MARIETTA FAFOUTI χειροπιαστή χαρά

Εξελίσσοντας, δηλαδή βελτιώνοντας ακόμη περισσότερο, την τέχνη και την τεχνική της από την (όχι και τόσο μακρινή) εποχή τού “Try A Little Romance” [Inner Ear, 2010], η Μαριέττα Φαφούτη επανέρχεται στη δισκογραφία μ’ ένα ακόμη πιο μεστό άλμπουμ. Ο τίτλος του είναι “Homemade Joy” [Inner Ear, 2012], αποτελείται από δέκα τραγούδια και διαρκεί τριάντα πέντε λεπτά. Το «δέκα» και το «τριάντα πέντε» δεν τα αναφέρω τυχαίως. Σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με μια σειρά τρίλεπτων και κάτι κομματιών, τα οποία είναι γραμμένα για να καταναλωθούν, ν’ αγκιστρωθούν δηλαδή στον κόσμο (σ’ έναν κάποιο κόσμο), να γίνουν όχι μόνο φύσει, αλλά και θέσει pop. Τα προσόντα τα διαθέτουν, και μάλιστα τούτα (τα προσόντα) είναι και εμφανή και πλούσια.

Η Φαφούτη αποκαλύπτει με το παρόν, κάποιες διαχρονικές «αγάπες» της και μία απ’ αυτές είναι οπωσδήποτε ο Ennio Morricone. Κι αυτό το λέω όχι μόνο γιατί υπάρχει στο “Homemade Joy” track υπό τον τίτλο “Morricone”, αλλά γιατί ο ήχος τού ιταλού μαέστρου, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ανιχνεύεται και σε διάφορες άλλες συνθέσεις της (φερ’ ειπείν στο “Kookoobadi”, στο “Become the sun”, ακόμη και στο “This is not the end”). Με πάντα καλή δουλειά στα backing vocals (Ευαγγελία Ξυνοπούλου, Εύη Κουρτίδου), προκειμένου και τα main ν’ ακούγονται πιο «γεμάτα», με το programming να αποδεικνύεται λειτουργικότατο (Θοδωρής Ζευκιλής, Ρένος Παπασταύρος) και με τα τρομπόνια των Γιώργου Ζαρέα και Τζιμ Σταρίδα να πρωταγωνιστούν όσο ελάχιστες άλλες φορές σε εγχώριο pop δίσκο, το μόνο (και το κυριότερο) που θα απέμενε, προκειμένου το “Homemade Joy” να καταγραφεί ως ξεχωριστό, είναι οι συνθέσεις. Αυτός ο τομέας, όμως, είναι και ο πιο δυνατός για την ελληνίδα τραγουδοποιό. Τα κομμάτια τής Φαφούτη έχουν αρχή, μέση και τέλος –είναι ολοκληρωμένα δηλαδή– τραγουδιούνται (κάτι όχι και τόσο σύνηθες στη σύγχρονη σκηνή), έχουν εμπνευσμένα ρεφρέν, και βεβαίως απλές-ευκολομνημόνευτες μελωδίες· στιγμές, μέσα στα άσματα, που τ’ ανεβάζουν κάπου παραπάνω (“and I will sing you till the end”/ “till you become the girl you’re real!”). Και φυσικά τα δύο κομμάτια με τα ανδρικά/γυναικεία φωνητικά είναι από εκείνα που ξεχωρίζουν, σ’ ένα άλμπουμ που θέλει (και το καταφέρνει) να είναι μία ακόμη αποτύπωση της ωραιότητας. Ο λόγος πρώτα για το “Home”, στο οποίο συμβάλλει θετικώς η φωνή του Tareq (σ’ ένα ντουέτο με την συνθέτιδα/στιχουργό, που θα μπορούσε να θυμίζει τον καλύτερο George Michael – πρόκειται για ένα σφριγηλό pop άσμα ως αντιλαμβάνεστε) και βεβαίως για το “This is not the end”, που με τη συμμετοχή του Voyage Limpid Sound στο ρεφρέν θα έκανε ακόμη και τον Lee Hazlewood να σκύψει με ενδιαφέρον πάνω απ’ το ρεφρέν..