ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 683

19/11/2025

Πρέπει να ήταν 2012, σίγουρα μέσα στην πιο βαθιά κρίση, μπορεί και 2013, αλλά όχι πιο μετά, όταν είχα συναντηθεί με τον Ζήλο (μία από τις διάφορες φορές τέλος πάντων) στο υπόγειο δισκάδικο στην Καπλανών (Πάνος, Σωτήρης, Μιχάλης). Συνήθως εκεί τον έβλεπα, τακτικά εκείνη την εποχή.
Ο Ζήλος έβγαινε για δισκότσαρκες και κουβαλούσε πάντα μαζί του κάτι απίστευτες πλαστικές τσάντες με δίσκους και CD. Μία να σήκωνες πάθαινες λουμπάγκο. Απορούσα πώς τις κουβάλαγε. Τον Λεωνίδα Χρηστάκη θυμάμαι μόνον έτσι, πολύ πιο γέρο, στον ίδιο χώρο (και στο παλιό Σόλωνος-Μασσαλίας και στην Καπλανών) με κάτι ντάνες περιοδικά και βιβλία, καθώς έκανε ο ίδιος τη διακίνησή τους. Ο Αργύρης δεν διακινούσε τίποτα, απλά όταν βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας... θέριζε.
Τότε του είχα πει, για να τον τσιγκλήσω... μαζεύεις όσα δεν παίρνουν οι άλλοι. Υπονοώντας και εννοώντας, πως αγόραζε όσα... δεν ακούγονταν. Κάτι απίστευτα πειραματικά, αβάντ, ηλεκτρονικά κ.λπ., που τα αγνοούσαν όλοι. Το είχε προσπεράσει αυτό που του είχα πει... Σαν να μην το είχε ακούσει...
Είχε φύγει από το Αθηνόραμα, δεν έγραφε κάπου τότε, και επειδή μάλλον του έλειπε το γράψιμο τού είχα πει, κάπου μεταξύ σοβαρού και σοβαρού... γιατί δεν ανοίγεις ένα blog, και να γράφεις εκεί πέρα τις κριτικές σου;
Με κοίταξε επιτιμητικά. Τι... μού είχε πει... να κάνω αυτό που κάνεις εσύ; Ε ναι... του είχα πει. Κοίταξε να δεις... μου λέει... εγώ υπήρξα επαγγελματίας και δεν μπορώ να γράφω τζάμπα, και σου λέω... έτσι μου το είχε πει ακριβώς... να το κλείσεις κι εσύ το blog και να μη γράφεις τίποτα χωρίς να πληρώνεσαι, γιατί έτσι τους κακομαθαίνουμε (αυτούς που μας διαβάζουν εννοούσε, τους αναγνώστες μας).

Είχε δίκιο. Εγώ τον άκουσα – κατά το ήμισυ όμως. Δεν δίνω ούτε λέξη, έξω, χωρίς να πληρωθώ. Αλλά το δισκορυχείον είναι το φάρμακό μου, η ισορροπία μου, το ημερολόγιό μου. Δεν μ’ ενδιαφέρει ποιοι και πόσοι με διαβάζουνε (παρότι μπαίνουν κάποιες λίγες χιλιάδες κι εκεί κάθε μέρα), αλλά το γεγονός ότι έχω ένα χώρο να γράφω, δημοσίως, και να γράφω ό,τι γουστάρω, δίχως να δίνω λογαριασμό σε κανέναν (όσο μπορεί να ισχύει αυτό) το θεωρώ μεγάλη κατάκτηση. Και το ότι, 16 χρόνια μετά, εξακολουθώ να ενημερώνω το blog καθημερινά δείχνει πόσο μετράω τα λόγια μου, και πόσο τα εννοώ.

