JAY FARRAR, WILL JOHNSON, ANDERS PARKER, YIM YAMES new multitudes

Εφέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την γέννηση του Woody Guthrie (1912-1967). Ήταν μία ευκαιρία λοιπόν για γιορτές και πανηγύρια, όπως λέμε, στην Αμερική. Το “New Multitudes” [Rounder, 2012] υπήρξε ένα άλμπουμ που εντάχθηκε σ’ αυτό το πλαίσιο, προβάλλοντας πέραν της όποιας αξίας του και κάτι παραπάνω. Οι κιθαρίστες-τραγουδιστές Jay Farrar (από τους Uncle Tupelo και Son Volt), Will Johnson (από τους Centro-matic), Anders Parker (από τους Varnaline και Space Needle) και Yim Yames (από τους My Morning Jacket) δεν αναλώθηκαν σε μιαν απόδοση κάποιων γνωστών ή λιγότερο γνωστών τραγουδιών του Guthrie (πράγμα εύκολο σχετικώς, που θα μπορούσε να αποφέρει και τα σχετικά κέρδη – και δεν εννοώ τα χρηματικά), αλλά επικοινωνώντας με την οικογένειά του (την θυγατέρα Nora Guthrie) έλαβαν την άδεια να ψάξουν στο στιχουργικό αρχείο ανασύροντας από ’κει δώδεκα τραγούδια, για τα οποία ο Guthrie είχε αφήσει ελάχιστες ή καθόλου σημειώσεις αναφορικώς με τη μελοποίησή τους.

Άρα, κατά βάση, εδώ έχουμε δώδεκα (καινούρια) τραγούδια σε μουσικές των Farrar, Johnson, Parker, Yames και σε στίχους του Guthrie, τα οποία επιχειρούν να μεταφέρουν στο τώρα τον απόηχο, αν όχι τον ήχο, του μεγάλου τραγουδοποιού. Υπάρχουν δηλαδή τραγούδια που είναι ενοργανωμένα με τρόπο απλό (κατά τον τρόπο του Guthrie δηλαδή) όπως το “Talking empty bed blues” ή το “New multitudes”, άλλα κατά τα folk-rock, ακόμη και psych, sixties πρότυπα (όταν τα κομμάτια του διάσημου τροβαδούρου γνώρισαν μία νέα πορεία μέσω των singer-songwriters της περιόδου) και άλλα σε πιο ροκάδικο-desert-americana στυλ, που αντανακλά στα πιο πρόσφατα χρόνια, από τη δεκαετία του ’80 μέχρι τις ημέρες μας, όταν και πάλι η τραγουδοποιία του Guthrie «ανακαλύφθηκε» από τη νεότερη γενιά. Γενικώς, η τετράς έπαιξε σ’ ένα δύσκολο γήπεδο και κέρδισε. Βασικά, λόγω της πλουραλιστικής και με γνώση αντιμετώπισης του πακέτου, δανειζόμενη στοιχεία απ’ όλο το σώμα του λευκού αμερικανικού τραγουδιού και όχι μόνον από εκείνο που θα γειτνίαζε περισσότερο με τον τιμώμενο. Το αποτέλεσμα είναι να προκύπτουν ενδιαφέροντα έως πολύ ενδιαφέροντα τραγούδια, όπως είναι το “My revolutionary mind”, που ξεκινά κάπως γυμνό, για να καταλήξει σ’ ένα ψυχεδελικό παραλήρημα, το “V.D. City” που θα μπορούσε να θυμίζει τον πιο ροκά Neil Young, το country-rock “Old L.A.”, το “No fear” που ακούγεται σαν ένα κομμάτι του… Lou Reed. Και όσον αφορά στο μήνυμα; Αυτό θα έλεγα πως περικλείεται με τρόπο γλαφυρό στο προτελευταίο “Changing world”, εκεί όπου ο Guthrie καλεί σε μία αναδιοργάνωση εκ του μηδενός, προκειμένου να γίνει εφικτή η ποθούμενη κοινωνική αλλαγή. Εύκολο δεν είναι, αλλά, εν πάση περιπτώσει, με τραγούδι έχουμε να κάνουμε…