ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΜΟΥΣΑΣ newborn

Ένας από τους πιο δημιουργικούς μουσικούς, που δραστηριοποιούνται αυτή τη στιγμή γύρω από την jazz στη χώρα (το «γύρω» με τη μεγαλύτερη δυνατή ακτίνα) είναι ο κιθαρίστας Τηλέμαχος Μούσας. Όλα αυτά τα χρόνια για τον Μούσα έχω γράψει ελάχιστα, και αυτό είναι κάτι που πρέπει, οπωσδήποτε, να διορθωθεί. Στο τεύχος 164 του Jazz & Τζαζ (11/2006) σημείωνα με αφορμή, τότε, το πρώτο άλμπουμ του «Κυκνοστάλαγμα» [Ankh Productions]: «Έχοντας κάνει αισθητή την παρουσία του μέσω της δικής του Acoustic Band (τον γνωρίσαμε από τη συλλογή ‘Jazz Socitey’), ο κιθαρίστας Τηλέμαχος Μούσας επεκτείνει την προβληματική του γύρω από το πώς θα πρέπει να καθοδηγείται ένα μεσόγειο fusion, που να έχει και jazz καταβολές, αλλά κυρίως να αγγίζει τη συγκεκριμένη (ακουστική) τοπιογραφία. Κατ’ αναλογία δηλαδή με την nordic jazz, η άποψη του Μούσα στο συγκεκριμένο άλμπουμ θα πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στο παρόν και τη μνήμη, με όρους υψηλής αισθητικής, κυκλώνοντας ένα σύστημα από ‘γλυκιές’ εικόνες, ικανές να αντιπροσωπεύουν στο χρόνο τη δική μας φυσική καλλονή». Με καλές σπουδές στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης, στο Agostini Music School, στο Ωδείο Φ. Νάκας και στο Berklee College of Music, ο Τηλέμαχος Μούσας έχει εμφανιστεί με τους Xaxakes, Μπλε, LoveLab, έχει συνεργαστεί με τους Damo Suzuki, Blaine L. Reininger, Σαβίνα Γιαννάτου, Θάνο Ανεστόπουλο, Michel Hatzigeorgiou, Μra Oma, Μαρία Βουμβάκη, Κώστα Μαγγίνα, Δημήτρη Καμαρωτό, συμπράττοντας επί σκηνής με τους Chico Freeman, Sheila Jordan, Jerome Rothenberg και ανοίγοντας συναυλίες των Anouar Brahem, Nouvelle Vague, Brendan Perry (Dead Can Dance), Ozric Tentacles, Manhattan Vibes κ.ά. Άρα, έχουμε να κάνουμε με έναν πολυπράγμονα μουσικό η αισθητική αντίληψη του οποίου καταγράφεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο στο πιο πρόσφατο CD του, που έχει τίτλο “Newborn” [Ankh Productions, 2011] και το οποίον υπογράφεται από τον ίδιον (φυσικά) και το συγκρότημα Moussas Farm (Τηλέμαχος Μούσας, κιθάρες, φωνητικά, θερεμίνη, Αναστασία Έντεν φωνή, Jef Maarawi φωνή, Σοφία Ευκλείδου τσέλο, Μαρία Μανουσάκη βιολί, Χρήστος Λιάτσος βιμπράφωνο, ντραμς, Νίκος Γιούσεφ μουσικό πριόνι, μπάσο).

Το άλμπουμ ανοίγει με μία version του ηπειρώτικου παραδοσιακού «Αλησμονώ και χαίρομαι», που κατ’ ευθείαν σε «φτιάχνει». Δωδεκάχορδη κιθάρα, το τσέλο της Julia Kent (από τους Antony and the Johnsons) και η φωνή του Λάμπρου Φιλίππου (από τους Yianneis), σ’ ένα κομμάτι μαγικό (από τη φύση του). Η αλλαγή είναι εντυπωσιακή κυριολεκτικώς, αφού το επόμενο track είναι μία bossa! Το “Nunca mais” ξεχωρίζει αμέσως όχι μόνο από την ωραία μελωδική γραμμή και το break τής ηλεκτρικής κιθάρας, αλλά και λόγω της ξεχωριστής ερμηνείας του Jef Maarawi (γνωστός και ως Egg Hell – πρόκειται για έναν ελληνο-συριο-βραζιλιάνο τραγουδοποιό «περίπτωση»). Αλλά και το επόμενο τραγούδι είναι και πάλι… εκπληκτικό. Το “Golden rain” έχει μουσική του Μούσα και στίχους του Henry Purcell (από την άρια της όπεράς του “Dido and Aeneas”). Η ερμηνεία της Αναστασίας Έντεν και το γενικότερο baroque-rock κλίμα είναι ασυναγώνιστο (φοβερό το πριόνι του Νίκου Γιούσεφ). H “Matias” είναι μία ωραία contemporary jazz σύνθεση, με το τρομπόνι του Αντώνη Ανδρέου να πετάει. Ξανά αλλαγή κατεύθυνσης στο “Drop”, που συνδυάζει εντελώς ετερόκλητα ηχοχρώματα. Overtone singing από τον Nathan Pissoort, διαλυμένο τραγούδισμα από τον Blaine L. Reininger, didgeridoo, θερεμίνη και live electronics, προσθέτουν στο συγκεκριμένο άσμα μία αβαντ-γκαρντίστικη διάσταση, την οποίαν αντιπαλεύει το “Spanish air” ένα λυρικό rock κομμάτι, με… επιδέξια φωνητικά από την Έντεν και αντίστοιχα σόλι από τον Μούσα. Τα επόμενα τρία θέματα είναι ορχηστρικά. Στο “Newborn” έχουμε ένα όμορφο melodic-jazz κομμάτι, με το τρομπόνι ν’ ανοίγει και να κλείνει, περνώντας από το «Γιάννη μου το μαντήλι σου», τα vibes να… παραμυθιάζουν και τον Μούσα να παίζει ένα ωραίο Fripp-οειδές σόλο, στο “Strangelet” κυριαρχεί η funky/fusion διάθεση, με το βιολί της Μαρίας Μανουσάκη και την κιθάρα να πρωταγωνιστούν, ενώ στο “Asep blues” έχουμε ένα, έστω και κάπως ιδιόμορφο, blues-rock, παιγμένο από το κλασικό σ’ αυτές τις περιπτώσεις rock τρίο (κιθάρα, μπάσο, ντραμς). Στο “12 steps to heaven” ο Τηλέμαχος Μούσας μελοποιεί στίχους του Θάνου Ανεστόπουλου –ο ίδιος τραγουδά/απαγγέλει κιόλας. Τα δύο τελευταία ορχηστρικά, το “Secret night” και το “Für Elli”, φανερώνουν για μία ακόμη φορά την ικανότητα του Τηλέμαχου Μούσα να εκμεταλλεύεται την ευχέρειά του στη μελωδική διατύπωση και βεβαίως τις ικανότητες των μουσικών που στέκονται δίπλα του.

Απλώς, ένας εξαιρετικός δίσκος!