ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΕΝΙΔΙΑΤΗΣ ένα τραγούδι, το τελευταίο…

Φαίνεται πως όταν ο Umberto Eco έλεγε (αν το είπε…) το περιβόητο «δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο» θα ήταν απομονωμένος σε κάποιο χωριουδάκι του Πιεμόντε, θα είχε πετάξει ραδιόφωνα και τηλεοράσεις στο πηγάδι, θα είχε αράξει σε καμιά ραχούλα και θα ατένιζε το πιο κοντινό του κιόσκι με τα κιάλια. Έτσι, όντως, δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο… Έλα όμως που ειδήσεις υπάρχουν, και τις οποίες, μερικές φορές, κάποιες φορές, τις μαθαίνουμε κατόπιν εορτής από μιαν απροσδόκητη σύμπτωση που έρχεται να ξαναδώσει ζωή στο νέο, επαναφέροντάς το στην καυτή πραγματικότητα.

Την 21η Αυγούστου 2012 πρέπει να… πανηγύριζα στο νησί, ηθελημένα αποκομμένος από άπαντα σχεδόν τα αστικά κολλήματα, κι έτσι μου διέφυγε η είδηση τού θανάτου τού Μιχάλη Μενιδιάτη· την οποίαν (είδηση) πληροφορήθηκα μόλις χθες. Ένας φίλος με ρώτησε, τηλεφωνικώς, κάτι σχετικό με την τραγουδάρα τού Γιώργου Κοινούση «Στο σπίτι μου χαράματα» (που είπε ο Μενιδιάτης προς τα τέλη του ’60), και πάνω στην κουβέντα τον άκουσα κάποια στιγμή (τον φίλο μου) να λέει: «σπουδαίος τραγουδιστής ο μακαρίτης». Πάγωσα… «Ποιος μακαρίτης;», του είπα. «Έλα ρε, δεν το πήρες χαμπάρι; Πέθανε πριν λίγο καιρό ο Μενιδιάτης». «Πριν πόσο καιρό;», τον ρώτησα. «Ξέρω ’γω… Πριν δυο-τρεις μήνες…».

Θα θεωρούσα παντελώς αδικαιολόγητο τον εαυτό μου αν πέθαινε ο Μενιδιάτης και δεν το μάθαινα εγκαίρως κάποιαν άλλην εποχή, πλην Αυγούστου, αλλά και τώρα μάλλον είμαι – και ως εκ τούτου καταδικάζομαι άνευ απολογίας. Το παίρνω «προσωπικά», γιατί τον Μιχάλη Μενιδιάτη τον εκτιμώ πολύ ως λαϊκό τραγουδιστή, έχοντάς τον «πιο κάτω», βεβαίως, από τον Καζαντζίδη, αλλά «πιο πάνω» από τον Διονυσίου. Για να δώσω κι ένα μέτρο… Εντάξει, γούστα είναι αυτά και δεν έχουν πολύ νόημα τα «πώς», τα «πάνω-κάτω» και τα «διότι». Ούτε ενδιαφέρουν ευρύτερα.

Ο Μενιδιάτης είχε ένα φυσικό «βελούδο» στη φωνή του (διακριτό, κυρίως, μετά το ’70), αυτό το ελαφρύ φαλσέτο που για μένα τον ξεχωρίζει και τον κάνει ασυναγώνιστο. Και ως άνθρωπος με βαθύ λαϊκό προσανατολισμό, όπως ήταν, ευτύχησε να πει σημαντικά τραγούδια, καταφέρνοντας να συνεργαστεί ακόμη και με τον δύστροπο Άκη Πάνου (στον ύμνο «Είδα τα μάτια σου κλαμμένα» και αλλού). Τραγούδησε μεταξύ άλλων Καλδάρα, Καραμπεσίνη, Καρανικόλα, Λαύκα, Τσιτσάνη, Χιώτη και περαιτέρω Νικολόπουλο, Σαββόπουλο και Μουσαφίρη…

Εντάξει, η… διανόηση τον έμαθε από την παρουσία του στο soundtrack της ταινίας τού Παντελή Βούλγαρη Happy Day (1976), εκεί όπου ο Μιχάλης Μενιδιάτης τραγούδησε τον «Λαϊκό τραγουδιστή» σε μουσική και στίχους του Διονύση Σαββόπουλου, αλλά εμένα, δεν ξέρω –ή μάλλον ξέρω– αυτό το κομμάτι ποτέ δεν μου άρεσε (απεναντίας γουστάρω τη «Νινόν»). Το θεωρούσα και το θεωρώ κίβδηλο, δήθεν λαϊκό, κάπως… απάτητο δηλαδή, και περαιτέρω αταίριαστο με το στόρι της ταινίας– κι ας γράφτηκε για να ταιριάξει σ’ εκείνην. Ο Μενιδιάτης, όμως, το θεωρούσε «σταθμό» στην καριέρα του –προφανώς γιατί τον μετέφερε πιο πέρα από τις… οθόνες του λαού– υποστηρίζοντάς το στα προγράμματά του. Και καλώς έπραττε. Δεν κρίνω. Την επόμενη χρονιά πάντως, στην… παραπεταμένη Zodiac, ο γίγαντας τραγουδιστής θα πει Τάκη Μουσαφίρη στο LP «Αφήστε με Να Μιλάω γι’ Αυτήν» (1977), σφραγίζοντας με την ερμηνεία του –πρώτος εκείνος– ένα μεγάλο λαϊκό άσμα. Ένα από τα 4-5 κορυφαία από το ’70 και μετά… Το φαντάζομαι στο Happy Day και τρελαίνομαι· κι ας είμαι απολυμένος από 20ετίας…