ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ εικονικό βινύλιο

Στην τραγουδοποιό Δανάη Παναγιωτοπούλου έχω αναφερθεί κι άλλες φορές στο παρελθόν και αφορμή μού είχαν δώσει αντίστοιχα άλμπουμ της. Για το ντεμπούτο της «Οίκος Αντοχής» [Καθρέφτης, 2006] είχα επισημάνει τη δύναμή της στο στίχο καταλήγοντας πως... παρότι τα πάντα μπορεί να επιδέχονται βελτιώσεις, στρογγυλεύοντας το άλμπουμ της, μετατρέποντάς τον σε κάτι σαν... ροτόντα, η ίδια η δημιουργός, εντελώς αδιάφορη για ’κείνον τον επαγγελματισμό που θέτει σε κίνδυνο το αμόλυντο ταλέντο και την εν τω γεννάσθαι έμπνευση, επιμένει μέσω ενός... ρετουσαρισμένου demo να μας συστηθεί ως ολοκληρωμένη τραγουδοποιός. Τη σιγουριά της, πρώτα-πρώτα, οφείλουμε ν’ ανταμείψουμε.

Τρία χρόνια αργότερα και με αφορμή το “Homo Logotypus” [Yafka, 2009] σημείωνα πως… ο έρως, τα καθημερινά ζητήματα, η άνωθεν βία, η κάτωθεν βλακεία, και, από ’κει και πέρα, η… αποφορά και η απαξίωση ενός χαύνου ζην και φέρεσθαι ήταν τα ζητήματα που απασχολούσαν την Παναγιωτοπούλου, ενώ από μουσικής πλευράς… υιοθετούνταν τα ελεύθερα πλαίσια της jazz και των blues με τις ερμηνείες να… μεταφέρουν τη σιγουριά μιας καλλιτέχνιδας, που μετράει το κάθε τι πριν οπλίσει το λόγο της.

Στα ενδιάμεσα χρόνια, από το 2009 έως και σήμερα δηλαδή, η Δανάη Παναγιωτοπούλου θα βρεθεί να προβάρει τα καινούρια της τραγούδια σε διάφορα live, συνδεδεμένα πάντα με κάποιο κοινωνικό αιτούμενο (αρκετά εκ των οποίων έχουν ήδη την πορεία τους στο YouTube), θ’ απασχολήσει πολλούς (ακόμη και κάποιους που δεν την γνώριζαν έως τότε) με την ανοιχτή επιστολή της προς τον Διονύση Σαββόπουλο και σε όσα εκείνος είχε υποστηρίξει σε μια συνέντευξή του στον ANT1, τον Μάρτιο του ’11 –«Δωροδοκηθήκαμε από τον πολιτικό κόσμο για να τους ψηφίζουμε. Αυτό γινόταν με δανεικά όμως, δεν υπήρχαν στ’ αλήθεια τα λεφτά. Και κάποια στιγμή αυτό… τελειώσαν και τα δανεικά, και τώρα είμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση» ακούστηκε να λέει ο Σαββόπουλος στη Μαρία Χούκλη, με την Παναγιωτοπούλου να τον εγκαλεί, βασικά, για τη χρήση του πληθυντικού, για το… μαζί τα φάγαμε δηλαδή–, ενώ εσχάτως θα δώσει στη δημοσιότητα και μια σειρά καινούριων τραγουδιών της, υπό τον τίτλο «Βεβηλώσεις - ένα εικονικό βινύλιο». Η παραγωγή (Yafka Records) φιλοδοξεί να παρουσιάσει τα κομμάτια αυτά, προσεχώς, μέσω μιας κανονικής κυκλοφορίας, αλλά για την ώρα μπορεί ν’ ακουστούν μόνο από το δίκτυο. Ας τα δούμε λοιπόν (αλλά βασικά ας τ’ ακούσουμε), καθότι όπως αναφέρεται και σ’ ένα σχετικό e-mail που έλαβα πριν λίγους μήνες… «η τρίτη εργασία της Δανάης Παναγιωτοπούλου θίγει μια σειρά από καίρια ερωτήματα, τόσο επί της ουσίας όσο και επί της ‘διαδικασίας’. Στις πρώτες ύλες της, πέρα από τη μουσική και το στίχο, προστέθηκε ο κόσμος της εικόνας ως μια τρίτη παράλληλη γραμμή. Το αποτέλεσμα είναι ένας ιστότοπος, όπου με αφετηρία ένα εικοσάλεπτο video, φτιαγμένο για το YouTube, ο ακροατής-θεατής-αναγνώστης μπορεί να ακολουθήσει μια σειρά από διαδρομές, με σταθμούς μέσα κι έξω από τον ιστότοπο, ανάμεσα σε πρωτότυπα κείμενα, εικόνες second hand κι έναν μικρό λαβύρινθο παραθεμάτων».

