλο έπαιζε ο Ιωαννίδης, ο οποίος ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο τρία χρόνια αργότερα.
«Τελικά» όπως λέει κι ο Γ.Γ., που αγανακτούσε με το ύφος μου, το Γούντστοκ «ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ χωρίς να έχει κάποιες σκηνές ή σκηνή που κάνουν μπάνιο γυμνοί». Αυτή είναι η ουσία και η σωστή απάντηση στο ερώτημα που έθεσα.
Συμφωνώ εγώ, συμφωνεί ο Φώντας, συμφωνεί(;), καθώς φαίνεται, και ο κωλοτούμπας Νταλούκας, κατά τα τωρινά γραφόμενά του («Η απαγόρευση κράτησε δύο εβδομάδες»), παρ’ όλο που πριν έξι χρόνια έκανε τη ζημιά με το να παραπληροφορεί τους νεότερους, γράφοντας ότι «τελικά» «το έργο» απαγορεύτηκε για πάντα, επειδή ήταν «επικίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια».
Όσο για τους 13 συλληφθέντες, για να μη δημιουργούνται τίποτα εντυπώσεις περί... βασανιστηρίων, η “Απογευματινή” (30/11/70) γράφει:
«Ακολούθησαν βίαιες σκηνές με μικροτραυματισμούς και συλλήψεις 13 νεαρών, οι οποίοι έμειναν στο Α΄Αστυνομικό Τμήμα λίγες ώρες και μετά αφέθηκαν ελεύθεροι. Οι “διαδηλωτές” επέμεναν στο αίτημά τους να μπουν στην αίθουσα, με υψωμένα το δύο δάκτυλα σε σχήμα V.»
Β Μέρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι για τον Γ. Γ. και τη φράση του «ΔΕΝ ΗΣΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ».
Καλά, ο Νταλούκας, είπαμε, κοιμότανε με τα τσαρούχια, παρ’ όλο που τώρα ονειρεύτηκε ότι το 1970 πήγαινε στην Πλάκα. Ο Φώντας ήταν πάρα πολύ μικρός, αλλά εγώ ήμουν εκεί (τα θυμάσαι εκείνα τα εικονογραφημένα βιβλία του Rol;). Αυτό όμως δεν σημαίνει και πολλά πράγματα, γιατί δεν μπορεί κανείς να βασίζεται μόνο στη μνήμη του. Χρειάζονται και τα ντοκουμέντα για να την ενισχύει. Μακάρι να είχα κρατήσει όλα τα περιοδικά που αγόραζαν τότε οι γονείς μου. Έχω κρατήσει αυτά που αγόραζα εγώ, εκτός από τα παιδικά κόμικς. Κι αυτά που λέει ο καθένας για τα περασμένα χρόνια είναι ανάλογα με τη στάση ζωής του και με την ιδεολογία του. Ακούω και διαβάζω τόσες μπαρούφες και ψέματα για την εποχή που έχω ζήσει και λέω, σκέψου τι μας λένε για το ’21, το Βυζάντιο κλπ. Οι διάφορες Ρεπούσηδες, πληρωμένες ή ηλίθιες, που ασχολούνται με τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, έχουν κάνει απίστευτη παραπληροφόρηση.
Πριν από λίγο καιρό, βλέπαμε την ταινία “Μαύρο - Άσπρο” (του 1973) και μετά έγινε μια συζήτηση με τον σκηνοθέτη Θανάση Ρεντζή. Στην ταινία υπήρχε μια σκηνή όπου οι πρωταγωνιστές χόρευαν με μουσική των Pink Floyd από το Dark Side of the Moon. Κάποιος ρώτησε πού ήταν γυρισμένη.
«Σ’ ένα κυριλέ μαγαζί» απάντησε ο Ρεντζής.
«Κι έπαιζε τέτοια μουσική;»
«Ναί, γιατί να μην παίζει;»
«Πείτε τους το, να το καταλάβουνε, ότι αυτός ο δίσκος ήταν πολύ δημοφιλής, γιατί νομίζουνε άλλα» είπα εγώ.
«Στην Ελλάδα;» με κοιτάει έκπληκτος ένας νεαρός (προφανώς πίστευε ότι το ροκ ήταν απαγορευμένο στη χώρα μας)
«Για την Ελλάδα μιλάμε» λέω εγώ.
Μετά από λίγο πετάχτηκε μια κάπως γνωστή τραγουδίστρια, που την ήξερα φατσικά από εκείνη την εποχή και ήξερα ότι «ήταν εκεί» και λέει το κουφό:
«Οι χουντικοί δεν ξέρανε αγγλικά γι’ αυτό δεν λογοκρίνανε τους Pink Floyd.»
Τι ήθελε να μας πει μ’ αυτό; Ποτέ δεν λογοκρίθηκε μουσική, από πριν τη χούντα και μέχρι τα τέλη της δεκ. του ’70. Οι στίχοι λογοκρίνονταν και άλλαζαν. Πώς θ’ αλλάζανε τους στίχους των Pink Floyd; Ή μήπως το συγκρότημα τραγουδούσε τίποτα αντιδικτατορικά μηνύματα;
Φίλε Γ. Γ. δες τώρα κι εδώ: http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=6990&autostart=0#
(κλικ στο Πλήρης Τεκμηρίωση και μετά στο Κεφάλαιο 41)
Ένας τρόμπας που υποτίθεται ότι «ήταν εκεί», λέει για το Γούντστοκ:
«να δεις ταινίες οι οποίες ήταν απαγορευμένες, παράδειγμα το Γούντστοκ που είχε παιχτεί για ένα απόγευμα σ’ ένα κινηματογράφο της Αθήνας και μετά είχε απαγορευτεί»
Για κάτι τέτοιες... «μαρτυρίες» τρελαίνεται ο Νταλούκας. Αν είναι να πιστεύουμε ό,τι λέει ο καθένας που «ήταν εκεί», ζήτω που καήκαμε.
δεν είχα σκοπό να σε θίξω,τα κείμενα σου στο ζοο-όταν τα χωνεις στους αμερικάνους και το γκαραζ-ακόμα τα διαβάζω
ΔιαγραφήΓ.Γ.
Κώστα Αρβανίτη, είσαι άδικος. Στο βιβλίο μου γράφω καθαρά ότι το Γούντστοκ μετα΄τα γεγονότα της πρώτης προβολής απαγορεύθηκε αλλά μετά το 1970 άρχισε να προβάλλεται στους κινηματογράφους. Δεν το διαβάζεις αυτό; Η φράση "προβλήθηκε μετά την περιορισμένη άρση της λογοκρισίας, 1970" τι σημαίνει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή, προβλήθηκε τον Νοέμβριο αλογόκριτο-όπως το περιγράφω- απαγορεύτηκε κατά τον Δεκέμβριο(από αρμόδιους;) διότι θεωρήθηκε ότι "υπόκειται σε λογοκρισία" και μετά το πρώτο μισό του Δεκέμβρη, (δηλαδή ουσιαστικά μετά το 1970, από τον Ιανουάριο του 1971) ήρθη η λογοκρισία όχι όμως εξ ολοκλήρου αλλά "περιορισμένα", ήτοι αφαιρέθηκαν σκηνές.
Αυτό σημαίνει η φράση μου "περιορισμένη άρση λογοκρισίας". Με την ευκαιρεία να πω, ότι αυτή η λογοκρισία, δεν έχει να κάνει με την άλλη "άρση λογοκρισίας του Τύπου" που αναφέρει ο Φώντας. Αυτό ήταν μια λογοκρισία που επεβλήθη στο φιλμ. Αφού λοιπόν γράφω ότι προβλήθηκε μετά το 1970, γιατί με κατηγορείς πως αφήνω να εννοηθεί ότι μετά την απαγόρευση δεν προβλήθηκε ποτέ; Είσαι άδικος.
Αν διαβάσεις πάλι το βιβλίο θα δεις ότι αναφέρω πως ένας από τους μεγαλύτερους επηρεασμούς για την διαμόρφωση αυτού που ονομάζω "ψυχεδελική νεολαία" ήταν και αυτό το φιλμ. Γράφω ότι αυτό το φιλμ είχε μεγάλη δύναμη αφού μετέφερε εικόνα και συνεπώς επηρέασε πολλούς νέους. Με το δεδομένο ότι την διαμόρφωση της ψυχεδελικής νεολαίας την τοποθετώ μετά το 1970, πως είναι δυνατόν να γράφω ότι το φιλμ αυτό δεν προβαλλόταν στα χρόνια μετά το 1970, αλλά παρόλα αυτά να τους επηρεάζει; Θάπρεπε νάμουν τρελός. Λάβε υπόψη σου ότι κάτω από τη φωτογραφία, έχω πολύ μικρό χώρο να γράψω για το φιλμ, και συνεπώς γράφω τα κατα τη γνώμη μου ουσιαστικότερα. Δεν αλλάζω όμως την ουσία. Το ουσιαστικό για μένα είναι πως βλέπουμε στη φωτογραφία νεαρόκοσμο να παρακολουθεί ένα φιλμ και ταυτόχρονα να παρακολουθείται από αστυνομικές δυνάμεις. Αυτό για μένα είναι συγκλονιστικό. Αστυνομικοί να επιτηρούν μια ταινία. Που αλλού το έχεις δει αυτό; Συγκλονιστικό για μένα επίσης είναι να ζητούν τα νέα παιδιά να δούν κι αυτά το φιλμ και οι αστυνομικοί να τα δέρνουν και να τα συλλαμβάνουν. Έστω και αν μετά τα αφήνουν ελεύθερα. Επιτρέπονται αυτά τα πράγματα; Δηλαδή τι έγκλημα διέπραξαν και έπρεπε να φάνε ξύλο και να προσαχθούν στο Τμήμα; Εσένα σήμερα θα σου άρεσε να πας να δεις ένα φιλμ και μέσα στην αίθουσα να είναι και αστυνομικοί να παρακολουθούν τι γίνεται; Μετά ακολουθεί απαγόρευση μέχρι να δουν τι θα κάνουν. Απαγόρευση την ονομάζουν όλοι τότε. Δεν την εφήυρα εγώ τη λέξη. Έτσι έγραψαν τότε και οι εφημερίδες. ΤΟ ΓΟΥΝΤΣΤΟΚ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΕ. Λοιπόν αυτή είναι η λέξη. Έστω και αν μετά, ο Γεωργαλάς στη συνέντευξή του είπε δεν ήταν ακριβώς απαγόρευση, ήταν ένα μπέρδεμα μια ασυνενοησία μεταξύ αρμοδίων. Τι ήθελες να σου πει ο Γεωργαλάς; Τόριξε λίγο στην τρελή κι αυτός. ΉΤαν λοιπόν απαγόρευση. Αυτή όμως η απαγόρευση, οφειλόταν σε ακραία στοιχεία της χούντας. Ο Λαδάς, ο Σταματελόπουλος ήταν δύο από αυτούς που αντέδρασαν και κινητοποίησαν τον μηχανισμό για να απογορευτεί το φιλμ. Υπήρχαν όμως άλλοι που διαφωνούσαν και ήθελαν να δείχνουν φιλελευθερο πρόσωπο. Ο Παπαδόπουλος δεν συμφώνησε με την απαγόρευση. Ο Γεωργαλάς επίσης. Και αυτή η ομάδα, ήταν και που τελικά επεκράτησε. Αλλά, μέχρι να ξεκαθαρίσει το πράγμα, μέχρι να τα βρουν μεταξύ τους, υπήρξε απαγόρευση.
MANWOLF LOUIE
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι καθόλου άδικος.