19/11/2025
Τον Αργύρη Ζήλο τον γνώρισα από κοντά στο τέλος του 1996. Ήμουν νέος στο χώρο, πολύ νέος. Παρότι όχι πιτσιρικάς. Ήμουνα ήδη στο «Jazz & Τζαζ» και είχα έτοιμο το πρώτο βιβλίο μου, το «Ραντεβού στο Κύτταρο». Παρ’ όλα αυτά ήμουν άγνωστος. Κάτι που είχε (και έχει) και τα καλά του και τα κακά του. Όταν βγήκε το βιβλίο, ας πούμε, το αγκάλιασαν όλοι. Είχε άπειρες κριτικές, έντυπες εννοώ (το ίντερνετ ήταν στα σπάργανα) και όλοι είχαν έναν καλό λόγο για έναν πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα – όχι όπως σήμερα, όπου αρκετοί με βρίζουν και με κανσελάρουν λόγω του συγκρουσιακού χαρακτήρα μου (όσον αφορά απόψεις ευρύτερες, που άπτονται όμως και της κουλτούρας).
Τέλος πάντων είχα το τηλέφωνο του Ζήλου, γιατί ο Αργύρης έγραφε στο «Jazz & Τζαζ» πριν πάω εγώ εκεί (τον Γενάρη του ’95) και καθώς η αγαπητή Γιούλη (Μαρτίνη) εξακολουθούσε να του ταχυδρομεί κάθε τεύχος που κυκλοφορούσε είχα την άνεση να τον πάρω ένα τηλέφωνο, λέγοντάς του πως θα του στείλω το βιβλίο για να γράψει κάτι στο Audio (στο περιοδικό που έγραφε τότε). Όντως ο Αργύρης πήρε το βιβλίο, το διάβασε και έγραψε στο Audio καλά λόγια γενικώς, τονίζοντας όμως πως έγραφα θετικά για πολλούς που δεν το άξιζαν (κάπως έτσι το διατύπωνε – το έχω κάπου το απόκομμα). Να μην πω τι μου είχε πει στο τηλέφωνο, για το ίδιο θέμα...
Σε κάθε περίπτωση ο Αργύρης ήταν εκείνος που ενδιαφέρθηκε περισσότερο από όλους για να με βοηθήσει στην παρουσίαση του βιβλίου, στο Καφέ Παράσταση, στα Εξάρχεια, τον Φλεβάρη του ’97. Γούσταρε τη φάση, μάλλον γούσταρε επί της ουσίας και όλα όσα έγραφα εκεί μέσα, κι έτσι ανέλαβε να πάρει τηλέφωνο σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες που είχαν έρθει τότε στην εκδήλωση, τιμώντας με. Εκείνος είχε ρίξει την ιδέα, και του είχα πει... φυσικά, κάνε το και σ’ ευχαριστώ.
Γιατί, τι νόημα είχε να πάρει ένας άγνωστος συγγραφέας τον Πουλικάκο, ας πούμε, και να του πει... έλα εκεί; Ενώ ο Αργύρης ήταν αλλιώς. Το όνομά του ήταν γκαραντί. Πήρε πολλούς ο Αργύρης τηλ. και πλάκωσαν στο Καφέ Παράσταση και ο Πουλίκας, και ο Σπάθας, και ο Ηρακλής, και ο Καραμήτρος, και ο Καρακαντάς, και από άλλη μεριά (μάλλον) είχαν έρθει η Λήδα, ο Δεκεριάν των Αγάπανθος, ο Πάνος Σαββόπουλος, πιθανώς και άλλοι. Φοβερή μάζωξη... Χωρίς τον Αργύρη τίποτα δεν θα συνέβαινε.
Συναντηθήκαμε κι άλλες φορές μετά, βασικά στα δισκάδικα, και κάπου αλλού, και πάντα ήταν ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή, επαινετικός και καυστικός μαζί μου. Δηλαδή σ’ έφτιαχνε και στην έχωνε ταυτόχρονα. Κάπου με τσάντιζε λίγο αυτό το στυλ, αλλά γνωρίζοντάς τον από χρόνια από τα περιοδικά και ξέροντας το ύφος του δεν τον παρεξηγούσα. Τον άφηνα να λέει... όχι στο στυλ... ασ’ τον τρελό στην τρέλα του... αλλά από σεβασμό.
Είχα να τον δω πάνω από δέκα χρόνια τον Αργύρη Ζήλο, αλλά μάθαινα νέα του από τον Αντώνη Ξαγά και του έστελνα χαιρετίσματα. Ε... μέχρι σήμερα...

