ΗΛΙΑΣ ΑΣΒΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ 2002 - 50 χρόνια από το άλμπουμ «Ο Σιδερένιος Άνθρωπος», ένα από τα ωραιότερα LP του ελληνικού ροκ της πρώιμης μεταπολίτευσης

Τον «Σιδερένιο Άνθρωπο» άργησα να τον πάρω χαμπάρι. Μεγάλωσα με το “V.O.L 3” των 2002 GR, που είχε βγει το 1982, κι έτσι, καθώς άκουγα τα «Μαγική Αυλή», «Είπες πως», «Αύριο», «Άννα», «Θυμάμαι», «Μονάχα εσύ» και «Αχ καϋμένη», δεν είχα κανένα ενδιαφέρον να ψάξω για κάτι άλλο παρεμφερές, αφού τα κομμάτια αυτά, που ήταν τόσο καλοφτιαγμένα, σε συνέπαιρναν αμέσως, οδηγώντας σε να τ’ ακούς και να τα ξανακούς σε εμπλοκή. Έχω γράψει κείμενο για ’κείνο τον δίσκο εδώ στο LiFO.gr («Ακούγοντας ξανά το “V.O.L 3” των 2002 GR: Γιατί θα πρέπει να ντρεπόμαστε για ’κείνα που μας άρεσαν μικροί;»). Είχε ανεβεί στις 21 Μαρτίου 2017 και σας προτείνω να του ρίξετε μια ματιά.

Τον «Σιδερένιο Άνθρωπο», που είχε επανεκδοθεί εν τω μεταξύ το 1982, για να εκμεταλλευθεί την τεράστια επιτυχία που θα έκανε το “V.O.L 3”, τον ανακάλυψα στο τέλος της δεκαετίας του ’80, προς αρχή του ’90, όταν είχα βρει κόπιες, στις «προσφορές», στο δισκάδικο 7+7 στο Μοναστηράκι. Πουλιόταν, μάλιστα, μαζί με την «Πόλα», το πρώτο LP του Ασβεστόπουλου και των 2002, που κι εκείνο είχε επανεκδοθεί το ’82, και ήταν τότε όταν τ’ αγόρασα και τα δύο μ’ ένα χιλιάρικο (δραχμές). Πήγα σπίτι και τ’ άκουσα «καπάκι». Το «Πόλα» ήταν μάλλον τυπικό, παρότι υπήρχαν μέσα κάποια καλά τραγούδια («Χώμα νερό», «Ίσως να ’ναι αύριο αργά», «Ο πολιτισμός»), αλλά «Ο Σιδερένιος Άνθρωπος» ήταν καταπληκτικός. Ένας δίσκος εντελώς «φτιαχτικός», που τον άκουγες και τον ξανάκουγες σαν υπνωτισμένος. Τόσο καλός; Ναι, τόσο καλός!
Πότε είχαν κυκλοφορήσει τα LP «Πόλα» και «Ο Σιδερένιος Άνθρωπος»; Αμφότερα το 1975. Η «Πόλα» στην αρχή εκείνης της χρονιάς και «Ο Σιδερένιος Άνθρωπος» προς τον Νοέμβριο του ’75, πριν από 50 χρόνια ακριβώς. Χρυσό ιωβηλαίο λοιπόν, για έναν από τους ωραιότερους, διαχρονικά, δίσκους του ελληνικού ροκ.
1975 σημαίνει πρώιμη μεταπολίτευση. Σημαίνει Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Λοΐζος, Λεοντής, Ξαρχάκος, Μπακαλάκος, Πάνος Τζαβέλλας, και σημαίνει επίσης «νέκρα» γύρω από το ελληνικό ροκ. Τα συγκροτήματα έχουν σχεδόν όλα διαλυθεί, έχουν μείνει μόνον οι ποπίστες (Πασχάλης, Δάκης, Τουρνάς, Ελπίδα, Μαρίνα κ.ο.κ.), ροκ κλαμπ ουσιαστικά δεν υπάρχουν, καθώς παντού παίζονται «έντεχνα», πολιτικά, σατιρικά τραγούδια και αντάρτικα, ενώ και η ανάλογη δισκογραφία έχει πάρει την κατιούσα, σε σχέση με τα πρώτα χρόνια των σέβεντις.
Εντάξει κάποιες εστίες, κάποιες σπίθες παραμένουν, που θα πάρουν σιγά-σιγά ξανά φωτιά, μετά το 1977, αλλά το «άκρα του τάφου σιωπή» είναι γενικώς σωστό. Το ροκ θεωρείται ξενόφερτο, αμερικάνικο, και σε μια εποχή έντονου «αντι-αμερικανισμού» το να βγαίνεις να τραγουδάς, με μπάσα και ηλεκτρικές κιθάρες, για «αγάπες και λουλούδια» δεν σε βγάζει πουθενά. Έπρεπε ο στίχος σου να γίνει πιο αγωνιστικός, επενδύοντας, ταυτοχρόνως, στην «εντεχνίλα». Οι ρόκερ δεν ήταν γι’ αυτά τα πράματα. Δεν μπορούσαν να γίνουν ούτε «Σαββόπουλοι», γράφοντας καίριο κοινωνικοπολιτικό στίχο, αλλά ούτε είχαν (και) καμιά διάθεση να πετάξουν τις κιθάρες και τα χάμοντ (οι πιο δοσμένοι τουλάχιστον) αντικαθιστώντας τα με τα μπουζούκια. Περίμεναν, απλώς, για μια... καινούργια μέρα (το πιάσανε οι fans το υπονοούμενο), που να τους φέρει ξανά στο προσκήνιο.
Παρά ταύτα, μέσα σ’ αυτό το ολότελα απογοητευτικό, για το ελληνικό ροκ, σκηνικό, θα βγουν κάποιοι δίσκοι (λέμε πάντα για τη διετία 1975-76), που γενικώς θα ακουστούν από λίγο έως καθόλου, περνώντας γενικότερα απαρατήρητοι – για να τους ανακαλύψουν οι συλλέκτες και όποιοι άλλοι μουσικόφιλοι δεκαετίες αργότερα. Τέτοιοι δίσκοι ήταν εκείνοι του Ηλία Ασβεστόπουλου και των 2002, τους οποίους θα τύπωνε η Pan-Vox το 1975.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/ilias-asbestopoylos-kai-2002-50-hronia-apo-almpoym-o-siderenios-anthropos