Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

APHRODITE’S CHILD τα LP και τα singles

Οι Aphrodites Child υπήρξαν μία από τις κορυφαίες μπάντες του ευρωπαϊκού rock. Για δυόμισι χρόνια (από τα μέσα του ’68, έως περίπου τα τέλη του ’70) ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Ντέμης Ρούσσος και ο Λουκάς Σιδεράς πρωταγωνιστούσαν με τα τραγούδια τους σε όλη την Ευρώπη, γνωρίζοντας τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Λίγα λόγια για όσα κατάφεραν, με αφορμή την πρόσφατη (βινυλιακή) επανέκδοση των άλμπουμ τους από τις Music on Vinyl/Missing Vinyl...
Η πρώτη φορά που ακούστηκε κάτι για το… αγέννητο ακόμη Παιδί της Αφροδίτης ήταν τον Ιανουάριο του 1967 στο τεύχος 73 των Μοντέρνων Ρυθμών (Μ.Ρ.). Ο Νίκος Μαστοράκης έγραφε: «Το πρώτο εξαγώγιμο ελληνικό συγκρότημα άρχισε να σχηματίζεται, σαν σκίτσο, μέσα στο δυναμικό της M plus M (σ.σ. εταιρεία του Μαστοράκη). Η αρχή του δεν ήταν καθόλου θορυβώδης, αλλά δημιούργησε ένα σωρό φασαρίες. Πριν απ’ όλα γιατί ο Ντέμης των We Five, έφυγε από το συγκρότημα, ακριβώς για να προσχωρήση στο καινούργιο φρούτο. Βεβαίως η προσπάθεια είχε φόντα. Είχε μία εγγύησι που την λένε Βαγγέλη Παπαθανασίου, και κάθε μουσικός θα εγκατέλειπε τα πάντα προκειμένου να παίξη με τον Βαγγέλη. Τόσον καιρό μόνος του, ο Παπαθανασίου φορμάρισε ένα είδος μουσικής κι ένα ήχο, που θα μπορή άνετα ένα δικό μας συγκρότημα να παρουσιάση στο εξωτερικό, ακόμη και μπροστά στο πιο δύσκολο κοινό. Έτσι το συγκρότημα-βόμβα του 1967 προχωρεί με πολύ γρήγορο ρυθμό. Ο Βαγγέλης είναι λήντερ και τα δύο μόνα γνωστά μέλη του είναι ο Ντέμης μπάσο, τραγούδι και… τρομπέτα και ο Λουκάς Σιδηράς[sic]».
Η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση της… Orchestra di Vag. Papathanassiou ήταν στο 45άρι της Ζωής Κουρούκλη (ως Zoe) “Ciao amore, ciao/ Non pensare a me” [Pan-Vox PAN 6077], που κυκλοφόρησε την Άνοιξη του ’67. Στο τεύχος 87 των Μ.Ρ. (Αύγουστος του ’67) πάλι ο Μαστοράκης γράφει για κάποιο τρίο του Βαγγέλη Παπαθανασίου ονόματι Last Five, ενώ λίγο πιο κάτω στο ίδιο τεύχος γίνεται λόγος για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου που «παίζει με το δικό του τρίο κάθε βράδυ στο μπαρ Γκάλαξυ συνοδεύοντας τη νέγρα τραγουδίστρια Βάιολετ Μάυ και την Βίλμα (σ.σ. Λαδοπούλου) σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία». Δύο μήνες αργότερα (Οκτώβριος ’67) στο τεύχος 90 των Μ.Ρ. ο Παπαθανασίου, απογοητευμένος μάλλον από την πορεία των γκρουπ, δηλώνει: «Δεν σκοπεύω να ξανασχηματίσω άλλο συγκρότημα. Θα συνεχίσω μόνος την καριέρα μου, ίσως φύγω σύντομα για την Αγγλία». Παρά ταύτα το τρίο (Παπαθανασίου, Ρούσσος, Σιδεράς), που έχει μετατραπεί εν τω μεταξύ σε κουαρτέτο με την προσθήκη του κιθαρίστα Αργύρη Κουλούρη, εξακολουθεί να εμφανίζεται στο Galaxy του Hilton, όπως διαβάζω στο τεύχος 92 των Μ.Ρ. (Νοέμβριος ’67). Τον Δεκέμβριο κάνει την εμφάνισή του στην Ελληνοαμερικανική Ένωση ένα ακόμη (τζαζ) σχήμα αποτελούμενο εκ των Βαγγέλη Παπαθανασίου πιάνο, Χάρη Χαλκίτη μπάσο και Γιώργου Λαβράνου ντραμς. Στις αρχές του ’68 κανένα από αυτά τα συγκρότημα δεν φαίνεται να υπάρχει. Ο Ρούσσος παίζει με την ορχήστρα του Γεράσιμου Λαβράνου, ενώ ο Παπαθανασίου βρίσκεται στο Λονδίνο προς αναζήτηση προοπτικών. Στο τεύχος 99 των Μ.Ρ. (Φλεβάρης ’68) διαβάζω: «Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου επέστρεψε από το Λονδίνο και ετοιμάζει ένα νέο συγκρότημα που σύντομα αρχίζει εμφανίσεις σε γνωστά κοσμικά κέντρα». Τέλη Φεβρουαρίου του 1968 το συγκρότημα είναι έτοιμο και είναι τετραμελές (Παπαθανασίου, Ρούσσος, Σιδεράς, Κουλούρης), αν κρίνω από τις δύο μεγάλες (χωρίς λεζάντες) ψυχεδελικές φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο τεύχος 100 των Μ.Ρ. Η συνέχεια είναι πάνω-κάτω γνωστή. Το συγκρότημα του Βαγγέλη Παπαθανασίου παίρνει μέρος στην ηχογράφηση του άλμπουμ του Γιώργου Ρωμανού “In Concert & In the Studio” [Zodiac XZP 88006] –πιθανώς το LP να κυκλοφόρησε τον Μάιο του ’68, ή και λίγο πιο μετά– με τον Αργύρη Κουλούρη να μένει στην Ελλάδα προκειμένου να εκπληρώσει τις στρατιωτικές υποχρεώσεις του και τους υπόλοιπους τρεις να φεύγουν με προορισμό το Λονδίνο (εκεί όπου είχε προλειάνει το έδαφος ο Παπαθανασίου). Κάποια γραφειοκρατικά προβλήματα εμποδίζουν το πέρασμα του γκρουπ στην Αγγλία και λόγω των γενικών απεργιών που δοκίμαζαν τότε τη Γαλλία το συγκρότημα «κολλάει» στο Παρίσι (μέσα στα γεγονότα του Μάη), ξεκινώντας από ’κει μιαν αναπάντεχη καριέρα. Δεν είμαι σίγουρος πότε ακριβώς ηχογραφήθηκε στην Αθήνα και με τη συμμετοχή του Αργύρη Κουλούρη (στις αρχές του ’68 πάντως) το demo με τα τραγούδια Plastics nevermore και The other people, που βγήκε σε 45άρι μόνο στην Αμερική [Philips 40536] και που αποτέλεσε το… βιογραφικό τους, αλλά το Rain and tears/ Dont try to catch a river [FR. Mercury 132.501 MCF] ήταν το δισκάκι από το οποίο ξεκίνησαν όλα. Πάντως, όνομα το γκρουπ απέκτησε ως φαίνεται στην Αμέρικα, αφού στο 45άρι της Philips πρωτοεμφανίστηκε το… Aphrodites Child. Πώς; Πιθανώς ο παραγωγός τής Mercury (στον ίδιο όμιλο ανήκε και η Philips) Lou Reizner (ή κάποιος συνεργάτης του τέλος πάντων) να επιλήφθηκε του θέματος βαφτίζοντας το γκρουπ με τον τίτλο ενός τραγουδιού του Dick Campbell, που υπήρχε στο άλμπουμ “Sings Where Its At” [USA. Mercury SR 61060, 1966]. Παρένθεση. Ο Campbell εξηλέκτριζε το folk α λα Bob Dylan και στο LP του συμμετείχαν οι Mike Bloomfield, Paul Butterfield, Mark Naftalin, Sam Lay, Pete Cetera και διάφοροι άλλοι! Κλείνει η παρένθεση.
Το συγκρότημα φθάνοντας στο Παρίσι τον Μάιο του ’68 (πιθανώς και δίχως να γνωρίζει το όνομά του), πέφτει συν τω χρόνω στα χέρια της παραγωγής. Τους βρίσκουν, τους ανακαλύπτουν, κάποιοι executives είναι μιλημένοι από τις μητρικές εταιρείες; Αυτά λίγη σημασία έχουν, όταν οι επαγγελματίες πιάνουν δουλειά και παράγουν, αμέσως, αποτελέσματα. Ο παραγωγός τής Philips Pierre Sberro τους προτείνει να ηχογραφήσουν ένα κομμάτι που να βασίζεται σ’ έναν δημοφιλή κανόνα ενός οργανίστα του μπαρόκ από τον 17ον αιώνα, του Γερμανού Johann Pachelbel. Και όντως. Το “Rain and tears” ως σύνθεση δεν είναι άλλο από μια διασκευή τού Canon in D major του Pachelbel, με τους στίχους φυσικά του Boris Bergman. Το κομμάτι ήταν εντυπωσιακό. Ο Παπαθανασίου ήταν στο στοιχείο του στα πλήκτρα, ο Ρούσσος τραγουδούσε με την άνεση που του παρείχε η φωνή του, ο Σιδεράς κρατούσε ωραία το ρυθμό, η παραγωγή τα έχωσε προσθέτοντας έγχορδα, φωνές και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη. Το τραγούδι, που κυκλοφόρησε τον Μάιο του ’68 τραγουδιόταν το καλοκαίρι και το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς σ’ ολόκληρο τον κόσμο (Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ελλάδα, Δυτική Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Νορβηγία, Τουρκία, Γιουγκοσλαβία, Αυστραλία, Βραζιλία, Μεγάλη Βρετανία, Περού, Νότια Αφρική, Ροδεσία, Καναδάς, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Καμπότζη, Πορτογαλία, Ισραήλ, Ιράν…), καταλαμβάνοντας πολύ υψηλές θέσεις στα περισσότερα από τα tops. Πλέον, ο δρόμος ήταν ανοιχτός.
Τον Νοέμβριο του ’68 κυκλοφορεί το πρώτο LP τους End of the World/Rain & Tears [FR. Mercury 138 350] και λίγο αργότερα, τέλη ’68-αρχές ’69, το 45άρι End of the world/ You always stand in my way” [FR. Mercury 132.502 MCF], που και αυτό καταγράφει μεγάλη επιτυχία. Το άλμπουμ έβγαλε άλλο ένα 45άρι, που πέρασε απαρατήρητο, το Valley of Sadness/ Mister Thomas [FR. Mercury 132.503 MCF], αλλά εκεί όπου πρέπει να σταθούμε είναι στο LP και φυσικά στη νέα δυνατότητα ακρόασης, που μας παρέχει η πρόσφατη και πρώτη audiophile edition της Music on Vinyl/Missing Vinyl [MV031]. Αναφερόμαι σε μιαν έκδοση 1000 αντιτύπων, τυπωμένη σε 180g βινύλιο, βγαλμένη κατ’ ευθείαν από τα original vinyl masters. Οφείλω να πω το εξής. Παρότι έχω μία σχεδόν mint βρετανική κόπια του End of the World/Rain & Tears, έπαθα πλάκα, κατά το κοινώς λεγόμενο, με την απόδοση του εν λόγω βινυλίου. Ειδικώς σε κομμάτια που εμφανίζουν από τη μάνα τους ένα είδος ακουστικών επιπέδων στην ηχογράφηση, όπως το “End of the world” (κραυγές, τοίχοι από πλήκτρα, εφέ), τα ψυχεδελικά διαμάντια “The grass is no green” και “Day of the fool”, το μανιακό “You always stand in my way” ακόμη και το ελληνοπρεπές “The shepherd and the moon” αναζωογονούνται στον πιο απρόσμενο βαθμό. Μπορεί ορισμένοι να αναζητήσουν στα κομμάτια των Aphrodites Child επιρροές από τους Moody Blues, τους Nice, τους Procol Harum, τους Bee Gees, ακόμη και από τους Kinks, αλλά αυτό δεν έχει τη μεγαλύτερη σημασία (ή μπορεί και να έχει). Μένω στην τωρινή «προσφορά» το ν’ ακούς τον πρωτοποριακό σήμα κατατεθέν ήχο του Παπαθανασίου, 44 χρόνια μετά, έτσι όπως του αρμόζει.
Για να ενδυναμώσουν την παρουσία τους στην Ιταλία (χώρα στην οποίαν εμφάνισαν μεγάλη επιτυχία) οι Aphrodites Child σκοπεύουν να πάρουν μέρος στο Sanremo 69, τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς, τραγουδώντας το “Lontano dagli occhi” ή το “Quando lamore diventa poesia”. Τι δουλειά είχε όμως ένα top συγκρότημα, με τρανή επιτυχία σε όλο τον κόσμο, σ’ ένα μουσικό διαγωνισμό, ακόμη και αν αυτός ήταν του Sanremo; Οι Aphrodites Child δεν θα συμμετάσχουν τελικώς και αντ’ αυτών τα τραγούδια θα τα ερμηνεύσουν η Mary Hopkin (το πρώτο – θα κατελάμβανε τη 2η θέση) και οι Orietta Berti/Massimo Ranieri (το δεύτερο – θα κατελάμβανε τη 10η θέση). Πάντως, για να μη χαλάσουν τις καρδιές των Ιταλών θα τα ηχογραφήσουν κι εκείνοι στο δισκάκι Lontano dagli occhi/ Quando lamore diventa poesia [IT. Mercury 133.250 MCF] – κι είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον το ν’ ακούς τον Ντέμη Ρούσσο να αποδίδει στην ιταλική. Το πρώτο ήταν μία σύνθεση του Sergio Endrigo σε στίχους Sergio Bardotti και το δεύτερο ανήκε στο ντούο Piero Soffici/Mogol.
