TONY MONACO το hammond στα ύψη

Μεγάλος οργανίστας! Από τους καλύτερους ή μήπως ο καλύτερος απ’ όσους έσκασαν μύτη τα τελευταία χρόνια; Είχα ακούσει κάποια πράγματα τού Tony Monaco από τα μέσα των 00s, αλλά ήταν ο Γιώργος Κοντραφούρης εκείνος που μου είχε μιλήσει για την περίπτωσή του, με αφορμή το άλμπουμ του “Little Daddy’s Blues” (2007), που είχε κυκλοφορήσει στην εταιρεία τού Monaco, την Chicken Coup. Ο Κοντραφούρης μπορεί να τα είχε πει σ’ εμένα για τον Monaco, αλλά ο Monaco τα είχε γράψει για τον Κοντραφούρη στο back εκείνου του CD: “I’m proud to introduce you to a great devoted musician who in my book has gained that very title: Jazz Organist. Ladies and gentlemen: Mr. George Kontrafouris”. Τώρα είναι η σειρά μου –ας το πω έτσι, άνευ παρεξηγήσεως– να γράψω εγώ λίγα ωραία λόγια για τούτον τον Αμερικανό, που έχει τη βάση του στο Columbus του Ohio.

Το “Celebration, Life/ Love/ Music” [Chicken Coup, 2012] είναι ένα πανηγυρικό limited 2CD, που έρχεται να καλύψει ένα τετραετές δισκογραφικό διάλειμμα του Monaco, περιέχοντας ένα καινούριο disc one και μια συλλογή (disc two), με διαλεχτά κομμάτια από τα προηγούμενα άλμπουμ του. Ποια ήταν αυτά; Κρατείστε τίτλους: “Burning Grooves” (2001), “Master Chops” (2002), “Intimately Live at the 501” (2002), “A New Generation: Paesanos on the New B-3” (2003), “Fiery Blues” (2004), “East to West” (2006) και “Live at the Orbit Room” (2008). Εκείνο που πρέπει να σημειώσω (για το πρώτο τουλάχιστον CD) είναι το ίδιον setting τού Tony Monaco. Σε εννέα tracks έχουμε το τρίο όργανο-σαξόφωνο-ντραμς (Ken Fowser, Jason Brown) και στα υπόλοιπα τέσσερα το trio πάλι όργανο-κιθάρα-ντραμς (Derek DiCenzo, Reggie Jackson). Τα tracks με το σαξόφωνο και τα ντραμς (δεν χρειάζεται να πω πως και από τα δύο settings απουσιάζει το μπάσο) είναι μοναδικά στη δισκογραφία του Monaco, με τον παίκτη να κινείται με μεγαλύτερη ελευθερία τόσο στον ρυθμικό τομέα, όσο και αρμονικώς, δίχως την κιθάρα δίπλα του. Όλα τα κομμάτια είναι πρώτης τάξεως σ’ αυτή την πλευρά, αλλά δεν θα γινόταν να μη σταθώ στο εισαγωγικό “Daddy oh”, με το σόλο του Fowser στο τενόρο να υπερασπίζεται με δύναμη την ωραία μελωδία και τον Monaco να παράγει έναν ζεστό sixties ήχο, με εμφανές pop εκτόπισμα. Περαιτέρω, το “Indonesian night” (αυτή τη φορά με τον κιθαρίστα DiCenzo στο team) είναι ένα τέλειο instro με περισσότερο rock ρυθμική/δυναμική, ενώ το “Happy Sergio” είναι αφιερωμένο στον Sergio Mendes, εμφανίζοντας, όπως αντιλαμβάνεστε, αυτό το τόσο χαρακτηριστικό brazilian-pop επίχρισμα. Ένα άλλο κομμάτι που ξεχωρίζει στο “Celebration” είναι το “You rock my world (Asako)”, με την πιανίστα Asako Itoh να δίνει μία άλλη ρομαντική διάσταση, στον ήχο του τρίο. Και βεβαίως, αν μιλάμε για τη μεγάλη αγάπη του Tony Monaco, τον Jimmy Smith, τότε δεν μένει παρά να οδηγηθούμε στο σουινγκάτο “I’ll remember Jimmy (2012)” –ένα κομμάτι που είχε πρωτακουστεί στο “East to West” του 2006– και κυρίως στο “It’s been so nice to be with you”, στο οποίον αναπαράγεται ο χαρακτηριστικός squabble ήχος του μεγάλου απόντα με σέβας και με έμπνευση.

Είναι ματαιοπονία να προσπαθείς να πείσεις για την αξία αυτού του παίκτη, και βεβαίως για την πληρότητα που αφήνει σε σώμα και ψυχή τούτο το (κορυφαίο) groovy άλμπουμ. Και να σκεφθείτε πως δεν έγραψα τίποτα για τα best of τού άλλου CD…

Επαφή: www.b3monaco.com