Υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι έχουν την εντύπωση πως αν βρουν
κάποιο λάθος δικό μου σ’ ένα κείμενο 20ετίας αυτομάτως διαγράφονται οι δικές
τους σημερινές αρλούμπες. Είναι για γέλια οι άνθρωποι. Ήδη γελάει μαζί τους ο
κόσμος. Ας ξέρουν όμως πως τα λάθη είναι ανθρώπινα και διορθώνονται. Εκείνοι
που δεν διορθώνονται είναι οι… κάλοι στον εγκέφαλο. Αυτούς τους κουβαλάς μια
ζωή. Σε καθοδηγούν μονίμως στην ηλιθιότητα και τη βλακεία. Το να διορθώσεις
κάποια λάθη μπορείς να το επιτύχεις. Την πληροφορία την βρίσκεις πια. Το να την
αξιολογήσεις είναι το δύσκολο. Το ν’ αρχίσεις, ξαφνικά, να σκέφτεσαι με βάση
την πραγματικότητα και όχι να φαντασιώνεσαι τις μπούρδες, αυτό είναι το
δύσκολο· και το οποίο δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Πρόκειται για τον
εαυτό σου. Δύσκολα τον απαρνιέσαι…
Να πω δυο λόγια λοιπόν για το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Δελφίνι] ένα
δικό μου βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1996 και που, ως θέμα, μάλλον ενδιαφέρει
λίγους.
Εγώ, όντας στην επαρχία στις αρχές της δεκαετίας του ’90,
αποφάσισα –με την προτροπή ενός πολύ καλού φίλου– να γράψω ένα βιβλίο, παρουσιάζοντας την ελληνική ποπ και ροκ μουσική μέσα
από τη δισκογραφία της. Δίσκους, κυρίως, διέθετα εκείνη την εποχή, μακριά από
τα… κέντρα των αποφάσεων ήμουν, internet
δεν υπήρχε… εκείνο μου άρεσε και μ’ ενδιέφερε να κάνω. Πέραν των δίσκων πρέπει να
είχα 5-6 Μοντέρνους Ρυθμούς, διάφορα,
πολλά Ποπ+Ροκ, Ήχους, Μουσικές και ποικίλα άλλα περιοδικά (μουσικά ή μη), κάποια
σχετικά με την υπόθεση βιβλία (τα λίγα που υπήρχαν τότε – τα αναφέρω στη βιβλιογραφία και στις
σημειώσεις εκείνου του βιβλίου) και αυτό ήταν όλο. Είχα όμως δίσκους, πολλούς
δίσκους, και κυρίως (αν και νεαρός – κάτω από 30) είχα μία διαμορφωμένη
άποψη για τη ροκ κατάσταση στην Ελλάδα, που δεν σχετιζόταν με βλακείες,
φαντασιοπληξίες και ηλιθιότητες. Με ψυχεδελικές νεολαίες και άλλα τέτοια
κουραφέξαλα. Έδινα πληροφορίες για δίσκους, αρκετοί εκ των οποίων εκείνη την
εποχή αγνοούνταν ακόμη και από συλλέκτες, και προέβαινα σε κρίσεις, αποτιμώντας
δεκάδες άλμπουμ και 45άρια της ελληνικής ποπ και ροκ σκηνής. Κρίσεις τις οποίες
σε γενικές γραμμές ασπάζομαι ακόμη και σήμερα. (Και αυτό ήταν η επιτυχία
εκείνης της εργασίας – για τα δικά μου μέτρα και σταθμά).
Υπήρχαν λάθη σ’ εκείνο το βιβλίο; Υπήρχαν. Δεν γινόταν να
μην υπάρχουν. Γι’ αυτό κι εγώ, ήδη από την εισαγωγή, και γνωρίζοντας τα τότε
όριά μου έγραψα: «Μία επισήμανση. Ορισμένοι, ενδεχομένως, ίσως εντοπίσουν ελλείψεις στα
δισκογραφικά στοιχεία ή ακόμα και στα ονόματα, πιθανώς και κάποια λάθη. Είναι
εξαιρετικά δύσκολο να συμπεριληφθεί το καθετί σε μια τέτοιου είδους εργασία.
Υπάρχουν βεβαίως τα περισσότερα. Επικοινωνήστε μαζί μας και βοηθήστε μας σε
κάποια επόμενη συμπληρωματική έκδοση να είμαστε πιο πλήρεις». Αναγνώριζα
δηλαδή το… άπειρον του πράγματος. Υποψιαζόμουν, εν ολίγοις, το… μέχρι που
μπορούσα να φθάσω. Δεν θέλω να δικαιολογηθώ –για ποιο πράγμα άλλωστε;– αλλά αυτή
ήταν, τότε, η πραγματικότητα.
Εγώ δεν ξεκίνησα λοιπόν να γράψω καμμία ιστορία του
ελληνικού ροκ (γιατί, παρότι πιτσιρικάς, είχα μάθει να προφυλάσσομαι), δίσκους
είχα και γι’ αυτούς θα μιλούσα. Αυτό φαινόταν εξάλλου και στο εξώφυλλο. Παρουσίαση θα έκανα. Δεν θα έγραφα ιστορία. Τους είδαμε στην πορεία τους
ανιστόρητους… ιστορικούς, οι οποίοι με τα άχυρα που έχουν στο κεφάλι τους
νομίζουν πως η… ψυχεδελική νεολαία
ενόχλησε τη χούντα. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Κωνσταντάρα και του Τζανετάκου…
Ο Νταλούκας την γλιτώνει, προς το παρόν (καθότι έχω κι άλλα
πράγματα να κάνω σ’ αυτή τη ζωή, από το να ασχολούμαι με αηδίες) γιατί το
βιβλίο του δεν διορθώνεται –έχει αυτό το πλεονέκτημα…– αφού το μεγαλύτερο
κομμάτι του, από το κεφάλαιο 4 και μετά (σελ.157-396) είναι για πέταμα. Μία
ακατάσχετη μπουρδολογία, προϊόν στυγνής ασχετοσύνης και φαντασιοπληξίας, εκεί
όπου οι γιεγιέδες και τα υπόλοιπα χαϊδεμένα παιδιά της χούντας παρουσιάζονται
ως… ψυχεδελική νεολαία, που προέβη τάχα σε αντίσταση προετοιμάζοντας το Πολυτεχνείο.
Τρικυμία εν κρανίω.
Πιάνει λοιπόν σήμερα ο θρασύς και άσχετος-μαρκουτσοφόρος και
κρίνει εκείνο το παλαιό δικό μου πόνημα από μια-δυο σελίδες του, από μερικά
λάθη – και δεν κοιτάει τα σημερινά και παντοτινά του χάλια.
Το 1992 όταν έγραφα το «Ραντεβού στο Κύτταρο» εγώ ήξερα τους
Play Boys, δεν ήξερα τους Τζαβ-Αδάμας-Κούκα.
Γιατί οι Play Boys
ήταν εκείνοι που είχαν ηχογραφήσει ποπ κομμάτια στα μέσα του ’60 και όχι οι
Τζαβ-Αδάμας-Κούκα (που ηχογράφησαν κάτι τουίστ – κι εμένα τα τουίστ δεν με
ενδιέφεραν, επειδή τουίστ τραγουδούσε ακόμη και ο Μακούλης και λοιποί…
μεσήλικες του ελαφρού και άκρη δεν θα έβγαινε με τη δισκογραφία, που ήταν το
αντικείμενό μου). Και τι έγραψα; Ότι οι Play Boys φτιάχτηκαν το 1959 από τους Τζαβάρα, Αδάμα και Κούκα. Λάθος;
Λάθος. Ωραία. Αλλά εμένα με ένοιαζε (τότε) η δισκογραφία και όχι η ιστορία του...
ελληνικού rock n’ roll. Και σχετική δισκογραφία
(«ποπ-ροκ») είχαν οι Play Boys – όχι οι Τζαβ - Αδάμας - Κούκα. Έρχεται λοιπόν μετά από τόσον καιρό ο μαρκουτσοφόρος και με αποκαλεί «άσχετο», επειδή έγραψα πριν 16
(και βάλε) χρόνια πως οι Play Boys
ήταν οι πρώτοι (Τζαβάρας, Αδάμας, Κούκα συν κάποιοι ακόμη) και όχι οι
Τζαβ - Αδάμας - Κούκα (Τζαβάρας, Αδάμας, Κούκα), που ήταν κατ' ουσίαν το ίδιο γκρουπ (οι Play Boys δηλαδή πλην τις προσθήκες). Να του δώσω το… altin mikrofon (που γράφουν και οι
φίλοι μας οι Τούρκοι).