Τον Απρίλιο του ’69 το συγκρότημα βρίσκεται πλέον στη Γαλλία και κυκλοφορεί ένα ακόμη επιτυχημένο 45άρι το I want to live/ Magic mirror [FR. Mercury 132.505 MCF]. Η συνταγή του “Rain and tears” επαναλαμβάνεται κι εδώ με εξ ίσου καλά αποτελέσματα. Το “Plaisir d'amour” είναι ένα κλασικό γαλλικό τραγούδι αγάπης του Jean Paul Égide Martini γραμμένο το 1780. Ο Παπαθανασίου το διασκευάζει ως “I want to live” (στίχοι ο Boris Bergman) και ο Ρούσσος το απογειώνει. Το “Magic mirror” που ήταν στη δεύτερη πλευρά ήταν όμως ωραιότερο (πιο ροκάδικο δηλαδή). Σύνθεση του Παπαθανασίου σε στίχους ενός βρετανού λιμπραρίστα, του John Fiddy. Τραγουδούσε ο Λουκάς Σιδεράς (και ο Ντέμης Ρούσσος), με τον Παπαθανασίου να κάνει τρομερή δουλειά στα keyboards.
Το επόμενο δισκάκι ήταν το Let me love, let me live/ Marie Jolie” [FR. Mercury 132.506] και βγαίνει τον Οκτώβριο του 1969. Ουσιαστικά είναι εκείνο που θα προετοιμάσει το δεύτερο LP των Aphrodites Child που είχε τίτλο Its Five oClock [FR. Mercury 138.531] και που θα κυκλοφορούσε λίγες μέρες αργότερα, μέσα στον Νοέμβριο. Το πρώτο τραγούδι είναι μια σύνθεση του Λουκά Σιδερά (ο ίδιος τραγουδάει) σε στίχους Richard Francis και αν για κάτι εντυπωσιάζει είναι για τον ήχο τής… κιθάρας, που λογικώς προέρχεται από τα keyboards του Παπαθανασίου! Σήμερα μπορεί ν’ ακούγεται κοινό κάτι τέτοιο, αλλά το ’69 δεν ήταν. Το “Marie Jolie” είναι ίσως η ωραιότερη μπαλάντα των Aphrodites Child. Σύνθεση του Παπαθανασίου σε στίχους του Francis, δίνει τη δυνατότητα στον Ρούσσο για μιαν ακόμη εντυπωσιακή ερμηνεία, προαναγγέλοντας αν θέλετε το ύφος των τραγουδιών της προσωπικής καριέρας του. Το δεύτερο LP των Aphrodite’s Child, που τώρα κι αυτό επανεκδίδεται από τις Music on Vinyl/Missing Vinyl [MV033] σε 500 αντίτυπα, κατ’ ευθείαν από τα αναλογικά master tapes, είναι ένα είδος best. Ένα είδος λέμε, καθότι περιέχει φοβερά pop τραγούδια όπως ταIts five oclock”, “Wake up”, “Annabella”, “Let me love, let me live”, “Funky Mary”, “Good time so fine”, “Marie Jolie”, “Such a funny night”… Ανάμεσα σ’ αυτά τα άσματα υπάρχουν και κάποια με ξεχωριστές αναπαραγωγικές απαιτήσεις, όπως το “Funky Mary” π.χ., τις οποίες καλύπτει πλήρως η πρόσφατη audiophile έκδοση. Με ήχο εντελώς δικό τους, με τον Παπαθανασίου να κάνει απίστευτα πράγματα στα πλήκτρα, τον Ρούσσο να γεμίζει αίθουσες με τη φωνή του, και τον Σιδερά σε ρόλο ποικίλο και ουσιώδη (ντράμερ, συνθέτης, τραγουδιστής), οι Aphrodites Child δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα φαινόμενο της εποχής τους.
Προς τα τέλη του 1969 με αρχές του ’70 κυκλοφορεί το επόμενο δισκάκι Its five o clock/ Funky Mary [FR. Mercury 132 508 MCF]. Τα τραγούδια προέρχονταν βεβαίως από το LP και ήταν, για ακόμη μία φορά, ξεχωριστά. Το “Its five oclock”, άλλη μία σύνθεση των Παπαθανασίου/Francis, είναι ένα από τα σήματα κατατεθέντα του συγκροτήματος, κι ένα από τα ερμηνευτικά highlights του Ντέμη Ρούσσου. Πρόκειται για κλασικό τραγούδι. Το “Funky Mary” ήταν ένα απροσδόκητο track, γραμμένο από τους Παπαθανασίου/Σιδερά. Στηριγμένο σ’ ένα επαναλαμβανόμενο deep funk σχήμα, έδινε την ευκαιρία στον Σιδερά να δείξει τις ντραμιστικές ικανότητές του και στον Παπαθανασίου τον τρόπο να τζαζίζει με space vibes πάνω από μία ισχυρή ρυθμική βάση.
Η μπάντα είναι περιζήτητη σε όλη τη νότια Ευρώπη (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία). Ακολουθεί περιοδεία κατά τα ειωθότα, αλλά χωρίς τον Παπαθανασίου που παραμένει στο Παρίσι και ασχολείται με τα δικά του (π.χ. το OSTSex Power”). Οι Aphrodites Child έχουν φυσικά, για τις ανάγκες των live, αλλαγμένη line-up. Κάποια στιγμή στο team προστίθενται οι Δημήτρης Ταμπόσης, Λάκης Βλαβιανός και Χάρης Χαλκίτης και με την σταθερή παρουσία των Ρούσσου-Σιδερά φτιάχνουν ένα «ζωντανό» σχήμα, που θα διατηρηθεί για κανα χρόνο.
Το επόμενο single είναι η τελευταία ηχογράφηση του γκρουπ ως τρίο και μία από τις καλύτερές του. Πρόκειται για το Spring, Summer, Winter and Fall/ Air [FR. Mercury 6033 003] που κυκλοφορεί τον Ιούνιο του 1970. Το πρώτο κομμάτι, σύνθεση των Παπαθανασίου/Francis, είναι άπαιχτο. Όλοι οι μουσικοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, με τον Ρούσσο να καταθέτει μία ακόμη ξεχωριστή ερμηνεία. Το “Air”, που είναι σύνθεση του Σιδερά, είναι πολύ κοντά στο προσωπικό του στυλ, εκείνο που θα γινόταν περισσότερο σαφές στο άλμπουμ “One Day”, το οποίο θα κυκλοφορούσε δύο χρόνια αργότερα.
Η μπάντα είναι φανερό πως βρίσκεται σ’ ένα μεταίχμιο. Ή θα συνεχίσει σ’ αυτό το πλούσιο pop στυλ ή θα παύσει να υπάρχει. Ο Παπαθανασίου είναι ο πρώτος που αποστασιοποιείται έχοντας κατά νου ένα τελευταίο άλμπουμ, που θα αποτελέσει, όπως ξέρουμε, το κύκνειο άσμα τους. Το διπλό concept “666” ηχογραφείται στο Studio Europa-Sonor στο Παρίσι, στο τέλος του 1970-αρχές ’71. Το συγκρότημα, επί της ουσίας, δεν υφίσταται ή, εν πάση περιπτώσει έχει μετεξελιχθεί σε μία ομάδα μουσικών συνασπισμένη, για τις ανάγκες της εν λόγω ηχογράφησης, γύρω από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Κι ενώ το “666” θα μείνει στο συρτάρι σχεδόν ενάμισι χρόνο ή και παραπάνω μέχρι το Φθινόπωρο(;) του ’72, όταν και θα κυκλοφορήσει από τη βρετανική Vertigo [6333 500/501], το Φθινόπωρο του ’71 η Mercury θα δώσει ακόμη ένα single του γκρουπ, βγαλμένο από το δεύτερο LP, προκειμένου να συντηρήσει κάπως το ενδιαφέρον τού κόσμου. Το Such a funny night (Παπαθανασίου/ R. Adams) κυκλοφόρησε στη Γερμανία με το “Annabella” στην πίσω πλευρά [Mercury 6033 007], στην Ολλανδία ντουμπλαρίστηκε με το “Dont try to catch a river” [Mercury 6033 006], στην Πορτογαλία με το “Wake up” [Mercury 6033 002] κ.ο.κ. Ήταν φανερό πια πως οι παραγωγοί έκαναν ό,τι ήθελαν. Παρά ταύτα το “Such a funny night” (γραμμένο στο Λονδίνο το καλοκαίρι του ’69) για τις ανάγκες του δεύτερου LP του συγκροτήματος (το ξαναλέω), ήταν ένα καλό ελληνοπρεπές τραγούδι που εκτιμήθηκε και εμπορικώς, μπαίνοντας στη δεκάδα στο ολλανδικό chart.
Προπομπός του “666” φαίνεται πως ήταν ένα ακόμη δισκάκι, το τελευταίο υπό το όνομά τους, με τα κομμάτια Break/ Babylon [UK. Vertigo 6032 900], αμφότερα συνθέσεις του Παπαθανασίου σε στίχους Κώστα Φέρρη βεβαίως. Πρόκειται για το τελευταίο και για το πρώτο κατ’ ουσίαν track του “666”. Στο “Break” τραγουδά ο Λουκάς Σιδεράς, ενώ στο “Babylon” ο Ντέμης Ρούσσος. Ενδιαμέσως, τα σπουδαιότερα...
Το “666” το αγόρασα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, στη δεύτερη ελληνική εκτύπωσή του. Το label είναι το γνωστό spaceship της Vertigo (σχεδιασμένο από τον Roger Dean) κι έχει μία σειρά γράμματα, μόνο στην αγγλική (κυκλικώς του label). Το λέω, γιατί η original ελληνική έκδοση από το 1974 (στη χώρα μας το “666” κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα) είχε δύο σειρές γράμματα στην ετικέτα (στην ελληνική και την αγγλική – έτσι νομίζω). Τούτο το επισημαίνω για τον εξής σοβαρό λόγο. Σ’ ένα site αφιερωμένο στον Vangelis (http://is.gd/ZrfYig) αναφέρεται πως στην πρώτη εκείνη ελληνική έκδοση ορισμένα tracks διαρκούσαν περισσότερο χρόνο απ’ όσο διαρκούν στην original βρετανική και ενδεχομένως σε κάθε άλλη! Φερ’ ειπείν το top-κιθαριστικό “The battle of the locusts” διαρκεί 45(!) δευτερόλεπτα παραπάνω, το “Altamont” 56 παραπάνω, το “The wedding of the lamb” 37 παραπάνω και το “Hic et nunc” 102(!) δευτερόλεπτα παραπάνω. Πήρα τις δύο κόπιες λοιπόν, τη δεύτερη ελληνική έκδοση του “666”, και την πρόσφατη της Music on Vinyl/Missing Vinyl [MV032] και επιχείρησα να τις συγκρίνω. Διαπίστωσα, λοιπόν, εκείνο το οποίο υποπτευόμουν. Και η δεύτερη ελληνική έκδοση στα συγκεκριμένα tracks (και σε κάποια ακόμη) διαρκεί, όντως, περισσότερο! Οπότε τι; Οπότε μην αποχωριστείτε τις παλαιές ελληνικές εκδόσεις σας (όποιαν από τις δύο διαθέτετε – αν διαθέτετε), αλλά αν θέλετε να ακούσετε το “666” δέκα φορές πιο κρυστάλλινο και ζωντανότερο ή δεν το έχετε ακούσει ποτέ (πάντα θα υπάρχουν και οι νεότεροι, που ανακαλύπτουν πράγματα) τότε εμπιστευτείτε «με χίλια» την 1000 αντιτύπων έκδοση της Music on Vinyl/Missing Vinyl, με τα 180άρια βινύλια και τον «λαμπίκο» ήχο από τα original analogue masters. The battle of the locusts...
Τι να πει κανείς για το “666”; Έχουν γραφτεί τα πάντα. Ας (ξανα)πω λοιπόν κι εγώ πως πρόκειται για ένα μεγαλειώδες concept άλμπουμ, για «το soundtrack μιας τεράστιας θεατρικής παράστασης-συναυλίας, που ποτέ δεν ανέβηκε, για το οποίο γράφτηκε ένα ολάκερο (ανέκδοτο) βιβλίο και βεβαίως οι στίχοι», όπως σημείωσε ο ίδιος ο lyricist του “666”o σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης στα σχόλια τού http://is.gd/NlS2ww. Τα στιχάκια λοιπόν, που άλλοτε έχουν χαλαρή και άλλοτε πιο στενή σχέση με την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη, τα παιξίματα των μουσικών (Βαγγέλης Παπαθανασίου πλήκτρα, φλάουτο, κρουστά, βιμπράφωνο, φωνητικά, Ντέμης Ρούσσος μπάσο, τραγούδι, Λουκάς Σιδεράς ντραμς, τραγούδι, Αργύρης Κουλούρης κιθάρες, κρουστά, Χάρης Χαλκίτης μπάσο, τενόρο σαξόφωνο, conga, φωνητικά, Michel Ripoche τρομπόνι, τενόρο σαξόφωνο, John Frost αφήγηση, Γιάννης Τσαρούχης αφήγηση, Ειρήνη Παπά φωνή –“I was, I am, I am to come”– στο περιβόητο «άπειρο») και βεβαίως οι συνθέσεις (άπασες του Παπαθανασίου) με κορυφαίες τις “Aegian Sea”, “The four horsemen” και ακόμη με μία τέταρτη space/prog πλευρά (“All the seats were occupied”) από τις πιο δυνατές «τέταρτες», που χαράχτηκαν ποτέ σε βινύλιο (κι ας διαφωνούν οι… ρώσοι κριτικοί), το “666” είναι και θα παραμείνει ένα από τα σημαντικότερα progressive rock άλμπουμ, που άκουσε ποτέ ο κόσμος. «Δέκα» για το έργο και ο «τόνος» για την μπομπάτη έκδοση.

