για την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Είχα πληροφορηθεί για την κυκλοφορία της Εφημερίδας των Συντακτών (της παλαιάς Ελευθεροτυπίας και άλλων ενδεχομένως) σήμερα Δευτέρα, αλλά μάλλον θα ξεχνούσα να την αγοράσω, αν δεν έβλεπα έναν μουσάτο να τη διαβάζει στο τρόλεϋ. Έτσι, όταν κατέβηκα, περνώντας από ένα περίπτερο στου Μακρυγιάννη, τη ζήτησα. «Πιάσε μια Ελευθεροτυπία φίλε» και ο περιπτεράς, που δεν μπερδεύτηκε, μου έδωσε το παρθενικό φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών.

Η εφημερίδα μοιάζει με την Ελευθεροτυπία. Είναι λογικό; Δεν ξέρω. Πιθανώς ναι, αλλά μάλλον όχι. Δεν περίμενα να δω κάτι άλλο δηλαδή, παρότι θα το επιθυμούσα. Μία νέα πορεία πρέπει να κόβει τις αλυσίδες με το παρελθόν, πρέπει να διαμορφώνει (ήδη από την εικόνα της) νέα δεδομένα. Δεν το είδα. Στενοχωριέμαι γι’ αυτό που θα πω, αλλά από την εφημερίδα βρήκα να διαβάσω ελάχιστα μόνον πράγματα. Μπορεί να είναι ακόμη νωρίς, μπορεί τα καλύτερα να έπονται, αν κι εγώ είμαι της άποψης πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Εξαιρώντας λοιπόν το άρθρο του Κωνσταντίνου Τσουκαλά «Κρίση, πολιτική και αποπολιτικοποίηση» δεν εντόπισα κάτι άλλο, που να με… κινητοποιήσει. Ακόμη και ο διάλογος του Ιού εν σχέσει με τη Χρυσή Αυγή νομίζω πως υστερεί σφόδρα των γεγονότων. Τα κείμενα των αρθρογράφων (Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, Γιάννα Κούρτοβικ) θυμίζουν δρομείς εξαντλημένους, που τρέχουν να τερματίσουν απλώς και μόνο για τη χαρά της συμμετοχής. Η τρέχουσα, εσωτερική, μνημονιακή ειδησεογραφία καλύπτεται (κάτι απλό και εύκολο), αλλά εκείνο που μένει ακάλυπτο είναι το «εξωτερικό δελτίο», το οποίο συμπυκνώνεται στα απολύτως απαραίτητα (αυτά των αμερικανικών εκλογών).

Εμένα μου προξενεί αλγεινή εντύπωση να βλέπω εφημερίδα, έστω και της Δευτέρας, με 12 σελίδες αθλητικά και μόλις 7 για τον πολιτισμό (βγάζω απ’ έξω τα κινηματογραφικά, θεατρικά και τηλεοπτικά προγράμματα). Επιτέλους μ’ αυτήν την κατάσταση. Όταν υπάρχουν δέκα και παραπάνω αθλητικές εφημερίδες είναι δυνατόν οι πολιτικές εφημερίδες να έχουν 12 σελίδες αθλητικά; Δεν μπορεί να συμπτυχθεί η σχετική ειδησεογραφία σε δύο; Τόσο έργο παράγει τέλος πάντων ο αθλητισμός μας, που εμένα μου διαφεύγει; Να μία αλλαγή, λοιπόν, που θα επιθυμούσα να την δω στην Εφημερίδα των Συντακτών και δεν την είδα. Στα δε πολιτιστικά; Φτώχεια. James Bond, μία θεατρική κριτική, κάτι λίγα για το 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης… Εκεί και μία συνέντευξη του ιρανού, κουρδικής καταγωγής, σκηνοθέτη Bahman Ghobadi στη Βένα Γεωργακοπούλου, που μας λέει πως… έχει σιχαθεί την κατάσταση στο Ιράν με αφορμή την ταινία του “No One Knows About Persian Cats (2009), η οποία μεταφράστηκε στη γλώσσα μας… ως «Ποιος φοβάται τους γάτους της Περσίας;». Το «φοβάται» μοιάζει να υποδηλώνει πως κάτι γίνεται εκεί πέρα στο Ιράν και πως πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας, ούτως ώστε να μην εμποδίζεται η «…αντεργκράουντ, υπό διωγμό μουσική σκηνή της Τεχεράνης» (όπως γράφει η Γεωργακοπούλου).
Τώρα, το τι σημαίνει «τεχερανικό αντεργκράουντ» θα σας γελάσω. Μάλλον ό,τι σήμαινε και η… αθηναϊκή αντικουλτούρα της δεκαετίας του ’80. Δηλαδή απολύτως τίποτα. Κουβέντες να λέγονται, για να δημιουργούνται εντυπώσεις. Το τόσο να γίνεται τόοοσο. Φιρί-φιρί το πάνε κάποιοι να υποστηρίξουν –από ’κει το ’χουν, από ’κει το φέρνουν– πως πρέπει να βομβαρδιστεί η Τεχεράνη, προκειμένου να απελευθερωθεί το… ιρανικό underground. Τέλος πάντων. Η ουσία είναι πως υπάρχει σφοδρή παραπληροφόρηση και πως ακούγονται απίστευτες μπαρούφες για τη μουσική κατάσταση στο Ιράν. Παλαιότερα είχα διαβάσει σε αγγλικό έντυπο ή site πως… απαγορεύεται δια ροπάλου οι Ιρανές να ασχολούνται με τη μουσική, ακόμη και αν αυτή είναι παραδοσιακή. Τι επιζητούν ορισμένοι, δεν μπορώ να καταλάβω. Νοσταλγούν την εποχή του εγκληματία Σάχη, όταν η χώρα δυτικοποιείτο δια της βίας, φθάνοντας σε εκτρώματα; Από τη μια λέμε (στην Ελλάδα) πως για μεταλλικά και χιπ-χοπάδικα συγκροτήματα με χρυσαυγίτικη συμπεριφορά θα μπορούσε να ενεργοποιηθούν ποινικές διατάξεις, αυτεπαγγέλτως, που απαγορεύουν τη ρατσιστική προπαγάνδα και από την άλλη, δίχως να γνωρίζουμε γεγονότα και καταστάσεις, συζητάμε για το αν οι χιπ-χοπάδες και οι μεταλλάδες διώκονται στο Ιράν και πως πρέπει να... απελευθερώσουμε το «ιρανικό underground».

Εγώ πάντως απολαμβάνω τον τελευταίο καιρό κάποια CD της ιρανικής εταιρείας Hermes (θα διαβάσετε γι’ αυτά στο επόμενο Jazz & Τζαζ) προτείνοντάς σας να περιηγηθείτε στο ενδιαφέρον site της... http://www.hermesrecords.com/en/.
Ναι, υπάρχουν και sites στο Ιράν που δεν τα κυνηγάει ο Αχμαντινετζάντ...