HERMETO PASCOAL ένας μάγος της βραζιλιάνικης μουσικής, που έφυγε πριν λίγο καιρό από τη ζωή – υπήρξε συνεργάτης του Miles Davis και είχε μουσική πορεία, που άγγιξε τα 70 χρόνια

Στις 13 του περασμένου Σεπτεμβρίου έφυγε από τη ζωή ο πολύ σημαντικός βραζιλιάνος μουσικός Hermeto Pascoal. Ήταν 89 ετών κι είχε προλάβει να αφήσει πίσω του μεγάλο έργο. Ο Pascoal, που ήταν αλμπίνος, εμφανίζεται στη βραζιλιάνικη σκηνή στo μέσο των φίφτις, και το 1958 συμμετείχε στο φολκλορικό-σάμπα συγκρότημα Pernambuco Do Pandeiro e Seu Regional, ηχογραφώντας μαζί του έναν δίσκο παίζοντας ακορντεόν. Εκεί κάπου θα έμπαιναν τα θεμέλια μιας μοναδικής πορείας, που τα επόμενα χρόνια θα εξελισσόταν με ταχείς ρυθμούς. Βασικά, ο Pascoal θα παρακολουθούσε και θα συνδιαμόρφωνε ένα μεγάλο κομμάτι της βραζιλιάνικης μουσικής όλες τις επόμενες δεκαετίες, προσθέτοντας σ’ αυτήν το δικό του ταλέντο και τη δική του ευφυΐα.
Στα σίξτις, με την έκρηξη της μποσανόβα, ο Pascoal θα ήταν πάλι εκεί, με τα σχήματα Conjunto Som 4, Sambrasa Trio και Quarteto Nôvo (στα δεύτερο και το τρίτο συμμετείχε και ο φημισμένος περκασιονίστας Airto Moreira) ηχογραφώντας θαυμάσιους δίσκους και ανακατεύοντας στις συνθέσεις του την μποσανόβα, με το φολκ, την exotica, την romance, ακόμη και με τo μπαρόκ ή την κλασική, δημιουργώντας μικρά αριστουργήματα. Τούτο το έδειχνε από την αρχή, στις λίγες έως τότε ηχογραφημένες συνθέσεις του – την ανάγκη του, εννοώ, να πειραματίζεται, φανερώνοντας παράλληλα όχι μόνο την εκτελεστική δεινότητά του, μα και την πληθωρική φαντασία του στις αποτυπώσεις των ηχοχρωμάτων.

Με τους Brazilian Octopus (1969), το επόμενο σχήμα στο οποίο συμμετείχε, ο Pascoal αγγίζει έως και όψεις της tropicália, συνεργαζόμενος με τον πιανίστα Aparecido Bianchi (από τα Jongo Trio και Milton Banana Trio) και τον κιθαρίστα Alexander “Lanny” Gordin (στα γκρουπ της Gal Costa, του Caetano Veloso, του Gilberto Gil, του Jards Macalé). Ήρεμα, χαλαρά και κυρίως μ’ ένα αυθεντικό κοσμοπολίτικο στυλ μία σπάνια σελίδα «εύκολης» τζαζ (μα και ροκ) ανοίγεται μπροστά μας.
Μαζεμένοι στο São Paulo στην αρχή του ’68, οι Brazilian Octopus ήταν, θεωρητικά,  ένα διαφημιστικό γκρουπ, που έπαιρνε λεφτά από μια βιομηχανία υφασμάτων με σκοπό να προβάλλει τα προϊόντα της. Πέφτοντας, όμως, μέσα στο κίνημα της tropicália, που σκέπαζε οτιδήποτε σχεδόν είχε σχέση με τη μουσική εκείνη την εποχή, δεν άργησε να κερδίσουν την προσοχή του Rogerio Duprat (ο υπ’ αριθμόν ένα ενορχηστρωτής του καινούριου στυλ), οδηγημένοι σ’ έναν διαφορετικό δρόμο. Έτσι, μαζί με τον Gilberto Gil, τον Caetano Veloso κ.ά. συμμετέχουν σε ποικίλα happenings, ντυμένοι συνήθως σαν λιοντάρια και δίνοντας παραστάσεις κλεισμένοι μέσα σε κλουβιά!
Μπορεί, αυτό το σχέδιο ανατροπής να μην αντανακλούσε τις μουσικές αναζητήσεις τους, όμως κατόρθωσαν οι φίλοι μας ν’ ακούγονται εντελώς ξεχωριστοί, σε σχέση με τους επιφανείς συνοδοιπόρους τους, προβάλλοντας μουσικές μ’ ένα ολοκληρωμένο easy-jazz / ποπ αίσθημα. Όχημα, οι διασκευές τους σε συνθέσεις των Gabriel Fauré, André Popp, Edu Lobo και φυσικά τα δικά τους θέματα. Περί τίνος επρόκειτο; Μα για έναν ελαφρύ ήχο, που βαραίνει αφόρητα από τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό και επί του οποίου μεγαλούργησαν συνθέτες / ενορχηστρωτές από τον Armand Migiani και τον Raymond Lefèvre, μέχρι τον Γιάννη Σπανό και τον Μάνο Χατζιδάκι.
Η “Pavane” του Gabriel Fauré είναι ένα τέλειο κομμάτι (με το όργανο του Cido Bianchi και το βιμπράφωνο του Joao Carlos Pegoraro να πρωταγωνιστούν), ενώ εντύπωση προξενούν οι μικρής διάρκειας συνθέσεις “Rhodosando” (1:40) του Pascoal και “Summerhill” (2:00) του Pegoraro, οι οποίες φαντάζουν (και είναι) απολύτως ολοκληρωμένες με ωραία, κάθε φορά, σόλι, και «συμπυκνωμένες» μελωδίες. Ένα είναι σίγουρο. Δεν υπάρχουν πολλά σπουδαία άλμπουμ στη γύρα, που να διαρκούν λιγότερο από μισή ώρα...
Το 1970 δεν είναι μόνον η χρονιά του πρώτου προσωπικού LP του Pascoal, αλλά και το γεγονός πως αρχίζει να γίνεται γνωστός στην Αμερική, συμμετέχοντας σε δίσκους των Antonio Carlos Jobim, Edu Lobo / Sergio Mendes, Airto Moreira, Donald Byrd και Duke Pearson (όλα μεγάλα ονόματα τότε), πριν τον ανακαλύψει ο Miles Davis (κατά πάσα πιθανότητα μέσω του Moreira) και τον καλέσει να πάρει μέρος στο τρομερό “Live-Evil” (1971) – με τον Hermeto να συμμετέχει και συνθετικά και στη line-up. Τα καλά λόγια και το credit του Miles είναι μεγάλο πράγμα, αλλά ο Hermeto έχει βάλει σε τροχιά τα δικά του σχέδια.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/hermeto-pascoal-enas-magos-tis-brazilianikis-moysikis-poy-efyge-prin-ligo-kairo-apo