46 σχόλια:

  1. "...και τους υπόλοιπους τρεις να φεύγουν με προορισμό το Λονδίνο..."

    Αυτό είναι λάθος. Οι δύο μόνο πήγαν Λονδίνο, ο Ντέμης και ο Λουκάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μανώλη, αφού σου αρέσει να διορθώνεις τέτοιου τύπου «λάθη» (που δεν έχουν καμία ουσιαστική σημασία για την εξέλιξη της ιστορίας), πες τουλάχιστον αυτό που ξέρεις δίχως μισόλογα (ανέφερε την πηγή δηλαδή, με ακρίβεια χιλιοστού, και όλα τα υπόλοιπα). Αλλιώς δεν λες τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. http://www.retromaniax.gr/vb/showthread.php?21081-%C1%F0%EF%EA%EB%E5%E9%F3%F4%E9%EA%DE-%F3%F5%ED%DD%ED%F4%E5%F5%EE%E7-%F4%EF%F5-%CD%C9%CA%CF%D5-%CC%C1%D3%D4%CF%D1%C1%CA%C7-%F3%F4%EF-RetroManiaX-%282%29 Από συνέντευξη του Νίκου Μαστοράκη το 2011. Απλά το καταθέτω. Δε μπορώ να ξέρω αν τα θυμάται καλά ή αν πασπαλίζει την ιστορία για περισσότερο μπούγιο: "....Βεβαίως, όλα τα μέλη των Forminx, με εξαίρεση τον Τάσο Παπασταμάτη, είχαν και άλλη δουλειά: ο Μπακόπουλος χημικός, ο Αρνής αρχιτέκτονας, ο Βαγγέλης επαγγελματίας συνθέτης – μουσικός, θα έκανε την καριέρα του μοιραία κάποια στιγμή... Επομένως, κάποια εποχή που συζητήσαμε για το μέλλον των Forminx, είχα πει τότε στον Βαγγέλη ότι “η μόνη σου ελπίδα για να συνεχίσεις σαν μουσικός και σαν μέλος συγκροτήματος, είναι να πας στο εξωτερικό”. Από τους Forminx, κανείς δεν ήθελε να φύγει στο εξωτερικό, είχαν όλοι οικογένειες, είχαν σχέση, είχαν δουλειά εδώ. Επομένως, ο Βαγγέλης μίλησε με τον Λουκά τον Σιδερά, τους “προξένεψα” και τον Ντέμη Ρούσσο από τους “We Five”, που ήταν το τελευταίο καλό μεγάλο συγκρότημα στην Ελλάδα και έφτιαξαν τους Aphrodite’s Child. Επιχείρησαν να πάνε στην Αγγλία για να αναζητήσουν την τύχη τους εκεί, έκαναν όμως την βλακεία, όταν περνούσαν από τον έλεγχο των διαβατηρίων και τους ρώτησε ο ελεγκτής στο Λονδίνο: “Τι ήρθατε να κάνετε εδώ;” να πουν “Ήρθαμε για να δουλέψουμε”. Και καθώς δεν είχαν άδεια εργασίας, τους ξαναγύρισαν πίσω στο αεροπλάνο για να τους διώξουν (γέλια!) και αυτοί κατέβηκαν από το αεροπλάνο στο Παρίσι, όπου έχοντας μάθει το μάθημά τους από την Αγγλία, στον έλεγχο των διαβατηρίων είπαν: “Ήρθαμε για τουρισμό” και έτσι έκαναν καριέρα στην Γαλλία σαν Aphrodite’s Child...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ότι ο Μαστοράκης είχε ένα ρόλο πίσω από τους Forminx και τους We Five, και άρα πίσω από τους εμβρυακούς Aphrodite’s Child, ή όπως αλλιώς λέγονταν, είναι το πλέον σίγουρο.

