TERRY CALLIER λίγα λόγια

Έμαθα –όπως πολλοί από τους συνομηλίκους μου– για την περιπτωσάρα του Terry Callier (1945-28/10/2012) το 1998, με αφορμή το (τότε) άλμπουμ του “TimePeace” στις Verve και Talkin’ Loud. Ήταν ένας υπέροχος δίσκος, που είχε σταθεί αφορμή για μια πιο βαθιά επαφή με το διαχρονικό έργο τού αμερικανού τροβαδούρου, με ό,τι τέλος πάντων εκείνο συμβόλιζε ή ενεργοποιούσε. Και αναφέρομαι βασικά στο “The New Folk Sound of Terry Callier” [Prestige, 1965], που ήταν για μένα μία πραγματική αποκάλυψη όταν το εντόπισα σ’ ένα παζάρι στο Ρόδον, το 1999 (σ’ ένα από τα 1500 αντίτυπα της επανέκδοσής του στην εταιρεία BGP).

Χωρίς να αγνοώ τα hip άλμπουμ του Terry Callier στην Cadet από τα seventies που τον κατέστησαν μύθο στα nineties, έχω την εντύπωση πως το “Alive” [Mr.Bongo, 2001] είναι ένα από εκείνα που θα παρέχουν, πάντα, ένα υπερ-επαρκές βιογραφικό του. Γραμμένο στο λονδρέζικο Jazz Café, το “Alive” συλλαμβάνει τον Αμερικανό στην κορυφή της ερμηνευτικής του δύναμης.

Ως γνωστόν ο Callier υπήρξε ένας εκφραστικότατος τραγουδιστής. Δεν ήταν μόνον η βαθιά χαρακτηριστική φωνή του, ήταν κυρίως η απαράμιλλη υποκριτική στόφα του (ας το πω έτσι), που σπανίως συναντάς σε τροβαδούρους οποιασδήποτε γενιάς. Οργιζόσουν όταν οργιζόταν, χαιρόσουν όταν χαιρόταν, δάκρυζες όταν δάκρυζε… Και τα δέκα tracks εκείνου τού... alive ήταν μοναδικά, ένα set δουλεμένων ηχητικών εναλλαγών (jazz, blues, folk, soul), που υποστηριζόταν διακριτικώς από οκτώ μουσικούς (ανάμεσά τους και ο σπουδαίος κιθαρίστας Jim Mullen, από τους Piblokto! κ.λπ.), οι περισσότεροι εκ των οποίων είχαν βιογραφικά που χάνονταν στα χρόνια. Φυσικά, σ’ εκείνο το CD ακούγονταν μερικά από τα πιο σημαντικά τραγούδια που είχε γράψει, έως τότε, ο Terry Callier, όπως ας πούμε το “Ordinary Joe” (αδύνατον να μην το σφυρίξεις, από την πρώτη κιόλας φορά που θα το ακούσεις), το “Dancing girl”, το “What colour is love”, μα ακόμη και τα πιο πρόσφατα, το “Lazarus man” και το “I don’t wanna see myself”. Το τραγούδι όμως που έκλεβε την παράσταση σ' εκείνο το set (και όχι μόνο γιατί ήταν καινούριο) ήταν το “Lament for the late A.D.” γραμμένο εις μνήμην του αδικοχαμένου Amadou Diallo. Την 4/2/1999 ο 24χρονος Λιβεριανός έπεφτε νεκρός σ’ ένα πεζοδρόμιο του Bronx, όταν δεχόταν 41 σφαίρες (οι 19 είχαν βρει στόχο όπως γράφει η wikipedia) από αστυνομικούς πεζής περιπολίας. Το «λάθος» του; Η κίνηση να βγάλει από την κωλότσεπη την ταυτότητά του… Ο Terry Callier ήταν εκεί…

Θρήνος για τον μακαρίτη A.D.

Έι Μανχάταν

Πίσω από το χαμόγελό σου ένα κρυμμένο μυστικό

Που σταμάτησε το ονειροπόλημά μου

Και μ’ έκανε στ’ αλήθεια άνω-κάτω για αρκετό καιρό

Εύχομαι να μπορούσα να το εκφράσω

Αλλά πρέπει να παραδεχθώ πως δεν έχω ιδέα

Νιου Γιορκ, Νιου Γιορκ

Νόμιζα πως μπορούσα να βασίζομαι σ’ εσένα.

Τι γίνεται Χάρλεμ;

Παιδί μου η καρδιά μου σε νοιώθει όπως κανένα άλλο

Ο Κολτρέιν έχει πλέον φύγει

Κι έτσι θα πρέπει να βρούμε μόνοι μας τις απαντήσεις

Γλυκέ μου δεν ακούς τη βροντή;

Με κάνει ν’ αναρωτιέμαι πώς τελειώνει η μέρα

Νιου Γιορκ, Νιου Γιορκ

Νόμιζα πως μπορούσα να βασίζομαι σ’ εσένα

Καίγεται το Μπρονξ

Ο κόσμος στέκει και κοιτάζει με βουβή μανία

Κάποιοι τύποι δεν νοιάζονται καθόλου

Άλλοι δεν τολμούν να ρίξουν ούτε μια ματιά

Στο χαρτί για την κηδεία

Όμως το ’χω δει το μήνυμα

Και το νόημα είναι σαφές δεν υπάρχει άλλο θέμα

Νιου Γιορκ, Νιου Γιορκ

Νόμιζα πως μπορούσα να βασίζομαι σ’ εσένα