OSSIE LAINE μεσάνυχτα στην Costa Brava

Για τον αμερικανό soulman από την Νέα Ορλεάνη Ossie Laine (ή και Layne) έχω ξαναγράψει και παλαιότερα, σε μιαν αναφορά μου στο βρετανικό progressive γκρουπ Greatest Show on Earth. Να επαναλάβω λοιπόν πως ο τύπος αυτός, ο Ossie Laine, φαίνεται πως γίνεται γνωστός στο Λονδίνο κατά πρώτον το 1966, μπαίνοντας στο mod/ r&b/ soul circuit και ηχογραφώντας το… τυπικό (δηλαδή εξαιρετικό!) 45άρι “Comeback/ Never answer that phone” [R&B MRB.5006]. Επειδή όμως ο ανταγωνισμός στα βρετανικά clubs ήταν μεγάλος εκείνη την εποχή και δουλειά δεν υπήρχε για τους πάντες, ο Layne γρήγορα την κάνει για την Ιταλία, παραμένοντας εκεί δυο χρόνια, παίζοντας και διασκεδάζοντας ντόπιους και τουρίστες. Τον Μάιο του ’68 ο Αμερικανός επανέρχεται στο Λονδίνο προκειμένου να βρει νέους μουσικούς φορμάροντας ένα καινούριο γκρουπ, ώστε να ξαναφύγει για τη Μεσόγειο, όπου πάντα υπήρχε ζήτηση για χορευτικά σχήματα (το έχουμε υπ’ όψιν μας αυτό και από τα ελληνικά sixties, όταν ξένα σχήματα... κατέκλυζαν τη χώρα). Έτσι κάπως μπήκαν μπροστά οι Show, ένα σχήμα το οποίον αποτελούσαν οι Michael Deacon όργανο, Garth Watt-Roy κιθάρες, Norman Watt-Roy μπάσο, Ron Prudence ντραμς, Richard Hanson τρομπέτα, Tex Lloyd και Ian Aitchinson τενόρο και Colin Jennings τραγούδι, φλάουτο. Προορισμός; Η Ισπανία. Και ανάμεσα σε διάφορα στέκια η ντισκοτέκ Maddox, στην τουριστική Platja d'Aro τής Costa Brava (η βορειονατολική ακτή τής χώρας, στην Καταλονία, στη Μεσόγειο).

Η μπάντα φαίνεται πως πήγε καλά (είχε και μουσικάρες!), όμως τα λεφτά ήταν λίγα. Όπως με είχε πληροφορήσει ένας φίλος Ισπανός από τη Zaragoza (ο Jose… χάθηκε αυτή η ψυχή) τα χρήματα δεν αρκούσαν ούτε για το ξενοδοχείο. Έτσι, αποφάσισαν να γράψουν ένα LP, στέλνοντας τις ταινίες στην εταιρεία Edigsa. Από τα χρήματα που θα ’παιρναν θα μπορούσε να ξοφλήσουν τα χρέη, παραμένοντας, ίσως, εκεί, για κάποιο ακόμη διάστημα. Το άλμπουμ κόπηκε [Edigsa C.M. 241 LS, 1969], όπως κόπηκε κι ένα 45άρι με τα κομμάτια “Higher and higher/ My girl” [Edigsa C.M. 248 sg, 1969], με την πίσω πλευρά να μην περιλαμβάνεται στο long-play. Οι δίσκοι, δε, είχαν φαρδιά-πλατιά την ονομασία της ντισκοτέκ στα εξώφυλλα μήπως και πουλούσαν κάτι παραπάνω, αλλά είναι άγνωστο αν έπιασαν έστω και το κόστος παραγωγής τους· “Maddox 2” λοιπόν, καθότι είχε προηγηθεί το “Maddox 1”, το LP του Eddie Lee Mattison [Edigsa C.M. 224 LS, 1968] που έκαιγε κι αυτό σαν αναμμένο κάρβουνο (φοβερό από ’κει το “Big bird” του Eddie Floyd). 

Το 45άρι

Στην πρώτη πλευρά τού άλμπουμ τραγουδούσε ο Ossie Laine κι έπαιζαν οι Show (soul υψηλού επιπέδου), με έπαρση στις εκδοχές του “Knock on wood” και του “Higher and higher”. Εκεί όμως που γινόταν χαμός ήταν στη δεύτερη πλευρά, όταν ο Jennings αντικαθιστούσε στα φωνητικά τον Laine, που την είχε κάνει μάλλον για την Αμέρικα, αφήνοντας τους άλλους πίσω στην Costa Brava. Οι διασκευές στο “(In the) Midnight hour” (των Pickett/Cropper) και στο “Rock my plimsoll”[sic] –που δεν ήταν άλλο βεβαίως από το “Rock my plimsoul” του Rod Stewart από το “Truth” του Jeff Beck– είναι, απλώς, ασυναγώνιστες. Προσωπικώς, βρίσκομαι στη σπάνια θέση να πω πως θα μπορούσε να ξεπερνούν κι αυτές ακόμη τις πρωτότυπες! Απίστευτη δύναμη, αδιανόητο drive, εξωφρενικά παιξίματα, μοναδικό πνευστό section, φωνή… που τρυπάει την ψυχή (στο δεύτερο track).

Το LP των Ossie Laine Show έπεσε τυχαίως στα χέρια μου πριν από δέκα και πλέον χρόνια. Φυσικά, αγνοούσα την οποιαδήποτε σχέση του γκρουπ με τους Greatest Show on Earth και βεβαίως τα ’χασα, όταν διάβασα τα ονόματα των μελών στο οπισθόφυλλο, τα οποία και αναγνώρισα αμέσως. Τα χρήματα που είχα δώσει για ’κείνον το δίσκο ήταν ελάχιστα και τον είχα αγοράσει επειδή, κατά τον ισπανό dealer που μου τον  πούλησε, περιείχε δυνατό soul-rock. «Δυνατό»; Ακούγοντας το clip (στο max ε;) αντιλαμβάνεσαι πως οι λέξεις αξίζουν μόνο για να λέγονται…