      Διαγραφή
  4. Μανώλη Νταλούκα, κοίταξα τι γράφεις στο βιβλίο σου για τους Aphrodite’s Child, στις σελίδες 283-287, και σού λέω πως έχεις άγρια μεσάνυχτα. Κάθεσαι και ασχολείσαι με ανούσια ζητήματα («ιστορικά συγκροτήματα»), μπερδεύοντας τον αναγνώστη σου με ακατανόητα θέματα. Γράφεις: «Με αυστηρά κριτήρια ελληνικής ψυχεδέλειας[sic], το σύνολο των ‘ιστορικών γκρουπ’ τίθεται υπό αμφισβήτηση[sic]». Ποιος έθεσε τι σε αμφισβήτηση μωρέ; Δημιουργείς ζητήματα από το πουθενά, τα απαντάς μόνο σου, και, το χειρότερο, κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα το ουσιώδες απ’ όσα γράφεις. Επινοείς όρους («ελληνική ψυχεδέλεια», «ιστορικά συγκροτήματα»), μιλάς για «ζηλωτές», που δεν παραδέχονται τους Νοστράδαμος (έσταξε η ουρά του γαϊδάρου!), μιλάς για τους «αδικημένους» Morca[sic] (ποιος τους αδίκησε; – μόνο εσύ το ξέρεις!), μιλάς για «παραδόσεις» που είναι ισχυρότερες από τις «αναλύσεις», για «συλλογικά αισθητήρια» που δεν «κρίνουν» γιατί «ζουν» και άλλες τινές φαιδρότητες ων ουκ έστιν αριθμός.
    Και τι μας λες για τους Aphrodite’s Child; Άλλα αντί άλλων. Ότι σχηματίστηκαν στην Ελλάδα – σιγά την είδηση. Το θέμα ήταν να μας πεις που και πώς ονομάστηκαν Aphrodite’s Child (εγώ σου λέω στην Αμερική ερήμην τους). Λες ότι ο Κουλούρης τέλη ’67 πήγε φαντάρος, ενώ εκείνη την εποχή (λίγο αργότερα) παίζει με τους υπολοίπους ηχογραφώντας τα πρώτα δύο τραγούδια τους, τα “Plastics nevermore” και “The other people”. (Μη μας πεις τώρα πως τα ηχογράφησε στην άδεια ορκωμοσίας του, γιατί θα φλιπάρω). Λες πως τον Ιανουάριο του ’68 φθάνουν στα σύνορα[sic] της Αγγλίας o Λουκάς Σιδεράς με τον Ντέμη Ρούσσο, όταν τα στοιχεία από τους Μ.Ρ. σε διαψεύδουν. Ο Ρούσσος έπαιζε εκείνη την εποχή με τον Γεράσιμο Λαβράνο (ενώ μόνον ο Παπαθανασίου φαίνεται να πηγαίνει στο Λονδίνο).
    Στη συνέχεια μιλάς για κάποιον «Νίκο Αντύπα»… Ξέρεις άραγε για ποιον πρόκειται; Και αν ξέρεις, γιατί δεν το γράφεις να ενημερώσεις τους αναγνώστες σου, που μπορεί να νομίζουν πως είναι ο ντράμερ των Socrates κ.λπ.; Γράφεις πως οι Γάλλοι τους βαφτίζουν Aphrodite’s Child, όταν το όνομα αυτό έχει εμφανιστεί για πρώτη φορά στο αμερικανικό single, γράφεις για την «κλασική μελωδία Canon de Pachelbell», αγνοώντας πως ο Johann Pachelbel είναι γερμανός οργανίστας του μπαρόκ από τον 17ον αιώνα (τον περνάς για κομμάτι!) και άλλα διάφορα, από τα οποία προκαλείται μόνο σύγχυση και παραπληροφόρηση.
    Για τις «χουντικές κατηγορίες» θα πω τη γνώμη μου σε άλλο σχόλιο, αν υπάρχει λόγος…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όποτε ακούω αυτό το μεγαλειώδες ελληνικό γκρουπ, πραγματικά παθαίνω πλάκα. Πιστεύω ότι ο Ντέμης Ρούσσος ίσως είναι ο κορυφαίος Έλληνας τραγουδιστής της εποχής του (τέλη 60 έως τις αρχές 70), αλλά και από τότε δεν νομίζω να βγήκε και κάποιος καλύτερος μέχρι σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Oh my God! Πρώτον, επί του θέματος είσαι άσχετος, και δεύτερον πετάς λάσπη. Από που βγαίνει ότι δεν γνωρίζω τον Pachelbel; Όπως λέμε "η 9η του Μπετόβεν" έτσι λέμε και το "Canon de Pachelbel". Όλοι οι μουσικοί, έτσι ονομάζουν αυτή την μελωδία, έτσι την ονόμασα κι εγώ... Πες μας και για τις "χουντικές κατηγορίες" ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άμα έγραφες «ο Canon του Pachelbel», κατά το «η 9η του Beethoven», δεν θα αμφέβαλα σε τίποτα. Επειδή όμως γράφεις «Canon de Pachelbel», ενώ ΔΕΝ θα έγραφες ποτέ «ninth symphony OF Beethoven» με οδηγεί να υποθέσω (δηλαδή εγώ είμαι σίγουρος) πως αγνοούσες ότι ο Pachelbel ήταν συνθέτης. Τώρα το πώς ονομάζουν… όλοι οι μουσικοί τον κανόνα άσε το. “Canon de Pachelbel” λένε οι Γάλλοι. Οι Άγγλοι δεν έχουν λόγο να λένε «de». Λένε «Canon by Pachelbel»… Και οι Έλληνες φυσικά λένε ο «Κανόνας του Pachelbel»…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τελικά, υπάρχουν πολλά είδη "κανόνων", ένας είναι και ο "λασπολογικός κανόνας", στον οποίο είσαι δεξιοτέχνης. Εδώ, σου γράψαμε , πως κάπου έκανες ένα λάθος, ότι πήγαν μόνο οι δύο, και όχι και οι τρεις στην Αγγλία... Εσύ, αντί να πεις ένα ευχαριστώ για την πληροφορία, που στο κάτω κάτω δεν αποτελεί και αμάρτημα, πετάς πάλι την μπάλα αλλού, κι αρχίζεις και πιάνεσαι από ανύπαρκτα θέματα για να αποδείξεις τι αλήθεια; Ότι αυτό που εντόπισα εγώ, το εντόπισα μεν, αλλά τελικά δεν το εντόπισα... δηλαδή πάλι θα μας τρελάνεις.
    Μπράβο ρε Φώντα, ωραίος είσαι... Πάντως -υπάρχει μια μικρή "λεπτομέρεια"... εγώ για τον περίφημο Κανόνα, μίλησα ΠΡΙΝ από εσένα. Πολλά χρόνια πριν. Εσύ το 1996 που έβγαλες το (γεμάτο λάθη)βιβλίο σου, εκεί που γράφεις για το Rain and Tears, ούτε κανόνες αναφέρεις, ούτε Pachelbel... και αφού μετά από χρόνια, διαβάζεις το δικό μου βιβλίο, έρχεσαι να μας πεις κι εσύ για τον κανόνα...και όχι μόνο αυτό, την βγαίνεις και από πάνω... Αυτός είναι ο δικός σου "κανόνας". Σε λυπάμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Προφανώς στο “666” αναφέρεσαι spacefreak. Καμμία λίστα με τα ωραιότερα άλμπουμ του progressive rock δεν μπορεί να αγνοήσει αυτό το έργο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς. Από τα καλύτερα και πλέον ιδιοσυγκρατικά της χρονιάς του. Διεθνώς.

      Διαγραφή
  10. Άσε τις λύπες ρε Μανώλη και μην αρπάζεσαι, δεν σε είπα καμπούρη. Για ποιο πράγμα να πω «ευχαριστώ»; Για το ότι πήγαν δύο και όχι τρεις στο Λονδίνο; Μα είμαστε σοβαροί τώρα; Είναι αυτή πληροφορία; Μη με τρελαίνεις νυχτιάτικα…

    Εγώ Μανώλη δεν διεκδικώ καμμία πρωτιά, παρότι το «Ραντεβού στο Κύτταρο» έχει αρκετές μέσα. Και φυσικά δεν αρνούμαι τα λάθη μου, τα περισσότερα εκ των οποίων τα έχω διορθώσει εγώ πρώτος από χρόνια. Άλλο τα λάθη όμως (γιατί λάθος με λάθος έχει διαφορά), και άλλο οι λάθος εκτιμήσεις και τα ανόητα συμπεράσματα. Τέτοια δεν έχω στο βιβλίο μου. Παρότι το έγραψα 20 χρόνια πριν και με ελάχιστο (εν σχέσει με σήμερα) πληροφοριακό υλικό στη διάθεσή μου. Δεν έπεσα σε λούμπες και αυτό είναι το σημαντικότερο. Δεν μίλησα για ψυχεδελικές νεολαίες, ούτε συσχέτισα το ελληνικό ροκ με το Πολυτεχνείο. Και γι’ αυτό είμαι υπερήφανος για ’κείνη την εργασία.