Το ξαναλέω για να κλείσω αυτό το κείμενο. Σημασία έχει να
κοντράρονται απόψεις και όχι στοιχεία, για τα οποία δεν υπάρχει αμφισβήτηση.
Σημασία έχει να εκμεταλλευόμαστε τα στοιχεία και τις πληροφορίες και να
οδηγούμαστε σε ορθά συμπεράσματα. Εγώ το ξαναλέω –δεν μου αρέσει να μιλώ για
τον εαυτό μου, αλλά οφείλω να τον υπερασπιστώ– παρότι όταν έγραφα το «Ραντεβού
στο Κύτταρο» ήμουν 27-28 χρονών (και όχι… 40βάλε χοντροκεφάλας), δεν υπέπεσα σε
λάθη ολκής. Δεν έδωσα περισσότερη αξία σε κάτι που έχει την αξία που έχει, ούτε
φαντασιώθηκα… επαναστάσεις και εξεγέρσεις πολυτεχνείων υπό τους ήχους των
Νοστράδαμος. Δεν έγραψα για ψυχεδελικές νεολαίες, για φάσεις της ελληνικής
ψυχεδέλειας, για καλοκαίρια της αγάπης, για τρέλες του LSD, για ψυχεδελικά παράδοξα, για
χτυπήματα στην ψυχεδελική νεολαία, για τον… ροκά Πάνο Τζαβέλλα, για μελαγχολικές
δεκαετίες, κίτρινα σούρουπα και… πράσινες κατσαρίδες. Όλα αυτά για μένα
αποτελούν μία ακατάσχετη μπουρδολογία, ένα αποκύημα φαντασιοπληξίας, ανιστόρητου
λόγου και ακούραστης προχειρολογίας που, κάποιοι, έχουν το θράσος να το εμφανίζουν
ως Ιστορία. Αλλά τι να περιμένεις από ένα… ιστορικό βιβλίο, από το οποίο
απουσιάζει η βιβλιογραφία; Είναι κι αυτό μία ακόμη «νταλούκειος» πατέντα.
Αν υπάρξει λόγος θα είμαι εδώ για να συνεχίσω…
Συμφωνώ απόλυτα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βιβλίο δεν συγκρίνεται με οτιδήποτε είχε κυκλοφορήσει πριν για το θέμα.Συνδυάζει την -σε μεγάλο βαθμό μη καταγεγραμμένη τότε που βγήκε- πληροφορία, με την κριτική απότίμηση και την ένταξη σε ένα γενικότερο ιστορικό πλαίσιο/ πνεύμα εποχής (χωρίς όμως της βοήθεια της φαντασίας, που ο καθένας διαθέτει άλλωστε).
αυτό το ''ΜΕΡΟΣ Α'' στο εξωφυλλο υποσχόταν πως επρόκειτο να εκδωθεί και β μέρος με τις κυκλοφορίες απ΄το 82 και μετά.γιατί δεν βγήκε;(ίσως κάποτε στο μέλλον;).Μιας και ο λόγος περί βιβλιογραφίας ελληνικού ροκ,κάνε ένα ποστ για την έκδοση του sonik
ΑπάντησηΔιαγραφήμήτσος κ.
Τα χρόνια έχουν περάσει κι έτσι μπορώ να πω το εξής. Κατά βάση δεν είχα σκοπό να γράψω το Μέρος Β, επειδή μετά το 1982 το πράγμα είχε μπερδευτεί και δεν ήταν ξεκάθαρο τι ήταν rock και τι όχι. Ενώ μέχρι το 1982 είχα «τα πάντα» όπως λέμε (είτε μου άρεσαν είτε όχι), μετά το ’82 θα έπρεπε να κάνω επιλογές, καθότι το πράγμα είχε μπερδευτεί έχοντας γίνει XL. Η ιστορία πέραν του ότι θα τράβαγε δεν θα είχε ενδεχομένως και διαχρονική αξία. Πιθανώς, άλμπουμ που τότε τα βαριόμουνα (και δεν θα τα έβαζα) σήμερα να τα είχα μέσα, και το ανάποδο. Άλμπουμ που τότε μου ψιλοαρέσανε σήμερα με τίποτα δεν θα «έπαιζαν» ως επιλογές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Sonik το αγόρασα. Τσίμπησα, παρά τα 8.50 ευρώ… Το έχω ακόμη σφραγισμένο όμως, γιατί δεν προλαβαίνω… Κάποια στιγμή θα το κοιτάξω και αν υπάρχει λόγος θα πω δυο λόγια.
Η έκδοση του Sonik δυστυχώς απευθύνεται μόνο σε amateur ροκάδες, το έριξα μια ματιά και δεν μου έκανε κλικ να το διαβάσω. Λάθη φυσικά υπάρχουν πχ οι Μολυβένιες Ιστορίες του Σαδίκη δεν είναι της Lazy Dog αλλά του Μύλου, αλλά αυτό που δεν αντέχεται είναι η εμπάθεια που βγάζει μέσα στο κείμενο του ο Καραμπεάζης και το ανούσιο και άοσμο, εκνευριστικά τέλειο συντακτικά κείμενο της Κακαλέτρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, ρε φάνζιν που σας χρειάζεται...
ar.haf
Το άνοιξα τώρα το Sonik και έριξα μια πρόχειρη ματιά στις πρώτες σελίδες. Υπάρχουν πολλά λάθη που δεν δικαιολογούνται εν έτει 2012, καθότι αυτά τα πράγματα έχουν γραφεί δεκάδες φορές και μπορεί να καρατσεκαριστούν από 30 μεριές. Εγώ, όταν έγραφα το «Ραντεβού στο Κύτταρο» πριν από 20 χρόνια δεν είχα ούτε το 1/100 των πηγών που υπάρχουν σήμερα και παρ’ όλα αυτά δεν μπέρδεψα τους Play Boys με τους Adams Boys, καθότι είχα 45άρια και των μεν και των δε και ακούγοντας τα διαπίστωνα πως αφορούσαν σε εντελώς διαφορετικά γκρουπ. Επίσης είναι γνωστό πως ο Ρακιντζής ήταν στον Ηλεκτρικό Αργοναύτη και όχι στους Θαρσείν Χρην[sic] στους οποίους έπαιζε ο Δημητράκας. Ακόμη οι ιθύνοντες της Music Box ήταν ο Martin και η Marika Gessar και όχι οι… Martin και Μαρίνα Gossard. Τέλος πάντων, δεν κάθισα να ψειρίσω τα κείμενα, αλλά αυτού του τύπου τα λάθη είναι πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν όμως και άλλα σοβαρότερα όχι λάθη αναγκαστικώς, αλλά λανθασμένες απόψεις. Κι εκεί μπορεί να γίνει σοβαρή κουβέντα. Κάποιος Νίκος Σβέρκος (δεν τον ξέρω τον άνθρωπο) γράφει για την ακραία λογοκρισία της χούντας εν σχέσει με τις μουσικές του Σαββόπουλου (ενώ όλοι γνωρίζουν πως οι μουσικές δεν λογοκρίνονται – κι εν πάση περιπτώσει ο Σαββόπουλος δεν είχε κανένα πρόβλημα με τη λογοκρισία, αφού έβγαινε και στην τηλεόραση επί χούντας). Άσε δε το γεγονός πως αυτά που έκανε ο Σαββόπουλος (τα ηχητικά παντρέματα) τα είχαν ξεκινήσει οι Forminx 5-6 χρόνια νωρίτερα, όπως και άλλα συγκροτήματα του '60.
Τέλος πάντων. Μπορώ να γράψω πολλά, αλλά το ζήτημα είναι… ποιος θα πληρώσει το γάλα των παιδιών μου, όπως λέμε…
Πάντως εγώ –για να επανέλθουμε στα της ανάρτησης– δεν πιστεύω πως υπάρχει συντάκτης του Sonik, που να μην αναγνωρίζει την Siouxsie Sioux. Ο Νταλούκας στο blog του αναφέρεται στο… έργο κάποιου ζωγράφου των punk, όπως τον αποκαλεί (ο οποίος έχει… ξεπατικώσει ένα πορτρέτο της Siouxsie Sioux). Προσέξτε τώρα τι γράφει ο Μανώλης κάτω από το πορτρέτο (τα κεφαλαία δικά μου):
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ο… δημιούργησε μία σειρά έργων που εκφράζουν το πανκ αλλά και όλη τη Μελαγχολική Δεκαετία. Στο έργο του ‘Μελαγχολική Δεκαετία’, του 1983 η δεκαετία παρουσιάζεται σαν ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ πολύ αινιγματική, και παράξενη. Σαν ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ που μας φοβίζει και ταυτόχρονα μοιάζει φοβισμένη και η ίδια. Ένα κόκκινο χρώμα υπονοεί άραγε το αίμα; Και το Κίτρινο, είναι το Κίτρινο Σούρουπο; Το έργο αυτό του…, γίνεται εξαιρετικά προφητικό και είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα της νεανικής τέχνης κατά το 1980-90».