Το τι ακριβώς γράφεις στο βιβλίο το έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει
Τη φράση "προβλήθηκε μετά την περιορισμένη άρση της λογοκρισίας, 1970" τη γράφεις στην αρχή αρχή του κειμένου, και στο τέλος του (κειμένου) καταλήγεις να πεις ότι «η προβολή διακόπηκε ΤΕΛΙΚΑ από τους αστυνομικούς οι οποίοι έκριναν ότι το έργο είναι επικίνδυνο για τη “δημόσια τάξη και ασφάλεια”». Εδώ τελειώνει το κείμενο.
Δηλαδή, κάτι που έγινε μετά και τελικά (χωρίς να το ξεκαθαρίζεις – μην ξαναπείς περί άρσης λογοκρισίας, απ’ αυτό δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα), το αναφέρεις πρώτο, ενώ αυτό που έγινε πρώτο το αναφέρεις στο τέλος.
Έτσι, αυτός που το διαβάζει, καταλαβαίνει ότι με τη λέξη προβλήθηκε, που λες στην αρχή, εννοείς την προβολή που έγινε στο Παλλάς η οποία διακόπηκε (που δεν διακόπηκε στην πραγματικότητα), και το έργο αφού ήταν επικίνδυνο για τη “δημόσια τάξη και ασφάλεια” απαγορεύτηκε τελικά από κει και μετά.
Το «απαγορεύθηκε ΑΛΛΑ μετά το 1970 άρχισε να προβάλλεται στους κινηματογράφους», που λες τώρα, δεν το γράφεις πουθενά στο βιβλίο. Μη πας να μας βγάλεις τρελούς.
Αν ήθελες να βγει σωστό νόημα στο γραπτό σου (σωστό, όπως το εννοείς τώρα) έπρεπε να μιλήσεις στην αρχή για την απαγόρευση και να καταλήξεις στο ότι τελικά δόθηκε άδεια και η ταινία άρχισε να παίζεται κανονικά στους κινηματογράφους.
Λοιπόν, σας παρακολουθώ αρκετά χρόνια και τους τρεις. Τον Κώστα και τον Μανώλη από τη Μουσική και τον Φώντα από το Ζοο. Μου άρεσε ο σχολιασμός και οι αναφορές που έκανε ο Κώστας στα ροκ "ποιήματα" και η μετάφρασή του σ'αυτά. Επίσης ένα άρθρο του για το γκαράζ. Ο Μανώλης πάλι με τις αναλύσεις του στο έργο του Morrison και του Bowie, έδειχνε τον ενθουσιασμό και την αγάπη του, γράφοντας περισσότερο με γνώμονα το συναίσθημα. Ο Φώντας, νεότερος και τεκμηριωμένος, με λίγο αποστασιοποιημένη οπτική και εμμονή στην ακρίβεια των στοιχείων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα γράφω όλα αυτά για να σας δείξω ότι δεν κάνω επιφανειακή και στείρα κριτική. Εγώ γεννήθηκα αρχές του '61 και τη δεκαετία του '70 έζησα τον απόηχο των γεγονότων και διψασμένος για πληροφόρηση, η οποία ήταν λιγοστή αρκέστηκα σε αυτή των δίσκων και των μαρτυριών των μεγαλύτερων. Λοιπόν, επειδή για τη δεκαετία του ΄70 υπάρχει βιωματική εμπειρία έχω να πω, πως το περιβάλλον της μεταπολίτευσης με τη περιρρέουσα ψευτοπροοδευτική ατμόσφαιρα κάθε άλλο παρά φιλικό ήταν σ' αυτούς που άκουγαν την λεγόμενη αντιδραστική αμερικανόφερτη μουσική. Φώντα, ναι ήταν απίθανο ένα Μοδνίτης (ΜΟΔΝΕ μαθητική του ΚΚΕ) να ακούει τότε Airplane. Πόσες φορές εμείς οι "ανώριμοι πολιτικά" μαλλιάδες δεν ήρθαμε σε ρήξη με τους "προοδευτικούς" και οργανωμένους σε κόμματα συμμαθητές μας. Και όμως ήταν πολλοί δεκατριάχρονοι από μας στο Πολυτεχνείο, ενώ οι Μοδνίτες περνούσαν από την ΚΟΒ για καθοδήγηση και πολιτική ερμηνεία.
Όσον αφορά τώρα για τις συνήθειες, για να μη μιλήσω για τρόπο ζωής, ήταν διαφορετικές μεταξύ των διαφόρων ομάδων. Εμείς οι "ψυχεδελικοί" είχαμε κοινά γνωρίσματα, ενδιαφέροντα, κώδικες εμφάνισης και συμπεριφοράς με κοινή συνισταμένη το ροκ, όπως βέβαια είχαν και οι ΜΑΚΙτες (δεξιοί), ΠΑΜΚίτες (πασόκοι), ΜΟΔΝίτες, ΑΑΜΠίτες (μαοϊκοί) Τεταρτοδιεθνιστές κλπ. Καταλαβαίνω λοιπόν το χαρακτηρισμό του Μανώλη.
Ρε σεις κοιτάτε την ουσία των γραφόμενων, αφού το έχετε το επίπεδο, και όχι τις διατυπώσεις. Θέλω από σας να σταματήσετε την κόντρα, η οποία, τουλάχιστον σε μένα προκαλεί αμηχανία, γιατί θα ήθελα τα όποια ταλέντα σας, στην αρθρογραφία, στην μετάφραση, στην ανάλυση, στην έρευνα να τα αναπτύσσετε δημιουργικά. Η διαμάχη σας, συγνώμη, αλλά είναι περί όνου σκιάς. Δεν ομιλώ για έπαρση, εμπάθεια και αμετροέπεια γιατί πιστεύω πως αυτοί οι χαρακτηρισμοί για να αποδίδονται πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά τα πρόσωπα και τα πράγματα.
Peace - Love - Music
το θέλετε το τσιγαριλικάκι σας..ρε τι ειστε σεις ρε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμ… το Woodstock, το παίξαμε στον κινηματογράφο Όπερα το 1976 ή 77, δεν θυμάμαι ακριβώς για να μαζέψουμε χρήματα για τη σχολική εκδρομή. Αφού πείσαμε τη τάξη για τη σίγουρη επιτυχία και κερδίσαμε στη ψηφοφορία οριακά με κάτι ανίερες συμμαχίες με ρεβιζιονιστές αριστερούς συμμαθητές μας, ξαμοληθήκαμε στα στέκια, μπιλιάρδα, καφενεία, φροντιστήρια και καλέσαμε όποιο "φρικιό" ξέραμε και δεν ξέραμε. Η αίθουσα γέμισε, και η ταινία ακόμη και τότε προκάλεσε. Πολλοί "ορθόδοξοι αριστεροί" έφριξαν και εγκατέλειψαν την αίθουσα μουρμουρώντας για το μέγεθος της αλλοτρίωσής μας. Ενοχλούσε το ελευθεριάζον τεράστιο πλήθος χωρίς στράτευση και πατρονάρισμα που χαιρόταν τον έρωτα και τη ζωή, προσέξτε, ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΧΕΣ. Αυτό φίλοι μου ήταν και είναι το θέμα. Τώρα, εμένα προσωπικά, εάν οι σκοπιμότητες της χούντας απαγόρευσαν και μετά επέτρεψαν τη προβολή της ταινίας όταν πρωτοπαίχτηκε, ποσώς με ενδιαφέρει. Αντίθετα με ενδιαφέρει η όποια επιδραστικότητα της ταινίας και της κουλτούρας της και εάν διαπαιδαγώγησε και πόσο τη νεολαία διαχρονικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, και το θέμα μας ποιό ήταν, το ποίημα του Λεφτέρη Πούλιου "Αμέρικαν Μπαρ στην Αθήνα";
Peace - Love - Music
Τι να σου πω gregory… Εμένα δεν με διαπαιδαγώγησε το “Woodstock” πάντως, γιατί το είδα μεγάλος και ήμουν ήδη (ή έτσι νόμιζα) διαπαιδαγωγημένος. Δεν θέλω να παραστήσω τον έξυπνο κατόπιν εορτής –καθότι αν το έβλεπα το 1970, μπορεί να είχα άλλη γνώμη–, αλλά, να, διαβάζοντας την κριτική της Ιουλίας Ραλλίδη στον Σύγχρονο Κινηματογράφο (#11-12, Δεκ.’70-Φεβ.’71) σκέπτομαι πως, πάντα (και τότε) τα πράγματα θα έχουν δύο πλευρές...
ΑπάντησηΔιαγραφή(…) «Το θλιβερό στις τρεις μέρες ‘διασκέδασης και μουσικής’ (το ‘και έρωτα’ παραλείπεται συνήθως για λόγους ταρτουφικής ευπρέπειας) δεν βρίσκεται ούτε στη διασκέδαση, ούτε στη μουσική, ούτε στον έρωτα, αλλά στην οργανωμένη προσπάθεια για αποβλάκωση της νεολαίας που συγκεντρώθηκε στο Γούντστοκ. Η ταινία γίνεται άθελά της μια μαρτυρία της αφέλειας του κοινωνικού προβληματισμού των ‘φοιτητών των καλυτέρων Πανεπιστημίων των Ηνωμένων Πολιτειών’ (Επίκαιρα 13-20 Νοεμβρίου 70). Η αυριανή ‘ηγεσία της πατρίδας’ του Γουώντλη (σ.σ. ο σκηνοθέτης της ταινίας) δεν παρουσιάζει τα δυναμικά στοιχεία της ‘ιδεώδους, υγιούς πνευματικά νεολαίας’ του Μαρκούζε. Τα παιδιά τής κόκα-κόλα κοντεύουν να πνιγούν στους αφρούς της».
Ok, ας μην ανοίξουμε όμως τώρα κουβέντα και για την ταινία (έτσι αναδημοσίευσα το απόσπασμα…), καθότι ο Πούλιος είναι εδώ το βασικό μας θέμα.
Μάλλον η κυρία είχε πρόβλημα με τον ...οργασμό της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος πάντων, αναζήτησα το βιβλίο “Γενιά του ’70”, στο υπόγειο της Πολιτείας και ένας αγενέστατος υπάλληλος με ειρωνικό ύφος μόνο που δεν με έβρισε.
Κώστα, έγραψες ότι υπάρχουν τρία αντίτυπα. Εννοούσες στο βιβλιοπωλείο, ή στην κατοχή σου;
e-mail: gi@raindrop.gr
Λες να την έβαλε ο αντισυνταγματάρχης Σταματελόπουλος που μας έλεγε παραπάνω ο Νταλούκας ή ο Γεωργαλάς (πλάκα κάνω), που έγραφε στα Επίκαιρα πως «οι νέοι του Γούντστοκ είναι δυστυχείς, πασχίζουν να εκφράσουν με τη μουσική την εσωτερική τρικυμία τους»;
ΑπάντησηΔιαγραφή(Υποθέτω ότι γνωρίζεις ποια είναι η Ραλλίδη).
MANWOLF LOUIE
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ μέρος
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ και πάλι
Για να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους
Ναι καλά, ο Νταλούκας είχε γνωρίσει τον Πούλιο στην Πλάκα το ’70, και τώρα μας απειλεί ότι θα επικοινωνήσει μαζί του για να τον φοβερίσει, επειδή εκείνος δεν τον θυμάται!!! Βλέπεις, με τόσους πολλούς... δεκατετράχρονους που συναναστρεφόταν τότε και τους ανέλυε τα ποιήματά του για τον Dylan, είναι φυσικό να μη θυμάται.