    Επειδή όμως το πας το πράγμα μακρυά –λες και άμα βγάλεις εμένα «λάθος» σε καμμιά χρονολογία, απαλλάσσεσαι εσύ από τις διάφορες κοτσάνες που πετάς– σε πληροφορώ πως εκείνο το βιβλίο είχε πολύ μεγαλύτερο όγκο και αναγκάστηκα να το περικόψω επειδή ήθελα οπωσδήποτε να εμφανίσω το section με τα έγχρωμα εξώφυλλα. Πουλιόταν ήδη ακριβά το 1996 (3700 δραχμές) και θα έφθανε το πεντοχίλιαρο αν τύπωνα όσα είχα γράψει. Άρχισα λοιπόν να κόβω διάφορα… Δεν θυμάμαι φυσικά αν έκοψα και τον… Pachelbel, αλλά αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία. Θα πρέπει να είσαι τελείως ανόητος (sorry για τον χαρακτηρισμό) αν νομίζεις πως έμαθα τον Pachelbel από εσένα (που τον πέρασες για… σύνθεση), όταν το όνομά του υπάρχει τόσο στο γαλλικό 45άρι, όσο και στο ελληνικό – δισκάκια που τα έχω από 25ετίας (τουλάχιστον)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Να σε πληροφορήσω λοιπόν, ότι τον όρο "ελληνική ψυχεδέλεια" τον χρησιμοποιούν σχεδόν όλοι οι ξένοι μουσικοκριτικοί. Δεν υπάρχει κανείς στο εξωτερικό, που να παρουσιάζει (για να δώσω μόνο μερικά παραδείγματα) άλμπουμ του Ρωμανού, ή του Σπανουδάκη(τα πρώτα) ή των Αφροντάιτς, που να μην λέει ότι ανήκουν στην ελληνική ψυχεδέλεια. Αλλά και στην Ελλάδα, οι σοβαρότεροι, λένε για ελληνική ψυχεδέλεια και ψυχεδελική νεολαία.
    Για την συσχέτιση του Πολυτεχνείου με το Ροκ, έχουν μιλήσει και άλλοι, όπως ο Καθηγητής και Ιστορικός Τέχνης, Μάνος Στεφανίδης ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλά. Δεν μ’ ενδιαφέρει και τόσο τι λένε οι «ξένοι μουσικοκριτικοί» για το ελληνικό ροκ – αν και αυτοί στους οποίους αναφέρεσαι έχω την αίσθηση πως δεν έχουν καμμία σχέση με την «κριτική». Κομιστές χαζοπληροφορίας είναι ή καλυμμένοι έμποροι που ψάχνουν να βρουν κορόιδα να πουλήσουν τη… Στανίση για psych-oriental. Έχει συμβεί αυτό.

    Θα σου ήμουν υπόχρεος (δεν το λέω ειρωνικώς) αν μου υποδείκνυες ένα κείμενο του Στεφανίδη που να αναφέρεται στις υποτιθέμενες σχέσεις ελληνικού ροκ και Πολυτεχνείου. Έχω την απορία να δω τι γράφει… Επειδή ξέρω τι έχουν γράψει και άλλοι καθηγητές… Μα τω Θεώ δηλαδή…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Για την ιστορία, καταθέτω μερικά στοιχεία...

    1- Δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη πότε ακριβώς έγινε το περίφημο ταξίδι στην Αγγλία. Θα πρέπει να πούμε βέβαια ότι ταξίδια στην Αγγλία, προυπήρξαν, γι αυτό και το μπέρδεμα. Σε ένα από αυτά, είχαν παραδώσει το demo με τραγούδια τους. Όταν λοιπόν οι Μ.Ρ γράφουν «Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου επέστρεψε από το Λονδίνο και ετοιμάζει ένα νέο συγκρότημα που σύντομα αρχίζει εμφανίσεις σε γνωστά κοσμικά κέντρα» φυσικά το δημοσίευμα αυτό, δεν αναφέρεται στο τελευταίο ταξίδι όπου αποκλείονται στα σύνορα, αλλά σε προηγούμενο. Και αυτό τα καταλαβαίνει κανείς αμέσως, από το "επέστρεψε". Στο τελευταίο ταξίδι, το συγκρότημα, δεν επέστρεψε, αλλά κατέφυγε στη Γαλλία.

    2- Είναι εξακριβωμένο: Το demo με τα τραγούδια, ηχογραφήθηκε στην Ελλάδα, ΠΡΙΝ φύγει ο Κουλούρης για τη στρατιωτική του θητεία. Δηλαδή, μέσα στο 1967.

    3-Οι Μ.Ρ γράφουν για "επιστροφή από την Αγγλία" τον Φεβρουάριο του 1968. Αυτό δεν σσημαίνει ότι η "επιστροφή" έγινε και τον Φεβρουάριο. Μπορεί, ο συντάκτης να μίλησε με τον Β.Π τον Νοέμβριο ή Δεκέμβριο του 1967, και να έγραψε τότε την είδηση, που όμως μπήκε τον Φεβρουάριο και το συγκρότημα να ήταν ήδη στο Παρίσι. Αν η "επιστροφή" εκείνη συνέβη τον Φεβρουάριο του 1968, τότε προφανώς και το τελευταίο ταξίδι έγινε μετά τον Φεβρουάριο του 1968. Είναι όμως έτσι και πότε έγινε το τελευταίο ταξίδι;

    4-Στην ερώτηση που έκανα στον Λουκά Σιδερά (Ιανουάριος του 2005) για το πότε ακριβώς έφυγαν, μου απάντησε "Νοέμβριο ή Δεκέμβριο του 1967". Αλλά αυτό είναι μία απάντηση μόνο, ο άνθρωπος μπορεί να μην θυμόταν. Και πραγματικά, ο Σιδεράς δεν δήλωνε απολύτως σίγουρος, από τη συζήτηση φαινόταν αυτό. Ο Γιώργος Ρωμανός, μου είπε λίγο μετά (Απρίλιος του 2005) πως οι Aphrodite's Child έφυγαν τον Μάρτιο του 1968, αφού είχαν συνεργαστεί μαζί του. Κατόπιν τούτων, εγώ αποφασίζω μία "χρυσή τομή", και γράφω στο βιβλίο μου ότι έφυγαν Ιανουάριο του 1968. Δηλαδή, μου φαινόταν λογικό για ένα ταξίδι ουσιαστικά μετανάστευσης, να ήθελαν να περάσουν τα Χριστούγεννα του 1967 στην Ελλάδα και αμέσως μετά να φύγουν. Αλλά δεν μπορούσα να δεχτώ ότι το ταξίδι μπορεί να είχε γίνει τον Μάρτιο, αφού ο Σιδεράς, μου έλεγε ότι περίπου πέντε μήνες ζούσαν στο Παρίσι στα όρια πείνας, μέχρι να κάνουν το Rain and Tears... Αυτό, τώρα που το σκέπτομαι, ήταν ένα λάθος. Γιατί ήταν μία υπόθεση και όχι μία εξακρίβωση. ΔΕΝ ΞΕΡΩ λοιπον πότε ακριβώς έφυγαν για το τελευταίο τους ταξίδι στο Λονδίνο που τους οδήγησε στο Παρίσι.
    Μένει να αποδειχτεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Dear Mr Daloukas, I want let you know that Demis Roussos and Lukas Sideràs arrived in France in 1968, 23 of Mars and there is a document proving it: Demis passport that was retained by Demis first wife Monique. Recently the Demis Roussos Museum Director in Netherland obtained it from her, here the photo https://www.facebook.com/demisroussoshistory/photos/a.1678612609036613.1073741828.1678572712373936/1693893187508555/?type=3&theater You can read in it: Date d'entrèe en France 23.3.1968
      Daniela Bernini

      Διαγραφή
  14. Συνάντησα τον Λουκά Σιδερά, τον Ιανουάριο του 2005. Σου στέλνω δύο αποσπάσματα της τότε συζήτησης μας..
    Αυτό αφορά το "ταξίδι στο Λονδίνο"...

    http://www.divshare.com/download/20933029-9b8

    και αυτό το demo που -όπως προσέχω κι εγώ τώρα- το είχαν στείλει ήδη στην Αγγλία...

    http://www.divshare.com/download/20933036-d22

    Ο Λουκάς αναφέρει ότι το demo περιελάμβανε τρία ή τέσσερα τραγούδια και επιβεβαιώνει ότι ένα από αυτά ήταν το Plastics Nevermore

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δεν προλαβαίνω τώρα ν’ ακούσω τα αποσπάσματα, θα τ’ ακούσω το βράδυ. Ευχαριστώ.

    Από το

    http://www.vangeliscollector.com/ac_odds.htm

    βλέπουμε το βρετανικό acetate τού “Plastics never more” στην EMI (που τυπώθηκε, φυσικά, αφού είχαν οι Άγγλοι στα χέρια τους το demo), με ημερομηνία 15/3/1968 και υπό το όνομα Forminx! Που σημαίνει πως το συγκρότημα ακόμη τότε (την 15/3/1968) δεν λεγόταν Aphrodite’s Child. Έτσι ονομάστηκαν λίγο καιρό αργότερα (πιθανώς μέσα στον Απρίλιο του ’68), όταν η αμερικανική Mercury έβγαλε το 45άρι “Plastics never more/ The other people”.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μπερδεμένα τα λέει ο Σιδεράς. Εδώ δε θυμάται πως έπαιζε στους Minis στις αρχές του ’66 (μαζί με τον Ρούσσο και τον Κουλούρη, τα 3/4 των Aphrodite’s Child δηλαδή), τους οποίους μπερδεύει με τους… Beatniks (του Γιάννη Κατέβα από την Κομοτηνή).

    Το κακό ξέρεις ποιο είναι Μανώλη; Ότι δεν παρεμβαίνεις δημιουργικά στην κουβέντα. Εκεί που λέει «Beatniks» να τους πεις «τι Beatniks μου λες, Minis λεγόταν το συγκρότημα που παίζατε με τον Ρούσσο, πριν πάει στους We Five». Έπρεπε δηλαδή να τον διορθώσεις, ώστε να θυμηθεί κι εκείνος κάτι παραπάνω. Εσύ μόνο ρωτάς… Έτσι όμως δεν βγαίνει τίποτα. Σ’ αυτές τις κουβέντες –όταν έχουν περάσει 40 χρόνια– πρέπει ο δημοσιογράφος να πηγαίνει διαβασμένος. Αλλιώς κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Dear Mr. Phontas Troussas I want you to look this document. Demis passport in 1968 indicating the exact date when he arrived in France from Greece: 23 Mars 1968. There are also some interviews by Demis and by Lucas who explained the two of them left Greece together without Vangelis and arrived in France after two days of travel by train. So, they left Greece 21 of Mars, presumably. Here the document https://www.facebook.com/demisroussoshistory/photos/a.1678612609036613.1073741828.1678572712373936/1693893187508555/?type=3&theater

      Διαγραφή
  17. Xaxa! Ti'nai auta reeeee?