[Καφέ Παράσταση, Φεβ. 1997, Αργύρης, Σπάθας, Ηρακλής, Καραμήτρος με το πολύ μαλλί ντράμερ στη Λαιστρυγόνα του Σαββόπουλου, Καρακαντάς με το δερμάτινο αριστερά από Juniors, Axis κ.λπ., σχεδόν όλοι στον άλλο κόσμο πια]

19/11/2025
Δεν είναι το γεγονός ότι συμφωνώ, ως προς την ουσία, με αυτή την κριτική του Ζήλου, από το μέσο του ’70, είναι ότι εγώ δεν έγραψα ποτέ έτσι δισκοκριτικές, με αυτό το σκληρό, ειρωνικό και απαξιωτικό ύφος. Δεν το ζήλεψα ποτέ. Και μου την είχε πέσει γι’ αυτό, κάποτε, ο Αργύρης, όταν ήμουν νέος ακόμη στον χώρο... θα πω και σε επόμενο ποστ.

Προφανώς δεν υπάρχει άνθρωπος που να μεγάλωσε με τον Ήχο στα σέβεντις και τα έιτις, και που να μην «συνομίλησε», ο καθένας με τον δικό του τρόπο, με τις δισκοκριτικές του Ζήλου, σε μιαν εποχή όπου η έντυπη γνώμη ήταν παντοδύναμη.
[τέλος εποχής – Αργύρης Ζήλος RIP]

19/11/2025
Ζάχος Δόγκανος - Δημήτρης Μαρίκος

19/11/2025

Εν τω μεταξύ όποιοι βρίζουν Τσίπρα, από κόμματα τρέχα-γύρευε, τριτοκλασάτα ονόματα από την κλαδική των εκδοροσφαγέων της Κάτω Χαλανδρίτσας, γίνονται αμέσως πρωτοσέλιδο στα φιλελέδικα-μητσοτακικά σάιτ. Έχει πολλή πλάκα η φάση.
Σ’ έχει ξεχάσει και η μάνα σου; Έχεις σκάψει τον τάφο σου, έχεις αράξει μέσα, αλλά παρά ταύτα θες να αναστηθείς για δεκαπέντε λεπτά και να σε ράνουν με ροδοπέταλα, πριν γυρίσεις και πάλι πλευρό; Βρίσε Τσίπρα...

18/11/2025
Στις εκλογές του Ιούνη του ’23 ο Τσίπρας πήρε σχεδόν 18% (17,83 για την ακρίβεια). Έτσι και παρέμενε στην ηγεσία του κόμματος, ασκώντας σωστή αντιπολίτευση, είναι πολύ πιθανό σήμερα να είχε στείλει το Πασόκ στο 6% και να ήταν πρώτο κόμμα. Απεναντίας έγινε της κακομοίρας στο κόμμα του, έπεσε το... ξεμάλλιασμα της δεκαετίας, εκείνος χάθηκε, εξαφανίστηκε, το κόμμα παίζει περί το 3-4%, εσχάτως το εγκατέλειψε και τώρα θέλει να ξανακάνει κόμμα, ελπίζοντας να πιάσει ένα ποσοστό σαν εκείνο που είχε το ’23, μπας και γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, διεκδικώντας την εξουσία στις εκλογές του ’31 πια. Εξάλλου και τότε νέος θα ’ναι. Μικρότερος απ’ όσο είναι ο Μητσοτάκης σήμερα.
Βλέπει μπροστά ο άνθρωπος... δεν λέω...

