THE LANDRUS KALEIDOSCOPE κάψουλα

Νεαρός ακόμη μουσικός, ο 34χρονος Αμερικανός Brian Landrus είναι ένα από τα ανερχόμενα «αστέρια» στα βαθιά όργανα (χειρίζεται βαρύτονο και μπάσο σαξόφωνο, μπάσο κλαρίνο και μπάσο φλάουτο). Έως ώρας, δε, μάς έχει απασχολήσει δύο φορές. Η πρώτη αφορούσε στο έξοχο “Forward” [Cadence Jazz, 2009], για το οποίον είχα γράψει τα σχετικά… διθυραμβικά εδώ http://is.gd/dUh9Xy, ενώ η δεύτερη στο “Traverse” [BlueLand, 2010], ένα επίσης άξιο CD με συμπαραστάτες τους Lonnie Plaxico, Michael Cain και Billy Hart. Η πιο καινούρια απόπειρα τού Landrus έχει τίτλο “Capsule” [BlueLand, 2011] και είναι ένα ακόμη εξαιρετικό CD, αρκετά διαφορετικό (και) από τα δύο προηγούμενα.

Εκείνο που πρέπει να τονιστεί από την αρχή είναι πως ο Landrus είναι ένας εμπνευσμένος, συνθέτης, αυτοσχεδιαστής και ενορχηστρωτής. Κάθε κομμάτι (άπαντα δικά του) είναι κι ένα καθαρό δείγμα των δυνατοτήτων και της ευφυΐας του – γιατί όχι; Ο αμερικανός πνευστός είναι φανερό πως αγαπά, εξ ίσου με την jazz, και το rock, και την μεγάλη μαύρη μουσική, την soul και το αδελφάκι της το funk. Συνθέτει λοιπόν έχοντας στη διάθεση του ένα βασικό… καλειδοσκόπιο, το οποίο στην πορεία εμπλουτίζει με… καραϊβικούς και λοιπούς latin ρυθμούς. Το σύνολο είναι ένα ακροαματικό χάρμα, για χάρη του οποίου τεντώνεις δίχως σκέψη το volume του ενισχυτή, προκειμένου να εισπράξεις το μέγιστο της απόλαυσης.

Οκτώ συνθέσεις λοιπόν (μία ώρα η διάρκεια), με τα περισσότερα από τα κομμάτια να κινούνται κοντά στα επτά με οκτώ λεπτά, άρα (και) ικανά από τη φύση τους να παράσχουν τον απαιτούμενο χώρο για τις αναπτύξεις των μελωδιών, τους νουνεχείς αυτοσχεδιασμούς, τα μετρημένα σόλι. Δύσκολο να ξεχωρίσεις κάτι. Δύσκολο να αντισταθείς στη μαγεία αυτού του άλμπουμ, αφού όλα τα κομμάτια κινούνται σε πολύ υψηλό επίπεδο, δημιουργώντας έναν δικό τους αυτοτελή κόσμο. Πάρτε για παράδειγμα το 7λεπτο “71 & on the road” με την εξοχότατη μελωδική βαρύτονη γραμμή και το απίθανο «πίσω» σόλο του Nir Felder στην ηλεκτρική κιθάρα. Ή το 8λεπτο κιθαριστικό blues “Like the wind”, με την κάπως reggae(!) ρυθμική γραμμή (Matthew Parish κοντραμπάσο, Rudy Royston ντραμς) και το φανταχτερό σόλο στο μπάσο φλάουτο. Ή το επίσης 8λεπτο “Beauty” (ο άνθρωπος δεν είναι μετριόφρων και ορθώς πράττει!), εκεί όπου το ηλεκτρικό πιάνο του Michael Cain δρα απογειωτικώς.

Διάβασα κάτι στο δίκτυο, που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ο Landrus επινοεί στίχους σχεδόν για κάθε σύνθεση που παραδίδει! Τους στίχους μπορεί να μην τους ακούμε, του παρέχουν όμως (οι στίχοι) τη δυνατότητα να δίνει σχήμα στις συνθέσεις και τα σόλι του. Κάπως έτσι εξηγείται γιατί τα κομμάτια του αποκτούν αυτή τη μοναδική ρέουσα ομορφιά του απλού, αλλά υπερ-φροντισμένου άσματος.

Επαφή: www.brianlandrus.com