Δεν μας λέει όμως, o Νταλούκας, πού ακριβώς στην Πλάκα τον συνάντησε. Τον πέτυχε στο δρόμο και του είπε, για έλα εδώ εσύ, μήπως εσύ έχεις βγάλει καμιά ποιητική συλλογή να την αγοράσω; Γιατί ενώ ισχυρίζεται ότι είχε αγοράσει την πρώτη συλλογή από τον ίδιο τον Πούλιο, στη συνέντευξη τον ρωτάει να μάθει και να... «καταλάβει» «πού» και «πώς» τη διακινούσε, δηλαδή πράγματα που υποτίθεται ότι τα είχε δει με τα ίδια του τα μάτια το 1970, αλλά τη στιγμή που έπαιρνε τη συνέντευξη δεν μπορούσε «εύκολα να τα φανταστεί». Είχε αγοράσει την συλλογή από τον ίδιο τον ποιητή, αλλά τώρα ρωτούσε αν τη «μοίραζε» μόνος του:
«κι η διακίνηση πώς γινότανε;»
«και την ποιητική αυτή συλλογή, είπες ότι τη μοίραζες μόνος σου; Πώς...;»
Ο Πούλιος απαντάει ότι δεν τη μοίραζε, την πούλαγε.
«Πού;»
Λέει για τις μπουάτ ο ποιητής.
«Να το καταλάβω, λες στη μπουάτ έβγαινες όταν γινόταν το πρόγραμμα»
«Έβγαινες εσύ κι έλεγες ποιήματα;»
«Αυτό πού γινότανε; Στη μπουάτ του Αργύρη, ή...;»
«Δηλαδή έμπαινες όπως μπαίνουνε τώρα και πουλάνε λουλούδια»
«Αλλά πού απήγγελλες το ποίημα όταν οι άλλοι τραγουδούσανε;»
«Δεν μπορώ εύκολα, ξέρεις, να φανταστώ, πρώτα πρώτα η εικόνα είναι... συγκινητική... από την άλλη δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ ένα νέο άνθρωπο..., θέλω να πω Λευτέρη δεν αισθανόσουν άσχημα;»
(ξανά το link εδώ: http://freedomgreece.blogspot.gr/ )
Όσα λοιπόν, δεν μπορούσε να φανταστεί όταν του τα έλεγε ο Πούλιος στη συνέντευξη, τα φαντάστηκε για τα καλά προχτές.
Παρόλο όμως, που ο Νταλούκας πήγαινε στην Πλάκα από τα 14 (το 1970), μόλις πριν από λίγα χρόνια έμαθε για το “Folk 17” και το “Χρυσό Κλειδί”, κάνοντας τις γνωστές του... «έρευνες». Επίσης, ενώ... μελετούσε από «τότε» (αρχές της δεκ. του ’70) τον Πούλιο, όσα χρόνια ήτανε στα μουσικά περιοδικά, ποτέ δεν έκανε την παραμικρή αναφορά στον... «ροκ ποιητή» (κι έχει τώρα το θράσος να κατηγορεί εμένα επειδή δεν τον κατέταξα στο... ελληνικό ροκ). Ωστόσο, φρόντιζε να μας φλομώνει με απανωτές αναφορές στον Καβάφη κι έγραφε και για «τα τραγούδια του γάμου της Θεσσαλίας».
Το άλλο με τον Τοτό που 14 χρονών πήδαγε τη Βουγιουκλάκη το ξέρεις;
Β Μέρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ο Φώντας λέει στον Νταλούκα στις 30 Οκτωβρίου (βλ. πιο πάνω) για «κριτικές για τον Πούλιο σοβαρών μελετητών» και μεταξύ αυτών αναφέρει και το όνομα του Σαββίδη, εκείνος απαντά: «Οι κριτικοί που αναφέρεις και χαρακτηρίζεις "σοβαρούς" ούτε που κατάλαβαν ποτέ οι Πούλιοι τι σημαίνουν...»
Τώρα όμως έρχεται να μας παρουσιάσει τον Σαββίδη και τον Χριστιανόπουλο (που αυτός κι αν είχε καταλάβει τίποτα από τον Πούλιο) ως αυθεντίες, τις οποίες υποτίθεται ότι εγώ... αντέγραψα!
Για τον Γ. Π. Σαββίδη, τον Χριστιανόπουλο, και το Panderma, κάτι έχει πάρει, μέσες-άκρες, τ’ αυτί του Νταλούκα, φυσικά, χρόνια μετά από τότε που είχε πρωτοδιαβάσει στη “Μουσική” για τον Πούλιο, αλλά δεν ξέρει πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Από άρθρο του Σαββίδη που είχε δημοσιευτεί στο ΒΗΜΑ στις 13 Μαΐου 1973, ακόμα κι αν είχε τύχει να το διαβάσω, δεν θα θυμόμουνα το παραμικρό μετά από έντεκα χρόνια, εκτός αν είχα κρατήσει το απόκομμα. Το μόνο απόκομμα που είχα κρατήσει, εκείνη την εποχή, από εφημερίδα (σαν ενθύμιο, μαζί με τρίχες από το κεφάλι, του σκηνοθέτη Michael Wadleigh) ήταν εκείνο της “Απογευματινής” (που είχα δημοσιεύσει αυτούσιο στη “Μουσική”) για την προβολή του Woodstock. Για τον Σαββίδη εκείνη την εποχή... χέστηκα.
Επειδή όμως ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη, τυχαίνει να έχω τώρα μπροστά μου εκείνο το άρθρο, το οποίο, ομολογώ, ότι το διαβάζω για πρώτη φορά. Το έχω εδώ και λίγα χρόνια, αλλά μέχρι τώρα δεν είχα ενδιαφερθεί να το διαβάσω.
Στο επίμαχο κομμάτι, περί “Αμέρικαν Μπαρ”, ο Σαββίδης γράφει:
«Το ποίημα, ασφαλώς, ρητά απευθύνεται στο φάντασμα του Κωστή Παλαμά – ωστόσο η λογοτεχνική καταγωγή του κάθε άλλο παρά παλαμική μπορεί να θεωρηθεί. Ένας προσεκτικός αναγνώστης και ανεπιφύλακτος θαυμαστής της “Ποίησης 2”, μου υποδείχνει την πραγματική πηγή: δυο ποιήματα αμερικάνικα , αφιερωμένα στον Ουίτμαν από τον Πάουντ και τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ. Και συμφωνώ πως το αποτέλεσμα δεν είναι ούτε Παλαμάς, ούτε Πάουντ, ούτε Γκίνσμπεργκ, αλλά Πούλιος.»
Όπως αποκαλύπτει εδώ ο Σαββίδης, ο ίδιος δεν είχε ιδέα περί επιρροής από Πάουντ και Γκίνσμπεργκ. Κάποιος άλλος του το σφύριξε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα δύο ποιήματα τα διάβασε κιόλας. Απλώς συμφωνεί με ό,τι του είπε κάποιος άλλος. Οπότε εγώ τι αντέγραψα από τον Σαββίδη; Αυτός αναφέρει μεν το όνομα του Γκίνσμπεργκ, αλλά δεν αναφέρει με τον τίτλο του το συγκεκριμένο ποίημα που επηρέασε τον Πούλιο. Όσο για τον Πάουντ, εγώ έγραψα σε σημείωση τώρα, δεν τον είχα αναφέρει καθόλου στο άρθρο το 1984.
Άρα δεν αντέγραψα κανέναν Σαββίδη. Τι να αντιγράψω δηλαδή;
Ο Χριστιανόπουλος έγραψε αργότερα για τον Πούλιο (προφανώς έχοντας διαβάσει τον Σαββίδη), αλλά δεν έχω στη διάθεσή μου το συγκεκριμένο τεύχος του περιοδικού “Διαγώνιος”. Θα το αναζητήσω πάντως, έτσι από περιέργεια, για μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Ωστόσο, ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2001, γράφει σχετικά με την κριτική του Χριστιανόπουλου στον Πούλιο:
«Επικρίνει το ποίημα του Πούλιου “Αμέρικαν μπαρ στην Αθήνα” λέγοντας ότι πρόκειται σχεδόν για συρραφή στίχου προς στίχο του “Ένα Σουπερμάρκετ στην Καλιφόρνια” του Ginsberg και του “Μια συμφωνία” του Ezra Pound και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Πούλιος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας συγγραφέας συρραφής ποιημάτων: “Εάν μας αρέσουν οι σαλάτες, τότε είμαστε σαλατατζήδες και όχι ποιητές. Στο κάτω κάτω αν έχουμε να πούμε κάτι δικό μας, ας το πούμε. διαφορετικά, καλύτερα να σωπάσουμε”».
Αφού δεν έχω διαβάσει ολόκληρη την κριτική του Χριστιανόπουλου, αυτή τη στιγμή, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω, με κάθε επιφύλαξη.
Το πιθανότερο είναι ότι πάλι κάποιος άλλος σφύριξε τους τίτλους των συγκεκριμένων ποιημάτων στον Χριστιανόπουλο και δεδομένου ότι το “Σουπερμάρκετ...” του Γκίνσμπεργκ δεν είχε ακόμα μεταφραστεί στα ελληνικά, ο Χριστιανόπουλος χωρίς να έχει δική του άποψη για το πόσους και ποιους ακριβώς στίχους είχε χρησιμοποιήσει παραλλαγμένους ο Πούλιος, έγραψε ό,τι του κατέβαινε. Από το δε ποίημα του Πάουντ, μόνο ένας στίχος έμοιαζε. Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι κατακρίνει τον Πούλιο και τον ονομάζει σαλατατζή.
Γ μέρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο «υβρεολόγιο» στο Panderma, ήταν μια (απομαγνητοφωνημένη) συζήτηση του εκδότη με δύο ποιητές της «αμφισβήτισης», ο ένας εκ των οποίων έχει ένα ανεκδιήγητο και ανυπόφορο λεξιλόγιο (συναγωνίζεται εκείνο του Ζακ Ντεριντά και του Βέλτσου – σκέτο περιτύλιγμα χωρίς καμιά ουσία) το οποίο ακόμα και σήμερα αδυνατώ να παρακολουθήσω, πόσο μάλλον αν το διάβαζα το ’73 ή και το ’83.
Δυο επίμαχα αποσπάσματα:
«Το αν και κατά πόσο ο Πούλιος εντάσσεται στη Νέα Γενιά ξέρουμε και δεν είναι του παρόντος ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτό. Πάντως μ’ αυτά που γράφει ο κ. Σαββίδης τον θέτει έξω απ’ αυτόν τον χώρο. (...) Δεν κρίνουμε τον Πούλιο σαν ποιητή, κρίνουμε τον κ. Σαββίδη σαν κριτικό»
«(...) με τον Πούλιο, που κατακρεούργησε στην αφέλειά του κάθε ποίημα που διάβαζε κακομεταφρασμένο του Γκίνσμπεργκ και άλλων... (...) Ναι, είν’ η καινούρια λέξη που φτιάχνει ο κ. Σαββίδης, η επιδρασηθηρία. Δηλαδή, όντως είναι επηρεασμένος ο Λ. Πούλιος από Γκίνσμπεργκ κ.τ.λ., αλλά μη το παρακάνουμε κι’ εμείς και τους βγάζουμε όλους κλέφτες κ.τ.λ. Είναι που βαριέμαι, και που συμπαθώ το Λευτέρη, αλλοιώς θάκανα αυτό πούκανε ο Ρένος με το Θέμελη και το Βαλέρυ [σ.σ. προφανώς εννοεί τον Πωλ Βαλερύ]. Αντιπαραβολή λέξη προς λέξη των κειμένων... Και θα γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι τότε. Αλλά κάποιος δεν θα γελούσε... θάκλαιγε. Και δεν είμαι τέτοιος τελικά. Όμως πρέπει να μάθουν να γράφουν δικά τους πράγματα οι ποιητές και να διαβάζουν περισσότερο γύρω απ’ το δοσμένο θέμα οι “παρουσιαστές” [σ.σ. εννοεί τον Γ. Π. Σαββίδη]. Δανείζομαι αυτή τη λέξη από την τηλεοπτική ορολογία, γιατί θεωρώ το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το Συγκρότημα, παράγοντες συγγενούς επιρροής των μαζών.»