18/11/2025
Η υπουργός πολιτισμού μας δεν ξέρει πως μία από τις πιο ιστορικές πλατείες της χώρας (και της Πάτρας) αποκαλείται Πλατεία (βασιλέως) Γεωργίου του Α και όχι Πλατεία Αγίου Γεωργίου. Τρία πράγματα μπορεί να σημαίνει αυτό. Πρώτον ότι είναι θρησκόληπτη και βλέπει παντού τον Άη Γιώργη τον καβαλλάρη να σκοτώνει δράκους, δεύτερον ότι είναι... κρυφοβασιλικιά και ντρέπεται να πει Πλατεία βασιλέως Γεωργίου του Α, για να μην την πάρουν στο ψιλό οι... λαϊκιστές της αριστεράς και οι κουκουέδες, και τρίτον ότι είναι άσχετη. Μπορεί να ισχύουν και τα τρία ταυτοχρόνως ή δύο από τα τρία κ.λπ.
Επίσης για τον ανεκδιήγητο υφυπουργό της, που είπε για τον δήμαρχο Πελετίδη ότι δεν είναι Πατρινός (και άρα ότι δεν ενδιαφέρεται για την πόλη – πιάνουν αυτά σε αποβλακωμένους κάφρους), πως εκείνος είναι Πατρινός (χεστήκαμαν) και πως θα τον θάψουνε στην Πάτρα (ξανά χεστήκαμαν), ενώ τον Πελετίδη δεν ξέρει πού θα τον θάψουνε (και όμως εκστομίστηκαν κι αυτά), να του πούμε πως τοιούτος ρατσιστικός-τοπικιστικός λόγος έρχεται από τον... προϊστορικό μεσαίωνα και πως... επιφανών ανδρών (και γυναικών να προσθέσω) πάσα γη τάφος. Των επιφανών όμως, όχι των σαχλαμαράκηδων.

18/11/2025
Χθες σε όλα τα μίντια εμφανίστηκε η είδηση της κοινής «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας» των διδύμων αδελφών Kessler, της Alice και της Ellen. Ήταν γερμανίδες τραγουδίστριες και show-women και πέθαναν στα 89 τους.

Εμένα δεν με απασχολεί ο τρόπος του θανάτου τους –σαν γεγονός είναι λυπηρό βέβαια, και για μένα περισσότερο, γιατί ήξερα τη διαδρομή τους κι έχω δίσκους τους–, και από τη στιγμή κατά την οποίαν οι ίδιες επέλεξαν να πεθάνουν έτσι όπως αποφάσισαν εγώ δεν έχω να πω ή να σχολιάσω κάτι (και δεν επιθυμώ και το παραμικρό σχόλιο επ’ αυτού, εδώ, από άλλους και άλλες).
Απεναντίας, έχω να πω πολλά για την παρουσία τους στη σκηνή, τη δισκογραφία, τη λογοτεχνία, τη σχέση τους με την Ελλάδα κτλ., και αυτά τα έγραψα σε ανύποπτο, όπως λέμε, χρόνο, τον Σεπτέμβριο του 2023. Προφανώς (εγώ έτσι νομίζω, χωρίς να το ψάξω) δεν υπάρχει άλλο τέτοιο κείμενο γραμμένο από Έλληνα στο δίκτυο ή όπου αλλού (γιατί έχει σημασία να γράφεις σαν Έλληνας, και όχι σαν Γερμανός, Ιταλός, Γάλλος ή Αμερικάνος...) και αυτό σας προτείνω να διαβάσετε, τώρα, για να δείτε τα κατορθώματα της Alice και της Ellen, και όσα αξίζει να θυμόσαστε από αυτές. Στο λινκ...
https://www.lifo.gr/culture/music/adelfes-kesler-ena-thryliko-pop-horeytiko-kai-tragoydistiko-ntoyeto-ton-60s