    Ma kala, de vrethike kaneis na pei gia thn avanta ston Voukouti pou kanei o mr. Fontas! Akou "krystalino, lampiko" hxo!! Ante Fonta, voitha giati o typos mpike mesa me autes tis epanekdoseis kai den swzetai me tipota....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπήκε μέσα από τις επανεκδόσεις των Aphrodite’s Child ο Βουκούτης κι εγώ τον αβαντάρω; Ό,τι σου κατεβαίνει λες.
      Φαίνεται πως εσύ είσαι πιο κοντά στον Βουκούτη από εμένα, γιατί εγώ, που έχω να μιλήσω μαζί του κάτι μήνες, μπορεί και πριν το καλοκαίρι, δεν έχω ουδεμία τέτοια πληροφόρηση.

      Διαγραφή
  18. Καλησπερα και απο εμενα.Λιγα λογια για τους Beatnicks που αναφερει ο Σιδερας, δια χειρος του Σπυρου Μεταξα:
    Δυο λόγια για τους Beatnicks. Οι δημιουργοί του συγκροτήματος είμαστε ο Αλέκος Γλύκας κι' εγώ. Εκείνη την εποχή ο Αλέκος κι' εγώ είμαστε κολλητοί. Ο Αλέκος έμενε κάπου στο νέο τέρμα Αχαρνών, είχε αρκετό χώρο στο σπίτι του και έτσι κάθε μέρα πήγαινα εκεί και παίζαμε οι δυό μας, συγχρόνως δοκιμάζαμε μουσικούς για την δημιουργία ενός γκρουπ ενώ εμφανιζόμαστε και σε πρωινά. Απ' το σπίτι του Αλέκου είχαν περάσει δεκάδες μουσικοί αλλά δεν είχαμε καταλήξει σε κανέναν. Κάποια στιγμή μας πλησίασε ο Λουκάς ο Σιδεράς με τον οποίο παίξαμε και διαπιστώσαμε ότι μας κάνει, μας υποσχέθηκε ότι θα μας βρει και μπασίστα, ο οποίος ήταν ο Ντέμης Ρούσος και έτσι έγιναν οι BEATNICKS. Στο Blueberry Hill, εκείνη την εποχή παίζανε οι CHARMS, σε πληροφορώ ότι ο Κωστόπουλος, ιδιοκτήτης του κλάμπ, έδιωξε τους CHARMS και πήρε εμάς. Στο κλάμπ ερχόταν ο Μιχάλης ο Μαρούδας ο οποίος εκείνη την εποχή ψιλοέπαιζε λίγο ντράμς, ο Λουκάς είχε αρχίσει να βαριέται, λόγω χαρακτήρα, έλεγε λοιπόν του Μιχάλη να ανέβει να παίξει, δήθεν για να ακούσει από κάτω τον ήχο του γκρουπ. Κατέβαινε λοιπόν ο Λουκάς, έκανε ότι δήθεν άκουγε τον ήχο, μας έλεγε - παιδιά μου ό ήχος είναι καταπληκτικός και εξαφανιζόταν, πήγαινε σινεμά και το βράδυ ερχόταν να πληρωθεί. Κάθε φορά λοιπόν που ο Λουκάς βαριότανε, γινότανε η ίδια ιστορία. Επομένως ο Μιχάλης, δεν υπήρξε ποτέ μέλος του γκρούπ, απλά έπαιζε για λίγο όποτε βαριόταν ο Λουκάς.
    Mimis G Vas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Έσπασα το κεφάλι μου εχθές να θυμηθώ που έχω διαβάσει ή ακούσει και για άλλους Beatnicks (έτσι γράφονταν;), αφού πρέπει να είχα δει και photo, ενώ είμαι σχεδόν σίγουρος πως κάπως σκάνε μύτη και σε ταινία (υπάρχουν drums που γράφουν Beatnicks… κάτι τέτοιο). Εντάξει, δεν ανέφερα τον προβληματισμό αυτό, γιατί ήμουν σίγουρος, από την πορεία της συζήτησης που ανέβασε ο Νταλούκας, πως ο Σιδεράς αναφερόταν στους Minis, γιατί αμέσως μετά μιλάει για τους We Five…
    Πάντως ότι έπαιζε ο Σιδεράς σ’ αυτούς τους Beatnicks δεν το ήξερα ή δεν το θυμόμουνα. Θυμόμουνα δηλαδή κάτι για κάποιους άλλους Beatnicks, έψαξα στοιχεία γι’ αυτό, αλλά, όπως προείπα, δεν βρήκα τίποτα χθες τη νύχτα και το άφησα. Τώρα, όμως, θα ξαναψάξω...

    Ερώτηση: Από πότε μέχρι πότε υπήρχαν οι Beatnicks; Αυτό θα ήθελα να ξέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ.
    1.Για τους Beatnicks, με πρόλαβαν άλλοι και έτσι δεν χρειάστηκε εγώ να σε διορθώσω. Με την ευκαιρία να πω πάλι: Η σωστή τεχνική σε μία συνέντευξη είναι να ρωτάς και όχι να κάνεις επίδειξη γνώσεων. Οι ερωτήσεις πρέπει να προκαλούν στον άλλον την διάθεση να αποκαλύψει τη σκέψη του. Και αυτό είναι το ζητούμενο, να κατορθώσεις να σε εμπιστευτεί, να σου πει ο άλλος πράγματα που δεν θα τα έλεγε ίσως ούτε στον εαυτό του. Πρέπει να είσαι καλός ακροατής για να βγάλεις σωστά συμπεράσματα. Μην με κατηγορείς λοιπόν που "όλο ρωτάω". Να ρωτάς κι εσύ, και ποτέ να μην λες "αυτό το ξέρω δεν θα το ρωτήσω". Να ρωτάς τα πάντα. Η καλή συνέντευξη είναι μία ψυχαναλυτική διαδικάσία. Δεν είναι εύκολο να την πραγματοποιήσουν όλοι. Το θέμα δεν είναι να κάνεις "ερωτήσεις" αλλά τι ερωτήσεις κάνεις και σε ποια κατάσταση τον οδηγείς. Από τις ερωτήσεις φαίνεται αν κατέχει κάποιος το θέμα (αν είναι "διαβασμένος" όπως λες) , όπως και φαίνεται αν τον οδηγεί με επιτυχία πίσω στο παρελθόν του, που είναι μια δύσκολη και λεπτή διαδικασία.

    2. Υπάρχουν ερωτήσεις κύριες και ερωτήσεις δευτερεύουσες. Η ΚΥΡΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ δεν είναι "από πότε μέχρι πότε υπήρχαν οι Beatnicks" αλλά - ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ:

    "Υπάρχουν ηχογραφήσεις, φωτο ή άλλα ντοκουμέντα που έχουν σωθεί; Και ποιός τα έχει;"

    ΑΥΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΥΡΙΩΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ευτυχώς που με πρόλαβαν άλλοι Μανώλη, γιατί εσύ δεν υπήρχε περίπτωση να με διορθώσεις ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Παρά ταύτα, υπερασπιζόμενος τον εαυτό μου, θα έλεγα πως δεν είμαι υποχρεωμένος να ξέρω το κάθε κωλοσυγκρότημα που ποτέ δεν δισκογράφησε (και δεν αναφέρομαι στους Beatniks, που μπορεί να ήταν μια χαρά μπάντα, και να τους έπαιρναν στα μαγαζιά… διώχνοντας τους Charms). Έτυχε δε να ξέρω τους άλλους Beatniks από την Κομοτηνή, επειδή γουστάρω τον Γιάννη Κατέβα ως τραγουδιστή (έχω και δύο LP του), και κάποτε έψαξα το παρελθόν του. Να είσαι όμως σίγουρος πως αν κουβέντιαζα με τον Σιδερά δεν θα πήγαινα αδιάβαστος, όπως πήγες εσύ. Γιατί, τότε, θα τον ρωτούσα και για τους Beatniks, και για τους Minis και για πολλούς άλλους, που μάλλον θα τους έχει ξεχάσει και ο ίδιος. Αφήνω τις αποκαλύψεις για αργότερα…

    Εγώ, σε αποσπάσματα συνεντεύξεών σου που έχω ακούσει, ποτέ δεν σε έχω δει να κοντράρεις τον συνομιλητή σου. Κάθεσαι απλώς και ακούς, και ό,τι σου πει ο καθένας το τρως. Δεν έχεις την πληροφόρηση να του πεις, όχι δεν είναι έτσι, τα ντοκουμέντα σε διαψεύδουν. Ή να ρωτήσεις κάτι πέραν του προφανούς.

    Για μένα το από πότε μέχρι πότε υπήρχαν οι Beatniks –του Σιδερά, του Ρούσσου και των υπολοίπων– είναι κύρια ερώτηση, γιατί έτσι θα συμπεράνω, πρώτον, το πότε ένα ελληνικό συγκρότημα, μ’ ένα τέτοιο «βαρύ» όνομα, έσκασε στην Ελλάδα και, δεύτερον, πόσο καλά θυμάται ο Σιδεράς, ο οποίος δεν αναφέρεται στους Minis –στους οποίους έπαιζαν τρεις μετέπειτα Aphrodite’s Child, ηχογραφώντας μάλιστα και δύο τραγούδια των Beatles! (απορώ πως δεν τον ρώτησες γι’ αυτά… μάλλον για να μην κάνεις επίδειξη γνώσεων…)– αλλά θυμήθηκε τους Beatniks, που φτιάχτηκαν για λίγους μήνες υποθέτω, δίχως να τους πάρει κανείς, ευρύτερα, χαμπάρι. (Αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και μία αναφορά σ’ αυτούς στους Μοντέρνους Ρυθμούς).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Οπτικο υλικο απο τους Μπητνικς υπαρχει στην ταινια με τον Φωτοπουλο "ο Ουρανοκατεβατος"..φαινονται στιγμιαια Γλυκας και Μεταξας...οσο για υλικο, εχω μια φωτο μονο, ενω ηχητικο δεν υπαρχει 100% (τσεκαρισμενο και απο Μεταξα και απο Γλυκα).