Μια εισαγωγή, ένα σόλο πιάνο και το πρώτο τραγούδι δεν είναι άλλο από το «Οι μέρες είναι πονηρές» (Χατζιδάκις-Γκάτσος), που είχε πρωτοπεί ο Μανώλης Μητσιάς στην «Αθανασία» (1976). Πρόκειται για ένα τραγούδι πασίγνωστο βεβαίως, που αποδίδεται με σέβας από την Παναγιωτοπούλου, οριοθετώντας ένα πλαίσιο (αισθητικό βασικά), γύρω από το οποίο θα κινηθεί το άλμπουμ. Η «Αρένα» αναπτύσσεται μέσα σ’ ένα περιβάλλον που υφαίνεται από διάφορες φωνές και θορύβους. Ένα πράγματι πρωτότυπο κομμάτι με ενδιαφέρουσα μελωδία και στίχους σαν και τούτους: «Θ’ αγιάσει ετούτος ο θυμός/ κι αν ξεχειλίσει ο ποταμός/ σπασμένα εκμαγεία/ θα πνίξουν τα μουσεία». Το επόμενο track αποκαλείται “TV” κι είναι ένα βίντεο του BBC· μια συνέντευξη ενός ανθρώπου ειδικών αναγκών, που έπεσε θύμα της βρετανικής αστυνομικής βίας. Στις «Βεβηλώσεις» η μουσική, οι στίχοι και η ερμηνεία ανήκουν στην Παναγιωτοπούλου, ο Άγγελος Αγγέλου και ο Παντελής Ραβδάς παίζουν πιάνο, ενώ ο Θανάσης Αρχανιώτης χτυπάει τα ντραμς. «Με έκτακτα μνημόσυνα και μύθους αβαθείς/ νοθεύουν τα μυστήρια της ζωής – λωτοφάγοι/ Δεν δίνομαι από επάγγελμα στην έλξη της πληγής/ ξεθάβω με τα νύχια μου διόδους διαφυγής». Η μελωδία είναι απλή, όπως απλές είναι οι μελωδίες και των κλασικών επαναστατικών σκοπών-προτύπων. Το επόμενο κομμάτι έχει τίτλο “Grafiti” (ακούγεται ο Μάνος Χατζιδάκις από τα σχόλια του Τρίτου κι ένα τραγουδάκι-σχεδίασμα, κάπως σαν καντάδα). «Τα πρώτα τριαντάφυλλα», είναι μια μπαλάντα με κιθάρα σε μουσική-στίχους-ερμηνεία Δανάης Παναγιωτοπούλου, στηριγμένη στον τρόπο του Βασίλη Νικολαΐδη («Τώρα φάνηκε το φιάσκο του σχεδίου/ αρθρώνεις άρνηση και την καρδιά σου σπας/ ήταν χρόνια να πεθαίνουμε σαν χώρα/ κι ό,τι μείνει να πεθάνει σαν κι εμάς»). Ας πω επί τη ευκαιρία, πως η Παναγιωτοπούλου είχε μεταφέρει στο τώρα την «Ιστορία της Μαρίας» του Νικολαΐδη, με αλλαγμένους στίχους προσαρμοσμένους στα έργα και τις ημέρες τού τέως πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Το τραγούδι της ήταν από εκείνα που ακούστηκαν πολύ το καλοκαίρι του ’11· στο Σύνταγμα και αλλαχού. Το 20λεπτο άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με την «Ιστορία». Συν-ερμηνευτής εδώ ο Νίκος Χαλβατζής (γνωστός μας από το αξιόλογο «Γκόλεμ» κ.ά.). Απλό, όμορφο τραγούδι, παλαιάς –αλλά διαχρονικής– κοπής, που φέρει σε συμφωνία φάσης τον έρωτα με την ανάγκη για αλλαγή. Μοιάζει, και είναι, ιδανικό για κλείσιμο.

Η παραγωγή (Γιώργος Μητρόπουλος & Yafka Records οφφ σωρ), οι συμμετέχοντες, τα λόγια, οι μουσικές, οι εικόνες, τα κείμενα, το βίντεο συνηγορούν άπαντα προς μία ολοκληρωμένη εργασία, που πρέπει, αργά ή γρήγορα, συμπληρωμένη και επαυξημένη, να βρει το δρόμο προς τη δισκογραφία.

Επαφή: www.v-vinyl.com