ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ rock και νεανική κουλτούρα στα sixties

Με τον Κώστα Αρβανίτη γνωριζόμαστε από το 1996, είμαστε φίλοι. Το λέω αυτό από την αρχή για να προλάβω ορισμένους, που θα σπεύσουν να πουν (επειδή θα γράψω για ένα βιβλίο του) πως είμαι αβανταδόρος· σαν εκείνο τον κακοήθη, ο οποίος στα σχόλια για τους Aphrodite’s Child έγραψε πως αβαντάρω τους δίσκους συγκεκριμένου παραγωγού. Το να με πει κάποιος «άσχετο», όπως ο Μανώλης Νταλούκας, δεν μ’ ενδιαφέρει, αλλά το να υπονοήσει πως είμαι υστερόβουλος, πως γράφω κάτι για να εξυπηρετήσω καταστάσεις που δεν τις πιστεύω, αυτό ηχεί με προσβλητικό τρόπο απέναντί μου και δεν το σηκώνω. Για μιαν αξιοπιστία ζούμε. Μπορεί να κοντραριζόμαστε ή να βριζόμαστε με τον Νταλούκα, αλλά είχα την παρρησία να συμπεριλάβω το βιβλίο του «Ωλεσίοικον, το ροκ σαν ένας κάποιος τρόπος ζωής» στη σχετική λίστα (πριν λίγο καιρό), ανάμεσα στα 33 μουσικά πονήματα τα οποία (κατά τη γνώμη μου) αξίζει να διαβαστούν και σήμερα. Και φυσικά δεν το μετανιώνω. Θέλω να πω πως ό,τι γράφω το εννοώ, πέραν από γνωριμίες, φιλίες, κόντρες, βρισίδια ή ό,τι άλλο. Έτσι, λοιπόν και για το βιβλίο του Κώστα θα έγραφα τα καλύτερα λόγια, ακόμη και αν δεν τον ήξερα προσωπικώς.

Τον Κώστα τον «γνώρισα» στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέσω των άρθρων του στο περιοδικό Μουσική. Όποιοι έχουν υπ' όψιν τους εκείνα τα κείμενα ξέρουν σε τι αναφέρομαι. Σε όσους δεν τα γνωρίζουν να πω πως ο Αρβανίτης αρθρογραφούσε με θαυμαστή οξυδέρκεια για το ροκ, για τις διάφορες παραμέτρους του ροκ, δίνοντας... κιλά πληροφοριών και κυρίως αξιολογώντας κρίσεις και απόψεις, καταθέτοντας συγχρόνως τις δικές του, εμμένοντας και αναζητώντας με βασανιστικό τρόπο την ουσία. Μας έμαθε πολλά ο Κώστας και αυτό, εγώ τουλάχιστον, το αναγνωρίζω και το καταθέτω. Αυτήν την ουσία αναζητούσε αργότερα και στα περιοδικά ZOO και ΠΟΠ+ΡΟΚ (στα ανάλογα κείμενα), ενώ πριν απ’ αυτά είχε υπάρξει το ακρογωνιαίο δικό του κεφάλαιο «Ροκ και Νεανική Κουλτούρα στη Δεκαετία του ’60» στον συλλογικό τόμο «Το Φάντασμα μιας Δεκαετίας» [Δελφίνι, Αθήνα 1994], που είχαν επιμεληθεί ο Φώτης Τερζάκης και η Σώτη Τριανταφύλλου.

