ΣAKHΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ένας κλασικός ελαφρός τραγουδιστής, με ιδιαίτερη πορεία στα σίξτις – πρόσφατα κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του υπό τον τίτλο «Αποθήκη Αναμνήσεων»

Το ελαφρό τραγούδι της δεκαετίας του ’60 δεν είναι... ελαφρό πράγμα. Εννοώ πως το κοινωνικό αντίκρισμά του υπήρξε σημαντικό και συμβατό με όλες τις εξελίξεις στην τέχνη του τραγουδιού και τη διασκέδαση, αντανακλώντας τους προβληματισμούς της εποχής.
Χοντρικά, θα έλεγα πως το ελαφρό τραγούδι είναι τέτοιο έως το 1964-65, μετά επιχειρεί να γίνει κάπως πιο «μοντέρνο», ώστε να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στην πολιτισμική θύελλα της beatlemania και της μετατροπής της κυρίαρχης διασκέδασης από... μεσόκοπη σε νεανική, ενώ μετά από την επιβολή της δικτατορίας θα μετατρεπόταν σταδιακά σε ελαφρολαϊκό, αποκτώντας πολύ μεγάλο εμπορικό κύρος και συχνά καλλιτεχνικό.
Δεν μπορείς να δεις το ελαφρό τραγούδι, στα σίξτις, έξω από αυτές τις πολύ βασικές παραμέτρους – κι ένας τραγουδιστής όπως ο αείμνηστος Σάκης Παπανικολάου (1933-2022) αποτελεί, με το ρεπερτόριό του, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της διολίσθησης και μετεξέλιξης του ελαφρού από φάση σε φάση. Με αφορμή ένα μάλλον ανέλπιστο βιβλίο, που κυκλοφόρησε εσχάτως από το Όγδοο, την αυτοβιογραφία του Παπανικολάου υπό τον τίτλο «Αποθήκη Αναμνήσεων» επικεντρωνόμαστε τώρα στον άξιο αυτόν ερμηνευτή.

Οι νεότεροι φαν του ελληνικού τραγουδιού μπορεί να μην γνωρίζουν πολλά για την περίπτωση του Παπανικολάου, αλλά για τους πιο μεγάλους το όνομά του σίγουρα σημαίνει πολλά – καθώς αυτό είναι στενά συνδεμένο με τη διασκέδαση του ’60, τα φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, τον κινηματογράφο και βεβαίως με την ανάλογη δισκογραφία. Ο Σάκης Παπανικολάου θα έφευγε από τη ζωή πριν συμπληρώσει τα 89 χρόνια του, στις 4 Ιανουαρίου 2022, με το βιβλίο να το παραδίδουν προς έκδοση οι γιοι του, ο Φώτης και ο Νίκος. Όπως γράφουν οι ίδιοι στον πρόλογο:
«Είδε πολλά, έζησε πολλά και άκουσε πολλά. Και πάντα ευχαριστούσε τον Θεό για αυτό. Δεν ένιωσε ποτέ το πατρικό χάδι, αφού ορφάνεψε λίγους μήνες πριν έρθει σ’ αυτόν τον κόσμο. Έζησε τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής στην Πάτρα, όπου μεγάλωσε με τις τόσες κακουχίες, που πάντα θυμόταν μέχρι το τέλος. Τα ξεπέρασε όμως, με τη βοήθεια, την αγάπη και το μυαλό της μάνας του, Διονυσίας, που δεν δίστασε να προτάξει τα στήθη της μπροστά στο όπλο του κατακτητή, για να προστατεύσει εκείνον και τον αδελφό του. Τι εικόνα κι αυτή για ένα παιδί εννέα ετών. Και δεν ήταν η μόνη... Μέσα από τα χρόνια αυτά, αλλά και τα επόμενα που ακολούθησαν, επίσης δύσκολα, άνοιξε τα φτερά του, ανδρώθηκε και πέτυχε πολλά. Υπήρξε εξαιρετικός μαθητής, σπουδαίος αθλητής(...). Αυτό όμως που τον κέρδισε τελικά ήταν το μεγαλύτερο από τα ταλέντα του, το τραγούδι, που αγαπούσε από μικρό παιδί και δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του χωρίς αυτό, και που τον ακολούθησε μέχρι το τέλος».
Κατ’ αρχάς εκείνο που πρέπει να ειπωθεί είναι πως ο Παπανικολάου ήταν κι ένας πολύ καλός γραφιάς-αφηγητής (πέρα από ερμηνευτής). Η γλώσσα του είναι στρωτή, ρέει με άνεση, και βασικά είναι ουσιαστικός σ’ αυτά που αφηγείται, δίχως να πλατειάζει. Βεβαίως το βιβλίο είναι κάπως ετεροβαρές, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το ύφος του συγγραφέα. Τι εννοώ με το «ετεροβαρές»; Πως το «Μέρος 1 / Παιδικά και Νεανικά Χρόνια» απλώνεται σε 124 σελίδες (21-145), ενώ το «Μέρος 2 / Μια διαδρομή στην Οδό των Ήχων και των Εικόνων», που αναφέρεται στην καριέρα τού τραγουδιστή-τραγουδοποιού, μόλις σε 50 (149-189).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/sakis-papanikolaoy-enas-klasikos-elafros-tragoydistis-me-idiaiteri-poreia-sta-sixtis