Σήκωσα… κίτρινο πυρετό 40. Τι ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ρε άσχετε! Δεν αναγνωρίζεις ούτε τη Siouxsie Sioux κι έρχεσαι να μας πουλήσεις μούρη με τις Παράγκες και τα ροκεντρόλ της θείας απ’ το Σικάγο;
O Ntaloukas sigoura den kserei xristo apo "ksenh" mousikh....giati kserei apo ellhnikh tha mou peis? E, toulaxiston apo Ellhnikh koutsa-strava kai me pollh fantasia kati psilokanei
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου εκανε και μενα εντυπωση που δεν εχει βιβλιογρφια το βιβλιο του νταλουκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ.Κ.
Τι να σου πω ρε φίλε μου; Μόνον οι ιστορίες του Νταλούκα και του… Ηρόδοτου δεν έχουν βιβλιογραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε Τρούσα έφτασες 50 χρονών γομάρι και δεν κατάλαβες ακόμη ότι δεν υπάρχουν λανθασμένες απόψεις αλλά απόψεις με τις οποίες διαφωνούμε; Έχει πλάκα πάντως να κατηγορείς ανθρώπους για λάθη σαν κι αυτά που σε κατηγορεί εσένα ο Νταλούκας τα οποία τα ξεπερνάς ως επουσιώδη,αδύνατο να αποφευχθούν κουλουπού κουλουπού. Λίγη σεμνότητα και ταπεινότητα χρειάζεται, γεμίσαμε από Πάπες και Καρδινάλιους. η αξία και το ήθος ενός κριτικού δεν αναδεικνύονται μόνο από τις κριτικές του αλλά και από τον τρόπο που προσλαμβάνει τις κριτικές που του γίνονται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανώλη σου είπα ότι δεν θα σου ξαναδημοσιεύσω σχόλιο κι εσύ τα στέλνεις ανώνυμα ή μήπως έβαλες κανα τσάτσο σου να σχολιάσει; Βάζε την υπογραφή σου από κάτω, αν θες να πεις πράγματα σοβαρά – αλλά απ’ ό,τι βλέπω εσύ, εκεί, το χαβά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ’ αρχάς δεν είμαι 50 χρονών. Θέλω πολλαααά ακόμη χρόνια για να γίνω. Γομαράκι είμαι όμως, δίχως να είμαι παχύς ε;. Μ’ έκανε αψηλό η μάνα μου και στο σόι του πατέρα μου είχαμε και δίμετρους και… Δήμητρες.
Εγώ Μανωλάκη (ή τσάτσε του Μανωλάκη) δεν κατηγορώ κανέναν για τα λάθη του, ούτε για τις απόψεις του. Απλώς διορθώνω λάθη, γιατί μ’ ενδιαφέρει το σωστό. Στόχος μου είναι ο αναγνώστης, εκείνος μ’ ενδιαφέρει. Να πληροφορείται το σωστό και όχι την ανακρίβεια. Έχω κάνει 1310 αναρτήσεις τα τρία και κάτι χρόνια του δισκορυχείου, και ο καθείς μπορεί να μπαίνει να σχολιάζει και να διορθώνει ό,τι θέλει. Σε πληροφορώ λοιπόν πως κι εγώ ο ίδιος μπαίνω στις παλαιές αναρτήσεις και διορθώνω ή συμπληρώνω πράγματα, επειδή μ’ ενδιαφέρει όσο τίποτ’ άλλο το σωστό και η ακρίβεια.
Αλλά μ’ ενδιαφέρει και κάτι άλλο. Αυτός ο οποίος θα διαβάσει το δισκορυχείον να πάρει και πέντε πράγματα πέραν από ένα όνομα, μία χρονιά, έναν κωδικό ή ένα label. Εγώ δεν φαντασιώνομαι Μανωλάκη (ή τσάτσε του Μανωλάκη), προσπαθώ να εκμεταλλευτώ ό,τι στοιχεία διαθέτω, βγάζοντας ορθά συμπεράσματα.
Φυσικά και υπάρχουν λανθασμένες απόψεις με τις οποίες οφείλουμε να διαφωνούμε. Δηλαδή όταν εσύ μου λες (απευθύνομαι σ’ εσένα ανώνυμε Χ, ως να είσαι ο Μανώλης) ότι το Πολυτεχνείο το έκανε η ξέρω ’γω η… ψυχεδελική νεολαία και η θεία μου η χίπισσα κι εγώ σου λέω πως το Πολυτεχνείο το έκαναν οι οργανώσεις της Αριστεράς (γιατί αυτές το έκαναν) κάποιος από τους δυο μας είναι σωστός ή λανθασμένος. Δεν μπορεί και οι δύο να είμαστε σωστοί. Ε, λοιπόν, εγώ σου λέω πως εσύ έχεις μαύρα μεσάνυχτα και δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Δεν σε κατηγορώ αδελφέ μου γι’ αυτό. Έτσι σκέφτεσαι, έτσι συμπεραίνεις. Το συμπέρασμά σου όμως δεν στηρίζεται σε ορθή ανάλυση των στοιχείων, αλλά σε φαντασιοπληξία. Αυτή είναι η διαφορά μας.
Καλημέρα Βαλάντη
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς το βιβλίο είναι εξαντλημένο από χρόνια. Μόνο σε κανένα παλιατζίδικο μπορεί να βρεθεί. Εγώ, πάντως, που ψάχνω, γενικώς, τα τελευταία 5-6 χρόνια δεν το έχω δει πουθενά. Αν ήξερα που υπάρχει θα σου έλεγα να πας να το πάρεις – δεν κολλάω σε τέτοια.
Για το Sonik.
Έχω διαβάσει το μισό περίπου αφιέρωμα. Θα διαβάσω φυσικά και το υπόλοιπο. Υπάρχουν λάθη σε στοιχεία και εσφαλμένες (το τονίζω – εσφαλμένες) απόψεις. Παρά ταύτα εγώ δεν θέλω να μηδενίσω. Έγινε μια δουλειά. Ok. Ας κρίνει ο κάθε αναγνώστης. Εγώ δεν ξέρω αν θα βρω άμεσα τον χρόνο, πέραν από τα λάθη –που είναι εύκολο, ίσως, να τα απαριθμήσω–, να σχολιάσω απόψεις που αναφέρονται (κάτι που έχει και το πιο ενδιαφέρον δηλαδή).
ρε σεις τι ξεκατίνιασμα είναι αυτό; έγραψε ο ένας, είπε ο άλλος, είπε έτσι, είπε αλλιώς. καθήστε παράγετε κανά έργο και αφήστε τα μαλλιοταβήγματα καιροί που είναι. ρε εδώ πεινάει ο κόσμος και σεις τσακώνεστε για την ψυχεδελική νεολαία και το σόνικ; και καλά οι άλλοι σχολιογραφοι που δεν έχουν προφανώς κάτι καλύτερο να κάνουν. Αλλά από σας κ. Τρούσα έχω υψηλότερες απαιτήσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι απαιτήσεις έχεις από εμένα αγαπητέ ανώνυμε; Να πάω να εκταμιεύσω τη δόση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ μιλάμε για μουσική, βιβλία, ταινίες, περιοδικά κτλ, άντε και λίγο για πολιτική. Αυτό είναι το δισκορυχείον και δεν μπορεί, ούτε θέλει να γίνει κάτι άλλο.
Κουβέντα γίνεται, που καμμιά φορά ανάβει. Τι ξεκατινιάσματα κι αηδίες... Και για το Sonik θα πούμε και για ό,τι άλλο θέλουμε θα πούμε (μέσα σ’ αυτό πλαίσιο των ενδιαφερόντων του blog).
Αργότερα κάτι άλλο θ’ ανεβάσω. Πάλι μπορεί να πλακωθούμε, μπορεί και όχι, κι έτσι θα κυλάει η ζωή… Μια χαρά είμαστε. Το εύχομαι δηλαδή για όλους μας.