Επειδή το βιβλίο αυτό είναι πλέον δυσεύρετο (και ακριβό αν βρεθεί), ο Κώστας τύπωσε ιδίοις εξόδοις σε ψηφιακό ανάτυπο το συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου (120 σελίδες) το οποίον και διαθέτει ο ίδιος σε τιμή κόστους (11 ευρώ). Το δισκορυχείον προτείνει το βιβλίο αυτό, σε όσους ενδιαφέρονται για το ροκ του ’60, με κλειστά μάτια. Να τα περιεχόμενά του:

Κεφάλαιο 1

Βeatniks, juvenile delinquents, James Dean «Επαναστάτης χωρίς Aιτία», Τσάρλυ Σταρκγουέδερ, Bill Haley, “Rock Around the Clock”, «H Ζούγκλα του Μαυροπίνακα», teddy boys, Marlon Brando «Ο Ατίθασος», “West Side Story”, Hunter S. Thomson, Kenneth Anger “Scorpio Rising”, η Αμερική του κινηματογράφου, Elvis Presley

Κεφάλαιο 2

John Osborne, trad-jazz, skiffle, ΕwanMcColl, CND (Εκστρατεία για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό), Bertrand Russel, πορείες ειρήνης στο Aldermaston, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα, αναβίωση του φολκ τραγουδιού, Kingston Trio, Peter Paul and Mary, Pete Seeger, Bob Dylan, πορεία στην Ουάσιγκτον 1963, topical/protest song, δολοφονία του Τζον Φ. Κέννεντυ, SDS, SNCC, Βιετνάμ, Beatles, βρετανικό r&b, Alexis Korner, Rolling Stones, Anrew Loog Oldham, το Κουρδιστό Πορτοκάλι (βιβλίο), Leroi Jones (για τα λευκά ποπ συγκροτήματα)

Κεφάλαιο 3

Mods (ρούχα-μουσική-αξεσουάρ-συμπεριφορά)/ rockers, συγκρούσεις μεταξύ τους, Swinging London, Richard Hamilton, η ποπ μουσική νέα πηγή εισοδήματος για τη Βρετανία, Radio Caroline και πειρατικοί ραδιοσταθμοί, op art και kinetic art στη μόδα, βρετανική εισβολή στην Αμερική, παγκόσμια έκρηξη των συγκροτημάτων, garage bands, συνάντηση των Beatles με τον Dylan (’64) και αλληλεπίδραση, φολκ-ροκ, Searchers, Byrds, “Eve of Destruction”, Donovan, τελευταία περιοδεία των Beatles στην Αμερική, «η ψυχεδελική Αριστερά αναδύεται ως underground αισθητική»

Κεφάλαιο 4

Ken Kesey «Στη Φωλιά του Κούκου», Merry Pranksters, πειράματα με LSD από τη CIA και τον στρατό, Timothy Leary, Warlocks (μετέπειτα Grateful Dead), πάρτυ του Kesey στο Λα Χόντα, acid tests, Jefferson Airplane, Bill Graham, San Francisco Mime Troupe, Chet Helms, Family Dog, ψυχεδελικές αφίσες (Rick Griffin, Stanley Mouse, Alton Kelly), Trips Festival, Haight Ashbury, hippies, San Francisco Oracle (εφημερίδα), Fillmore και Avalon, Augustus Owsley Stanley III, Human Be-in, Beatles “Rubber Soul” “Revolver”, “Sgt Pepper’s…”, Peter Blake, pop art, Maharishi, Μαύροι Πάνθηρες, Black Power, φοιτητικό κίνημα και hippies, Scott McKenzie “San Francisco”, Eden Ahbez “Nature Boy”, αντιπολεμικές διαδηλώσεις

Κεφάλαιο 5

Dylan, Beatles, Byrds, Zappa, Yardbirds, Stones, Donovan, Jefferson Airplane, Love, Blues Project, Tim Buckley, Paul Butterfield Blues Band, Seeds (’65-’66), Country Joe, 13th Floor Elevators, Blues Magoos, Great Society, Grateful Dead, Big Brother & the Holding Company, acid rock, Monterey Pop Festival, Lou Adler, Phil Ochs (για τα ψυχεδελικά συγκροτήματα), Μ. Αντονιόνι “Blow Up”, οι βρετανοί ποιητές Pete Brown, Adrian Mitchell κ.ά., Alex Trocci, Project Sigma, Adrian Henry, International Poetry Incarnation, Peter Whitehead, Allen Ginsberg, it (περιοδικό), πάρτυ στο Roundhouse, Pink Floyd, Soft Machine, η διεθνής συνδιάσκεψη «Διαλεκτική της Απελευθέρωσης», Emmett Grogan