    Παντως κάτι χαρακτηριστικο για την συμμετοχη του Σιδερα σε ολα τα γκρουπ είναι η ασυνέπεια του...Πόσες φορές ο Σαλιάρης ή αλλοι τον αντικαθιστουσε, στις κοπάνες τους!! Οσοι τον γνωρισαν και συνεργαστηκαν τοτε μαζί του, έχουν να λένε ότι μέχρι και απο την σκηνη ειχε κατέβει, προφασιζόμενος ..αμεση αναγκη για να εξαφανιστει για το υπόλοιπο της βραδιάς. Μονο ο Παπαθανασιου κατάφερε να τον στρωσει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Α ρε Φώντα, παραμένεις ο ίδιος αδιόρθωτος Φώντας... Απο που προκύπτει ότι είμαι "αδιάβαστος"; "Από τις ερωτήσεις που δεν έκανα" λες... Και που ξέρεις εσύ τι ερωτήσεις έκανα; Έχεις ακούσει όλη τη συνέντευξη; Εγώ ανέβασα μόνο δύο αποσπάσματα. Λες ακόμη ότι δεν υπήρχε περίπτωση να σε διόρρθωνα εγώ, για τους Μπήτνικς, γιατί προφανώς κατά τη γνώμη σου, δεν τους ήξερα... Και από που συμπεραίνεις πως δεν τους ήξερα; Από το ότι ...δεν τους ήξερες εσύ! Και αφού δεν τους ήξερες εσύ...πως είναι δυνατόν να τους ξέρω εγώ; Μα καλά, εσύ δεν ήξερες ΤΟΟΟΟΣΑ πράγματα...Ήξερες τον Σίμο; Ήξερες την παράγκα; Ήξερες τους ΤΖΑΒΑΔΑΜΑΣΚΟΥΚΑ; Πιάνω το βιβλίο σου , και μένω μόνο στην πρώτη σελίδα... Γράφεις "Ία Κούκα"...ποια είναι αυτή η Ία Κούκα; Η Βασιλική Σκυριανού, με το ψευδώνυμο Κούκα σκέτο, χωρίς Ία... Πως γίνεται λοιπόν εγώ να ξέρω αυτή την λεπτομέρεια, κι εσύ ο "παντογνώστης" να μην την ξέρεις; Έλα μου ντε που γίνεται, και γίνεται διότι απλούστατα είσαι άσχετος , μα τελείως όμως... Μένω στην πρώτη σελίδα... ό,τι γράφεις για τους PLAYBOYS , είναι εντελώς αλλά αντι 'άλλων... Τους βάζεις πρώτους, αγνοείς τους ΤΖΑΒΑΔΑΜΑΣΚΟΥΚΑ, πράγματα βασικά, του νηπιαγωγείου...βαριέμαι και θέλει πολύ χρόνο να απαριθμώ τα λάθη σου... Που είναι η έρευνα, που είναι η ανάλυση; Ότι έχεις γράψει είναι πράγματα (ανακρίβειες) που άκουσες από εδώ κι από εκεί και τις κότσαρες στο βιβλίο... Ε με πορδές δεν βάφονται αυγά... Πήγες έκανες έρευνα; Πώς γράφεις τότε, ΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ και γράφεις, χωρίς έρευνα; Τι να πρωτοπιάσω και τι να κριτικάρω... Σου γράφω ότι δεν πήγαν και οι τρεις Αφρονταιτς στο Λονδίνο, μου λες πως κάνω λάθος. Σου αποδεικνύω ότι πήγαν μόνο οι δύο, το κάνεις γαργάρα... Σου μαθαίνω τους Μπήτνικς, μου λες δεν υπήρχαν.. Αποδεκνύεται πως υπήρχαν και λες "υπήρχαν εντάξει, αλλά εσύ δεν τους ήξερες"...Πόσο καλάμι καβαλάς; Γι αυτό σου λέω.. άστο το άθλημα, ασχολήσου με τίποτε άλλο...ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ. ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Μανώλη, όταν γράφεις για μένα μην κοιτάς τα μούτρα σου στον καθρέφτη, γιατί μπερδεύεσαι... Μην συγχύζεσαι. Το ότι είσαι άσχετος δεν το λέω εγώ. Το λένε όσοι ξέρουν πέντε πράγματα κι έχουν διαβάσει το βιβλίο σου.
    Εγώ, δυστυχώς για σένα, κρίνομαι κάθε μέρα. Δίνω δηλαδή τη δυνατότητα στους αναγνώστες του δισκορυχείου να με κρίνουν για εκατοντάδες διαφορετικά πράγματα που γράφω. Και κανένας δεν έχει βγει να πει ότι είμαι άσχετος. Μόνον εσύ. Ξέρεις τι λένε-λέμε γι’ αυτή την περίπτωση. «Α, ο Νταλούκας το λέει; Καλά, αυτός δεν πιάνεται».

    Εγώ δεν υποστηρίζω ότι έκανα καμμία έρευνα για το «Ραντεβού στο Κύτταρο», απλώς παρουσίασα την «ελληνική pop και rock μουσική μέσα από τη δισκογραφία της». Δίσκους άκουσα και γι’ αυτούς έγραψα. Συγκεκριμένα πράγματα. Δεν το έπαιξα ερευνητής της «νεανικής κουλτούρας», γράφοντας ασυναρτησίες. Το «Ία Κούκα» ακόμα και σήμερα είναι έτσι γραμμένο σε δεκάδες site. Κάπου το είχα διαβάσει κι εγώ τότε, πριν 20 χρόνια, και το έγραψα. Δεν ήξερα να κάνω «έρευνα» για το πώς λένε τον καθένα… Σιγά μην έψαχνα να μάθω αν τον Νίκο Αδάμα τον έλεγαν Νίκο ή Τάσο. Ως Νίκο τον είδα κάπου, ως Ια είχα δει την Κούκα και τα αντέγραψα. Αυτά είναι προφανή πράγματα. Μόνον εσύ δεν τα καταλαβαίνεις.
    Τώρα έρχεσαι εσύ και μας λες ότι την Κούκα δεν την έλεγαν «Ία Κούκα», αλλά σκέτο Κούκα. Εντάξει. Να σου πούμε «μπράβο»; Να στο πούμε. Συνέβαλες τα μέγιστα στην αποκατάσταση της αλήθειας…

    Τι να πω για το βιβλίο σου; Αν εξαιρέσεις το Αρχείο του Σίμου, που κάπου το βρήκες και το εκμεταλλεύτηκες (όσο μπόρεσες να το εκμεταλλευτείς δηλαδή), όλα τα υπόλοιπα που γράφεις, για μένα, είναι για τα μπάζα. Μην επανερχόμαστε.

    Γιατί έπρεπε να ξέρω το 1992 τους ΤΖΑΒΑΔΑΜΑΣΚΟΥΚΑ; Είχαν ηχογραφήσει τίποτα rock και δεν το είχα πάρει χαμπάρι; (Γιατί εγώ ασχολήθηκα με τη δισκογραφία, σου υπενθυμίζω). Εκτός και αν στο rock εσύ καταλογίζεις και τα τουίστ και κάτι ψευτοροκεντρόλ. Εγώ, αυτά, δεν τα λογαριάζω για rock. Πάμε παρακάτω…

    Για τους… τρεις και δύο Aphrodite’s Child, άσε τα τώρα. Σε πήρανε χαμπάρι και στο cbox και γράψανε για τον «Αρχιερέα της Άχρηστης Πληροφορίας».
    Εσύ μού έμαθες τους Beatniks; Δεν πας καλά μου φαίνεται. Έχεις χαζέψει; Εσύ δεν ήξερες τίποτα περί Beatniks, μέχρι να τους αναφέρει ο Σιδεράς. Είναι φανερό και από τη συνέντευξη αυτό. Εγώ σου είπα ότι κάτι είχα πάρει χαμπάρι, κάτι είχα δει στην τηλεόραση (και μάλιστα πριν χρόνια – να το επιβεβαιώνει και ο Σάρρος πιο πάνω), κάπου είχα δει φωτογραφία (μάλλον πάλι από τον Σάρρο, πριν κανα χρόνο), αλλά εχθές το βράδυ δεν είχα χρόνο να το ψάξω και γι’ αυτό δεν το ανέφερα από την πρώτη στιγμή (είχα κολλήσει και στους Beatniks της Κομοτηνής). Έτσι έχουν τα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. χωρις να υπερασπίζομαι κάποιον,κυριε τρουσσα στην ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ανάρτηση αποδεικνύεται οτι είστε λάθος και υπέρμετρα εγωιστης,δεν δεχεστε ούτε τις διορθώσεις,που σας υποδεικνύονται...κρίμα
    Γ.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Από το να μου λέτε ότι είμαι «λάθος» και «υπέρμετρα εγωιστής», θα ήταν προτιμότερο να γινόσασταν πιο σαφής λέγοντάς μου ποιες διορθώσεις δεν αποδέχομαι… Για να συνοψίσουμε:

    1. Να αποδεχθώ ότι δεν ήξερα τον Σίμο και την Παράγκα, πριν τα διαβάσω στο βιβλίο του Νταλούκα; Δεν το αποδέχομαι. Τα ήξερα νωρίτερα (δεν εννοώ σε λεπτομέρειες).

    2. Να αποδεχθώ ότι την Ία Κούκα δεν την έλεγαν Ία, αλλά σκέτο «Κούκα»; Και να το αποδεχθώ και να μην το αποδεχθώ δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Αν ο Νταλούκας ρώτησε την ίδια και του είπε «σκέτο Κούκα, λέγομαι, δεν ξέρω τίποτα για Ία και για Σία…» το αποδέχομαι.

    3. Να αποδεχθώ ότι έπρεπε να γράψω στο βιβλίο μου, που ασχολείτο με την pop και rock δισκογραφία των ετών 1965-1982, για τους ΤΖΑΒ-ΑΔΑΜΑΣ-ΚΟΥΚΑ (κάτι twist έπαιζαν οι άνθρωποι), που είναι προγενέστεροι και που για μένα εκείνη την εποχή δεν είχαν καμμία σχέση με το αντικείμενό μου; Δεν το αποδέχομαι. Τι να αποδεχθώ; Ακούστε και μόνος σας

    http://www.youtube.com/watch?v=e37doWAFM4s

    4. Να αποδεχθώ ότι στην Αγγλία πήγαν δύο, τρεις, οι… τριάντα τρεις Aphrodite’s Child; Εδώ γελάει ο κόσμος…

    5. Να αποδεχθώ ότι έμαθα τους Beatniks χθες βράδυ, όταν άκουσα το απόσπασμα της συνέντευξης του Σιδερά; Δεν το αποδέχομαι. Τους Beatniks τους ήξερα. Τους είχα δει σε ελληνική ταινία, ενώ είχα δει και φωτογραφία τους πριν κανα χρόνο. Απλώς, χθες, δεν τους θυμήθηκα. Αυτό είναι όλο. Να αποδεχθώ ότι δεν τους θυμήθηκα; Το αποδέχομαι.