Πολύ χολή στάζει εδώ μέσα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πολύ ένταση για το "Ψυχεδελική νεολαία". Εντάξει,είναι αδόκιμος ο όρος και δεν ακούγεται ωραία,ψυχεδελάδες τους λέγαμε εμείς,αλλά τόση φασαρία γι'αυτό;
Λίγη συναδελφική αλληλεγγύη δε βλάπτει...
Κ.Ρ.
Χολή καθόλου. Ένταση μπορεί, αλλά κι εγώ καταβάλω προσπάθεια ώστε να ελαφρύνω κάπως την κατάσταση. Δεν είναι ζήτημα «συναδελφικής αλληλεγγύης» – δεν μου αρέσει και η φράση, επειδή υπονοεί πως πρέπει να κάνουμε τα στραβά μάτια. Εδώ και δυόμισι χρόνια, από την εποχή του Clapton, είχα ζητήσει του Μανώλη Νταλούκα να τα πούμε, έξω, για καμμιά μπύρα. Να μην σκοτίζουμε κι εσάς. Και πάλι με αφορμή τους Melt του το ξανάπα – και το εννοούσα, και το εννοώ. Ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται. Μεταξύ αστείου και σοβαρού του είπα (στο cbox) να πάμε και στους Charms (φαίνεται να κάνω μόνο πλάκα, αλλά δεν κάνω, το εννοώ). Είμαι ανοικτός σε οποιαδήποτε συνάντηση, σε όποιο μέρος, που θα μπορούσε να βοηθήσει (αν βοηθήσει) ώστε να συνεννοηθούμε. Ο ίδιος δεν γουστάρει. Ok.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιος που χαρακτηρίζει κάποιον άλλο μπουρδολόγο,άσχετο,θρασύ και φαντασιόπληκτο, του ζητάει να πάνε για μπύρες το 2010 αλλά και το 2012 ! μάλλον πρέπει να πάει στο Δρομοκαϊτειο...
ΔιαγραφήΣτέλιος
Τσάτσε, είσαι πολύ μεγάλος γρόθος, αν νομίζεις ότι εγώ κρατώ κακίες και κολλάω σε τέτοια ζητήματα. Κάτι βλάκες, πάντως, σαν κι εσένα απλώς τους συμπονώ.
ΔιαγραφήΠουσε βρε Τζιμακο οχι αλλο ΝΤΑΛ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσες μέρες παρακολουθώ την αντιπαράθεση Νταλούκα -δισκορυχείου-Αρβανίτη και άλλων.Κατά την ταπεινή νου γνώμη(ούτε μουσικοκριτικός είμαι,ούτε βαθύς γνώστης) δύο είναι τα βασικότερα λάθη του Νταλούκα.Το πρώτο έιναι μεθοδολογιλό.Τo ροκ ως όρος και περιεχόμενο(και μάλιστα το ελληνικό) εμφανίζεται πολύ αργότερα απ'τους σαλταδόρους της κατοχής και την μετεμφυλιακή νεολαία με τα πάρτυ της και τον Σίμο.Το πότε ακριβώς είναι συζητήσιμο-με τους aphrotide's child,νωρίτερα ή μόνο μετά τους socrates;Και τί γίνεται με εκείνα τα πρώτα συγκροτήματα που έπαιζαν ''μοντέρνα'' μουσική;είναι ροκ ή ποπ;Eν προκειμένω λίγη σημασία έχει,όμως ο αναχρονισμός που κάνει ο Νταλούκας είναι εξώφθαλμο ιστορικό λάθος.Το δεύτερο είναι ερμηνευτικό(τί είναι ροκ τελικά;).Δεν θα δώσω εδώ την δική μου απάντηση,άλλωστε σ'αυτό το θέμα ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει,έχει γίνει λάστιχο ο όρος ''ροκ''(και η Βίσση είναι ''ροκ'',ίσως κι ο Πέτρος Κωστόπουλος είναι ''ροκ''...).'Ομως νομίζω πως το ''ροκ'' περιγράφει κυρίως μια μουσική πραγματικότητα,ένα στυλ, και λιγότερο(πολύ λιγότερο λέω εγώ) μια υποκουλτούρα(ιδεολογία,συμπεριφορά,εμφάνιση,σεξ-ντραγκς κλπ)Πόσο μάλλον αν υπήρξε αυτή η υποκουλτούρα για τα ελληνικά δεδομένα και σε ποιό βαθμό.Τώρα αν αρχίσουμε να ονομάζουμε ροκ κάθε μορφής αμφισβήτηση και αντίδραση γενικά ή μονο ο,τιδήποτε underground ,δεν οδηγούμαστε πουθενά(O Springsteen που είναι σταρ είναι δυνατόν να είναι ροκ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήμήτσος κ.
Ένα ντοκουμεντάκι για το ελληνικό ροκ, όχι την ποπ, μπορεί να το αναρτήσω τις επόμενες ημέρες. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο (ίσως), αλλά μπορεί να είναι αφορμή για μια συζήτηση.
ΔιαγραφήΌντως το αφιέρωμα στο σόνικ(το οποίο παρεμπιπτόντως παίρνω κάθε μήνα) θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο και με λιγότερα λάθη ωστόσο προτείνει αρκετούς δίσκους διαμάντια ειδικά για τη δεκαετία του 80.Σίγουρα απευθύνεται σε αρχάριους στο χώρο της ελληνικής σκηνής και οι μυημένοι θα απογοητευτούν.Για μένα η καλύτερη δουλειά αφού δυστυχώς δεν εχω διαβάσει το βιβλίο σας κ.Τρούσσα είναι το δίτομο έργο του κ.Δηματάτη και κυρίως ο δεύτερος τόμος γιατί στη δεκαετία του 90 μεγάλωσα το οποίο διάβασα πριν σχεδόν μια δεκαετία όντας φοιτητής έχοντας πολύ λιγότερες γνώσεις και δίσκους και ίσως σήμερα να μου φαινόταν κι αυτό ανεπαρκές
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ σταμάτησα στο ’82. Το βιβλίο του Δηματάτη “Get That Beat, Ελληνικό Ροκ 80s & 90s” [Κατσάνος, Θεσσαλονίκη 2001] είναι καλό. Έχει πολύ πράμα και σίγουρα έχει λιγότερα λάθη και λιγότερες ελλείψεις από το άλλο του για τα 60s/70s. Μέχρι και για τον Γιώργο Μπετζούνη γράφει μέσα, που τον ξέρουν ελάχιστοι…
ΔιαγραφήΟ Δηματάτης εδώ και καιρό δουλεύει τη συνέχεια του Get That Beat με τον τρίτο και τελευταίο τόμο που θα μιλάει μέχρι το σήμερα.
ΔιαγραφήΤην εποχή του ίντερνετ το θεωρώ λίγο ανώφελο βέβαια να υπάρχουν ακόμα τέτοια βιβλία.
Ακόμη και στην εποχή του internet, ακόμη και μια εγκυκλοπαίδεια στο στυλ των βιβλίων του Δηματάτη, όταν είναι προσεγμένη μπορεί να κάνει τη διαφορά. Και στο internet τι γράφεται; Ένα κάρο βλακείες. Το internet μπορεί να βοηθήσει, άμα έχεις κι άλλες προσωπικές πηγές, να γραφούν ακόμη καλύτερα βιβλία.
ΔιαγραφήΠάντως, η αλήθεια είναι πως χρειαζόμαστε βιβλία ευρύτερου rock/ελληνικού ενδιαφέροντος ή (σκέτου) rock ενδιαφέροντος. Εκεί όμως παραμονεύουν ακόμη περισσότερες λούμπες…
Η διαφορά μεταξύ ίντερνετ και βιβλίου είναι ότι στο πρώτο μπορείς να τσεκάρεις και να δέσεις μια πληροφορία γρήγορα, εύκολα και ανέξοδα ενώ στο βιβλίο θέλει κόπο, πολύ ψάξιμο και να ξοδευτείς.
ΔιαγραφήΘεωρώ ότι θα είχε πολύ ενδιαφέρον να κυκλοφορήσει κάτι με περιεχόμενο πέρα του ελληνικού ροκ, έχουμε μια τεράστια και απέραντη σκηνή χωρίς όρια...
ar.haf
[και το πιο πάνω σχόλιο δικό μου είναι αλλά ξέχασα την υπογραφή(???)]
Όταν ξεκινάς να γράφεις κάτι, είτε βιβλίο, είτε άρθρο στο internet, o ίδιος κόπος απαιτείται προκειμένου να ξεκινήσεις. Στο internet γράφονται διάφορα, όπως και στα βιβλία εξάλλου, το θέμα είναι να μπορείς να ξεσκαρτάρεις τις βλακείες, να μπορείς να ελέγχεις εκείνα που γράφονται, πριν ξεκινήσεις εσύ να γράφεις. Γι’ αυτό λέω πως χρειάζονται αξιόπιστες πηγές. Αλλά και από αναξιόπιστες πηγές μπορεί κάτι να βρεις. Εν τέλει είναι θέμα εκείνου που γράφει να προχωρήσει προς τη σωστή κατεύθυνση, και όχι των στοιχείων που υπάρχουν ή δεν υπάρχουν στο internet ή τη βιβλιογραφία. Μπορεί να έχεις όλες τις σωστές πηγές διαθέσιμες και όταν κληθείς να πεις μια γνώμη, να πεις κοτσάνες.
ΔιαγραφήΦυσικά και χρειαζόμαστε σοβαρά βιβλία για την ελληνική μουσική. Συνήθως όμως κυκλοφορούν ανούσιες βιογραφίες. Δες ας πούμε την τελευταία μόδα στην Ελλάδα με τις μεταφρασμένες βιογραφίες (μία Jagger, μία Richards, μία ο ένας, μία ο άλλος). Τα βιβλία αυτά μόνον ως συμπληρωματικά μπορείς να τα δεις στο γενικότερο πλαίσιο. Μεταφράζονται 10 τέτοια και μισό ενός ευρύτερου ενδιαφέροντος. ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΠΗΞΑΜΕ!
Το βιβλίο του RICHARDS ειναι εξαιρετικό !και η μετάφραση του Νένε σούπερ.Καί άλλες βιογραφίες σύντομα.Καλύτερα να μιλάει Η ΠΗΓΗ παρά ο κάθε πικραμένος της Ν.Α.Ευρώπης.
ΔιαγραφήΣτέλιος Δήμου
Εγώ, τσάτσε, συνηθίζω να πίνω νεράκι από βρύσες και όχι από πηγές, τις οποίες δεν έχει ελέγξει το Χημείο…
Διαγραφήγια δες ένα καινουργιο βιβλίο που λέγεται αντικουλτουρα στην ελλάδα,μόλις κυκλοφορησε.θα σε ενδιαφερει σιγουρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εννοείς το «Αντικουλτούρα / Η ανάδυση ενός νέου κοινωνικού υποκειμένου μετά το 1980» [ΙΔΙΟΜΟΡΦή, Αθήνα 2012] το έχω αγοράσει. Το βιβλίο αυτό έχει λάθος τίτλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατι ειναι λάθος ο τιτλος?αρχισα πάντως να το διαβάζω,ενω ξεκινάει καλά στην πορεία χαλάει.πολύ μας πρήζει με τα εικαστικά.
ΔιαγραφήΓια μένα ο όρος «αντικουλτούρα» έχει συγκεκριμένη χρονική εξάπλωση (sixties-early seventies), αλλά και χωρική (κυρίως ΗΠΑ, λιγότερο Βρετανία και άλλες χώρες). Τώρα, να τον παίρνουμε από ’κει και να τον φυτεύουμε στην Ελλάδα του ’80 (υπονοώντας πως… αντικουλτούρα ήταν οι Stress, το περιοδικό Ντέφι ή τα fanzines) εμένα δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνο. Έτσι όπως πάμε σε λίγο θα πούμε «αντικουλτούρα» και τους... χιψτεραίους (κάποιοι το έχουν πει δηλαδή).
Διαγραφήτο ντεφι σιγουρα δεν ήταν αντικουλτούρα,και σιγουρα οχι οι γελοιοι χιψτεραιοι,οι stress όμως και πολλά φάνζινς ήταν σαφέστατα αντικουλτούρα-βασίστηκαν κιόλας και στην αντικουλτούρα του 60-οι crass ήταν πρώην χίππυδες.άλλο το ντέφι όμως άλλο οι stress.
Διαγραφήαν δηλαδη θέλουμε να ορίσουμε ως αντικουλτούρα κάτι στην ελλάδα θα μιλάγαμε για την περίοδο μετά το 75 και φυσικά όχι για τελη 60 αρχές 70 και φυσικά όχι
για ψυχεδελικές νεολαίες.αν και στο βιβλίο για το οποίο μιλάμε υπάρχει μια αναφορά για τυπους που ζουσαν σαν τους χίππυδες στην ελλάδα κατά την περίοδο της χούντας.
Καλά, άσε τους Crass. Τι τους ανακατεύεις;
ΔιαγραφήΕίχαμε πει κάποια πράγματα και σε μία προηγούμενη ανάρτηση για το «αθηναϊκό underground». Το punk για μένα –και βεβαίως το ελληνικό punk– δεν είχε ουδεμία σχέση με την αντικουλτούρα.
Σε ποια σελίδα το γράφει αυτό για τους χίππυδες στην Ελλάδα, για να μην το ψάχνω τώρα;
γιατι να μην τους ανακατεύω?το ελληνικό πανκ βασίστηκε στην στάση των crass,από την αισθητική μέχρι την μουσική και τις απόψεις,έως και τα τέλη του 80,οπότε αρχισε να επηρεάζεται από το χαρντκορ.
Διαγραφήτο πανκ ξεπήδησε ΚΑΙ από την αντικουλτούρα,τί αποτελούσε παρθενογέννεση?εκείνες τις εποχές προφανώς ήσουν νέος άρα τις έζησες και μπορείς να καταλάβεις πως μεταλαμπαδεύτηκε η αντικουλτούρα του 60 ή των φρικιών όπως τους έλεγαν τότε ,στο πανκ κίνημα.επειδή διαβάζοντας το μπλογκ σου παρατηρώ ότι δεν σε ενδιαφέρει αποκλειστικά η μουσική ως μουσική αλλά και άλλες συνιστώσες της,όπως η κοινωνική δεν μπορεί να μην δεις το πανκ-και στην ελλάδα-ως διαδοχή και άρνηση ταυτόχρονα της δεκαετίας του 60,τουλάχιστον στην Αθήνα στις αρχές του 80.
όσον αφορά το βιβλίο,από τις σελίδες 9 έως 12 γραφει για την χούντα,και όπως παρατηρώ λέει και για τους τεντυμπόηδες.δεν λέει ωστόσο τωρα που το ξανακοιτάζω τον όρο χίππυδες αλλά μιλάει για ροκ.
υ.γ.σε περίπτωση που δεν έζησες την γέννηση του πανκ στην ελλάδα-και δεν σε ειρωνεύομαι,
αν διαβάσεις,που σίγουρα έχεις διαβάσει,το βιβλίο του τουρκοβασίλη,και ειδικά εκεί που περιγράφει κουβέντες νεαρών πανκς,δεν θυμάμαι τώρα σελίδα,νομίζω γύρω στην 70,καθώς και άρθρα και γράμματα στο ποπ και ροκ και στον ήχο,κυρίως στο πρώτο,θα διαπιστώσεις του λόγου το αληθές.εξάλλου σε πολλά φανζιν από τα μέσα του 80 και μετά έβλεπες αφιερώματα από τους discharge μέχρι τους seeds και τους electric prunes.
υ,γ.2 παρεμπιπτόντως και στο βιβλίο σου,αν δεν κάνω λάθος,μπορεί και να κάνω,έγραφες-πολύ σωστά-ότι από τις αρχές του 80,αν θυμάμαι καλά την χρονια 82,όταν αναφέρεσαι στις μουσικές ταξιαρχίες και τους Σύνδρομο,έλεγες λοιπόν οτι τότε αρθρώνεται ένας λόγος του περιθωρίου και της αμφισβήτησης-ή κάπως έτσι.
τέλος πάντων,ας μην ανοίγουμε πολλά θέματα.
Ελπίζω να βρω το βιβλίο σας κάποια στιγμή σε καμιά κάθοδό μου στην Αθήνα.Συγχαρητήρια για το μπλογκ που ξέχασα να γράψω πιο πριν και για τα άγνωστα διαμάντια που μας μαθαίνετε.Μόνο και μόνο που είστε περιοδικάκιας μου φτάνει για να σας παρακολουθώ.Εγώ μαζεύω από εφημεριδάκι της ορίτζιναλ μέχρι το περιοδικάκι της ενορίας μου.Συνεχίστε δυνατά.Λευτέρης Τρίκαλα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ Λευτέρη.
