νέα ελληνικά

Ηχογραφημένο το διήμερο 23-24 Απριλίου 2010 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, το 2CD του Αλκίνοου Ιωαννίδη υπό τον τίτλο «Γυάλινος Κόσμος» είναι ένα καλοφτιαγμένο best of. Καλοφτιαγμένο γιατί –αν και live– είναι διαμορφωμένο κοντά στις (στούντιο) απαιτήσεις και best of, καθότι περιλαμβάνονται μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που ερμηνεύτηκαν από τον Ιωαννίδη αυτήν την τελευταία 20ετία.

Υπάρχουν κομμάτια δηλαδή από τον «Ανεμοδείκτη» (Ταξίδι, Θα ’μαι κοντά σου, Με τόσα ψέματα, Requiem, Όνειρο ήτανε, Κόσμος πάει κι έρχεται) και τις «Περιπέτειες Ενός Προσκυνητή» (Ο προσκυνητής, Απόγευμα στο δέντρο, Ο κόσμος που αλλάζει, Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, Γυρισμός), τους δύο σημαντικότερους δίσκους του ελληνοκύπριου τραγουδοποιού, αλλά ακόμη και η «Αγορά του Αλ Χαλίλι» ή το «Δεν μπορώ» (από την εποχή της συνεργασίας με τον Νίκο Ζούδιαρη), θέματα από το «Ο Δρόμος, ο Χρόνος και ο Πόνος» (Μαύρη πεταλούδα, Μισό φεγγάρι, Έχω μια λέξη), την «Νεροποντή» (Ο δρόμος σου είσαι εσύ, Πατρίδα, Ήταν ανάγκη;), αλλά και δυο-τρία παραδοσιακά, άπαντα ενοποιημένα από τις, για την περίσταση, ενορχηστρώσεις (Γιώργος Καλούδης, Μιχάλης Καπηλίδης, Σωτήρης Λεμονίδης, Αλκίνοος Ιωαννίδης) και βεβαίως τα παιξίματα (Γιώργος Καλούδης ακουστικό τσέλο, 5χορδο ηλεκτρικό μπάσο-τσέλο, κρητική λύρα, φωνητικά, Μιχάλης Καπηλίδης τύμπανα, φωνητικά, Σωτήρης Λεμονίδης πλήκτρα, φωνητικά, Αλκίνοος Ιωαννίδης ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, λαούτο, φλάουτα). Το… ευρύτερο της παραγωγής, επί του οποίου συμβάλει και το φωνητικό σύνολο Εν Χορδαίς, καθιστούν τον «Γυάλινο Κόσμο» ένα πρώτης τάξεως αναμνηστικό (για όσους παρευρέθησαν στο Θέατρο) και πιθανώς μία καλή περίπτωση γνωριμίας για όσους νεότερους προσέλθουν…

Έχει, οπωσδήποτε, ενδιαφέροντα τραγούδια το άλμπουμ “One Night Stand” [Universal Music Greece] του Αντώνη Σουσάμογλου, ενός προσώπου, έως πριν λίγο, αγνώστου προς εμένα. Διάβασα λοιπόν στο διαδίκτυο πως ο Σουσάμογλου είναι γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1976, πως έχει σημαντικές μουσικές σπουδές και πως είναι εξάρχων βιολιστής της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, πως έχει συμπράξει με τις Κρατικές Ορχήστρες της χώρας, με την Καμεράτα - Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής, με την Ορχήστρα των Χρωμάτων, την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης, την ορχήστρα του City University of London, τη Συμφωνική της Ακαδημίας της Σόφιας, την Ορχήστρα των Πατρών και άλλα σχετικά. Βεβαίως, το “One Night Stand” δεν έχει καμμία εμφανή σχέση με τη «σοβαρή» πλευρά της κλασικής μουσικής, είναι ένα pop/rock κατασκεύασμα που ηχεί ποικιλοτρόπως· άλλοτε πιο ροκάδικα, άλλοτε περισσότερο pop ή electro-pop (κάποια τραγούδια θυμίζουν το ύφος της Λένας Πλάτωνος από τα 80s) , άλλοτε κινείται πιο κοντά στην κλασικότροπη «δωματίου» μπαλάντα, δίχως μερικές φορές να απουσιάζουν τα jazz, ή ακόμη και τα blues ηχοχρώματα. Το προτέρημα του άλμπουμ είναι πως όλα τα στοιχεία, αν και ετερόκλητα, είναι καλοβαλμένα –κάτι που θα πρέπει να αποδοθεί στην, με γνώση, παραγωγή των Αντώνη Σουσάμογλου και Βαγγέλη Λάππα– και το μειονέκτημά του ότι ακούγοντάς το κάπου «χάνεσαι» εξαιτίας της πολυσημίας των φωνών (βασικά). Δεν μπορώ, προσωπικώς, ν’ αντιληφθώ τι προσφέρουν στην ενότητα ενός δίσκου ένδεκα κομματιών οκτώ(!) διαφορετικοί τραγουδιστές (Αντώνης Σουσάμογλου, Μανώλης Χατζημανώλης, Vassilikos, Έλλη Πασπαλά, Δήμητρα Γαλάνη, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Νίκος Κατικαρίδης, Φαίδων «Πάροικος» Καλοτεράκης – οι δύο τελευταίοι γνωστοί μας και ως μέλη της ελληνικής… ευαγγελικής rock κοινότητας). Ο Σουσάμογλου μπορεί να καλυτερεύσει τους στίχους του (ν’ αφήσει στην άκρη, ως τετριμμένα, τα λογοπαίγνια τύπου Καρλ Μαρξ-Γκράουτσο Μαρξ), μπορεί να επεξεργαστεί ακόμη περισσότερο τις μελωδίες του, να εγκαταλείψει τους προγραμματισμούς και τις electro-τητες, να στοχεύσει σε μια-δυο φωνές, προσφέροντας περισσότερα τραγούδια όπως το «Καρναβάλι» ας πούμε (άδει ο Χατζημανώλης). Το μέλλον του ανήκει (όπως και σε όλους μας εξάλλου…).

