Ο Kostis Kilymis
είναι ένας από τους πιο γνωστούς έλληνες πειραματιστές, την τελευταία 20ετία, ο
οποίος τώρα εδρεύει στο Bristol
(όπως διαβάζω στο discogs).
Στο δισκορυχείον υπάρχουν διάφορες
αναφορές σ’ αυτόν (αν τον ψάξεις ως «Κηλύμη»), με την πιο νέα (δηλαδή την
παρούσα) να παίρνει αφορμή από το πιο πρόσφατο LP του, που κυκλοφορεί τώρα (2025) από
την Same Difference Music.
Το άλμπουμ αποκαλείται «Πεδίο» και υπογράφεται από τον Bethnal Greener (που είναι ο Κηλύμης
με άλλο όνομα).
Το άλμπουμ, που είναι αγγλόφωνο (να μην παραπλανά ο τίτλος του) ανοίγει με το “Revery”, ένα αργό, βαρύ, τελετουργικό και ποιητικό (όσον αφορά τα λόγια) track, που έχει ωραία μπάσα (Haris Neilas, Constantine Blintzios) και που δεν απογειώνεται λόγω της φωνής, που ακούγεται άχρωμη, δίχως να δένει με την ατμόσφαιρα που αναπτύσσεται.
Αργό, απογυμνωμένο, και κάπως αποστασιοποιημένο, αλλά κάπως καλύτερο σε σχέση με τη φωνή, ακούγεται το “Cemetery of mornings”, που μοιάζει με «χαλί», πάνω στο οποίο ακουμπούν περίεργοι στίχοι, κάπως ποιητικοί, που δεν μπορείς να αντιληφθείς εύκολα τι βαθύτερο θέλουν να πουν –αν θέλουν να πουν κάτι δηλαδή–, ενώ συνολικά, και σαν σύνθεση, το εν λόγω κομμάτι, κυλάει μονότονα και δίχως αλλαγές, παρά τις όποιες προσθήκες (Savvas Metaxas κιθάρα).
Ακόμη πιο στοιχειώδες, και με μια κρουστότητα να συνοδεύει το ηλεκτρονικό περιβάλλον, είναι το “Flipping myths”, που ελίσσεται αργά χωρίς να προσφέρει, και αυτό, κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση. Το βάρος πέφτει στα λόγια, στην σχεδόν απαγγελία, που εξακολουθούν να παραμένουν στριφνά, με πάντα μια εμφανή διάθεση ποιητικότητας.
Η Side B ανοίγει με ένα ακόμη στοιχειώδες track, πάντα αργό, αλλά με σωστή ανάπτυξη της ατμόσφαιρας, που τιτλοφορείται “Trespassing flowers” και που στo instro τμήμα του λειτουργεί περισσότερο καλά. Τα λόγια και εδώ δημιουργούν ένα κλίμα, μιας κάπως ζωντανής ωραιότητας, επηρεασμένα από το βιβλίο της Ann Quin “Three” (1966), όπως διαβάζουμε στο innersleeve (και σε σχέση με το βιβλίο, όπως διαβάζουμε στο δίκτυο: «Μια νεαρή γυναίκα, που διαμένει στην οικογένεια της Ρουθ και του Λέοναρντ, η Σ., εξαφανίζεται υπό συνθήκες που υποδηλώνουν αυτοκτονία. Καθώς το ζευγάρι ξεφυλλίζει το ημερολόγιό της, ακούει τις κασέτες ήχου και βλέπει τις ταινίες της, η εμμονή του με την αινιγματική νεαρή κοπέλα καταλαμβάνει την μεταξύ τους σχέση. Το “Three” συνδυάζει τον λακωνικό διάλογο με τον ποιητικό ιμπρεσιονισμό σε μια διεισδυτική εξερεύνηση των κρυφών συναισθημάτων και των σεξουαλικών υποκείμενων ρευμάτων της βρετανικής μεσαίας τάξης»).
Το LP «Πεδίο» [του Άρεως] θα ολοκληρωθεί με το φερώνυμο track, που είναι πιο καθημερινό στο λόγο του, περισσότερο ανθρώπινο και με τη φωνή (όταν δεν τραγουδάει) να δένει ωραία, παρά το πάντα στοιχειώδες υπόβαθρο και την προσθήκη του μπάσου (Haris Neilas).