Κεφάλαιο 6

Underground και αντικουλτούρα, ΟZ (περιοδικό), δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κέννεντυ, Νίξον, αστυνομική βία στην Αμερική, Πρόβος, γερμανικό φοιτητικό κίνημα και Μάης ’68 επηρεάζουν τους αγγλοαμερικάνους της αντικουλτούρας, Rudi Dutschke με παραποιημένη συνέντευξη στο it ώστε να ταιριάζει στο απλοϊκό «επαναστατικό» πνεύμα του underground, White Panther Party, Mick Farren, διαφορά υποκουλτούρας και αντικουλτούρας, William Burroughs και Frank Zappa περί επανάστασης, Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο και «φεστιβάλ ζωής» των yippies με MC5, Phil Ochs, Ed Sanders, το ροκ σχολιάζει  την επανάσταση, Elephant’s Memory, Third World War, skinheads, National Front, “What’s so funny ‘bout Peace Love and Understanding?”

Κεφάλαιο 7

Οι Rolling Stones το ’69 στο Ώκλαντ και στο Άλταμοντ, Hell’s Angels, Charles Manson, Bob Beausoleil, Kenneth Anger, Λευκό Άλμπουμ των Beatles

Κεφάλαιο 8

“Sympathy for the Devil”, σατανισμός, Coven, Black Widow, Kenneth Anger, Weathermen, o Manson πρόσωπο της χρονιάς, Angry Brigade, αμερικανικές εκλογές του ’72, Zippies, τέλος του ριζοσπαστικού κινήματος, το ροκ σε όλο τον κόσμο στις αρχές της δεκαετίας του ’70, σύγκριση μεταξύ 1957, 1977 και 1967

Ο Τύπος όμως εκμεταλλευόταν τους hippies σαν καθαρά αμερικανικό φαινόμενο που αποδείκνυε ότι σ’ αυτή τη χώρα υπήρχε ελευθερία κι ο καθένας μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Για το περιοδικό Time ο κύριος λόγος που οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στη Νέα Υόρκη [σε αντιπολεμική διαδήλωση], ήταν το ότι «οι Αμερικανοί, την άνοιξη, αρέσκονται στο να διασκεδάζουν».

“Η κάλυψη της διαδήλωσης από το Time συνοδευόταν από επτά φωτογραφίες 1) ένα πλήθος συγκεντρωμένο γύρω από μια ρωσική σημαία και μια αναποδογυρισμένη αμερικανική, (...) 5) ένα hippie μ’ ένα ντέφι περασμένο στο λαιμό του, 6) μια κοπέλα hippie με μια μπανάνα κρεμασμένη στο λαιμό, 7) μια κοπέλα hippie που είχε γράψει «Ειρήνη» κάτω από το ένα της μάτι. Κάτω από τις τρεις φωτογραφίες των hippies υπήρχε μια λεζάντα που έλεγε, «μιλούν εύγλωττα για ό,τι οι ΗΠΑ προσπαθούν να υπερασπίσουν», αφήνοντας κάθε αναγνώστη που δεν είχε κριτική σκέψη με την ιδέα ότι οι ΗΠΑ έχουν ένα εκατομμύριο στρατό εγκατεστημένο σ’ όλο τον κόσμο με σκοπό να υπερασπίζουν το δικαίωμα των απανταχού ανθρώπων να φορούν ντέφια και μπανάνες στο λαιμό τους”.

Όποιος ενδιαφέρεται για το βιβλίο πάει κατ’ ευθείαν στο facebook http://is.gd/Aus6Ki και επικοινωνεί από εκεί με τον Κώστα ή αν δεν έχει facebook αφήνει το e-mail του στα σχόλια και θα επικοινωνήσει ο Κώστας μαζί του…