ΗΡΑΚΛΗΣ ΔΑΪΤΣΗΣ όταν κοιμήθηκε η ζωή μες στο σαλόνι

Οι φίλοι του ελληνικού ροκ σίγουρα θα έχουν συγκρατήσει το ονοματεπώνυμο του Ηρακλή Δαΐτση, από τη φάση, και τη line-up προφανώς, του συγκροτήματος Ψύλλοι στ’ Άχυρα. Βασικό στέλεχος του εν λόγω σχήματος (με τα αρκετά ενδιαφέροντα άλμπουμ «Εφτά Μέρες Ντροπής» από το 2024 και «Ψύλλοι στ’ Άχυρα» από το 2018), ο Δαΐτσης έχει τώρα έτοιμο ένα πρώτο προσωπικό CD, το οποίον αποκαλεί «Όταν Κοιμήθηκε η Ζωή Μες στο Σαλόνι» [Puzzlemusik, 2025].

Στο άλμπουμ αυτό ο Δαΐτσης συνθέτει, γράφει στίχους και τραγουδά, παίζοντας επίσης κιθάρες και πλήκτρα. Όμως, δεν έχουν όλα τα τραγούδια δικούς του στίχους καθώς ανάμεσα συναντάμε μελοποιήσεις σε ποιήματα των Κώστα Καρυωτάκη («Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων») και Ορέστη Λάσκου («Το Παρίσι»), ενώ σ’ ένα τραγούδι («Χαλασμένο ρολόι») οι στίχοι είναι του Γιώργου Σαμαρίτη.
Με βάση τη συγκεκριμένη τραγουδοποιία, έτσι όπως αυτή απλώνεται στο «Όταν Κοιμήθηκε η Ζωή Μες στο Σαλόνι», βγαίνει ένα πρώτο συμπέρασμα. Ο Δαΐτσης υπάγεται σε μια ξεχωριστή κατηγορία singer-songwriters, στην οποία κυριαρχούν τα ονόματα των Παύλου Παυλίδη και Θάνου Ανεστόπουλου (1967-2016). Υπάρχει θέλω να πω στα τραγούδια του μια μελαγχολική διάθεση, ή και πεσιμιστική κατά τόπους, με θεματολογία σίγουρα υπαρξιακή, ασχέτως αν αυτή έχει ερωτική αφετηρία.
Με ερμηνείες πειστικές και με συνοδοιπόρο του ένα σοβαρό indie rock, στηριγμένο κυρίως στις κιθάρες και τα πλήκτρα (και με λίγες, ανά περιπτώσεις έξτρα βοήθειες), ο Δαΐτσης παραδίδει ένα σίγουρα ενδιαφέρον άλμπουμ με μία πολύ καλή πρώτη πλευρά, δηλαδή τα πρώτα πέντε tracks –με το «Χαλασμένο ρολόι» να είναι ίσως το ωραιότερο κομμάτι του δίσκου του ή τέλος πάντων εφάμιλλης αξίας με τα γειτονικά του–, και με μία δεύτερη μάλλον κατώτερη και κάπως πιο εντεχνο-ρόκ.
Έχω τη γνώμη πως «Το Παρίσι» του Λάσκου (από τη συλλογή «Αγριόχηνες» του 1936) έπρεπε να μελοποιηθεί ολόκληρο (δηλαδή και οι δύο τελευταίες στροφές του, που περικλείουν όλη τη δύναμη του ποιήματος), επίσης (έχω τη γνώμη) πως η γυναικεία φωνή στο φερώνυμο τραγούδι του δίσκου αδυνατίζει το τελικό αποτέλεσμα και πως το closing track του άλμπουμ, το «Τελευταία βροχή», είναι εκεί για να μας υπενθυμίσει πως ο Δαΐτσης, παρά τα ζιγκ-ζαγκ, είναι ένας απολύτως σοβαρός και εξελίξιμος τραγουδοποιός, που τροφοδοτεί σταθερά την προσμονή μας σε σχέση με το επόμενο βήμα του.
Επαφή: www.facebook.com/puzzlemusik.record.label