BIG JIM SULLIVAN ένας raga-rock ήρωας

«Καθάρισε» λοιπόν και ο Big Jim Sullivan, ο άγγλος κιθαρίστας και σιταρίστας που γεννήθηκε το 1941 και που πέθανε πριν πέντε ημέρες (κατά την Wikipedia) στα 71 χρόνια του. Top session μουσικός, ο Big Jim Sullivan ευθύνεται για πολλά στη μακρόχρονη καριέρα του – αν και ιδιαίτερη θέση μεταξύ εκείνων που επιχείρησε ήταν, βασικά, το ανακάτεμά του ανάμεσα στις απλοποιημένες φόρμες της ινδικής μουσικής και την pop, ηχογραφώντας δύο LP στο δεύτερο μισό των sixties, που… δοξάστηκαν στα 00s.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90 είχα πέσει σε μια παράξενη –αλλά δυνατή– παρτίδα δίσκων στο παλαιό μαγαζί του Αμερικάνου στη Λεωκορίου. Καφάσια στο πεζοδρόμιο, με τον κίνδυνο πάντα να σε πατήσουν τ’ αυτοκίνητα, και βεβαίως άπαιχτα original βρετανικά LP από τα sixties σε τιμές… πεντακοσάρικου. Κάτι P.J. Proby, κάτι Scaffold, κάτι John Williams (ο δυσεύρετος folkist της Columbia) και ανάμεσα σε διάφορα άλλα (τα οποία δεν τα θυμάμαι τώρα, γιατί πρέπει να τα ξεφορτώθηκα στην πορεία) και το άλμπουμ κάποιου Lord Sitar [EMI/Columbia SX 6256, 1968]. Επειδή πάντα με ενδιέφερε η «χαλαρή» πλευρά της μουσικής –ισχυρό αντίδοτο σε ό,τι ονομάζουμε «έργο που θα μείνει»– το δισκάκι τού… Λόρδου απετέλεσε ένα αληθινό διαμάντι για τα δικά μου γούστα, κάτι που εν πάση περιπτώσει παγιώθηκε για την διεθνή σκηνή λίγο καιρό αργότερα, όταν το “Lord Sitar” επανεκδόθηκε σε βινύλιο και CD. Τούτο μόνο. Η λογική ανάπτυξης του εντυπωσιακού “Black is black” σε επίπεδο ενορχήστρωσης, παραγωγής κ.λπ. ξεπατικώθηκε (λέω τώρα) από τον Nicola Conte στο δικό του και αρκετά καλό “Missione a Bombay” (2000). Ποιος να ήταν λοιπόν αυτός ο Lord Sitar (ήταν φανερό πως επρόκειτο για ψευδώνυμο), που υπέγραφε εκείνο το πανέμορφο LP, το γεμάτο με τις έξοχες raga διασκευές των “I am the walrus”, “Eleanor Rigby”, “Black is black” και “I can see for miles”; Την απάντηση την έλαβα λίγα χρόνια αργότερα, το 2002, όταν έπεσε στα χέρια μου ένα το ίδιο απολαυστικό CD, το “Sitar Beat” [r.p.m RPM 242], του γνωστού κιθαρίστα και sitar player Big Jim Sullivan. Εκεί, στο ένθετο, o Kieron Tyler (αρθρογράφος στο Mojo και αλλού) αναφερόταν σε λεπτομέρειες τής όχι και τόσο διαδεδομένης καριέρας τού άγγλου μουσικού, γράφοντας σαφώς πως ο Lord Sitar του ’68 δεν ήταν άλλος από τον Big Jim Sullivan και πως το “Sitar Beat” είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά από την αγγλική Mercury [SML 30001] ένα χρόνο πριν (1967).

Περιττό να πω πως μαγεύτηκα όχι μόνον από τον τρόπο με τον οποίον ο Big Jim Sullivan διασκεύαζε με έπαρση τραγούδια της εποχής (“She’s leaving home” των Beatles, “Sunshine superman” του Donovan, “A whiter shade of pale” των Procol Harum, “Tallyman” του Jeff Beck), αλλά κυρίως από τις δικές του συνθέσεις (“LTTS”, “The koan”, “Flower power”), οι οποίες θα έκαναν τους υπεύθυνους της πάλαι ποτέ ωραίας σειράς Electric Psychedelic Sitar Headswirlers να χάσουν δια παντός τον ύπνο τους. Έχει αξία, επίσης, να σημειώσω πως ο Sullivan δεν συνέθετε (στα κομμάτια που συνέθετε) βάσει μιας κάποιας pop λογικής, αλλά κυρίως… μιας jazz. Δηλαδή ήταν καταφανώς επηρεασμένος από τον ήχο των Joe Harriott/John Mayer –«θα επιθυμούσα να έπαιζα σ’ αυτήν την μπάντα» λέει ο ίδιος στις σημειώσεις του ενθέτου– ασχέτως αν τελικώς αποφάσισε να ακολουθήσει έναν πιο popular δρόμο. Μνεία, επίσης, στην παρουσία στο session του John McLaughlin, ο οποίος παίζει soli σε παράξενα μέτρα (21/8) χρόνια πριν τον ηλεκτρο-πανικό της Mahavishnu Orchestra. Το CD “Sitar Beat” συμπληρώνεται με έξι θέματα, παρμένα από δύο library δεκάιντσα της εταιρείας De Wolfe, που ειδικευόταν τότε (1966-67) σε μουσικές του… σωρού. Έξοχα από εδώ τα “Pageing Sullivan” (με την παρουσία στην κιθάρα του Jimmy Page) και “Viva la Tamla Motown” (ο τίτλος τα λέει όλα).

Τα δύο LP του Big Jim Sullivan aka Lord Sitar συνιστούν ύπατη μουσική απόλαυση. Περιέχουν ασυναγώνιστα raga-groove, που χτυπούν στα ίσια τους Dave Pike Set τού “Mathar” και του “Raga jeeva swara”…