ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗΣ haunted blues ballads

Στους Small Blues Trap και τον κιθαρίστα-αρμονικίστα τους Παύλο Καραπιπέρη έχω αναφερθεί κι άλλες φορές. Τελευταία πριν δύο χρόνια, όταν έγραψα για το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του “Fifteen Raindrops In an Ocean of Blues Tales” [Shelter Home Studio] σημειώνοντας πως «οι ιστορίες του ακολουθούν μία ‘έντεχνη’ θεματική (με σαφείς αναφορές στην street poetry του Tom Waits), εκεί όπου η νύχτα, οι γυναίκες, τα ποτά, η μοναξιά και η τύχη αδελφοποιούνται. Το αποτέλεσμα –γιατί αυτό έχει σημασία– δεν είναι απλώς συμβατό με ό,τι (σχετικό) ανακαλεί ο καθείς στη μνήμη του, είναι και πειστικό, στο βαθμό κατά τον οποίον η μεταφορά από το επίπεδο της ‘ιδέας’ στο επίπεδο της ‘πραγματικής ζωής’ συντελείται με ανεπαίσθητο τρόπο. Ως γνωστόν η Τέχνη αντιγράφεται, η ζωή... δύσκολο». Τώρα, μία δεύτερη προσωπική κατάθεση του καλού μουσικού έρχεται να μας απασχολήσει. Έχει τίτλο “Somethin’ Like Blues or Haunted Ballads” [Shelter Home Studio, 2012] και για την ώρα δεν κυκλοφορεί σε φυσική μορφή. Όπως σημειώνει και ο ίδιος ο καλλιτέχνης: «Λόγω του ότι δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα έκδοσής του σε CD ή βινύλιο, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το κατεβάσει δωρεάν σε μορφή mp3 από το επίσημο web site της μπάντας ή να το αγοράσει από το cd baby στην τιμή των 3 ευρώ, στα αντίστοιχα sites www.smallbluestrap.gr/mp3/mp3.html και www.cdbaby.com/cd/paulkarapiperis». Φυσικό ή digital το “Somethin’ Like Blues or Haunted Ballads” είναι ένα ακόμη ξεχωριστό άλμπουμ και ως τέτοιο το ακούω.

Αρχικώς, εκείνο που πρέπει να σημειώσω είναι πως ο Καραπιπέρης πράττει τα πάντα μόνος του. Δεν συνθέτει μόνο, γράφοντας στίχους και τραγουδώντας, αλλά χειρίζεται και ποικίλες κιθάρες (steel, ηλεκτρική, ακουστική, 12χορδη), βεβαίως φυσαρμόνικα και ακόμη άταστο ακουστικό μπάσο, πλήκτρα και κρουστά. Περαιτέρω, στο δικό του home studio έκανε την ηχογράφηση και τη μείξη, σφραγίζοντας δηλαδή την παρούσα παραγωγή σε κάθε εξελικτικό της στάδιο.

Τα τραγούδια του Καραπιπέρη είναι ανάποδα, αν τα δεις ως blues· μα και ως μπαλάντες αν τα δεις πάλι ανάποδα είναι. Έχουν μιαν αγροτική, σκληρή και ολίγον μεταφυσική ομορφιά, σμιλεμένα με απλά υλικά, σαν από soundtrack ταινίας της αμερικανικής υπαίθρου – κάτι σαν το κλασικό πλέον “The Reflecting Skin” ή το πιο πρόσφατο, αλλά εξ ίσου συναρπαστικό, “Winter’s Bone” της Debra Granik. Δώδεκα, τρίλεπτα πάνω-κάτω, τραγούδια με σαφείς και προφανείς στιχουργικές αναφορές στα… εικονίσματα του χώρου. Στις θρυμματισμένες σχέσεις, στην πίστη στη μοναδικότητα και τη θέληση του ατόμου, στα στοιχεία της φύσεως, στην ίδια τη φύση δηλαδή που πρωταγωνιστεί καθορίζοντας συμπεριφορές. Αλλά και στην ηχητική πλευρά τους να επικεντρωθείς, κι εκεί θα διαπιστώσεις πως ο Καραπιπέρης έχει πράξει το καλύτερο. Υπάρχει πολύ ωραία δουλειά στις κιθάρες, ενώ και όλα τα υπόλοιπα όργανα είναι έτσι τοποθετημένα ώστε να μένουν κοντά στο κλίμα των στίχων. Φερ’ ειπείν τα πλήκτρα στο “Through the keyhole”, ή τα κρουστά στα περισσότερα tracks που έχουν έναν, κάθε φορά, ιδιαίτερο ρόλο. Το άλμπουμ ανοίγει και κλείνει με το “Light to the darkest train”, “part one” και “part two” –δύο tracks με τη φυσαρμόνικα (darkest train άνευ φυσαρμόνικας δεν γίνεται) και τις κιθάρες να πρωταγωνιστούν, σχηματίζοντας στο δεύτερο μέρος (οι κιθάρες) ένα ωραίο, κάπως ψυχεδελικό, πλαίσιο– ενώ ενδιαμέσως απολαμβάνεις δέκα ακόμη κομμάτια, που σε κερδίζουν με την απλότητα και την αμεσότητά τους. Μένω προς ώρας στο “The hawk of the night” με τη στοιχειωτική φυσαρμόνικα, στο πνιγηρό “Big fake smiles”, στο “In your sweet red garden” με τα κάπως native american τύμπανα, στο… βαλτωμένο “The elf’s fountain”, στο νυχτερινό “Think way back”, στο “You expect me to do the right thing” που κλείνει εντός του κάτι από τα βάσανα του τόπου.

Ο Παύλος Καραπιπέρης έκανε ένα προσωπικό (με όλη τη σημασία της λέξεως) άλμπουμ, για το οποίο φρονώ πως αξίζει, με κάθε τρόπο, να βρεθεί μια διέξοδος στη φυσική δισκογραφία. Αν περνούσε από το χέρι μου δεν θα το σκεφτόμουν.