(διευκρινίζω ότι δεν είναι αυτός εδώ ο ανυπόφορος, είναι ο πιο πάνω, αλλά οι δύο φράσεις που παραθέτω δεν είναι χαρακτηριστικές του λόγου του)
Ο Σαββίδης, ο Χριστιανόπουλος, αλλά και οι ποιητές στο Panderma, μια δεκαετία περίπου πριν από μένα, απευθύνονταν σε ένα εντελώς διαφορετικό (και ηλικιακά) κοινό, αυτό των λογοτεχνικών κύκλων, στο οποίο δεν ανήκα ούτε εγώ, ούτε φυσικά κι ο Νταλούκας, παρ’ όλο που τώρα παριστάνει τον «μελετητή» του Πούλιου από το ’70. Άλλωστε όπως έγραφα σ’ εκείνο το άρθρο, εκείνη την εποχή ελάχιστα βιβλία Ελλήνων συγγραφέων υπήρχαν στη βιβλιοθήκη μου. Και τον Πούλιο από σπόντα τον είχα ανακαλύψει. Εκείνο το τεύχος του Κούρου, το είχα αγοράσει επειδή έγραφε για τον Σαββόπουλο. Το ροκ με ενδιέφερε τότε, όχι η ποίηση. Δεν ήμουνα λοιπόν υποχρεωμένος να έχω διαβάσει τι είχαν γράψει πριν από μένα κάποιοι άλλοι.
Και ωραία! Είχαν αναφέρει αυτοί, δέκα χρόνια πριν, το όνομα Γκίνσμπεργκ ως επιρροή. Σιγά τα ωά! Αυτό σημαίνει ότι τους αντέγραψα; Από πού κι ως πού;
Χωρίς να έχω διαβάσει τους προηγούμενους, έκανα μια απλή παρουσίαση του ποιητή το 1984, γράφοντας αυτά που εγώ ήξερα για τον Πούλιο και ό,τι καταλάβαινα απ’ αυτόν. Δεν είχα αυτό το δικαίωμα; Άλλωστε ήμουνα ο πρώτος που δημοσίευσε την αντιπαραβολή των δυο ποιημάτων. Το είχε κάνει κανένας άλλος πριν; Μόνο ένας απειλούσε ότι θα μπορούσε να το κάνει, αλλά το πιθανότερο είναι ότι ήθελε να δείξει ότι κάτι ξέρει, αφού μιλούσε για «κάθε ποίημα κακομεταφρασμένο του Γκίνσμπεργκ και άλλων» (Panderma) κι όχι για κάτι συγκεκριμένο. Και το ωραίο είναι ότι εγώ το έκανα και δεν γέλασε κανένα παρδαλό κατσίκι. Κι αν το δει κάποια στιγμή ο ίδιος ο Πούλιος (γιατί το ’84 δεν είχε πέσει στην αντίληψή του) θα χαρεί, δεν θα κλαίει.
Έκανα μάλιστα και την παρατήριση ότι ο Γκίνσμπεργκ αναπολεί το παρελθόν, ενώ ο Πούλιος τραβάει μπροστά. Γράφανε οι προηγούμενοι τίποτα τέτοιο; Μόνο το να μιλήσουν για την «αντιγραφή», ή επιρροή (περίπτωση Σαββίδη) του Γκίνσμπεργκ τους ενδιέφερε.
Δ μέρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι, λοιπόν, έμαθε δυο πράγματα για τον Πούλιο κι ένα άλλο, νεότερο κοινό που ενδιαφερόταν κυρίως για τη μουσική και όχι τόσο για τη λογοτεχνία. Σ’ αυτό το κοινό ανήκε και ο Νταλούκας, ο οποίος διάβαζε τη “Μουσική” όχι μόνο στη δεκ. του ’80, αλλά και πολύ αργότερα (δηλ. ξαναδιάβαζε τα παλιά άρθρα) κοιτάζοντας να βρει τι θ’ αρπάξει για να γράψει το βιβλίο “Ελληνικό Ροκ”.
Μάλλον τότε (δηλ. στο ξαναδιάβασμα) πρόσεξε στο άρθρο για τον Πούλιο αυτά που είχε γράψει ο Κίμον Φράϊερ και είχα παραθέσει εγώ (αυτά, βέβαια, δεν τα γράφανε οι προηγούμενοι), για Γούντστοκ, παιδιά των λουλουδιών κλπ, και είπε εδώ είμαστε! «Ψυχεδελική νεολαία»!
Κι έρχεται τώρα ο αρχιαντιγραφέας, με καταχεσμένη τη φωλιά του, να πει για μένα:
«Ενώ ήταν ένας θλιβερός αντιγραφέας της κακιάς ώρας , πουλούσε και μούρη. Τότε το συζήτησα με μερικούς φίλους μου αυτό και μου είχαν πει να στείλω ένα γράμμα στη ΜΟΥΣΙΚΗ να τον ξεμπροστιάσω. Είπα "αφήστε τον ρε παιδιά, τον βαριέμαι, είναι τόσο θλιβερός".»
Τι είχες συζητήσει, ρε μυθομανή, και πώς θα με ξεμπρόστιαζες δηλαδή; Τι είδους μούρη πουλούσα; Από πού κι ως που ήμουνα θλιβερός; Και τι θα έγραφες; Ότι αποκάλεσα τον Πούλιο σημαντικό ποιητή και όχι «σαλατατζή», όπως τον αποκαλεί ο Χριστιανόπουλος; Ή ότι είπα πως γράφει τα δικά του χωρίς να μιμείται, και χωρίς να κατακρεουργεί τον Γκίνσμπεργκ, αποδεικνύοντάς το κιόλας;
Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές και δεν αναμένω απάντηση. Ας λήξει εδώ το θέμα. Μία σου και μία μου κι ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.
"ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ:
ΑπάντησηΔιαγραφή(Υποθέτω ότι γνωρίζεις ποια είναι η Ραλλίδη)."
Εντάξει έχει στο ενεργητικό της μια πλειάδα καλών μεταφράσεων, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται αυτόματα και ορθότητα απόψεων (sic). Φώντα, οι κομματοθρεμμένοι ή οι προσκείμενοι είχαν πάντα θέμα στην κατανόηση τέτοιων "φαινομένων" και ο λόγος είναι προφανής. Όταν οι μάζες δεν χειραγωγούνται ή πατρονάρονται, αυτόματα ή όποια πολιτική τους πράξη απαξιώνεται και υποβαθμίζεται. Τα παραδείγματα πάμπολλα και σε βάθος χρόνου.
Για την Ραλλίδη εγώ δεν έχω την αίσθηση της «κομματοθρεμμένης» και της «προσκείμενης», αλλά της «ελευθεριακής».
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον βαριέμαι αλλά υποχρεώνομαι να απαντήσω
ΑπάντησηΔιαγραφή1-Ο Αρβανίτης αγνοεί τι σημαίνει συνέντευξη. Άλλωστε δεν έχει πάρει ποτέ του. Σε μια συνέντευξη ρωτάς τα πάντα, και πράγματα που ξέρεις ή θεωρείς ότι ξέρεις. Δεν λες αυτό το ξέρω δεν το ρωτώ, το ρωτάς για να δεις το πώς σκεπτόταν. Κυρίως το ρωτάς για να καταγραφεί σαν μαρτυρία. Δεν είναι η μοναδική συνέντευξη που έχω πάρει στον Πούλιο. Υπάρχουν και άλλες που προηγούνται. Και σε αυτές τον ρωτώ πάλι για το πώς μοίραζε στην Πλάκα ποιήματα. Το 2002, είχαμε τηλεφωνικές συνεντεύξεις. Ένα χρόνο μετά, πηγαίνω σπίτι του και τον ρωτάω τα ίδια. Θέλω να καταγράψω τη ζωή του, και να διασταυρώσω αυτά που μου λέει με εκείνα που μου είπε τον προηγούμενο χρόνο. Αν έλεγα αυτό το ξέρω δεν τον ρωτώ, θα ήταν λάθος. Ακόμα και σήμερα, αν του πάρω συνέντευξη, πάλι θα τον ρωτήσω για την Πλάκα. Αυτή είναι η τεχνική της συνέντευξης. Αν είχε ο Αρβανίτης, ραδιοφωνική εκπομπή, και είχε καλεσμένο τον Πούλιο, δεν θα τον ρωτούσε για την Πλάκα, δεν θα τον ρωτούσε για το ποίημα "Αμέρικαν Μπαρ" και αν έχει επηρεασμό από Γκίνσμπεργκ; Δεν ρωτάμε πάντα για να μάθουμε εμείς, ρωτάμε και για να έχουμε την μαρτυρία, να πληροφορηθούν οι άλλοι.
Τον Πούλιο τον πρωτοσυνάντησα το 1970, σε ένα ταβερνάκι της Πλάκας. Είχε έρθει εκεί και πουλούσε τα ποιήματα.
2-Σήμερα παραδέχτηκε ο Αρβανίτης, πως ναι, πριν από αυτόν και άλλοι είχαν εντοπίσει τον επηρεασμό του ποιήματος από τον Γκίνσμπεργκ. Τότε γιατί δεν το έλεγε τόσο καιρό; Γιατί άφηνε να εννοηθεί πώς αυτός τον εντόπισε πρώτος και ότι όλοι εμείς, αφού γράψαμε μετά από αυτόν , σήμαινε οπωσδήποτε, ότι τα μάθαμε από εκείνον; Δηλαδή, δεν πέρναγε καθόλου από το νου του ότι μπορεί κι εμείς να είχαμε διαβάσει το ΒΗΜΑ, ή το Panderma; Σου λέει, άστους μαλάκες, ποιος να ξέρει τώρα τι γράφτηκε το 1973. Ισχυρίζεται, ότι δεν είχε κρατήσει το απόκομμα, αλλά γράφει το αμίμητο "τυχαίνει να έχω τώρα μπροστά μου εκείνο το άρθρο, το οποίο, ομολογώ, ότι το διαβάζω για πρώτη φορά..." !!!
Τυχαίνει λοιπόν, κατά τύχη πέρασε ένα άρθρο του 1973 κάτω από το σπίτι του και του χτύπησε το κουδούνι. Του είπε "με συνγχωρείτε κύριε Αρβανίτη, είμαι ένα άρθρο του Βήματος από το 1973. Μιλώ για τον Πούλιο και τους επηρεασμούς του. Με διαβάζετε σας παρακαλώ για πρώτη φορά, να απαντήσετε στον Νταλούκα;" ...
Τυχαίνει λοιπόν... Τυχαία, ανακάλυψε και τα γραφόμενα του Χριστιανόπουλου, και αυτά στο Panderma... ήταν όλα τυχαία... και αυτά γίνανε πότε σήμερα; Χθές μόλις , έλεγε άλλα. Έλεγε πως αυτός έγραψε για τον επηρεασμό το 1984, και συνεπώς εσύ Νταλούκα που γράφεις το 2005, που τα βρήκες; Μας διαβεβαίωνε ότι δεν υπήρχε άλλη περίπτωση παρά να τα είχα πάρει από εκείνον. Χθες, ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ για το Panderma και δεν είχε την αναφορά για όσα έγραψε ο Χριστιανόπουλος; Και αν τα ήξερε, γιατί δεν έλεγε για στάσου ρε παιδί, μπορεί και ο Νταλούκας να διάβασε αυτά τα περιοδικά, γιατί να πρέπει ντε και καλά να έχει διαβάσει μόνο εμένα; Μήπως δεν είμαι το κέντρο του κόσμου;Γιατί το απέκλειε αυτό; Μία είναι η απάντηση. Εκ του πονηρού. Δεν ήθελε να μάθει κανείς ότι πριν από αυτον, υπήρχαν άλλοι που είχαν πιάσει και αναλύσει το θέμα. Κια μέχρι χθες το έκρυβε. Όταν ξεμπροστιάστηκε, αναγκάστηκε να πουλήσει άλλο παραμύθι..."Ναι, και άλλοι έγραψαν αλλά εγώ δεν τα είχα διαβάσει...". Ποιος ήρθε; Καλά, πες δεν τα είχες διαβάσει το 1984, χθες που γινόταν συζήτηση, ΔΕΝ ΤΑ ΗΞΕΡΕΣ; Γιατί έκανες την πάπια;
"gregory:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν οι μάζες δεν χειραγωγούνται ή πατρονάρονται..."
Να προσθέσω και το ...δεν γίνονται αντικείμενο καπηλείας.
"ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ:
Για την Ραλλίδη εγώ δεν έχω την αίσθηση της «κομματοθρεμμένης» και της «προσκείμενης», αλλά της «ελευθεριακής»."
Φώντα, ας είναι ό,τι θέλει. Πάντως ένα κείμενο από τη στιγμή που δημοσιοποιείται αποτελεί αντικείμενο κριτικής και το συγκεκριμένο, για μένα, αποπνέει κομματικό συντηρητισμό συγκεκριμένου χώρου και έλλειψη ανοιχτού μυαλού.
Όσον αφορά τώρα τους υγιείς αγωνιστάδες νεολαίους του Μαρκούζε (ανατρίχιασα), είδαμε την στερεότητα των απόψεών τους και τη συνέχεια και συνέπεια των μετέπειτα επιλογών τους. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν ομιλώ για τους αγνούς ιδεολόγους, ανεξαρτήτως χώρου, που πάντα πλήρωναν το "τίμημα".
gregory το πας φιρί-φιρί ν’ ανοίξουμε κουβέντα για την ταινία. Εγώ δεν πρόκειται... Θα φθάσουμε τα 500 σχόλια…
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, Φώντα, πάω πάσο. Συγνώμη για το ξεχείλωμα, και ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
ΑπάντησηΔιαγραφήPeace - Love - Music
ΜΑΝΩΛΗ Ο Κ.ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΣΣΙΣΤΑ ΤΩΝ EATER IAN WOODCOCK.g.k.itea
ΑπάντησηΔιαγραφήMANWOLF LOUIE
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
Στις 30 Οκτωβρίου 2012 6:38 μ.μ. ο Νταλούκας δήλωνε:
«Δεν υποχρεώνομαι όταν κάνω μια έρευνα να δημοσιεύω όλα τα στοιχεία... δημοσιεύω τα πορίσματα.»
Άρα αυτά που μας λέει τώρα περί συνέντευξης είναι πρόχειρες δικαιολογίες, γιατί άλλο είναι η «Νταλούκιος έρευνα» κι άλλο η συνέντευξη με την κλασική έννοια του όρου. Την ηχογραφημένη συνέντευξη την είχε πάρει από τον Πούλιο για εντελώς ιδιωτική χρήση, για να μάθει κάποια πράγματα και για να βγάλει «πορίσματα» ο ίδιος. Δεν πρόκειται, δηλαδή για συνέντευξη με την κλασική έννοια, αφού ποτέ δεν ακούστηκε (έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε) σε ραδιόφωνο, ούτε δημοσιεύτηκε σε κανένα έντυπο. Την ανέβασε τώρα στο μπλογκ του με αφορμή αυτήν εδώ τη διαμάχη, επειδή κάτι ήθελε να αποδείξει.
Το ίδιο ιδιωτικές ήταν και οι συνεντεύξεις από Έλληνες μουσικούς που του είχαν μιλήσει για τον Eric Clapton. Σ’ εκείνη την περίπτωση όμως, τότε που είχαμε την άλλη διαμάχη, δεν τόλμησε να μας βάλει ν’ ακούσουμε κάποιο απόσπασμα, γιατί τη μία φορά μας έλεγε ότι του είπαν έτσι, και την άλλη φορά αλλιώς.
Στην περίπτωση του Πούλιου όμως, βάζοντας τη συνέντευξη στο μπλογκ του, την πάτησε άσχημα, γιατί εμείς βγάζουμε άλλα, δικά μας πορίσματα.
Ένα από τα πορίσματα του Νταλούκα – που όπως ο ίδιος ομολογεί «δεν μπορεί εύκολα να φανταστεί» το σκηνικό των μπουάτ – είναι ότι ο Πούλιος έμπαινε στις μπουάτ... «όπως μπαίνουνε τώρα και πουλάνε λουλούδια»!!!
Την προηγούμενη φορά που είχα παραθέσει αυτή τη φράση είχα γράψει δίπλα «[ωχ, το μάτι μου!]», αλλά την τελευταία στιγμή το έσβησα.
Με το «ωχ, το μάτι μου!» εννοώ ότι άλλα του έλεγε ο ποιητής κι άλλα καταλάβαινε ο Νταλούκας.
Ο Πούλιος λέει για τις μπουάτ:
«Διάβαζα ποιήματα και μετά έλεγα ποιος θέλει να πάρει το βιβλίο μου (...) έλεγα εγώ ένα ποίημα και... δηλαδή όχι σαν... εγώ ήμουνα ο καινούργιος, δεν ήμουνα φίρμα, δεν είχα όνομα, δεν τo ’παιζα ποιητής... ένας που έβγαλε ένα βιβλίο και το πουλάει.»
Ακόμα και μετά απ΄αυτή την εξήγηση, ο Νταλούκας δεν καταλαβαίνει τίποτα, και αφού βγάζει το πόρισμα ότι ο Πούλιος ήταν κάτι σαν «λουλουδάς», κάνει την ηλίθια ερώτηση:
«Αλλά πού απήγγειλες το ποίημα όμως, όταν οι άλλοι τραγουδούσανε;»
Πούλιος: «Κάνανε διάλειμμα... όταν σταματούσαν, και καμιά φορά, ας πούμε, λέγανε κι οι άλλοι από δω ο ποιητής θα σας πει ένα ποίημα, ξέρω ’γω, αλλά όχι επίσημα, ήταν αρχές πολύ και δεν είχα το ύφος του ποιητή...»
Αφού γίνονται κι αυτές οι διευκρινίσεις, ο Νταλούκας έχει μείνει ακόμα στο πόρισμα «λουλουδάς». Στο μυαλό του, δηλαδή, ο ποιητής έχει υποβιβαστεί σε κάτι σαν ζητιάνο, γι’ αυτό και του πετάει την αδιανόητη κοτσάνα:
«πρώτα-πρώτα η εικόνα είναι... συγκινητική... από την άλλη δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ ένα νέο άνθρωπο..., θέλω να πω Λευτέρη δεν αισθανόσουν άσχημα;».
Αφού, για τον Νταλούκα, ήταν κάτι σαν ζητιάνος (γι’ αυτό και η εικόνα ήταν «συγκινητική» - ελληνικό μελό των ’60s), έπρεπε ο Πούλιος να αισθάνεται άσχημα.
Ποιο ειναι το blog του κ.Νταλούκα ??
ΔιαγραφήΝικος Καρ
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πράγματα δεν ήταν έτσι φυσικά, και για να τα χωνέψει ο χοντροκέφαλος Νταλούκας (οποιαδήποτε άλλος άκουσε την συνέντευξη, νομίζω πως κατάλαβε), θα τα κάνω πιο λιανά:
Ο Πούλιος είχε συνεννοηθεί με τους καλλιτέχνες των μπουάτ, αρκετοί από τους οποίους ήταν γνωστοί ή φίλοι του. Πήγαινε εκεί, λοιπόν, και στη διάρκεια του διαλείμματος απήγγελλε ένα ποίημα – πολλές φορές αφού τον είχαν προαναγγείλει και παρουσιάσει οι καλλιτέχνες – και μετά την απαγγελία έλεγε ότι έχει αυτή την ποιητική συλλογή, την οποία πουλάει. Δεν ήταν δηλαδή σαν τον «λουλουδά» που έμπαινε μέσα απρόσκλητος για να πουλήσει το προϊόν του την ώρα που οι άλλοι τραγουδούσαν, ενοχλώντας τους θαμώνες. Ήταν (όπως ο ίδιος λέει, προτού ο Νταλούκας του κάνει την ηλίθια ερώτηση), ανεπίσημο μέρος του προγράμματος της μπουάτ, χωρίς βέβαια να πληρώνεται. Ήταν ένας καινούργιος, όχι η φίρμα, και συμμετέχοντας για λίγο στο πρόγραμμα, όταν οι φίρμες κάνανε διάλειμμα, κατάφερνε να πουλάει τα βιβλία του.
Πήγαινε στις μπουάτ, όπου είχε αυτού του είδους την πρόσβαση (το να μπορεί να απαγγέλλει ένα ποίημα ανεβαίνοντας στη σκηνή – αυτό που υποτίθεται ότι ήταν σκηνή τελοσπάντων) και απευθυνόταν σε ένα κοινό από φοιτητές και διανοούμενους, οι οποίοι ήταν πιθανοί αγοραστές του βιβλίου του. Δεν πήγαινε σε… ταβερνάκια να λέει «πάρτε κύριε λαχεία», συγγνώμη, βιβλία ήθελα να πω, σε άσχετους. Άλλωστε ο ίδιος δεν λέει πουθενά ότι πήγαινε να πουλήσει βιβλία σε ταβερνάκια.
Επειδή όμως ο Νταλούκας νομίζει ότι ο Πούλιος εκείνη την εποχή ήταν κάτι σαν «λουλουδάς» που έμπαινε απρόσκλητος οπουδήποτε, σου λέει, ας μην το παρατραβήξω και πω ότι είχα πάει 14 χρονών σε μπουάτ και μπλέξουμε, μετά θα πρέπει να δικαιολογήσω και το γιατί δεν ήξερα το “Χρυσό Κλειδί”, άσε, ας πω καλύτερα ότι «τον Πούλιο τον πρωτοσυνάντησα το 1970, σε ένα ταβερνάκι της Πλάκας. Είχε έρθει εκεί και πουλούσε τα ποιήματα».
Αυτά τα συγκινητικά «πάρτε κύριε βιβλία», μόνο στη φαντασία του Νταλούκα όμως μπορούν να συμβούν.
Τώρα, βέβαια, μπορεί να μας ξαναπεί ότι, ε, ναι, δεν είχε έρθει στο ταβερνάκι για να πουλήσει βιβλία, τώρα θυμήθηκα – έχουν περάσει και τόσα χρόνια –είχε έρθει για να φάει, πιάσαμε την κουβέντα και ξέρω ’γω…
Κάθε τόσο όλο και κάτι σκαρφίζεται για να ξεγλιστρήσει. Οπότε ας μην ρωτήσουμε πού ξανασυνάντησε τον Πούλιο, όταν πήγε πάλι στην Πλάκα για να τον ξαναβρεί, ώστε να του αναλύσει τα ποιήματα που αναφέρονταν στον Ντύλαν.
ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που το σκέφτομαι, κακώς έκανα που παρέθεσα όλα όσα είχαν γράψει οι άλλοι περί Γκίνσμπεργκ, πριν από μένα, σχετικά με τον Πούλιο. Έπρεπε να προκαλέσω τον Νταλούκα να με... «ξεμπροστιάσει» και ν’ αποδείξει ότι είμαι «αντιγραφέας», όπως με αποκαλούσε, παραθέτοντας φράσεις από τους προηγούμενους και αντιπαραβάλλοντάς τις με τις δικές μου για να δουν όλοι τι ακριβώς είχα αντιγράψει.
Τι θα έκανε τότε; Θα έλεγε πάλι ότι είμαι θλιβερός και βαριέται, αφού δεν έχει τα ντοκουμέντα και μέχρι χτες (προτού παραθέσω εγώ όλα τα επίμαχα αποσπάσματα) δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς είχαν γράψει ο Σαββίδης, ο Χριστιανόπουλος και το Panderma. Απλώς, κάποιος του είχε σφυρίξει ότι είχανε γράψει περί επιρροής από τον Γκίνσμπεργκ και ότι ο Σαββίδης είχε αναφέρει και τον Πάουντ. Αυτό είν’ όλο. Ότι τον Πάουντ τον είχε αναφέρει και ο Χριστιανόπουλος δεν το ήξερε:
«Μάλιστα, ο Κωστάκης μάλλον Σαββίδη, είχε διαβάσει, αφού ανέφερε τον Ezra Pound, κάτι που ο Σαββίδης πάλι είχε επισημάνει» (6 Νοεμβρίου 2012 6:04 μ.μ.)
Το ότι εγώ ΔΕΝ είχα γράψει τίποτα περί Πάουντ στο άρθρο μου το 1984, αλλά το είχα γράψει τώρα σε σημείωση, δεν το έλαβε καθόλου υπ’ όψη του.
Γιατί δεν το έλεγα τόσο καιρό πως ναι, πριν από μένα και άλλοι είχαν εντοπίσει τον επηρεασμό του ποιήματος από τον Γκίνσμπεργκ;
Ανεβαίνω τώρα προς την αρχή της ανάρτησης για να βρω εκείνον που πρωτοανέφερε εδώ στα σχόλια «τον επηρεασμό» και πέφτω σ’ εκείνον τον Ανώνυμο (25 Οκτωβρίου 2012 1:10 μ.μ.) που στην αρχή δεν του είχα δώσει μεγάλη σημασία. Γράφει:
«1. Ο Πούλιος απευθύνεται στον Παλαμά και συγχρόνως κλείνει το μάτι στον Ginsberg που αρκετά χρόνια πριν συνομιλούσε με τον δικό του Παλαμά, τον Walt Whitman, στο παρακάτω ποίημα:
Supermarket in California (το έχει κάνει copy/paste)
2. Απο τους έξη ποιητές σήμερα βρίσκονται εν ζωή μόνον οι δύο, η Αγγελάκη-Ρουκ και ο Πούλιος...»
Α, μωρή κουφάλα Νταλούκα! Τώρα σε κατάλαβα, λέω από μέσα μου. Μπήκε σαν Ανώνυμος για να ρίξει δόλωμα στον Φώντα και να δείξει ότι η επιρροή από τον Γκίνσμπεργκ είναι πασίγνωστη. Την ξέρουν ακόμα κι οι... ανώνυμοι.
Τον κατάλαβα από τα 1. 2. και από τα ... στο τέλος.
Από κάτω ο Φώντας τσιμπάει το δόλωμα και αμέσως επόμενος είναι αυτός που έψαχνα, ο Ν. Σταμπάκης, που γράφει:
«Σίγουρα ο Πούλιος είχε διαβάσει το ποίημα του Γκίνσμπεργκ. Είχε γίνει μάλιστα θέμα όταν κάποιοι το διεπίστωσαν αργοπορημένα, και απογοητεύτηκαν, βλέποντάς το όχι τόσο ως συνομιλία όσο ως... τέλος πάντων(δηλ. υπέφερε σχετικά η φήμη του). Τι συνομιλία, εξ άλλου, όταν το ελληνόφωνο κοινό όντως αγνοούσε τον Γκίνσμπεργκ, κι οι κριτικοί αρχικά το αντιμετώπισαν ως εντελώς πρωτότυπο;»
Σίγουρα δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, αλλά μέσες άκρες λέει ότι «ο επηρεασμός» είχε γίνει γνωστός. Κι αφού λέει «απογοητεύτηκαν» σίγουρα δεν εννοεί εμένα, εννοεί τους προηγούμενους. Γιατί λοιπόν εγώ θα έπρεπε να τους κατονομάσω;
Πιο κάτω ο Φώντας λέει ότι «ο Νταλούκας γράφει για την επίδραση του Ginsberg».
Παρακάτω ξαναμπαίνει ο Νταλούκας, με το όνομα του αυτή τη φορά, και πουλάει δανεική μούρη, λέγοντας: «Αυτά είναι πράγματα γνωστά και από καιρό γραμμένα». Ας το διευκρίνιζε. Ας έλεγε αυτά που του είχαν σφυρίξει, ότι δηλαδή για «τον επηρεασμό» είχανε γράψει πρώτοι «ο Σαββίδης, ο Χριστιανόπουλος, νομίζω και το Panderma». Εμένα ας μην με ανέφερε. Ή αν με ανέφερε, ας ανέφερε και τον εαυτό του. Αλλά πάλι, ο Φώντας είχε αναφέρει ήδη τον Νταλούκα. Κι αυτό το «Τώρα ξύπνησες;» τι σήμαινε; Ότι ο Φώντας θα έπρεπε να έχει διαβάσει τον Σαββίδη και τον Χριστιανόπουλο, όταν ήταν οχτώ χρονών; Δεν πάει καλά ο άνθρωπος.
ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, να πάλι ο Σταμπάκης ως Ν.Σ. (30 Οκτωβρίου 2012 4:45 μ.μ.)
Ξαναλέει: «όντως κάποιοι (π.χ. κριτικοί παλαιοτέρων γενεών, που δεν γνώριζαν τον Γκίνσμπεργκ) απογοητεύτηκαν, επειδή πολύ απλά δεν το είχαν καταλάβει εξ αρχής ως συνομιλία».
Ωρίστε! Αναφέρει καθαρά κριτικούς παλαιότερων γενεών. Αλλά ρε Χριστιανέ μου γίνε λίγο πιο συγκεκριμένος. Γιατί θα έπρεπε να πω εγώ τα ονόματά τους; Και γιατί δεν τα είπε από την αρχή ο Νταλούκας; Μου έστηνε παγίδα η κουφάλα και με προκαλούσε να μπω στο διάλογο, για να πει μετά ότι είμαι «ένας θλιβερός αντιγραφέας της κακιάς ώρας». Ρε που μπλέξαμε. Τι θα κάνω μ’ αυτόν τον κομπλεξικό;
Δεν ισχυρίστηκα πουθενά ότι ήμουνα ο πρώτος που εντόπισε την επιρροή. Ήμουνα ο πρώτος που έκανε αντιπαράθεση των στίχων των δυο ποιημάτων, αλλά ούτε αυτό με ενδιέφερε. Εγώ ήθελα να δείξω από που ο Νταλούκας έμαθε τον Πούλιο, γιατί είμαι σίγουρος ότι το ’84 δεν είχε διαβάσει ήδη τις προηγούμενες κριτικές και «επικριτικές». Τι προηγούμενες δηλαδή... Προϊστορικές είναι η σωστή λέξη. Γι’ αυτές έμαθε απλώς μετά, χωρίς να τις έχει διαβάσει. Αλλά ακόμα κι αν τις είχε διαβάσει, ποτέ δεν θα του πέρναγε από το μυαλό να συμπεριλάβει τον Πούλιο στο “Ελληνικό Ροκ”. Αυτό που τον ιντριγκάρισε και πήγε να τον συναντήσει, ήταν αυτά που έγραφε ο Κίμον Φράιερ για Γούντστοκ και «παιδί των λουλουδιών».
Τι λέει; Έκανα την πάπια; «Σου λέει, άστους μαλάκες, ποιος να ξέρει τώρα τι γράφτηκε το 1973». Φυσικά και δεν ήξερε. Μόνο ονόματα ήξερε. Το τι γράφτηκε έκατσα και το είπα εγώ με το ν και με το σ. Μπορεί να το μετάνιωσα στην αρχή, αλλά τουλάχιστον έτσι τον βούλωσα. Έπαψε να λέει ότι αντέγραψα τους προηγούμενους και τώρα λέει μόνο ότι πριν από μένα και άλλοι είχαν εντοπίσει τον επηρεασμό του ποιήματος. Και άλλοι. Όχι άλλοι. Κάτι είναι κι αυτό. Έτσι αποδεικνύεται ότι ο Νταλούκας δεν ήξερε τι ακριβώς είχε γραφτεί και απειλούσε στο βρόντο.
Πάντως πολύ ωραίο αυτό που έγραψε με το απόκομμα του Βήματος που ήρθε μόνο του στο σπίτι μου! Είχε έμπνευση ο πούστης (από μέσα μου το λέω αυτό).
Μ’ αρέσει που με υπερτιμά. Καλά, πιστεύει πραγματικά ότι έχω απόκομμα του Βήματος; Δεν είμαστε καλά! Δεν έχει καταλάβει ότι τον παίζω όπως η γάτα το ποντίκι. Καλά, άμα το διαβάσει αυτό τώρα, μπορεί ν’ αρχίσουν να του μπαίνουν ιδέες ότι το κείμενο του Σαββίδη που παράθεσα, ήταν επινόησή μου. Πολύ πλάκα έχει. Γιατί, μήπως είναι σίγουρος ότι τα κείμενα του Χριστιανόπουλου και του Panderma είναι αληθινά; Αφού δεν τα έχει δει ούτε με το κιάλι τα συγκεκριμένα τεύχη των περιοδικών, πόσο μάλλον να έχει διαβάσει το περιεχόμενό τους.
Ρε μήπως έπρεπε να έχω πει ότι εγώ ήμουνα ο «προσεκτικός αναγνώστης» που σφύριξε στον Σαββίδη το όνομα του Γκίνσμπεργκ; Αυτός πώς είπε για τον Πούλιο ότι τον γνώρισε το ’70. Είμαι πολύ μαλάκας. Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Θα είχα καθαρίσει τώρα. Ο Σαββίδης μάλιστα έχει πεθάνει από το ’95, οπότε άντε να αποδείξει αυτός ότι δεν ήμουνα εγώ.
ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως άμα είχα το απόκομμα του Βήματος, θα ήμουνα και πολύ μάγκας να ’ουμ. Δεν εννοώ μάγκας κανονικός, εννοώ από τους άλλους, της διανόησης.
Εντάξει, είπαμε, είχα αγοράσει εκείνο το τεύχος του Κούρου (εξήγησα το πώς και το γιατί) αλλά δεν μου είχε γίνει και ψύχωση ο Πούλιος, ώστε να στήσω καραούλι για να δω ποιες εφημερίδες και περιοδικά θα γράφανε γι’ αυτόν. Μήπως γράψανε και πολλές φορές; Μόνο τρεις. Θα έπαιρνα όλες τις εφημερίδες και τα λογοτεχνικά περιοδικά (καλά, η Διαγώνιος ερχότανε στην Αθήνα; ιδέα δεν έχω) γι’ αυτές τις τρεις φορές; Και με τι λεφτά; Είχαμε και μαθήματα τότε, διαβάσματα, με λογοτεχνικά περιοδικά θα ασχολιόμουνα; Φαντάζιο μάλιστα. Και Επίκαιρα. Γράφανε μέσα για χίππις, Εξαδάχτυλους, Πελόμα, ναρκωτικά, της πουτάνας γινότανε. Άσε που δεν αγόραζα ούτε εφημερίδα. Ο πατέρας μου την αγόραζε και μάλλον “Απογευματινή” έπαιρνε ακόμα το ’73.
