HARRY BECKETT ένας… σχεδόν βρετανός τρομπετίστας

Η τρομπέτα στη Βρετανία μπορεί να είχε (έχει) πολλά ονόματα, αλλά εκείνο του Harry Beckett (1935-2010) ήταν ένα από τα δύο-τρία βασικά. Γεννημένος στο νησί Barbados, στις Μικρές Αντίλλες, ο Beckett θα βρεθεί στην Αγγλία το 1954 (λίγο πριν τα είκοσι χρόνια του) και το 1962 θα εμφανιστεί στο φιλμ τού Basil Dearden “All Night Long” (ένας ύμνος προς την jazz), εκεί όπου θα γνωρίσει τη μουσική του Charles Mingus μεταβάλλοντας έτσι την τζαζική ζωή του. Γνωστός, επίσης, από την μακρόχρονη συνεργασία του με τον Graham Collier, τους προσωπικούς του δίσκους, αλλά και από τη συμμετοχή του σε άλμπουμ των Mike Westbrook, Elton Dean, John Surman, Ray Russell, Neil Ardley, Keef Hartley Band, The Running Man, The New Jazz Orchestra, Ian Carr with Nucleus+ (στο “Solar Plexus”), Galliard (στο φοβερό “New Dawn”) κ.ά., ο Beckett θα αποτελέσει βασικότατο στέλεχος μίας μεγάλης jazz μπάντας στο Νησί, της Chris McGregor’s Brotherhood of Breath, με την οποία όχι απλώς θα ηχογραφήσει, αλλά και θα συμπορευτεί στις πιο δημιουργικές στιγμές της. Πριν δύο χρόνια η γερμανική εταιρεία ITM Archives κυκλοφόρησε μία συλλογή, υπό τον τίτλο “Maxine”, η οποία ήρθε ως υπόμνηση όχι μόνον του ταλέντου και της παρουσίας τού άξιου τρομπετίστα, αλλά και της πρόσφατης (τότε) απουσίας του.

Ο Harry Beckett συλλαμβάνεται λοιπόν σε μία σειρά εγγραφών από τα 80s και τα 90s (1987-1995), δείχνοντας πως η δημιουργική διάθεση (τόσο η δική του, όσο και των συνοδοιπόρων του) δεν είχε εκπέσει ακόμα εκείνα τα «άγονα χρόνια». Αποσπάσματα από πέντε sessions καταγράφονται επί του προκειμένου, στο γεμάτο δισκάκι των ITM Αρχείων. Στην πρώτη (Λονδίνο 1995), ο Beckett βρίσκεται στο στούντιο με την Annie Whitehead τρομπόνι, τον John Burgess φλάουτο, σαξόφωνα, τον Mario Castronari μπάσο και τον Winston Clifford ντραμς. Το “Bessie’s blues” του John Coltrane γίνεται όχημα, πρώτον για μία πολύ ενδιαφέρουσα ενοργάνωση και δεύτερον για μερικά απολαυστικά σόλι σε τρομπόνι, τρομπέτα, φλάουτο και κοντραμπάσο, με το “Falling in love with love” (Richard Rogers) να μετατρέπεται περαιτέρω σ’ ένα 10λεπτο σχεδόν αισθητικόν έπος. Στο “Les jardins du casino” (1991) του Jacques Brel ο Harry Beckett συνεργάζεται με τον πιανίστα Django Bates (από τους Loose Tubes κ.ά.). Το αποτέλεσμα είναι μία μπαλάντα αξιώσεων. Φαίνεται, μάλιστα, πως βρισκόμασταν σε μιαν εποχή όπου ο «βρετανός» μουσικός ασχολιόταν εντόνως με το έργο του βέλγου τραγουδοποιού, αλλιώς δεν εξηγείται η εντυπωσιακή διασκευή του στο πασίγνωστο “Amsterdam” από το τρίο Harry Beckett τρομπέτα, φλούγκελχορν, Joachim Kühn πιάνο, Jean-François Jenny-Clark μπάσο (η στοιχειωτική μελωδία ποτέ πριν, ή και μετά, δεν είχε εξακοντιστεί στο άπειρο άνευ των λόγων του ποιητή). Το φερώνυμο με τον τίτλο του άλμπουμ “Maxine” (1987) είναι μια σύνθεση του Chris McGregor (από το όνομα της συζύγου του). Ο νοτιοαφρικανός πιανίστας συνεργάζεται ακόμη μία φορά με τον Beckett, σ’ ένα κομμάτι χαμηλών τόνων, γνωστό και από το ρεπερτόριο των Brotherhood of Breath (υπάρχει ας πούμε στο LP “Country Cooking” του 1988). Όμως η σύνθεση που σπάει τις αλυσίδες σ’ αυτό το πολλάκις συναρπαστικό άλμπουμ είναι η 24λεπτη(!) “Cozy n’ Rozy” (1987). Πρόκειται για ένα εκρηκτικό funk κομμάτι (Courtney Pine σαξόφωνο, Chris McGregor πιάνο, Fred Thelonious Baker μπάσο, Clifford Jarvis ντραμς, Harry Beckett τρομπέτα, φλούγκελχορν) με τον Beckett ν’ ανοίγει το χορό, με απλησίαστο σόλο από τον Pine στο τενόρο και τον McGregor αφηγηματικότατον όσο λίγες φορές στο παρελθόν.

Κι επειδή κομμάτι από το συγκεκριμένο CD δεν βρήκα στο YouTube να ένα από το παρελθόν, με τον Harry Beckett σε πολύ μεγάλα κέφια! Ο τίτλος του είναι “Rings within rings” και πρόκειται, όπως θα διαπιστώσετε, για ένα καταπληκτικό electric-jazz track. Προέρχεται δε από το LP “Joy Unlimited” [Cadillac SGC 1004, 1974] στο οποίο συμμετείχαν οι Harry Beckett τρομπέτα, φλούγκελχορν, Brian Miller ηλεκτρικό πιάνο, Ray Russell κιθάρα, Darryl Runswick μπάσο, Nigel Morris ντραμς και Martin David κρουστά… Ηχογράφηση από το Chalk Farm με μηχανικό τον Vic Keary (της Mushroom Records).