Κοιτώντας το CD «Φεγγάρι στην Ταράτσα» [Artway-Technotropon] της Πένυς Παπακωνσταντίνου, το booklet, τα στιχάκια, μού δημιουργήθηκε η εντύπωση πως επρόκειτο για ένα πλήρες (χρονικώς) και ολοκληρωμένο άλμπουμ. Βάζοντας όμως το δισκάκι στο player διαπίστωσα πως περιείχε πέντε κομμάτια και πως η συνολική του διάρκεια μόλις που ξεπερνούσε τα 15 λεπτά. Και τα πέντε τραγούδια είναι σε μουσική και στίχους τής Χάριτος Τσεκούρα (η Χάρις, της Χάριτος…), ενώ ένα από αυτά, το τελευταίο, το αποδίδει η Αναστασία Μουτσάτσου. «Συμμετοχή» σ’ ένα cd-single 15 λεπτών νομίζω πως πάει πολύ· από τη στιγμή, μάλιστα, που το τραγούδι θα μπορούσε να το έχει πει, δίχως πρόβλημα, η βασική ερμηνεύτρια. Για να δούμε, όμως, ένα-ένα, αυτά τα πέντε tracks. Ο «Προφήτης» είναι ένα κάπως ροκάδικο-bluesy κομμάτι με ωραίες κιθάρες (Χρήστος Παυλής), ακόμη ωραιότερη μελωδία, ένα break στο κλαρίνο (Μάνος Αχαλινωτόπουλος) και βεβαίως την καθαρή ερμηνεία της Παπακωνσταντίνου (με διαφορά, το καλύτερο τραγούδι του CD – το λέω από τώρα). Το «Φεγγάρι στην ταράτσα» είναι μία μπαλάντα με πιάνο, ακορντεόν (Μαρία Καναβάκη) και μπάσο-ντραμς βεβαίως (Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος - Νίκος Χριστόπουλος). Και πάλι η φωνή της Παπακωνσταντίνου είναι ένα βασικό ατού. Το «Οιδίπους επί Κολωνώ» είναι ένα κάπως… διονυσιακό ethnic (θυμίζει το στυλ της Κρίστης Στασινοπούλου) με γκάιντα (Γιώργος Μακρής), νταούλι (Γιώργος Γκαραβούνης) και λοιπά κρουστά (Εύη Κανέλλου). Ευχάριστο. Ο «Τρελοάνεμος» προσεγγίζει περισσότερο έντεχνα χαρακτηριστικά, ενώ το έσχατο «Πυροβάτης» (αποδίδει η Μουτσάτσου) κολλάει πιο πολύ με τον «Οιδίποδα». Ethnic/ έντεχνο/ folk, που είναι, μάλλον, εκτός εποχής. Αλλά αυτό δεν είναι κριτική, είναι διαπίστωση.