Σε δύσκολα και απαιτητικά, από τη φύση τους, περιβάλλοντα διάλεξε να περιπλανηθεί ο Bethnal Greener, με το αποτέλεσμα να είναι αυτό το οποίο αντιληφθήκατε με τα όσα παραπάνω.
Επαφή: https://bethnal-greener.bandcamp.com/album/-
Το άλμπουμ, που είναι αγγλόφωνο (να μην παραπλανά ο τίτλος του) ανοίγει με το “Revery”, ένα αργό, βαρύ, τελετουργικό και ποιητικό (όσον αφορά τα λόγια) track, που έχει ωραία μπάσα (Haris Neilas, Constantine Blintzios) και που δεν απογειώνεται λόγω της φωνής, που ακούγεται άχρωμη, δίχως να δένει με την ατμόσφαιρα που αναπτύσσεται.
Αργό, απογυμνωμένο, και κάπως αποστασιοποιημένο, αλλά κάπως καλύτερο σε σχέση με τη φωνή, ακούγεται το “Cemetery of mornings”, που μοιάζει με «χαλί», πάνω στο οποίο ακουμπούν περίεργοι στίχοι, κάπως ποιητικοί, που δεν μπορείς να αντιληφθείς εύκολα τι βαθύτερο θέλουν να πουν –αν θέλουν να πουν κάτι δηλαδή–, ενώ συνολικά, και σαν σύνθεση, το εν λόγω κομμάτι, κυλάει μονότονα και δίχως αλλαγές, παρά τις όποιες προσθήκες (Savvas Metaxas κιθάρα).
Ακόμη πιο στοιχειώδες, και με μια κρουστότητα να συνοδεύει το ηλεκτρονικό περιβάλλον, είναι το “Flipping myths”, που ελίσσεται αργά χωρίς να προσφέρει, και αυτό, κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση. Το βάρος πέφτει στα λόγια, στην σχεδόν απαγγελία, που εξακολουθούν να παραμένουν στριφνά, με πάντα μια εμφανή διάθεση ποιητικότητας.
Η Side B ανοίγει με ένα ακόμη στοιχειώδες track, πάντα αργό, αλλά με σωστή ανάπτυξη της ατμόσφαιρας, που τιτλοφορείται “Trespassing flowers” και που στo instro τμήμα του λειτουργεί περισσότερο καλά. Τα λόγια και εδώ δημιουργούν ένα κλίμα, μιας κάπως ζωντανής ωραιότητας, επηρεασμένα από το βιβλίο της Ann Quin “Three” (1966), όπως διαβάζουμε στο innersleeve (και σε σχέση με το βιβλίο, όπως διαβάζουμε στο δίκτυο: «Μια νεαρή γυναίκα, που διαμένει στην οικογένεια της Ρουθ και του Λέοναρντ, η Σ., εξαφανίζεται υπό συνθήκες που υποδηλώνουν αυτοκτονία. Καθώς το ζευγάρι ξεφυλλίζει το ημερολόγιό της, ακούει τις κασέτες ήχου και βλέπει τις ταινίες της, η εμμονή του με την αινιγματική νεαρή κοπέλα καταλαμβάνει την μεταξύ τους σχέση. Το “Three” συνδυάζει τον λακωνικό διάλογο με τον ποιητικό ιμπρεσιονισμό σε μια διεισδυτική εξερεύνηση των κρυφών συναισθημάτων και των σεξουαλικών υποκείμενων ρευμάτων της βρετανικής μεσαίας τάξης»).
Το LP «Πεδίο» [του Άρεως] θα ολοκληρωθεί με το φερώνυμο track, που είναι πιο καθημερινό στο λόγο του, περισσότερο ανθρώπινο και με τη φωνή (όταν δεν τραγουδάει) να δένει ωραία, παρά το πάντα στοιχειώδες υπόβαθρο και την προσθήκη του μπάσου (Haris Neilas).
Σε δύσκολα και απαιτητικά, από τη φύση τους, περιβάλλοντα διάλεξε να περιπλανηθεί ο Bethnal Greener, με το αποτέλεσμα να είναι αυτό το οποίο αντιληφθήκατε με τα όσα παραπάνω.
Επαφή: https://bethnal-greener.bandcamp.com/album/-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου