SMASH RECORDS παλαιά-πρόσφατα νέα

Η ελληνική Smash Records, που έδειξε πρόσωπο λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80, δραστηριοποιήθηκε ξανά προσφάτως μέσω δύο νέων παραγωγών με παλαιό, βαρύ και εν μέρει σκοτεινό υλικό, βγαλμένο φυσικά από τα… ανεπανάληπτα eighties (και nineties).
Στα mid-eighties λοιπόν μία εταιρεία από τη Θεσσαλονίκη –δεν ήταν η μόνη, ούτε η πρώτη– επιχειρεί να περιγράψει, βασικά, κάτι από τον rock ήχο της πόλης. Έτσι, αποφασίζει να εκδώσει σε ωραίες παραγωγές βινυλίου (ο Γιώργος Πεντζίκης, ως μηχανικός ήχου, βρισκόταν πίσω απ’ αυτές) τα παρθενικά LP των Fear Condition (“…Till Night Comes Again”) και των Stained Veil (“Livin on Leavin”). Οι πρώτοι περισσότερο dark και… post-punk (και με σαξοφωνίστα στη σύνθεσή τους) και οι δεύτεροι περισσότερο σκληροί και δυναμικοί, αλλά και με σκοτεινές ανταύγειες, πρωταγωνίστησαν στην τοπική σκηνή στον λίγο καιρό που βρέθηκαν στην επικαιρότητα, αφήνοντας δύο ενδιαφέροντα άλμπουμ. Η τελευταία eighties κυκλοφορία τής Smash αφορούσε στο δεύτερο (τότε) LP των Αθηναίων Yell-O-Yell, οι οποίοι –αν και είχαν περάσει 3-4 χρόνια από τις ηχογραφήσεις τους στην Creep– , εξακολουθούσε να κινούνται στο ίδιο παθιασμένο, όσο και αποστασιοποιημένο dark wave κλίμα. Είκοσι έξι χρόνια αργότερα, η εταιρεία από τη Θεσσαλονίκη πιάνει και πάλι το νήμα, και μέσα στον σημερινό καταιγισμό κυκλοφοριών εκείνης της περιόδου (με επανεκδόσεις, αλλά και με ανέκδοτο υλικό), έρχεται να προσθέσει δύο νέα βινύλια. Το πρώτο αφορά στους Yell-O-Yell και σε 15 ανέκδοτες εγγραφές τους από το 1991 (ζωντανές από το An Club, αλλά και στουντιακές). Αναφέρομαι στο 2LP “(Still) Warm Like Worms”...

Το συγκρότημα στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έχει κλείσει μια δεκαετία στην αθηναϊκή σκηνή, κινούμενο κάπως μακριά από τα ηχητικά δεδομένα της εποχής, κοντά όμως στο δικό του ύφος, στη δική του προβληματική. Με νέα σύνθεση και με μόνο τον Φιλώτα Βασκαλή ή Fill Scars (φωνή, κιθάρες) από την πρώτη-πρώτη line-up (οι υπόλοιποι τρεις ήταν ο Σπύρος Φάρος ή Spy Spider στο μπάσο, η Κατερίνα Τζεδάκη σε πλήκτρα και ηλεκτρονικά και ο Δ.Κ. Στεφανόπουλος στα ντραμς, από τους Stained Veil), οι Yell-O-Yell παραμένουν το πυκνό, ταραγμένο σχήμα που γνωρίσαμε στις αρχές του ’80, με τις μουσικές του να έχουν κάπως «κάτσει» σε εξωτερική ένταση, βγάζοντας όμως την ίδιαν εσωτερική απελπισία. Τα πλήκτρα τής Τζεδάκη δίνουν ενίοτε ένα ακόμη πιο τελετουργικό σχήμα στις συνθέσεις (άκου π.χ. το “Warm like worms”) όπως βεβαίως και το μονότονο, αποστασιοποιημένο και μπροστά γραμμένο rhythm section, αλλά θα είναι οι κιθάρες και οι ιδίως τα άκομψα φωνητικά του Fill Scars εκείνα που πάντα θα παρέχουν ταυτότητα στο σχήμα. Αν και οι εγγραφές δεν είναι/βρέθηκαν στην καλύτερη δυνατή (τεχνική) κατάσταση, εντούτοις είναι φανερό πως οι Yell-O-Yell είχαν καινούρια πράγματα να προτείνουν (το βαλς “Queen of the heart” είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα του άλμπουμ, όπως και η ψυχεδελική εκτέλεση του “Immitation of the real”, track γνωστό από το 45άρι της Creep). Βεβαίως και υπάρχει παλαιότερο υλικό εδώ (“Hell o hell”, “Drifters”), είναι όμως τα «άγνωστα» κομμάτια που δείχνουν πως οι Yell-O-Yell θα μπορούσε να πάνε παραπέρα· εννοώ πως θα μπορούσε να φτιάξουν τραγούδια που να αφορούν σε περισσότερο κόσμο. Τέτοια, ας πούμε, είναι τα “Soul den” και “24th of July”, που μοιάζουν επηρεασμένα από τους Can –ο Fill Scars είχε πει στο περιοδικό Ήχος & Hi-Fi, τον Νοέμβριο του ’87: «οι Can είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου γκρουπ όλων των εποχών, έχω ακούσει οτιδήποτε έχουν βγάλει»–, τα οποία όμως «θάβονται», λόγω της μέτριας κατάστασης στην οποίαν εντοπίστηκαν· και αυτό είναι το βασικό μειονέκτημα του άλμπουμ. Επειδή, όμως, κάθε έκδοση με ιστορικό υλικό είναι χρήσιμη ως τέτοια χαιρετίζω και την “(Still) Warm Like Worms”.
Οι Stained Veil ήταν ένα παράξενο συγκρότημα – τουλάχιστον όπως τους (ξανα)κούω στο “Livin on Leavin” του 1986. Ενώ αλλού προβάλλουν μία ξεκάθαρη punk-rock (αμερικανική) αισθητική, αλλού πηγαίνουν προς το dark και σε πιο μελαγχολικά μοτίβο (εννοώ από ηχητικής πλευράς, καθότι στιχουργικώς η «μαυρίλα» είναι δεδομένη). Τετράδα ήταν οι Stained Veil. Ο Δ.Κ. Στεφανόπουλος έπαιζε ντραμς, ο Σωτήρης Ζήσης (από τους Blues Gang) έπαιζε μπάσο και κιθάρες, ο Νίκος Μοδιότης τραγουδούσε και ο Γιώργος Πάττας ήταν επίσης στις κιθάρες (ταυτοχρόνως και στους Fear Condition; – μάλλον). Με αυτή τη σύνθεση, και με λίγες βοήθειες σε πλήκτρα, οι Stained Veil ηχογραφούν το “Livin On Leavin” για την Smash (3-4/1986) απ’ όπου ξεχώριζαν με την πρώτη μερικά κομμάτια (όλα ανήκαν στον Ζήση), όπως ας πούμε το “Lost”. Την επόμενη χρονιά (1987) το συγκρότημα ξαναμπαίνει στο στούντιο και ως τριάδα (Στεφανόπουλος, Ζήσης, Μοδιότης) ηχογραφεί ένα δεύτερο άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά πριν από λίγους μήνες. Ο τίτλος του είναι “Endless Hours” και περιέχει δέκα συνθέσεις του Σωτήρη Ζήση. Εν ολίγοις...

Το “Endless Hours” είναι μία κλάση πάνω (για να μην πω δύο…) από το “Livin on Leavin”. Λογικό μού φαίνεται. Το συγκρότημα έχει προχωρήσει, έχει ροκέψει ακόμη περισσότερο, έχει βγει εντελώς στο ξέφωτο (σημαντικό), έχει σκληρύνει τη στιχουργική του (αναφερόμενο σε πιο καθημερινά και υπαρκτά ζητήματα – ανεκπλήρωτοι έρωτες, χωρισμοί, απώλειες αισθημάτων, μοναξιά…), προτείνοντας κομμάτια που ακούγονται δυνατά, έχοντας το χάρισμα να ταρακουνούν ακόμη. Πάθος, ιδέες, στιβαρά παιξίματα, τυπική και στα όριά της παραγωγή που βοηθά στο τραχύ και το ακατέργαστο, άπαντα συντελούν στο να καταγραφεί το “Endless Hours” ως ένα άλμπουμ που έρχεται να προσφέρει νέα προωθητική δύναμη στο rock, έχοντας όμως το… μειονέκτημα να κουβαλά ένα τέταρτο του αιώνα στην πλάτη του. Μειονέκτημα είπα; Τρόπος του λέγειν. Ας τους αντιγράψουν κάποιοι, σήμερα, δημιουργώντας το δικό τους πλεονέκτημα. 
Τα άλμπουμ της Smash Records…

1. FEAR CONDITION - …Till Night Comes Again – Smash SR 001 – 1986

2. STAINED VEIL – Livin on Leavin – Smash SR 002 – 1986

3. THE YELL-O-YELL – XIII/ Thirteen – Smash SR 003 – 1986

4. YELL-O-YELL – (Still) Warm Like Worms – Smash SR 004 – 2012

5. STAINED VEIL – Endless Hours – Smash SR 005 – 2012 
Επαφή: www.smashrecords.gr