Αμ το άλλο πού το πας; Το ’73 δεν ήξερα καν τον Γκίνσμπεργκ, το ’74 τον έμαθα, όταν βγήκε το πρώτο του βιβλίο μεταφρασμένο στα ελληνικά, τον Ιούνιο του ’74, επί σκύλου Ιωαννίδη. Τώρα που θα το μάθει αυτό ο Νταλούκας, κάποια στιγμή θα πλάσει καμιά ωραία ιστορία ότι η χούντα του Ιωαννίδη κατέσχεσε το βιβλίο, πιάσανε τον εκδότη, τον κουρέψανε, τον στείλανε στη Γυάρο και τέτοια. Είναι μανούλα σ’ αυτά. Στο τι τράβηξε επί χούντας η «ψυχεδελική νεολαία» δηλαδή.
Εγώ άργησα να τον μάθω, αλλά ο Νταλούκας τον Γκίνσμπεργκ τον είχε γνωρίσει μικρός στο Πέραμα. Ναι, αμέ, δεν το ξέρατε; Είχανε πάει, λέει, με τη μάνα του επίσκεψη σε κάτι συγγενείς κι όταν βγήκανε από το σπίτι βράδυ, για να γυρίσουνε στο Μαρούσι, πέρναγε ο Γκίνσμπεργκ με τον Σπύρο Μεϊμάρη. Τον είδε λοιπόν ο Γκίνσμπεργκ, που ήτανε ωραίο αγοράκι, του τσίμπησε το μάγουλο και του απήγγειλε ένα ποίημα κι εκείνος τον άκουγε μαγεμένος. Όταν χωρίσανε, ο Μεϊμάρης του σφύριξε το όνομα Άλλεν Γκίνσμπεργκ κι έτσι, όταν μετά διάβασε γι’ αυτόν στο Βήμα από τον Σαββίδη, τον θυμήθηκε ποιος ήτανε. Ναι, αμέ. Το Βήμα το είχε αγοράσει επειδή τότε ήξερε ήδη και τον Πούλιο. Δεν αδιαφορούσε όπως εγώ που διάβαζα... Φαντάζιο. Αυτός αγόραζε όλες τις εφημερίδες και τα λογοτεχνικά περιοδικά, για να δει πότε θα γράψουνε για τον Πούλιο. Έχει και το Panderma, έχει κι εκείνο το τεύχος της Διαγωνίου, όπου ο κολλητός του ο Χριστιανόπουλος (έχουνε βγει και φωτογραφία μαζί – δεν κάνω πλάκα) αποκάλεσε τον Πούλιο «σαλατατζή» κι επειδή τον αποκάλεσε έτσι, ο Νταλούκας κατάλαβε τότε ότι ο Πούλιος είναι ψυχεδελικός. Έτσι, έβαλε σκοπό της ζωής του να γράψει κάποτε ένα βιβλίο για το Ελληνικό Ροκ και να συμπεριλάβει μέσα και τον ποιητή. Γι’ αυτό και δεν είχε γράψει ποτέ στα περιοδικά για τον Πούλιο. Μας παραπλανούσε με τον Καβάφη για να μην κάψει το θέμα, αλλά τον πρόλαβα εγώ δυστυχώς, γράφοντας στη Μουσική.
ΕΚΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως ξέρουμε όλοι, ο Νταλούκας φυλάει σαν κόρη οφθαλμού τα τεύχη της Μουσικής με τα άρθρα μου. Έτσι, για να αποδείξει τώρα ότι «δεν είμαι το κέντρο του κόσμου», αφού έχει μπλογκ και σκάνερ (είδα ότι έχει ανεβάσει μια συνέντευξη του Πουλικάκου) θα πρέπει να σκανάρει και να ανεβάσει όλα τα ντοκουμέντα. Δηλαδή τα άρθρα στο Βήμα, στη Διαγώνιο και στο Panderma.
Τι είπε; Τα είχε διαβάσει αλλά δεν τα έχει κρατήσει; Και τις Μουσικές πώς τις κρατάει δηλαδή; Άμα δεν τα έχει κρατήσει, την πούτσισε.
Τι; Τα είχανε κάτι φίλοι του κι απ’ αυτούς τα είχε διαβάσει; Ε, την πούτσισε.
Καήκανε, του τα κλέψανε, τα πέταξε η μάνα του όταν είχε πάει φαντάρος; Ε, την πούτσισε.
Όποια δικαιολογία και να φέρει, την πούτσισε.
Κι επειδή εδώ μας διαβάζουνε πολλοί που εμείς δεν τους ξέρουμε, ασχέτως αν παρακολουθούν τη διαμάχη σιωπηλοί, να προσέχει μην τον πετύχουνε πουθενά και τον αρχίσουνε στις σφαλιάρες.
Έχει 24 ώρες διορία για να τα ανεβάσει. Επίσης, είναι υποχρεωμένος να ανεβάσει και το εξώφυλλο της πρώτης συλλογής του Πούλιου. Αν το κάνει, δεν θα τον πιστέψουμε, βέβαια, ότι την έχει από το 1970, γιατί μπορεί ο Πούλιος να είχε ακόμα μερικά αντίτυπα και να του την έδωσε το 2003. Εγώ πάντως, θα του πω ειλικρινά μπράβο επειδή την έχει.
Αρβανίτη, επειδή αυτά αγοράκι μου τα σκαναρίσματα που ζητάς έχουν πολύ δουλειά, και ίσως να μην προλάβω σε 24 ώρες, να ανεβάσω μια συνταγή που μούδωσε τώρα ένας φίλος ψυχίατρος για την περίπτωσή σου; Σε διάβασε -όσο μπόρεσε βέβαια- κι έβγαλε συμπέρασμα: ΚΛΑΣΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑΣ. Μου είπε να σου συτήσω τα χάπια που γράφει. Τον ρώτησα βέβαια, "θα γίνει καλά;υπάρχει ελπίδα;". Μου είπε "Καλά, αποκλείεται, αλλά θα ηρεμήσει για λίγες μέρες..."
ΑπάντησηΔιαγραφήMANWOLF LOUIE
ΔιαγραφήΈδωσα διορία 24 ώρες, επειδή τα ντοκουμέντα υποτίθεται ότι τα έχει σπίτι του από το ’73. Άμα είναι να τρέχει από δω κι από κει για να τα ψάξει, σε τίποτα δημόσιες βιβλιοθήκες ξέρω ’γω...
Αυτά τα κόλπα που κάνουνε κάτι «ερευνητές» του είδους του, δεν τα ξέρω. Εγώ ξέρω αυτά που έχω σπίτι μου και το πολύ πολύ έχει κάνας φίλος μου. Οπότε ας πάρει τα χάπια του κι ας σκανάρει το εξώφυλλο της συλλογής του Πούλιου.
Τα άλλα άμα είναι ν’ αργήσει, για να τα ψάξει, δεν έχει νόημα να το κάνει.
Διαβάζω τον ενδιαφέροντα διάλογο, κι επειδή δεν κατάλαβα γιατί με εμπλέκει ο κ. Αρβανίτης στην όλη διαμάχη (συγγνώμη, αλλά κάτι τέτοιο μόνο μπορώ να συναγάγω ειδικά από την 3η παρ. του 4ου μέρους και από τη διατύπωση "αυτός που έψαχνα" του 3ου μέρους, καθ' ότι πώς με έψαχνε αφού δεν γνωριζόμαστε;), θα ήθελα απλώς να διευκρινίσω ότι δεν έχω καμία απολύτως σχέση με τον κο Νταλούκα και τα εν γένει ενδιαφέροντά του, ούτε με την όλη συζήτηση(αν και την παρακολουθώ, βεβαίως, άπαξ και άρχισα να διαβάζω το θέμα) και ότι είμαι όντως αυτός που δηλώνω και όχι κάποιος άλλος ψευδώνυμος (ελπίζω να μην χρειάζεται CV μου ο κ. Αρβανίτης, αλλά μπορώ να το προσκομίσω αν επιμένει). Ευχαριστώ, και συνεχίστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκος Σταμπάκης
MANWOLF LOUIE
ΔιαγραφήΚύριε Σταμπάκη, όταν γράφω "αυτός που έψαχνα", εννοώ τα σχόλια που κάνατε σ’ αυτή την ανάρτηση – τα οποία όπως είδατε παραθέτω – κι όχι εσάς τον ίδιο προσωπικά. Δεν μου πέρασε καθόλου από το μυαλό ότι έχετε σχέση με τον Νταλούκα, ούτε ότι είστε κάποιος ψευδώνυμος. Συγγνώμη για την παρεξήγηση.
Φίλος «ποντικός» του διαδικτύου μού έστειλε πριν λίγα λεπτά στο προσωπικό μου e-mail το link με τη συζήτηση στο Panderma (τεύχος 5&6, 5/1973) των Χρηστάκη, Ιατρόπουλου, Τρίκολα εν σχέσει με τον Πούλιο…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκαναρίσματα δεχόμαστε πλέον μόνον από τη Διαγώνιο και το Βήμα…
http://estrechogv.blogspot.gr/2012/10/blog-post_1736.html
ΠΡΟΣ Ν ΣΤΑΜΠΑΚΗ: Εγώ από ότι κατάλαβα , είσαι ο "ΑΝΩΝΥΜΟΣ" που γράφει για πρώτη φορά...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ο Πούλιος απευθύνεται στον Παλαμά και συγχρόνως κλείνει το μάτι στον Ginsberg που αρκετά χρόνια πριν συνομιλούσε με τον δικό του Παλαμά, τον Walt Whitman, στο παρακάτω ποίημα..."
Ο μίστερ ανίατη σχιζοφρένεια, πετάει λάσπη και γράφει ότι αυτός ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ είμαι εγώ που μπήκα για να του στήσω παγίδα!... Κύριε Σταμπάκη, αν είσαι εσύ που έγραψες ως "ΑΝΩΝΥΜΟΣ", σε ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ, ξεκαθάρισέ το, για να του φύγει η εντύπωση και να αποδειχθεί ότι χρειάζεται ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ χάπια... Η κατάστασή του είναι ΠΟΛΥ σοβαρή.
Όχι, δεν είμαι ο πρώτος Ανώνυμος... Τα υπόλοιπα απλώς τα παρακολουθώ, και θα συνεχίσω, ερασιτεχνικά βεβαίως. Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝ. Σταμπάκης
Pegy Vafia
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://goanimate.com/videos/0isy3sMzrXng?utm_source=facebook&uid=0uv28D0qfi-Y
Πέγκυ, ωραία προσπάθεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε και στη μεγάλη οθόνη, αλλά να παίζουμε κι εμείς κανα ρολάκι… Βάλε με βοηθό σερβιτόρου στο ταβερνάκι…
Pegy... I love it... ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ... ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπέθανα στο γέλιο.
MANWOLF LOUIE
ΑπάντησηΔιαγραφήΤζανετάκο, πες αλεύρι, ο Κωνσταντάρας σε γυρεύει...
Όπως είδαμε, ο Νταλούκας, μιλώντας για εκείνο το άρθρο, για τον Λευτέρη Πούλιο, στη “Μουσική”, αναφέρει μια άσχετη λεπτομέρεια, που ούτε εγώ ο ίδιος που το είχα γράψει, δεν θα θυμόμουνα αν δεν είχα το τεύχος του περιοδικού μπροστά μου.
