της RESTLESS WIND

Λίγα λόγια για δύο δισκάκια της αθηναϊκής Restless Wind, που φαίνεται να «φτιάχνει» σιγά-σιγά έναν ενδιαφέροντα κατάλογο.

Ο Simon Bloom είναι, ως γνωστόν(;), ο Συμεών Νικολαΐδης, ο γιός του σκηνοθέτη Νίκου Νικολαΐδη (1939-2007). Με παρουσίες μουσικές (και όχι μόνο μουσικές) σε ταινίες του πατέρα του, ο Simon Bloom έχει ηχογραφήσει ήδη δύο προσωπικά CD, με το τρίτο, το “Hazy Moon”, να κυκλοφορεί εδώ και κάποιους μήνες από την Restless Wind. Τα τραγούδια τού Νικολαΐδη έχουν «προσωπικόν ύφος» και παρότι ορισμένοι μπορεί να τα πουν «παλιομοδίτικα» το σίγουρο είναι πως είναι καλοφτιαγμένα, με ωραία αφομοιωμένες επιρροές και αναφορές. Δεν είναι μόνον τα είδη (η rock μπαλάντα, η reggae, το folk), τα οποία ο Νικολαΐδης ανακατεύει με απόλυτη επάρκεια (ο άνθρωπος έχει ακούσει μουσική), είναι κυρίως αυτό το χρώμα που αφήνει η φωνή του, οι μελωδίες, οι ρυθμοί του, που παραπέμπει ευθέως στον JJ Cale (μεγίστη εικόνα), στον Tony Joe White, ακόμη και στον «Αμερικανό» Mark Knopfler (του “Sailing to Philadelphia” ας πούμε). Έχοντας δίπλα του μια μικρή ομάδα μουσικών, τους τζαζίστες Μάνο Λούτα μπάσο και Σεραφείμ Μπέλλο ντραμς, λίγα σύνθια (Διονύσης Γιαμπανάς), την κιθάρα τού Κωνσταντίνου Αρβανίτη, επιπρόσθετα γυναικεία φωνητικά και σ’ ένα track τη θερεμίνη της May Roosevelt, ο Συμεών Νικολαΐδης (ο ίδιος χειρίζεται πλήκτρα, κιθάρες και βεβαίως τραγουδά) δίδει ένα πολύ καλό, κομματάκι «χαμένο», CD, εντελώς ξεχωριστό μέσα στο σώμα της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας. Μπορεί ν’ ακούγεται κάπως περιοριστικό αυτό το «ελληνικής», αλλά δεν πειράζει.

Ορισμένες φορές είναι ν’ απορείς με την… βιοποικιλότητα τής ελληνικής σκηνής. Με τα ηχοχρώματα που τιθασεύει, με τις αντιδιαμετρικές (ας τις πούμε έτσι) ηχητικές καταστάσεις που αποπερατώνει. Ο Sundayman (κατά κόσμον Κυριάκος Μουστάκας) γεννημένος στην Αθήνα το 1974 ξεκινά τη μουσική διαδρομή του στην Αμερική στα τέλη των 90s, κάνοντας περισσότερο γνωστή (σ’ εμάς) την περίπτωσή του μέσω του άλμπουμ “Retronome”, που κυκλοφόρησε κι αυτό από την Restless Wind τον περασμένον Ιούνιο. Ο Sundayman αγαπά, γουστάρει τον παλαιό, κλασικό, ηλεκτρονικό ήχο – και τον πιο πεζογραφημένο του Vangelis, του Jean Michel Jarre και των Neuronium (που τους θυμήθηκα;) και τον πιο ριζοσπαστικό (ας τον αποκαλέσουμε έτσι) των Neu! και των Cluster. Tο ηλεκτρονικό οπλοστάσιο τού Μουστάκα δεν αφήνει τίποτα απ’ έξω (ούτε το electro-rock, ούτε την electro-pop, ούτε το ambient) και αυτό δημιουργεί όσο να’ναι κάποια μικροχάσματα στην… παρακολούθηση του “Retronome”. Ας πούμε το “Saved” είναι ένα εξαίρετο electro-pop, το οποίο θα ζήλευαν (ενδεχομένως) και οι Depeche Mode, αλλά, από την άλλη, κομμάτια όπως το “Never coming back” φέρνουν στη θύμηση τον Daniel Lanois και άλλα (“Bob the box”) τους OMD, τους Kraftwerk και τους Neu!. Ο Sundayman προσπάθησε να χωρέσει σε 40 λεπτά πολλά, σχεδόν τα πάντα ενός ήχου αγαπημένου, και όσο κι αν φαίνεται πως… ενοχλούμαι από το στρίμωγμα θα πω εν τέλει «όχι». Μια χαρά τα κατάφερε. 

Επαφή: www.restlesswind.com