άσματα και ξεντεριάσματα…

Χθες έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος του… αδέσμευτου περιοδικού πολιτικής δράσης και κουλτούρας Ιδεοδρόμιο, που έβγαζε ανά διαστήματα ο Λεωνίδας Χρηστάκης από το 1978 έως το 2004(;). Αναφέρομαι στο τεύχος 51, της 24ης Ιουνίου 1980. Στον βασικό τίτλο του εξωφύλλου διαβάζουμε «Τα κινήματα του ’68 και η λειτουργική ακμή του ροκ», ενώ μέσα αραδιάζονται τα σχετικά κείμενα. 

Ένα εξ αυτών είχε τίτλο «Αμερική ’68-’69, η λειτουργική ακμή του ροκ και το κοινωνικό περιβάλλον» και το υπέγραφε ο Μάκης Μηλάτος· όχι ο γνωστός μουσικοκριτικός της Athens Voice κ.λπ., αλλά ο παλαιός Μηλάτος, ο ξάδελφός του, ο… χεβυμεταλλάς, o συγγραφέας τής... επιταφίου «αυτοκαταστροφικής φύσης του ροκ». 

Περιττό να πω, αλλά ας το πω, πως πρόκειται για ένα άρθρο που μπάζει από παντού. Για διαβάστε εδώ (η έμφαση δική μου): 

«Οι Beach Boys  περιέργως το 1966 με το άλμπουμ Pet Sounds φάνηκαν προβληματισμένοι και εγκατέλειψαν την γευστική και καταναλώσημη ελαφρά μουσικοεκφραστική τους φόρμα. Αυτό ήταν δημιούργημα ενός απρόσμενου εσωτερικού διαλογισμού του Brian Wilson, που δυστυχώς όμως δεν είχε συνέχεια και οι Beach Boys στο επόμενο άλμπουμ τους, το SERGEANT PEPPERS, ξαναπαρουσιάστηκαν με τη γνωστή τους μορφή». 

Το αφήνω ασχολίαστο. Σχεδόν κάθε παράγραφος του συγκεκριμένου κειμένου (δεν εννοώ του αποσπάσματος) σε βγάζει από τα ρούχα σου – αλλά, τώρα, δεν πρόκειται να κάνω κριτική σ’ ένα άρθρο του 1980, άλλος είναι ο λόγος που με αναγκάζει να κάνω αυτήν την ανάρτηση· κι είναι σοβαρός. Διαβάστε σας παρακαλώ το παρακάτω κομμάτι που αναφέρεται στην αιματοβαμμένη συναυλία των Rolling Stones στο Altamont της Καλιφόρνια την 6/12/1969…

«Στο κονσέρτο αυτό (σ.σ. στο Altamont) 300.000 άτομα βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με την αντίφασή τους, αλλά με την βοήθεια των τραγουδιών των Stones, σπάσανε κατά ένα μέρος τους κατασταλτικούς φραγμούς και δεχόσαντε με ενθουσιασμό τα αντιεξουσιαστικά και επαναστατικά συνθήματα του Jagger. Κατά τη διάρκεια του κονσέρτου, σε μια συμπλοκή, ένας νεαρός προσπάθησε να μαχαιρώσει έναν Hell’s Angel, απ’ αυτούς που είχαν αναλάβει την περιφρούρηση και την προστασία των Stones έναντι 500 δολλαρίων και μερικών κιβωτίων μπύρας, αλλά ο Άγγελος πιο γρήγορος και συνηθισμένος σε κάτι τέτοια, πρόλαβε, του έπιασε το χέρι, το γύρισε και του έχωσε το μαχαίρι στη κοιλιά!! Το γεγονός αυτό όμως έντεχνα διαστρεβλώθηκε και παρουσιάστηκε σαν αποτέλεσμα της επαναστατικής ατμόσφαιρας που δημιούργησαν οι Stones και σαν εκδήλωση των φωνηκών (σ.σ. εννοεί «φονικών») ένστικτων που έχουν οι “δολοφόνοι” Άγγελοι της Κόλασης». 

Μα την αλήθεια απορώ πώς ο μακαρίτης ο Χρηστάκης επέτρεπε να δημοσιεύονται στο περιοδικό του τέτοιου τύπου απόψεις…

Το να νομίζει κάποιος πως το “Sgt. Pepper’s…” είναι άλμπουμ των Beach Boys (ακόμη και σήμερα – και όχι μόνον το 1980) δεν είναι και τόσο τραγικό. Ok, αυτός που θα το γράψει μπορεί να είναι ακατάλληλος για μουσικογραφιάς, αλλά επ’ ουδενί δεν είναι επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο. Γελάς μαζί του, αλλά δείχνεις και μια κατανόηση... Εκείνος, όμως, που θα προσδώσει στους φασίστες, ρατσιστές και δολοφόνους Hell’s Angels μια θετική αύρα δεν είναι απλώς ανεπαρκής περί τα δημοσιογραφικά είναι και επικίνδυνος. 

Είναι επικίνδυνος γιατί προβάλλει την εγκληματική καπατσοσύνη ως ικανότητα και αρετή (ρε τον… Άγγελο, ρε το πουλάκι μου, ρε το αθώο μηχανόβιο παιδί, που πήγαν να τον καθαρίσουν οι τσογλαναραίοι, κι εκείνο πρόλαβε –α λα της ο μάγκας– και ξεντέριασε τον πρώτο ακαμάτη, που στάθηκε μπροστά του), αντιστρέφοντας την ίδια στιγμή την πιο απτή πραγματικότητα. Πώς; Mε το να τοποθετεί σε εισαγωγικά τους κοινούς δολοφόνους, απαλλάσσοντάς τους συγχρόνως από τα «φωνηκά» τους ένστικτα.

Δεν είναι ν’ απορεί κανείς όταν, 30 χρόνια μετά, ανάλογα… χρυσαβγίτικα ξεντεριάσματα μεταφράζονται, στα μυαλά κάποιων βλαμμένων, ως ύπατες ηρωικές πράξεις.