16/11/2025
Το Πολυτεχνείο έχει γίνει αφορμή για να αρχίσουν να ξερνάνε διάφοροι τη μια μ@λακία μετά την άλλη.
Παίζει από παλιά, αλλά το είδα και σήμερα 2-3 φορές στο λίγο που περιηγήθηκα, αυτό που λένε κάποιοι ηλίθιοι «νοσταλγοί» (χουντικοί κατά βάθος, που θέλουν να περιφρουρήσουν τις «αξίες» του Παπαδόπουλου) πως το Πολυτεχνείο το κάνανε οι Αμερικάνοι για να ρίξουν, τάχα, τον δικτάτορα! Πρόκειται, απλώς, για μία από τις μεγαλύτερες συνομωσιολογικές ασυναρτησίες που ακούγονται τριγύρω!
Δηλαδή θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως η ΣΙΑ πλεύρισε τους Κνίτες, τους Ρηγάδες, τους μαοϊκούς κ.λπ. και τους είπε τραβάτε κλειστείτε στο Πολυτεχνείο, γιατί θα ρίξουμε τον Παπαδόπουλο μετά, και θα τρώτε όλοι σας με χρυσά κουτάλια. Λες και αν θέλανε να ρίξουνε τον Παπαδόπουλο δεν θα το κάνανε εν μία νυκτί και με χίλιους-δυο τρόπους. Θέλω να πω πως ήταν πολύ πιο εύκολο να τον βγάλουν από τη μέση, μέσα από μια εσωτερική ανακατανομή ας πούμε, παρά όταν τον «φυτέψανε» τον Απρίλη του ’67 (αυτό όντως είχε κάποιες δυσκολίες, γιατί έπρεπε να παραμεριστούν οι στρατηγοί).
Εξάλλου ο Παπαδόπουλος βρισκόταν ήδη σε αποστρατεία από το καλοκαίρι, όταν μεταπηδούσε στην προεδρία, παραδίδοντας την πρωθυπουργία τον Οκτώβριο στον «δοτό» Μαρκεζίνη.
Την εξέλιξη στο Πολυτεχνείο δεν μπορούσε κανείς να την προβλέψει, εννοώ την τριήμερη κατάληψη, απλώς την εκμεταλλεύτηκαν οι ιωαννιδικοί συνωμότες για να αναλάβουν τα ηνία.
Ο Παπαδόπουλος ήταν παιδί των Αμερικάνων περισσότερο και από τον Ιωαννίδη, τον οποίο Ιωαννίδη θα τον «πουλούσαν» οι Αμερικάνοι σε σχέση με την Κύπρο, επειδή το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μην μετατραπεί η Κύπρος σε «Κούβα της Μεσογείου». Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έγινε η διχοτόμηση του νησιού (με την προστασία των Αμερικάνων) και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πολέμησε η χώρα (που είχε υπεροπλία στον αέρα, με τα Φάντομ, και στη θάλασσα), ούτε όταν, επί Καραμαλή πια, έγινε ο δεύτερος Αττίλας. Αρχηγού παρόντος (ΗΠΑ), πάσα αρχή παυσάτω.

15/11/2025
Είναι η καλύτερη εκτέλεση μετά από την πρωτότυπη του '72. Το λέει φυσικά καλύτερα και από τον ίδιο το Σαββόπουλο (στις πιο πρόσφατες εκτελέσεις του), και από όλους τους άλλους και άλλες που το έχουν πει. Δεν το συζητάμε αυτό.
Η Κλαυδία έχει φυσικά πολύ καλή φωνή, αλλά μια τραγουδίστρια (και για τραγουδιστή ισχύει εννοείται) για να την εκτιμήσεις θα πρέπει να την ακούσεις και σε κάποια τραγούδια της προκοπής. Γιατί αν την ακούς σε τραγούδια fast food, ποπ της σειράς κτλ., τι να εκτιμήσεις ;
Φοβερή εκτέλεση, ασυζητητί η κορυφαία του δίσκου (πέρα από το Κιλελέρ με τον Σαββόπουλο, που βάλαμε χθες) και μπράβο στην Κλαυδία, για την ερμηνευτική προσωπικότητα που δείχνει. Ανατριχιαστική (για τα δικά μου μέτρα) η εκτέλεσή της. Και η δουλειά του Πλακίδη εδώ είναι πολύ καλή.
Δεν μου αρέσουνε το ίδιο όλες οι versions, 3-4 ξεχωρίζω.
https://www.youtube.com/watch?v=j5ytiWnMQp8&list=RDj5ytiWnMQp8&start_radio=1