ΔιαγραφήTo biblio toy Fwnta to exw diavash kai einai oti kalytero exei vgei.Eilikrina paraxeneyomai giati asxoleitai me ton Ntaloyka.Agnohse ton vre Fwnta.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει πρόβλημα Salaok. Κουβέντα γίνεται. Αρκεί να μείνει και κάτι...
ΔιαγραφήΠριν λίγα λεπτά ένας κακοήθης άφησε ένα σχόλιο, που όχι μόνον αμφισβητούσε την ειλικρίνεια και την αμεσότητά αυτών που γράφω (τέλος πάντων, αυτό είναι το λιγότερο), αλλά σχολίαζε και με ανεπίτρεπτο τρόπο την προσωπική ζωή ενός ανθρώπου. Φαίνεται πως μπέρδεψε το Δισκορυχείον με τις κουτσομπολίστικες φυλλάδες και τις ανάλογες μεσημβρινές εκπομπές. Είναι θλιβερός και για έναν άλλο λόγο. Βγήκε ως ανώνυμος. Αν έγραφε το ονοματεπώνυμό του, δεν θα έσβηνα το σχόλιό του. Δεν έχει όμως ούτε το θάρρος της υπογραφής του. Απίστευτη γυναικουλίστικη συμπεριφορά. Ορφέα φυλάξου…
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να κλείσω το θέμα, κάποια στιγμή συγκέντρωσα πρόχειρα αρκετά ελληνικά ονόματα που δεν υπήρχε αναφορά τους από περιοδικά και βιβλία, μάλιστα για αρκετά δεν υπήρχε αναφορά ούτε καν στο ίντερνετ, αλλά κάπου είχα κολλήσει και παράλληλα ξενερώσει καθώς από ένα σημείο και μετά μια απλή και ασήμαντη πληροφορία για κάτι αναγάγετε σε είδηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήar.haf
το ξαναγραφω φωντα τρουσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΕ ΠΑΩ
Χ
Σ' ευχαριστώ Χ... αλλά πηγαίνω και μόνος μου.
ΔιαγραφήΦώντα μη μασάς σε πάμε με χίλια. Πολύ συγκινηθήκαμε όταν διαβάσαμε πως ήρθες από την επαρχία , και χωρίς μέσα, χωρίς ιντερνετ αποφάσισες να γράψεις βιβλίο! Τέτοια παιδιά θέλουμε! Στην ΚΝΕ πότε μπήκες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε Μανώλη (ή τσάτσε του Μανώλη) γιατί δεν βάζεις το όνομά σου από κάτω; Γιατί κρύβεσαι; Γιατί δεν έχεις το θάρρος να υπογράψεις ό,τι λες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπεις πολλές ταινίες της ΚΛΑΚ Films τώρα τελευταία και με μπέρδεψες με τον Ξανθόπουλο; Εγώ γιατί ανέφερα την λέξη «επαρχία»; Για να με λυπηθείς εσύ, ή για να με συμπονέσει ο κόσμος; Τόσο κοντό είναι το μυαλό σου; Όταν εγώ έγραψα «όντας στην επαρχία» το έγραψα για να τονίσω τις περιορισμένες δυνατότητες που είχα στο να βρω τα περιοδικά (βασικά) που έψαχνα. Κυρίως γι’ αυτό (γιατί δίσκους είχα). Και πως παρ’ όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες (τηλεφωνικές επικοινωνίες κ.λπ. κυρίως με συλλέκτες, που μου κόστιζαν ένα κάρο λεφτά) κατόρθωσα να δώσω ένα καλό βιβλίο – όπως θα πουν οι 9 στους 10 που θα το διαβάσουν. Εν αντιθέσει δηλαδή με κάτι άλλους πρωτευουσιάνους, που, ενώ είχαν όλα τα μέσα στα χέρια τους, οδηγήθηκαν από την μπούρδα στη βλακεία. Το «επαρχία» το ανέφερα λοιπόν, για να καταμετρηθεί στα «υπέρ μου» και όχι για να με… λυπηθείς. Αλλά τόσο καταλαβαίνεις.
Το περί ΚΝΕ το κόλλησες επειδή διάβασες στο cbox, στις 17:10, την άποψή μου για τα κουτσομπολιά σου – ποιος παίρνει LSD, ποιος «καρφώνεται», ποιος μαστουριάζει και άλλα τέτοια σκανδαλοθηρικά, σπεύδοντας ν' απαντήσεις (στις 17:17). Χέστηκα αν έπαιρνε ο Φ, ο Χ ή ο Ψ LSD, χάπια, βαρβιτουρικά, ηρωίνες, υγρά μπαταρίας, μούστο ή χλωροφόρμιο… Εμένα μ’ ενδιαφέρει το έργο που παράγει ο καθείς – και όχι ο τρόπος μέσω του οποίου το παράγει. Για την ψυχεδέλεια έχεις μαύρα μεσάνυχτα –αυτό σου λέω μόνο– και κάποια στιγμή θα γράψω περισσότερα.
Πριν καιρό ένας ηλίθιος (αν το ψάξεις μπορείς να βρεις ποιος είναι) με αποκάλεσε Κνίτη, χρησιμοποιώντας τη λέξη υβριστικώς. Για την περίπτωσή σου κάνω απλώς copy-paste την απάντηση που είχα δώσει σ’ εκείνον:
«Στα θέματα αυτά, περί ΚΝΕ δηλαδή, δεν πρόκειται ν’ απαντήσω, γιατί είναι γελοία. (Σιγά, μην καταθέσω και πιστοποιητικό φρονημάτων στον κάθε βλαμμένο). Οι φίλοι μου και όχι μόνον αυτοί ξέρουν που ανήκω πολιτικώς, τι ψηφίζω, τι έχω ψηφίσει στο παρελθόν και ποια είναι η γνώμη μου για την ΚΝΕ, και για την κάθε ΚΝΕ. Δε θα κάτσω να συζητώ τέτοια ζητήματα με αποβλακωμένους, που τα έχουν όλα κουβάρι στο κεφάλι τους».
Ρε συ Φώντα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όποιος σε βρίζει ή σε δουλεύει νομίζεις πως είμαι εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου έχει περάσει απ το μυαλό ότι μπορεί και άλλοι να σε θεωρούν μυαλοαρπαγμένο; Εγώ πάντα υπογράφω αυτά που γράφω - Εξ άλλου, εγώ ποτέ δεν θα έγραφα ότι εσύ ανήκεις στην ΚΝΕ. Αφού, αν κρίνω από αυτά που έχεις πει, μάλλον για θαυμαστή της χούντας σε κόβω...
Μανώλη, αν είναι να υπογράφεις τα σχόλια για να με πεις χουντικό, σε θερμοπαρακαλώ –θα σου είμαι υπόχρεος δηλαδή– να τα στέλνεις ανώνυμα και να με αποκαλείς Κνίτη…
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό την άλλη βέβαια οι μουσικές ταξιαρχίες και οι σύνδρομο δεν επαιζαν πανκ αλλά ροκ θα μου πεις-και δίκιο θα έχεις.τους ακουγαν όμως πολλοί πανκς.
ΑπάντησηΔιαγραφήγια την σχέση πανκ-χιππυς-crass βλέπε και το αφιέρωμα που είχε κάνει ο κοντογούρης στο ποπ και ροκ ιουλίου και αυγούστου 83 για την crass records.
Το έχει η μοίρα μου σε αναρτήσεις που δεν έχουν σχέση με το punk να μπλέκω με το punk. Όχι, εντάξει. Απλώς θέτεις πολλά ζητήματα μαζί και αυτά δεν γίνεται να μπουν όλα σ’ ένα σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν λέω να μην ανακατεύουμε τους Crass εννοώ πως όταν μιλάμε για το ελληνικό πανκ, να μιλάμε για το ελληνικό πανκ. Δεκάδες συγκροτήματα μπορεί να επηρέασαν τους Stress ή τους κάθε Stress να πούμε – και δεν έχω χρόνο, αυτή τη στιγμή, να κάθομαι να ξεφυλλίζω παλιά περιοδικά, με συνεντεύξεις, για να δω τι άκουγε ο ένας και ο άλλος. Εγώ λέω πως το punk δεν έχει ουδεμία σχέση με την αντικουλτούρα ούτε αισθητικώς, ούτε κοινωνικώς. Τα έχουμε ξαναγράψει αυτά. Αισθητικώς ήταν, βασικά, μία προέκταση του glam-rock και κοινωνικοπολιτικώς ήταν ένας αχταρμάς, που δεν είχε καμμία σχέση με τις θέσεις και τις δράσεις της Νέας Αριστεράς φερ’ ειπείν. Όπως είχα γράψει και παλαιότερα:
«Κατά την άποψή μου το punk δεν έχει ουδεμία σχέση με την αντικουλτούρα. Πρόκειται για μία νεανική υποκουλτούρα, με ακαθόριστη και μπερδεμένη πολιτική έκφραση (ένα συνονθύλευμα από αναρχικούς και μαοϊκούς, μέχρι φασίστες και φιλοναζί) που απέκτησε, σχεδόν από τη γέννησή της, μία εμπορευματική διάσταση. Χειραγωγήθηκε από τα Μέσα και τον Τύπο, για να μετατραπεί πάραυτα σε βιομηχανία. Ήδη από το 1977 το punk ήταν περιούσιο στυλ.