Λέει:
«Ο Αρβανίτης πράγματι έγραψε ένα άρθρο στη ΜΟΥΣΙΚΗ το 1984, που ακολουθούσε κάτι άλλες βλακείες που έγραφε για τον Graham.» 6 Νοεμβρίου 2012 6:04 μ.μ.
Δεν νομίζω να κατάλαβε κανείς για ποιον Graham μιλάει και δεν ξέρω για ποιο λόγο ανέφερε το όνομα αυτό. Ο Bill Graham, γιατί περί αυτού πρόκειται, ήταν μια από τις μεγάλες μορφές του Haight Ashbury στη διάρκεια της δεκ. του ’60 και ο Νταλούκας λέει, ότι γράφω γι’ αυτόν «κάτι άλλες βλακείες» – όπως «βλακείες» γράφω και για τον Πούλιο, δηλαδή. Ποιος; Ο Νταλούκας, που εκείνη την εποχή νόμιζε ότι το Haight Ashbury (του San Francisco) είναι το ίδιο με το Asbury Park (του New Jersey), για το οποίο τραγούδησε ο Bruce Springsteen (το είχε γράψει τότε στο περιοδικό “Ήχος”)! Οι δύο πόλεις απέχουν όσο η Ελλάδα από το Πακιστάν!
Ας μη νομίζει, λοιπόν, ότι θα την σκαπουλάρει έτσι εύκολα, επειδή τα σκαναρίσματα που ζητάω έχουν «πολύ [sic] δουλειά». Από άλλους βλέπουμε όμως, ότι ζητάει σκαναρίσματα για να τον εξυπηρετήσουν.
Εγώ νόμιζα στη αρχή ότι ζητούσε πίστωση χρόνου, αλλά αυτός όπως φαίνεται εννοούσε ότι πάλι... «βαριέται». Ούτε το εξώφυλλο της πρώτης συλλογής του Πούλιου δεν σκάναρε, που στο κάτω κάτω θα κοσμούσε το μπλογκ του, κάνοντάς με έτσι να αμφιβάλλω πια για το αν έχει καν κάποιο άλλο, οποιοδήποτε, βιβλίο του ποιητή.
Έτσι, θα του ζητήσω να κάνει κάτι πιο εύκολο, για να αποδείξει ότι έχει διαβάσει, έστω και πρόσφατα, τα τρία έντυπα... «που είχαν πιάσει και αναλύσει το θέμα» (είδαμε τι είδους «αναλύσεις» είχαν κάνει..., ενώ εγώ έγραφα βλακείες – όχι ο Χριστιανόπουλος!) για να δούμε αν τα έχει κι αυτά εύκαιρα σε πρώτη ζήτηση, όπως είχε το τεύχος της “Μουσικής”, για το οποίο ανέφερε τη λεπτομέρεια περί Bill Graham.
Για το “Βήμα”, επειδή μου ξέφυγε και αποκάλυψα την ακριβή ημερομηνία της δημοσίευσης, θα πρέπει να μας πει τον ακριβή τίτλο και υπότιτλο του άρθρου του Γ. Π. Σαββίδη.
Για τη “Διαγώνιο”, τον αριθμό του συγκεκριμένου τεύχους, πότε ακριβώς κυκλοφόρησε (μήνα, χρονιά) και τον τίτλο του άρθρου του Χριστιανόπουλου. Σ’ αυτή την περίπτωση, του δίνω μάλιστα την ευκαιρία να τηλεφωνήσει στον ίδιο τον κολλητό του (τον Ντίνο ντε) και να τον ρωτήσει.
Για το Panderma, που, ευτυχώς, δεν είναι σκαναρισμένο ολόκληρο από την αρχή, στο μπλογκ που δόθηκε πιο πάνω, πρέπει να μας πει ποιο είναι το πρώτο άρθρο, με το οποίο ανοίγει το συγκεκριμένο τεύχος και ποιο αυτό που προηγείται της συζήτησης «Μη πειράζετε τον Λευτέρη Πούλιο». Να μας πει, δηλαδή τους τίτλους των άρθρων και ποιοι τα έχουν γράψει.
Δίνοντας αυτές τις απαντήσεις, δεν αποδεικνύεται, βέβαια, ότι είχε διαβάσει αυτά τα έντυπα πριν από το 1984, είναι υποχρεωμένος όμως να τις δώσει, αν δεν θέλει να τον θεωρούμε προχειρογράφο, που γράφει ό,τι έχει αρπάξει τ’ αυτί του.
Ρε συ Αρβανίτη, γιατί να κάνω αυτά που λες; Έχω καμιά υποχρέωση να σου δίνω υλικό; Εδώ εσύ ήρθες και μας είπες πως ανακάλυψες την Αμερική. Σου έκανα την παρατήρηση, πως πριν από εσένα , υπήρξε και κάποιος Κολόμβος, κι αντί να καταλάβεις τη γκάφα σου, έρχεσαι και μου λες, να σου ανεβάσω τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του Κολόμβου... Δεν καταλβαίνεις τίποτα; Αγόρι μου συνελήφθης κλέβων οπώρας, γκε γκε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά συνεχίζεις να ρίχνεις λάσπη. Σε βαριέμαι ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ.
MANWOLF LOUIE
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι λέει, ρε, το νούμερο; Για ποιο υλικό μιλάει; Τι είδους υλικό θα μου δώσει εμένα; Ποιος; Ο Νταλούκας! Δεν πάει καλά!
Όλοι εδώ πέρα είδανε, ότι το «υλικό» το έδωσα εγώ, με το ν και με το σ, για να το διαβάσει ο καθένας και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Τα στοιχεία αυτού του «υλικού» του ζήτησα – τα οποία βέβαια ξέρω – για να αποδείξει, αν έχει έστω και ελάχιστη αξιοπρέπεια, ότι το είχε διαβάσει (το «υλικό»), προτού αρχίσει να λέει ότι ήμουνα «θλιβερός αντιγραφέας της κακιάς ώρας». Αν, βέβαια, το είχε πράγματι διαβάσει, δεν θα είχε τα μούτρα να πει κάτι τέτοιο. Μετά, έχει και το θράσος να μιλάει για γκάφες. Ο αρχιαντιγραφέας θέλει να μας βγει κι από πάνω!
Παραθέτοντας το «υλικό», απέδειξα ότι δεν είχα αντιγράψει κανέναν από τους τρεις προηγούμενους, δύο απ’ τους οποίους, βρίζανε του Πούλιο λέγοντας βλακείες. Αυτός πώς θα αποδείξει ότι δεν έμαθε τον Πούλιο και περί Γκίνσμπεργκ από μένα, αφού δεν ξέρει ούτε καν τι τίτλο είχε το άρθρο του Σαββίδη, ή του Χριστιανόπουλου, που δήθεν είχε διαβάσει από το 1973; Για μένα ήξερε όμως, ακόμα και ποιος ήταν ο τίτλος του προηγούμενου άρθρου μου (Bill Graham) στο ίδιο τεύχος και το ανέφερε από μόνος του, χωρίς να τον ρωτήσει κανείς.
Φυσικά, από την αρχή ήμουνα σχεδόν σίγουρος ότι αυτά περί Βήματος, Διαγωνίου και Panderma, έτσι μέσες άκρες που τα είχε αναφέρει, χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία (αυτά που του ζήτησα τώρα δηλαδή) κάποιος του τα είχε σφυρίξει (πιθανώς ο ίδιος ο Πούλιος να του είχε αναφέρει το 2003, ποιοι είχαν γράψει παλιά γι’ αυτόν, χωρίς να του πει λεπτομέρειες), αφού όμως έφτασε στο σημείο να πιστεύει ότι έχω κρατημένο απόκομμα του Βήματος από το 1973, έχω πειστεί πλέον εκατό τοις εκατό, ότι δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το θέμα και για το τι ακριβώς είχε γραφτεί τότε.
Με συνέλαβε, λέει, να κλέβω οπώρας! Ας γελάσω! Ποιος με συνέλαβε; Ο Νταλούκας που έχει καταληστέψει τα άρθρα μου! Ακόμα όμως κι αν, αν λέω, υποθέσουμε ότι έκλεψα, αυτός ήταν ο κλέψας του κλέψαντος, δηλαδή, πάλι δεύτερος και καταϊδρωμένος.
Ωραία. Πάρε τα χάπια σου τώρα και πιες ένα χαμομήλι να ηρεμήσεις. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Βγάλε το κουταλάκι απ το φλυτζάνι... μην έρθεις μετά και μου πεις σου πονάει το μάτι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ένα ανέκδοτο να γελάσουμε λίγο βρε...
ΠΟΥΛΙΟΣ: ήθελα να βρισκόμουν με τον Ντύλαν στο Γούντστοκ
ΞΑΝΘΙΑ: καλέ, ο Ντύλαν δεν είχε πάει στο Γούντστοκ...
MANWOLF LOUIE
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς αφήσει ο Νταλούκας τις εξυπνάδες περί Γούντστοκ. Αυτά τα ξέρουμε από τότε που αυτός κοιμότανε με τα τσαρούχια και νόμιζε ότι το Haight Ashbury είναι το Asbury Park.
Ο Κίμων Φράιερ μιλούσε για το γνωστό φεστιβάλ κι όχι για την περιοχή Γούντστοκ («Θέλει Ν’ ΑΝΕΒΕΙ στη ΣΚΗΝΗ του Γούντστοκ μαζί με τον Μπομπ Ντύλαν και την Μπαέζ»), γι’ αυτό και έγραψα «ως γνωστόν, ο Ντύλαν δεν είχε εμφανιστεί στη σκηνή του φεστιβάλ Γούντστοκ». Δεν έγραψα ότι ο Ντύλαν δεν είχε πάει ποτέ στην περιοχή Γούντστοκ. Αλλά οι ξανθές Νταλούκες, άλλα τους λένε και άλλα καταλαβαίνουνε.
ΟΙ ΞΑΝΘΙΕΣ ΔΕΝ ΝΟΓΑΝΕ...
ΑπάντησηΔιαγραφή1.
ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ: Haight Ashbury ίσον Asbury Park.. το ίδιο είναι
ΞΑΝΘΙΑ: Καλέ...άλλο το Haight Ashbury κι άλλο το Asbury Park!
ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ: Goodnight Ashbury, Hello Asbury
ΞΑΝΘΙΑ: Δεν νογάω...
2.
ΠΟΥΛΙΟΣ: Ήθελα να πάω με τον Ντύλαν στο Γούντστοκ
ΞΑΝΘΙΑ: Αφού ο Ντύλαν δεν πήγε στο Γούντστοκ
ΠΟΥΛΙΟΣ: 'Ηθελα να πάω, είπα, επιθυμία εκφράζω
ΞΑΝΘΙΑ: Δεν νογάω...
http://eirinigalinou.blogspot.gr/2011/03/gregory-corso-o.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα επανέλθουμε στον Λευτέρη Πούλιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντα γεια
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη που ερχομαι σ’ αυτό το ποστ μετά από 5 χρονια, αλλα θέλω να σου ζητήσω κάτι.
Έχεις τη συνέντευξη του Γεωργαλά στα Επίκαιρα, που μιλάει για το Γούντστοκ?
Μπορείς να μου τη σκανάρεις?
Τη χρειάζομαι για μια εργασία που κάνω.
Θα σου είμαι υπόχρεος
Σ’ ευχαριστώ
Θα σου στείλω το η-μέηλ μου.
Ναι, την έχω. Μια σελίδα ήταν απ' όσο θυμάμαι...
ΔιαγραφήΘα δω τι μπορώ να κάνω...
Θα σου σκανάρω κάτι, αλλά όταν κάνεις την εργασία θέλω να μου στείλεις ένα αντίτυπο.