15/11/2025
>>Ενδιαφέρον, σ’ ένα τεύχος που έσταζε δράση από το εξώφυλλό του ήδη, είχε ακόμη και το οπισθόφυλλο – μια διαφήμιση του καταστήματος «Δελφίνι» στην οδό Λόντου που πουλούσε πόστερ. Ανάμεσά τους το περιβόητο «BUS ONLY» του Δημήτρη Σαπρανίδη (με το τανκ, που ετοιμάζεται να πατήσει τη διάβαση, με γραμμένο στην άσφαλτο το «μόνο λεωφορεία») και ακόμη πόστερ του Jimi Hendrix, των Santana, του Che Guevara κ.ά. Όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Μάκη Παπούλια «Πόσο η φόρα ήταν μεγάλη...» (2017):
«“Δελφίνι” ήταν το όνομα της εταιρείας με τα πόστερ, που ξεκινήσαμε να τυπώνουμε – συνέταιρός μου ο Ορέστης Σκαλτσάς. Φίλος καλός από την εξορία και πολιτικός αναλυτής από τους καλύτερους.(...) Αρχίσαμε με έναν εξάχρωμο Καραγκιόζη του Π. Σπυρόπουλου, ακολούθησαν τρία παιδικά σχέδια, πολιτική αφίσα και μετά ποπ τραγουδιστές. Η επιχειρηματική ιδέα ήταν όλη του Ορέστη, πρωτότυπη επιχειρηματική ασχολία, έπιασε, μας άνοιξε η όρεξη. Διαλέξαμε ένα έργο του Δημήτρη Σαπρανίδη, το “BUS ONLY”, από την απαγορευμένη έκθεση ζωγραφικής του καλλιτέχνη στην Ευρωπαϊκή Κίνηση Νέων. Τυπώσαμε 2000 αφίσες, με διάσταση 50Χ70... και έγινε χαμός!(...) Χωρίς να το καλογνωρίζουμε η αφίσα ήταν μόδα και καθεστώς στην Ευρώπη».
Ροκ και πολιτική, κατά το «free, pop et politique» του γαλλικού περιοδικού της αντικουλτούρας «Actuel» [no 6, Mars 1971]; Κάπως έτσι. <<

[Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση), Όγδοο, 2025]

14/11/2025
Στρατός περνούσε όλη τη νύχτα...
https://www.youtube.com/watch?v=zyj2ViIEzBs&list=RDzyj2ViIEzBs&start_radio=1

13/11/2025
Εν τω μεταξύ ο άλλος, για να σε μειώσει, σε ρωτάει πόσο χρονών είσαι και ασχολείσαι μ' αυτά τα θέματα, γιατί... αν δεν τα έχεις ζήσει δεν μπορείς να γράψεις υποτίθεται. Λες και θα πρέπει να είσαι χιλίων χρονών για να γράψεις για το Βυζάντιο, ενώ αν είσαι... τριακοσίων δεν μπορείς να γράψεις.
Μάγκες μου, για να σας φύγει η απορία, εγώ είμαι λίγο μικρότερος από τον Λούλη. Όχι τον ηθοποιό. Εκείνον που έπεσε στο ξεχασμένο πηγάδι...

13/11/2025
Υπάρχουν κάποιοι που έχουν φάει την παραπληροφόρηση της αρκούδας επί δεκαετίες, γύρω από τα θέματα του ροκ, και θέλουν να κάνουν κριτική στο βιβλίο μου από τα μικρά αποσπάσματα που ανεβάζω. Αν είναι δυνατόν...
Να πάνε να αγοράσουνε το βιβλίο. Και όποιοι διαφωνούν με πράγματα που γράφω εκεί μέσα είμαι διατεθειμένος (δεν κάνω πλάκα) να τους φωνάξω εδώ στη γειτονιά σε μια καφετέρια, σ' ένα καφενείο και να συζητήσουμε τις αντιρρήσεις τους. Ειλικρινά.
Είμαι ανοικτός σε οποιαδήποτε face to face κουβέντα, με όσους αγοράσουν, διαβάσουν και διαφωνήσουν με το "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική...", αλλά σε ιντερνετικές μπουρδολογίες, το λέω, δεν πρόκειται να συμμετάσχω (και δεν συμμετέχω γενικώς δηλαδή), ενώ και κάθε χαζό σχόλιο, που θα ποστάρεται με την αυθεντία του... ροκά επαναστάτη, θα σβήνεται.
Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος. Ολωνών ο χρόνος.