Τώρα, το πώς έσκασε αυτό το πράγμα στην Ελλάδα είναι μία άλλη ιστορία. Μπορεί το ελληνικό punk να μην έγινε ποτέ βιομηχανία (ούτε καν βιοτεχνία), το χαρακτήρισε όμως η ίδια ιδεολογική ανακολουθία».
Τo punk δεν είχε ποτέ καμμία πρακτική και ουσιαστική σχέση με το κυρίαρχο ζητούμενο, την αλλαγή της κοινωνίας (που ήταν το ζητούμενο για την αντικουλτούρα). Ήταν περισσότερο μία πατέντα επιβίωσης στον καπιταλιστικό κόσμο, παρά ένα κίνημα με ξεκάθαρα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά στην κατεύθυνση του να αλλάξουν τα πράγματα.
Κι επειδή έγραφαν τα fanzines για τους Seeds τι έγινε; Καθίστατο το punk κομμάτι της αντικουλτούρας;
Μην ανακατεύουμε τις Μουσικές Ταξιαρχίες με το punk, ούτε τους Σύνδρομο (το λες κι εσύ – απλώς το έγραψα πριν δω το δεύτερο σχόλιό σου και δεν το άλλαξα). Για τους πρώτους είχα γράψει τότε (τo ’96) κάτι περί «αναρχίζουσας γενιάς των Εξαρχείων», ενώ τους δεύτερους τους συνέδεα με το «περιθώριο» (δεν χρησιμοποιούσα υποτιμητικώς τον όρο). Μέσα είμαι.
Μην το τραβήξουμε πάντως για το punk σε άσχετη ανάρτηση. Θα μας δοθούν αφορμές να τα ξαναπούμε…
Α, κι ένα τελευταίο για τους πάσης φύσεως μπιστικούς…
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάλογο στο επίπεδο της παπαρολογίας, δεν πρόκειται να κάνω. Όποιος έχει απόψεις και επιχειρήματα, για τα θέματα που θίγονται στην ανάρτηση, είναι καλοδεχούμενος. Όπως έχω ξαναγράψει δεν μαζεύω σχόλια.
Μια βιβλιοκριτική
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://hypnovatis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_12.html
Τώρα αυτό γιατί μας το πασάρεις; Για να διαβάσουμε τις παπαριές που παρουσιάζονται ως «βιβλιοκριτική»; Αν είναι γι’ αυτό, ok.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πεις σε κάποιον που νομίζει ότι η Πανσπουδαστική (το παράνομο επί χούντας περιοδικό της Αντι-ΕΦΕΕ) ήταν η «φοιτητική εφημερίδα της ΚΝΕ»(!) και που εξισώνει, περαιτέρω, την Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα του Πολυτεχνείου (γιατί αυτή υπογράφει το περιώνυμο κείμενο – ούτε καν η Αντι-ΕΦΕΕ δηλαδή) με την ΚΝΕ;
Ρε είστε για πολλά γέλια. Ρε, εδώ, μέχρι και ο Ιός (της Ελευθεροτυπίας) που δεν φημίζεται για τον κομμουνιστικό προσανατολισμό του έφθασε στο σημείο να γράψει πως το συγκεκριμένο άρθρο (στο συγκεκριμένο φύλλο) είναι πλαστό κι εσείς θα μας πείτε, τώρα, πως η ΚΝΕ καθύβριζε τους καταληψίες του Πολυτεχνείου; Τι άλλο θ’ ακούσουμε από τους αστοιχείωτους, αναρωτιέμαι.
Ρε άντε από ’κει πέρα κωθώνια.
ANTI EΦΕΕ = ΚΝΕ & ΕΦΕΕ=ΧΟΥΝΤΑ
ΔιαγραφήΌσο για την "συντονιστική" του Πολυτεχνείου ήσαν ΚΝΑΤ που απεργάζονταν τη λήξη της κατάληψης.
Κι όσο για τον Ιό "που δεν φημίζεται για τον κομμουνιστικό προσανατολισμό του" είσαι για πολλά γέλια:
http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=104:-1973&catid=20&Itemid=50
Ο σταλινισμός και γενικότερα η αριστερά δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με το ροκ. Άσχετε.
Κουκλίνος
Απ' αυτά που γράφει ο Υπνοβάτης, φαίνεται ότι ο άνθρωπος είναι άσχετος.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Φυσικά σε μια τέτοια πρωτοποριακή εργασία δεν θα μπορούσαν να μην υπάρχουν ελλείψεις. Η σημαντικότερη κατά τη γνώμη μας είναι η απουσία μιας εκτενούς αναφοράς στον Γιάννη Πετρίδη, τον ραδιοφωνικό παραγωγό, ο οποίος από το 1975 ήδη, έκανε αληθινό διαφωτισμό αφού έφερε σε επαφή ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας με την ποιοτική μουσική πραγματικότητα του δυτικού κόσμου (και ειδικά με ιδιώματα όπως η ροκ, η σόουλ, το μπλουζ κλπ.)."
Ο Πετρίδης είχε ξεκινήσει τον "διαφωτισμό" από την εποχή της δικτατορίας, στους στρατιωτικούς ραδιοσταθμούς, ενώ μάλιστα υπηρετούσε τη θητεία του. Ο Νταλούκας μάλλον το ήξερε, γι' αυτό το απέκρυψε.
Και για να μην ξεχνιόμαστε. Δείτε πώς γινόταν η... "καταστολή" της "ψυχεδελικης νεολαίας" από τη χούντα. Παρουσιάζοντάς την στον στρατιωτικό τηλεοπτικό κανάλι!
"Στο Ρυθμό της Ποπ", ΥΕΝΕΔ (Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων)
Socrates
http://www.youtube.com/watch?v=85apYMHpLNw
http://www.youtube.com/watch?v=h46VdMHKV0A
και Poll
http://www.youtube.com/watch?v=XctVF07jai8
Μετά σου λένε (Κατσάπης, Χρυσή Αυγή, διάφοροι φιλελέδες "διαφωτιστές" και αναχοκαπιταλιστές) ότι οι χουνταίοι ήταν αντιδυτικοί. Ο Κατσάπης, βέβαια, λέει (μόνο) "πολιτιστικά αντιδυτικοί", αλλά δεν είναι δυνατόν να αποδέχεται κανείς μόνο το μισό πακέτο απ' αυτά που του επιβάλλουν τα αφεντικά του.
Mάλιστα. Γι' αυτό επί δικτατορίας είχε γεμίσει ο κόσμος από δισκάδικα που πουλούσαν King Crimson και Rolling Stones...
ΔιαγραφήΣτον Πετρίδη, άσχετε, προτάθηκε να αρχίσει εκπομπές στον ραδιοφωνικό σταθμό της Λάρισας. Άκου τί λέει ο ίδιος, άσχετε:
"«Το 1967-8 ήμουν στρατιώτης στη Λάρισα, στις διαβιβάσεις. Σε μια εποχή που το ξένο τραγούδι ήταν εντελώς παραμελημένο στην Ελλάδα, πρότεινα στο ραδιοφωνικό σταθμό της Λάρισας, να κάνω εκπομπές. Με τι; Cream, Mamas & Papas… τέτοια. Η μουσική που έπαιξα τότε, έμοιαζε να έρχεται από το πουθενά.
Τη στιγμή που στο εξωτερικό συνέβαινε μια πραγματική μουσική επανάσταση, στη χώρα μας, τους «γιεγιέδες» τους είχαν εντάξει στις ταινίες σαν καρικατούρα μιας εποχής.