    Το λέω σ’ εσάς, το λέω και σε όποιους άλλους. Υπάρχουν λάθη και «λάθη». Λάθη που είναι σοβαρά, και άλλα που είναι λιγότερο σοβαρά. Στα λάθη υπάρχουν διαβαθμίσεις. Καλό, βεβαίως, είναι να μην γίνονται λάθη. Ούτε ανώδυνα, ούτε, πολύ περισσότερο, σοβαρά.
    Αλλά πέραν των λαθών υπάρχουν και μερικά άλλα πράγματα που είναι πολύ σημαντικότερα. Και σ’ αυτά παλεύω περισσότερο. Οι λανθασμένες εκτιμήσεις, τα άστοχα συμπεράσματα, οι νοηματικές ακροβασίες, οι φαντασιοπληξίες, το χαζοχαρούμενο ύφος, η ασχετοσύνη, το κλέψιμο και οι ανασκευές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Μόλις τώρα ανακάλυψα σε μια στοίβα με ελληνικά DVD, τον «Ουρανοκατέβατο». Είναι ένα από εκείνα τα διπλά DVD του Γιαννίκου που μοιράζονταν με κάποια από τις εφημερίδες του (στο cover δεν αναφέρεται ποια είναι, αλλά κατά πάσα πιθανότητα είναι ο Επενδυτής). Η μία πλευρά του DVD (Νο 39) έχει την ταινιάρα «Βοήθεια ο Βέγγος Φανερός Πράκτωρ 000» (γι’ αυτήν θα είχα αγοράσει την εφημερίδα πριν κάμποσα χρόνια, μπορεί και 7-8) και η άλλη πλευρά (Νο 40) τον «Ουρανοκατέβατο». Εκεί είχα δει τους Beatniks, για τελευταία φορά πριν κανα χρόνο, αλλά, είπαμε, δεν τους θυμήθηκα. Που θα μου πει ο Νταλούκας πως τους έμαθα χθες βράδυ από ’κείνον… Μάλιστα, όπως τώρα παρατήρησα στους τίτλους αρχής, αναφέρονται από λάθος ως... Ορχήστρα των Betatniks.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Πιστευε και μη ερευνα.

    Α.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Δεν καταλαβαίνω που κολλάει αυτό.

    Ορισμένοι έχουν παρεξηγήσει το τι σημαίνει έρευνα. Άλλος δεν έχει ούτε ένα ελληνικό 45άρι των Aphrodite’s Child στο σπίτι του, δεν έχει δει ούτε στον ύπνο του τους δίσκους του Σιδερά (τα LP και τα 45άρια), δεν έχει ούτε έναν Μοντέρνο Ρυθμό (δεν εννοώ τις επανατυπώσεις), ένα Σώου ή μια Μουσική Γενιά και το παίζει ερευνητής.
    Ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είχε δει ποτέ (μέχρι το 2006) τις φωτογραφίες του Clapton με τους Juniors (δηλαδή και να τις είχε δει αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον Εγγλέζο), οι οποίες είχαν δημοσιευτεί 4-5 φορές σε περιοδικά κι εφημερίδες από το ’65 μέχρι το 2006 (είπαμε, υλικό δεν έχει ούτε για δείγμα), φθάνοντας στο σημείο να γράφει για «ιστορίες σκοτεινές και ανεξακρίβωτες». Τι άλλο να πει κανείς;
    Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, που αγνοεί παντελώς τα ντοκουμέντα, έχει το θράσος να μιλάει για… πορδές και γι’ αυγά. Νομίζει δε πως κραδαίνοντας ένα μαρκούτσι ή ένα κασετόφωνο και ρωτώντας τον έναν και τον άλλον, για ιστορίες πριν από 40 και 45 χρόνια (εδώ κανείς μας δεν θυμάται τι έφαγε χθες) θα μας αποκαλύψει την αλήθεια. Κι έτσι, ακούγοντας σαν χάνος ό,τι του λένε οι άλλοι (σωστά ή λάθος, δεν έχει απολύτως καμμία δυνατότητα να τα τσεκάρει, αφού του λείπουν οι πηγές), πουλάει μούρη ερευνητή. Όποιος θέλει αγοράζει. Εγώ δεν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Μετά 2 χρόνια μπηκα σε αυτο το μπλογκ, δεν θα το ξανακάνω...ευτυχώς που υπάρχουν MOJO, ROLLING STONE,NME,UNCUT etc
    Σας βαρέθηκα ελληνάρες κομπλεξικοί,που κάνετε την τρίχα τριχιά...μπλιάχ.

    ηφμψνθψ/εω/ορπτςνφ;πωβυσχομζ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Υπήρχαν και άλλοι Beatnicks, στα τέλη των 60'ς Ως to 1970. Cover Band που διατηρήθηκε για κανένα χρόνο. Ντράμμερ ο Τρανταλίδης, πολύ πριν τους Socrates και λίγο πριν τους Rivers. Έχω και photo τους νομίζω. Αλλά υπήρξαν τουλάχιστον άλλοι 2 Beatnicks (Beatniks και Beat-Nicks ή Beat-Niks). Μπάντες που υπήρχαν για live (δουλειά!!!)...
    Υπήρξαν πάρα πολλές μπάντες παγκοσμίως με αυτό το όνομα, και υπάρχει και ένα ελληνικό single (δεν θυμάμαι την εταιρία) από Beatnicks (ή μήπως Beatniks?) αλλά ήταν βρετανοί...

    Έχετε ακούσει τους ΣΟΚ ?? (εχουν σχέση με Beatnicks)... Απίθανα covers και heavy-psych attitude.

    Νικις Καρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Beatniks με Τρανταλίδη δεν ξέρω, αλλά για να το λες έτσι θα είναι.

    Πριν τους Rivers ο Τρανταλίδης πρέπει να έπαιζε στους Sette Amici (1970;) μαζί με τον Κώστα Ντουρουντζή (μετά στους Νώε). Στους Rivers (1971) ήταν ξανά μαζί (με τον Ντουρουντζή εννοώ). Στους Rivers πρέπει να τραγουδούσε και η Μίλλη ένα φεγγάρι, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ήταν στην ίδια line-up με Ντουρουντζή και Τρανταλίδη.

    Συγκροτήματα με το όνομα Beatniks υπάρχουν (υπήρχαν) σε όλο τον κόσμο.

    Τι είναι αυτοί οι ΣΟΚ ρε Νίκο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Τώρα το΄είδα....

    Οι Sette Amici ήταν μετά τους Rivers. H Μίλλη ήταν για μία (ή μάλλον μισή) σεζόν με τους Rivers. Στους S.A. παίζαν και οι δύο ταυτόχρονα αλλά όχι και στους Rivers, που μάλλον ο Τρανταλίδης ήταν λίγο πριν έρθει ο Ντουρουντζής. Όλα αυτά μέσα στο 1970 (άντε από τέλη 69)...οι γνωστές εναλλαγές μελών/ονομάτων με σκοπό να εξασφαλίσουν μια θέση σε ένα προγραμμα μαγαζιού...Γιαυτό ίσως οι μνήμες είναι συγκεχυμένες.

    Οι ΣΟΚ είχαν ένα κοινό μέλος με τους beatnicks "του Τρανταλίδη" αλλά έδρασαν από 72-75. Από τις τάξεις τους έιχαν περάσει η Αγνή και η Πωλίνα (μετά τους Osiris).

    Νίκος Καρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. «Στο ξεκίνημά μας γνωρίσαμε δύο, αν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε έτσι, ατυχίες. Συγκεκριμένα, ενώ κατευθυνόμαστε μέσω Παρισίων για το Λονδίνο, προκειμένου να ηχογραφήσουμε το ‘Ραίην εντ τήαρς’, η απεργία (δεν λειτουργούσε κανένα μεταφορικό μέσον) μας εξηνάγκασε να παραμείνουμε στη Γαλλία… Επειδή όμως η απεργία συνεχιζόταν και σχεδόν μας είχαν τελειώσει όλα τα χρήματά μας, αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε τον δίσκο μας στα εκεί στούντιο της φωνογραφικής εταιρίας ‘Μέρκιουρυ’. Ήταν η δεύτερη ατυχία μας, γιατί δεν έμεινα απολύτως ικανοποιημένος από την ηχογράφηση. Στις ημέρες που ακολούθησαν και ενώ το Παρίσι ομοίαζε με πόλη της Αποκαλύψεως, ο δίσκος μας, πράγμα παράξενο, πωλούσε τις πρώτες ημέρες 200 χιλιάδες αντίτυπα και κατελάμβανε την τέταρτη θέσι στο TOP της χώρας αυτής».

    Τάδε έφη Βαγγέλης Παπαθανασίου στο τεύχος 1 (1969) του περιοδικού ‘Ο Κόσμος του Τραγουδιού’. Για να έχουμε υπ’ όψη μας τι λένε οι πρωταγωνιστές της ιστορίας στην ώρα τους… και όχι μετά από μισόν αιώνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ο Μανώλας λέει ότι ο Ρούσσος και ο Παπαθανασίου ήταν ξαδέλφια! Φώντα δεν το είδες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί, δεν ήταν;
      Αφού ο προπάππους, του πατέρα, του μπατζανάκη, της ανιψιάς του Ρούσσου, είχε παντρευτεί τη θεία, της γιαγιάς, του κουνιάδου, της συνυφάδας του Βαγγέλη.

      Διαγραφή
  36. Σχετικά με την μεγαλύτερη διάρκεια ορισμένων tracks στις ελληνικές εκτυπώσεις του «666» (δες το κείμενο) ο Κώστας Φέρρης μας είπε:

    Ύστερα από το πρώτο remix, ήρθε στο Παρίσι ο Αντύπας της Philips και το άκουσε. Φεύγοντας, παρακάλεσε τον Βαγγέλη να του κάνει ένα αντίγραφο, γιά τον γιό του. Όταν όμως ένα χρόνο αργότερα η Philips-Mercury-Vertigo αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν τον δίσκο, είπαμε να ξανακάνουμε το remix με κάποιες διορθώσεις (εκτός από αυτά που αναφέρεις, στο jam session τηw 4η πλευρά προσθέσαμε και κάποια... flash-backs, γιά ν' αποκτήσει νόημα σε σχέση με τα προηγούμενα). Στην Ελλάδα, χούντα γαρ, ο δίσκος δεν κυκλοφόρησε. Μόλις έγινε η μεταπολίτευση, ο Αντύπας πήρε εκείνο το παλιό tape του... γιού του, και το κυκλοφόρησε. Εξ ου και έγινε collector's item.

    ΑπάντησηΔιαγραφή