Ναι, υπήρχε ο νόμος 4000 περί τεντυμποϊσμού και τα γιαουρτώματα και ο χλευασμός σε όποιον τολμηρό έβγαινε με κυκλοφορήσει με μακριά μαλλιά στην Αθήνα. Οι χίπις ατύχησαν στη χώρα μας στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60, να συμπέσουν με τη δικτατορία. Δεν μαθαίναμε τίποτα εδώ… Τις αναστατώσεις τις κοινωνικοπολιτικές στην Αμερική, με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τις εξεγέρσεις, δεν τις μαθαίναμε. Δούλευα στη Music Box και ήμουν συνδρομητής σε μουσικά περιοδικά από τις ΗΠΑ, που έπαψαν να μου έρχονται επειδή τα λογόκρινε το καθεστώς, για λόγους ασύλληπτους, π.χ. επειδή ένα από αυτά είχε εξώφυλλο τον Gary Packett και τους Union Gap ντυμένους στρατιωτικά και γελοιοποιούσε λέει το στρατό. Τα κείμενα τα στέλναμε στο Υπουργείο Τύπου να τα εγκρίνει η επιτροπή λογοκρισίας…
Ωστόσο, τίποτε από τα σπουδαία πράγματα που συνέβαιναν έξω, ακόμη και οι Beatles, δεν έφτασαν στην Ελλάδα στην ώρα τους. Και θυμίζω βέβαια και τα γεγονότα της συναυλίας των Rolling Stones στην Ελλάδα, που διακόπηκε. Ήταν 4 μέρες πριν το πραξικόπημα… Αυτά αποτέλεσαν προάγγελο του τι έμελλε να συμβεί».
Όσο για τον "Ρυθμό της Ποπ" που παιζόταν από την ΥΕΝΕΔ, τί σχέση έχει με την ψυχεδέλεια, άσχετε;
Πρόσεχε, γιατί το πολύ το κάπα κάπα κάνει το παιδί μακάκα.
Κνιτοροκά....
Κουκλίνος
Ολόκληρη η συνένετυξη του Πετρίδη, εδώ:
Διαγραφήhttp://907.gr/radio/index.php/fun-action/dvd/507-once-in-a-lifetime-.html
Κουκλίνος
Άλα της η ψυχεδελική νεολαία. Και μετά τον Άγιο Κοσμά, βουρ για την κατάληψη…
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε βλάκες, ανιστόρητους και μάλιστα ανώνυμους δεν πρόκειται να συζητήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉρθε τώρα κάποιος… μελετητής των links, να μας προτείνει ένα «σεντόνι» των αναρχικών (λες και δεν ξέρουμε τι λένε οι αναρχικοί). Ο τύπος αυτός, που δεν έχει ανοίξει ένα βιβλίο στη ζωή του, βλέπει παντού ΚΝΕ, εξισώνει τους πάντες με την ΚΝΕ (Αντι-ΕΦΕΕ, Συντονιστική), αρνείται πως ο Ιός δεν είναι απολογητής του ΚΚΕ και στο τέλος καταλήγει να μας πει πως η Αριστερά δεν είχε καμμία σχέση με το ροκ. Φυσικά, με το… ροκ του Μαστοράκη και του Καρατζαφέρη, δεν είχε καμμία σχέση η Αριστερά.
Αυτός ο ηλίθιος λοιπόν είναι από εκείνους που νομίζουν ακόμη πως τον Διονύση Σαββόπουλο τον φυλάκισε η χούντα επειδή ήταν τάχα ροκάς και όχι επειδή ήταν στην ΕΔΑ, και ακόμη χειρότερα πως το Πολυτεχνείο δεν το έκαναν οι ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, αλλά η ψυχεδελονεολαία. Ναι, βεβαίως. Υπάρχουν και κάτι ιστορικοί του κώλου που τα λένε αυτά. Κάποιοι μάλιστα είναι και καθηγητές πανεπιστημίων!
Τα υπόλοιπα για τον Πετρίδη δεν μ’ ενδιαφέρουν προς το παρόν. Εξάλλου τα έθιξε άλλος. Όσον αφορά στο τι πράγματα μάθαινε ο κόσμος επί χούντας (για τον Martin Luther King και για τον Robert Kennedy έγραφαν όλα τα οικογενειακά περιοδικά της εποχής – άσε τα βιβλία που κυκλοφορούσαν) δες μία ανάρτηση για τις Εικόνες του ’68 και ξεστραβώσου… Σιγά μην περίμενε ο κόσμος τον Πετρίδη για να μάθει για τον Martin Luther King και τον Μάη του '68. Γελάστε φραγκόκοτες!
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/blog-post_14.html
Α, και κουβέντα για τέτοια ζητήματα με ανώνυμους δεν πρόκειται να κάνω. Κακώς δημοσίευσα και το αρχικό σχόλιο, που με οδήγησε στη συγκεκριμένη απάντηση.
Xαραμίζεσαι εδώ. Πώς και δεν έχουν ακόμα σκεφτεί να κάνουν μια στήλη για το ορθόδοξο σταλινικό ροκ στον Βρυσοσπάστη και να σε προσλάβουν για υπεύθυνο διαφώτισης της νεολαίας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Και δεν είμαι ανώνυμος. Απλώς για κάποιον λόγο δεν μπορώ να συνδεθώ στο gmail από εδώ που είμαι.
Koυκλίνος
Ώστε, τώρα, ενδιαφέρεσαι και για την επαγγελματική μου αποκατάσταση; Ρε άιντε από ’κει πέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι άμα ήθελες να έγραφες το όνομά σου θα άφηνες τις βλακείες που λες με τα gmail, και αντί για «Κουκλίνος» θα μας χάριζες το ονοματεπώνυμό σου.
Δεν ενδιαφέρομαι για την επαγγελματική σου αποκατάσταση. Για τη διάδοση των φρέσκων ιδεών του Βρυσοσπάστη ενδιαφέρομαι. Το ΚΚΕ αξίζει άλλη μια (εκατομμυριοστή) ευκαιρία, όπως όλοι οι μειονεκτικοί αυτού του κόσμου. Μην του κόψουμε και τα φτερά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρατηρώ επίσης ότι και άλλοι ανώνυμοι γραφουν εδώ αλλά δεν τους εγκαλείς. Προφανώς το πρόβλημά σου είναι μόνο με όσους ανώνυμους διαφωνείς.
Τεσπα, έχω μια παλιά έκδοση του explorer και γι' αυτό ίσως δεν μπορώ να συνδεθω με το gmail.
Το gmail Μου πάντως είναι το: kouklinos65. Έτσι, για να δεις ότι είμαι "επώνυμος".
Κουκλίνος
Όταν κάποιος μου τη χώνει, ειρωνεύεται και λέει τα δικά του θέλω να ξέρω με ποιον έχω να κάνω – αλλά κι αυτό είναι μια χίμαιρα, καθότι ο καθείς μπορεί να γράψει ένα ονοματεπώνυμο της πλάκας και να το παίζει επώνυμος. Απλώς, εγώ, με την απαίτησή μου να μιλάω με επωνύμους και με το σχετικό μαρκάρισμα που κάνω, τους ρίχνω στο φιλότιμο και αποκαλύπτονται (ή έτσι νομίζω).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα εσύ συνεχίζεις να μας λες για… τζιμέλια και διάφορες άλλες τρίχες. Πώς σε λένε ρε άνθρωπε; Θέλεις να μας πεις, πεσ’ το. Δεν θες, παράτα μας. Γιατί ήδη έχεις γίνει αφόρητα κουραστικός.
Διαβάζω τι γράψατε εδώ κι έχω πεθάνει στα γέλια. Πάντως Φώντα ο Νταλούκας έχει κάνει κάτι αναρτήσεις και τις έχεις κάνει γαργάρα. Μιλάω αυτά που έγραψες για τον Πατακό πως λεει ήταν θαυμαστής της μινι φούστας. Πήρες χαμπάρι τι σου έγραψε στο μπλογκ του ο Νταλούκας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρης.
Ρε Χάρη τώρα τερμάτισες εσύ; Ένα χρόνο σε περίμενα… Τι διάολο, μπουσουλώντας ερχόσουνα;
ΔιαγραφήΝα ’χεις το νου σου ε... Ε, μιλάω. Όταν ξαναγράψω για… μίνι φούστα και καράτε, να ’ρθεις να μας διαφωτίσεις με τα σχόλιά σου…
πωπω εχει γινει τριτος παγκοσμιος πολεμος στα κομεντ
ΑπάντησηΔιαγραφή